Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω ὁ πρωτοψάλτης Μιχαὴλ Μίμαρος

Ἐκοιμήθη σήμερα ἐν Κυρίω ὁ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν διακονήσας ὡς πρωτοψάλτης τὰ ἱερὰ ἀναλόγια τῆς Ἐκκλησίας μας Μιχαὴλ Μίμαρος.

Ὁ Μιχαὴλ Μίμαρος, γεννήθηκε στην Πιραμὰ Χίου ἀπό τόν Γεώργιο και τήν Μαρία Μιμάρου (ἀπ’ ὅπου καταγόταν καὶ ὁ Ἅγιος Παχώμιος ὁ Χίος) τὸ 1932. Ἔμαθε τὰ ἐγκύκλια γράμματα στὴν γενέτειρά του καὶ ἐν συνεχείᾳ σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν μετώκησε στὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ σπούδασε τὴν ψαλτικὴ τέχνη κοντὰ στὸν Κωνσταντινουπολίτη Μουσικοδιδάσκαλο Θεοδόσιο Γεωργιάδη. Ἀναγνώστης χειροθετήθηκε ἀπὸ τὸν Μακαριστὸ Πρωθιεράρχη πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο τὸν ὁποῖον καὶ ὑπηρέτησε ὡς ἱεροψάλτης μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ (+1955).

Τὸ 1966 νυμφεύθηκε τὴν Σταματία Κριτάκη, θυγατέρα τοῦ π. Στεφάνου Κριτάκη (ἐφημερίου Παρθενῶνος Ἁγίου Κωνσταντίνου Χίου) μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε δύο κόρες, τὴν Μαρία καὶ τὴν Καλλιόπη.

Ὡς ἱεροψάλτης τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος μᾶς ἔψαλλε σὲ πολλὲς ἱερὲς ἀγρυπνίες καὶ πανηγύρεις καὶ ὑπηρέτησε ὡς πρωτοψάλτης τὸ ἱερὸ ἀναλόγιο σὲ διαφόρους ἱεροὺς Ναοὺς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρονται οἱ ἑξῆς:

• Ἁγίας Τριάδος Ἰλισίων (ἐφημερεύοντος τοῦ π. Ἀκακίου Παππὰ μετέπειτα Ἐπισκόπου Διαυλείας).

• Εὐαγγελισμοῦ Θεοτόκου Μανιάτικων Πειραιῶς (ἐφημερεύοντός του τότε Ἀρχιμανδρίτου π. Καλλιοπίου, μετέπειτα Μητροπολίτου Πενταπόλεως).

• Ἁγίων Πατέρων Παιανίας (ἐφημερεύοντος τοῦ π. Νικολάου Καλοσκάμη ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καὶ πνευματικός του πατέρας).

• Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Δήμου Ἁγίας Βαρβάρας.

• Κοιμήσεως Θεοτόκου Πειραιῶς.

• Κοιμήσεως Θεοτόκου Τσακοῦ Ἁγ. Παρασκευῆς.

• Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν (Μητροπολίτου Ἁττικῆς κυροῦ Ἀντωνίου).

• Ι.Μ. Ἁγ. Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Καρελᾶ.

• Ἁγ. Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης (ἐφημερεύοντος τοῦ π. Κωνσταντίνου Παπαντωνίου).

Εἰς τὴν ἐνορίαν αὐτὴν μὲ εὐχὴ τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου ὑπηρέτησε καὶ ὡς ἐπίτροπος καὶ παρέδωσε μαθήματα ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς στοὺς νέους της ἐνορίας οἱ ὁποῖοι καὶ τόν διαδέχθηκαν ἀργότερα στὸ ἱερὸ ἀναλόγιο.

• Ἁγ. Νικολάου Χαϊδαρίου (ἐφημερεύοντος τοῦ π. Ἀζαρία Ὠρωλογᾶ).

• Ἁγ. Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου ὁδοῦ Θηβῶν (ἐφημερέυοντος τοῦ π. Ἰωάννου Μουρίκη).

• Εὐαγγελισμοῦ Θεοτόκου Πειραιῶς. (ἐφημερεύοντος τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Ταυλαρίου).

Ὁ Μιχαὴλ Μίμαρος ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία μας καὶ ὡς ὑπάλληλος τῶν Γραφείων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τοῦ Γενικοῦ Ταμείου. Ὑπῆρξε ἀγωνιστής, ἰδεολόγος, θερμὸς ὑπέρμαχος τῶν πατρώων παραδόσεων καὶ καλλίφωνος ἱεροψάλτης, ἄριστος γνώστης τῆς αὐθεντικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς καὶ τοῦ Τυπικοῦ της. Μὲ σεβασμὸ στοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ τὸν ἱερὸ Κλῆρο ἐν γένει, ὑπηρέτησε θεσμοὺς καὶ ὄχι πρόσωπα, χωρὶς νὰ διστάζει νὰ λέει τὴν ἀλήθεια καί χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὸ προσωπικὸ κόστος. Στυλίτευε τὰ «κακῶς κείμενα» τῆς ἐποχῆς του, ἔχοντας πάντα ὡς γνώμονα τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας.

Ὑπηρετῶντας τὸ ἱερὸ ἀναλόγιο μεταλαμπάδευσε τὴν ψαλτικὴ τέχνη σὲ ἀρκετοὺς νέους καὶ ἐπάνδρωσε τὰ ἱερὰ ἀναλόγια τῶν Ἱερῶν Ναῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ ἀγαπητός μας Δάσκαλος Μιχαὴλ Μίμαρος, ἀγάπησε εἰλικρινὰ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὸν ἱερὸ Ἀγώνα ὑπὲρ τῶν Πατρώων Παραδόσεων. Τὴν ὑπηρέτησε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις ὡς λαϊκὸς καὶ ἀποτελεῖ παράδειγμα πρὸς μίμησιν καὶ γιὰ τὰ νεότερα λαϊκὰ μέλη Της, διότι ὅταν θέλει κανεὶς νὰ εἶναι γνήσιο τέκνο τῆς Ἐκκησίας μπορεῖ νὰ τὴν ὑπηρετεῖ καὶ νὰ προσφέρει τὴν διακονία του ἀπὸ ὁποιαδήποτε θέση Ἐκείνη τὸν τοποθετήσει.

Τὰ τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του, ὑπέμεινε καρτερικά τα προβλήμτα τῆς ὑγείας του ποὺ ἀντιμετώπιζε, κοινωνῶντας συχνά των Ἀχράντων Μυστηρίων ἀπὸ ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὴν Παρασκευὴ 13/26 Δεκεμβρίου παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ψυχὴ τοῦ, εἰς χεῖρας ζῶντος Θεοῦ, τὴν 8ην πρωινὴ στὸ Γενικὸ Κρατικὸ Νοσοκομεῖο Νικαίας.

Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία θὰ τελεστεῖ αὔριο Σάββατο 14/27 Δεκεμβρίου 2014 περὶ ὥραν 13.00 στὸ Καθολικόν της Ἱερᾶς Μονῆς Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου Κορωπίου καὶ ἡ ταφή του θὰ γίνει στὸ κοιμητήριο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς.

Ἡ Μνήμη τοῦ ἃς εἶναι Αἰωνία! Καλὸν Παράδεισο Δάσκαλε!

π. Στυλιανός Τομαής 

Ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης

Ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς βρέθηκε μὲ Ἄφθαρτο Ἱερὸ Λείψανο

 

Θαυμαστὸ Σημεῖο

Μία Ἀπάντησις ἐξ Οὐρανοῦ σὲ κατάλληλη στιγμὴ

ΤΗΝ Δευτέρα, 18.11/1.12.2014, ἡ Σορὸς τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Κωνσταντίνου (Ἐσσένσκυ) τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ἐτέθη σὲ νέο φέρετρο, μετὰ τὴν πρόσφατη ἐκταφή του, προκειμένου νὰ ἀποτεθῆ σὲ νέο μνῆμα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Τριάδος στὸ Τζόρντανβιλ Νέας Ὑόρκης τῶν Η.Π.Α..

Πρὸ τῆς νέας ταφῆς, τελέσθηκε Παννυχίδα στὸν Ναὸ τῆς Μονῆς ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Ἱλαρίωνα, τὸν Ἡγούμενο π. Λουκᾶ καὶ ἄλλους Κληρικούς, καὶ ὅλοι πιστοποίησαν μὲ δέος τὴν Ἀφθαρσία τοῦ ἱεροῦ Σκηνώματος τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου, τὸ ὁποῖο προσεκύνησαν.

Ὁ σχολάζων Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος εἶχε κοιμηθῆ τὸν Μάϊο τοῦ 1996, καὶ 18,5 χρόνια ἀργότερα, στὶς ἡμέρες μας, βρέθηκε στὴν θαυμαστὴ αὐτὴ κατάστασι, ἐνδεικτικὴ θείας εὐαρεστήσεως καὶ ἐξαιρετικῆς Ἁγιοπνευματικῆς δωρεᾶς καὶ εὐλογίας.

Πρὸ τῆς ἐκ νέου ταφῆς, τονίσθηκαν τὰ χαρίσματα καὶ οἱ ἀρετὲς τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιερέως, καὶ ἐκφράσθηκε ἡ ἐλπίδα κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, νὰ συμπεριληφθῆ καὶ ἐπίσημα στὸν χορὸ τῶν Ἁγίων.

Βέβαια, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, μετὰ τὴν δύσφημη Ἕνωσί της τὸν Μάϊο τοῦ 2007 μὲ τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας, καὶ δι’ αὐτοῦ μὲ τὴν λεγομένη ἐπίσημη ὀρθοδοξία, ἀποκόπηκε ἀπὸ τὴν ζῶσα Παράδοσι τῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν της, οἱ Ὁποῖοι ἀπετέλεσαν Στύλους Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καὶ Ἀρετῆς στὴν σύγχρονη ἐποχή.

