Αδελφική επίσκεψη στην Εκκλησία της Ρουμανίας

Τριήμερη επίσκεψη πραγματοποίησε ο Mακαριώτατος Αρχιεπίσκοπός μας κ. Καλλίνικος στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατρίου Ημερολογίου στη Ρουμανία, υπό τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Βλάσιο, συνοδευόμενος από τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Πειραιώς & Σαλαμίνος  κ. Γερόντιο και Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομο, τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Μαραθώνος κ. Φώτιο και τον εκ Σερβίας ιερομόναχο π. Σάββα.

Για τη Ρουμανία αναχώρησαν τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου και επέστρεψαν στην πατρίδα την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου.

Οι Αρχιερείς έτυχαν θερμής υποδοχής στο αεροδρόμιο του Βουκουρεστίου από δύο Αρχιερείς και ιερείς. Οδηγήθηκαν στην πόλη Κούκοβα, στην Ιερά ανδρώα Μονή της Αγίας Τριάδος  και εν συνεχεία ταξίδεψαν για την Ιερά ανδρώα Μονή της Μεταμορφώσεως στη Σλατιοάρα. Εκεί, σε κλίμα συγκινήσεως τους υποδέχθηκαν επτά Αρχιερείς με το Μητροπολίτη κ. Βλάσιο, ο οποίος θυμόταν, όπως ανέφερε, την παλαιότερη επίσκεψη του Μακαριωτάτου κ. Καλλινίκου με άλλους Αρχιερείς, υπό το Μακαριστό Μητροπολίτη Κορινθίας κυρό Κάλλιστο. Ο μεν Σεβασμιώτατος Βλάσιος ήταν Διάκονος, ο δε Μακαριώτατος, Μητροπολίτης Αχαΐας.

Μεγάλη ευλογία έλαβαν οι Αρχιερείς μας προσκυνώντας το λεί­ψανο του Αγίου Γλυκερίου. Στη διάρκεια της διήμερης παραμονής τους στη Μονή της Μεταμορφώσεως,  πραγματοποιήθηκε Συνοδική σύσκεψη από οκτώ Αρχιερείς της Ρουμανικής Συνόδου υπό το Μητροπολίτη κ. Βλάσιο, με τη συμμετοχή του Μακαριωτάτου κ. Καλλινίκου και της Αρχιερατικής συνοδείας του, οι οποίοι συζήτησαν εκκλησιαστικά θέματα .

 Μετά τη συνεδρίαση, οι εξ Ελλάδος Αρχιερείς αναχώρησαν με όλους τους εν Ρουμανία Επισκόπους για την πόλη Σουτσάβα, όπου επισκέφτηκαν τη γυναικεία Μονή Αγίου Δημητρίου προκειμένου να συναντήσουν από κοντά τον Επίσκοπο Δημοσθένη.Ύστερα από πολύωρες συζητήσεις μεταξύ των Επισκόπων, ο Μακαριώτατος και η συνοδεία του μετέβησαν στη γυναικεία Μονή της Αγίας Σκέπης στην περιοχή Νέαμτς συνοδευόμενοι από δύο Ρουμάνους Αρχιερείς.

Την επόμενη, ημέρα Τετάρτη, ο Αρχιεπίσκοπος και οι Αρχιερείς μας, με τη συνοδεία ενός εκ των Ρουμάνων Αρχιερέων, πήραν το δρόμο της επιστροφής κάνοντας μία τελευταία στάση στη Μονή της Κοιμήσεως στο Βουκουρέστι.

Το πρωί της Πέμπτης, στις 11.30, έφτασαν στην Ελλάδα.

Η όλη επίσκεψη απεδείχθη ιδιαιτέρως καρποφόρα και ωφέλιμη. Η καλοσύνη, η φιλοξενία, η εν Χριστώ αγάπη όλων των εν Ρουμανία Αρχιερέων, ιερέων, διακόνων, μοναχών και μοναζουσών έδωσε το στίγμα της αληθινής χριστιανικής επικοινωνίας.

Όπου κι αν σταμάτησαν οι Αρχιερείς της Εκκλησίας μας έτυχαν θερμής υποδοχής και πλουσίας φιλοξενίας.

Το συγκινητικό και το σπουδαίο είναι ότι οι Ορθόδοξοι αδελφοί μας στη Ρουμανία κατάφεραν με τη χάρη του Κυρίου και τη δική τους θέληση, μέσα σε είκοσι τρία χρόνια ξεκινώντας σχεδόν από το μηδέν, να σηκώσουν πολύ ψηλά την Εκκλησία τους.

Είναι αδιανόητο κατόρθωμα να δημιουργήσει και να κατασκευάσει κάποιος μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τόσα μοναστήρια και τόσους ναούς. Πρόκειται πραγματικά για ΘΑΥΜΑ!

  Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Αρχιεπίσκοπος με τη συνοδεία του προσκύνησαν το άφθαρτο λείψανο της Οσίας Παρασκευής στην πόλη Ιάσιο, καθώς επίσης και το ιερατικό φαιλόνιο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που φυλάσσεται σε εκκλησιαστικό μουσείο στην πόλη Ρομάν.

πηγή:imab.gr

Οἱ ἀπό τῶν αἱρετικῶν προσερχόμενοι στήν Ὀρθοδοξία

π. Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.

Ὑπερτονίζεται ἐσφαλμένα ἀπό κάποιους ἀδελφούς, ὅτι γενικῶς ἔχουν ἐνεργῆ τήν ἱερωσύνην οἱ αἱρετικοί, διότι οἱ περισσότεροι ἀπό τούς συγκροτήσαντες τήν ΣΤ΄ ἁγίαν Οἰκουμενικήν Σύνοδον εἶχαν χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Σέργιον, τόν Πῦρρον, τόν Παῦλον καί τόν Πέτρον. Οἱ αἱρετικοί αὐτοί Μονοθελῆτες ἀλληλοδιαδόχως ἐξελέγησαν ὡς πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καί ἀπό τόν τελευταῖον αἱρετικόν Μονοθελήτην πατριάρχην Πέτρον, μέχρι τήν ἕκτην Σύνοδον, (σ.σ. Ἁγίαν ΣΤ΄ Οἰκουμενικήν), δέν εἶχαν περάσει περισσότερα ἀπό δεκαπέντε χρόνια. Καί οἱ ἐν τῷ μεταξύ χρόνῳ γενόμενοι ἀρχιερεῖς τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Θωμᾶς, ὁ Ἰωάννης καί ὁ Κωνσταντῖνος ἔγιναν ἀρχιερεῖς στόν προδηλωθέντα χρόνον τῶν μνημονευθέντων αἱρετικῶν καί δέν ἀποδοκιμάσθηκαν, (σ.σ. ὅταν προφανῶς προσῆλθαν, μετανοοῦντες, στήν Ὀρθοδοξία).

Πενῆντα χρόνια διήρκεσε ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν. Ἀλλά οἱ Πατέρες τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τούς τέσσερις αἱρετικούς Μονοθελῆτες ἀναθεμάτισαν, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς ἦσαν χειροτονία τους!

"Ἡ ἁγία Σύνοδος εἶπε: Πρόδηλον   τοῦτο. Κωνσταντῖνος ὁ ὁσιώτατος   ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου  εἶπεν: ἀποδέδεικται ἱκανῶς τιμιώτατοι ἀδελφοί καί περί τούτου, ὅτι οἱ ἐξ αἱρετικῶν προερχόμενοι  δεκτοί εἰσιν". 

       

Εἶναι ἀποδεκτοί ὅσοι χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς, κάτω ἀπό τίς προϋποθέσεις πού ἀναφέρθηκαν, καί ὄχι ἀκρίτως, ἀλλά ἀφοῦ δηλώσουν τήν ἔμπρακτη μετάνοιά τους, συντάξουν ἀναθεματιστικούς λιβέλλους, καί ζητήσουν νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν. Καί πάλιν δέν γίνονται δεκτοί ὅλοι. Ἐκτός ἀπό τούς πρωτάρχας καί διδασκάλους τῆς αἱρέσεως δέν γίνονται δεκτοί καί ὅσοι ἐπίτηδες ἀπευθυνθοῦν σέ αἱρετικούς ἐπισκόπους καί ζητήσουν νά λάβουν τήν χειροτονία ἀπό αὐτούς!

"ἐάν δέ τις ἐπίτιδες πρός αἱρετικόν προσχωρήσῃ καί λάβῃ χειροτονίαν,  ἄδεκτος ἔστω".[1]

Οἱ μοναχοί στήν ἁγίαν Ζ΄ Οἰκουμενικήν εἶχαν φέρει σχετικά μέ τό θέμα αὐτό μαζί τους καί τήν ἐπιστολή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου πρός Νικοπολίτας, καί παρακάλεσαν νά ἀναγνωσθεῖ.

