ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
Πρὸς τὸν Ἱερὀν Κλῆρον καὶ τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν
τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Σερβίας
«Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.»
(Πραξ. ΙΔ, 22)
Ἀγαπητά τέκνα τῆς γνησίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας,
Μεγάλην θλίψιν προεξένησεν εἰς ἡμᾶς ἅπαντας ἡ πρόσφατος αὐτοαποκοπή τριῶν κληρικῶν καί ὁμάδος πιστῶν ἐκ τῆς ὑπό ἀναγέννησιν τελούσης Σερβικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., προκειμένου νὰ διακηρύξουν αὐθαιρέτως τὴν ἀνεξαρτησίων τῶν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὸν Ἐπίσκοπον τῆς ἐπιθυμίας των, ἀγνοοῦντες ὑμᾶς τούς ἀδελφούς των καί ἡμᾶς τούς πνευματικούς αὐτῶν γονεῖς. Μεγάλη ἡμῶν ἡ ὀδύνη, διότι οὐδέν ὀδυνηρώτερον ἀπό τὴν ἀπώλειαν ἠγαπημένων προσώπων. Καὶ πρωτίστως ἂς παρακαλέσωμεν τόν Θεόν ἀφ’ ἑνός μὲν διὰ τὰ ἀπομακρυνθέντα τέκνα καί ἀδελφούς ἡμῶν, ὅπως δώσῃ εἰς αὐτούς συναίσθησιν τῆς πράξεώς των καί εἰλικρινήν μετάνοιαν, ἀφ’ ἑτέρου δέ δι’ ἡμᾶς αὐτούς, ὅπως μή ἡ ὀδύνη ἡμῶν μετατραπῇ εἰς ὀργήν ἤ μίσος, μή γένοιτο!
Δὲν γνωρίζωμεν τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὅπως ὅλα τὰ δεινά, καί τοῦτο ἀσφαλῶς γέγονεν κατά παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ, πρός δοκιμασίαν πάντων ἡμῶν, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τούς Κορινθίους: «Ἀκούω σχίσματα ἐν ὑμῖν ὑπάρχειν καὶ μέρος τι πιστεύω, δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα καὶ οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν.» (Α Κορινθ. ΙΑ 18-19). Ἂς ἀντιμετωπίσωμεν τὴν δοκιμασίαν ταύτην μετά τῆς πρεπούσης στάσεως, παραμένοντες μεν ἑδραῖοι καὶ σταθεροί εἰς τὴν κανονικήν τάξιν, ἀλλά ἀγαπῶντες καὶ τούς ἀπομεμακρυσμένους ἀδελφούς καὶ προσευχόμενοι διὰ τὴν ἐπιστροφήν των.
Αὐτό τὸ ὁποῖον ἐπεθύμησαν εἶναι ἀγαθόν, ὁ τρόπος τὸν ὁποῖον ἐπέλεξαν διὰ νὰ τὸν ἐπιτύχουν εἶναι κακός. Ἀλλ’ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ὁ σκοπός δὲν ἁγιάζει τὰ μέσα. Τοῦτο ἦτο σύνθημα τῶν Ἰησουϊτῶν. Εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν ἰσχύει τό ρητόν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Τὸ καλόν οὔκ ἐστι καλόν, ἐὰν μὴ καλῶς γένηται». Καλός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ἀνασυστάσεως τοῦ αὐτοδιοικήτου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Κακός εἶναι ὁ τρόπος, τό νὰ γίνει τοῦτο κατόπιν μονομεροῦς ἀποφάσεως μίας «ἐλίτ» (ὁμάδος ἐκλεκτῶν) κληρικῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐκφράζουν εἰ μὴ μόνον τούς ἑαυτούς των. Καὶ εἰς παλαιοτέρας ἐποχάς μονομερεῖς καί αὐθαίρετοι ἀποφάσεις ἐπέφεραν σχίσματα καί ἀναθεματισμούς καί ἄλλα δεινά, εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἂς ἐνθυμηθοῦμε μόνον δύο παραδείγματα ἀπό τά πολλά: τήν αὐθαίρετον ἀνακήρυξιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας ὡς Πατριάρχου τό 1346 καί τήν αὐθαίρετον ἀνακήρυξιν τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλάδος τὸ 1833. Εἰς τὴν πρώτην περίπτωσιν τό ἀποτέλεσμα ἦτο ἡ Έκκλησία τῆς Σερβίας νὰ τεθεῖ ὑπό ἀνάθεμα ἐπί εἴκοσι ἔτη. Εἰς τὴν δευτέραν, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε κηρυχθεῖ σχισματικὴ ἐπί 17 ἔτη. Ἀμφότεραι αἱ περιπτῶσεις ὀφείλοντο, ὅμως εἰς πιέσεις πολιτικῶν ἡγετῶν οἱ ὁποῖοι μετεχειρίσθησαν τήν Ἐκκλησίαν διὰ νὰ ἐπιτύχουν τούς στόχους των. Σήμερον οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι εἴμεθα ἀποσυνδεδεμένοι ἀπό τάς κατά τόπους πολιτικάς ἐξουσίας καί οἱ ἐκκλησιαστικοί ἡγέται οἱ ὁποῖοι δημιουργοῦν παρομοίας καταστάσεις δὲν σύρονται ὑπό τῶν πολιτικῶν ἀρχόντων, ὁπόταν θὰ εἶχον καὶ ἐλαφρυντικόν, ἀλλά ἀπό τά πάθη των καί μόνον.