Μετὰ τὸν Ἅγιο Ἀρχιεπίσκοπο Ἰωάννη Μαξίμοβιτς (+1966), μὲ τὸ Ἄφθαρτο Σκήνωμά του, ἀκολούθησε ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος (+1985), ὁ ὁποῖος κατέλιπε ἐπίσης Ἄφθαρτο Σκήνωμα, ὅπως πιστοποιήθηκε τὸ 1998, ἀλλὰ τέθηκε καὶ πάλι σὲ μνῆμα καὶ μέχρι σήμερα δὲν ἔγινε Ἀνακομιδή του. Τώρα, καὶ ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος ἀνευρίσκεται ὡς τρίτος Ἱεράρχης τῆς ἰδίας αὐτῆς μαρτυρικῆς καὶ ὁμολογητρίας Ἐκκλησίας μὲ Ἄφθαρτο Λείψανο, καταδεικνύων τὴν ἰδιαίτερη θεία εὐλογία ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας Αὐτῆς, ἡ Ὁποία ἀπετέλεσε ἐν πολλοῖς κυματοθραύστη τῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἀποστασίας κατὰ τὴν τελευταία ἰδίως 50ετία.

***

Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος φανερώθηκε ὡς θεία Ἀπάντησι τὴν ἑπομένη μόλις ἡμέρα ἀπὸ ὅσα οἰκτρὰ καὶ προδοτικὰ συνέβησαν στὸ Φανάρι τῆς Κωνσταντινουπόλεως μεταξὺ Οἰκουμενιστοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Ἐγράφησαν καὶ γράφονται πολλὰ ἀπὸ πολλούς, γιὰ τὴν παρανομία καὶ παράβασι ποὺ ἐπιτελέσθηκε, γιὰ τὴν βεβήλωσι, τὴν ἔκπτωσι καὶ τὴν ἀνατροπὴ παντὸς ἀγαθοῦ, ἀπὸ ὅσα ἔλαβαν χώρα καὶ ἰδίως ἀπὸ τὸν λατρευτικὸ οἰκουμενιστικὸ συγχρωτισμό τους καὶ ὅσα διακηρύχθηκαν καὶ δηλώθηκαν ἀπὸ ἀμφοτέρους καὶ ἀπὸ κοινοῦ. Πάρα ταῦτα, λίγοι φαίνεται νὰ κατανοοῦν καὶ νὰ ἀποδέχονται τὴν κριτικὴ θεώρησι, ἐνῶ οἱ πολλοὶ ἐπιχαίρουν στὴν Ἀποστασία. Ἀκόμη δὲ ὀλιγότεροι εἶναι ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς ἀκοινωνήτους Οἰκουμενιστάς, γιὰ νὰ μὴ ὑποπέσουν στὸ αὐτὸ ἔγκλημα καὶ στὸ αὐτὸ κρῖμα καὶ κατάκριμα. Τέλος, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἀντιλαμβάνονται τὴν σαφέστατη ἔκπτωσι τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, προσπαθοῦν ἀπεγνωσμένα νὰ πείσουν περὶ τῆς φρικτῆς πλάνης, ὅτι ἡ ἀποφυγὴ κοινωνίας μαζί τους εἶναι ἀνεπίτρεπτη, διότι δῆθεν ὁδηγεῖ σὲ ἔξοδο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ!

Ἐνώπιον αὐτῆς τῆς θλιβερᾶς ἐν γένει καταστάσεως, ἔρχονται οἱ σύγχρονοι Ἱεροὶ Ὁμολογητὲς καὶ ἀποδεικνύουν μὲ τὴν μαρτυρία καὶ πρακτική τους, ποὺ ὁ Θεὸς σφραγίζει μὲ τὴν Ἀφθαρσία τῶν Λειψάνων τους, τὴν βεβαίωσι τῆς Ἀληθείας ὅτι ἡ ἔξοδος, καὶ ὄχι μόνον ἡ καταγγελία, ἀπὸ τὴν σύναξι τῶν πονηρευομένων περὶ τὴν Πίστιν, ὄχι μόνον δὲν ἀποστερεῖ τὸν Ἁγιασμὸ καὶ τὴν Σωτηρία, ἀλλὰ ἐφελκύει πλουσιοπαρόχως τὴν θεία Εὐλογία καὶ Χάρι!

Ὡς γνωστόν, ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς, ἐπὶ Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ὡμολόγησε τὴν καλὴν Ὁμολογίαν κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ὁποίαν τελικῶς καὶ ἀναθεμάτισε τὸ θέρος τοῦ 1983.

***

Ὅμως, ποιός εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος καὶ ποιό εἶναι τὸ μήνυμά του; 

Ὁ κατὰ κόσμον Ἐμμανουὴλ Ἐσσένσκυ γεννήθηκε στὴν Ἁγία Πετρούπολι τῆς Ρωσίας τὸ 1907. Ὁ πατέρας του Μαυρίκιος, καταγώμενος ἀπὸ τὴν Λατβία, ἀνῆκε στὴν Βασιλικὴ Αὐλή, ἡ δὲ μητέρα του Μάρθα ἦταν γεωργιανικῆς καταγωγῆς. Ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, καὶ ἰδίως ἀπὸ τὴν εὐλαβῆ μητέρα του, διδάχθηκε τὰ ἀγαθὰ σπέρματα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Θεία Λατρεία Του, τὸν πόθο γιὰ τὴν μίμησι τῶν Ἁγίων διὰ πράξεως καὶ ἀρετῆς.

Μετὰ τὴν Κομμουνιστικὴ Ἐπανάστασι, ἡ οἰκογένειά του μετακόμισε στὴν Λατβία τὸ 1918, ὅμως ὁ πατέρας του συνελήφθη καὶ ἐκτελέσθηκε ἀπὸ τοὺς Μπολσεβίκους, ἡ δὲ μητέρα του στὸ ἄκουσμα τῆς φοβερῆς αὐτῆς εἰδήσεως ἔπαθε καρδιακὴ προσβολὴ καὶ ἀπεβίωσε πάραυτα! Ἔτσι, ὁ Ἐμμανουὴλ ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ ἀπὸ τοὺς δύο γονεῖς του σὲ ἡλικία μόλις 11 ἐτῶν.

Τελείωσε τὸ Σχολεῖο καὶ σπούδασε Φαρμακευτική. Ἐπίσης, φύσις καλλιτεχνικὴ καὶ εὐαίσθητη, διδάχθηκε τὴν παραδοσιακὴ ἐκκλησιαστικὴ Ἁγιογραφία ἀπὸ ἐμπείρους διδασκάλους, καὶ εἶχε ἰδιαίτερο χάρισμα στὴν ξυλογλυπτικὴ καὶ διακοσμητική.

Ἀργότερα, τὸ 1930, σπούδασε Θεολογία στὴν Σχολὴ τοῦ Ἁγίου Σεργίου στὸ Παρίσι, ὅπου εἶχε μεταναστεύσει, καὶ τὸ 1932 χειροτονήθηκε ἄγαμος Κληρικὸς καὶ ὑπηρέτησε σὲ Ἐνορίες στὴν Γερμανία (Λειψία, Βερολῖνο κ.ἀ.).

Τὸ 1938 προσεχώρησε στὴν παραδοσιακὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς, ἀντιστρατευόμενος στὸν ἀνερχόμενο Οἰκουμενισμὸ καὶ γενικὰ τὸν μοντερνισμὸ τῶν ἄλλων Καινοτόμων Δικαιοδοσιῶν, καὶ παρακολούθησε τὴν Β’ Σύνοδο Πανδιασπορᾶς στὸ Σρέμσκυ Κάρλοβτσυ τῆς Γιουγκοσλαβίας τὸ 1938· κατ’ αὐτήν, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς διακρίβωσε τὴν ἀσυμφωνία καὶ ἀσυμβατότητά της ἔναντι τῶν πειρασμῶν τῆς Καινομίας καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἔπλητταν τὶς λοιπὲς τοπικὲς Ἐκκλησίες.

Ὁ ἀκόμη τότε π. Ἐμμανουὴλ Ἐσσένσκυ σπούδασε ἰατρικὴ στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βερολίνου, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀλλὰ ἡ μὴ καλὴ κατάστασι τῆς ὑγείας του τὸν ἀνάγκασε νὰ μεταναστεύση στὶς Η.Π.Α. τὸ 1949.

Ἀρχικὰ συνέδραμε στὴν ἵδρυσι τῆς Ἐνορίας τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου στὴν Οὐάσινγκτων, καὶ ἐκεῖ ἦταν ποὺ γνωρίσθηκε καλύτερα μὲ τὸν χαρισματικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἰωάννη Μαξίμοβιτς, μὲ τὸν ὁποῖον συνεργάσθηκε σὲ πολλὰ θέματα. Ἦσαν ὁμόψυχοι καὶ ὁμογνώμονες.

Ἀργότερα, ὁ π. Ἐμμανουὴλ ὑπηρέτησε ὡς Ἐφημέριος στὸ Τρέντον τῆς Νέας Ὑερσέης καὶ τελικὰ στὴν Ἐνορία τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Θεοτόκου στὸ Γκλέντον Κόουβ τῆς Νέας Ὑόρκης· ἐκεῖ, ἕνα γκαρὰζ τὸ μετέτρεψε καὶ διακόσμησε σὲ μία θαυμάσια Ἐκκλησία.

Ἦταν καὶ παρέμενε ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, καλὸς καὶ διακριτικὸς Ποιμένας, ἄριστος Λειτουργός, μὲ ἀγάπη καὶ κατανόησι, σοβαρὸς καὶ παραδοσιακός, ἐργατικὸς καὶ προσευχητικός, κατανυκτικός, μὲ χάρισμα δακρύων, καὶ ἰδιαίτερα χαρισματικὸς Ἐξομολόγος.

Ὅλα αὐτὰ ἐκίνησαν τὴν προσοχὴ τῆς Ἀρχιερατικῆς Συνόδου καὶ τὸ 1967, ὁ π. Ἐμμανουὴλ ἔλαβε τὴν Μοναχικὴ Κουρὰ ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀβέρκιο στὴν Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Τζόρντανβιλ, μὲ τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος, καὶ ἐν συνεχείᾳ τοῦ ἀπενεμήθη τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

 

Στὶς 25.11/10.12.1967 χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο καὶ ἄλλους Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου Ἐπίσκοπος Βρισβάνης καὶ ἐστάλη στὴν Αὐστραλία. Ἐκεῖ, διακόνησε ὑποδειγματικά, ἀλλὰ ἠγέρθησαν δυσκολίες τόσο ἀπὸ μία ἀριστερὴ κομματικὴ φατρία, ἡ ὁποία τὸν πολέμησε, ὅσο καὶ ἀπὸ περίπλοκες δικαστικὲς ὑποθέσεις σχετικὰ μὲ Ναούς.

