Η αίρεσις του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

“ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ”

Του Δημητρίου Χατζηνικολάου

Αναπληρωτού Καθηγητού του Παν/μίου Ιωαννίνων

Καλοπροαίρετοι και αξιόπιστοι άνθρωποι που εγνώρισαν τον π. Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον λέγουν, ότι επρόκειτο περί εναρέτου κληρικού. Έγραψε μάλιστα καί εν θαυμάσιον βιβλίον κατά της επαράτου Μασωνίας, το οποίον αποτελεί σημαντικήν προσφοράν εις τον αντιαιρετικόν αγώνα της Εκκλησίας. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται πως ζώμεν εις καιρούς δια τους οποίους προεφήτευσεν ο Κύριος ότι θα πλανηθούν ακόμη και οι εκλεκτοί (Ματ. 24:24). Τραγικόν παράδειγμαν αυτής της προφητείας αποτελεί ο π. Επιφάνιος, ο οποίος εκήρυξεν αίρεσιν!

Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Αιρετικοί ονομάζονται δε εκείνοι, των οποίων η διαφορά παρευθύς και αμέσως είναι περί της εις Θεόν πίστεως, ήτοι οι κατά την πίστιν και τα δόγματα χωρισμένοι από τους Ορθόδοξους και παντελώς απομεμαρυσμένοι» (Βλ. «Πηδάλιον», εκδ. «Αστήρ», σελ.588). Σημειώνει δε ότι πολλοί Άγιοι επισημαίνουν, ότι ακόμη και μια μικρά παρέκκλισις από την ορθήν πίστιν αποτελεί αθέτησιν του νόμου του Θεού, τουτέστιν αίρεσιν. Παραδείγματος χάριν, η Β΄ Οικ. Σύνοδος (Ζ΄ Κανών) θεωρεί αιρετικούς τους λεγόμενους Τεσσαρεσκαιδεκατίτας, επειδή αυτοί εώρταζον το Πάσχα όχι αναγκαστικώς ημέραν Κυριακήν, αλλά οιανδήποτε ημέρα ετύγχανε η σελήνη δεκατεσσάρων ημερών, αν και κατά τα άλλα ήσαν Ορθόδοξοι (Βλ. «Πηδάλιον», σελ. 163). 

Αλλά, ποίαν αίρεσιν εκήρυξεν ο π. Επιφάνιος; Εις το γνωστόν βιβλίον του «Τα Δυο Άκρα: Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός», ο π. Επιφάνιος γράφει, ότι οι Ορθόδοξοι δύνανται να έχουν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν με τους αιρετικούς Οικουμενιστάς και κατακρίνει ως σχισματικούς τους Ορθοδόξους του Πατρίου Εορτολογίου που απετειχίσθησαν από τους Οικουμενιστάς «Επισκόπους», ενώ, συμφώνως προς τον 15ον Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου, θα έπρεπε να τους επαινή! («Πηδάλιον», σελ. 358). Διατί να τους επαινή; Διότι από το 1920 και εντεύθεν η παναίρεσις του Οικουμενισμού διδάσκεται και εφαρμόζεται επισήμως εις παγκόσμιον επίπεδον, λόγοις και έργοις, από «Επισκόπους» του χώρου της Ορθοδοξίας! Εις εξ αυτών επρότεινε να καταργήσουμε τα δόγματα της Αγίας Τριάδος, της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου, κ.α. και να τα αντικαταστήσωμεν με νέα δόγματα, που να είναι πιο αποδεκτά! (Ιάκωβος Αμερικής, «New York Times», 25-9-1967, σελ.40). Έτερος διδάσκει ότι ο Χριστός δεν ήτο ευθύς εξ αρχής αναμάρτητος, αλλά εκέρδισε την αναμαρτησίαν «Βήμα προς Βήμα»! (Στυλιανός Αυστραλίας, «Φωνή της Ορθοδοξίας», Τόμ.9, Αρ.12, Δεκ.1988). Τρίτος προτείνει να τροποποιήσουμε τους Ιερούς Κανόνας, έτσι ώστε αυτοί να συνάδουν με την αιρετικήν συμπεριφοραν του. (Βαρθολομαίος Κων/λεως, Διδακτορική Διατριβή, 1970, σελ.73). Και ούτω καθ’ εξής.

