Ἱερομονάχου Νικηφόρου Νάσσου
1) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό ἔτος 1924 δέν ἔγινε γιά λόγους δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, ὅπως εἰπώθηκε καί σήμερα σκοπίμως λέγεται, ἀφοῦ ὑπῆρχαν προτάσεις καί γιά τήν καθιέρωση ἄλλων, τελειωτέρων ἡμερολογίων στήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἔγινε για λόγους οἰκουμενιστικούς!
Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ὄχι ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλά παναίρεση, μωσαϊκό αἱρέσεων, θρησκειῶν καί πλανῶν. Ἀποσκοπεῖ στήν ἀδογμάτιστη ἕνωση τῶν πάντων! Ἐξισώνει τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμα. Ἐπιζητεῖ νά ἑνώσει τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μέ τίς δυτικές λεγόμενες ὁμολογίες (παπικούς, προτεστάντες, ἀγγλικανούς) καί στή συνέχεια μέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ἀφοῦ κάθε θρησκεία καί κάθε ὁμολογία θά κρατήσει τά δικά της πιστεύματα [1].
Πολύ παλαιά ἄρχισε νά κηρύττεται τό ἄθεο κήρυγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί σήμερα εἴμαστε θεατές τῆς μεγάλης μάχης πού διεξάγεται μεταξύ οἰκουμενιστῶν καί ἀντιοικουμενιστῶν- ἀνθενωτικῶν στήν Ἑλλάδα μας, στό χῶρο τοῦ νέου ἡμερολογίου [2].
Ἐσχάτως, παρόμοια μάχη διεξάγεται στή γειτονική Σερβία, ὅπου διώκεται ἕνας εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος, ὁ Ἀρτέμιος, ἀπό τόν σφόδρα οἰκουμενιστή νέο πατριάρχη Εἰρηναῖο καί τούς τρεῖς ἐπισκόπους προδότες τῶν ἀρχῶν τοῦ μεγάλου ἀντιοικουμενιστοῦ Γέροντός των, μακαριστοῦ π. Ἰουστῖνου Πόποβιτς [3].
Καί οἱ ἀντιοικουμενιστές τῆς πατρίδος μας (οἱ πλέον εἰλικρινεῖς), πολύ δικαίως φρονοῦν καί κηρύττουν ὅτι καί αὐτοί καί ὁ λαός πού ἀκολουθεῖ, ὅλοι μολύνονται σάν τά συγκοινωνοῦντα δοχεῖα (ὅπως ἔγραψαν) ἀπό τή μυστηριακή ἐπικοινωνία τους μέ τούς ἀνωτάτους ταγούς τῆς ἐκκλησίας στήν ὁποία ἀνήκουν. Καί αὐτό συμβαίνει λόγῳ τῆς μεταφορᾶς τῆς σήψης ἀπό τήν κοινωνία τῶν ποιμένων τους μετά τῶν κατακρίτων αἱρετικῶν. Ὅλα ὅμως ξεκίνησαν ἀπό τή δῆθεν ἀθῶα ἡμερολογιακή μεταβολή, ὡς πρῶτο πρακτικό βῆμα τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς (οἰκουμενιστικῆς στήν οὐσία) κινήσεως.
2) Μέ οἰκουμενιστική διάθεση καί μέ τό πνεῦμα τοῦ «συγκρητισμοῦ», ὅπως λέγεται, ἔλαβε χώρα καί ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 στήν Ἐλλάδα, γιά λόγους προσεγγίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως. Αὐτά διέτασσε ἡ αἱρετική ἐγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920, ἡ ὁποία μιλοῦσε καθαρά γιά τήν ἐξεύρεση ἑνός κοινοῦ ἡμερολογίου, «πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν ὅλων τῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν», δηλαδή γιά νά συνεορτάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι μέ τούς παπικούς, ὅπως γίνεται σήμερα μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό νέο ἡμερολόγιο[4].
Ὅταν ἑορτάζονται μέ τό νέο Χριστούγεννα, γιορτάζουν ταυτόχρονα καί οἱ παπικοί, ὅπως τό λένε καί τά ΜΜΕ. Ὅταν ἑορτάζουν μέ τό παλαιό τά Χριστούγεννα, τότε ἑορτάζει καί ἡ Βηθλεέμ στά Ἱεροσόλυμα καί τό Ἅγιον Ὅρος. Μέ τό παλαιό γυρίζει καί τό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Ἰορδάνου κατά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, ὡς γνωστό, ὅπως εἶναι γνωστό καί τό γεγονός τῆς «νεφέλης» πού ἐμφανίζεται κατά τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως στό ὅρος Θαβώρ κ.ἄ.