***

Ὡς Ἐπίσκοπος Βρισβάνης, ὁ Θεοφιλ. Κωνσταντῖνος ἔλαβε μέρος, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1971 στὴν Μονὴ Μεταμορφώσεως Βοστώνης, στὶς χειροθεσίες τῶν Ἀρχιερέων Κορινθίας Καλλίστου καὶ Κιτίου Ἐπιφανίου, τῆς Συνόδου τῶν «Ματθαιϊκῶν» τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι μετέβησαν στὴν Σύνοδο τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο, γιὰ τακτοποίησι τῆς ἀντικανονικότητος τῆς ἐξ ἑνὸς χειροτονίας τους. Ἡ Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς εἶχε ἤδη τότε πρὸ δύο ἐτῶν, τὸ 1969, ἀναγνωρίσει ἐπισήμως τὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο, ὡς Ἀδελφὴ Ἐκκλησία ἐν κοινωνίᾳ. Κατέβαλε ἐπίσης προσπάθεια γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν ἐν Ἑλλάδι ἀκολούθων τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου. Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος ἦταν ὑποστηρικτὴς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐπιθυμοῦσε τὴν καλύτερη ὀργάνωσι, ἑνότητα καὶ πρόοδό τους.

Ὅλα αὐτὰ ἐνέχουν ἰδιαίτερη σημασία, ἐν ὄψει τῶν συνεχῶν κατηγοριῶν ἐναντίον μας τόσο ἀπὸ τοὺς δυσσεβεῖς Οἰκουμενιστές, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς ποικίλους Νεοημερολογῖτες Ἀντι-οικουμενιστές· αὐτοί, ὅταν πρόκειται νὰ πλήξουν τὴν νόμιμη καὶ θεάρεστη μαρτυρία μας καὶ τὴν κανονικὴ Ἱερωσύνη μας, λησμονοῦν τὶς διαφορές τους καὶ ἀμέσως συνενώνονται, σὰν τὸν Πιλάτο καὶ τὸν Ἡρώδη κατὰ τὸ θεῖον Πάθος, γιὰ νὰ ἐξαπολύσουν ἐναντίον μας τοὺς κακεντρεχεῖς μύδρους τους. Ἄς γνωρίζουν ὅμως, ὅτι ἔχουμε χάριτι Θεοῦ τὴν εὐλογία καὶ ἐπιδοκιμασία συγχρόνων Ἁγίων ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ περιοπῆς Ἰωάννου Μαξίμοβιτς, Φιλαρέτου καὶ Κωνσταντίνου, μὲ θεία Βεβαίωσι τῶν Ἀφθάρτων Λειψάνων τους, καὶ τοῦτο ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς μία -ἐκ περισσοῦ- σαφῆ καὶ ἁπτῆ ἀπόδειξι περὶ τοῦ δικαίου Ἀγῶνος μας καὶ τοῦ ἀπροσβλήτου τῆς Ἱερωσύνης μας!...

***

Ὁ Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος ἀπαλλαγεὶς τῶν καθηκόντων του ἀπὸ τὴν Αὐστραλία, βρέθηκε τὸ 1977 στὶς Η.Π.Α., καὶ τελικὰ τοποθετήθηκε ὡς Ἐπίσκοπος Βοστώνης τὸ 1978 ἀπὸ τὴν Σύνοδό του. Διέμεινε ἐπὶ τριετίαν (1978-1980) στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Βοστώνης, ὅπου πιστοποιήθηκε ἡ προσευχητικότητά του καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν Θεία Λατρεία, ἀλλὰ προέκυψε πρόβλημα ἀσυμφωνίας σὲ διάφορα πρακτικὰ ζητήματα.

Τὸ 1981 ὁ Θεοφιλ. Κωνσταντῖνος τοποθετήθηκε στὴν Ἐπισκοπὴ Ρίτσμοντ καὶ Βρετανίας, ὅπου παρέμεινε μέχρι τὸ 1985.

Τὸ 1983 ἔλαβε μέρος στὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας στὸ Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ, ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο, καὶ ὑπέγραψε σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὸν περίφημο Ἀναθεματισμὸ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ὁ Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος μὲ τὴν ὀρθὴ δογματικὴ συνείδησί του, δὲν ἔπαυε νὰ καλλιεργῆ τὶς ἀρετές, νὰ εἶναι ἐξυπηρετικὸς καὶ βοηθητικὸς ὅσων εἶχαν τὴν ἀνάγκη του, νὰ ἐπιτελῆ τὴν Θεία Λατρεία μὲ ἀπαράμιλλο ζῆλο καὶ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ Ποιμνίου του, παρὰ τὶς ἀντιξοότητες ποὺ καὶ πάλι ἀνεφύησαν, ἕνεκα ἀδυναμιῶν τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ τῶν προβλημάτων τῆς εὔθραστης ὑγείας του. Ἔπασχε ἀπὸ ἀναιμία, καρδιολογικὰ προβλήματα καὶ ὀστεοπόρωσι.

Ἔτσι ἀναγκάσθηκε νὰ παραιτηθῆ ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ δρᾶσι, συμπληρώσας 80 περίπου ἔτη ζωῆς, θεωρήθηκε σχολάζων Ἐπίσκοπος, καὶ ἀποσύρθηκε στὸ Ἐρημητήριο τῆς Παναγίας τοῦ Κοὺρσκ στὸ Μάχοπακ τῆς Νέας Ὑόρκης κατὰ τὴν πενταετία 1986-1991. Ὅμως, τὸ βαρὺ κλῖμα τῆς περιοχῆς ἐκείνης ἐπιβάρυνε τὴν ὑγεία του καὶ ἔπρεπε νὰ ἀναζητήση ἕτερο τόπο κατοικίας.

***

Τὸ 1991 ἐγκαταστάθηκε στὴν Μονὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στὸ Μπλάνκο τοῦ Τέξας, ὅπου ἔζησε μέχρι τὴν μακαρία Κοίμησί του τὰ πιὸ εὐχάριστα ἔτη τῆς μακρᾶς ζωῆς του.

Ἐκεῖ ζοῦσε ἁπλὰ καὶ ταπεινά, ὡς Μοναχός, ἔτρωγε καὶ κοιμόταν ἐλάχιστα, προσευχόταν στὸν Ναὸ καὶ στὸ κελλί του, ἔκανε τὸν Κανόνα του μὲ ἑκατοντάδες μετάνοιες, ἀγρυπνοῦσε στὴν προσευχὴ γιὰ ὅλη τὴν Ἀδελφότητα καὶ τὸν κόσμο, καὶ κυριολεκτικὰ βυθιζόταν στὴν Προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὴν ὁποίαν ὑπεραγαποῦσε καὶ ἀσκοῦσε ἐκ νεότητος αὐτοῦ. Ἐπεδείκνυε μεγάλη εὐγένεια καὶ ἀγάπη πρὸς ὅλους καὶ ἰδίως στὰ μικρὰ παιδιά, καὶ βοηθοῦσε τοὺς προσκυνητὲς πνευματικά. Τὸ χάρισμα τῆς κατανύξεως καὶ τῶν δακρύων του αὐξήθηκε, καὶ ὅταν ἐπρόκειτο νὰ κοινωνήση, ἦταν θαυμαστὴ καὶ ἐκπληκτικὴ ἡ εὐλάβεια καὶ ὁ κατὰ Θεὸν φόβος του: ἔτρεμε σύγκορμος καὶ τὰ ἀσυγκράτητα καὶ ἄφθονα δάκρυά του πότιζαν τὸ ἔδαφος τοῦ Ἱεροῦ Βήματος!...

Τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του, τὸν Μάϊο τοῦ 1996, ἡ ὑγεία του ἐπιδεινώθηκε ἀπὸ ἕνα ἀτύχημα ποὺ εἶχε, καὶ παρουσίασε πνευμονία. Δὲν θέλησε νὰ παραμείνη σὲ νοσοκομεῖο. Πλησίαζε ἤδη τὰ 90!...

Στὶς 10/23 Μαΐου, τῆς Ἀναλήψεως, κοινώνησε μὲ ὑπερβολικὴ εὐλάβεια, τρέμων καὶ χέων κρουνηδὸν τὰ δάκρυα, καὶ τότε ὅλοι στὸ Ἅγιο Βῆμα ἀντίκρυσαν μὲ θαυμασμὸ καὶ κατάπληξι ἕνα θεῖο Φῶς, σὰν νὰ ἐξήρχετο ἀπὸ μέσα του, νὰ τὸν περιβάλλη! Τοῦτο συνέβη καὶ ὅσες ἀκόμη φορὲς κοινώνησε τὰ θεῖα Μυστήρια μέχρι τὴν ὁσιακὴ Κοίμησί του, στὶς 18/31.5.1996.

Ἡ Σορός του παρέμεινε τρεῖς ἡμέρες στὸν Ναὸ τῆς Μονῆς, χωρὶς κάποια ταρύχευσι, σὲ θερμὸ καὶ ὑγρὸ κλῖμα, καὶ διετηρεῖτο εὔκαμπτος καὶ μαλακός, καὶ μάλιστα τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς ἄρχισε νὰ ἀναδίδη μία γλυκειὰ εὐωδία γύρω του, αἰσθητὴ σὲ ὅσους πλησίαζαν γιὰ νὰ τὸν ἀσπασθοῦν!

Τὴν Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 21.5, Ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης (ὀνομαστικὴ Ἑορτὴ τοῦ ἐκλιπόντος), τελέσθηκε ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία του ἀπὸ τὸν τότε Ἐπίσκοπο Μανχάτταν Ἱλαρίωνα, τὸν ἡμέτερο Ἀρχιερέα Σεβασμ. Ἔτνα κ. Χρυσόστομο καὶ ἄλλους Κληρικούς. Ἦταν σὰν μία Ἑορτὴ καὶ ἕνας θρίαμβος Πίστεως! Ὁ Ἐπίσκοπος Ἱλαρίων κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ κηρύγματός του ἀναλύθηκε σὲ δάκρυα καὶ ὁ Σεβασμ. Ἔτνα Χρυσόστομος ὡμολόγησε, ὅτι ἔλαβε μέρος ἀναμφίβολα σὲ κηδεία ἑνὸς Ἁγίου!

Ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος ἐτάφη στὴν Μονὴ ἐκείνη, ἡ ὁποία τὰ ἑπόμενα ἔτη, ἐξ αἰτίας διαφόρων δυσαρέστων συμβάντων τελικὰ ἔπαυσε νὰ λειτουργῆ. Ὁ χῶρος ὅπου ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπος εἶχε ταφῆ πλημμύρισε καὶ ὁ τάφος του βρισκόταν μέσα στὸ νερὸ καὶ στὴν ὑγρασία ἐπὶ πολλὰ χρόνια.

Γι’ αὐτό, κατὰ τὴν πρόσφατη ἐκταφή, ἐνῶ τὸ φέρετρό του, ὅπως καὶ τὰ ἄμφιά του, εἶχαν φθαρῆ ἐντελῶς, ἡ διατήρησις ἀφθάρτου τοῦ Σκηνώματός του θεωρήθηκε ὅτι εἶναι καθαρὰ ἔργον θείας δυνάμεως καὶ ἐνεργείας!

Αὐτὸς ὁ μακάριος, μὲ τὴν Ὁμολογία του καὶ τὴν ἔκδηλη Ἀρετή του, κατέστη Σκεῦος δεκτικὸν τοῦ Θείου Παρακλήτου, ὁ Ὁποῖος τὸν ἐξαγίασε τόσο, ὥστε νὰ νικήση τὴν φυσικὴ φθορά. Ἐφ’ ὅσον νίκησε, χάριτι θείᾳ, τὴν φθορὰ τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς ἁμαρτίας, μᾶς δείχνει τὴν Ὁδὸ καὶ μᾶς προσκαλεῖ σὲ αὐτήν, γιὰ νὰ τύχουμε θείου Ἐλέους.

***

Ἡ θαυμαστὴ συγκυρία ἀποκαλύψεως τοῦ ἀφθάρτου ἱεροῦ Λειψάνου τὴν ἄλλη κιόλας ἡμέρα τῶν ἀσποστατικῶν ἐκτρόπων τοῦ Φαναρίου, ἀποτελεῖ ὅπως τονίσαμε στὴν ἀρχὴ μία ὄντως Ἀπάντησιν Θεοῦ ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς πιὸ δυσπίστους καὶ βραδύνοας, περὶ τοῦ ποῦ ἀναπαύεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ πῶς ἡ Ἀληθὴς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία, εἶναι καὶ παραμένει θεῖον Κατοικητήριον καὶ Ἐργαστήριον Ἁγιότητος.

Ὁ ἱερὸς Ἐπίσκοπος Κωνσταντῖνος μᾶς δίδει μεγάλη παρηγορία καὶ εὐλογία καὶ εἴθε ἡ εὐχή του καὶ τὸ παράδειγμά του νὰ μᾶς στηρίζουν καὶ ὁδηγοῦν!

ecclesiagoc.gr

ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ (ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ 2014)

Στόν ἀπόηχο τοῦ βδελυκτοῦ θεάτρου τῆς Πόλεως (29-30/11.2014)

 

Ἡ παναίρεση καλπάζει, ἡ ἀποστασία διευρύνεται

καί οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι

καθεύδουν ἤ δειλιοῦν….

του θεολόγου Δημητρίου Κάτσουρα

Τήν κατ’ αὐτάς γενομένη ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στό Φανάρι καί τή συμμετοχή του στόν ἑορτασμό τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, μετά τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, σχολιάσαμε μέ τό ἄρθρο μας «Σήμερον στό Φανάρι ἀτιμάζεται ἡ Ὀρθοδοξία!», τό ὁποῖο εὐγενῶς φιλοξένησαν ἀρκετά ἱστολόγια μεγάλης ἐπισκεψιμότητος.

Τῶν φρονίμων, ὅμως, ὀλίγα. Δέν ὠφελεῖ νά ἐπανερχόμεθα στά ἴδια καί νά σχολιάζουμε ἁπλῶς, συμπεραίνοντες τά αὐτονόητα. Βεβαίως, τά ὅσα ἔλαβον χώρα στήν Πόλη πρό ὀλίγων ἡμερῶν, ἄν καί δέν εἶναι πρωτόγνωρα στό χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παραμένουν βλάσφημα, βδελυκτά καί καταδικαστέα.

Ὁ Πατριάρχης, γιά ἄλλη μία φορά, καταπατώντας προκλητικῶς  Ἱερούς Κανόνες, ἐκκλησιαστική Τάξη, Ὀρθόδοξο Παράδοση καί ἐν γένει τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν Θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων Αὐτῆς, ἐπιβεβαίωσε τήν αἱρετική του ἐκκλησιολογία καί τήν ἐν γένει ὑπ’ αὐτοῦ ἀκολουθουμένη πορεία ἀποστασίας ἀπό τήν πατρώα εὐσέβεια.

Τά δημοσιευθέντα κείμενα τῶν προσφωνήσεων καί, κυρίως, τό κείμενο τῆς Κοινῆς Δηλώσεως τῶν δύο «ἀδελφῶν», Πάπα καί Πατριάρχου, θά μελετηθοῦν καί θά σχολιασθοῦν συντόμως, ἄν καί κινοῦνται στά γνωστά πλαίσια τῆς κοινῆς ἐν τῶ Οἰκουμενισμῶ πορείας τῶν προαναφερθέντων καί ὅσων αὐτοί ἐκπροσωποῦν.

Πρός τό παρόν, κρίνομε σκόπιμο νά ἀναφερθοῦμε σημειολογικά σέ τρία, κατά τήν ἐκτίμησή μας, χαρακτηριστικά σημεῖα τῶν ὅσων, λεχθέντων καί πραχθέντων, ἔλαβον χώρα στό Πατριαρχεῖο, διά τῶν ὁποίων καταδεικνύεται ἡ πλήρης ἀλλοτρίωση τοῦ Φαναρίου ἀπό τήν Ὀρθοδοξία καί ἡ ἄθεη τόλμη τῶν ἐνοίκων του, ὅπως αὐτή ἐκφράζεται διά τῆς ὑπ’ αὐτῶν ἀμετανοήτου και σταθερᾶς προωθήσεως τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τό πρῶτον. Πρόκειται γιά τήν κατά τήν ἐπίσημη Δοξολογία ὑποδοχῆς τοῦ Πάπα στόν Πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου (τήν 29^η Νοε. 2014 τό ἑσπέρας) μελώδηση ὑπό τοῦ χοροῦ τῶν Ἱεροψαλτῶν ἀπό τοῦ Ἀναλογίου ἑνός τροπαρίου πρός τιμήν τοῦ αἱρεσιάρχου καί τῆς ἐπισκέψεώς του στό Φανάρι. Δι’ αὐτοῦ, συνέπραξε στό βδελυκτό θέατρο τοῦ συνεορτασμοῦ (Πάπα-Πατριάρχου) τῆς θρονικῆς ἑορτῆς στό Φανάρι καί τό διά τῶν ἱεροψαλτῶν ἐκπροσωπούμενο λαϊκό στοιχεῖο, δηλαδή τό παριστάμενο  «ὀρθόδοξο πλήρωμα»!

Ἰδού τό ὑμνολογικό ἔκτρωμα (ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως):

Τῆς ἐρήμου πολίτης. Ἦχος α΄.

«Κωνσταντίνου ἡ Πόλις,

 Πρωτοκλήτου λυχνία τε,

ἅγει ἑορτήν λαμπροφόρον,

 δεχομένη τόν Πρόεδρον,

Ρωμαίων Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς,

 Καθέδρας κορυφαίου μαθητοῦ,

 διαδέχων διαθέσει τε ἐκ ψυχῆς,

 εὐξώμεθα γηθοσύνως,

 μεῖνον Παράκλητε ἐν ἡμῖν,

 ἄγων ἡμᾶς πρός σήν βοήθεια,

 ἥν ὁμοφώνως στόματι ἑνί,

 καρδίᾳ σέ δοξάζομεν»!

Τό δεύτερο σημεῖο ἀποτελεῖ, συνδυαστικῶς, ὁ λειτουργικός ἀσπασμός τοῦ Πατριάρχου μετά τοῦ φέροντος Ὡμοφόριο Πάπα (σημ.: ὁ Πατριάρχης ἐξῆλθε τοῦ Βήματος καί ἀσπάσθηκε ἐν μέσῃ ἐκκλησίᾳ τόν αἱρεσιάρχη, κατά τόν λειτουργικό τύπο τῆς συλλειτουργίας ὀρθοδόξων ἐπισκόπων) κατά τήν φρικτή ὥρα τοῦ «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοία ὁμολογήσωμεν» τήν (πίστη μας στήν) Ἁγία Τριάδα (!) καί ἡ ὑπό τοῦ Πάπα, μεσούσης τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀπαγγελία (λατινιστί) τῆς Κυριακῆς προσευχῆς!