Στή συνέχεια διαβάστηκε ἀπό τήν ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Μεγάλου Βασιλείου τό σχετικό ἀπόσπασμα. Ὁ Μέγας ἱεράρχης εἶναι καταπέλτης: "Κατά τήν κρίση μου", τονίζει ὁ θεῖος Πατήρ Βασίλειος, "δέν εἶναι δυνατόν νά συναριθμήσει στούς ἱερεῖς τοῦ Χριστοῦ, αὐτόν πού χειροτονήθηκε ἀπό βέβηλες (αἱρετικές) χεῖρες ἐπί καταλύσει τῆς πίστεως". Καί ἐν προκειμένῳ συμφωνεῖ καί ὁ ἅγιος Ταράσιος!

"κἄγώ ἀποτρέπομαι τούς διά τοιαύτην αἰτίαν, ἤτοι τῆς πίστεως  κατάλυσιν, κεχειροτονημένους καί μάλιστα ὀρθοδόξων ἐπισκόπων παρόντων, ὑφ' ὧν ἠδύναντο χειροτονεῖσθαι."

"οὕτω γάρ ἐστιν ἡ πατερική εὔνοια."

Κάτω ἀπό αὐτήν τήν προϋπόθεση εἶναι δυνατόν, νά γίνουν δεκτοί κάποιοι ἐπίσκοποι, καί ἀπό τόν Ἅγιον Ταράσιον, δηλ. ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι δέν χειροτονήθηκε κάποιος ἀπό αἱρετικούς πού ἔχουν καταλύσει ἐντελῶς τήν πίστη, ἐπίτηδες προσερχόμενος πρός αὐτούς γιά νά λάβει χειροτονίαν!

Καί ὑπό τό πρίσμα αὐτό ἀξιολογεῖται καί ἡ ἑρώτηση τοῦ Ἁγίου Ταρασίου:

-Τί πρέπει νά γίνει, ὅταν ἀποφανθεῖ Σύνοδος γιά τήν αἵρεση καί ὀρθοδοξήσει ὁμονοοῦσα ἡ Ἐκκλησία;

"ἐάν δέ συνοδική ἐκφώνησις γένηται καί ὁμόνοια τῶν ἐκκλησιῶν ἐπί  ὀρθοδοξίᾳ;"

Τότε, αὐτός πού τολμᾶ νά χειροτονηθεῖ ἀπό τούς βέβηλους αἱρετικούς, (σ.σ. γιατί τότε, προφανῶς ὑπάρχει καί ἀποδεικνύεται ἡ γνώση καί ὁ δόλος τοῦ χειροτονουμένου), αὐτός ὑποπίπτει στήν καθαίρεση, κατά τόν Ἅγιον Ταράσιον!

Ἐκεῖνος, λοιπόν, πού χειροτονήθηκε ἀπό αἱρετικούς

 -ἐπί καταλύσει τῆς πίστεως, κατά τόν Οὐρανοφάντορα, πρός τόν ὁποῖον συμφώνησε καί ὁ Ἅγιος Ταράσιος, ὅπως εἴδαμε πιό πάνω, καί

-ἐκεῖνος πού προσέφυγε καί χειροτονήθηκε ἀπό αἱρετικούς, ἐνῶ ὑπῆρχαν Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι παρόντες,

-ὑποπίπτει στήν καθαίρεση!

Πάντως, ὁπωσδήποτε, δύσκολη ἦταν  ἡ ἀποδοχή τῶν χειροτονηθέντων ὑπό τῶν αἱρετικῶν, γιατί θά ἔπρεπε νά ὑποβληθοῦν στήν δοκιμασία καί νά ὑποστοῦν τήν βάσανο, πού ὑφίσταντο ὅλοι οἱ προσερχόμενοι στήν Ὀρθοδοξία καί εἶχαν χειροτονηθεῖ ἀπό αἱρετικούς, ὅταν συνεκαλεῖτο Οἰκουμενική Σύνοδος καί τελικά κυριαρχοῦσε ἡ ὁμόνοια καί ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία![2]

______________________________________

[1] Πρακτικά, σελ. 740 (240).

[2] Πρακτικά, σελ. 741, (241).

"Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν: οὐκ ἔφησεν ὁ πατήρ ἀδέκτους εἶναι. ἀλλά μήπως βίαν ὑπομένειν τούς βουλομένους ἑνωθῆναι τῷ κλήρῳ τῶν ὀρθοδόξων καί γάρ ὡς ἀληθῶς οὐκ ἔξω ἀνάγκης καί δυσχερείας τοῦτο γενήσεται. ὅμως οὖν ὁ θεσπέσιος πατήρ κατά τόν καιρόν ἐκεῖνον, πλείστων ὄντων ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, ἀπηγόρευσε τοῖς τροφίμοις τῆς ἐκκλησίας τῇ τῶν Ἀρειανῶν χειροτονίᾳ κεχρῆσθαι. οὐδεμία γάρ προσῆν ἀπολογία. ὅτι δέ τοῦτο ἀληθές, οὐκ ἀγνοοῦντες τήν γνώμην τοῦ πατρός οἱ μετ' ἐκεῖνον τῆς ἐκκλησίας διάδοχοι, τούς ὑπέρ αἱρετικῶν χειροτονηθέντας, εἶτα βελτιωθέντας ἐδέξαντο, ὡς μεμαθήκαμεν διά τῶν προαναγνωσθέντων. πανταχοῦ γάρ οἱ πατέρες ἀλλήλοις σύμφωνοί εἰσιν, ἐναντίωσις δέ οὐδεμία ἕνεκεν αὐτοῖς. ἀλλ' ἐναντιοῦνται αὐτοῖς οἱ τούς οἰκονομίας καί τούς σκοπούς αὐτῶν μή ἐπιστάμενοι."!!! 

    Στό σημεῖο αὐτό φαίνεται ξεκάθαρα, ὅτι μέ πολλή μεγάλη οἰκονομία ἔγιναν δεκτοί οἱ ὑπό αἱρετικῶν χειροτονημένοι, ὅπως τονίζει καί ὁ μέγας ἑρμηνευτής τῶν Κανόνων Ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης καί ὅπως εἶδαμε πιό πάνω!  Γιατί ὁ 8ος κανών τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου προβλέπει ὅτι οἱ ἐξ αἱρετικῶν προερχόμενοι θά πρέπει, γιά νά γίνουν δεκτοί, νά χειροτονοῦνται ἤ τοὔλάχιστον νά χειροθετοῦνται, ὅπως ἑρμήνευσεν οἰκονομικά ὁ ἅγιος Ταράσιος τήν χειροτονίαν, γιά νά εἰρηνεύσει ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν λυσσώδη Εἰκονομαχίαν!

πηγή: entoytwnika.gr

ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΕΟΡΤΗ ΥΠΟΜΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΟΣ

π. Νικηφόρου Νάσσου

Ὁμιλώντας περί τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου ὁ Μέγας ἐν Θεολογίᾳ καί Διδασκαλίᾳ, φωστήρ τῆς Ἐκκλησίας, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, λέγει ὅτι ὁ Πανάγιος Θεός, ἐπιθυμώντας νά φτιάξει μία εἰκόνα, ἕναν τέλειο ζωγραφικό πίνακα, στόν ὁποῖον νά ἀποτυπώνονται ὅλα τά καλά, μία σύνθεση ὅλων τῶν θείων καί τῶν ἀνθρωπίνων χαρίτων, ἕνα κόσμημα ὅλης τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, μιά εἰκόνα ἡ ὁποία θά μαρτυροῦσε ὅλη τη δύναμη καί τή σοφία τοῦ δημιουργοῦ της ὡς καλλιτέχνου, κατεσκεύασε τήν πάγκαλη Μητέρα Του, ἀφοῦ συγκέντρωσε πάνω σ᾿ αὐτήν ὅλες τίς χάρες τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων.

