Ἐμεῖς περιμένουμε τόν Χριστό ἤ τόν Ἀντίχριστο;

Ἐμεῖς περιμένουμε τόν Χριστό ἤ τόν Ἀντίχριστο; 

“ΣΥ ΕΙ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ή ΕΤΕΡΟΝ ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝ;”

 Μιά ἀρκετά ἐνδιαφέρουσα ἄποψη

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔκανε γιά μᾶς, λίγο πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα μιά ἀναδρομή στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀπό τῆς δημιουργίας τοῦ πρώτου ἀνθρώπου μέχρι τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τοῦ Ἀδάμ ἕως Ἰωσήφ τοῦ μνήτορος, ὁ ὁποῖος στά κλειστά πνευματικά μάτια του τότε κόσμου, ἐφαίνετο ὡς ἄνδρας τῆς Παναγίας, ἀλλά, στήν πραγματικότητα ὁ Ἰωσήφ ἦταν ἁπλῶς ὁ προστάτης της γιά νά μή θεωρηθῆ «κλεψίγαμος» ἡ Πανάχραντος Παρθένος, ἐνῶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος συνέλαβε τόν Κύριο ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ὄχι ἀπό ἄνδρα.

Αὐτή ἡ ἀναδρομή, μέσα σέ δεκατετράδες γενεῶν, μᾶς δίνει τήν εἰκόνα του τότε κόσμου, ἀλλά, συνάμα, διαπιστώνουμε ὅτι μέσα σ’ αὐτήν καθρεφτίζεται καί ὁ τωρινός μας κόσμος.

Τότε, καθ’ ὅλα τα χρόνια, ἀπό Ἀδάμ μέχρι Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, δοκιμάσθηκαν ὅλων των εἰδῶν οἱ πολιτικοί σχεδιασμοί· βασιλεία, ὀλιγαρχία, δημοκρατία καί ἄλλοι συναφεῖς καί, ὅπως μᾶς λέει ὁ Θεῖος Χρυσόστομος ἀλλά καί μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία, μέ κανένα ἀπό αὐτά τά πολιτεύματα ὁ ἄνθρωπος δέν ἔγινε καλύτερος. Οὔτε μέ τή βασιλεία ἔγινε καλύτερος, οὔτε μέ τήν ἀριστοκρατία, οὔτε μέ τήν ὀλιγαρχία, –κάτι σάν δικτατορία– ἀλλά οὔτε καί μέ τή δημοκρατία ἔγινε καλύτερος.

Ὡστόσο ὁ κόσμος τότε εἶχε μιά μοναδική προοπτική, πού ἦταν καί τό διακριτικό του γνώρισμα. Περίμενε τόν Μεσσία! Περίμενε νά σαρκωθῆ ὁ Θεός, περίμενε νά ἐγκατασταθῆ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν γιά νά γίνη καί ἡ γῆ Οὐρανός καί Παράδεισος. Περιμέναν ὅλοι τόν Μεσσία. Καί αὐτό πού περιμένεις, αὐτό βρίσκεις. «Πᾶς γάρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει». Αὐτό πού ψάχνουμε θά βροῦμε. Τίποτε ἄλλο!

Ἡ ἱστορική ἀναδρομή τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό Ἀδάμ μέχρι Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀναλογισθοῦμε ποιά ἦταν ἡ πορεία μας σάν ἀνθρώπινο γένος, ἀπό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τοῦ νέου Ἀδάμ, μέχρι σήμερα.

Γιατί κι’ ἐμεῖς δοκιμάσαμε, στίς δυό χιλιετίες πού πέρασαν, ὅλα τα καθεστῶτα. Καί βασιλεία καί ὀλιγαρχία καί ἀριστοκρατία καί δικτατορία καί δημοκρατία. Καί διαπιστώσαμε ὅτι, ὄχι μόνο δέν γίναμε καλύτεροι χάρις σέ κάποιο πολίτευμα, ἀλλά καί ὅτι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀσχέτως πολιτευμάτων, πηγαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο! Στήν ἐποχή μας, μάλιστα, ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ἐπιβεβαιώσουμε αὐτή τή διαπίστωση, ἀφοῦ σέ περίοδο δημοκρατίας (πού θεωρεῖται τό κορυφαῖο πολίτευμα) σαράντα ἐτῶν σημειώθηκε ἡ μεγαλύτερη κοινωνική καί ἠθική κατάπτωση τῆς Πατρίδος μας ἀπό τῆς συστάσεώς της! Ἄρα, λοιπόν, τά λόγια τοῦ οὐρανοῦ πού λένε «Μή πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων οἶς οὐκ ἔστι σωτηρία», βρίσκουν καί τώρα τήν πλήρη ἐφαρμογή τους.