Ποιός Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας Πατήρ θά ἐνεργοῦσε-ἐπέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο ἤ θά τό ἐπιδοκίμαζε ἤ δέν θά κατεδίκαζε μετἀ βδελυγμίας αὐτή τήν ἀπαγγελία τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» ἀπό ἕναν αἱρετικό καί δή τόν ἀμετανόητο ἀρχηγέτη τοῦ Παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος (Παπισμός) συνιστᾶ τήν μεγαλυτέρα στήν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ διαστροφή τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀληθείας;

Ποιά εἶναι μεγαλύτερη ἀσέβεια ἀπό τήν ἀνάθεση στόν αἱρετικό Πάπα - ὁ ὁποῖος κανονικῶς ἀπαγορεύεται νά παρευρίσκεται ἐν ὥρα Θείας Λειτουργίας μέσα στό Ναό καί στό χῶρο τῶν πιστῶν -  τῆς ἀπαγγελίας (ἐκ προσώπου ὁλοκλήρου τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ καί τοῦ ἐκκλησιάσματος) μιᾶς λειτουργικῆς προσευχῆς; Μιᾶς προσευχῆς μέ σαφῶς ἐκκλησιολογικό («Πάτερ ἡμῶν» σημαίνει ὅτι, μόνον, οἱ ἐν Χριστῶ ἀδελφοί ὡς τέκνα τοῦ κοινοῦ Πατρός, τοῦ Θεοῦ καί μέλη, διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τῆς ὀρθῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀπαγγέλουν ἐν τῆ λατρείᾳ ἀπό κοινοῦ) καί εὐχαριστιακό περιεχόμενο (ὁ ἀναφερόμενος ἐν αὐτῆ τῆ προσευχῆ «ἐπιούσιος ἄρτος» εἶναι, κατά τήν ἑρμηνευτική τῶν Ἁγίων Πατέρων, τό Κυριακό Σῶμα, τό ὁποῖο, κατά τήν ἐξέλιξη τῆς Θείας Λειτουργίας, καλοῦνται  μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως και ἀγάπης νά προσέλθουν καί νά λάβουν-κοινωνήσουν οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί);

  

Σχετικά ἐν προκειμένῳ εἶναι καί τά κατωτέρω, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀπαντητικό σχόλιό μας σέ εὔστοχο σχόλιο ἀναγνώστου σέ μία ἀνάρτηση τοῦ προαναφερθέντος ἄρθρου μας:

«Ἐπιτρέψτε μου νά συμπληρώσω ὅτι τά διαδραματισθέντα αὐτές τίς ἡμέρες στό Φανάρι δέν εἶναι "μία ἀπό τά ἴδια" τῶν ἀνιέρων συνηθειῶν τῶν οἰκουμενιστῶν. Ὑπῆρξε σημειολογική ποιοτική διαφορά πού ὑποδηλώνει προώθηση δυναμική τῶν σχεδίων τους. Ὁ Διάλογος ἤδη πέρασε σέ τρίτο, ὄχι ἁπλά δεύτερο, πλάνο, στό σχέδιο τῆς προδοσίας. Ἡ λέξη κλειδί εἶναι ἡ λέξη "πλήρης" γιά τήν "ἑνότητα τῶν δύο Ἐκκλησιῶν"! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος τόνισε ὅτι ἡ ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ 1964-5 ἄλλαξε τόν ροῦν τῆς Ἱστορίας! Δίκηο ἔχει! Ἐκεῖ ἔγινε μία τεράστια ἐκτροπή καί ἕνας φοβερός ἐκτροχιασμός τόν ὁποῖον παρά τίς ὅποιες ἀντιδράσεις τελικῶς "κατάπιαν" ἀμάσητο, μέ διάφορα ἄλλοθι ὁ καθένας, ὅλοι οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές. Ἐκείνη ἡ βλασφημία ἔπρεπε καί πρέπει νά ἀποκηρύσσεται καί νά καταδικάζεται συνεχῶς. Ὄχι φραστικά. Κανονικά! Φοβᾶμαι ὅτι σεβαστά πρόσωπα, ὅπως ὁ ἀγαπητός π. Γεώργιος Μεταλληνός, ἔχουν παγιδευθεῖ καί παρασυρθεῖ. Εἶναι τά μεγαλύτερα «θύματα» τοῦ κ. Βαρθολομαίου! Αὐτός, ὡς φαναριώτης διπλωμάτης καί κατάλληλος γιά τήν ἀποστολή του, μελετᾶ τίς ἀντιδράσεις τους, κατασκευάζει τά ἐπικοινωνιακά ἀντίδοτα και προωθεῖ σταθερά τά σχέδια τῆς παναιρέσεως. Ἀπό πίσω δουλεύει καί ἡ προπαγάνδα καί οἱ κεκαλυμμένοι διωγμοί ὅσων πραγματικά ἐμποδίζουν. Ἐπί τοῦ πρακτέου θεωρῶ ὅτι πρέπει νά ἀπαιτήσουν ἀντι-οἰκουμενιστές ὁ Διάλογος νά βγεῖ μπροστά καί νά συζητοῦνται τά ἐκεῖ ἐξελισσόμενα ἀπό Συνόδους, Μοναχούς καί Θεολόγους ἀνοικτά καί τώρα νά τεθεῖ θέμα γιά τήν Σύνοδο τοῦ 2016 ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει δεκτή ἐάν δέν περιλάβει ὡς κύριο θέμα της τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί δέν δεχθεῖ νά ἀναγνωρίσει ὡς Οἰκουμενικές Συνόδους καί πάντως ὡς Συνόδους πού διετύπωσαν τήν ὀρθή Πίστη ἔναντι τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ τίς ὄντως μεγάλες και Ἁγίες Συνόδους ἐπί Μ. Φωτίου καί Γρηγορίου Παλαμᾶ. Αὐτά ἀνυποχώρητα ὥστε καί μόνη ἡ ἀναμενόμενη ἄρνηση τῶν οἰκουμενιστῶν νά τούς χαρακτηρίζει ὡς κλέπτες καί ληστές στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας.»

Ὅταν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός εἰκονίζεται στήν ὀρθόδοξη εἰκονογραφική παράδοση ἔχων στά πόδια του τόν ἀμετανόητο Πάπα Ρώμης ἠττημένο ἀπό τό ὁμολογιακό «ΟΧΙ» τοῦ Ἁγίου στήν ἐπιχειρηθεῖσα τον 15^ο αἰώνα ψευδο-ἕνωση (=ὑποταγή) τῆς Ὀρθοδοξίας μετά τοῦ Παπισμοῦ καί χαρακτηρίζεται προσφυῶς «Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας», ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στήν ἀφήγηση καί κρίση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας θά πρέπει νά ἀναγνωρίζεται καί ἀποδίδεται  ὡς πολέμιος καί ὑβριστής τῶν Ἁγίων καί καταπατητής τῆς Θεολογίας των, νά χαρακτηρίζεται δέ ὡς ὀλετήρας τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μας (ἀφοῦ ἡ πρώτη εἶναι ἡ ψυχή τοῦ δευτέρου).

Καί κάτι τελευταῖο. Τό τρίτο. Φρικτό καί ἀποκρουστικό.

Εἶναι γνωστό καί διαπιστωμένο ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός, γιά τή διάδοση καί τήν ἐπιβολή του, ἐπικαλεῖται, προβάλλει καί χρησιμοποιεῖ ὡς πρόσχημα τό ἐνδιαφέρον γιά τά κοινά προβλήματα στή ζωή ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τά κοινωνικά μέχρι καί τά περιβαλλοντικά ζητήματα, τά ὁποῖα προκύπτουν ὡς ἀπειλές στή πορεία τῆς ἀνθρωπότητος.

Πρόκειται γιά μία ἀποδοτική τακτική, ἡ ὁποία ἐξωραΐζει τήν ὑποκρισία τῶν συνειδητῶν οἰκουμενιστῶν μέ τίς «δικαιολογίες» τῆς κοινῆς δράσεως, προσεγγίσεως καί συνεργασίας γιά τήν ἀποτελεσματική ἀντιμετώπιση τῶν προαναφερθέντων. Οἱ ἀνυποψίαστοι καί ὁ πολύς λαός παραπλανᾶται καί παρασύρεται προσέχοντας τό «ἄλλοθι» καί ὄχι τόν σκοπό, τό δόλωμα καί ὄχι τήν παγίδα.

Ποιός θά ἀντιλογίσει στή συνεργασία καί προσέγγιση ἀνθρώπων μέ διαφορές μεταξύ των σέ πολλούς τομεῖς, ὅταν αὐτό γίνεται γιά «καλό σκοπό»; Μέχρι σήμερα ὅλα τά προβλήματα καί οἱ ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί οἱ προσδοκίες των ἔχουν χρησιμοποιηθεῖ ὡς πρόσχημα γιά τόν βαθύτερο σκοπό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς μοναδικότητος τῆς Ἀληθείας καί ἡ ἀπόρριψη τοῦ ὀντολογικοῦ χαρακτῆρος, αὐτῆς ἀκριβῶς, τῆς μοναδικότητος.

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐπιδιώκων καί ὑπηρετῶν τήν πάσῃ θυσίᾳ ἕνωση Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ ἀλλά καί τήν ἐν συνεχεία συν-ἕνωση ὄλων τῶν λεγομένων χριστιανῶν καί ὅλων τῶν θρησκειῶν σέ μία πανθρησκεία, κατά τήν θεώρηση τοῦ μασώνου προκατόχου του Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, τεχνηέντως ἐπικαλεῖται, κατά καιρούς, διάφορες εὐγενεῖς ἔννοιες, ὡς ὁράματα καί ἐπιδιώξεις τῶν στοχευμένων ἐνεργειῶν του. Ἡ ἀδελφωσύνη, ἡ ἑνότητα καί ἡ εἰρήνη εἶναι μερικές ἀπό αὐτές.

Ἡ ἑπωνυμία τῆς αἱρέσεως τήν ὁποία πρεσβεύει καί ὑπηρετεῖ εἶναι «Οἰκουμενισμός», λέξη φορτισμένη, τουλάχιστον μεταξύ τῶν ἐνδιαφερομένων γιά τήν Πίστη ὀρθοδόξων χριστιανῶν, μονοσήμαντα ἀρνητικά. Ὁ ἴδιος μάλιστα ὁ Πατριάρχης, διακρινόμενος καί γιά τό ὑποκριτικό του ταλέντο, δέν διστάζει νά δηλώνει ὅτι δέν εἶναι οἰκουμενιστής!