3) Τό παλαιό ἡμερολόγιο διετήρησε τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας γιά 1600 χρόνια (!), ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο μέχρι τό 1924. Ἡ Α΄ Οἰκουμενική σύνοδος (ἐκτός τῶν ἄλλων) καθιέρωσε τό Ἰουλιανό (παλαιό) ἡμερολόγιο γιά νά ὑπάρχει ἑορτολογική καί ἐκκλησιαστική ἑνότητα σέ ὅλο τόν κόσμο, σέ ὅλους τούς Χριστιανούς!
Αὐτό εἶναι πολύ βασικό! Δέν ἐνδιαφέρεται ἡ Ἐκκλησία γιά ἡμερολόγια, ἀλλά γιά τήν ἑνότητά της! Γιά τό πῶς ὅλοι οἱ Χριστιανοί θά ἑορτάζουν τήν ἴδια μέρα τό ἴδιο ἐκκλησιαστικό γεγονός, λ.χ. Χριστούγεννα, Εὐαγγελισμό, Δεκαπενταύγουστο κλπ. Δέν ἀπασχόλησε τούς Ἁγίους ἐκείνους Πατέρες τό γεγονός τῆς πτώσεως τῆς ἰσημερίας τό ὁποῖο καί γνώριζαν καλά, ἀλλά προσπάθησαν γιά τό μεῖζον, τήν ἐκκλησιαστική ἑνότητα!
Ἔτσι λοιπόν, τό παλαιό ἡμερολόγιο ἦταν τό κατάλληλο ὄργανο γιά νά διατηρήσει αὐτήν τήν ἑνότητα, πού τόσο ἀγῶνα ἔκανε ἡ Ἐκκλησία διαχρονικά γιά νά τήν διατηρήσει, ὅπως καί ἔγινε, γιά 1600 χρόνια ὅπως εἴπαμε. Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία (ὁμοιόμορφη τέλεση τῶν ἑορτῶν), τήν κατέλυσαν κάποιοι ἀσυνείδητοι τό 1924 μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, τό ὁποῖο, ἐπαναλαμβάνουμε, ὡς ὄργανο τήν διασφάλιζε ἐπί τόσους αἰῶνες.
Ἔνοχοι, λοιπόν, γιά τήν πολυχρόνια διάσπαση καί τήν ἐκκλησιαστική ἀταξία πού ὑπάρχει στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἀπό τό 1924, ὅπου ἄλλοι γιορτάζουν, ἄλλοι ὄχι, ἄλλοι νηστεύουν καί ἄλλοι καταλύουν, ἄλλοι ἔχουν Χριστούγεννα καί ἄλλοι ὄχι κλπ. εἶναι οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὄχι οἱ τοῦ παλαιοῦ!
4) Ὅ,τι κάνει ἡ Ἐκκλησία, ὅτι ρυθμίζει γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν (ἀλλαγές, μεταρυθμίσεις κλπ.), τό πράττει μέ ἀπόφαση συνοδική! Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱεραρχικό καί συνοδικό. Δέν κάνει κανείς (πατριάρχης, ἀρχιεπίσκοπος, ἐπίσκοπος κλπ.) ὅ,τι θέλει μόνος του αὐθαίρετα, δικτατορικά, ἐγωκεντρικά, ὅπως συμβαίνει στόν παπισμό, ὅπου ἀποφασίζει μόνος του ὁ ποντίφηκας.
Στήν Ὀρθοδοξία ὅ,τι γίνεται, γίνεται κατόπιν ἀποφάσεως, συλλογικῆς. Πρότυπο Συνοδικῆς ἀποφάσεως γιά τήν Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ ἡ ἀναφερόμενη στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» Α΄ Ἀποστολική Σύνοδος τό ἔτος 49 μ.Χ. Στή σύνοδο αὐτή «Πέτρος ἐδημηγόρησε, Ἰάκωβος ἔκρινε, ἀλλ᾿ ἡ κοινότης διώρησε καί ἔγραψε, οὐκ αὐθεντικῶς, οὐδέ ἀρχικῶς ἀλλά διακονικῶς».[5] Καί αὐτό ἐκφράζεται στό Βιβλίο τῶν Πράξεων μέ τή φράση: «Ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν». Αὐτό εἶναι τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, τό συνοδικό.[6]
Γιά τήν ἡμερολογιακή μεταβολή ὅμως, δέν τηρήθηκε τό συνοδικό σύστημα, οὔτε ὑπῆρχε ἀπόφαση ἐκκλησιαστική, οὔτε ἀπό Πατριαρχεῖο, οὔτε ἀπό μιά μεγάλη Πανορθόδοξη σύνοδο, ὅπως θά ἔπρεπε (ἀφοῦ ἀπό μεγάλη – Οἰκουμενική – σύνοδο εἶχε ρυθμιστεῖ), ἀλλά οὔτε καί ἀπό τήν τοπική σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος! Τό γεγονός αὐτό ὁμολογοῦν σέ κείμενά τους καί κάποιοι τοῦ νέου ἡμ. ἐπίσκοποι, ὅπως ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης στό βιβλίο του «Ἀντιπαπικά». Καμία, λοιπόν, ἀπόφαση ἀπό πουθενά! Μπῆκε «ἀπ᾿ τό παράθυρο» καί ὄχι ἀπ᾿ τήν πόρτα! Ἐπεβλήθηκε δυναστικά, πραξικοπηματικά, ἐπαναστατικά (μέ ἕνα τηλεγράφημα τοῦ ἀντάρτου ἀρχιεπισκόπου πρός τούς Συνοδικούς Μητροπολίτες!) καί γι᾿ αὐτό ἐπέφερε τό διχασμό καί ὅλα τά κακά ἐπακόλουθα.
5) Τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου (ἤ διόρθωση ὅπως τήν ὀνόμασανγιά πιό εὔηχα!) τήν πραγματοποίησαν δύο ἀνώτατοι ἐκκλησιαστικοίλειτουργοί, ἀνάξιοι ὅμως τῆς θέσεώς τους, ὅπως ἀποδείχτηκε.
Ὁ πρῶτος, ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μασόνος 33 βαθμοῦ, μυηθείς στή στοά τῆς Κρήτης «Ἁρμονία». Ὁ δεύτερος, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, φιλομασόνος, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀρχιμανδρίτης τό 1918 μετεῖχε σέ μία ἐπιτροπή σχετικά μέ τό ζήτημα τοῦ ἡμερολογίου καί γνωμοδοτώντας τάχθηκε κατά τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, γιά νά μήν καταστεῖ (ὅπως ἔλεγε ὀρθά) ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος σχισματική ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καί τῶν πατριαρχείων πού ἀκολουθοῦσαν – ὅπως καί σήμερα ἀκολουθοῦν – τό π. ἡμερολόγιο.
Τελικά, τό ἔτος 1924, ὁ ἴδιος αὐτός τό ἄλλαξε, (ὡς ἀρχιεπίσκοπος) καί δίχασε τό λαό τοῦ Θεοῦ. Γιατί λοιπόν κακολογοῦν τούς ἀκολουθοῦντας την παράδοση τῆς Ἐκκλησίαςμας κάποιοι ἐκ τοῦ νέου ἡμ. χωρίς νά λαμβάνουν ὑπόψη τους τίς πηγές; Καί ἰδού! Ὁ ἱστορικός, ἀρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας γράφει ὅτι ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος «ἐχρησιμοποίησε τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη προκειμένου νά παραπλανήσῃτούς τούς λοιπούς ἀρχιερεῖς καί νά ἐπιβάλῃ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου».[7] Καί οἱ δύο μεταρρυθμιστές εἶχαν φρικτό τέλος… Ὁ διαβόητος Μεταξάκης ὅταν πέθαινε φώναζε «βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν Ἐκκλησία»…[8]
6) Τήν ἀπάτη, τήν ἀναταραχή καί τίς συνέπειες τῆς ἑορτολογικῆςκαινοτομίας μετέφεραν οἱ ἀσυνείδητοι μεταρρυθμιστές καί τάὄργανά τους καί στό εὐλογημένο «περιβόλι τῆς Παναγίας», τόἍγιον Ὅρος. Στήν ἀρχή (ἀπό τό ἔτος 1924) , ὅλες οἱ μονές ἀντέδρασαν, δέν ἀκολούθησαν την αὐθαίρετη μεταβολή καί διέκοψαν τήν μνημόνευση τοῦ τότε πατριάρχου τῆς καινοτομίας. Μόνη ἐξαίρεση, ἡ μονή…Βατοπεδίου! (Τυχαῖο;).
Μετά ἀπό 3 χρόνια, δηλ. τό 1927, μέ τή φημολογία τῆς σύγκλησηςμιᾶς μεγάλης (δῆθεν) συνόδου, ἡ ὁποία θά τακτοποιοῦσε τόἡμερολογιακό ζήτημα, οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες ἐξαπατήθηκαν ἀπό τονπατριαρχικό Μητροπολίτη – ἔξαρχο, Μαρωνείας Ἄνθιμο (ὁ ὁποῖοςπῆγε καί ἔμεινε 24 μέρες στό Ἅγ. Ὅρος, μέχρι νά…τελειώσει τό ἔργο τῆς παραπλάνησης) καί ἐπανέκαμψαν!