* * *

Τό τραγικό της ἐποχῆς μας δέν εἶναι ἡ κατρακύλα πού ἔχει πάρει ἡ κοινωνία, γιατί, ὅπως εἴπαμε, μέχρι Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος ἡ κατρακύλα ἦταν ἀπίστευτη. Τό τραγικό μέ ἐμᾶς εἶναι ὅτι δέν περιμένουμε τόν Μεσσία, δέν περιμένουμε τήν Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ καί ἔνδοξη Παρουσία, ἀλλά περιμένουμε τόν Ἀντίχριστο! Ὅλη μας ἡ σκέψη, ἡ ἀνησυχία καί ὁ τρόμος δέν εἶναι γιά τό πώς θά ἀρέσουμε στόν Χριστό καί πώς θά γίνουμε φίλοι Του, ἀλλά ψάχνουμε ἐναγωνίως γιά τό πώς θά γλιτώσουμε ἀπό τόν Ἀντίχριστο. Καί αὐτό πού ψάχνουμε, αὐτό θά βροῦμε. Αὐτό γιά τό ὁποῖο ἀγωνιοῦμε, θά γίνη ἡ μόνιμη ἀγωνία μας. Αὐτόν πού προσπαθοῦμε νά ἀποφύγουμε, αὐτός θά μᾶς βρῆ. Γιατί ἀλλιῶς τόν περιμένουμε καί ἀλλιῶς θά μᾶς ἔρθη!

Ποτέ στό παρελθόν της ἡ Ἐκκλησία δέν ἀσχολήθηκε μέ τόν Ἀντίχριστο, ποτέ ἄλλοτε οἱ χριστιανοί δέν εἶχαν στραμμένη τήν προσοχή τους, σχεδόν ἐξ ὁλοκλήρου, στό πώς θά προστατευθοῦν ἀπό τόν Ἀντίχριστο. Γιατί μία εἶναι ἡ προστασία ἀπό τόν Ἀντίχριστο: νά ἔχουμε τόν Χριστό ἐντός καί ἐκτός ἠμῶν!

Ὁ Ἀντίχριστος δέν εἶναι ἕνας ἀριθμός. Ἄν ἦταν, τότε καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τήν «Ἀποκάλυψη», ἀλλά καί οἱ συναπόστολοί του καί οἱ μαθητές τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, θά κυνηγοῦσαν ἕνα ἀριθμό. Καί ξέρετε γιατί θά τόν κυνηγοῦσαν; Γιατί τότε ἡ προσδοκία τῶν Ἐσχάτων, ἦταν πολύ πιό ἔντονη ἀπό σήμερα. Τότε, τά Ἔσχατα, ἡ Συντέλεια τοῦ Κόσμου, ἡ ἀναμονή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἤσαν περισσότερο ἔντονα στή ζωή τῶν πρώτων χριστιανῶν καί ἀπό ἴδια τή ζωή πού ζοῦσαν!

Οἱ πρῶτοι χριστιανοί μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ δέν περίμεναν τίποτε ἄλλο παρά μόνο τήν Δευτέρα ἔνδοξη Παρουσία Του. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει σέ ἄμεσο χρόνο: «καί ἠμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι, ἅμα σύν Αὐτῶ ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα». Ἦταν τόσο ἔντονη αὐτή ἡ προσδοκία.

Δέν θά ἦταν, λοιπόν, πολύ πιό φυσικό, ἄν ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά ἀνησυχήσουμε γιά τόν ἀριθμό-φόβητρο καί τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου, νά ἀνησυχήσουν πρῶτοι οἱ Χριστιανοί τῆς ἐποχῆς ἐκείνης;

Ἀφοῦ ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶχε ἤδη ὁλοκληρώσει τή συγγραφή τῆς «Ἀποκαλύψεως» καί εἶχε γράψει ὅλα αὐτά ποῦ τρομοκρατοῦν σήμερα τόν ὄχλο τῶν θρησκευομένων ἀνθρώπων, δέν θά ἔπρεπε ἀπό τότε –ἀπό τά τέλη τοῦ πρώτου αἰώνα– νά μᾶς εἶχε δοθεῖ τό σύνθημα νά “παθιάσουμε” γιά τό κυνηγητό τοῦ Ἀντιχρίστου; Ἄν ἡ ἐξέγερση, ὁ ξεσηκωμός καί ἡ ἀναστάτωση τῶν σημερινῶν θρησκευομένων ἤσαν ἐκ Θεοῦ, δέν θά ἔπρεπε αὐτά νά τά ζοῦσε ἡ Ἐκκλησία σέ ὑπερθετικό βαθμό στά χρόνια του Εὐαγγελιστοῦ συγγραφέως τῆς «Ἀποκαλύψεως» ἀλλά καί στούς ἀμέσως ἑπομένους αἰῶνες, ἀφοῦ τότε κατ’ ἐξοχήν οἱ Χριστιανοί βίωναν τά Ἔσχατα σάν παρόντα;