 [Σημείωση: Ἐνδεικτικά εἶναι τά ὅσα ἐδήλωσε ὁ κ. Βαρθολομαῖος προσφωνῶν τόν Πατριάρχη Βουλγαρίας Νεόφυτο, κατά τήν ἐπίσημη ἐπίσκεψη τοῦ τελευταίου στό Φανάρι, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2013. «Αἱ μεταξύ τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἑτεροδόξων συζητήσεις καί οἱ διάλογοι ἔχουσι μέν ὡς ἀπώτατον στόχον αὐτῶν τήν ἐκπλήρωσιν τῆς βουλήσεως καί ἐντολῆς τοῦ Κυρίου "ἵνα πάντες ἕν ὦσιν" (Ἰωάν. 17, 21), συμβάλλουν δέ τό γε νῦν ἔχον εἰς τήν κοινωνικήν συνεργασίαν καί εἰς τήν μαρτυρίαν τῇ ἀληθείᾳ, ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς ἀλληλοκατανοήσεως καί τῆς ἐν καιρῷ ἀποδοχῆς καί ὑπό τῶν ἑτεροδόξων τῆς μιᾶς Ὀρθοδόξου πίστεως…. δέν ἐπιδιώκεται διά τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡ ἀποδοχή μιᾶς «χριστιανικῆς συγκρητιστικῆς ὁμολογίας», ἀλλά ἡ ἐμβάθυνσις εἰς τήν Χριστιανικήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί εἰς τήν κοινωνικήν συνεργασίαν τῶν ἐπικαλουμένων τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ…. Διά τῆς τακτικῆς ταύτης δέν προδίδομεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν.»].

Φαίνεται, ὅμως, ὅτι ἡ περιστασιακή ὑπ’ αὐτοῦ φραστική καί προφανῶς ἀπατηλή ἀποδοκιμασία τῆς θεωρίας (τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ) τήν ὁποία ὡστόσο ὐπηρετεῖ καί ἐφαρμόζει, δέν ἀνέχεται οὔτε τό καθιερωμένο ὄνομα αὐτῆς τῆς παναιρέσεως νά μένει καταφρονημένο. Ἔτσι, κατά καιρούς, ἐπιχειρεῖται αὐτό νά ἀμνηστευθεῖ, δῆθεν ὀρθοδόξως ἑρμηνευόμενο ἐπιτηδείως καί, εἰ δυνατόν,  ἀποενοχοποιούμενο, στήν ἀκοή, ἀρχικῶς, ἀλλά καί τήν συνείδηση, ἐν συνεχεία, τοῦ ἀνυποψίαστου κόσμου.

Αὐτό ἐπέλεξαν ἀπό κοινοῦ νά ἐξυπηρετήσουν αὐτή τή φορά οἱ ἀρχηγέτες αὐτῆς τῆς παναιρέσεως, σέ Δύση καί Ἀνατολή, μέ τήν κοινή δήλωση πού ὑπέγραψαν στήν Αἴθουσα τοῦ Θρόνου, Πάπας Φραγκίσκος καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Καί τό διέπραξαν μέ ἰδιαιτέρως κυνικό καί προκλητικό τρόπο. Ἔκαναν τήν αἰσχύνη τους, τόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό πού ἀμφότεροι ὑπηρετοῦν, ὄνομα καί ἔννοια τιμῆς, καπηλευόμενοι τό δράμα τῶν σφαγιαζομένων συνανθρώπων μας χριστιανῶν στήν Ἀνατολή (Συρία κ. ἀ.).

Συγκεκριμένα, μέ δαιμονική δολιότητα καί ἀδίστακτη κυνικότητα «βάπτισαν» τήν δοκιμασία ἀπό τήν καθημερινή ἀπειλή τοῦ θανάτου σέ χῶρες-κοιτίδες τοῦ ἀρχέγονου Χριστιανισμοῦ, λόγῳ τῆς ἐκεῖ παρουσίας καί ὁπαδῶν τῆς παπικῆς αἱρέσεως, ὡς «οἰκουμενισμό τῆς ὀδύνης»! Ξεπέρασαν δέ καί τῶν δαιμόνων τήν θρασύτητα συγκρίνοντας τό αἷμα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τή σημασία του γιά τήν στερέωση τοῦ δένδρου τῆς Πίστεως, μέ τίς μεθοδεῖες τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως προηγουμένως ἀναλύθηκαν, καί πού ὁδηγοῦν μέσῳ τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν κοινῶν προβλημάτων στήν ποθουμένη ὑπ’ αὐτῶν ἑνότητα.

Ἰδού, τί χαρακτηριστικῶς δηλώνουν:

«Ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἅγιος Παῦλος, «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α’ Κορ. ιβ΄, 26). Τοῦτο ἀποτελεῖ τόν νόμον τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, καί μέ τήν ἔννοιαν αὐτήν δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ὑπάρχει ἐπίσης καί ἕνας οἰκουμενισμός τῆς ὀδύνης. Ὅπως ἀκριβῶς τό αἷμα τῶν μαρτύρων ὑπῆρξε τό σπέρμα τῆς δυνάμεως καί ἀναπτύξεως τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόν ἴδιον τρόπον ἡ συμμετοχή εἰς τάς καθημερινάς θλίψεις ἠμπορεῖ νά ἀποβῇ ἀποτελεσματικόν ὄργανον ἑνότητος.»!(Κοινή Δήλωση Φραγκίσκου-Βαρθολομαίου, Φανάρι, 30/11/2014).

Προηγουμένως ὁ κ. Βαρθολομαῖος, στήν προσφώνησή του πρός τόν πεφιλημένο ἀδελφό του Πάπα, μετά τήν ἀπόλυση τῆς Πατριαρχικῆς Θ. Λειτουργίας κατά τόν ὑπ’ αὐτῶν συνεορτασμό τῆς θρονικῆς ἑορτῆς στό Φανάρι τήν 30^η Νοεμβρίου 2014, ἐμπαικτικῶς και περιφρονητικῶς, ἀκόμη καί πρός τήν ἀξία τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων (ἐν ἁπολύτω ταυτίσει με τά ἀντορθόδοξα φρονήματα τοῦ προκατόχου του Ἀθηναγόρου) εἶχε ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς:

«καθ᾿ ὅν χρόνον ἡμεῖς ἀσχολούμεθα περί τάς ἡμετέρας ἀντιλογίας, ὁ κόσμος βιώνει τόν φόβον τῆς ἐπιβιώσεως, τήν ἀγωνίαν τοῦ αὔριον…. Τά προβλήματα, τά ὁποῖα ἡ ἱστορική συγκυρία ὀρθώνει σήμερον πρό τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἐπιτάσσουν εἰς ἡμᾶς τήν ὑπέρβασιν τῆς ἐνδοστρεφείας καί τήν ἀντιμετώπισιν αὐτῶν δι᾿ ὅσον τό δυνατόν στενοτέρας συνεργασίας. Δέν ἒχομεν πλέον τήν πολυτέλειαν τῆς μεμονωμένης δράσεως. Οἱ σύγχρονοι διῶκται τῶν Χριστιανῶν δέν ἐρωτοῦν εἰς ποίαν τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνήκουν τά θύματά των. Ἡ ἑνότης, περί τῆς ὁποίας ἡμεῖς πολυπραγμονοῦμεν, πραγματοποιεῖται ἤδη εἴς τινας περιοχάς, ἀτυχῶς, διά τοῦ μαρτυρίου.»! (Προσφώνηση Βαρθολομαίου πρός τόν Πάπα, Φανάρι 30/11/2014).

Ἰδού, λοιπόν, τί ἀξία καί σημασία ἔχουν, γιά τόν κ. Βαρθολομαῖο, οἱ Θεολογικοί Διάλογοι ἤ μᾶλλον αὐτές καθ’ ἑαυτές οἱ θεολογικές-δογματικές διαφορές μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ καί τί συνιστοῦν. Καμμία ἀξία δέν ἔχουν, ὡς περιττές διαμάχες («ἀντιλογίες», κοινῶς ἀνόητοι τσακωμοί) καί ἡ ἐνασχόληση μέ αὐτές συνιστοῦν «ἐνδοστρέφεια» (ναρκισσισμό, κατά παλαιοτέρα ἔκφραση τοῦ κ. Ζηζιούλα) καί «πολυπραγμοσύνη»!  Ἡ ζωή καί ὁ κόσμος, κατά τον πράσινο Πατριάρχη, δέν χρειάζονται πλέον τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά τόν Οἰκουμενισμό!

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι προφανές καί ἀποδεδειγμένο πλέον ὅτι εἶναι δεύτερος Ἀθηναγόρας. Μόνον πού, συγκριτικά καί πραγματικά, εἶναι, λόγω τῆς πονηρίας καί τῆς ὑποκρισίας του, περισσότερο ἐπικίνδυνος ἀπό ἐκεῖνον γιά τήν Ὀρθοδοξία.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι οὐνίτης δεδηλωμένος, ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἐμφανίζεται ὡς ὀρθόδοξος Πατριάρχης καταπατεῖ συνειδητῶς, συστηματικῶς καί ἀσυστόλως τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνες καί (ἐπιχειρεῖ νά) ἐπιβάλλει μέ τίς ἐνέργειές του καί τίς διακηρύξεις του τήν ἀναγνώριση τοῦ ἀμετανοήτου αἱρετικοῦ Παπισμοῦ ὡς, ἰσότιμης πρός τήν Ὀρθοδοξία, Ἐκκλησίας.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι δεινός ὑβριστής τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί διαστρεβλωτής τῆς θεοπνεύστου αὐτῶν Θεολογίας καί τοῦ εὐσεβοῦς τῆς Ἐκκλησίας φρονήματος. Εἶναι πολέμιος τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ὅποιος μνημονεύει τοῦ ὀνόματός του ἤ παρά τά ἀνωτέρω τόν ἀναγνωρίζει ὡς ὀρθόδοξο Πατριάρχη, αὐτός συμμετέχει στίς ὡς ἄνω ἰδιότητες αὐτοῦ καί εἶναι ἔνοχος τοῦ ἰδίου κρίματος.

Ὅσο κανείς προσεγγίζει τόν κ. Βαρθολομαῖο, τόσο ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, καί ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπό τόν κ. Βαρθολομαῖο, τόσο προσεγγίζει τόν Χριστό καί τούς Ἁγίους, τούς γνησίους φίλους Του.

Ἄς σταθοῦμε καλῶς! Ἄς σταθοῦμε μετά φόβου Θεοῦ ( καί ὄχι ἀνθρώπων). Ἄς προσέξουμε!