Δηλαδή ἐπανῆλθαν στην ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὥστε νά μποροῦν (ὅπως τούς εἶπε ὁ Ἄνθιμος) νά ἐκπροσωπηθοῦν καί νά γίνουν δεκτά τά αἰτήματά τους ἀπό τή μέλλουσα νά συνέλθει τότε σύνοδο, ἡ ὁποία…δέν συνεκλίθη ποτέ!…… Ἡ διακοπεῖσα ὅμως ἐπικοινωνία καί ἡ μνημόνευση τοῦ πατριάρχου εἶχε ἀποκατασταθεῖ, ὅπως, δυστυχῶς, ὑπάρχει μέχρι σήμερα, μέ μοναδική ἐξαίρεση τή διωκόμενη μονή Ἐσφιγμένου καί τούς ὑπολοίπους ἁγιορείτες πατέρες, τούς λεγομένους ζηλωτές. Κατόρθωσαν λοιπόν νά ἁλώσουν καί τό Ἅγιον Ὅρος οἱ Οἰκουμενιστές καί νά μνημονεύεται ὁ προδότης τῶν ἱερῶν τῆς πίστεως, Βαρθολομαῖος[9]…
7) Ἡ ἡμερολογιακή μεταβολή, ὄχι μόνο δέν ἔγινε δεκτή ἀπό τήν Ἐκκλησία τόσους αἰῶνες, γιά τό φόβο τοῦ ἐνδεχομένου διχασμοῦ, ἀλλά καί ἔχει καταδικαστεῖ ἀπό Πανορθόδοξες Συνόδους, τά ἔτη 1583, 1587 και 1593.
Δέν καταδικάστηκε μόνο τό παπικό πασχάλιο, ὅπως πολλοί λένε παραπλανητικά, ἀλλά καί τό ἡμερολόγιο! Καί ναί μέν, οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου δέν παρέλαβαν ἀπό τή Δύση τό νέο πασχάλιο καί γι᾿ αὐτό ἑορτάζουν τό Πάσχα καί τίς ἀκίνητες ἑορτές τοῦ πασχαλίου κύκλου (Τριώδιο και Πεντηκοστάριο μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων) μαζί μέ τούς ἀκολουθοῦντες τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὅμως παρέλαβαν τό νέο ἡμερολόγιο (ἤ…διορθωμένο ὅπως τό λένε), γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς δυτικούς.
Ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία τοῦ πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δοσιθέου (17ος αἰ.) παραθέτουμε τό σχετικό ἀπόσπασμα πού ἀναφέρεται στην καταδίκη τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἡ ὁποία ἔγινε ἀπό τή μεγάλη Σύνοδο στήν Κωνσταντινούπολη τό 1593, ἐπί Ἱερεμία τοῦ Τρανοῦ: «Δέκατον καί τελευταῖον, (σ.σ. ἡ σύνοδος ἀπεφάσισε) ἵνα τό Πάσχα γίνηται καθώς τό ἐδιώρισεν ἡ πρώτη σύνοδος καί τό νέον καλεντάριον τό ἐπινοηθέν παρά τῶν Λατίνων νά ἀναθεματίζεται» .[10]
Ὁπότε γιατί νά ἁσπαζόμαστε κάτι πού ἡ Ἐκκλησία ἔχει συνοδικῶς ἀπορρίψει καί καταδικάσει; Για λόγους…ὑπακοῆς ὅπως λένε κάποιοι; Μά, ἡ ὑπακοή ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία, ὄχι σ᾿ αὐτούς πού ἀγνόησαν τήν Ἐκκλησία καί ἔπραξαν ὅτι τούς εἶπε ἡ μασονία!!!
8) Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί αὐτό φαίνεται καθαρά σήμερα ὅπου οἱ μεγάλοι τῆς λεγομένης νόμῳ κρατούσης ἐκκλησίας, πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι κλπ. (ὅπως ὁ Χριστόδουλος τότε καί ὁ Βαρθολομαῖος τότε καί τώρα) συμπροσεύχονται μέ τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, τόν πάπα, τούς ἀγγλικανούς κ.ἄ. καί ἀναγνωρίζουν σ᾿ αὐτούς χάρη καί μυστήρια, ἐνῶ τά ἀμφισβητοῦν στούς ἀκραιφνεῖς ὀρθοδόξους τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου!
Δηλαδή, ἔχουν μυστήρια οἱ παπικοί καί δέν ἔχουν οἱ παλαιοημερολογίτες Ὀρθόδοξοι! Αὐτή εἶναι ἡ νοοτροπία κάποιων ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου. Λησμονοῦν, δυστυχῶς, ὅτι μέ τίς ἀναγνωρίσεις τῶν αἰρετικῶν πού κάνουν, καθίστανται «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ», ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος και το ἐπικαλεῖται ὁ Μεγάλος ἐκείνος Ὁμολογητής καί ἀτρόμητος ὑπερασπιστής τῶν ἱερῶν θεσμίων, Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». [11]
Καί δέν θά πρέπει, ἐπίσης, να λησμονοῦμε αὐτό πού εἶχε πεῖ ἡ Παναγία μας, ἐμφανιζομένη στόν μοναχό λίγο πρίν τόν διωγμό ἐπί πατριάρχου Ἰω. Βέκκου (13ος αἰ.) τῶν ἀνθενωτικῶν Ἁγιορετῶν μοναχῶν: «Ἔρχονται οἱ ἐχθροί ἐμοῦ καί τοῦ Υἱοῦ μου»! ! ! Καί ἡ Θεοτόκος βεβαίως ἐννοοῦσε τόν λατινόφρονα πατριάρχη, διότι ἐκεῖνος πῆγε στό περιβόλι της καί δίωξε καί ἔκαψε καί ἔπνιξε στή θάλασσα τούς ἀνθενωτικούς μοναχούς! Πολύ μεγάλο κακό, λοιπόν, ἡ αἵρεση, ὄντως χωρισμός Θεοῦ! Καί εἶναι πολύ κακό τό νά ἐπικοινωνεῖς πνευματικά μέ αἱρετικό! Νά γιατί οἱ τοῦ πατρίου ἑορτολογίου πιστοί ἐμμένουν στήν πιστή διατήρησή του, ὄχι γιά τίς ἡμέρες καί τίς ὧρες καί τά λεπτά, ἀλλά πρός ἀποφυγήν τῆς κατακριτέας αὐτῆς ἐπιμίξεως[12]…
9) Τό ὅλο ἡμερολογιακό ζήτημα μέ τήν ἐξέλιξή του καί τίς διαστάσεις του, ἦταν γνωστό σέ ἕναν μεγάλο θεολόγο καί πανεπιστημιακό καθηγητή, κορυφαῖο δογματολόγο τοῦ 20 αἰῶνος, τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.
Αὐτός, ὡς εἰδήμων περί τά θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά, γνώριζε ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀποτελοῦσε τόν πρῶτο λίθο τοῦ οἰκοδομήματος τῆς μέσα στό πλαίσιο τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ ψευδενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Γνώριζε καί τά περί διασπάσεως τῆς ἑνότητος στή Θεία Λατρεία καί ὅλους τούς πονηρούς σκοπούς καί τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς ἡμερολογιακῆς μεταβολῆς. Καί, ἀκριβῶς ἐπειδή τά γνώριζε, εἶχε γράψει κάτι πάρα πολύ σημαντικό, τό ἑξῆς: «Τό ἡμερολογιακό, εἶναι «δογματικοκανονικόν ζήτημα»! Μποροῦν νά τόν ἀμφισβητήσουν οἱ τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅσοι ἀποκαλοῦν τούς παλαιοημερολογίτες σχισματικούς, αἱρετικούς, ἀνιέρους καί ἐκτός Ἐκκλησίας;
10) Ἐπίσης, τά ἱστορικά γεγονότα καί τό ὅλο πλαίσιο τοῦ θέματος, τυγχάνουν γνωστά στόν διακεκριμένο καί πασίγνωστο πρωτοπρεσβύτερο καί ὁμότιμο καθηγητή τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ὁποῖος εἶπε πολλές φορές δημοσίως, ὅτι οἱ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου εἶναι σωστοί κατά πάντα ἐφόσον ἀποτελοῦν μία τροχοπέδη (φρένο) στήν πορεία τῆς Ἐλλαδικῆς ἐκκλησίας πρός τόν Οἰκουμενισμό. (Προσωπικά δέ, στήν ἐλαχιστότητά μου, τό ἔχει πεῖ πολλές φορές). Ἐπίσης, ὁ ἴδιος, στό βιβλίο του «ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΦΩΣ», γράφει ὅτι ἡ ἡμερολογιακή ἀλλαγή ἔγινε γιά τήν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.[13] (Πλήρης δικαίωση καί ἀναγνώριση τοῦ τιμίου ἁγῶνος τῶν παλαιοημερολογιτῶν)! Ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τά λόγια τοῦ κορυφαῖου θεολόγου καί ἱστορικοῦ τῶν ἡμερῶν μας;
11) Οἱ καινοτόμοι ἀποκαλοῦν τούς ἐμμένοντες στά παραδεδομένα «παλαιοημερολογίτες», δηλαδή παλαιούς, ἐπειδή δέν δέχτηκαν να ἀκολουθήσουν κάτι νέο, κάτι τό καινούργιο, ἐν προκειμένῳ τήν καινοτομία. Ὡραῖο σκεπτικό! Δέν εἶναι δυνατόν ὅμως κάθε φορά πού «ἀνανεώνονται» αὐτοί, νά «παλαιώνουμε» ἐμεῖς! Διότι μέ τή λογική αὐτή, ἐπειδή λ.χ. οἱ τοῦ νέου ἔχουν καινοτομήσει ἐν πολλοῖς καί στήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Βαπτίσεως καί σέ πολλούς ναούς σήμερα τελεῖται παπικό ράντισμα «δι᾿ ἐπιχύσεως», θά πρέπει οἱ τοῦ παλαιοῦ, οἱ ὁποῖοι βαπτίζουν ὀρθόδοξα καί κανονικά, νά ὀνομαστοῦν….παλαιοβαπτιστές!
Ἀνάλογος χαρακτηρισμός θα πρέπει νά ἀποδοθεῖ σέ ὅσους σήμερα ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τίς καινοτομίες τῶν ἐπιχειρουμένων μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν μας κειμένων (βλ. Βόλος, Ἀκαδημία θεολογικῶν σπουδῶν, ἤ μᾶλλον…Ἀκαδημία θεολογικῆς ἐκμαυλίσεως…), ἤ τῆς ἐξαγγελομένης μεταπατερικῆς θεολογίας (βλ. καί πάλι Βόλος) κοκ.!
12) Κάποιοι θερμοί «ἀπολογητές» τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, στήν προσπάθειά τους νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα, προβάλλουν μέ τήν τέχνη τῆς σοφιστείας διάφορα ἐπιχειρήματα, τά ὁποῖα γιά τό στενό τοῦ χώρου δέν ἀναφέρουμε, ἀλλά ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ κατά κόρον σέ πολλές μελέτες, κείμενα κλπ. ἀπό πολλούς συγγραφεῖς. Δέν πειράζει ὅμως! «Οἶδεν ἡ ἀλήθεια διωκομένη τρανοτέρως φαίνεσθαι», θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος και Ὁμολογητής Ταράσιος![14]
Οἱ γνωστοί μεγάλοι…συνήγοροι τῆς ὄντως κατακεκριμμένης μεταρρυθμίσεως, στούς ὁποίους στηρίζονται οἱ νεώτεροι, εἶναι οἱ ἀρχιμανδρίτες (πρό ἐτῶν μεταστάντες) Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος καί Ἰωήλ Γιαννακόπουλος, σοφοί κατά τά ἄλλα, ἀλλά τραγικά σφάλλοντες περί τό ἡμερολογιακό. Τούς θεωροῦν πολλοί ὡς…ἀλάθητους, ὅπως καί κάποιους γέροντες οἱ ὁποίοι τοποθετήθηκαν λανθασμένα στό συγκεκριμένο ζήτημα, ἀπό ἄγνοια ἤ ἄλλους ἄδηλους λόγους, γνωστούς μόνο στόν Θεό. Καί τούς θεωροῦν ὡς αὐθεντίες! «Τό εἶπε ὁ τάδε πατήρ, ἦταν ἅγιος» κλπ.
Τά μεμονωμένα πρόσωπα ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά μή σφάλλουν ἐνίοτε καί νά μήν πλανῶνται, ὅση σοφία καί ἄν διαθέτουν! Καί ἅγιοι ἀκόμη ἔσφαλαν, ὡς ἄνθρωποι, διότι οἱ ἄγιοι δέν ἦσαν ἀλάθητοι ἀλλά ἦσαν ἀπλανεῖς. Μόνο ἡ Ἐκκλησία στό σύνολό της δέ σφάλλει, ὅταν ἐκφράζεται ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους. Καί ἡ Ἐκκλησία περί τοῦ συγκεκριμένου θέματος ἔχει ἀποφανθεῖ διαχρονικά. Δέν στηριζόμαστε λοιπόν στά μεμονωμένα πρόσωπα, ἀλλά στήν Ἐκκλησία καί ἐμπιστευόμαστε τά πρόσωπα ὅταν αὐτά ἐκφράζουν τήν Ἐκκλησία διαχρονικῶς.
Πέραν, ὅμως, τῶν 2 προαναφερθέντων ἀρχιμανδριτῶν, τό 1982 συνέγραψε καί ὁ Χριστόδουλος, ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος τή γνωστή Διατριβή του περί τοῦ ἡμερολογιακοῦ, μέ τίς πολλές παραποιήσεις τῆς ἀληθείας καί τά αὐθαίρετα δικά του συμπεράσματα ἐπί τοῦ θέματος. Τήν ἐν λόγῳ διατριβή χαρακτηρίζει πλῆθος παραπομπῶν καί πενία ἐπιχειρημάτων, ὅπως εὔστοχα ἔχει γραφεῖ…Τά ἀνεδαφικά ἐπιχειρήματα τῶν συνηγόρων τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας, κατατιθέντα σέ διάφορα πονήματα, ἔχουν πολλάκις καί πλειστάκις ἀναιρεθεῖ. [15]
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἔγινε παράνομα και ἀντικανονικά, προωθήθηκε ἀπό μασόνους καί Οἰκουμενιστές, καί ἐπεβλήθηκε ἐπαναστατικά, ἀφοῦ ἀγνοήθηκαν οἱ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί τά πατριαρχεία.
Ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία, διέσπασε καί κατέλυσε τήν δισχιλιετή σχεδόν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στή Θεία Λατρεία, προώθησε τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας (ἡ ὁποία θά ἔχει ἀρχηγό τόν..ἀντίχριστο), ἄνοιξε τήν πόρτα καί γιά πολλές ἄλλες μεταρρυθμίσεις καί νεωτερισμούς πού ἤδη σήμερα βλέπουμε νά ἐνεργοῦνται καί γενικά ἔφερε «τά πάνω κάτω» κατά τό κοινῶς λεγόμενο στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα καί στήν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδοξία.
