Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Why do we follow the Old Orthodox Calendar?

       a. Because based on it, the First Ecumenical Council established the Paschal Canon and appointed that the feast of Holy Pascha may fall anywhere from March 22nd until April 25th, while with the New (Papal) Calendar it can fall as late at May 8th.

         b. The Gregorian (Papal) Calendar has been condemned by three Pan-Orthodox Councils under Patriarch Jeremiah Tranos (1583, 1587, 1589)

          c. Through Synodal Patriarchal Encyclicals in 1593 Patriarchs Jeremiah of Constantinople, Sophronios of Alexandria, and in 1848 Patriarchs Anthimos of Constantinople, Hierotheos of Alexandria, Methodios of Antioch and Cyril of Jerusalem placed under horrible penances whoever accepts the reform of the Orthodox Ecclesiastical Calendar.

         d. The change of the old calendar was prepared and imposed upon the Greek people by the certified Freemasons Chrysostom Papadopoulos (Metropolitan of Athens) and Meletios Metaxakis (Patriarch of Constantinople) in cooperation with the military coup of Plastiras-Gonatas without the assent of the other Orthodox Churches.

         e. It was suggested in the Encyclical of the Ecumenical Patriarchate in 1920 that the acceptance of a common calendar would aid the common celebration of all Churches. What it conceived of as “Churches” were all the heretical parasynagogues (Monophysites, Latins, Anglicans, Protestants and the rest of the cacodox) who, based on this encyclical are considered branches of the common body of the “divided Church”, thus paving the road for today’s syncretistic pan-heresy of Ecumenism.


What is Ecumenism?

Ecumenism, which is of Protestant inspiration, is a syncretistic movement of the 20th century which promotes the consolidation of all types of “Christian” heresies (Monophysites, Latins, Anglicans, Protestants etc,) through their cooperation at dialogues and meetings of the World Council of Churches, thus creating the pan-religion of the New Age, within the framework of globalization which prepares the arrival of antichrist. In order to achieve this they changed the calendar for the common celebration of all (1924). They lifted the anathemas and excommunication against the heretics of the West and have forged a secret union with them (Pope Paul IV & Patriarch Athenagoras 1965). They recognized the “mysteries” of the Western Papal pseudo-church as valid (Balamand 1993) considering it as a “Sister Church” and the second lung of the Church of Christ (perhaps with the Monophysites as the third lung?) Finally, they equated the One Only Church of Christ, the Orthodox Church with all of the degenerate pseudo-Churches which men created at the advice of the devil. (Porto Alegre – 2006 & Ravenna – 2007). Thus, today the Patriarchates of Antioch and Alexandria have full communion with the Monophysites who have been condemned by the Fourth Ecumenical Council; the Phanariotes commune Roman Catholics and the Pope is commemorated by the deacon in the Patriarchal church of Constantinople as the canonical bishop of Rome.


The Ecumenists of the State Church through their joint-prayer and concelebrations with heretics:

         a. They believe that the Church of Christ is not only the Orthodox Church but it has been broken up into various “Christian” confessions and it must be recreated with the union of all (Orthodox, Catholic & Protestant) so that the One Holy Catholic and Apostolic Church may be once again as we confess in the Symbol of Faith. They deny and in other words they abolish the fundamental principal that the Orthodox Church is One holding the Truth of the Faith which guides us unto salvation. And just as Christ is One, so His Church is One as the body of Christ. For this reason there may never be division in the Church.

         b. They are self-condemned according to St. Paul and they have ceased to be true shepherds since the Holy Fathers forbid communion and joint-prayer in anyway with heterodox and heretics and impose horrible penances on those who do such things..

         c. For more than 80 years now they dialogue with the unrepentant heretics. St. Paul says “A man that is a heretic after the first and second admonition reject”. Let the modern-day Patriarchs and leaders of Ecumenism hear this. How many “admonishments” have they given them? Hundreds of meetings and endless contacts, discussions upon discussions, symposia, conferences, workshops and even cruises for “on board” discussions invented by today’s New Calendarist Patriarchs and Archbishops. And what have they accomplished? Today the heretics are much worse than they were before they started the dialogues. Not only have they failed to bring the heretics closer to Orthodoxy but the exact opposite has happened. The New Calendarists have drawn closer to the heretics and have become similar to them on many levels: the change of the calendar, the shortening of the services and mysteries, the adoption of sprinkling – or rather a foot-bath – in the Mystery of Baptism instead of triple immersion, degradation and utter disregard of fasting, modernization of the traditional dress and appearance of the clergy. The worst of all is the distortion of the Orthodox Church’s doctrines by adopting compromising theological phrases and ambiguous formulations. And what is the result? confusion, indifference and a complete relaxation of the Orthodox religious feeling of the faithful people who in earlier times were the guardian of the Faith. What is the consequence? the loss of the soul’s salvation.

If St Paul lived today, these “enlightened” ecumenist “theologians” of the modern age would condemn him as a fanatic, regressive, fundamentalist “Old-Calendarist” because the Holy Apostles were not Ecumenists, they preached the Truth. They did not try to bridge the chasm between Truth and falsehood.


Who are the Genuine Orthodox Christians?

The Genuine Orthodox Christians sneeringly called "old calendarists" for 87 years endured cruel and inhuman persecution, exile, imprisonment, torture, the closing and sealing of their churches, the overturning of their epitaphia, the stripping and exile of their clerics and even death! And still today they endure the confiscation and closing of their churches and monasteries and various slanders. Why? Because the faithful of the Martyric Church of Genuine Orthodox Christians struggle, endure and persist with the help of God, not to change anything of their faith, to preserve undistorted the commandments of the Holy Apostles and the teachings of the Holy Fathers.


What is the conscientious Christian to do? Let the Saints speak.

“Even if very few remain united to the Truth and to Orthodoxy, they constitute the Church and the Body of Christ.” (St. Theodore the Studite) “Those who belong to the Church of Christ are those who are with the truth. Those who are not with the truth do not belong to the Church.” (St Gregory Palamas) “Those who pretend to confess the Orthodox Faith but maintain Eucharistic communion with the heterodox, if after being admonished they do not cease to have communion with them, not only must you not have Eucharistic communion with them but you must not even call them brethren.” (St. Basil the Great) “It is good to be peaceful with all, but at the same time to agree on those things which concern the upright faith. You should sever ecclesiastical communion with those who are excommunicated nor should you commemorate them, because they are false apostles, evil workers who simply dress as Apostles of Christ.” (St. Mark of Ephesus) “Do not accept any heretical dogma on the pretext of love.” (St. John Chrysostom) “If however the situation is concerning the Faith and the Traditions of our Church, then even he who is peaceful and quiet must war on their behalf.” (St Nicodemos)

That is why whoever wishes to save his soul must no longer remain passive, but must immediately sever all communion with the Ecumenists.


Source: «Νεανικός Ὀρθόδοξος Σύνδεσμος»

Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους μόνο η Ελλάδα


«Ο λαός μας έφτασε στην κορυφή της Αθανασίας, γιατί έφτασε στην άκρη της Θυσίας»
Βασίλης Ρώτας, ποιητής






Οι Μεγάλες Ημέρες του Γένους μας. Η εθνική επέτειος του ʼ40.


Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, όχι μόνο να κλαις, αλλά, κυρίως, να καμαρώνεις. Λίγο να σηκωθούμε, μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις... το Μνημόνιο, η Τρόικα, ο Βενιζέλος, η Βάσω, η Άννα πτώματα άταφα, χαμένα πράγματα, καντιποτένιοι άνθρωποι. Στρεφόμαστε, γυρίζουμε προς την ιστορία, όχι σαν φυγάδες από το παρόν, μα για να αντικρίσουμε νηφαλιότερα το επερχόμενο μέλλον και να παρηγορηθούμε λίγο. Ιδίως τώρα που θόλωσε ο νους μας και μας βρήκε το κακό, το «πισωγύρισμα» στην ιστορία, (η καημένη η γλωσσα μας, τι τράβηξε από τους γλωσσοκόπανους της δήθεν «δημοτικιάς»), η μελέτη, λοιπόν, της ιστορίας φρονηματίζει, «διά το μηδεμίαν ετοιμοτέραν είναι τοις ανθρώποις διόρθωσιν της των προγεγενημένων πράξεων επιστήμης» κατά τον Πολύβιο. Οι πράξεις, τα κατορθώματα των περασμένων, δι-ορθώνουν τους απογόνους και όχι τα «ασκιά γιομάτʼ αγέρα», τα λόγια τα κούφια.

Το βλέπω μες στην τάξη. Ενθουσιάζονται τα παιδιά και αποτυπώνεται στην μνήμη τους ανεξίτηλα η διήγηση μιας ιστορίας, στην οποία δεσπόζει ένα ωραίο και σπουδαίο πρόσωπο. Συναρπάζονται με αυθόρμητες, ζωντανές, αψιμυθίωτες αφηγήσεις. Πανηγύρι στην τάξη γίνεται όταν φέρνεις μπροστά τους ιστορίες χαρούμενες, «πεποικιλμένες» με ηρωισμό και θυσία. Φέτος έχω χαρά μεγάλη, γιατί δεν έφτασαν ακόμη στην μικρή, ακριτική μας πόλη, τα βιβλία που η αβελτηρία (το σωστό αβελτερία εκ του α +βέλτερος) και η ευήθεια του ΥΠΠΔΒΜ (υπουργού «ποδοβολητό») στέρησε από τους Ελληνόπαιδες.

Δύο μήνες τώρα διδάσκω φωτοτυπώνοντας κείμενα έξοχα των κορυφαίων της λογοτεχνίας μας, πάλαι τε και επʼ εσχάτων. Από τον Αίσωπο και τον άγιο Χρυσόστομο έως τον Ελύτη. (Ομιλώ γιά τα γλωσσικά εγχειρίδια).

Και πώς αλλιώς; Να είσαι, τώρα δασκάλα γʼ δημοτικού, να ανοίγεις το βιβλίο γλώσσας της τάξης (αʼ τεύχος, σελίδα 79) και να διαβάζεις, ενώπιον των μαθητών σου, το αφιερωματικό κείμενο γιά το έπος του ʼ40.

Αντί όμως γιά μαρτυρίες Ελλήνων στρατιωτών, των ηρώων που κρατούσαν όρθιοι τα διάσελα της Ιστορίας, «κείται» ένα κακόμοιρο, καταθλιπτικό κείμενο μιάς δεκάχρονης εβραιοπούλας από την Θεσσαλονίκη, της Ροζίνας. Γράφει στο ημερολόγιό της: «Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές». Αυτό, τίποτε άλλο.

Η γʼ τάξη δημοτικού, χιλιάδες Ελληνόπουλα, τέτοιες ηττοπαθείς γελοιότητες διδάσκονται γιά το ηρωϊκό ʼ40. Και στην Εʼ που διδάσκω φέτος (αʼ τεύχος, σελ. 74) το επίκαιρο κείμενο τιτλοφορείται ως εξής : «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο» και υπότιτλο «και εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Την 28η Οκτωβρίου 1940, όταν δόνησε την πατρίδα μας η είδηση της επιστράτευσης, υπήρχε έστω κι ένας Έλληνας που κρύφτηκε ορνιθοειδώς στο υπόγειό του; Ήταν πανηγύριεκείνη η μέρα, μέθυσε ο λαός μας με τʼ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα, πού το βρήκαν τα δείλαια ανθρωπάκια του διαβίου το υπόγειο; Επιλογές αντάξιες μιας Δραγώνα, μιας Ρεπούση και της «υψηλοτάτης» διαβιοϋπουργού (χρυσοστόλιστο τίποτε μεγαλαυχίας .... και τίποτε άλλο).

Είναι γεγονός-παρενθέτω μία σκέψη- πως τα ασπόνδυλα προοδευτικά μαλάκια, ως θα έλεγε ο Ζουράρις, νιώθουν δυσφορία, μιάν «εσωτερική» ενόχληση και αδιαθεσία, όταν αναφέρονται στα πανηγύρια του Γένους και της Πίστης. Πουλημένες ψυχές, χωρίς ιθαγένεια τόπου, Γραικύλοι αληθινοί, δεν πιάνουν το νόημα της γιορτής, μετρούν τις χαμένες εργατώρες ή την «καθυστέρηση στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας».

Θυμάμαι εκείνο το σπιθαμιαίου (πνευματικού) αναστήματος «πολιτικό ζώον», (αριστοτελικός ο όρος), ο Σημίτης, να πολιορκείται από δημοσιογραφικά μικρόφωνα, έξω από μία εκκλησία, ανήμερα των Θεοφανείων. (Τι μαρτύριο γιά κάτι τέτοιους ο εκκλησιασμός!). Τι δήλωσε ο... αθεόφοβος. «Τα Θεοφάνεια σηματοδοτούν την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας». Έτσι ακριβώς. Γιʼ αυτό καταντήσαμε ζήτουλες της Οικουμένης...

Ας αφήσουμε όμως τα υποκείμενα και ας πιάσουμε τα κείμενα. Επεισόδια από εκείνες τις γιορτινές ημέρες του πολέμου. Να ξεθολώσει ο νους μας λίγο, να ξαποστάσουμε ακουμπώντας στις αετοράχες της Πίνδου και στα ψηλώματα της Βορείου Ηπείρου.

Το 1960 ομιλητής, κατά την εορτάσιμο ημέρα, στην Ακαδημία Αθηνών είναι ο Στρατής Μυριβήλης. Αντιγράφω: «Είχε οργανωθεί, κατά τη διάρκεια του αγώνος, υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος απʼ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα ένα φίλο γιατρό σʼ αυτή την υπηρεσία και πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε κάθε μέρα ουρά γιά να δώσει το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους.

Μία μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

 - Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;
Ο γέρος απάντησε δειλά:
- Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.
Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.
- Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους.

Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο, πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ʽναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα έχουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο μου, μου είπε κι ας είναι γιά την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα».

Αυτά δεν είναι ιστορίες. Είναι Συναξάρια. Εδώ δεν έχουμε ένα συμβάν ηρωισμού. Ανέβηκαν ψηλότερα ο γέρος και η χαροκαμένη γερόντισσα, η γυναίκα του. Τρία παιδιά χαλαλίζουν γιά την πατρίδα. Αγόγγυστα, χωρίς να τα βάζει με τον Θεό, με το κράτος, με τον πόλεμο ο λεβεντόγερος, προσέρχεται να δώσει, να αδειάσει το βασανισμένο, το πικραμένο του κορμί κι από το λιγοστό, δικό του αίμα. Το κοινότοπον «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος» εδώ το κατανοούμε.

Έφτασε πολύ ψηλά στην κλίμακα ο γεροέλληνας. Στην κορυφή της. Στο «ου λογίζεται το κακόν». Στο «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Δεν έχουμε εδώ τον κανόνα της αρετής που μας παρέδωσε η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η αρετή της ανδρείας. Είναι η αγάπη και «αύτη απόγνωσιν αναιρεί» (Κλίμαξ, Ιωάννου Σιναϊτου). «Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνο η Ελλάδα».


Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Νέος Ημεροδείκτης 2012


Κυκλοφόρησε ὁ νέος ἡμεροδείκτης τσέπης τοῦ ἔτους 2012,    ἀφιερωμένος στόν Μακαριστό Ἐπίσκοπο Κυκλάδων κυρό Παρθένιο Σκουρλή. 

Περιέχει:
  • Σύντομο ἀφιέρωμα στή ζωή καί τό ἔργο τοῦ Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου κυροῦ Παρθενίου, μέ παράλληλη παράθεση ἀνέκδοτου φωτογραφικοῦ ὑλικοῦ.
  • Πληροφοριακά στοιχεῖα σχετικά μέ τήν Ἱερά Σύνοδο, τόν Ἱερό Κλῆρο, τίς Ἱερές Μητροπόλεις τούς . Ναούς καί τίς . Μονές.
  • Ἐκτενές Ἑορτοδρόμιο.
  • Ἀναλυτικό Νηστειοδρόμιο.
  • Πίνακα Κυριακοδρομίων.


Μπορεῖτε νά τόν προμηθευτεῖτε ἀπό τούς κατά τόπους Ἱερούς Ναούς ἀλλά καί ἐπικοινῶντας στά τηλέφωνα:
210 3828280, 6944332182

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Προσκύνησις Τιμίου Ξύλου


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ & ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ
.
Ιερός Ναός Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
Περραιβού και Χαρίτωνος, Αμφιάλη 
τηλ. 210 4934024

Με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γεροντίου, θα πραγματοποιηθεί ιερό προσκύνημα τεμαχίου Τιμίου Ξύλου στον Ιερό Ναό μας. Προσκαλούμε όλους τους ευσεβείς Χριστιανούς να συμμετάσχουν στις λατρευτικές εκδηλώσεις του Ιερού μας Ναού, δια προσωπική και οικογενειακή τους βοήθεια και ενίσχυση.


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ


ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


Ώρα 18.00   Υποδοχή του Τιμίου Ξύλου στον Ιερό Ναό και ακολούθως Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντος του οικείου Μητροπολίτου.


ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


Ώρα 7.00  Όρθρος και  Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας.    


Ώρα 17.00  Ακολουθία Εσπερινού και παράκλησις στον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό.


ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


Ώρα 7.00 Όρθρος και Θεία Λειτουργία 


Ώρα 18.00   Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου


Εκ του Ιερού Ναού



Εγκύκλιος Μητροπολίτου Αττικής


Παντί τῷ πληρώματι
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς καί Βοιωτίας.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί.
«Ὁ Χριστός μεθ’ ἡμῶν καί οὐδείς καθ’ ἡμῶν»
Μέ αἴσθημα εὐθύνης καί πικρίας ἀναλογιζόμενος ὅλες αὐτές τίς ραγδαῖες, ἀνθελληνικές, προδοτικές ἐξελίξεις, αἰσθάνομαι τήν ὑποχρέωση καί τήν ἀνάγκη, ἔστω καί μέσω αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου, νά βρεθῶ ἀνάμεσά σε σᾶς, τούς πιστούς της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τούς Ἕλληνες, νά σᾶς μεταφέρω προβληματισμούς, ὄχι ἀπαισιοδοξίας καί μελαγχολίας, ἀλλά Ἐλπίδας καί Ζωῆς.

Ἡ διαχρονική φωνή τοῦ Κυρίου μᾶς λέει, “ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν”. Χωρίς Χριστό εἴμαστε ἄδειοι, ἀνίσχυροι, μικροί, ἄ-χριστοι.

Ὅσες φορές τό ΄Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων, τό ΄Ἔθνος πού σέ αὐτό ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα ὀφείλει πολλά, τό ΄Ἔθνος αὐτό πού γέννησε ὅλες τίς ἐπιστῆμες καί τόν Πολιτισμό τῶν Πολιτισμῶν, ὅσες φορές ἦταν ἑνωμένο πνευματικά μέ τόν ἕνα μοναδικό Θεό, τόν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστό, κατάφερε νά σταθεῖ πάντα στό ὕψος ὅλων των περιστάσεων, ἰδιαιτέρως σέ περιόδους καί ἐποχές ὅταν Βάρβαροι, ἀπολίτιστοι καί καιροσκόποι ἀλλοεθνεῖς ἤθελαν νά ὑποτάξουν τό ἀδούλωτο Ἔθνος μας κάτω ἀπ’ τά θέλγητρά τους, τίς μπότες τους καί τά σαρίκια τους καί, γιατί ὄχι, ἀκόμα καί στίς παπικές τιάρες τους.

Ἱστορικά εἴδαμε ὅτι οἱ ΄Ἕλληνες, διαχρονικά στή μετά Χριστόν ἐποχή, ὅποτε ἀπειλήθηκαν ἀπό τούς ὁποιουσδήποτε ἀνθέλληνες ἐχθρούς, ὅσες φορές ἀντιμετώπιζαν τούς κινδύνους μέ τή Χάρη τοῦ Κυρίου καί τή δική τους πίστη καί προσευχή πάντοτε κατάφερναν νά ξεπερνοῦν ὅλες τίς δυσκολίες πού ἐπέφεραν οἱ ἐχθροί, πετυχαίνοντας πάντα το ποθητό ὅραμά τους, τήν Ἐλευθερία!!!

Φανερή ἡ πίστη καί ἡ προσευχή μέ ὑπομονή, ἰδιαιτέρως στά 400 χρόνια σκλαβιᾶς στούς Ὀθωμανούς. Κανένας δέν περίμενε ὅτι κάποια στιγμή ἡ Ἑλλάδα καί οἱ Ἕλληνες θά ὁδηγοῦνταν στό ποθούμενο, στήν ἀνεξαρτησία τους. Κι ὅμως τά κατάφεραν, καί προχώρησαν δυναμικά πρός τήν κατεύθυνση τῆς ἐλευθερίας. Αὐτό φυσικά ὀφείλεται στήν ἐπιμονή καί τήν ὑπομονή ὅλων ὅσων εἶχαν στόχο τούς ἀγῶνες «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν Ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερία!» Ἀπτόητοι, ἀγέρωχοι, δυνατοί καί πάνω ἀπ’ ὅλα εὐλογημένοι μέ τή Χάρη τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔχοντας ὡς μεγάλο συμπαραστάτη τή μεγάλη Μάνα καί πρέσβειρά μας, τήν Κυρία Θεοτόκο, ἡ ὁποία πάντοτε ὑπῆρξε ἀρωγός καί βοηθός σέ ὅλες τίς δυσκολίες καί κακουχίες τοῦ ΄Ἔθνους μας. Καί τά κατάφερναν πάντα, βγαίνοντας νικητές ἀπ’ ὅλες τίς σκλαβιές, δίνοντας συνάμα καί τό μήνυμα πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις, ὅτι οἱ ΄Ἕλληνες μπορεῖ νά φαίνονται ἀδιάφοροι, ἐπιρρεπεῖς, ὠχαδελφιστές, ἀλλά ὅταν τό ἐπιβάλλουν οἱ περιστάσεις καί οἱ στιγμές, ἑνωμένοι μέ τό Χριστό καί ὅλοι μαζί καταφέρνουμε νά ἀποδείξουμε ὅτι ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει….

Τό ἴδιο ἀπέδειξαν οἱ προπάτορές μας καί στό Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ὅταν ἐμεῖς ἤμασταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δώσαμε στή Γερμανία στό Γ΄ Ράιχ, νά καταλάβουν πώς ὑπάρχουν καί ἰσχυρότεροι ἀπό αὐτούς, ἀσχέτως ἄν ἐμεῖς ἤμασταν κατά πολύ λιγότεροι ἀπό ἐκείνους, δίχως τά μέσα της ἐποχῆς , στό νά ἀντιμετωπίσουμε τόν ἐχθρό. Κι ὅμως οἱ Ἕλληνες βγῆκαν νικητές, ὄχι μόνο γιά ἐμᾶς, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα!

Καί φθάνουμε στό σήμερα, στή σημερινή Μητέρα Ἑλλάδα, ζῶντας ἕνα ξεχωριστό τεχνητό πόλεμο γιά μιά ἀκόμη φορά. Ἕνα πόλεμο ἠθικό, πνευματικό, οἰκονομικό. Ἡ Ἑλλάδα γιά μιά ἀκόμη φορά σέρνεται σάν Σκλάβα στά παζάρια καί στίς ἀγορές σημερινῶν Βαρβάρων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς κάλυμμα τό φερετζέ τοῦ Πολιτισμοῦ, καλύπτοντας τά ἀπάνθρωπα καί ἀντιδημοκρατικά σχέδιά τους, θέλοντας νά ὑποτάξουν ξανά καί πάλι ὅλους ἐμᾶς τούς ΄Ἕλληνες.

Καταλαβαίνω καί πιστεύω ὅτι ὅλοι ἔχουμε τίς εὐθύνες μας, μικροί καί μεγάλοι, ἐγγράμματοι καί ἀγράμματοι, κληρικοί καί λαϊκοί. Ὁ κάθε ἕνας ἔχει ἕνα ξεχωριστό μέρος τῆς εὐθύνης γιά ὅλη αὐτή τή δραματική ἐξέλιξη πού βιώνουμε στήν καθημερινότητά μας, στό σπίτι μας, στήν ἐργασία μας, στήν Ἑλλάδα μας. Θυμᾶμαι ἕνα πατερικό γνωμικό, «Νοῦς ἀποστᾶς τῆς θεωρίας τοῦ Θεοῦ, ἤ κτηνώδης, ἤ δαιμονιώδης γίνεται».

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ξεφύγαμε ἀπό τίς διαχρονικές ἀρχές τῆς Πίστεως καί τοῦ Ἔθνους μας, ἀφήσαμε τό Χριστό ἀπό τή ζωή μας καί στή θέση τοῦ τοποθετήσαμε τήν ἀδιαφορία, τήν ἀνηθικότητα, τόν ἀτομισμό, τόν ἐγωκεντρισμό καί τόν ὤχ ἀδελφισμό, καί τά ἀποτελέσματα τά βιώνουμε... Φωνάζουμε ὅλοι καί διαμαρτυρόμαστε γιά ὅλη αὐτή τήν προδοσία πού ἐξελίσσεται ἀπό στιγμή σέ στιγμή στή Χώρα μας ἀπό τούς κυβερνῶντες της.

Γιατί ἀποροῦμε; Γιατί ἀγανακτοῦμε; Δέν γνωρίζουμε τό “κατά τό λαό καί οἱ ἄρχοντες”;

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὡς ἐπίσκοπός σας καί ὡς πνευματικά ἀδελφός σας, αἰσθάνομαι ὅσο ποτέ ἄλλοτε τήν ἀνάγκη νά σᾶς κτυπήσω πνευματικά τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς καί τῆς ψυχῆς σας καί νά φωνάξω δυνατά: Ἀδέλφια μου, ἐπιστροφή στό Χριστό μας! Στίς ρίζες μας!

Νά ἐπανέλθουμε στήν πνευματική κατάσταση πού εἴχαμε ὅταν βγήκαμε ἀπό τήν ἁγία κολυμβήθρα. Αὐτό πού πνευματικά ἐπιβάλλεται καί χρειάζεται εἶναι ἡ προσευχή στόν Κύριό μας, νά φωτισθοῦμε ἅπαντες στό νά κάνουμε αὐτό πού ὑποχρεούμεθα γιά τήν ψυχή καί τήν εὐλογημένη Ἑλλάδα μας.

Προσωπικά, ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ὡς ΄Ἕλληνας ἐλεύθερος πολίτης θέλω νά βάλω ταπεινά ἕνα ἐλάχιστο, πνευματικό καί ἐθνικό λιθάρι, γιά νά στηρίξουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, παίρνοντας τή δύναμη ἀπό τό «ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει».
Σᾶς παρακαλῶ καί σᾶς προτρέπω, ὅλες οἱ οἰκογένειες νά τοποθετήσετε ἕνα ἀπό τά τό Ἱερότερα σύμβολα τοῦ Ἔθνους μας, τήν ἑλληνική σημαία, ἔξω ἀπό τίς οἰκίες σας, τουλάχιστον νά καταλάβουν, ἔστω καί τήν τελευταία στιγμή ὅλοι οἱ ἰθύνοντες αὐτῆς τῆς ἀνεπίτρεπτης κατάστασης τοῦ ΄Ἔθνους μας, ὅτι ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδα καί κατοικεῖται ἀπό Ἕλληνες πού τήν ἀγαποῦν!

Νά ἔχετε ὅλοι τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου μας καί τά καλά του Θεοῦ.
Καλή δύναμη, μέ ὑπομονή ἀδέλφια μου.

Ἡ σωτηρία τοῦ Ἔθνους μας, εἶναι στά χέρια μας.
Σᾶς παρακαλῶ νά εὔχεστε καί γιά ἐμένα

Ὁ Μητροπολίτης
ττικς καί Βοιωτίας Χρυσόστομος