Ο π. Επιφάνιος αντιφάσκει πρός εαυτόν, διότι, αφ’ ενός μεν αναγνωρίζει ότι ο 15ος Κανών της ΑΒ΄ δίδει το δικαίωμα της αποτειχίσεως («Τα Δύο Άκρα»,σελ.75)  και ότι ο Κανών λέγει σαφώς ότι οι αποτειχιζόμενοι δεν κάμνουν σχίσμα, αλλά είναι άξιοι επαίνου, αφετέρου δε κατακρίνει ως σχισματικούς όσους κάμνουν χρήσιν αυτού του δικαιώματος! Διότι, κατά τον π. Επιφάνιον, την αποτείχισιν πρέπει να την αποφασίσουν οι «αξιωματικοί» καί όχι οι στρατιώται! («Τα Δύο Άκρα», σελ. 59). «Αξιωματικούς» δε, ο π. Επιφάνιος θεωρεί τους «Επισκόπους» που επί πολλάς δεκαετίας κοινωνούν με την αίρεσιν του Οικουμενισμού, χρώμενοι «οικονομίας» εις το διηνεκές («Τα Δύο Άκρα», σ. 111), ενώ τους αποτειχισθέντας Επισκόπους τους θεωρεί «εκτός Εκκλησίας»! Τονίζει ακόμη ο π. Επιφάνιος ότι πριν ο πιστός αποκηρύξη τους Οικουμενιστάς «ψευδεπισκόπους» (όρος του 15ου Κανόνος της ΑΒ΄), θα πρέπη να απαντήση θετικώς εις το ακόλουθον ερώτημα: «Πιστεύω ότι σύμπασα η ανά την Οικουμένην Ορθόδοξος Εκκλησία κατεπόθη υπό της πλάνης και μόνον εγώ και ολίγοι ακόμη εμείναμεν διασώζοντες την αλήθειαν;» (σελ. 58). Δηλαδή, κατά τον π. Επιφάνιον, η αποκήρυξις των «ψευδοεπισκόπων» δεν επιτρέπεται πριν αυτοί προλάβουν να καταστρέψουν την Εκκλησίαν!

Κατά την τελευταίαν εικοσαετίαν, έχει αποδειχθεί επανειλλημένως και διά μακρών, ότι οι διδασκαλίαι αυταί του π. Επιφανίου αντίκεινται εις την Αγίαν Γραφήν και την Ι. Παράδοσιν. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να παραθέσωμεν και πάλιν τας εκαντοντάδας των χωρίων που υπάρχουν, αλλά και των παραδειγμάτων συμπεριφοράς των Αγίων εις αναλόγους περιστάσεις, τα οποία αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Εξ άλλου, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός συνοψίζει με συντομίαν και σαφήνειαν την Ορθόδοξον διδασκαλίαν επί του θέματος ως εξής: « Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι και πάσαι αι θείαι Γραφαί φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διΐστασθαι». (Ρ.ύ. 160, σ. 101)

Εάν ο π. Επιφάνιος απλώς εδημιούργει μίαν νέαν αίρεσιν και, όπως όλοι οι προηγούμενοι αιρεσιάρχαι, προσηλύτιζε οπαδούς εις αυτήν, αποσπών αυτούς από την Ορθοδοξίαν, τότε το κακόν δεν θα ήτο τόσον μεγάλον όσον είναι τώρα, έστω και αν ο αριθμός των οπαδών του ήτο μεγάλος. Διότι, ως γνωστόν, η Εκκλησία πάντοτε είχεν την δύναμιν να πολεμά και να νικά τας αιρέσεις. Δυστυχώς, όμως, η αίρεσις του π. Επιφανίου προξενεί πολύ μεγαλυτέραν ζημίαν απ' όσην προξενούν αι άλλαι αιρέσεις. Ο λόγος είναι ότι έχει ορθόδοξον προσωπείον και συνίσταται εις το να αποτρέπει τον πόλεμον της Εκκλησίας κατά του Οικουμενισμού με «πραγματικά πυρά», δηλαδή με την αποκήρυξιν των αιρετικών Επισκόπων. Επιτρέπει μόνον φραστικάς και γραπτάς διαμαρτυρίας («Τα Δύο Άκρα», σελ. 73-74), δηλαδή μόνον τον «χαρτοπόλεμον», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρίσει τας αντιδράσεις αυτάς ο Καθηγητής κ. Ι. Κορναράκης. Έτσι, όμως, παθαίνουν σύγχυσιν ακόμη και αληθινοί στατιώται του Χριστού, οι οποίοι αφοπλίζονται και ακινητοποιούνται, αποδυναμώνεται και παραλύει ο αντιαιρετικός αγών της Εκκλησίας, επικρατεί η αίρεσις του Οικουμενισμού και χάνονται πολλαί εκλεκταί ψυχαί, ακόμη και μοναχοί! Διότι, όλοι αυτοί είτε δέχονται τον Οικουμενισμόν, εξαπατώντες την συνείδησίν των με τας ψευδείς αγαπολογίας των Οικουμενιστών, είτε διαφωνούν μεν, παραμένουν εις κοινωνίαν μετ’ αυτού «άχρι καιρού» («Τα Δύο Άκρα», σ. 59). Παραμένουν «στενάζοντες» («Τα Δύο Άκρα», σ. 69), υποτασσόμενοι «άχρι καιρού» εις «ψευδοεπισκόπους», όπως απαιτεί η αίρεσις του π. Επιφανίου, η οποία έχει ευστόχως ονομασθεί «αχρικαιρισμός». Ώστε, η αίρεσις του «αχρικαιρισμού» πλανά εκλεκτούς, ενώ αι άλλαι αιρέσεις συνήθως προσελκύουν ανθρώπους που διέκειντο μάλλον αδιαφόρως προς την Ορθοδοξίαν και την ορθοπραξίαν.