Τότε, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν πραγματικά τόν Χριστό καί τούς ἦταν ἀδιανόητο νά πιστέψουν πώς κάποιος μπορεῖ νά τούς μαγέψη “στά κρυφά”, “στά μουλωχτά”, χωρίς νά τό “πάρουνε χαμπάρι”! Δέν μποροῦσαν νά πιστέψουν ὅτι ἕνας ἀριθμός θά ἦταν τόσο καθοριστικός γιά τήν πίστη τους καί θά ἀλλοίωνε τήν πνευματική τους κατάσταση καί τά φρονήματά τους ἐπειδή κάποιος θά τούς τόν ἔβαζε κρυφά στά δημόσια ἔγγραφά τους, χωρίς νά τούς κάνη λόγο γιά τόν σατανᾶ ἤ νά συσχετίζη τόν ἀριθμό αὐτόν μέ τή σατανολατρεία!

Τότε, λοιπόν, ὑπῆρχε ἡ Πίστη στόν Χριστό, ἡ σχέση μαζί Του. Δέν ὑπῆρχε ἡ δεισιδαιμονία τοῦ σήμερα, πού ἀντί νά κοιτάξουμε τά χάλια μας καί τήν ἀνυπαρξία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, ἀσχολούμεθα μέ τό ποιός μᾶς ἔκανε μάγια καί δέν πᾶνε καλά οἱ δουλειές μας ἤ μέ τό ποιός μᾶς ἔκανε μάγια καί δέν μποροῦν νά παντρευτοῦν τά παιδιά μας καί πολλά ἄλλα παρόμοια.

Οἱ τότε Χριστιανοί δέν μποροῦσαν οὔτε νά διανοηθοῦν ὅτι θά ἐμφανίζονταν κάποτε Χριστιανοί, καί μάλιστα κληρικοί, πού θά ἰσχυρίζονταν ὅτι ὁ σατανᾶς μέ τήν κτιστή καί βρώμικη σφραγίδα τοῦ μπορεῖ νά σφραγίση ὁριστικά καί ἀμετάκλητά τους ἀνθρώπους! Γιατί, βεβαίως, μόνο γιά ἀμετάκλητο Χάραγμα γράφει ἡ «Ἀποκάλυψη» καί γι’ αὐτό καί τό ἴδιο το ἱερό Βιβλίο ἀλλά καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἐξηγοῦν ὅτι τό Χάραγμα εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀμετανοησία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα του σέ σατανόσχημη προσωπικότητα καί ὄχι μιά στιγμιαία ἤ καί προσωρινή ἄρνηση, ἀκόμη καί αὐτοῦ του Θεοῦ.

Ἦταν ἀδιανόητο γιά τούς τότε Χριστιανούς νά σκεφθοῦν πώς θά “ξεφύτρωναν” κάποτε Χριστιανοί μέ τέτοια φοβία καί δεισιδαιμονία, πού νά πιστεύουν ὅτι ὁ σατανᾶς μπορεῖ νά ἐπικρατήση στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί χωρίς τή θέληση καί τή συγκατάθεσή τους! Ὅτι μπορεῖ νά ἀναδειχθῆ ἰσχυρότερός του ...Χριστοῦ(!), πού ἐνεργεῖ τήν ἄκτιστη σφραγίδα Τοῦ μόνο σ’ αὐτούς πού τήν θέλουν καί γιά ὅσο τήν θέλουν. Δηλαδή ποτέ ἀμετάκλητα! Αὐτό τό γνωρίζει ἡ Ἐκκλησία μας καί γι’ αὐτό σφραγίζει καί πάλι (ἀναμυρώνει, χρίει ξανά) ἐκείνους τούς Χριστιανούς πού ἀρνήθηκαν γιά κάποιο διάστημα τόν Χριστό καί κατόπιν ἐπέστρεψαν στήν Πίστη.

Γιά φαντασθεῖτε τή βλασφημία μας: Ἡ ἄκτιστη σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ, πού ἔχουμε μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, ἀδύναμη μπροστά στήν κτιστή καί βρώμικη σφραγίδα τοῦ Διαβόλου!

Καμαρῶστε, πού φθάσαμε: Νά πιστεύουμε πώς αὐτός, πού δέν ἔχει ἐξουσία οὔτε στά γουρούνια νά εἰσέλθη, χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Χριστοῦ, ὅτι μπορεῖ νά κυριαρχήση πάνω στούς ἀνθρώπους –χωρίς αὐτοί νά γίνουν ψυχικά γουρούνια– καί νά τούς κάνη δικούς του (αὐτό εἶναι τό Χάραγμα) μόνο καί μόνο ἐπειδή αὐτοί ἔλαβαν ἀπό τήν Πολιτεία τά κρατικά ἔγγραφα, ὅπως ἔκαναν μέχρι σήμερα, ἐνῶ μέσα στά ἔγγραφα αὐτά ὑπάρχει κρυμμένος ἀριθμός, πού κάποιοι τόν θεωροῦν σατανικό, ἐπειδή κάπου κάποτε θά συμπέση μέ τόν ἀριθμό πού θά ἔχη ὁ Ἀντίχριστος! Δηλαδή, ἀκολουθώντας τή λογική τους, πρέπει νά καταργήσουμε ἀκόμη καί τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά μή τό προφέρουμε καν, ἀφοῦ κάποτε θά κυκλοφορήσουν κάποιοι ψευδόχριστοι πού θά λένε ὅτι αὐτοί εἶναι ὁ Χριστός!

Τό ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου δέν μᾶς ἐνδιαφέρει. Δέν ἔχει καμμιά ἀπολύτως ἐξουσία, ὅπως καί ἡ σφραγίδα του. Οὔτε γουρούνια δέν μπορεῖ νά σφραγίση χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἀνθρώπους! Αὐτό πού μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι νά ἀποστρεφόμαστε τά ἔργα τοῦ Διαβόλου καί νά μήν προσκυνοῦμε τίς δραστηριότητές του. Καί, βεβαίως, ἄν κάποτε οἱ κυβερνῆτες μᾶς συσχετίσουν τήν παράδοση τῶν κρατικῶν ἐγγράφων μέ τήν ἀποδοχή καί τήν προσκύνηση τοῦ Διαβόλου, τότε –ὅπως ἔγραψε καί ὁ μακαριστός π. Ἐπιφάνιος– «ὄχι μόνο δέν θά λάβωμε τά “διαβολόχαρτα” ἀλλ’ οὔτε καν θά τά ἐγγίσωμεν». Ὡστόσο, καλό θά ἦταν νά στρέψουμε ὅλο μας τό ἐνδιαφέρον καί τό πάθος μας στό νά ἐξαφανίζουμε ἀπό τήν Πατρίδα μᾶς τούς ὅποιους “διαβολοκυβερνήτες”, παρά νά κυνηγᾶμε σάν μανιακοί τα ὅποια “διαβολόχαρτά” τους!

* * *

Ὅμως, ὅπως συνήθως, ἔτσι καί τώρα, δέν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία ἀλλά ἡ περιουσία! Μᾶς ἀπασχολεῖ τό θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου γιατί ἔχει νά κάνη μέ τό τί θά φᾶμε, τί θά πουλήσουμε καί τό τί θά ἀγοράσουμε. Ἀλλιῶς δέν θά μᾶς ἀπασχολοῦσε, ὅπως δέν μᾶς ἀπασχόλησε μέχρι τό 1984 πού ἡ “θεοπάλαβη” Ἀμερικανίδα Προτεστάντις Μ. Relfe πῆρε ἀπό τόν διάβολο τήν ὁδηγία νά ἀναστατώση παγκοσμίως τούς χριστιανούς κάνοντας ἔτσι τήν παρουσία τοῦ “φοβερή καί τρομερή” στούς ἀνθρώπους!

Τό διαβολικό ἔργο συμπλήρωσε ὁ συνεργάτης τῆς John Separd, ὁ ὁποῖος, κατά τά λεγόμενα τῆς Relfe, πῆρε τό “χάρισμα” «νά διαβάζη μέ μοναδικό τρόπο τούς γραμμωτούς κώδικες»! Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί κανείς σοβαρός καί ἀνεπηρέαστος ἐπιστήμων δέν μπόρεσε μέχρι σήμερα νά διαβάση ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ παρουσία τοῦ 666 στούς γραμμωτούς κώδικες, ἀφοῦ γι’ αὐτή τήν ἀνάγνωση δέν χρειάζονται ἐπιστημονικές γνώσεις ἀλλά μόνο εἰδικό ... “χάρισμα”!

Τό θέμα, λοιπόν, δέν πρέπει νά εἶναι οἱ πωλήσεις καί οἱ ἀγορές, ἀλλά τό τί εἴδους πνεῦμα “πουλάμε” καί τό τί εἴδους πνεῦμα “ἀγοράζουμε”! Ὁ Θεός μᾶς εἶπε μέ τόν ἅγιο Παῦλο νά δοκιμάζουμε τά πνεύματα ἄν εἶναι ἀπό τόν Θεό ἤ ἀπό τόν Διάβολο. Ἄραγε, δέν μᾶς ἐνδιαφέρει, τό ὅτι ὅλη αὐτή ἡ ἱστορία μέ τά σφραγίσματα καί τά χαράγματα ξεκίνησε παγκοσμίως ἀπό μιά ψυχοπαθῆ προτεστάντισσα καί ὄχι μετά ἀπό ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ σέ ἁγίους ἀνθρώπους; Ὁ π. Παΐσιος ἐνεπλάκη στήν ἱστορία αὐτή ἐκ τῶν ὑστέρων, παρακινούμενος φορτικά ἀπό τάχα θεολογικά κατηρτισμένους, τούς ὁποίους ὑπήκουσε –κατά τό «ἄκακος ἀνήρ πιστεύει παντί λόγω»– ὅπως λεπτομερῶς ἐξηγεῖται στήν εἰδική θεολογική μελέτη τοῦ γράφοντος, μέ τίτλο «Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ ἀριθμός 666 καί ἡ ἀνησυχία τῶν Χριστιανῶν»

(Ἀθήνα 1986 καί –ἐπηυξημένη– 1997).

Ἀλλά οὔτε τά τρόφιμα πρέπει νά εἶναι τό θέμα μας. Δέν πρέπει καθόλου νά μᾶς ἀπασχολοῦν, γιατί ἡ γῆ δέν θά στερήση ποτέ στούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ τά τρόφιμά της, ὅσοι Ἀντίχριστοι καί νά ἔρθουν! Ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, θά φυτεύη τό βράδυ καί τό πρωΐ θά θερίζη!

Παρ’ ὅτι, ὅμως, δέν πρέπει, τό πάθος μας γιά τό θέμα αὐτό εἶναι μεγάλο καί ἀγιάτρευτο, γιατί ὅλη μας ἡ ἔννοια εἶναι στό τί θά γίνη ἄν ἔρθη ὁ Ἀντίχριστος καί δέν μποροῦμε νά φᾶμε! Τό φαΐ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία. Καί γι’ αὐτό βλέπουμε νά ἔχη κυριαρχήσει σέ κληρικούς καί λαϊκούς αὐτή ἡ φοβία: Τί θά γίνη ἄν χάσουμε τά κουτάλια μας! Τί θά γίνη ἄν δέν μποροῦμε νά τρῶμε; Καί ὁδηγοῦνται ἄνθρωποι ταλαίπωροι νά μαρτυρήσουν χωρίς λόγο σήμερα, παρακινούμενοι ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν μελετήσει εἰς βάθος ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας καί γι’ αὐτό κυριαρχεῖ μέσα τους ἡ φοβία.

* * *

Τελικά, ἡ τραγικότητα τῆς ἐποχῆς μᾶς ὀφείλεται στό ὅτι δέν ζοῦμε τόν Χριστό, δέν προσδοκοῦμε τή Βασιλεία Του καί γι’ αὐτό δέν ρυθμίζουμε τή ζωή μᾶς σύμφωνα μέ Αὐτόν.

Ἄν πράγματι μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ διάσωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ὅπως κατά κόρον ἰσχυριζόμαστε καί διαλαλοῦμε, αὐτό δέν θά τό ἐπιτύχουμε μέ τό νά καταργήσουμε ἀπό τά κρατικά ἔγγραφα τήν ἀρίθμιση τῶν ἀνθρώπων. Δέν παθαίνει τίποτα ὁ ἄνθρωπος μέ τό νά κωδικοποιηθοῦν τά στοιχεῖα του στίς Κρατικές Ὑπηρεσίες.

Αὐτό πάντοτε γινόταν. Τά αὐτοκίνητά μας κυκλοφοροῦν πάνω ἀπό ἕνα αἰώνα ἔχοντας στίς πινακίδες τούς ἀριθμούς καί ὄχι τά ὀνόματα ἤ τά ἐπίθετά μας. Τό ἴδιο καί οἱ πιστωτικές καί οἱ παντός εἴδους Κάρτες, χωρίς αὐτό νά τό θεωροῦμε μέχρι σήμερα ἀριθμοποιήση τοῦ Προσώπου.

Δέν πάψαμε νά βαπτιζόμαστε μέ τό ὄνομά μας. Δέν πάψαμε νά ἐξομολογούμεθα καί νά λαμβάνουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ τό ὄνομά μας. Δέν πάψαμε νά Κοινωνοῦμε μέ τό ὄνομά μας καί νά μετέχουμε σέ ὅλα τα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τό ὄνομά μας. Ἐκτός ἄν ἔγινε ξαφνικά ἡ Κρατική καταγραφή μᾶς τόσο ἀποφασιστικῆς σημασίας, ὥστε αὐτή μόνη νά μᾶς προσδιορίζη καί ὄχι τό πώς μᾶς ἀπογράφει ἡ Ἐκκλησία.

Πρέπει κάποτε νά σοβαρευτοῦμε. Ἄν νοιώθουμε σάν τούς πρώτους χριστιανούς, πού ζοῦσαν κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ κατ’ οὐσίαν ἄθεου Καίσαρα, νά κάνουμε κατακόμβες καί νά πάψουμε νά διαμαρτυρόμαστε γιά τά διάφορα ἔγγραφά των ἀθέων κυβερνητῶν, ὅπως δέν διαμαρτύρονταν καί οἱ πρῶτοι χριστιανοί γιά τέτοιου εἴδους πράγματα.

Ἄν νοιώθουμε σάν Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, πού δέν ζοῦν σέ ὁλοκληρωτικό καθεστώς ἀλλά σέ δημοκρατικό πολίτευμα μέ δικαίωμα τοῦ «ἐκλέγειν καί ἐκλέγεσθαι», νά ὁδηγήσουμε καί νά προτρέψουμε πιστούς ἀνθρώπους νά γίνουν πολιτικοί, ἀντί νά κυνηγᾶμε σάν “φτωχοί συγγενείς” καί ζητιάνοι τά δικαιώματά μας ἀπό τήν Πολιτεία. Αὐτοῦ του εἴδους ἡ Πολιτεία χαίρεται μέ τήν ἀθλιότητά μας, πού ἐμεῖς τή θεωροῦμε ἀγωνιστικότητα, γιατί “παίζει” μαζί μας. Αὔριο, ἡ ἴδια αὐτή Πολιτεία θά ἀνακοινώση ὅτι δέν θά ἐφαρμόση αὐτό πού ἐξήγγειλε καί δυσαρέστησε τούς χριστιανούς, καί θά τό “πάρη πίσω”, ὅπως πολύ πιθανόν νά συμβῆ μέ τήν περιβόητη «Κάρτα τοῦ Πολίτη». Τότε οἱ ἀφελεῖς πιστοί θά “κάνουν χαρούλες”, θεωροῦντες ὅτι οἱ ἀγῶνες τῆς Πίστεως νίκησαν καί θά σπεύσουν νά τούς ξαναψηφίσουν!

* * *

Δέν περιμένουμε νά μεταβληθῆ ἡ ζωή τοῦ κόσμου σέ ἐπίγειο Παράδεισο ἀπό τούς ἄρχοντες. Αὐτό τό τονίσαμε καί στήν ἀρχή. Ἀπό τό σημεῖο ὅμως αὐτό, μέχρι τοῦ νά συνεχίζουμε τό «σφάξε μέ ἀγά μου νά ἁγιάσω», ἐνῶ ἔχουμε καί δικαίωμα καί ὑποχρέωση νά ἐπιλέγουμε παντοῦ καί πάντοτε χριστιανούς, ὑπάρχει ἀβυσσαλέα ἀπόσταση. Ἐκτός ἄν νομίζουμε πώς οἱ ἄθεοι κυβερνῆτες θά μεταστραφοῦν σέ προασπιστές τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Παραδόσεων τοῦ Γένους μᾶς λαμβάνοντες τό ἴδιο “χάρισμα” πού ἔλαβε ὁ ἀξιοθρήνητος John Separd καί ...διαβάζει τούς γραμμωτούς κώδικες!

Ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου ἔχει δείξει ὅτι μόνο οἱ ἄνθρωποι πού ἐπιλέγουν πάντοτε σωστά, μέ τή λογική καί τή θεολογία καί κάνουν ὅ,τι περνάει ἀπό τό χέρι τους γιά νά γίνη ὁ κόσμος μᾶς καλύτερος, μόνο αὐτοί προσδοκοῦν τήν ἔνδοξη Παρουσία Τοῦ Χριστοῦ μας, γιατί ἡ ἀναστροφή μας στόν κόσμο εἶναι ἕνα πρόκριμα, μιά προετοιμασία, ἕνα φροντιστήριο.

Δέν μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός γιά ἑκατό χρόνια. Ὁ Θεός εἶναι αἰώνιος καί δέν πλάθει δημιουργήματα πρόσκαιρα. Πρόσκαιρα δημιουργοῦμε ἐμεῖς πού εἴμαστε πρόσκαιροι σ’ αὐτή τή ζωή. Ὁ Θεός ὁ αἰώνιος «ὅ τα διηρημένα συναγαγῶν εἰς ἑνότητα καί σύνδεσμον» δημιουργεῖ γιά τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Δημιουργεῖ παιδιά Του καί ὄχι παιχνίδια Του. Δημιουργεῖ τέκνα Θεοῦ καί Φωτός καί ὄχι παιχνίδια μέ ἡμερομηνία λήξεως.

Ὅλοι οἱ ἄλλοι, πάντοτε περίμεναν καί περιμένουν κάποιον ἄλλον. Ὄχι τόν Χριστό, ἀλλά τόν Ἀντίχριστο! Αὐτό τό κάνουν οἱ Ἑβραῖοι ἐδῶ καί χιλιετίες. Τά τελευταῖα χρόνια βλέπουμε τήν ἴδια πρακτική παρηλλαγμένη καί σέ Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ὅπως περιγράψαμε. Παρηλλαγμένη, γιατί οἱ φοβικοί Χριστιανοί δέν περιμένουν σάν Μεσσία τόν Ἀντίχριστο, ὅπως οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλά, περιμένοντας τόν μέ τρόμο καί ἀναγνωρίζοντάς του τόσο μεγάλη δύναμη, ἀφήνουν τή σκέψη τοῦ Θεοῦ καί ἀσχολοῦνται ἐξ ὁλοκλήρου μέ τόν φόβο τοῦ Ἀντιχρίστου. Εἶναι ἄραγε τυχαῖο; Εἶναι ἁπλή σύμπτωση ἤ ἐπιβεβαίωση ὅτι καί ἐμεῖς, σάν τούς Ἑβραίους, εἴμαστε «σκληροτράχηλος λαός», μέ γυρισμένη πάντοτε τήν πλάτη μας στόν Θεό γιατί συνεχῶς ἀγωνιοῦμε γιά κάτι ἄλλο;

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μᾶς λείπει ἡ προσδοκία τοῦ Χριστοῦ μᾶς γιατί μᾶς λείπει ἡ βίωση τοῦ Χριστοῦ μας. Αὐτή τή βίωση νά ποθήσουμε μέ ὅλο μας τό εἶναι. Ἀλλιῶς, δέν ὑπάρχει γιά μᾶς καμμιά ἐλπίδα. Οὔτε γιά τήν παροῦσα ζωή, ἀλλά οὔτε καί γιά τή Μέλλουσα!

τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου-Ομιλία Αγ. Σπυρίδωνος

«O ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ» ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἑορτῆς τοῦ Μεγάλου Ὑπερμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ Θαυματουργοῦ, δημοσιεύει βίντεο μέ ὁμιλία τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου μᾶς Χρυσοστόμου πού πρίν τρεῖς μῆνες ἐξεδήμησε πρός Κύριον, ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά ἐνδημεῖ στήν καρδιά μας μέ τήν ἱστορική καί πολυσέβαστή του ἐνθύμιση. Ἂς εἶναι ἡ Αἰωνία του ἡ μνήμη καί νά ἔχουμε τήν εὐχή του.

Ὁμιλία τοῦ Μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου μᾶς Χρυσοστόμου πέρυσι κατά τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Σπυρίδωνος στήν γενέτειρά του τίς Ἐρυθρές.

Μικροτσίπ και Αντίχριστος

Θά πρέπει νά θεωροῦμε ὅτι ἡ ἀποδοχή τοῦ μικροτσίπ στά διαβατήρια ἰσοδυναμεῖ μέ τό νά δηλώσουμε πίστη στόν Ἀντίχριστο;

Τοῦ Ἐπισκόπου Τρέντον Στεφάνου 

τῆς Ρωσικῆς Γνησίας Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας

Ἔχω λάβει ἐπιστολές ἀπό τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τῆς Ρωσίας, τῆς Σερβίας καί τῆς Ρουμανίας πού ἔχουν διαβάσει ἄρθρα ἀπό ἐκείνους πού ἀρνοῦνται νά δεχτοῦν τά διαβατήρια μέ μικροτσίπ. Οἱ συγγραφεῖς ὑποστηρίζουν ὅτι τά barcodes ἔχουν τόν ἀριθμό 666 κρυμμένο στό ἐσωτερικό τους, καί ἐκεῖνοι οἱ Χριστιανοί πού μου γράφουν δέν ξέρουν τί νά κάνουν μπροστά σε μία τέτοια προοπτική. Συγχαίρω αὐτούς τούς ἀναγνῶστες γιά τίς ἀνησυχίες τους. Εἶναι σοφό καί συνετό νά εἴμαστε προσεκτικοί σέ αὐτές τίς μέρες «τίς τελευταῖες των ἡμερῶν», ἰδίως ἐνόψει του γεγονότος ὅτι ὁ Ἀρχοντας τοῦ Σκότους προετοιμάζει τούς λαούς αὐτῆς τῆς Γῆς νά ἀποδεχθοῦν τὸν ψευδῆ Μεσσία. Ὡστόσο, ὅπως ἀξιοθαύμαστη καί σωστή εἶναι αὐτή ἡ ἀνησυχία, εἶναι ἐπίσης συνετό νά μήν μᾶς γίνει ἔμμονη ἰδέα ὁ ἀριθμός 666.