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΔΕΛΥΚΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ (29-30.11.2014)





  

Ὁμολογιακὴ Ἐκδήλωση γιὰ τὰ 90 χρόνια τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας

Ἐνενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος ἀπὸ τὴν ἀποφράδα ἐκείνη χρονιά, τὸ 1924, ὁπότε ἔγινε ἡ ἐπάρατος ἀλλαγὴ τοῦ πατροπαραδότου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἑορτολογίου καὶ ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ νέου Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου στὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα, ποὺ περιελάμβανε ἡ αἱρετικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 κι ἄνοιξε τὴν κερκόπορτα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γιὰ τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία. Μὲ ἀφορμὴ αὐτὴν τὴν ἐπέτειο, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος ὀργάνωσε ἐπετειακὴ Ἐκδήλωση, γιὰ νὰ τιμήσει τὰ πρόσωπα, τὶς θυσίες καὶ τοὺς ἀγῶνες ὅλων ἐκείνων τῶν ἁγνῶν γνησίων Ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ποὺ κράτησαν τὴν Ὀρθόδοξη Ὁμολογία ἀνόθευτη καὶ καθαρὴ ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς ἑορτολογικῆς καινοτομίας καὶ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

 

Κεντρικὸς Ὁμιλητὴς ἦταν ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας κ. Καλλίνικος, ὁ ὁποῖος μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπνευσμένη Ὁμιλία του ἔκανε μιὰ ἱστορικὴ ἀναδρομὴ τῶν γεγονότων πρὶν καὶ μετὰ τὸ 1924. Περιέγραψε τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ δεινὰ τῶν γνησίων Ὀρθοδόξων προπατόρων μας καὶ στηλίτευσε τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ τὸ προδοτικὸ ἔργο τους, ἀντλώντας παραδείγματα καὶ ἐπιχειρήματα ἀπὸ τὴν Πατερικὴ γραμματεία καὶ τὴν Κανονικὴ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ὁ Μακαριώτατος ἐτόνισε ἰδιαιτέρως τὸ μέγεθος τῆς πτώσης τῶν Οἰκουμενιστῶν, τῶν ἀκολούθων τῶν ὁποίων ἡ συνειδησιακὴ διάβρωση εἶναι τόσο βαθειά, καὶ ἡ ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων αἰσθητηρίων καὶ κριτηρίων τέτοια, ποὺ τοὺς καθιστᾶ ἀπαθεῖς θεατὲς τῶν γεγονότων, ἀνήμπορους νὰ ἀντιδράσουν δυναμικὰ καὶ οὐσιαστικὰ ἀκόμα καὶ σὲ ὅσα ἀπεχθῆ, ἀντορθόδοξα καὶ προδοτικὰ γεγονότα συμβαίνουν αὐτὲς τὶς μέρες στὸ ἐσβεσμένο Φανάριο ἀπὸ τὸν Οἰκουμενιστὴ Πατριάρχη καὶ τοὺς ὁμόφρονες αὐτοῦ.

Τὴν παρουσίαση τῆς Ἐκδηλώσεως εἶχε ἀναλάβει καὶ διηκόνησε ἐπιτυχῶς ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης, ἐνῶ ὁ Χορὸς τῶν Ἱεροψαλτῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς ὑπὸ τὸ Μουσικολογιώτατο Ἱερομόναχο π. Διονύσιο Ἁγιοκυπριανίτη, ἐπένδυσε μουσικὰ τὴν Ἐκδήλωση μὲ κατάλληλους ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους.

Μετὰ τὸ πέρας τῆς Ὁμιλίας τοῦ Μακαριωτάτου προβλήθηκε ἕνα μικρό, ἀλλὰ ἀντιπροσωπευτικὸ βίντεο-ἀφιέρωμα μὲ φωτογραφικὰ στιγμιότυπα, στὰ ὁποῖα προβάλλονται πρόσωπα καὶ γεγονότα, σταθμοὶ τῆς ἐνενηκονταετοῦς πορείας τῶν ἀγώνων τῶν γνησίων Ὀρθοδόξων, ὡς ἐν εἴδει μνημοσύνου καὶ ἐλαχίστου φόρου τιμῆς στοὺς ἱεροὺς Ἀγωνιστές, Κληρικοὺς καὶ Λαϊκοὺς ποὺ ἐτίμησαν καὶ ἐλάμπρυναν τὸν αἱμοτοβαμμένο ἱερὸ ἡμῶν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς διατηρήσεως ἀνοθεύτου τῆς Ὀρθῆς καὶ Σωτηρίου Ὁμολογίας, ἐν μέσω ἀπεινῶν διωγμῶν, μὲ τὶς θυσίες, τὸν ἔνθεο ζῆλο καὶ τοὺς ἀκαμάτους μόχθους τῆς σεβαστῆς βιοτῆς καὶ πολιτείας τους. Τὴν ἐπιμέλεια καὶ παραγωγὴ τοῦ φωτογραφικοῦ ἀφιερώματος ἀνέλαβαν μὲ ζῆλο καὶ ἔφεραν εἰς αἴσιον πέρας ὁ π. Μιχαὴλ Κωνσταντινίδης καὶ ὁ Διακόνος Λεωνίδας Πίττος.

 

Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Μαραθῶνος κ. Φώτιος, ἔκανε μιὰ συνοπτικὴ παρουσίαση τοῦ νέου καὶ ἀξιολόγου βιβλίου γιὰ τὸν Ἅγιον Γλυκέριον Ρουμανίας, συγγραφέας τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης. Σὲ αὐτὸ παρουσιάζεται μὲ γλαφυρότητα καὶ ἱστορικὴ ἀκρίβεια ὁ θαυμαστὸς βίος καὶ τὰ πνευματικὰ παλαίσματα, οἱ ἀγῶνες καὶ τὰ δεινὰ ποὺ ὑπέστη ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης Γλυκέριος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Ρουμᾶνοι Ἀδελφοί μας, στὰ ἐνενήντα χρόνια καὶ τῶν δικῶν τους παράλληλων ἀγώνων γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας στὴν χώρα τους.

Τὸ παρὸν στὴν ὁμολογιακὴ αὐτὴ Ἐκδήλωση τῆς Ἐκκλησίας μας ἔδωσαν οἱ ἐν Ἀττικῇ ἐνδημοῦντες Ἀρχιερεῖς μας, οἱ Σεβασμιώτατοι: Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανός• οἱ Θεοφιλέστατοι: Χριστιανουπόλεως κ. Γρηγόριος καὶ Μαραθῶνος κ. Φώτιος, ὅπως καὶ ὁ Παρουσιαστὴς Γαρδικίου κ. Κλήμης, Ἱερεῖς, Μοναχοὶ καὶ Μοναχές.

Ἡ προσέλευση τῶν γνησίων Ὀρθοδόξων ἦταν συγκινητικὴ καὶ ἰδιαιτέρως πολυπληθής. Ἄξια μνείας εἶναι ἡ προσέλευση ὅσων Ἀδελφῶν ἦλθαν ἀπὸ τὴν ἐπαρχία καὶ διήνησαν τόσα χιλιόμετρα, γιὰ νὰ εἶναι παρόντες καὶ συνεπεῖς στὸ προσκλητήριον τῆς Ἐκκλησίας μας.

 

Τὸν ἐπίλογο τῆς ἐπετειακῆς Ἐκδηλώσεως ἔκανε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος μας κ. Καλλίνικος, δίδοντας πατρικὲς εὐχὲς καὶ εὐλογίες στὸ πολυπληθὲς ἀκροατήριο, τὸ ὁποῖο καὶ προέτρεψε νὰ συμμετάσχει ἐνεργὰ στὴν προσπάθεια τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γιὰ τὴν ἀρτιοτέρα δυνατὴ νομικὴ ὀργάνωση καὶ ἐκπροσώπιση τῆς Ἐκκλησίας μας ἐνώπιον τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν, βάσει προσφάτου νέου Νόμου.

 

Σήμερον στό Φανάρι ἀτιμάζεται ἡ Ὀρθοδοξία!

Ποιός θά παρέμενε ἀσυγκίνητος και ἄπραγος ἐάν ἀτίμαζαν τήν σαρκική μητέρα του; Κάτι ἀνάλογον συμβαίνει εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας καί, ὅμως, οἱ πάντες καθεύδουν!

ὑπό Δημητρίου Κ. Ἀναγνώστου

Νέα «Ὁμολογία Πίστεως» ὑπεγράφη καί δημοσιο-ποιήθηκε ἀπό τή γνωστή «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί μοναχῶν», μέ ἀφορμή ὅσα ἔγιναν στήν Ἁγία Γῆ (Μάϊος 2014) καί ἐν ὄψει τῆς ἐν ἐξελίξει εὐρισκομένης ἐπισκέψεως τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα στό Φανάρι, γιά τόν συν-ἑορτασμό τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου, τήν 30^ή Νοεμβρίου 2014.

 Ἀξιοκατάκριτος ψευδο-διδάσκαλος θεωρεῖται ἐνυπογράφως ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ἀπό ἕξι (6) Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕνα (1) Καθηγούμενο Ἁγιορειτικῆς Μονῆς, Καθηγουμένους καί Καθηγουμένες ἀρκετῶν Μονῶν ἀνά τήν Ἑλλάδα, τόν πολιό Καθηγούμενο τῆς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου, 157 Κληρικούς, μοναχούς, μοναχές καί 1.745 (μέχρι τήν περασμένη Τετάρτη) λαϊκούς!

 Τό σημαντικό αὐτό κείμενο ἔχει ὡς κατακλεῖδα τό ἁγιογραφικό: «Ὁ δὲ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τὸ κρῖμα, ὅστις ἂν ᾖ». Καί εἶναι προφανές ὅτι ἀναφέρεται πρωτίστως στόν  Πατριάρχη Κων/λεως κ. Βαρθολομαῖο!