Ο λόγος δια τον οποίον η Εκκλησία ανέκαθεν ενίκα τας αιρέσεις, είναι ότι έχει  ενσωματωμένον ένα, ούτως ειπείν, αυτόματον διορθωτικόν μηχανισμόν, ο οποίος συνίσταται εις αποτελεσματικήν αντίδρασιν (και όχι εις «χαρτοπόλεμον»!) των υγιών μελών Της προς τας αιρετικάς διδασκαλίας και πράξις των «ψευδοεπισκόπων» και των ψευδοδισκάλων. Η μόνη δε αποτελεσματική αντίδρασις σήμερον είναι η αποτείχισις από τον Οικουμενισμόν και τους κήρυκας του. Εάν εις τον ναόν όπου εκκλησιάζεσαι μνημονεύεται το όνομα Επισκόπου κοινωνούντος με τον Οικουμενισμόν, τότε δεν πρέπει να υπάγεις εις την «θείαν» λειτουργίαν που τελείται εκεί! Εάν και άλλοι πιστοί πράξουν το αυτό, τότε θα ιδής το αποτέλεσμα! Δυστυχώς, όμως, η αίρεσις του π. Επιφανίου ακινητοποιεί και ακυρώνει αυτόν τον μηχανισμόν.

Προσφάτως η εφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος» (19-2-10, σ. 8) εδημοσίευσεν άρθρον του κ. Π. Τελεβάντου με το οποίον κηρύσσεται και πάλιν η ως άνω αίρεσις του π. Επιφανίου. Ο αυτός εις την ιδίαν εφημερίδαν (3-7-09, σ. 7 ) έγραψε ότι το κείμενον της περιφήμου «Ομολογία Πίστεως» επ’ ουδενί λόγω, επιτρέπεται να το υπογράψουν σχισματικοί. Ούτε να αφεθούν να εισχωρήσουν στις τάξεις των παραδοσιακών ανθρώπων, που αντιμάχονται τον Οικουμενισμόν. Ο μακαριστός Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μίλησε για τα «Τα Δύο Άκρα» και μας έδειξε το δρόμο.

Εφόσον ο κ. Τελεβάντος αναφέρεται εις «τα δύο άκρα» του π. Επιφανίου, είναι προφανές ότι οι «σχισματικοί» είναι οι Ορθόδοξοι του Πατρίου Εορτολογίου που απετειχίσθησαν από τους Οικουμενιστάς «ψευδοεπισκόπους». Μήπως δύναται ο κ. Τελεβάντος να εξηγήση πώς συμβιβάζεται η στασις του, δηλαδή να ευρίσκηται εις «χαρτοπόλεμον» με τον Οικουμενισμόν, στηρίζων ταυτοχρόνως τους Οικουμενιστάς «ψευδοεπισκόπους» εις τους θρόνους των, με την Ορθόδοξον διδασκαλίαν, όπως αυτή συνοψίζεται ανωτέρω υπό του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού;