Eἰς τήν Δευτέραν Παρουσίαν..

Ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, εἰς τήν Δευτέραν Παρουσίαν Τοῦ Κυρίου.

«Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζωντας καί νεκρούς, οὐ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»

Διακηρύττουμε παρουσίαν Χριστοῦ, ὄχι μόνον μίαν ἀλλά καί δευτέραν, πολύ καλλιτέραν τῆς προηγουμένης. Διότι ἡ πρώτη ἀποτελοῦσε ἐπίδειξιν ὑπομονῆς, ἐνῶ ἡ ἐρχομένη φέρει τό στέμμα τῆς θείας Βασιλείας. Πράγματι” στόν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν τά πάντα, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, εἶναι διπλά. Διπλή γέννησις, μία ἀπό τόν Θεόν προαιωνίως καί μία ἀπό τήν Παρθένον στούς ἐσχάτους καιρούς. Δύο κάθοδοι. Μία ἡ ἀφανής, καί δευτέρα ἔνδοξος καί ἐπιφανής, ἡ μέλλουσα. Κατά τήν πρώτην παρουσίαν ἐσπαργανώθη στήν φάτνην, στήν δευτέραν ἐνδύεται φῶς ὡς ἱμάτιον. Στήν πρώτην «ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας», στήν δευτέραν θά ἔλθη δοξαζόμενος, δορυφορούμενος ἀπό στρατιές ἀγγέλων

.

Δέν μένουμε λοιπόν στήν πρώτην μόνον παρουσίαν, ἀλλά προσδοκοῦμε καί τήν δευτέραν. Καί εἴπαμε μέν στήν πρώτην «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», ἀλλά καί στήν δευτέρα θά εἰποῦμε πάλι τό ἴδιον, ὅταν συναντήσωμε μαζί μέ τούς ἀγγέλους τόν Δεσπότην, καί προσκυνώντας αὐτόν θά εἰποῦμε: «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ἔρχεται ὁ Σωτήρ ὄχι γιά νά δικασθῆ πάλιν, ἀλλά γιά νά δικάση τούς δικαστᾶς του. Αὐτός πού προηγουμένως, ὅταν ἐκρίνετο, ἐσιωποῦσε, λέγει ὕστερα στούς παρανόμους, ὑπενθυμίζοντας ὅσα ἐτόλμησαν κατά τήν σταύρωση: «Ταῦτα ἐποίησας καί ἐσίγησα». Τότε ἦλθε γιά νά ἐκπληρώση τήν Θείαν Οἰκονομίαν, καί ἐδίδασκε τούς ἀνθρώπους μέ τήν πειθώ. Τώρα ὅμως θά ἀναγκασθοῦν νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς Βασιλέα τους, ἔστω καί χωρίς νά τό θέλουν. Περί τῶν δύο τούτων παρουσιῶν ὁ προφήτης Μαλαχίας λέγει: «καί ἐξαίφνης θά ἔλθη εἰς τόν ναόν αὐτοῦ ὁ Κύριος, ὅν ὑμεῖς ζητεῖτε». Ἰδού ἡ μία παρουσία.

 Καί πάλι περί τῆς δευτέρας παρουσίας λέγει: «Καί ὁ ἄγγελος τῆς διαθήκης ὅν ὑμεῖς θέλετε. Ἰδού ἔρχεται Κύριος Παντοκράτωρ, καί τίς ὑπομενεῖ ἡμέραν εἰσόδου αὐτοῦ;». Καί ἀμέσως στήν συνέχεια λέγει ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρ: «καί προσάξω πρός ὑμᾶς ἐν κρίσει, καί ἔσομαι μάρτυς ταχύς ἐπί τούς μάγους καί ἐπί τάς μοιχαλίδας καί ἐπί τούς ὀμνύοντας τῷ ὀνόματί μου ἐπί ψεύδει», καί τά λοιπά. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος θέλοντας νά μᾶς ἀσφαλίση ἐκ τῶν προτέρων λέγει: «εἰ τίς ἐποικοδομεῖ ἐπί τόν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν καί ἄργυρον καί λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τό ἔργον φανερόν γενήσεται».

Ἤδη καί ὁ Παῦλος ἔχει ἐπισημάνει τίς δύο αὐτές παρουσίες, ὅταν γράφη πρός τόν Τίτον καί λέγει: ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πάσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἠμᾶς ἴνα, ἀρνησάμενοι τήν ἀσέβειαν καί τάς κοσμικᾶς ἐπιθυμίας, σωφρόνως καί δικαίως καί εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰώνι, προσδεχόμενοι τήν μακαρίαν ἐλπίδα καί ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Βλέπεις πῶς ἀνέφερε μέν τήν πρώτην, γιά τήν ὁποίαν εὐχαριστεῖ, καί τήν δευτέραν, τήν ὁποίαν προσδοκοῦμε; Γι’ αὐτό καί ἡ πίστις μας, ὅσον ἀφορᾶ στό γεγονός αὐτό τό ὁποῖον σᾶς ἀναγγέλλουμε τώρα, μᾶς παρεδόθη ἔτσι, νά πιστεύωμε δηλαδή στόν «ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς καί καθίσαντα ἐκ δεξιῶν του Πατρός καί ἐρχόμενον ἐν δόξη, κρίναι ζωντας καί νεκρούς, οὐ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».

Ἔρχεται λοιπόν ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἀπό τούς οὐρανούς, ἔρχεται δέ στήν συντέλειαν τοῦ κόσμου τούτου ἐνδόξως, κατά τήν ἐσχάτην ἡμέρα. Διότι θά γίνη συντέλεια τοῦ κόσμου τούτου, καί ὁ κτιστός αὐτός κόσμος θά ἀνακαινισθῆ πάλι. Ἐπειδή δηλαδή ἐπεκράτησε σέ ὅλην τήν γῆν ἡ διαφθορά καί ἡ κλοπή καί ἡ μοιχεία καί κάθε εἶδος ἁμαρτίας, καί συμβαίνουν σέ ὅλον τόν κόσμον αἱμομιξίες, γιά νά μή μείνη τό θαυμαστόν αὐτό κατοικητήριον πλῆρες ἀνομίας, ὁ κόσμος αὐτός μέλλει νά παρέλθη, γιά νά ἀναδειχθῆ ὁ καλλίτερος.

 Θέλεις νά λάβης τήν ἀπόδειξιν ἀπό τά ρητά της Γραφῆς; Ἄκου τόν Ἠσαΐα πού λέγει: «καί εἰληθήσεται ὡς βιβλίον ὁ οὐρανός, καί τά ἄστρα πεσεῖται ὡς φύλλα ἐξ ἀμπέλου, καί ὡς πίπτει φύλλα ἀπό συκῆς». Καί τό Εὐαγγέλιον λέγει: «ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται, καί ἡ σελήνη οὐ δώσει τό φέγγος αὐτῆς, καί οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπό τοῦ οὐρανοῦ». Ἅς μή λυπούμεθα σάν νά πεθαίναμε μόνον ἐμεῖς. Καί οἱ ἀστέρες θά ἀποθάνουν, ἀλλά θά ξαναγίνουν πάλιν ὅπως εἶναι τώρα. Καί θά περιτυλίξη ὁ Κύριος τους οὐρανούς ὄχι γιά νά τούς καταστρέψη, ἀλλά γιά νά τούς ἀνανεώση, νά τούς κάμη καλλιτέρους. Ἄκου τόν Προφήτην Δαβίδ πού λέγει: «κατ’ ἀρχάς Σύ, Κύριε, τήν γῆν ἐθεμελίωσας καί ἔργα τῶν χειρῶν σου εἰσίν οἱ οὐρανοί. Αὐτοί ἀπολοῦνται, Σύ δέ διαμένεις».