 Σημαντικά τά λόγια σας, ἐκλεκτοί ὑπογράφοντες. Πλήν, ὅμως, καιρός τοῦ πράττειν τά δέοντα καί ἐπιβαλλόμενα. Ἴσως, εἶναι ἤδη ἀργά, γιά ἀντιστροφή τῆς πορείας τῶν πραγμάτων, μέ συνευθύνη σας. Τουλάχιστον, μή συμβεῖ καί γιά σᾶς προσωπικῶς τό ἴδιο. Τώρα ἀναπνέετε, τώρα ἐνεργήσατε (ἐσεῖς καί ὅσοι φοβεῖσθε Θεό καί σέβεσθε τήν Πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων) αὐτό (τό μόνο) πού φοβίζει τόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό: τήν διακοπή τῆς μετά τῶν ἀμετανοήτων οἰκουμενιστῶν κοινωνίας!

 Ἐάν τήν εὐσέβειά σας δέν ἀκολουθήσει, ὡς σκιά της, ὁ διωγμός σας, κατά τόν Ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο, σεῖς οἱ ἴδιοι νά ἀμφιβάλλετε γιά τήν γνησιότητά της, δηλαδή, ἐάν εἶναι εὐάρεστη στόν Θεό. Εἶναι ἀδιέξοδος ὁ ἀγών γιά νά ἐμποδίσετε τά ἑπόμενα βήματα πού θά ὁλοκληρώσουν τήν προδοσία καί "πρός τά ἔξω", στά θολωμένα μάτια τοῦ χιλιοπροδωμένου, ἐν πολλοῖς ἀνυποψίαστου, ἀλλά καί, δυστυχῶς, ἀδιάφορου λαοῦ.

 Δέν ὠφελεῖ πλέον ἁπλῶς τό μέχρις ἐδῶ καί μή παρέκει. Ἀπαιτεῖται ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στήν εὐθεῖα ὁδό τῆς ἀκαινοτομήτου Πίστεως καί ὀρθοδόξου Παραδόσεως, γιά νά μή ἁπωλεσθεῖ ἡ ἐλπίς τῆς σωτηρίας. Τό πόσο ἀποτελεσματικά εἶναι τά λόγια σας καί πόσο ὑπολογίζονται, καθώς καί ἐάν ἔχουν κάποια ἐλπίδα οἱ ἀγώνες τῶν λόγων χωρίς πράξεις, ἔχει ἀποδειχθεῖ ἐπανειλημμένως.

 Ὁ Οἰκουμενισμός καλπάζει καί ἡ φοβερή ἀποστασία, πού παρασύρει τά πάντα στό πέρασμά της, συνεχίζεται καί διευρύνεται διαρκῶς. Μόνον ἡ μετάνοια καί ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξη τῆς εὐσεβείας μας καί τῆς ἀποφάσεώς μας νά θυσιάσουμε τά πάντα ὑπέρ αὐτῆς μπορεῖ νά μᾶς σώσει. Δέν χρειάζεται νά περιμένουμε τήν αὐριανή ἡμέρα. Δέν πρέπει νά τήν περιμένουμε.

 Τά ὅσα ἤδη ἔγιναν σήμερα, παραμονή τοῦ συνεορτασμοῦ (προφανέστατα ἄνευ τῆς ἐπιστασίας τοῦ Πρωτοκλήτου) τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, εἶναι ὑπέρ-ἀρκετά! Καί φρικτά βεβαίως συνάμα. Ἐπιβεβαιώνουν πλήρως τό ἐν ἐξελίξει καί πρός ὁλοκλήρωση εὑρισκόμενο σχέδιο ξεπουλήματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἀντί πινακίου ἐξουσίας καί συνυπάρξεως τῶν ἐξωμοτῶν τῆς Πίστεως παρά τῶ «ἁγιωτάτῳ» Πάπα Ρώμης!

 Ἐξαιρετικά ἀφιερωμένα τά ὅσα συνέβησαν σήμερα (γιά πολλοστή φορά) στούς μεγαλοσχήμους Ἁγιορεῖτες, στούς σεβαστούς Γεροντάδες καί Πνευματικούς τῶν παραδοσιακῶν Μονῶν καί τῶν Ἐνοριῶν, ἀνά τήν Ἑλλάδα.

 Καταλαβαίνει κανείς, τί ὀρθοδοξία θά χαρακτηρίζει καί τήν προσδιορισθεῖσα γιά τό 2016 μεγάλη Σύνοδο, ὅπου ἔχουν ἤδη προσκληθεῖ νά συμμετέχουν καί ἐκπρόσωποι τῆς «ἀδελφῆς ἐκκλησίας», τοῦ Παπισμοῦ! Τά προφητικά λόγια δύο μεγάλων μορφῶν τῆς ἀγωνιζομένης Ὀρθοδοξίας θά ἔλθει νά ἐπιβεβαιώσει. Τοῦ ἀοιδίμου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ Φλαμιάτου, ἀφ’ ἑνός, ὅτι μία (τέτοια) Σύνοδος θά θεσπίσει τήν κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἀφ’ ἑτέρου, ὅτι ἡ μεγάλη Σύνοδος πού προετοιμάζει τό Πατριαρχεῖο Κων/λεως θά προκαλέσει μεγάλο κακό καί μεγάλα σχίσματα στήν Ὀρθοδοξία!

 Αὐτά ἀκριβῶς προμηνύουν τά σημερινά αἴσχη στήν Πόλη καί ἰδιαιτέρως στό σβησμένο Φανάρι. Τί ἔγινε; Τά εἴδαμε, δυστυχῶς, μέ τά μάτια μας καί τά ἀκούσαμε μέ τά αὐτιά μας.

 Ὁ κ. Βαρθολομαῖος συμπροσευχήθηκε σέ ψευδο-λειτουργία πού τέλεσε ὁ Πάπας σέ παπικό ναό στήν Πόλη, ἀντήλλαξε τόν λειτουργικό ἁσπασμό μαζί του, ὑποκλίθηκε στό παπικό ἀλτάριο (θυσιαστήριο) καί κατέληξε νά εὐλογεῖ μαζί μέ τόν Ποντίφηκα τό παπικό «ἐκκλησίασμα».

 Οἱ ἀσχημίες ἀποκορυφώθηκαν στόν Ἅγιο Γεώργιο, τόν Πατριαρχικό Ναό. Ὁ Πάπας ἔγινε δεκτός μέ ὅλα ὅσα προβλέπονται γιά ἕναν ὀρθόδοξο Πατριάρχη! Ὑποδοχή μέ τό ἱ. Εὐαγγέλιο φερόμενο ἀπό φορεμένο ἱερέα καί διακόνους θυμιάζοντας τόν Πάπα, τῶν ψαλτῶν ψαλλόντων τό «Ἄξιον ἐστίν»! Ἀκολούθησε Μεγάλη Δοξολογία συγχοροστατούντων Πάπα καί Πατριάρχου. Ὁ Πάπας φέρων ὡμοφόριο καί ὁ Πατριάρχης μέ Μανδύα.

 Ὁ ἱερεύς ἐμνημόνευσε «κανονικῶς» «ὑπέρ τοῦ Ἁγιωτάτου ἐπισκόπου καί Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου», ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης! Ὁ Πατριάρχης προσφωνῶν ἀνεφέρθη μέ κυνισμό στόν σκοπό ὅλων αὐτῶν: τήν ἀσχέτως δογμάτων πλήρη κοινωνία τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ! Δέν παρέλειψε μάλιστα νά χαρακτηρίσει τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ἀνεκδιήγητη δωρεά τοῦ Θεοῦ! 

Τό Θέατρο τῆς Πόλεως ὁλοκληρώθηκε μέ τήν ἀπό κοινοῦ βλάσφημη συν-ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς προσευχῆς, ἡ ὁποία μόνο ἀπό ἐν κοινωνία μυστηριακῆ εὐρισκομένους νοεῖται νά συν-ἀπαγγέλεται. Δέν ἔλειψε καί ἡ καθιερωμένη πλέον ἀτιμωτική σύμπραξη κοινῆς εὐλογήσεως τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος ἀπό τόν Πατριάρχη καί τόν Πάπα. Μετά τούς πολυχρονισμούς τῶν δύο Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων τῆς μιᾶς «κατά τήν οἰκουμένην», κατά τήν διατύπωση τοῦ κ. Βαρθολομαίου, Ἐκκλησίας, ἐξῆλθον ὡς ζεῦγος ἀγαπημένον ἐκ τοῦ Ναοῦ καί διερχόμενοι ἀπό τούς παρατεταγμένους Κληρικούς τοῦ Πατριαρχείου (ὑποκλινόντων τίς κεφαλές ἐνώπιον τοῦ αἱρεσιάρχου) ἀνέβηκαν στά Πατριαρχικά δώματα.

 Πατέρες καί ἀδελφοί, ὅποιος ξανα-μνημονεύσει τό βδελυκτό, ἀπό ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως, ὄνομα τοῦ δεδηλωμένου οὐνίτου Πατριάρχου δέν θά πρέπει νά τολμήσει ἀθεοφόβως νά ξαναψάλλει τά ἀπολυτίκια καί τά τροπάρια τῶν Ἁγίων Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ μεγάλου, Γρηγορίου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ καί Μάρκου Ἐφέσσου τοῦ Εὐγενικοῦ, τουλάχιστον!

 Ἐάν θέλει νά συνειδητοποιήσει τί καί ποιόν ἀκολουθεῖ, ἄς ἀναλογισθεῖ τόν ἑαυτό του ψάλλοντα τό ψαλλέν, κατά τήν προαναφερθεῖσα μιαρή Δοξολογία, στόν πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Κων/λεως:

Κατά τό,  «Τῆς ἐρήμου πολίτης…», ἦχος α΄.

«Κωνσταντίνου ἡ Πόλις, Πρωτοκλήτου λυχνία τε,

 ἅγει ἑορτήν λαμπροφόρον, δεχομένη τόν Πρόεδρον, 

Ρωμαίων Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς, 

Καθέδρας κορυφαίου μαθητοῦ,

 διαδέχων διαθέσει τε ἐκ ψυχῆς, 

εὐξώμεθα γηθοσύνως, 

μεῖνον Παράκλητε ἐν ἡμῖν, 

ἄγων ἡμᾶς πρός σήν βοήθεια, 

ἥν ὁμοφώνως στόματι ἑνί, καρδίᾳ σέ δοξάζομεν»!

Ἱλεως γένοιτο ἡμῖν ὁ Θεός! Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι! Οὐαί στούς προδότες τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μας. Ζῆ Κύριος ὁ Θεός!