«Ὥσπερ γὰρ βουληθεὶς ὁ Θεὸς εἰκόνα στήσασθαι παντὸς καλοῦ καὶ τὴν περὶ ταῦτα δύναμιν καθαρῶς ἐνδείξασθαι καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις, ὁρατῶν καὶ ἀοράτων κοινὸν ὑποστήσας κόσμον, μᾶλλον δὲ θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων ἁπασῶν χαρίτων κοινὸν ὑποδείξας κρᾶμα καὶ καλλονὴν ὑπερτέραν, ἀμφοτέρους ἐπικοσμοῦσαν κόσμους, οὕτω ταύτην οὕτω παγκάλην ὄντως ἐξειργάσατο πάντα συνελών, οἷς πάντα διελὼν ἐκόσμησε τρόπον τῆς αὐτῷ διαφερούσης μόνῳ δημιουργικῆς δυνάμεως ἡμῖν ἐπιδεικνὺς ἐξαίσιον καὶ ὄντως προσήκοντα τῇ τοῦ φωτὸς μητρί».1

Ἡ πάγκαλη αὐτή εἰκόνα τοῦ Θεοῦ - Δημιουργοῦ, πού συγκεντρώνει ὅλες τίς χάρες ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καί ἡ μεγαλύτερη ἀρετή αὐτῆς εἶναι ἡ καθαρότητα, ἀφοῦ «τῇ καθαρότητι θέλγει Θεόν ἐνανθρωπῆσαι ἐξ αὐτῆς», ὅπως ὁ ἴδιος θεοτοκόφιλος Ἅγιος ἀλλοῦ σημειώνει. Αὐτή, ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Λόγου, μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων ἔφθασε στή «νοητή σιγή» καί στή θεωρία τοῦ Θεοῦ, γενομένη προτυπο τοῦ ὀρθοδόξου ἡσυχασμοῦ. Βεβαίως μέσα στό Ναό, εἰσέρχεται ἡ ἤδη γενομένη Ναός τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει τό Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς («ὁ καθαρώτατος Ναός τοῦ Σωτῆρος»). Ἐκεῖ, διά τῆς προσευχῆς, τῆς «ἱερᾶς ἠσυχίας» καί τῆς ὅλης πνευματικότητος πού ἀνέπτυξε ἔφθασε στή χαρισματική θέωση, τήν μακαρία κατάσταση τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Μαρία ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ «δοχεῖον καθαρότητος» κατά τήν ὑμνολογία καί καλεῖ ὅλους μας νά πορευθοῦμε τήν ὁδό τῆς ἐσωτερικῆς καθαρότητος, ὥστε νά σκηνώσει ἐντός μας ἐν Χάριτι ὁ καθαρώτατος καί πανάσπιλος Θεός.

Πόσο σπουδαῖο πρᾶγμα εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς, τῆς καρδίας καί τοῦ νοός! Αὐτή τή σπουδαιότητα, ἀλλά καί τήν ἀναγκαιότητα τή βλέπουμε μέσα ἀπό τά ἱερά διδάγματα τῶν θεοφόρων Πατέρων μας, στή Φιλοκαλία καί τά ἄλλα κείμενα τῶν «παθόντων τά θεῖα καί εἴτα μαθόντων», τῶν ὄντως κεκαθαρμένων καί φωτομόρφων…

Ἡ καθαρότητα τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου, θά πρέπει νά ἐμπνέει τούς πνευματικούς ταγούς τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά ἀγωνίζονται λιπαρῶς καί πᾶσῃ θυσίᾳ γιά τήν πνευματική τους κάθαρση κατά πρῶτο λόγο καί ἔπειτα νά διδάσκουν τά περί Θεοῦ καί τῆς σωτηρίας στό ποίμνιό τους. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θά ὑπογραμμίσει αὐτήν τή μεγάλη πραγματικότητα καί θά γράψει ὅτι εἶναι σπουδαῖο πρᾶγμα νά ὁμιλεῖ κάποιος γιά τόν Θεό, ἀλλά σπουδαιότερο εἶναι νά καθαρίζει κάποιος τόν ἑαυτό του ἀπό τά πάθη γιά τόν Θεό. Διότι, λέγει, σέ ψυχή γεμάτη ἀπό πάθη δέν θά εἰσέλθει σοφία, ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ καί ὁ φωτισμός. «Μέγα τό περί Θεοῦ λαλεῖν; Ἀλλά μεῖζον τό ἑαυτόν καθαίρειν Θεῷ, ἐπειδή εἰς κακότεχνον ψυχήν σοφία οὐκ εἰσελεύσεται».2

Ὁ πνευματικός θεραπευτής τῶν ψυχχῶν, ὀφείλει νά ἔχει καί αὐτός τόν δικό του θεραπευτή, τόν πνευματικό του πατέρα καί ἰατρό καί χειραγωγό στήν κατά Θεόν ζωή, τόν Μωυσῆ, τόν ποδηγέτη του πρός τήν ἀνηφορική πορεία ἐν μέσῳ ὠδίνων καί ὀδυνῶν, μιά πορεία μέ κατάληξη τή νοητή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τήν ἐν Πνεύματι θεωρία καί ὑπαρξιακή γνώση τοῦ Θεοῦ… Διαφορετικά, πῶς θά ὁδηγήσει ἄλλους στήν κάθαρση, ὅταν ὁ ἴδιος εἶναι ἀκάθαρτος; Γι᾿ αὐτό καί πάλι ὁ τῆς Θεολογίας ἐπώνυμος θά τονίσει ὅτι πρέπει πρῶτα νά καθαριστεῖς ἐσύ ὁ πνευματικός πατέρας, γιά νά καθαρίσεις τούς ἄλλους, νά σοφιστεῖς γιά νά σοφίσεις, νά φωτιστεῖς γιά νά φωτίσεις, νά προσεγγίσεις τόν Θεό καί ἔπειτα νά ὁδηγήσεις σ᾿ Ἐκεῖνον ἄλλους. «Καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον, εἶτα καθᾶραι∙ σοφισθῆναι καί οὕτω σοφίσαι∙ γενέσθαι φῶς καί φωτίσαι∙ ἐγγίσαι Θεῷ καί πρoαγαγεῖν ἄλλους».3

Ἀλλά καί οἱ λαϊκοί, ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ὀφείλουν νά ἀγωνίζονται προσευχόμενοι καί ἐγρηγοροῦντες, στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἀπόκτηση τῆς καθαρότητας ταῆς ψυχῆς τους! Καί αὐτό, εἶναι μέν δύσκολο ἔργοκαι ἐπίπονο, κυρίως σήμερα μέ τίς τόσες προκλήσεις καί τόν παναχοῦ ἐφαπλούμενο φοβερό καύσωνα τῆς ἁμαρτίας , ἀλλά συντελεῖται μέ τήν θεία ἀρωγή, ὅπως ἄλλωστε κάθε ἔργο πνευματικό, διότι «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖ οὐδέν», μᾶς λέγει ὁ Θεάνθρωπος Κύριος στό Ἱερό Του Εὐαγγέλιο.4

Ἡ Χάρις εἶναι δεδομένη, ἀλλά χρειάζεται ὁπωσδήποτε καί ἡ ἀνθρώπινη «συνέργεια» ὅπως λέγεται θεολογικά, ἡ ἀνταπόκριση, ἡ προθυμία, ἡ ἀπάντηση στήν ἀενάως ἐνεργουμένη λυτρωτική κλήσητοῦ Θεοῦ γιά τήν κάθαρση καί τή σωτηρία.

Ὁ Μέγας Οὐρανοφάντωρ Βασίλειος, πολύ παραστατικά σέ μία του ἐπιστολή θά τονίσει ὅτι «οὔτε ἀκάθαρτος καθρέπτης μπορεῖ νά δεχθεῖ τίς ἀντανακλάσεις τῶν εἰκόνων, οὔτε ψυχή πού εἶναι κατειλημμένη ἀπό τίς βιοτικές φροντίδες καί σκοτισμένη ἀπό τά πάθη τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος μπορεῖ νά ὑποδεχθεῖ τίς ἐλλάμψεις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».5

Ἀπαραίτητη, λοιπόν, ἡ κάθαρση τῆς ψυχῆς καί ἡ θεραπεία ἀπό τά πάθη (καί γενεσιουργός αἰτία ὅλων τῶν παθῶν εἶναι ἡ φιλαυτία6), ὥστε νά μπορεῖ μέσα του ὁ ἄνθρωπος νά αἰσθανθεῖ τήν μυστική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅπως ὀρθά ἔχει γραφεῖ, ἡ ἀκαθαρσία τοῦ ἀνθρώπου παρεμβάλλεται ἀνάμεσα σέ αὐτόν καί στό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὡς μεσότοιχο, πού ἐμποδίζει τήν ἐπενέργεια τῆς χάριτός Του. Το Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πανταχοῦ παρών. Ἐνῶ ὅμως φανερώνει τήν ἐνέργειά Του σε ὅσους εἶναι καθαροί ἀπό πάθη, παραμένει μακρυά ἀπό ὅσους εἶναι ἀκάθαρτοι. Ἡ ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προϋποθέτει τήν κάθαρση, πολύ πραγματοποιεῖται μέ τή μετάνοια, την ταπείνωση καί τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν. Καί ἡ κάθαρση αὐτή συμβαδίζει μέ τόν πόλεμο κατά τῶν παθῶν.7

Δέν μπορεῖ, πάντως, οὔτε τόν ἑαυτό του ὁ ἄνθρωπος νά δεῖ καί νά γνωρίσει, ὄντας ἀκάθαρτος! Στερεῖται ἔτσι τῆς αὐτογνωσίας, πού θά τόν ὁδηγήσει στήν θεογνωσία, τήν ὑπαρξιακή γνώση τοῦ Θεοῦ. Διότι, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν οἱ Ἅγιοί μας, «ὅπως ὅταν ὑπάρχει ὁμίχλη, δέν μπορεῖ κάποιος νά δεῖ τόν ἥλιο, ἔτσι δέν μπορεῖ νά δεῖ καί τό κάλλος τῆς ψυχῆς, ὅταν αὐτό καλύπτεται ἀπό τήν ὁμίχλη τῶν παθῶν».