Ὑπῆρχον ἀγαθά παραδείγματα νὰ μιμηθοῦν, ὅπως ἡ διὰ κανονικοῦ τρόπου ἀπόκτησις τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἐπί τοῦ Ἁγίου Σάββα πρώτου Ἀρχιεπισκόπου Σερβίας. Ὰκόμη, ὅταν ἔπειτα ἕνεκα τῶν πολιτικῶν λόγων κατηργήθη τό αὐτοκέφαλον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἀνεκτήθη δι’ ὁμαλοῦ καὶ ἁρμονικοῦ τρόπου ἡ αὐτονομία ἀρχικῶς τό 1831 καί ἡ πλήρης αὐτοκεφαλία τό 1879 τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας διά τῆς συναινέσεως θυγατρός-μητρός Ἐκκλησίας.
Διατί οἱ ἀπομακρυνθέντες προετίμησαν νὰ μιμηθοῦν τὰ πρός ἀπόφυγήν παραδείγματα, ἀντί τὰ πρὸς μίμησιν; Φέροντες ὡς πρόφασιν τὰς τυχόν παρατυπίας τοῦ παρελθόντος, προσπαθοῦν νὰ νομιμοποιήσουν τὰς ἰδικάς των παρανομίας. Ἐκ τῆς ἀτυχοῦς αὐτῆς προσπαθείας των γεννᾶται ἔνα ἁπλό ἐρώτημα, μία τυχόν γενομένη παρατυπία τοῦ παρελθόντος δημιουργεῖ δικαίωμα δι’ ἐπανάληψιν;
Ὅπως εἴπωμεν ἀνωτέρῳ ὅτι ἕνεκα πολιτικῶν λόγων, πολλάκις αὐτοκέφαλοι Ἐκκλησίαι ἀπώλεσαν τοῦτο τό καθεστώς ἐνῷ ἄλλαι ἐδημιουργήθησαν. Ὀφείλομεν νὰ κατανοήσωμεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία. Αἱ Ἐπισκοπαί, Μητροπόλεις, Πατριαρχεῖα, Αὐτοκέφαλοι, Αὐτόνομοι, Ἠμιαυτόνομοι Ἐκκλησίαι εἶναι διοικητικά σχήματα τὰ ὁποῖα δὲν ἐπιδροῦν ἐπί τῆς οὐσίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τά ὁποία συμμεταβάλλονται ἀναλόγως τῶν πολιτικῶν συνθηκῶν ἑκάστης ἐποχῆς καὶ τὰς μεταβολάς τῶν συνόρων, κατά τό «τὰ ἐκκλησιαστικά, τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι εἴωθεν». Ἐπὶ παραδείγματι, ὅταν ἡ Ρωσική Αυτοκρατορία ἐνεσωμάτωσε τήν Γεωργίαν τὸ 1801, κατήργησε καὶ τὸ Αὐτοκέφαλον τῆς Ἐκκλησίας ταύτης, τὸ ὁποῖον ἀνεσυστήθη πάλιν τὸ 1917.
Ἂς ἐνθυμηθοῦμεν τέκνα, ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ὅτι καὶ εἰς τὸν Παράδεισον, ὁ διάβολος παρεπλάνησε τοὺς πρωτοπλάστους διαβάλλων τόν Δημιουργόν καὶ Θεόν των, ὅτι δὲν ἤθελε τό καλο των, καὶ ὅτι διὰ νὰ ἐπιτύχουν τόν σκοπόν τῆς θεώσεως ἔπρεπε νὰ παραβοῦν τὴν ἐντολήν. Ἐνῷ ὁ Θεός ἤθελε τὴν θέωσιν των, ἀλλά διὰ τῆς ὑπακοῆς. Ἡ παρακοή ἐξέβαλε τους πρωτοπλάστους ἀπό τόν Παράδεισον καί ἐπέφερε τὴν φθοράν καί τόν θάνατον. Ἡ παρακοή ἐξέβαλε καί τούς ἀπομακρυνθέντας ἀδελφούς ἡμῶν ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ ἐνέταξεν αὐτούς εἰς τὸ σχῖσμα. Ποῖος κακός ὄφις συνεβούλευσεν τούτους ὅτι ἡμεῖς δὲν ἠθέλαμε τὸ καλόν των;
Βεβαίως, ἡ ὁμάς τῶν ἀποχωρησάντων ἐδήλωσεν ὅτι εἰσερχομένη εἰς κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Τύχωνα, μετά τῆς ὁποίας ἡμεῖς δὲν ἔχομεν κοινωνίαν, ἐπιθυμεῖ νὰ διατηρήσῃ ταυτοχρόνως καὶ τὴν κοινωνίαν μεθ’ ἡμῶν. Τοῦτο εἶναι ἄτοπον καὶ τὸ ἔγραψον διὰ ρητορικούς λόγους. Διὰ νὰ ἔχουν ὡς ἐπιχείρημα ὅτι δὲν ἀπεκόπησαν τῆς κοινωνίας μεθ’ ἡμῶν, ἀλλ’ ὅτι ἡμεῖς ἀπεκόψαμε τούτους. Ἀκόμη, εἶπον ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦν ἡ ἀνταρσία των νὰ ἐπιφέρῃ τὴν διακοπήν τῆς προσεγγίσεως τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Τύχωνα. Καὶ τοῦτο εἶναι ἄτοπον, διότι ἐγνώριζον ἐκ προοιμίου ὅτι ἂν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Τύχον ἐπευλογήσῃ τὴν ἀνταρσίαν των, τοῦτο θὰ ἀπετέλει αἰτίαν διακοπῆς τῆς τοιαύτης προσεγγίσεως, ὅπερ καὶ ἐγένετο. Οἱ πυροδοτήσαντες τὴν ἔκρηξιν τῆς γέφυρας, λέγουν ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦν τὴν διακοπήν τῆς συγκοινωνίας μεταξύ τῶν δύο ὄχθεων! Εἶχον πλήρη ἐπίγνωσιν τῶν συνεπειῶν τῆς πράξεών των, ἀλλὰ δὲν ἐνδιέφερε τούτους ἡ ἑνότης τῶν διαφόρου ἐθνικότητος δυνάμεων τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά τὸ κακῶς ἐννοούμενον συμφέρον των. Συνεπῶς ἡ Ἱερά Σύνοδος εὑρέθη εἰς τήν δυσάρεστον θέσιν νὰ διαπιστώσῃ ὅτι ἡ ὁμάς τῶν τοιουτοτρόπως ἀποχωρησάντων κατέστη σχισματική, ὡς παραβαίνουσα τόν ΛΑ΄ κανόναν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Ὁ δέ Ἅγιος Ἰγνατιος ὁ Θεοφόρος γράφει: «Ἀπέχεσθε τῶν κακῶν βοτάνων, ἅτινας οὐ γεωργεῖ Ἰησοῦς Χριστός, διὰ τὸ μὴ εἶναι αὐτοὺς φυτείαν πατρός· οὐχ ὅτι παρ’ ὑμῖν μερισμὸν εὗρον, ἀλλ’ ἀποδιυλισμόν. Ὅσοι γὰρ Θεοῦ εἰσιν καὶ Ἰησοῦ Χριστοῦ, οὗτοι μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου εἰσίν. Καὶ ὅσοι ἂν μετανοήσαντες ἔλθωσιν ἐπὶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ οὗτοι Θεοῦ ἔσονται, ἵνα ὦσιν κατὰ Ἰησοῦν Χριστὸν ζῶντες. Μὴ πλανᾶσθε, ἀδελφοί μου· εἴ τις σχίζοντι ἀκολουθεῖ, βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομεῖ.» (Πρὸς Φιλαδελφεῦσιν, Γ΄1-3).
Εἰς τό γενόμενον ζήτημα, ἄν δυνάμεθα νά συμπροσευχώμεθα ἡμεῖς, τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. μετά τῶν νεωτέρων αὐτῶν σχισματικῶν, τῶν κατ’ αὐτούς ἐπανασυστησάντων τήν «Σερβικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν», ἄς λάβωμεν την ἀπάντησιν ἀπό τον Ἅγιον Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην ὅστις θέλων νά ἀποδείξη τό ἀνυπέρβλητον χάσμα μεταξύ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν πάσης φύσεως σχισματικῶν, γράφει εἰς το Ἱερόν Πηδάλιον «Διορίζει οὗτος ὁ Κανών να μη συμπροσευχώμεθα ….. οὔτε μέ τούς σχισματικούς, ἤτοι τούς κατά τήν πίστιν μέν Ὀρθοδόξους ὄντας, χωρισμένους δέ ἀπό τήν Καθολικήν Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν διά τινας Παραδόσεις και Ἔθιμα ἰάσιμα» (Μ. Βασιλείου Α΄, καὶ Ἁγ. Ἀποστόλων ΜΕ΄).
Ὅσον καί ἄν τους συμπαθοῦμεν, ὅσον διακαῶς καί ἄν ἐπιθυμοῦμε τήν συγχώρησίν των, δέν δυνάμεθα νά τήν παρέξωμεν εἰς αὐτούς ἄνευ τῆς μετανοίας των, διότι «μεταξύ ἡμῶν και αὐτῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται (ἐδημιουργήθη ὑπ’ αὐτῶν)» (πρβλ. Λουκ. ΙΣΤ’, 26).
Ἀκόμη, εἰς τὸ ἔγγραφον τῆς ἀνταρσίας των οἱ αὐτοαποκοπέντες ἀδελφοί ἐκφράζουν λεκτικῶς τὴν εὐγνωμοσύνην των διὰ τὰ ὅσα προσέφερεν εἰς αὐτοὺς ἡ Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος. Ἀλλὰ ἐπειδή δὲν ἐχειροτονήσαμεν Ἐπίσκοπον αὐτόν τόν ὁποῖον ἐπεθύμη ἡ μικρά αὐτῶν ὁμάς καὶ κατὰ τὴν χρονικήν στιγμήν τὴν ὁποίαν ἐκεῖνοι ἤθελον, ἀπεφάσισαν νὰ ἀποτανθοῦν εἰς τούς Ρώσους. Ὡραίαν ἀντίληψιν περί εὐγνωμοσύνης καί ὑπακοῆς διαθέτουν. Καταφρονοῦν τούς Ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι τούς ἐχειροτόνησαν, ἐπειδή δέν προάγουν κάποιο συγκεκριμένον πρόσωπον ἐξ αὐτῶν. Ἀλλά, πυρπολοῦντες τὴν γονεϊκήν οἰκίαν καί θέτοντες εἰς κίνδυνον τούς ἀδελφούς των προσεγγίζουν τὴν μητέρα των καί ψιθυρίζουν εἰς τό οὔς αὐτῆς «εὐχαριστῶ».
Ἀναφέρουν ἀκόμη ὅτι ὁ Ἕλλην Ἔξαρχος δὲν ἐπεσκέφθη τήν Σερβίαν ἐπί μίαν δεκαετίαν. Ἀποσιωποῦν ὅτι κατὰ τὴν περίοδον 1998-2006 Ἔξαρχος Ἀνατολικῆς Εὐρώπης ἦτο ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος –λόγῳ προκεχωρημένης ἠλικίας- εἶχε ζητήσει τήν βοήθειαν τοῦ τότε Μητροπολίτου Ἀχαΐας κ. Καλλινίκου, ἤτοι νὰ χειροτονῇ καὶ ἐκπαιδεύῃ τοὺς ἱερεῖς καὶ νὰ ἐφοδιάζῃ τούτους δι’ ἁγίου μύρου, ἀντιμηνσίων κ.λπ.. Ἀλλωστε καί ἡ Γερόντισσα Εὐφροσύνη τὴν 8-10-2003 ἐνώπιον τοῦ Ἐπισκόπου Χρυσοστόμου τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας ἐδήλωσεν ὅτι: «ἡ Γνησία Σερβική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Σερβίας καὶ θὰ ὑπακούω μόνον εἰς τὸν ἀληθινόν Ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον τῶν Ἑλλήνων Παλαιοημερολογιτῶν». Αὕτη ἡ καλή ὁμολογία τῆς Γεροντίσσης ἐστάθη ἡ ἀφορμή διὰ τὴν ἐκδίωξην τῶν μοναζουσῶν ἀπό τήν Ἱερὰν Μονὴν Στιένικ. Τὸ 2006 κατόπιν αἰτήματος τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου συνηννώθη ἡ Ἐξαρχία Ἀνατολικῆς μὲ αὐτὴν τῆς Κεντρώας καὶ Δυτικῆς Εὐρώπης μὲ Ἔξαρχον Εὐρώπης τὸν τότε Μητροπολίτην Ἀχαΐας κ. Καλλίνικον, ὅστις ἔκτοτε ἤρχισε νὰ ἐπισκέπτεται τακτικῶς ἢ νὰ ἀποστέλλῃ ἕτερον Ἐπίσκοπον ἀντ’ αὐτοῦ εἰς Σερβίαν. Λέγουν ἀκόμη, εἰς ἄλλα κείμενά των ὅτι ὁ Ἕλλην Ἔξαρχος προεκάλεσε τήν μεταξύ τῶν Σέρβων Γ.Ο.Χ. διχοστασίαν. Σεῖς γνωρίζετε κάλλιον παντός ἑτέρου τί προεκαλεσε τήν διάστασιν μεταξύ ὑμῶν καί ταυτοχρόνως τάς προσπαθείας τοῦ Ποιμενάρχου σας διὰ συμφιλίωσιν, καθῶς καὶ ποῖοι ἠρνήθησαν νά συλλειτουργήσουν μετά τῶν ἄλλων Σέρβων κληρικῶν συντηροῦντες τοιουτοτρόπως τὴν διάστασιν.
Σεῖς οἱ ἐμμένοντες ἐν τῇ ὑπακοῇ ὡς πιστά τέκνα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, εἶστε οἱ «μεμενηκότες ἐν Αὐτῆ». Εἴστε αὐτοί εἰς τούς ὁποίους στηρίζονται αἱ ἐλπίδες διά τήν ἀναγέννησιν καί διοικητικήν ἀνασυγκρότησιν τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. μέσῳ κανονικῶν διαδικασιῶν.
Καὶ ἡμεῖς ἐπιθυμοῦμε τὴν ἀναγέννησιν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Σερβίαν καί τήν ἀποκατάστασιν τῆς αὐτοκεφάλου τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ὑπό τὴν γνησίαν ὀρθόδοξον ἔννοιαν. Ὅπως καὶ ἐγγράφως εἰς τό παρελθόν ἔχομεν δηλώσει, δέν ἔχομεν καμίαν βλέψιν εἰς τὴν ἀπορρόφησιν τῆς τοπικῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκλησίας τῆς Σερβίας, καί μάλιστα, εἰς τὸ ὑπόμνημα τὸ ὁποῖον ὑπέβαλον εἰς ἡμᾶς κατὰ τὸν παρελθόντα Ἰανουάριον οἱ νῦν ἀπομακρυνθέντες, ἡμεῖς δὲν ἐθέσαμε πλέον ὡς κώλυμα διὰ τὴν χειροτονίαν Ἐπισκόπου τὴν ὀλιγότητα τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν, ἀλλά μόνον τήν καλυτέραν ὀργάνωσιν τῆς Κοινότητος τῶν Γ.Ο.Χ. Σερβίας, μέ τὴν θεσμοθέτησιν ἑνός Διοικητικοῦ Συμβουλίου, εἰς τὸ ὁποῖον νὰ ἀκούωνται ἅπασαι αἱ ἀπόψεις καὶ τό ὁποῖον νὰ ἐκφράζῃ πραγματικά τὴν φωνήν σας. Οἱ ἀπομακρυνθέντες δὲν συνεφώνησαν. Δὲν ἐπεθύμουν νὰ ἔχουν διαφωνοῦντες, μετ’ αὐτῶν, εἰς τὸ αὐτόν θεσμικόν ὄργανον. Διατί ἄραγε, ἐὰν εἶχον τὴν πλειοψηφίαν; Εἰς τὶ θὰ ἐπείραζεν αὐτούς ἐάν εἰς τὴν ἀπόφασίν των ὑπῆρχε καί μειοψηφοῦσα γνώμη; Μήπως τελικῶς ἐφοβήθησαν ὅτι δὲν θά ἦτο μειοψηφοῦσα, ἀλλά πλειοψηφοῦσα; Τοῦτο τελικῶς ἀπεδείχθη. Ἀλλά τὀ σύστημα τῆς ἀποπομπῆς τῶν διαφωνούντων καί συγκροτήσεως ὀργάνων τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦνται μόνον ἀπό χειροκροτητάς ἑνός ἡγέτου παραπέμπουν εἰς παρωχημένα ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα.
Οἱ ἀπομακρυνθέντες ἀδελφοί καὶ τέκνα ἡμῶν, ἐπιχειροῦν νὰ παραλληλήσουν τὴν περίπτωσίν των μετὰ τῶν Ἑλλήνων Γ.Ο.Χ. ὄτε ἔμειναν ἄνευ Ἐπισκόπων τὸ 1955. Ὁ παραλληλισμὸς τοῦτος εἶναι ἀνεπιτυχής. Τὸ 1955, ἡ Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος ἦτο πλήρως ὀργανωμένη καὶ συγκεκροτημένη ὡς ὀργανισμός καὶ οἱ 66 ἱερεῖς (ἅπαντες οἱ δυνάμενοι νὰ προσέλθουν) ἐξέλεξαν 12μελές Συμβούλιον (Διοικοῦσαν Ἐκκλησιαστικήν Ἐπιτροπήν) μέσω διαφανοῦς δημοκρατικῆς διαδικασίας διὰ τὴν διοίκησιν των, μέχρι τὴν ἐξεύρεσιν Ἐπισκόπων. Ἡ θητεία τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς ἀνενεοῦτο ἐτησίως μέσω ἐκλογῶν. Τούς ὑποψηφίους Ἐπισκόπους ἐπίσης ἐξέλεξαν μέσω ἀπολύτως διαφανοῦς διαδικασίας καί μυστικῆς ψηφοφορίας.
Οἱ ἀπομακρυνθέντες ποίαν στοιχειώδη διαδικασίαν ἠκολούθησαν ὥστε νὰ νομιμοποιοῦνται νὰ ἐκφράζουν τὴν βούλησιν τῆς Σερβικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως λέγουν; Συνέστησαν ἰδιαιτέραν ὁμάδα ἀποκλείοντες ὅσους διαφωνοῦν μετ’ αὐτῶν, ἤτοι φατρίαν (κατά παράβασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων: ΙΗ' τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου και ΛΔ' της ΣΤ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου), καὶ ἔλαβον αὐθαιρέτως ἀποφάσεις δίχως ὑμεῖς κἄν νὰ ἐρωτηθεῖτε καί δίχως, βεβαίως καμίαν Ἐπισκοπικήν εὐλογίαν. Διότι καὶ εἰς τοῦτο διαφέρουν αἱ περιπτώσεις τῶν Ἑλλήνων ΓΟΧ τοῦ 1955-1960 μετά τῶν Σέρβων Γ.Ο.Χ. τοῦ 2011. Ὑμεῖς νῦν διὰ τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου δὲν ἐστερήθητε τῶν Ἐπισκόπων σας, ἕνεκα διωγμῶν ὅπως τότε οἱ Ἕλληνες ΓΟΧ. Διὰ τοῦτο κάθε κίνησις τῶν ἱερέων τῶν Γ.Ο.Χ. Σερβίας, ὤφειλε νὰ γίνεται κατόπιν Ἐπισκοπικῆς εὐλογίας, διότι ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεόφορος: «Ὁ λάθρα τοῦ Ἐπισκόπου τί ποιῶν τῷ διαβόλῳ δουλεύει» (Πρὸς Σμυρναίοις Θ’, 1). Τοῦτο τὸ ρητόν, τινές τῶν ἱερέων καταφρονοῦν, ὅταν ὅμως τύχει καὶ γίνουν Ἐπίσκοποι, τότε τό ἐπικαλοῦνται. Καὶ οἱ Ἐπίσκοποί σας δὲν ἠρνήθησαν νὰ χειροτονήσουν Ἐπίσκοπον διὰ τὴν καλυτέραν ποιμαντικήν σας φροντίδα, ἀλλά τοῦτο ἔπρεπε νὰ γίνῃ εἰς τόν κατάλληλον χρόνον καί μέσω κανονικῶν διαδικασιῶν. Διότι δὲν τοποθετεῖται ἡ στέγη εὐθύς μόλις τεθοῦν τὰ θεμέλια ἑνός οἰκοδομήματος. Πρέπει τουλάχιστον νὰ ἐγερθοῦν οἱ στύλοι οἱ ὁποῖοι θὰ στηρίξουν τήν στέγην. Οἱ στύλοι τοῦ οἰκοδομήματος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., εἶναι ἡ καλυτέρα ὀργάνωσις αὐτῆς.
Ἡ πρᾶξις των ἀποστατησάντων εἶναι ἔτι περισσότερον κατακριτέα, διότι ἐνῷ ἐγνώριζον ὅτι κατὰ τὴν συνεδρίαν τῆς 3ης Αὐγούστου ἐπρόκειτο νὰ συζητηθῇ εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον πρότασις υἱοθετήσεως χρονοδιαγράμματος διὰ χειροτονίαν Ἐπισκόπου τῆς ἐπιθυμίας σας καὶ ἀνασυγκροτήσεως τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἀμέσως μετά τήν ἕνωσιν μετὰ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Τύχωνα καὶ μάλιστα μὲ τήν δυνατότητα συμπράξεως Ελλήνων καί Ρώσων Ἀρχιερέων, δὲν ἀνέμενον κἄν τό ἀποτέλεσμα τῆς Συνόδου, ἄλλὰ τὴν παραμονήν ἔσπευσαν νὰ δημιουργήσουν τετελεσμένον γεγονός διὰ τοῦ πραξικοπίματός των. Ἀλλά, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν θὰ ἐγκαταλείψῃ τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τά παραμένοντα εἰς τὴν κανονικήν τάξιν, καὶ θὰ προχωρήσῃ εἰς τὴν ἀρτιωτέραν ὀργάνωσιν τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ..
Πρὸς τὸν σκοπόν αὐτόν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀπεφάσισε τὴν σύγκλησιν Κληρικολαϊκῆς Συνάξεως εἰς Βελιγράδιον τὸ Σάββατον 21 Αὐγούστου / 3 Σεπτεμβρίου 2011, παρουσία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλινίκου. Δικαίωμα συμμετοχῆς ἔχουν ἅπαντες οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί κληρικοί καί λαϊκοί τῆς Σερβίας, οἱ παραμένοντες εἰς τήν κανονικήν τάξιν καὶ ἀναγνωρίζοντες τὴν Ἱερὰν Σύνοδον ἡ ὁποία ἐξ ἀρχῆς εἶχε τὴν εὐθύνην τῆς ἀνασυγκροτήσεως τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.. Εἰς τὴν σύναξιν ταύτην θὰ ἐκτιμηθῇ ἡ παροῦσα κατάστασις, θὰ ἐκλέξητε τὸ Διοικητικόν Συμβούλιον τὸ ὁποῖον θὰ ἐκφράζῃ πραγματικῶς τάς ἐπιθυμίας σας καὶ θὰ διατυπώσητε ἐλευθέρως τὰς προτάσεις καί αἰτήματά σας πρὸς τὴν νόμιμον Ἱεραρχίαν σας.
Ἐν κατακλεῖδι εὐχόμεθα ὅπως ὁ ἐπί Σταυροῦ τὰς παλάμας ἐκτείνας ἵνα ἑνώσῃ τὰ πρὶν διεστῶτα, ἐπιδαψιλεύσει ὑμῖν πλουσίαν τὴν Θείαν Χάριν πρός ἐπούλωσιν τῆς πληγῆς τοῦ γενομένου σχίσματος καὶ ἐπιστροφήν τῶν ἀπομακρυνθέντων λίαν ἀγαπητῶν ἡμετέρων πνευματικῶν τέκνων καὶ ὑμετέρων ἀδελφῶν.