Οἱ ἀκολουθοῦντες (μέ πολλές στερήσεις, παλαιά καί μέ διωγμούς καί ποικίλες δυσκολίες), τό παλαιό ἡμερολόγιο, ἦταν καί εἶναι λίγοι μέν (στήν Ἐλλάδα λίγοι, στόν κόσμο πάρα πολλοί), ἀλλά, εὐτυχῶς, εἶδαν καί διέγνωσαν μέ τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους ἀπό τότε τήν ἐπερχόμενη προδοσία! Καί γι᾿ αὐτό, μέ τή χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Παναγίου Θεοῦ, ἀντέδρασαν δυναμικά καί φώναξαν τό 1924 μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους προφητικά: «μᾶς φράγκεψαν, μᾶς φράγκεψαν»!
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕ !
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
Ἀπό τό νέο βιβλίο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου μέ τίτλο “π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἕνας κορυφαίος δογματικός θεολόγος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας” παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ π. Ιωάννη πρός τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, μέ ἡμερομηνία 28 Μαΐου 1958, περί τῶν παλαιοημερολογιτων:
“Ὑπάρχουν πάνω ἀπό ἕνα ἑκατομμύριο παλαιοημερολογίτες στήν Ἑλλάδα πού ὑφίστανται ἐξευτελιστικές διώξεις. Στήν πραγματικότητα εἶναι οἱ ἀληθινοί εὐλαβεῖς Ορθόδοξοι μέ τήν παραδοσιακή ἕννοια τοῦ ὅρου, τηροῦν ὅλες τίς ἑορτές καί τά λειτουργικά ἔθιμα πολύ πιστά. Στά σπίτια τους βρίσκει κανείς τήν Φιλοκαλία καί ὅλες τίς ὑπέροχες μεταφράσεις τῶν Πατέρων πού ἔγιναν τόν περασμένο αἰῶνα. Στά σπίτια τῶν εὐσεβῶν τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας βρίσκει κάποιος τόν Guardini, τόν (1 λέξη), τόν Holzner, τόν Pascal, κλπ., ἀλλά οὔτε ἔστω καί ἕναν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας”.
______________________
[1] Ἀναφορικά με τον Οἰκουμενισμό, ὑπάρχει πολύ πλούσια βιβλιογραφία, ὅλο καί αὐξανόμενη, στήν ὁποία μπορεῖ κάθε ἐνδιαφερόμενος νά προστρέξει.
[2] Ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου ἔγραφε δικαίως ὅτι «ὁ Οἰκουμενισμός, τό φοβερόν τοῦτον θηρίον τῆς Ἀποκαλύψεως, τό δικέφαλον ἐκκλησιολογικόν τέρας, περισφίγγει ἀσφυκτικῶς διά τῶν πλοκάμων του ὁλόκληρον τό ἄχραντον Σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας»…
[3] Ὁ μακαριστός Γέροντας, στό βιβίο του «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός», ἐκδ. Ὀρθόδ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1974 γράφει: «Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης»…
[4] Ἡ κακόδοξη ἐγκύκλιος τοῦ 1920 πού ἀποτελεῖ τόν «καταστατικόν χάρτην» τῶν οἰκουμενιστῶν, κατά τά πρῶτα χρόνια τῆς ἑορτολογικῆς μεταβολῆς ἦταν ἄγνωστη στό λαό,ὅπως καί οἱ πραγματικές προθέσεις τῶν καινοτόμων νεωτεριστῶν.
Γιά τό λόγο αὐτό, καί στά συγγράμματα καί τίς ἐγκυκλίους τοῦ ἀοιδίμου ἐκείνου ὁμολογητοῦ ἱεράρχου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (+1955), δέν ὑπῆρχαν σχετικές ἀναφορές, ἀλλά τό ὅλον θέμα ἑστιάζετο μόνο στό σοβαρό ζήτημα τῆς διασπάσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, πού ἔγινε ἀπό πλευρᾶς τῶν μεταρρυθμιστῶν.
Ἡ ἐγκύκλιος πρωτοδημοσιεύεται τό ἔτος 1965 στά «Δογματικά καί Συμβολικά μνημεῖα» τοῦ καθηγητοῦ Ἰω. Καρμίρη καί στή συνέχεια ἀρχίζει ἡ ἀλυσίδα τῶν προδοσιῶν, μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τῶν παπικῶν ἀπό τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, τή συμμετοχή τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας στό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, δηλ. αἱρέσεων καί ἀθέων διδασκαλιῶν) καί φθάνουμε στή σημερινή δεινή κατάσταση μέ τίς συμπροσευχές τοῦ Βαρθολομαῖου (καί ἄλλων) μέ τόν Πάπα καί τή μετάδοση τῆς νόσου τῆς αἱρέσεως μέσῳ τῶν Μυστηρίων σέ ὅσους ἐπικοινωνοῦν μαζί του, κληρικούς καί λαϊκούς κλπ.