Γι᾿ αὐτό χρειάζεται ἡ πορεία πρός τή λεγομένη «μεταστοιχείωση τῶν παθῶν», δηλαδή ἡ κίνηση ἀπό τήν παραφυσική λειτουργία τῶν ψυχικῶν δυνάμεων στό «κατά φύσιν», πρᾶγμα πού συντελεῖται μέσα στήν Ἐκκλησία διά τῶν μυστηρίων καί τῆς ὅλης πνευματικῆς ζωῆς, στήν ὁποία καλούμαστε ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Τό πῶς αὐτό πραγματοποιεῖται, εἶναι ἀδύνατον ἐδῶ νά ἀναλυθεῖ. Ὀφείλουμε νά μελετοῦμε καί νά ἐρωτοῦμε τούς πνευματικούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας νά μᾶς ἐξηγοῦν και διαφωτίζουν ἐπαρκῶς, τί εἶναι τά πάθη καί ποιά εἶναι, τί εἶναι οἱ λογισμοί καί ποιά τά εἴδη τους, πῶς καθαίρεται ἡ καρδιά, πῶς θεραπεύεται ὁ ἄνθρωπος ἀπο τή νόσο τῆς ἁμαρτίας, ποιά μέσα χρησιμοποιεῖ, ποιά εἶναι τά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς κλπ.

Ὁπωσδήποτε πάντως, ὅλοι δέν θά πρέπει νά ἀγνοοῦμε τή γνωστή στήν Πατερική παράδοση καί Θεολογία, τριμερῆ διάκριση τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ (διάκριση πού διατυπώνεται ἀπό τούς Πατέρες μέ διάφορες ὀνομασίες καί ὄχι πάντοτε στατικά), ἡ ὁποία Χάρις, ἀνάλογα μέ τό ἔργο πού ἐπιτελεῖ, διακρίνεται σέ καθαρτική, φωτιστική καί τελειωτική, ἤ θεοποιός.

Καθαρτική εἶναι αὐτή πού καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τά πάθη. Φωτιστική εἶναι αὐτή πού φωτίζει τό νοῦ και τόν ὁδηγεῖ στή θεωρία τοῦ Θεοῦ καί αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα πρῶτο στάδιο θεώσεως. Καί τέλος, τελειωτική εἶναι ἐκείνη πού πραγματοποιεῖ τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὁμοίωση μέ τόν Θεό. Αὐτό ταυτίζεται μέ τήν ἐπίτευξη τοῦ «καθ᾿ ὁμοίωσιν», ὅπως καί πάλι ἀναφέρεται στά Πατερικά κείμενα, ἤ μποροῦμε νά τό διατυπώσουμε και ἀντίστροφα, ὅτι ἡ ἐπίτευξη τοῦ «καθ᾿ ὁμοίωσιν» ταυτίζεται με την χαρισματική θέωση τοῦ πιστοῦ.

Εἴθε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Κυρίου ἀφιερωθεῖσα καί καταστᾶσα ἔμψυχος Ναός τοῦ Θεοῦ, νά μᾶς ἐνισχύει πάντοτε μέ τήν ἰσχυρή πρεσβεία της πρός τόν Υἱό της, ὥστε νά πορευόμαστε Χάριτι Θεοῦ καί μέ τόν δικό μας ἀγῶνα τήν ὁδό τῆς καθάρσεως, καί τοῦ φωτισμοῦ καί νά ἐπιτύχουμε τήν χαρισματική μας θέωση, στά πλαίσια τῆς παρούσης ζωῆς. Αὐτό τό γεγονός φαίνεται ὡς ὄνειρο ἀνεκπλήρωτο, ἀλλά δέν πρόκειται γιά κάτι τό ἀκατόρθωτο, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποίοι τό ἐπέτυχαν σύν Θεῷ, διότι αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013

1 Ὁμιλία εἰς τά Εἰσόδεια, ΝΓ΄, ΕΠΕ, 11, 274

2 ΕΠΕ, 2, 48, Λόγος ΛΒ΄

3 ΕΠΕ, 1, 164, Ἀπολογητικός τῆς εἰς τόν Πόντον φυγῆς, MPG. 58, 489A.

4 Ἰω, 15, 5.

5 Ἐπιστολή 210, Πρός τούς λογιωτάτους τῆς Νεοκαισαρείας, ΕΠΕ, 3, 188

6 Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής λέγει σχετικά: «θέλεις νά ἐλευθερωθεῖς ἀπό τά πάθη; ἀποτίναξε τή μητέρα τῶν παθῶν, τή φιλαυτία». Κεφ. Περί ἀγάπης, II, I.

7 Βλ. Γ. Μανζταρίδη, Ὀδοιπορικό θεολογικῆς ἀνθρωπολογίας, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπεδίου, 2005, σελ. 286.

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας (2o ΜΕΡΟΣ)

                                                                                                         π. Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.

Ὁ συγγραφέας τῶν κατηγοριῶν κατὰ τῆς Συνόδου μας, πού βάλλει κατὰ τῆς Ἀποστολικῆς μας διαδοχῆς ἀπὸ τοὺς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, σφάλλει μεγάλως!

Ἔχει πολλὲς αὐθαίρετες καὶ ὑποκειμενικές δικές του ἐκτιμήσεις στὸ σχετικό κείμενό του.

-Καὶ οἱ Ματθαιϊκοὶ ἀδελφοί μας πῆραν τήν διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς καί συνέχισαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Ρώσσους, καθ' ἥν στιγμὴν ἐκεῖνοι συλλειτουργοῦσαν ἀκόμη μὲ τοὺς Σέρβους καὶ τοὺς Ἱεροσολυμίτες καί οἱ τελευταῖοι μέ τούς Νεοημερολογίτες!

-Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποί τους ἀναχειροτονήθηκαν ἀπὸ τοὺς μακαριστούς μητροπολίτες Ἐπιφάνιο καὶ Κάλλιστο, οἱ ὁποῖοι πῆραν τήν διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς.

Ἡ ἐντολὴ τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου ἦταν, νά ἀναχειροτονήσουν ὅλους τούς ὑπό ἑνός χειροτονηθέντες (ἀπό τόν μακαριστό Ματθαῖο), πρᾶγμα τό ὁποῖο καί ἔκαναν, καί νά ἑνωθοῦν μέ τήν Σύνοδό μας. Ἀρνήθηκαν νά συμμορφωθοῦν στήν ἐντολή τῆς Συνόδου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου καί στή συνέχεια ἀποκήρυξαν καί τούς Ρώσσους...[1]

- Οἱ Ρῶσσοι ἐκεῖνον τὸν καιρό ἦσαν σὲ κοινωνία μὲ τὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία μέσῳ τῶν Πατριαρχείων τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Σερβίας, γιαὐτὸ καὶ τὸ ἐπικαλεστήκαμε καί ἐμεῖς καὶ ἐνώπιον τῶν δικαστηρίων, (ὅπως ἔκαναν ἄλλωστε καὶ οἱ ἀδελφοί μας Ματθαιϊκοὶ πολλὲς φορές!), ὅτι πήραμε τὴν συνέχεια τῆς Ἀποστολικῆς μας διαδοχῆς ἀπὸ τὴν Καθολικὴ (Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία.

            Πάντα ἔτσι γινόταν, βέβαια, μέσα στὴν Ἐκκλησία.

-Ἀλλά καὶ ὁ ἐν λόγῳ καλός συγγραφέας, πού μᾶς κατηγορεῖ, παραδέχεται ὅτι δὲν ἐπέρχεται ἀμέσως ἡ ἀπώλεια τῆς χάριτος μὲ τὴν ἀντικανονικὴ συμπροσευχή.

-Παραθεωρεῖ, ὡστόσο, ὅτι ὁ Θεόφιλος Ἰονέσκο[2] καθαιρέθηκε τελικὰ ἀπὸ τοὺς Ρώσσους ὡς Οἰκουμενιστὴς καὶ ὅτι ὁ Ἀντώνιος Γενεύης ἐπιπλήχθηκε αὐστηρὰ πολλὲς φορές, ὅπως καὶ ὁ Ἰάκωβος στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη.

-Οἱ παραστάσεις τῶν Ἱεροσολυμιτῶν κληρικῶν στόν Ναό τῆς Ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, στήν Γεσθημανῆ εἶναι γνωστές, κατά τήν τελετή τῆς μετακομιδῆς τῶν λειψάνων τῆς μεγάλης δούκισσας Ἐλισάβετ, ἀφοῦ οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς μνημόνευαν πάντοτε ὡς προϊστάμενό τους τὸν πατριάρχη Ἱεροσολύμων, γιατί τοὺς ὑποχρέωναν οἱ Ἑβραῖοι νὰ τὸ κάνουν (ἀναγνωρίζοντας μόνον μία ἀρχή γιά τούς Ὀρθοδόξους), καὶ γιατί ἡ διαδοχὴ τῶν Ἱεροσολυμιτῶν ἀρχιερέων καί ἱερέων προερχόταν ἀπὸ τὸν δεύτερο στή σειρά Μητροπολίτη τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς Ἀναστάσιο!

-Ἡ κυριαρχοῦσα τάση στίς τάξεις τῶν Ὀρθοδόξων Ρώσσων ἐπισκόπων τῆς Συνόδου τοῦ Ἀναστασίου, ἀλλά κυρίως τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου ἦταν ἡ σταθερή πίστη καί προσήλωση στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων ἀλλά καί ἡ ἀπαγόρευση καί ἡ καταδίκη τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς αἱρετικούς ἑτεροδόξους (βλ. σχετικές ἀναφορές πιό κάτω στίς Sorrowful Epistles, (=Ἐπιστολές πόνου), τοῦ Μεγάλου Προέδρου τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου καί τελικά τόν ἀναθεματισμό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τόν Μεγάλο Ἅγιο Φιλάρετο καί ὅλη τήν Σύνοδό του τό 1983 στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ!).

-Οἱ Ρῶσσοι ἱεράρχες, σχεδόν ὅλοι, ἦσαν πολύ καλοί θεολόγοι καί ἂνθρωποι μεγάλης μορφώσεως, ὅπως ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος, πού ὑπῆρξε καί καθηγητής τῆς δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κιέβου, ὁ Ἀναστάσιος καί ὁ πολύς Ἅγιος Φιλάρετος.

Καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος, μετέπειτα προκαθήμενος Μητροπολίτης τῆς Ρωσσικῆς Συνόδου, ὡς ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ ἦταν ἀκραιφνής Ὀρθόδοξος[3] καί μεγάλος ἀγωνιστής! Ὁ ἱεράρχης αὐτός, ὅπως καί οἱ περισσότεροι Ρῶσσοι ἱεράρχες, ἐμφορεῖτο ἀπό ἀντιοικουμενιστικό πνεῦμα καί ἀγωνιζόταν γιά τήν διατήρηση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καί τῆς ὁμολολογίας τῆς Ἐκκλησίας.[4]

- Αὐτόματη ἀπώλεια τῆς χάριτος, λοιπόν, δὲν ὑπάρχει, καὶ καλὰ θὰ κάνουν νὰ διαβάσουν μὲ προσοχὴ, οἱ ἀδελφοί μας Ματθαιϊκοί, τί γράφει ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, γιὰ τὴν συγκοινωνία τῶν Δυτικῶν Χριστιανῶν μὲ τοὺς Ἀνατολικοὺς τὸν καιρὸ τῆς Εἰκονομαχίας, γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, μὲ τοὺς ὁποίους συγκοινώνησαν καὶ οἱ Εἰκονόφιλοι!... Καί ἑπομένως πουθενά δέν θά βρισκόταν ἡ ἱερωσύνη, ἄν τά πράγματα ἦταν ἔτσι, ὅπως τά παρουσιάζουν οἱ Ματθαϊικοί ἀδελφοί μας!

Πηγή: entoytwnika.gr

---

[1] Καἱ ἱερεῖς τῶν ἀδελφῶν μας Ματθαιϊκῶν ἀρνήθηκαν, ὄχι ὅλοι, νὰ δεχθοῦν χειροθεσία ἀπὸ τοὺς ἀναχειροτονηθέντες ἐπισκόπους.

[2] Ὁ ὁποῖος ὡς μέλος τῆς Συνόδου τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, μαζί μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Σικάγο χειροτόνησαν τόν μακαριστό πρῶτο Ἀρχιεπίσκοπό μας Ἀκάκιο Παππᾶ.

[3] Βλ. Ἔκθεση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Καναδᾶ Βιταλίου (Vitaly), πρός τήν Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων τῆς Ὑπερορίου Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας (Full Sobor) τό 1967, πού δημοσιεύθηκε καί στόν "Ὀρθόδοξο Τύπο" τῆς 10ης Φεβρουαρίου-20ης Μαΐου 1970,  σέ μετάφραση ἀπό τό "Orthodox Word".

Σημείωνε στήν ἔκθεσή του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βιτάλιος χαρακτηριστικά: "... πρέπει νά εἴμεθα τελείως ἀσυνθηκολόγητοι μέ τόν Οἰκουμενισμό, τό μεγαλύτερο σύγχρονο κακό". Γιά τό Π.Σ. σημείωσε: "ὁ πλησιέστερος κατά τό πνεῦμα, πλέον συγγενής πρός αὐτόν, (τόν Ἀντίχριστον!), εἶναι τό Π.Σ. τῶν Ἐκκλησιῶν"!

Βλ. καί Father Michael Askoul, PhD: "Τhe sorrowful epistle of Metropolitan Philaret. A rejoinder to Fr. Alexander Schmemann, " Orthodox Word" 1970, p. 137-8: "Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐπειδή εἶναι παν-περιεκτική διαστροφή τοῦ Χριστιανικοῦ δόγματος, πλήττει αὐτήν ταύτην τήν καρδίαν τῆς Χριστιανικῆς Οἰκονομίας, τήν σωτηρίαν."

[4] Βλ. σχετικά ἐπαινετικές ἀναφορές στόν ἀγωνιστή ἱεράρχη στό: Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα (σέ ἀλλεπάλληλες ἐκδόσεις) τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου.

Γιατί θα πρέπει να παντρευτεί κάποιος για να έχει σαρκικές σχέσεις;

Μια εύλογη απορία που έχουν πολλοί, είναι: Γιατί δηλαδή θα πρέπει να παντρευτεί κάποιος για να έχει σαρκικές σχέσεις; Το να έχει πολλές σχέσεις με πολλούς συντρόφους είναι κατανοητό, αποτελούν παραβίαση του φυσιολογικού δεσμού μεταξύ δύο ανθρώπων. 

Γιατί άραγε όμως, ο γάμος (και μάλιστα ο θρησκευτικός γάμος), να είναι αναγκαίος για δύο ανθρώπους που αγαπιούνται και θέλουν να ζήσουν μαζί, και να μην αρκεί η συναισθηματική και σαρκική τους ένωση χωρίς γάμο; Δεν είναι το ίδιο; Ποια η διαφορά;

Γιατί λοιπόν στην Εκκλησία θέλουμε να “τελέσουμε γάμο”, εννοώντας την τελετή;

Εδώ το κλειδί για να το κατανοήσουμε, είναι η λέξη: “ΜΥΣΤΗΡΙΟ”. Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αναγνωρίζει τις τελετές γάμου αλλοδόξων. Αλλά οφείλουν να την επαναλάβουν Ορθόδοξα οι Χριστιανοί για να αναγνωρίζονται στην Εκκλησία ως ζευγάρι, έστω και αν ήταν παντρεμένοι για δεκαετίες πριν γίνουν Χριστιανοί!

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί “ευτυχισμένοι” δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως “μύησης”, για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. 

Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά “εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: “Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη.

Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας”.

Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η “ευτυχία” των δύο, ούτε “η τεκνοποιεία”, ούτε “το σεξ”. Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!

Αποζητώντας λοιπόν ο άνθρωπος το σεξ χωρίς τον γάμο, δείχνει τα εξής:

1. Πιθανόν θέλει τα ΗΔΟΝΙΚΑ καλά του γάμου, χωρίς όμως τις ανάλογες ευθύνες. Πρόκειται λοιπόν για ανευθυνότητα!

2. Αφήνει τον Θεό ΑΠ’ ΕΞΩ, δείχνοντάς Του, ότι ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΣ στη συζυγική τους ζωή! Συνεπώς και ο Θεός ΔΕΝ ευλογεί τον γάμο ως μέρος της πορείας Θέωσης του ζευγαριού!

3. Δεν έχει ως στόχο την εν Χριστώ ζωή, ούτε τη Θέωση. Με άλλα λόγια, είναι ένα ΣΑΘΡΟ ΘΕΜΕΛΙΟ για τον γάμο, μια σχέση ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ!

Στη Χριστιανική Εκκλησία λοιπόν, η νέα αυτή περίοδος σχέσης του ανθρώπου,

1. συνοδεύεται από ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ, απέναντι στον σύντροφο της ζωής μας, απέναντι στα παιδιά που τυχόν θα γεννηθούν από αυτή την ένωση, και απέναντι στους ανθρώπους που θα επηρεάσει η ένωση αυτή.

2. εντάσσεται στα πλαίσια της Εκκλησιαστικής μας ζωής, όπου η ένωση αυτή αποβαίνει ΑΙΩΝΙΑ, και όχι μόνο παροδική.

3. εντάσσεται στην ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ πορεία δύο πιστών ανθρώπων, που αποφασίζουν να τη συνεχίσουν ως σύζυγοι, βοηθώντας ο ένας τον άλλον στον δύσκολο αυτό αγώνα, όπως και στον κοινό αγώνα της βιοπάλης, πάντα με τη Χάρη του Θεού, ο οποίος δια του Μυστηρίου αυτού, ΠΡΟΣΚΑΛΕΙΤΑΙ, να αναλάβει αυτή την πορεία, και να “τελειώσει” αμφοτέρους τους συντρόφους.

Γι’ αυτό και σεξουαλική πράξη έξω από τον γάμο, μαρτυράει πέραν της κοινωνικής ανευθυνότητας, επίσης μια ανευθυνότητα απέναντι στην αγιωτάτη πίστη μας, και στον Δημιουργό μας, που λαχταράει να συμμετέχει κι Εκείνος στη ζωή των πλασμάτων Του ΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΘΕΙ, ώστε να τους οδηγήσει στην Δική Του Ζωή, δια του αγιασμού τους.

Συνεπώς, οι ΜΟΝΟΓΑΜΙΚΕΣ εξωγαμιαίες σχέσεις, με τον άνθρωπο που αγαπάμε, ΔΕΝ είναι αυτές καθεαυτές κακές, ως πράξη. Είναι όμως αμαρτία, (αστοχία σημαίνει η λέξη αμαρτία), μόνο και μόνο, επειδή μαρτυράει την ΑΠΟΤΥΧΙΑ του Χριστιανού να εντάξει τον γάμο του στην κατά Θεόν ζωή της Εκκλησίας.

Φυσικά για τους μη Χριστιανούς, δεν τίθεται θέμα. Γάμος είναι! Είτε στα πλαίσια της θρησκείας τους, είτε στα πλαίσια της συμβίωσης, είναι γάμος, μια και ΠΟΤΕ δεν αποτελεί Μυστήριο.

Αμαρτία, είναι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ (ή αποτυγχάνει να μας πλησιάσει) ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Και μόνο με αυτή την έννοια, μπορεί να γίνει διάκριση του “τι είναι αμαρτία, και τι όχι”. Δεν είναι λοιπόν ούτε θέμα “ενοχής”, ούτε θέμα “ανηθικότητας”. Είναι θέμα προσωπικής μας αποτυχίας ως Χριστιανών, όσον αφορά την Εκκλησιαστική του διάσταση.

Τελειώνουμε με μια συμβουλή κάποιου ιερέα:

Για να είναι ο γάμος μας σε σωστές βάσεις, και να διαρκέσει, πρέπει να γίνει αφ’ ενός κατά Θεόν, (ως Μυστήριο), αλλά και ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΜΑΣ πρέπει να είναι οι σωστές. ΔΕΝ παντρευόμαστε “για να έχουμε σεξ με τη γυναίκα των ονείρων μας”. Δεν παντρευόμαστε “για να έχουμε κάποιον να μας συντηρεί και να μας αγαπάει και να μας φροντίζει”. Δεν παντρευόμαστε “για να ΛΑΒΟΥΜΕ” οτιδήποτε από τον μελλοντικό μας σύντροφο!

Δεν παντρευόμαστε με τη σκέψη: “Τι μπορεί να μου προσφέρει ο άνθρωπος αυτός;”

Το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει! Η σκέψη μας πρέπει να είναι: “Τι μπορώ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ σε αυτόν τον άνθρωπο που αγαπώ;” Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Πρόκειται για ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΥΣΙΑ, και όχι για ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ. Είναι ΔΟΣΙΜΟ και ΟΧΙ ΑΠΟΛΑΒΗ. Είναι ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΜΑΣ, ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΣΟ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Ο γάμος όπου ζητάμε να λάβουμε, είναι ΕΓΩΙΣΤΙΚΟΣ, έστω και αν λέμε ότι τον κάναμε “από αγάπη”. Αγάπη είναι ΔΟΣΙΜΟ, και όχι “απολαβή”. Και όταν ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ από τον σύντροφό μας, (καμία απαίτηση, αλλά αντιθέτως, αυτοπαράδοση), τότε δεν θα έχουμε και απογοητεύσεις!

Ούτε καυγάδες, ούτε διαζύγια! Όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία (κατά την Αγία Γραφή), και έδωσε τη ζωή Του για χάρη της, έτσι και εμείς οι άνδρες, “χρωστάμε να αγαπάμε τις γυναίκες μας όπως τα σώματά μας”! Και ακόμα περισσότερο! Ομοίως και οι γυναίκες, να είναι πρόθυμες να θυσιασθούν για το σύζυγό τους, όπως η Εκκλησία έγινε σπονδή στους διωγμούς, χάριν του συζύγου της και Κεφαλής της, του Ιησού Χριστού!

Λοιπόν, έχοντας κατά νου όλα αυτά, κάτσε και σκέψου: Αν αγαπάω πραγματικά αυτή την κοπέλα, γιατί να μην την οδηγήσω νύφη στην Εκκλησία; Τι με αποτρέπει από αυτό; Μήπως θέλω απλώς να χαρώ τα θέλγητρά της; Μήπως θέλω ΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΩ, και ΟΧΙ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΩ; Μήπως τη μεταχειρίζομαι ως “χρηστικό αντικείμενο” των ηδονών μου, και όχι ως ΠΡΟΣΩΠΟ κατ’ εικόνα Θεού; (τα ίδια ισχύουν και για τις γυναίκες)

Και τον Θεό, γιατί θέλω να τον αφήσω έξω από τη ζωή μας;

Να γιατί είναι λάθος ακόμα και οι μονογαμικές σεξουαλικές σχέσεις! Είναι ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ από αυτό που ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει ένας Χριστιανός προς τα δύο πρόσωπα που (υποτίθεται ότι) αγαπάει: Τη γυναίκα ή τον άνδρα της ζωής της/του, και τον Θεό!

πηγή:diakonima

Τί γνωρίζουμε για τούς Ἁγίους Ἀγγέλους;

                                                                              τοῦ π. Νικηφόρου Νάσσου

«Ἀγγέλων τήν μέν εἰς τό εἶναι πάροδον ὁ δημιουργός Λόγος ὁ ποιητής τῶν ὅλων παρείχετο. Τόν ἁγιασμόν δέ αὐτοῖς, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον συνεπέφερεν». (1)

Ὅλοι ἔχουμε ἀκούσει ἀπό τή μικρή μας ἡλικία περί τῶν ἁγίων ἀγγέλων, εἴτε ἀπό κάποια διήγηση ἑνός θαυμαστοῦ γεγονότος πού εἶχε σχέση μέ ἐμφάνιση νοερῶν δυνάμεων, εἴτε ἀπό ὁμιλίες πού ἀναφέρονταν στόν κόσμο τῶν ἀσωμάτων, εἴτε συμμετάχοντας στίς λατρευτικές προσευχές τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου φανερώνεται ἡ εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ καί διά τῶν προστατῶν ἀγγέλων, ὅπως τό βλέπουμε στήν Ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου[2] κλπ.

περισσότερα ΕΔΩ

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας (1o ΜΕΡΟΣ)

π. Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.

Ἡ θεωρία περί αὐτομάτου καί ἀμέσου ἀπωλείας τῆς Χάριτος στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς ἐπάρατης εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου[1], πού ὑποστηρίζουν ὁρισμένοι Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας στερεῖται οἱασδήποτε θεολογικῆς καί δογματικῆς βάσεως.

Ὡς γνωστόν οἱ δύο Μητροπολίτες Δημητριάδος Γερμανός καί Φλωρίνης Χρυσόστομος[2] ἐπί 11 χρόνια, ἢτοι ἀπό τό 1924 μέχρι τό 1935, ἀπεδέχοντο τήν ἡμερολογιακήν ἀλλαγή, τήν ὁποία καί συνυπέγραψαν καί τελοῦσαν σύμφωνα μέ τό "διορθωμένο Ἰουλιανό" στίς Μητροπόλεις τους τίς γιορτές. Ἀλλά καί ὡς πρόεδροι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων (Α΄βαθμίου καί Β΄βαθμίου) δίκαζαν καί ἐπέβαλλαν ποινές κατά κληρικῶν παλαιοημερολογιτῶν γιά φατρεία καί τυρεία καί ἀπείθεια πρός τίς ἀποφάσεις τῆς ἐκκλησίας τοῦ Νέου περί Ἡμερολογίου.

Μαζί μέ τόν Ζακύνθου Χρυσόστομον ἀνέλαβαν τόν Ἱερόν Ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων τό 1935 καί χειροτόνησαν τέσσερις νέους Μητροπολίτες, τόν Κυκλάδων Γερμανόν Βαρυκόπουλον, (5.6.1935), τόν Μεγαρίδος Χριστοφόρον Χατζῆν (6.6.1935), τόν Βρεσθένης Ματθαῖον Καρπαθάκην (7.6.1935) καί τόνΔιαυλείας Πολύκαρπον Λιώσην (7.6.1935) καί συγκρότησαν 7μελῆ Ἱεράν Σύνοδον.

Ἐάν ἡ ἀπώλεια τῆς Χάριτος ἐπήρχετο αὐτομάτως μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου[3], τότε οὒτε καί ὁ μετέπειτα ἐπίσκοπος Ματθαῖος, πού ἡγήθηκε τῶν Ὀρθοδόξων Ματθαιϊκῶν ἀδελφῶν μας, θά εἶχε Θείαν Χάριν, γιατί αὐτή θά εἶχε ἀπολεσθεῖ μέ τήν ἐπί 11ετίαν ὃλην κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Ἀρχιερέων, ὂντες καί οἱ ἲδιοι πρίν Νεοημερολογίτες.

Οἱ δύο Ἀρχιερεῖς, Χριστόφορος Χατζῆς καί Πολύκαρπος Λιώσης ἀργότεραἐπανῆλθαν στήν καινοτομία καί ἒγιναν δεκτοί ἂνευ χειροτονίας στήν Νεοημερολογιτική ἐκκλησία, ἀφοῦ τούς ἔταξαν καί τούς ἔδωσαν μητροπόλεις οἱ Καινοτόμοι σχισματικοί![4]

Ὁ κυρός Ματθαῖος, ὣς γνωστόν, μόνος του καί ἀντικανονικά -ὂχι ὡστόσο ἀνυποστάτως ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως- χειροτόνησε τό 1948 τόν Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνα, καί στή συνέχεια τέλεσε καί ἂλλες χειροτονίες μέ τόν Τριμυθοῦντος.[5]

Ἒχοντας γνώση τῆς ἀντικανονικότητος αὐτῆς οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας ἀργότερα, τόν Σεπτέμβριον-Ὀκτώβριον τοῦ 1971, καί συγκεκριμένα ὁ Κορίνθου Κάλλιστος μετά τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, συνοδευόμενοι ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου μετέβησαν στίς ΗΠΑ καί χειροτονήθηκαν σέ δύο διαφορετικές λειτουργίες, (ἤ χειροθετήθησαν ὡς ἐπί σχισματικῶν), ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πού εὑρίσκετο ὑπό τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν τοῦ  Ἁγίου Φιλαρέτου, τοῦ ὁποίου τό λείψανον κατά τήν ἀνακομιδήν εὑρέθη ἀδιάφθορον.

Οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας, πού παρουσιάζονται ὡς οἱ πλέον ἀδιάλλακτοι καί ἀκραιφνεῖς Ὀρθόδοξοι, πού εἶχαν καταδικάσει ὡς ἐνεργείᾳ σχισματικές ὃλες τίς ἐκκλησίες πού ἀκολουθοῦσαν τό Νέο Ἡμερολόγιο, δέν δίστασαν νά κοινωνήσουν καί νά ἐξαρτηθοῦν κανονικά ἀπό Σύνοδο, ἡ ὁποία συλλειτουργοῦσε μέ Ἱεροσολυμίτες καί Σέρβους κληρικούς πού ἀκολουθοῦσαν μέν τό πάτριο Ἑορτολόγιο ἀλλά ἀνεγνώριζε ὡς κανονικές ὃλες τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἀκολουθοῦσαν τό Νέο Ἡμερολόγιο.

Τό 1973 οἱ ἀδελφοί μας Ματθαιϊκοί ἀνέδειξαν ἑπτά νέους ἐπισκόπους, τόν Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Ματθαῖο Μακρῆ, τόν Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαο Μεσιαράκη, τόν Βρεσθένης Λάζαρο Ἀθανασίου, τόν Ἀργολίδος Παχώμιο Ἀργυρόπουλο, τόν Φθιώτιδος Θεοδόσιο Τσαλάγκα, τόν Ἡρακλείου Εὐμένιο Σηφάκη καί τόν Σερβίων καί Κοζάνης Τίτο Βλάχο.[6]

Τήν ἀναγωγή τῶν χειροτονιῶν τους καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας στούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς ἀναγκάσθηκαν νά ὑποστηρίξουν καί ἐνώπιον τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων![7]

Καί αὐτοί, λοιπόν, ἓλκουν τήν ἀποστολική διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς. Ὁ διάλογος μέ τήν Ἐκκλησία μας πού διακόπηκε τό 1992 πού ἀποσκοποῦσε στήν ἓνωση μαζί τους θά γινόταν μέ βάση τήν κοινή Ὁμολογία ὡς πρός τήν Ἀποστολική Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, δηλαδή διά τῆς χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν τό 1971 στούς Ματθαιϊκούς ἐπισκόπους.[8]

Οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς μέχρι τό 1983 πού ἀναθεμάτισαν τόν Οἰκουμενισμό ἐν Συνόδῳ ὑπό τόν Ἃγιον Φιλάρετον ἀκολουθοῦσαν μέν τό Πάτριο Ἑορτολόγιο καί κρατοῦσαν αὐστηρή ὁμολογιακή στάση ἒναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶχαν, ὡστόσο, ἔμμεση κοινωνία μέσῳ τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων καί τοῦ Σερβικοῦ Πατριαρχείου  μέ τίς Νεοημερολογιτικές ἐκκλησίες.

Ἀγνοοῦν ἢ παραβλέπουν σκοπίμως -(ἢ πλανῶνται πολλοί Ὀρθόδοξοι  ἀδελφοί μας)- τήν ἒμμεση κοινωνία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς μέ τούς Νεοημερολογίτες μέσῳ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας,[9] μέ τό ὁποῖο οὐδέποτε διέκοψαν τήν πλήρη κοινωνία. Ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς πῆραν στό παρελθόν ὃλοι οἱ ἐπίσκοποί μας τήν Ἀποστολική Διαδοχή[10].

Ὁπότε, κατά τήν ἐσφαλμένη λογική τους, οὒτε οἱ ἲδιοι ἒχουν ἱερωσύνη, ὃσοι ἀπό αὐτούς χειροτονήθηκαν ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς, γιατί κοινώνησαν μέ τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔμμεση κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες μέσῳ τῶν Πατριαρχείων, (τῆς Σερβίας καί τῶν Ἱεροσολύμων), πού διεκράτησαν μέν τό Πάτριον Ἑορτολόγιον εἶχαν ὃμως πάντα καί ἒχουν, δυστυχῶς, ἀκόμη καί σήμερα πλήρη κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες.

Ἐσφαλμένα ἢ ἀπό ἃγνοια ὑποστηρίζουν οἱ ἀδελφοί μας αὐτοί, ὃτι δέν εἶχαν κοινωνία οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς μέ τούς Νεοημερολογίτες, ὅταν ἐκεῖνοι πῆραν τήν διαδοχή! γιά νά δικαιολογήσουν τίς θέσεις τους.

Κατά τήν ἀντιπαραδοσιακή καί ἀντιπατερική λογική, πού ἀναπτύσσουν, θά ἀρκοῦσε ἡ κοινωνία καί μέ ἓναν μόνον ἱερέα τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, γιά νά χαθεῖ ἡ ἱερωσύνη, γιατί ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἒστω, κατά τούς Ἁγίους Πατέρες.

Καί διά τῆς ἀλληλοδιαδόχου κοινωνίας[11], θά χανόταν ἀναδρομάδην ἡ ἱερωσύνη ἀπό ὃλην τήν Ἐκκλησίαν, ὃπως τονίζει ὁ Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης! Ὃπερ ἂτοπον.

Ἐμᾶς, βεβαίως, δέν μᾶς κλονίζει τό γεγονός ὃτι οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχαν ἔμμεση κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες, γιατί ἒχουμε μελετήσει τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.

Τί γράφει, λοιπόν, ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἑρμηνεύοντας αὐθεντικά τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;

Ἐπειδή πολλές φορές ἐπικράτησαν οἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησία καί μάλιστα γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα, ὃσοι ἓλκουν ἀπό αὐτούς τήν χειροτονία καί οἱ μετά τῶν δευτέρων τούτων συλλειτουργήσαντες θά πρέπει νά θεωρηθοῦν, κατά τήν ἀνορθόδοξη γνώμη τῶν ἀνωτέρω συγγραφέων, καθηρημένοι, ἐάν ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται αὐτομάτως.

Ἑπομένως ὃλοι τότε θά εἶναι καθηρημένοι, οὐδαμοῦ θά εὑρίσκεται ἡ Ἱερωσύνη καί θά εἶχε πρό πολλοῦ ἐκλείψει ἡ Ἱερωσύνη πάνω στή γῆ καί ἡ σώζουσα Θεία Χάρις ἀλλά καί αὐτή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Ἡ κακοδοξία πού ὑποστηρίζουν κυρίως Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας, ἐξαλείφει τήν Χάριν καί τήν Ἐκκλησία πάνω στή γῆ. Διότι, ὃπως σημειώνει ὁ Ἃγιος Μέγας Ὁμολογητής Θεόδωρος «πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ». Γιαὐτό τό λόγο δέν βρέθηκε καί οὒτε βρίσκεται κανένας Ἃγιος πού νά τά διερεύνησε τά πράγματα μέ αὐτόν τόν ἀνορθόδοξο τρόπο καί οὒτε μᾶς παρέδωσε νά φυλάσσουμε τέτοια παράδοση: «Οὐδείς τῶν Ἁγίων εὓρηται οὓτω διερευνήσας ταῦτα, ὃτι μηδέ οἷόν τε οὒτε μήν ἐκδέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς».

πηγή:http://www.entoytwnika.gr

---

[1] ἐπειδή ἦταν προκαταδικασμένη ὁποιαδήποτε ἀλλαγή τοῦ Ἑορτολογίου μέ τίς Πανορθόδοξες ἀποφάσεις τοῦ 1582-3, 1587 καί 1592.

[2] Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος χειροτονήθηκε μέσα στήν καινοτομία ἢτοι τό 1927.

[3] ἐπειδή ἡ εἰσαγωγή ἦταν προκατεδικασμένη

[4] Ἐγκύκλιος τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας 753/16.02.1954, Συνοδικές Ἐγκύκλιοι, τόμ. Β΄ σελ. 703.

[5] Εὐστρατιάδου, Ἡ πραγματική ἀλήθεια περί τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου, σελ. 164.

[6] Ἀφοῦ ἀναχειροθέτησαν τούς ὑπό ἑνός χειροτονηθέντες!

[7] Βλ. Βούλευμα τοῦ Ἐφετείου Πειραιῶς 54/76 στήν " Ὀρθόδοξον Πνοήν", 2005, σελ. 258. Τό 1971 "καί εἰς τήν Ἀμερικήν καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἃπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς ἀγαλλομένῳ ποδί καί ἱλέῳ ὂμματι ἐδέχθησαν χειροθεσίαν", σημειώνει ὁ ἐπίσκοπος. Κήρυκος Κοντογιάννης.

[8] "’Ὀρθόδοξον Πνοήν", 2005, σελ. 375. Τά τελευταῖα χρόνια ὁ ἐπίσκοπος Κήρυκος Κοντογιάννης δημοσίευε συνέχεια τά σχετικά μέ τήν ἀναγνώριση τῶν χειροτονιῶν τῶν ἀδελφῶν μας Ματθαιϊκῶν ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς. Τό ὃτι ἒγινε χειροθεσία-χειροτονία ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς εἶναι πλέον ἀναμφισβήτητο μετά τό βούλευμα 54/76 κατά τίς ὁμολογίες τῶν πρώην ''Ἀρχιεπισκόπου τῶν Ματθαιϊκῶν κυροῦ Ἀνδρέου, τῶν Ἀργολίδος καί Περιστερίου καί τοῦ κοιμηθέντος Πειραιῶς κυροῦ Νικολάου Μεσσιακάρη.Ὁπότε ἀντιλαμβάνεται κανείς, ὃτι ἦταν πέρα γιά πέρα ἀληθῆ ὃσα ὁ μακαριστός ἐπίσκοπός μας κυρός Καλλιόπιος εἶχε ἀναφέρει περί ἀναχειροτονίας-χειροθεσίας τῶν ἐπίσης μακαριστῶν κυροῦ Καλλίστου καί κυροῦ Ἐπιφανίου, καθ' ὃτι ἦταν παρών στήν χειροτονία τους στήν Ἀμερική.

[9] καί κατά τόν χρόνο τῶν πρώτων χειροτονιῶν τῶν ἐπισκόπων μας, τοῦ μακαριστοῦ Ἀκακίου καί τῶν ὑπολοίπων Ἀρχιερέων μας καί πρό αὐτῶν, καί στή συνέχεια κατά τόν χρόνο τῶν χειροτονιῶν τῶν Καλλίστου (μακαριστοῦ) καί τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κυροῦ  Ἐπιφανίου καί ὃταν κοινώνησε ἡ Ἐκκλησία μας πλήρως μέ τούς Ρώσσους.

[10] Τό ὃτι οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς κοινωνοῦσαν πάντοτε καί δέν διέκοψαν τήν κοινωνία μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας καί τό ἀντίστοιχο τῶν Ἱεροσολύμων τό ἒχουμε ἐπισημάνει πολλές φορές στό παρελθόν. Βλ. πρόσφατα, «Ἃγιοι Κολλυβάδες» τ. Ὀκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2003, σελ. 3, “DerBote“ , 1/1998, 38, (Offzielles Organ der Russischen Orthodoxen Diozöse des Orthodoxen Bischofs von Berlin und Deutschland). “Der Bote“ , 4/2000, 19, 20, 23. Βλ. σχετικά καί π. Θεοδωρήτου Μοναχοῦ (νῦν Ἱερομονάχου), ὃ.π. σελ. 13 καί 14. Βλ.Russian Life, Febr. 1966, Orthodox Word, Jan. Febr. 1966, Orthodox Russia,1969, No 5, The Orthodox Word, March 1969. Βλ. πρόσφατα «Ὀρθόδοξος πνοή», τ. Σεπτεμβρίου 2004, σελ. 152, σελ. 398 καί τό παλαιότερο τ. Σεπτεμβρίου 2003, σελ. 375-379. Βλ. ἐπίσης στόν 11^ο τόμο τῶν Πατρίων σελ. 40 τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου τῆς Συνόδου μας Καλλιοπίου. Βλ. Vladimir Moss, The tragedy of the Russian Orthodox Church Abroad, Moscow, 2001, p. 6. Ἐπίσης Vladimir Moss, The fall of the ROCA p. 364 ἑπ. Τοῦ ἰδίου Vladimir Moss, Ὁ Ἱερός ἀγών τῶνὈρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος 1919-1992, σελ. 71, 72 καί 73. Βλ. καί ἐπιστολή του τῆς 8^ης/21^ης Ἰαν. 1995 ἐπισυναπτόμενη στό ἒργο του αὐτό. Καί ὂχι μόνον κοινωνοῦσαν μέ Νεοημερολγίτες καί Οἰκουμενιστές Ὀρθοδόξους ἀλλά καί σέ τελετές αἱρετικῶν Λατίνων παρέστησαν οἱ πλέον «φιλελεύθεροι» ἐξ αὐτῶν ὡς ὁΛεόντιος Χιλῆς καί Γενεύης Ἀντώνιος! Ἀκόμη καί Αὐτός ὁ Μέγας ἀσκητής καί Ἃγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς εἶχε στή δικαιοδοσία του Νεοημερολογίτικες ἐνορίες, πού ἒμειναν μέ τό Νέο ἐπί 24 χρόνια. Στόν λόγο του στήν τρίτη Σύνοδο πάσης Διασπορᾶς τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας ἐκτός Ρωσσίας τό 1974, ὁ Γενεύης Ἀντώνιος, ἐκπρόσωπος τῆς «Φιλελεύθερης» πτέρυγας τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέπτυξε τήν ἂποψη ὃτι«ἡ Ρωσσική Ἐκκλησία οὐδέποτε διέσπασε ἐπισήμως τούς δεσμούς της μέ τήν Οἰκουμενική Ὀρθοδοξία». «Εἶναι ἐνδιαφέρουσες» εἶπε «δύο ἐπιστολές τῆς Συνόδου μας, πρός τούς Ἓλληνες Παλαιοημερολογίτες, ἀντίγραφα τῶν ὁποίων ἀπεστάλησαν ἐν καιρῷ στήν Ἑλληνική Ἀρχιεπισκοπή Ἀμερικῆς καί στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Ἡ πρώτη τό 1961, 27 Σεπτεμβρίου: Ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ τό παλαιόν ἡμερολόγιον καί θεωρεῖ μεγάλο λάθος τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου. Οὐχ ἧττον, ἡ τακτική της ἦτο πάντοτε νά διατηρῆ πνευματικήν κοινωνίαν μέ τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας πού ἐδέχθησαν τό νέον ἡμερολόγιον, ἐνόσῳ ἑορτάζουν τό Πάσχα συμφώνως πρός τήν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ Ἐκκλησία μας οὐδέποτε ἀνεκήρυξε σχισματικόν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἢ τήν Ἑλληνικήν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀμερικῆς καί οὐδέποτε ἒπαυσε νά ἒχη πνευματικήν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν.»  Ἡ δευτέρα Ἐπιστολή ἀπό 3/10/1961 ἒχει ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ τό παλαιόν ἡμερολόγιον καί θεωρεῖ μεγάλο λάθος τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου. Οὐχ ἧττον, συμφώνως πρός τήν πολιτικήν τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος, οὐδέποτε διεκόψαμεν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μέ τάς Κανονικάς Ἐκκλησίας αἱ ὁποῖαι εἰσήγαγον τό νέον ἡμερολόγιον». Vladimir Moss, Ὁ Ἱερός ἀγών τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος 1919-1992, σελ. 72 καί 73.

[11] συλλειτουργήσεως κατά τόν Ἃγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην