Ἡ ἀνιστόρητη Ἱστορία τοῦ 1821

   

Ἐν ἀρχῇ ἦν ἡ κ. Ρεπούση ποὺ προσπαθοῦσε νὰ πείσει τὰ ἑλληνόπουλα ὅτι ἡ Τουρκοκρατία ἦταν μία ἰδανικὴ περίοδος γιὰ τοὺς προγόνους μας. Στὴ συνέχεια ἦλθε ἡ τετράτομη ἱστορία τῶν Βαλκανίων ποὺ χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὸν γνωστὸ χρηματιστὴ Τζὸρτζ Σόρος καὶ κινεῖται στὴν ἴδια γραμμὴ ὑπὲρ τῶν Ὀθωμανῶν. Μετὰ ἦλθε στὴν ἐπικαιρότητα ἡ ἄποψη ὅτι πρὶν ἀπὸ τὸ 1821 δὲν ὑπῆρχε συγκροτημένη ἑλληνικὴ ἐθνικὴ συνείδηση, ἀλλὰ οἱ Εὐρωπαῖοι Διαφωτιστὲς μᾶς ἔμαθαν νὰ λέμε ὅτι εἴμαστε Ἕλληνες. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἰδεολογήματα συγκεντρώνονται σήμερα στὴ νέα τηλεοπτικὴ σειρὰ τοῦ ΣΚΑΪ γιὰ τὸ 1821. Δὲν προσχωρῶ σὲ συνωμοσιολογίες, ἀλλὰ πολλοὶ συμπατριῶτες μας εὐλόγως διερωτῶνται ἂν ὑπάρχει πολιτικὴ σκοπιμότητα πίσω ἀπὸ τὴν ἐργώδη αὐτὴ προσπάθεια νὰ ξαναγραφεῖ ἢ μᾶλλον νὰ σβηστεῖ ὁριστικὰ ἡ Ἑλληνικὴ Ἱστορία. Ἀφήνω τὴν ἀπάντηση στὸν κάθε νουνεχῆ ἀναγνώστη καὶ θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν ἀμιγῶς ἱστορικὴ πλευρὰ τῆς ὑποθέσεως.

   Ἐρώτημα πρῶτον. Ἔχει δίκιο ἡ ἄποψη ποὺ προβάλλεται στὴ σειρὰ τοῦ ΣΚΑΪ ὅτι ἡ ἐθνικὴ συνείδηση τῶν Νεοελλήνων διαμορφώθηκε μόλις λίγα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸ 1821; Φυσικὰ ὄχι. Ἑκατοντάδες μαρτυρίες Ἑλλήνων καὶ ξένων, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, περισσότερο ἢ λιγότερο μορφωμένων διαψεύδουν τοὺς συντελεστὲς τῆς σειρᾶς. Ἑλληνικὸ ἔθνος μὲ συνείδηση ἑνότητος ὑπάρχει ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα. Ἤδη τὸν 5ο αἰώνα π.Χ. ὁ Ἡρόδοτος καταγράφει τὰ συνδετικὰ στοιχεῖα ποὺ ἕνωναν τὶς ἑλληνικὲς πόλεις κράτη: Ἡ κοινὴ καταγωγή, ἡ γλώσσα, ἡ θρησκεία, τὰ ὁμότροπα ἤθη. Συνεχίζεται αὐτὴ ἡ συνείδηση στὴν ἑλληνιστικὴ καὶ βυζαντινὴ περίοδο, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ἀπάντηση τοῦ Αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Ἰωάννη Βατάτζη πρὸς τὸν Πάπα Νικόλαο Θ΄ τὸ 1250: Εἴμαστε τὸ ἀρχαῖο γένος τῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἄνθισε ἡ σοφία γιὰ ὅλον τὸν κόσμο. Συνεχίζεται μὲ τὴν τελευταία ὁμιλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ὅταν ὀνομάζει τὴν Κωνσταντινούπολη «ἐλπίδα καὶ χαρὰ πάντων τῶν Ἑλλήνων». 

Γύρω στὸ 1700 ὁ φλογερὸς ἱεροκήρυκας Ἠλίας Μηνιάτης παρακαλεῖ τὴν Παναγία ὡς ἑξῆς: «Ἕως πότε τὸ τρισάθλιον γένος τῶν Ἑλλήνων ἔχει νὰ εὑρίσκεται εἰς τὰ δεσμὰ μίας ἀνυποφέρτου δουλείας;». Οἱ ὅροι Ρωμηός, Γραικὸς καὶ Ἕλλην χρησιμοποιοῦνται ταυτόχρονα καὶ μὲ παρεμφερῆ σημασία. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ ποίημα τοῦ Ματθαίου Ἐπισκόπου Μυρέων, ὁ ὁποῖος τὸ 1619 θρηνεῖ γιὰ τὴν Ἅλωση χρησιμοποιώντας γιὰ τὸ ἔθνος μας καὶ τὰ τρία αὐτὰ ὀνόματα. Ἀπὸ τὸ 1529 ἕως τὸ 1821 τὸ δημοφιλέστερο ἀνάγνωσμα τοῦ λαοῦ μας ἦταν ἡ «Φυλλάδα τοῦ Μεγαλέξανδρου» ποὺ θύμιζε τὴν δόξα τῶν ἀρχαίων προγόνων. Τὸ 1708 ὁ Νικόλαος Μαυροκορδάτος στὸ ἔργο του «Φιλοθέου Πάρεργα» γράφει ὅτι εἴμαστε τὸ γένος τῶν «ἄγαν Ἑλλήνων», δηλαδὴ καθαρόαιμοι Ἕλληνες. Καὶ οἱ καραβοκύρηδες ἐπὶ Τουρκοκρατίας τοποθετοῦσαν στὰ πλοῖα τους ὡς ἀκρόπρωρα τὶς μορφὲς τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων. Λαός, λοιπόν, καὶ διανοούμενοι γνωρίζουν πολὺ καλὰ ὅτι ὑπάρχει συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

      Ἐρώτημα δεύτερο: Περνοῦσαν καλὰ οἱ Ἕλληνες ἐπὶ Τουρκοκρατίας, μὲ δικαιώματα καὶ ἐλευθερίες, ὅπως ἀκούσαμε ἀπὸ τὸν ΣΚΑΪ στὶς 25.1.2011; Ἂς ἀφήσουμε τὶς μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης νὰ ἀπαντήσουν: Στὰ μέσα τοῦ 17ου αἰῶνος ὁ Γάλλος Ἰησουίτης Ρισὰρ καταγράφει τὶς ἐντυπώσεις του ἀπὸ τὴν ὑπόδουλη Ἑλλάδα: «Νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι οὐδέποτε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νέρωνος, τοῦ Δομητιανοῦ καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ ἔχει ὑποστεῖ ὁ Χριστιανισμὸς διωγμοὺς σκληρότερους ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ ἀνατολικὴ Ἐκκλησία…». 

Τὸν 17ο αἰώνα ὁ Μουσουλμάνος περιηγητὴς Ἐβλιγιὰ Τσελεμπὴ περιγράφει βιαίους ἐξισλαμισμοὺς καὶ παιδομάζωμα στὴ Βέροια, στὴν Ἔδεσσα καὶ σὲ ἄλλες πόλεις. Τὸ δημοτικό μας τραγούδι ἔχει καταγράψει τὸν θρῆνο τῶν μανάδων γιὰ τὰ παιδιά τους ὡς ἑξῆς: «Ἀνάθεμα σὲ Βασιλιὰ (σ.σ. Σουλτάνε) καὶ τρισανάθεμά σε…. νὰ μάσεις παιδομάζωμα , νὰ κάνεις Γενιτσάρους… πέρσυ πῆραν τὸν γιόκα μου φέτος τὸν ἀδελφό μου»! Περὶ τὸ 1760 ὁ Ἰωάννης Πρίγκος ἀπὸ τὸ Πήλιο γράφει: «Τέτοιος βάρβαρος ἄδικος εἶναι ὁ Τοῦρκος». Στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰῶνος ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καταγράφει 87 ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα μαρτύρια Νεομαρτύρων, δηλαδὴ Χριστιανῶν ποὺ βασανίσθηκαν καὶ θανατώθηκαν λόγῳ τῆς Χριστιανικῆς τους πίστης. Ὁ Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, ὑπασπιστὴς τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη, στὰ Ἀπομνημονεύματά του μᾶς δίνει μαρτυρία κρυφοῦ σχολειοῦ ποὺ ὀργάνωναν οἱ ἱερεῖς φοβούμενοι τοὺς Τούρκους.

           Ἐρώτημα τρίτο: Οἱ κλέφτες ἦσαν ἐθνικοὶ ἀγωνιστὲς ἢ φυγόδικοι ἐγκληματίες, ὅπως ἀκούσαμε ἀπὸ τὸν ΣΚΑΪ; Ἂν κάποιος Ἕλληνας ἔβλεπε τὸν Τοῦρκο νὰ βιάζει τὴν ἀδελφή του καὶ ἐπετέθη στὸν βιαστή, τότε ναί, ἴσως κάποιοι ἀπὸ τοὺς κλέφτες τῶν βουνῶν νὰ ἦσαν φυγόδικοι. Ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἄδικο δικαστήριο τοῦ κατακτητῆ. Σημαντικὴ λεπτομέρεια, ἡ ὁποία ἀποσιωπήθηκε. Ὅσο δὲ γιὰ τὴν συνείδηση τῶν ἴδιων τῶν κλεφτῶν, τὴν ἐξηγεῖ ὁ Θ. Κολοκοτρώνης, ὁ ὁποῖος ἀνδρώθηκε μέσα στὴν κλεφτουριά. Λέγει, λοιπόν, στὸν Ἄγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον ὅτι οἱ κλέφτες καὶ οἱ ἁρματολοὶ στὰ βουνὰ εἶναι ἡ φρουρὰ τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ἡ ὁποία συνεχίζει ἀκόμη νὰ πολεμᾶ.

          Ἐρώτημα τέταρτο: Ἦσαν μόνο οἰκονομικὰ τὰ αἴτια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως; Αὐτὴ τὴ μονομερῆ ἑρμηνεία τὴν καθιέρωσαν κάποτε οἱ Ἕλληνες μαρξιστές, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι τὴν ἀπέσυραν στὸ συνέδριο τοῦ Κέντρου Μαρξιστικῶν Ἐρευνῶν τὸ 1981. Ὅμως ἀξία ἔχει ἡ ἄποψη τῶν ἴδιων τῶν ἀγωνιστῶν: Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος, διεκήρυξε ὁ Ἀλ. Ὑψηλάντης τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1821. Ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Λεωνίδα, ἔγραφε ἡ προκήρυξη τοῦ Ἀθανασίου Διάκου ποὺ δημοσιεύθηκε σὲ ἰταλικὴ ἐφημερίδα τῆς Τεργέστης. Αὐτὰ πρὸς τὸ παρόν.

πηγῆ:Ἀντίβαρον