Ὅλα ἔλαβαν χώρα μεθοδικά καί σήμερα ἔχουν πλέον τά πάντα ἀποκαλυφθεῖ. Ἔγιναν γνωστοί οἱ σκοποί καί οἱ προθέσεις τῶν προδοτῶν… καί ὁ κάθε νουνεχής ἀντιλαμβάνεται τήν τραγική κατάληξη, ἡ ὁποία συνίσταται σέ μία ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων αἰσθητηρίων καί σέ ἕναν πνευματικό «Μιθριδατισμό» τῶν πιστῶν, διά τῆς σταδιακῆς πόσεως τοῦ δηλητηρίου τῆς αἱρέσεως σταδιακά…
[5] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίο Ι΄ Κεφ. Γ ΄Μέρος Α΄.
[6] Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἡ «σφραγίς τοῦ Πνεύματος» γράφει χαρακτηριστικά σέ μία ἐπιστολή του ὅτι «ἐν τοῖς θεολογικοῖς καί ἐκκλησιαστικοῖς ζητήμασι ἰσχύει ἡ τῶν ἁγίων πατέρων καί τῆς ἱερᾶς συνόδου βουλή».
[7] Βλ. Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, «Ἐκκλ. Ἐλλάδος Ἐκκλ. Ἱστορία», τόμ. Γ΄, σελ. 1533 -1534 καί 1646 -1647.
[8] Αὐτά τά περί τοῦ κακοῦ τέλους τῶν μεταρρυθμιστῶν, πρωτοδημοσίευσε ὁ μακαριστός ἐνάρετος Γέροντας τῆς Πάρου π. Φιλόθος Ζερβάκος. Βλ. «Τό νέον ἡμερολόγιον καί οἱ καρποί του,σελ. 34. Ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος , λέει, σέ στιγμές μεταμελείας χτυποῦσε την κεφαλή του μέ τά δύο του χέρια καί ἔλεγε: «Νά μήν τό ἔσωνα,νά μήν τό ἔσωνα. Αὐτός, αὐτός, ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μέ πῆρε στό λαιμό του»…
[9] Βλ. ἱερομ. Θεοδωρήτου (+2007), «’Ορθοδοξία πολεμουμένη», Ἀθῆνα 2007,σελ. 97: «Δυστυχῶς, αὐτή ἡ ὑποτίμησις τοῦ ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος τῆς Ὀρθοδοξίας κορυφώθηκε μέ τήν ἀρχή τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος διά τῶν θρησκευτικῶν ἀδελφοτήτων. Ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1960, μέλη τῶν ἀνωτέρω ὀργανώσεων κατέλαβαν σιγά –σιγά τάς ἠγουμενίας ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἄθωνος, μέ ἀποτέλεσμα νά μεταφυτευθῆ ἡ τακτική καί ψυχολογία τους στόν ἱερό χῶρο.
Ἔτσι φθάσαμε στη σημερινή τραγωδία, ὁ μέν ἐπίσκοπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ν᾿ ἀγκαλιάζη καί νά ἐπαινῆ τούς αἱρετικούς, οἱ δέ Ἁγιορεῖται νά τόν ἀκολουθοῦν…μετά πάσης εὐλαβείας, διώκοντες συγχρόνως τούς ἀντιπατριαρχικούς ζηλωτάς»…
[10] Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων Ἐκκλησιαστική ἱστορία, Βιβλίον ΙΑ΄, Κεφ. ΙΑ΄.
[11] Βλ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστ. ΛΘ΄, MPG. 99, 1049D.
[12] Γιά τό λόγο αὐτό ἄλλωστε, οἱ ἀκολουθοῦντες τά πάτρια, ἀρνοῦνται τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσες ἐκκλησίες συμμετέχουν ἀμέσως ἤ ἐμμέσως στήν οἰκουμενική κίνηση,ἀνεξάρτητα μέ τό ποιό ἡμερολόγιο ἀκολουθοῦν.
[13] Βλ. πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνοῦ, «Φῶτα καί φῶς», ἐκδ. ΑΘΩΣ, σελ. 42.
[14] Βλ. Πρακτικά Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου.
[15] Βλ. Θεοδωρήτου ἱερομονάχου Τό ἀντίδοτον, Ἀθῆνα 1991, Αὐγουστῖνου μοναχοῦ – Ἁγιοβασιλειάτου, Μελέτη: «Τό ἡμερολογιακόν σχίσμα ἀπό ἱστορικῆς καί κανονικῆς ἀπόψεως ἐξεταζόμενον», σελίδες 477 κ.ἄ.