Ἀλλά θά εἰπῆ κάποιος. Κοίτα, τό λέγει σαφῶς ὅτι ἀπολοῦνται, θά καταστραφοῦν. Ἄκου πῶς ἐννοεῖ τό «ἀπολοῦνται», τό λέγει στήν συνέχεια: «καί πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καί ὡσεί περιβόλαιον (σάν ἐπανωφόρι δηλαδή) ἐλίξεις αὐτούς, καί ἀλλαγήσονται». Ὅπως λέγεται ὅτι ὁ δίκαιος ἀπέθανε, σύμφωνα μέ τό γραφικόν. «Ἴδετε ὡς ὁ δίκαιος ἀπώλετο, καί οὐδείς ἐκδέχεται τή καρδία», καί αὐτό ἐπειδή προσδοκοῦμε τήν Ἀνάσταση. Κατ’ ἀνάλογον τρόπο προσδοκοῦμε καί ἀνάσταση τῶν οὐρανῶν. «Ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος, καί ἡ σελήνη εἰς αἷμα». Ἅς διδαχθοῦν αὐτοί πού ἐπέστρεψαν ἀπό τήν αἵρεση τῶν Μανιχαίων, καί ἅς μή θεοποιοῦν πλέον τά φωτεινά σώματα τοῦ οὐρανοῦ, οὔτε νά θεωροῦν δυσσεβῶς ὅτι ὁ ἥλιος αὐτός πού μέλλει νά σκοτισθῆ εἶναι ὁ Χριστός. Καί πάλιν ἄκου τόν Κύριο πού λέγει: «ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσιν». Τά κτίσματα δηλαδή δέν εἶναι ἰσότιμα μέ τούς λόγους τοῦ Δεσπότου…

Ἀναμένουμε λοιπόν ὄντως καί προσδοκοῦμε τόν Κύριον ἐρχόμενον ἀπό τούς οὐρανούς, ἐπάνω σε νεφέλες. Θά ἠχήσουν τότε σάλπιγγες ἀγγελικές. Πρῶτοι θά ἀναστηθοῦν ὅσοι ἀπό τούς νεκρούς ἔχουν κοινωνίαν μέ τόν Χριστόν. Ἔπειτα ἁρπάζονται σέ νεφέλες ὅσοι εὐλαβεῖς θά ζοῦν τότε, λαμβάνοντας ὡς ἔπαθλο τήν τιμήν αὐτήν ἡ ὁποία ὑπερβαίνει τά ἀνθρώπινα μέτρα, ἐπειδή καί ἠγωνίσθησαν ὑπεράνθρωπα, ὅπως λέγει ὁ Παῦλος. «Ὅτι αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνή ἀρχαγγέλλου καί ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καί οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρώτον. Ἔπειτα ἠμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι, ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις, εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίω ἐσόμεθα».

Τήν ἐγνώριζεν αὐτήν τήν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου ὁ Ἐκκλησιαστῆς, ὅταν ἔλεγε: «εὐφραίνου, νεανίσκε, ἐν νεοτητί σου». Καί τί θά γίνη ὅταν ἔλθη ὁ Κύριος; «Ἀνθήσει τό ἀμύγδαλον καί παχυνθήσεται ἡ ἀκρίς, καί διασκεδασθήσεται ἡ κάππαρις». Ὅπως μάλιστα λέγουν οἱ ἐρμηνευταί, ἡ ἀνθισμένη ἀμυγδαλιά σημαίνει ὅτι ὁ χειμών παρῆλθε. Μετά δέ τόν χειμώνα μέλλουν νά ἀνθήσουν τά σώματά μας, νά γίνουν ἄνθη ἐπουράνια. Καί θά παχυνθῆ ἡ ἀκρίς, ἡ πτερωτή ψυχή, περιβαλλομένη τό σῶμα της. «Καί διασκεδασθήσεται ἡ κάππαρις», θά διασκορπισθοῦν δηλαδή οἱ ἀκανθώδεις παράνομοι.

Βλέπεις ὅτι ὅλοι προλέγουν τήν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου; Βλέπεις ὅτι γνωρίζουν τήν φωνήν τοῦ σπουργίτη; Ποίαν φωνήν; Ἅς ἰδοῦμε: «Ὅτι αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνή ἀρχαγγέλου καί ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ». Ἀρχάγγελος ἀπευθύνεται σέ ὅλους καί λέγει: «ἐγείρεσθε εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου», καί θά εἶναι φοβερά ἡ κάθοδος τοῦ Δεσπότου. Καί σύμφωνα μέ τήν Γραφήν πού ἔχουμε ἀναγνώσει, «ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται πρός τόν Πατέρα ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ, ποταμοῦ πυρός ἕλκοντος», ὁ ὁποῖος δοκιμάζει τούς ἀνθρώπους.

 Ὅποιος ἔχει ἔργα χρυσά, γίνεται λαμπρότερος. Ὅποιος ἔχει ἔργα σαθρά, τά ὁποῖα δέν ἀντέχουν στήν δοκιμήν, ἀφανίζονται ἀπό τό πῦρ. Καί ὁ Πατήρ «καθέζεται, ἔχων τό ἔνδυμα αὐτοῦ λευκόν ὡσεί χιῶν, καί τήν τρίχα τῆς κεφαλῆς ὡς ἔριον καθαρόν». Βεβαίως ἐδῶ ὁμιλεῖ ἀνθρωπίνως.

Τί ἐννοεῖ δηλαδή; Ὅτι εἶναι Βασιλεύς ἐκείνων πού δέν ἐμολύνθησαν ἀπό ἁμαρτίες. Διότι λέγει «λευκανῶ τάς ἁμαρτίας ὑμῶν ὡς χιόνα καί ὡσεί ἔριον», πού συμβολίζουν ἐδῶ τήν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν ἤ καί τήν ἀναμαρτησίαν. Ἔρχεται δέ ὁ Κύριος ἀπό τούς οὐρανούς ἐπάνω σε νεφέλες, ἀφοῦ μέ νεφέλες ἀνέβη ἐκεῖ.

Ἀλλά ποῖον θά εἶναι τό σημεῖον τῆς Παρουσίας αὐτοῦ, ὥστε νά μήν τολμήση κάποια ἐναντία δύναμις νά τό μιμηθῆ; «Καί τότε», λέγει, «φανήσεται τό σημεῖον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῶ». Καί τό ἀληθές καί διακριτικόν σημεῖον τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ σταυρός. Τό φωτοειδές σημεῖον τοῦ σταυροῦ προηγεῖται τοῦ Βασιλέως, ἀναγγέλλοντας αὐτόν ὁ ὁποῖος εἶχε τότε σταυρωθεῖ, ὥστε νά τόν ἰδοῦν οἱ Ἰουδαῖοι οἱ ὁποῖοι τότε τόν εἶχαν κεντήσει στήν πλευράν καί εἶχαν συνωμοτήσει ἐναντίον του.

 Νά θρηνήσουν πικρῶς κάθε φυλή χωριστά, καί νά εἰποῦν: Αὐτός εἶναι ἐκεῖνος πού ἐραπίσθη, αὐτός εἶναι ἐκεῖνος τόν ὁποῖον περιέβαλλαν μέ δεσμά, αὐτός εἶναι ἐκεῖνος τόν ὁποῖον ἐξηυτέλισαν, ἀφοῦ πρῶτα τόν ἐσταύρωσαν. Καί θά εἰποῦν τότε: Ποῦ νά πᾶμε γιά νά ἀποφύγωμε τήν ὀργήν σου; Ἀλλά ἀπό πουθενά δέν θά ἠμπορέσουν νά ξεφύγουν, ἀφοῦ θά τούς ἔχουν περικυκλώσει οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων. Φόβητρον θά εἶναι τό σημεῖον τοῦ σταυροῦ γιά τούς ἐχθρούς του, καί χαρά γιά τούς φίλους του, οἱ ὁποῖοι ἐπίστευσαν σ’ αὐτόν ἤ τόν ἐκήρυξαν ἤ ἔπαθαν γι’ αὐτόν.

Ποῖος ἄραγε θά εἶναι μακάριος νά εὑρεθῆ τότε φίλος του Χριστοῦ; Δέν καταφρονεῖ τούς δούλους τούς ἰδικούς τοῦ ὁ τόσον ἔνδοξος Βασιλεύς, αὐτός πού περιστοιχίζεται ἀπό ἀγγέλους, ὁ συνθρόνος μέ τόν Πατέρα. Καί γιά νά μήν ἀναμιχθοῦν οἱ ἐκλεκτοί μέ τούς ἐχθρούς, «ἀποστελεῖ τούς ἀγγέλους αὐτοῦ μετά σάλπιγγος μεγάλης, καί ἐπισυνάξει τούς ἐκλεκτούς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων». Ἀφοῦ δέν κατεφρόνησε τόν Λώτ, ποῦ ἦταν ἕνας, πῶς εἶναι δυνατόν νά καταφρονήση τούς πολλούς δικαίους; «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου», θά εἰπῆ πρός ἐκείνους πού θά ἐπιβαίνουν σέ νεφελώδη ἅρματα, καί οἱ ὁποῖοι θά ἔχουν συναχθῆ ἀπό τούς ἀγγέλους.

Ἀλλά θά εἰπῆ κάποιος ἀπό τούς παρόντες. Εἶμαι πτωχός, ἤ θά συμβῆ τότε νά εὑρεθῶ ἀσθενής στό κρεββάτι, ἤ εἶμαι γυναίκα καί θά εὐρίσκωμαι ἐκείνην τήν ὥρα στόν μύλο. Μήπως θά περιφρονηθοῦμε; Ἔχε θάρρος, ἄνθρωπέ μου. Ὁ Κριτής εἶναι ἀπροσωπόληπτος. «Οὐ κατά τήν δόξαν κρινεῖ, οὐδέ κατά τήν λαλιάν ἐλέγξει». Δέν προτιμᾶ τούς λογίους ἀπό τούς ἀπαιδεύτους, οὔτε τούς πλουσίους ἀπό τούς πτωχούς. Καί στόν ἀγρόν ἄν εἶσαι, θά σέ παραλάβουν οἱ ἄγγελοι.

Μή νομίσης ὅτι θά πάρη τούς γαιοκτήμονες καί ἐσέ πού εἶσαι γεωργός θά σέ ἀφήση. Καί ἄν εἶσαι δοῦλος ἤ πτωχός, μήν ἀγωνιᾶς. Αὐτός πού ἔλαβε μορφήν δούλου δέν καταφρονεῖ τούς δούλους. Καί ἄν εἶσαι στό κρεββάτι ἀσθενής, ἔχει γραφή: «Τότε δυό ἔσονται ἐπί κλίνης μιᾶς, εἰς παραλαμβάνεται, καί εἰς ἀφίεται». Καί ἄν κατ’ ἀνάγκην εὑρεθῆς νά ἐργάζεσαι στόν μύλον, ἄνδρας ἡ γυναίκα, καί ἄν φορής χειροπέδες, δέν θά σέ παραβλέψη αὐτός πού ἠλευθέρωσε τόν Ἰωσήφ καί τόν ὁδήγησε ἀπό τήν δουλεία καί τήν φυλακή στήν βασιλείαν. Θά λυτρώση καί σέ ἀπό τίς θλίψεις καί θά σοῦ χαρίση τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Μόνον νά ἔχης θάρρος, μόνον νά ἐργασθῆς πνευματικῶς, μόνον νά ἀγωνισθῆς προθύμως.

Ἐπειδή τίποτε δέν πάει χαμένο. Κάθε σου προσευχή καί ψαλμωδία ἔχει καταγραφεῖ. Κάθε σου ἐλεημοσύνη ἔχει καταγραφεῖ, κάθε νηστεία ἔχει καταγραφεῖ, κάθε γάμος πού διεφυλάχθη καλῶς ἔχει καταγραφεῖ. Ἔχει καταγραφεῖ καί ἡ ἐγκράτεια πού ἔγινε γιά τόν Θεόν. Τά πρωτεῖα δέ τῶν στεφάνων μεταξύ ὅλων των καταγεγραμμένων τά ἔχει ἡ παρθενία καί ἡ ἁγνότης. Καί μέλλεις νά λάμπης ὡς ἄγγελος. Ἀλλά ὅπως ἤκουσες εὐχαρίστως τά καλά, ἄκου τώρα μέ ψυχραιμία καί τά ἀντίθετα. Ἔχει καταγραφεῖ κάθε σου πλεονεξία, ἔχει καταγραφεῖ κάθε σου πορνεία, ἔχει καταγραφεῖ κάθε σου ἐπιορκία καί βλασφημία καί μαγεία καί κλοπή καί φόνος. Ὅλα αὐτά λοιπόν εἶναι καταγεγραμμένα, ὅσα ἔχεις πράξει μετά τό βάπτισμα. Διότι αὐτά πού εἶχες κάμει προηγουμένως ἐξαλείφονται.

«Ὅταν δέ ἔλθη», λέγει, «ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξη αὐτοῦ, καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ’ αὐτοῦ». Βλέπε, ἄνθρωπε, ἐνώπιον πόσων θά ἐμφανισθῆς στό κριτήριον. Θά εἶναι τότε παρόν ὅλο το γένος τῶν ἀνθρώπων. Ἀναλογίσου λοιπόν πόση εἶναι ἡ φυλή τῶν Ρωμαίων, ἀναλογίσου πόσοι εἶναι οἱ ἄλλοι, οἱ βάρβαροι οἱ ὁποῖοι ζοῦν τώρα καί πόσοι ἔχουν ταφεῖ τά τελευταῖα ἑκατό χρόνια. Πόσοι ἐτάφησαν μέσα σέ χίλια χρόνια. Ἀναλογίσου πόσοι εἶναι ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι σήμερα. Μεγάλο πλῆθος βέβαια, ἀλλά καί πάλι μικρόν εἶναι, διότι οἱ ἄγγελοι εἶναι περισσότεροι. Ἐκεῖνοι εἶναι τά ἐνενῆντα ἐννέα πρόβατα, ἡ δέ ἀνθρωπότης μόνον τό ἕνα. Διότι ἀνάλογα μέ τό μέγεθος ὅλων των τόπων πρέπει νά ὑπολογίζωμε καί τό πλῆθος τῶν κατοίκων τους.

Ἡ κατοικουμένη γῆ, εὑρισκομένη κατά κάποιον τρόπον στό κέντρον τοῦ ἑνός οὐρανοῦ, ἔχει τόσον μεγάλο πλῆθος. Ὁ οὐρανός ποῦ τήν περιβάλλει πόσον πλῆθος ἔχει; Καί οἱ οὐρανοί τῶν οὐρανῶν δέν εἶναι αὐτονόητον ὅτι κατοικοῦνται ἀπό πλῆθος ἀναρίθμητον; Πράγματι ἔχει γραφή: «χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῶ καί μύριαι μυριάδες παρειστήκεσαν αὐτῶ». Ὄχι ὅτι εἶναι τόσο μόνο το πλῆθος, ἀλλά ἐπειδή ὁ Προφήτης δέν ἠμποροῦσε νά ἐκφράση μεγαλύτερον ἀριθμόν.

Παρευρίσκεται λοιπόν τότε στό κριτήριον ὁ Θεός καί Πατήρ τῶν ἁπάντων, μαζί του θά κάθηται ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θά εἶναι δέ παρόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀγγελική σάλπιγγα θά προσκαλέση ὅλους ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι θά φοροῦμε ὡς ἔνδυμα τά ἔργα μας. Ἄραγε δέν ὀφείλουμε νά ἀγωνιοῦμε ἀπό τώρα; Καί μή νομίσης, ἄνθρωπε, ὅτι εἶναι μικρά καταδίκη το νά κατακριθῆς ἐνώπιον τόσου πλήθους. Μήπως δέν προτιμοῦμε πολλές φορές νά ἀποθάνωμε παρά νά κατηγορηθοῦμε ἀπό φίλους;

Ἅς ἔχωμε τήν ἀγωνίαν, λοιπόν, ἀδελφοί, μή μᾶς καταδικάση ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος, ἄν πρόκειται νά μᾶς καταδικάση, δέν ἔχει ἀνάγκην ἀπό ἐξέτασιν ἤ ἔλεγχο. Μήν εἰπῆς ὅτι ἦταν νύκτα ὅταν ἐπόρνευσα ἡ ἔκανα μαγεῖες ἡ ἔπραξα κάτι ἄλλο, καί δέν ὑπῆρχε ἄνθρωπος ἐκεῖ. Ἀπό τήν συνείδησή σου κρίνεσαι. Σέ ἀναγκάζει νά εἰπῆς τήν ἀλήθεια τό φοβερόν πρόσωπον τοῦ Κριτοῦ, ἤ μᾶλλον, καί ἄν δέν τήν εἰπῆς, σέ ἐλέγχει. Διότι θά ἀναστηθῆς φορώντας τίς ἁμαρτίες σου ἤ τίς ἀρετές σου.

 Τί λέγει λοιπόν ὁ Κριτής περί τῆς ἐνδυμασίας ἤ μή τῶν ἔργων σου; «Καί συνάξουσιν ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τα ἔθνη». Διότι πρέπει τά πάντα νά κλίνουν γόνυ ἐνώπιόν του Χριστοῦ, τά ἐπουράνια καί τά ἐπίγεια καί τά καταχθόνια. «Καί ἀφορίσει αὐτούς ἀπ’ ἀλλήλων, ὥσπερ ὁ ποιμήν ἀφορίζει τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων». Πῶς διαχωρίζει ὁ ποιμήν; Μήπως ἐρευνᾶ κάποιο βιβλίον, νά μάθη ποῖον εἶναι πρόβατον, καί ποῖον ἐρίφιον; Ἤ τά διακρίνει ἀπό τήν ἐμφάνιση; Δέν φανερώνει τό μαλλί τό πρόβατον, τό δέ σκληρόν καί τριχωτόν το ἐρίφιον;

Ἔτσι, ἐάν μέν καθαρισθῆς τώρα ἀπό τίς ἁμαρτίες σου, ἔχεις στό ἑξῆς τίς πράξεις σου ὡς ἔριον καθαρόν, καί ἡ στολή σου μένει ἀμόλυντος. Ἀπό τήν ἐνδυμασίαν ἀναγνωρίζεσαι ὅτι εἶσαι πρόβατον, ἐάν ὅμως εὑρεθῆς τριχωτός, ὅπως ὁ Ἠσαύ, πού ἦταν δασύτριχος καί ἐλαφρόμυαλος, καί ὁ ὁποῖος ἔχασε τά πρωτοτόκια γιά τό φαγητό καί ἐπώλησε τό ἀξίωμά του, θά ταχθῆς μέ τήν ἀριστεράν μερίδα. Μή γένοιτο ὅμως κάποιος ἀπό τούς παρόντες νά ἀποβληθῆ ἀπό τήν χάριν, οὔτε ἐξ αἰτίας τῶν φαύλων πράξεών του νά εὑρεθῆ στά ἀριστερά τάγματα τῶν ἁμαρτωλῶν.

Εἶναι ἀληθῶς φοβερά ἡ κρίσις, καί προξενοῦν φόβον αὐτά πού προαναγγέλλονται. Εὑρίσκεται ἐνώπιόν μας ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἔχει ἑτοιμασθῆ καί τό πῦρ τό αἰώνιον. Πῶς, λοιπόν, θά εἰπῆ κάποιος, θά ἀποφύγωμε τό πῦρ; Καί πῶς θά εἰσέλβωμε στήν Βασιλείαν; «Ἐπείνασα», λέγει, «καί ἐδώκατε μοί φαγεῖν». Ἰδού ὁ τρόπος. Δέν χρειάζεται ἀλληγορία ἐδῶ, ἀλλά νά ἐκτελέσωμε τά λεγόμενα. «Ἐπείνασα καί ἐδώκατε μοί φαγεῖν. Ἐδίψησα καί ἐποτίσατε μέ, ξένος ἤμην καί συνηγαγετέ μέ. Γυμνός, καί περιεβάλετε μέ, ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθε μέ. Ἐν φυλακή ἤμην καί ἤλθετε πρός μέ». Ἐάν τά πράξης αὐτά, θά συμβασιλεύσης. Ἐάν ὅμως δέν τά πράξης θά κατακριθῆς.

Ἄρχισε λοιπόν ἀπό τώρα νά τά ἐργάζεσαι αὐτά, καί ἐπίμενε στήν πίστη, γιά νά μήν ἀποκλεισθῆς ἔξω, ἀναβάλλοντας νά ἀγοράσης τό ἔλαιον σάν τίς μωρές παρθένους. Μήν ξεθαρρευθῆς ἐπειδή ἁπλῶς κρατεῖς τήν λαμπάδα, ἀλλά διατήρησε τήν ἀναμμένην. Ἅς λάμψη τό φῶς τῶν καλῶν ἔργων σου ἐνώπιόν των ἀνθρώπων, καί μή βλασφημεῖται ἐξ αἰτίας σου ὁ Χριστός. Φόρεσε ἔνδυμα ἀφθαρσίας, διαπρέποντας στά καλά ἔργα, καί ὅποιαν ὑπόθεσιν ἀναλάβης κατ’ οἰκονομίαν ἀπό τόν Θεόν γιά νά τήν διαχειρισθῆς, νά τήν διαχειρισθῆς μέ τρόπον χρήσιμο. Σοῦ ἐνεπιστεύθη χρήματα; Διαχειρίσου τά καλά. Σοῦ ἐνεπιστεύθη λόγον διδασκαλίας; Καθοδήγησε καλῶς τίς ψυχές τῶν ἀκροατῶν σου. Ἠμπορεῖς νά προΐστασαι; Κάμε τό αὐτό μέ ζῆλον.

 Ὑπάρχουν πολλοί τρόποι καλῆς διαχειρίσεως, μόνο νά μή καταδικασθῆ κάποιος ἀπό ἐμᾶς καί νά μήν ἀποβληθῆ, ἀλλά μέ παρρησία νά συναντήσωμε τόν αἰώνιον Βασιλέα Χριστόν, ὁ ὁποῖος βασιλεύει αἰωνίως. Πράγματι, αὐτός πού θά κρίνη ζῶντες καί νεκρούς θά βασιλεύη αἰωνίως, ἀφοῦ ἀπέθανε πρός χάριν ζώντων καί νεκρῶν, ὅπως λέγει καί ὁ Παῦλος. Καί ἄν κάποτε ἀκούσης κάποιον νά λέγη ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἔχει τέλος, μίσησε τήν αἵρεση. Εἶναι ἄλλη μία κεφαλή τοῦ δράκοντος, πού ἐνεφανίσθη τώρα τελευταία στήν Γαλατίαν…

 Ἄν καί ἔχω πάρα πολλές μαρτυρίες ἀπό τίς Θεῖες Γραφές περί τῆς ἀτελευτήτου στούς αἰῶνες Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, θά ἀρκεσθῶ σ’ αὐτά, ἐπειδή εἴπαμε πολλά σήμερα. Σύ δέ ὁ ἀκροατής νά προσκυνής μόνον ἐκεῖνον ὡς Βασιλέα, ἀποφεύγοντας κάθε αἱρετικήν πλάνην. Καί ἄν ἐπιτρέψη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, θά εἰποῦμε μέ τόν καιρό καί τά ὑπόλοιπά της πίστεώς μας.

 Εἴθε ὁ Θεός τῶν ὅλων νά σᾶς διαφυλάξη ὅλους, ὥστε νά διατηρῆτε στήν μνήμην σᾶς τά σημεῖα τῆς συντελείας τοῦ κόσμου, καί νά μείνετε ἀκατανίκητοι ἀπό τόν Ἀντίχριστον. Ἔμαθες τά σημεῖα τοῦ πλάνου πού πρόκειται νά ἔλθη. Ἔλαβες τίς ἀποδείξεις τοῦ ἀληθινοῦ Χριστοῦ, τοῦ κατερχομένου φανερῶς ἀπό τούς οὐρανούς. Τόν μέν ἕνα, τόν ψευδῆ, ἀπόφευγε τόν. Τόν δέ ἄλλον τόν ἀληθινόν, προσδόκα τόν. Ἔμαθες τόν τρόπον πῶς στήν Κρίσιν θά καταταγῆς ἐκ δεξιῶν του. Τήρησε αὐτά πού σου ἐνεπιστεύθη ὡς παρακαταθήκην ὁ Χριστός, διαπρέποντας σέ ἔργα ἀγαθά, ὥστε νά παρουσιασθής μέ παρρησίαν ἐνώπιόν του Κριτοῦ, καί νά κληρονομήσεις τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, δί’ οὐ καί μεθ’ οὐ ἡ δόξα τῷ Θεῶ σύν ἁγίω Πνεύματι, εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.