Ἔχουμε ὅλοι δημιουργηθεῖ κάτ' εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μέ ἐλεύθερη βούληση νά ὀνειρευτοῦμε, νά ἐπιλέξουμε καί νά κάνουμε αὐτό πού θέλουμε. Οἱ Ἅγιοι γνώριζαν τήν ἡμέρα τῆς ἀνάπαυσής τους, καί αὐτή γινόταν ἀποδεκτή μέ εὐγνωμοσύνη. Ἐμεῖς οἱ θνητοί, ὅμως, ἔχουμε τήν τάση νά "ξεχνᾶμε" τά λόγια τῆς προσευχῆς μας "Γενηθήτω τό θέλημά Σου» καί νά προσπαθοῦμε νά ἀναλάβουμε προληπτική δράση γιά τό ὅ,τι νομίζουμε ὅτι εἶναι ἕνα φοβερό ἤ τρομακτικό μελλοντικό γεγονός.

 Γιά παράδειγμα: Ἐάν κάποιος ἀπό ἐμᾶς γνώριζε ὅτι ἐπρόκειτο νά πεθάνει μέσα σέ ἕνα αὐτοκίνητο σέ ἕνα ὁρισμένο σημεῖο συγκρούσεως, ἐμεῖς θά καταβάλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια γιά νά ἀποφύγουμε τήν περιοχή ἤ νά πάρουμε τό αὐτοκίνητο. Ὁ Θεός, μέ τήν ἀπέραντη σοφία του, γνωρίζει πόσο ἀπό τό μέλλον θά ἀποκαλύψει σέ ἐμᾶς, ἔτσι ὥστε νά μήν ἀποκηρύσσουμε τήν ἐλεύθερη βούληση πού μᾶς ἔχει δοθεῖ.

Παρομοίως, μας ἔχουν πεῖ ὅτι ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, ἀλλά γνωρίζουμε πολύ λίγα γιά τό πώς θά ἐμφανιστεῖ. Ἐμεῖς, ὡς ἐκ τούτου, πρέπει νά μάθουμε νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸ ὅτι ὁ Θεός θά ἀποκαλύψει τόν Ἀντίχριστο παρά νά ὑποκρινόμαστε ὅτι ἔχουμε τό "μυστικό κλειδί" γιά νά βροῦμε  τήν ταυτότητά του.

.

Μιά ἀντανάκλαση γιά μιά στιγμή τό κάνει αὐτό προφανές. Ἄν τό βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης μᾶς ἔδινε τό ὄνομα τοῦ θηρίου, ὁ καθένας μέ τό ὄνομα αὐτό θά ὑπόκειταν στὴν κατηγορία ὅτι ἦταν "ἀντίχριστος" - ἀλλά, φυσικά, ὁ ἴδιος ὁ Ἀντίχριστος θά μποροῦσε νά ἀποφύγει αὐτό τό ὄνομα. Ἐδῶ βρίσκεται καί ἡ παγίδα στήν ὁποία ἔχουμε πέσει. Ἐμεῖς οἱ πεπτωκότες ἄνθρωποι ἐθελοτυφλοῦμε γιά τό μέλλον, ἀλλά λυγίζουμε, ὡστόσο, μπροστά στήν ἀποφυγή ἕνος φρικτοῦ γεγονότος στό μέλλον τό ὁποῖο θεωροῦμε ὅτι ἔχει προβλεφθεῖ λεπτομερῶς στήν Ἁγία Γραφή. Ἐπειδή, δέν ἔχουμε ἕνα ὄνομα «γιά νά προσκολληθοῦμε» καί γιά νά ἐναποθέσουμε τούς φόβους μας, μερικοί ἀπό μᾶς ἔχουμε ἐμμονή στό νά διαπιστώσουμε τό  σημείο πού μᾶς δόθηκε στήν Ἁγία Γραφή, ἀντί γιά ἕνα ὄνομα δηλαδή, τὸν ἀριθμό-ὑπογραφή τοῦ Ἀντιχρίστου. Θεωροῦμε ὅτι αὐτή ἡ ἐμμονή εἶναι νόμιμη, ἀκόμη καί εὐσεβής, μέ τὴν προϋπόθεση ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε «ἐρευνητικοί, προκειμένου νά ἀποφύγουμε»  νά ἐξαπατηθοῦμε ἀπό τόν Ἀντίχριστο.

Ὅπως εἶπα, αὐτή ἡ παρόρμηση εἶναι καλή καί ἀξιοθαύμαστη σέ μιά ἐποχή πού μᾶς ἔχουν προειδοποιήσει ὅτι «ἀκόμη καί οἱ ἐκλεκτοί μπορεῖ νά ἐξαπατηθοῦν». Ἀλλά δέν εἶναι ἐποικοδομητικό καί δέν θά μᾶς προστατεύσει τὸ νά προσκολληθούμε σέ συγκεκριμένους ἀριθμούς, περισσότερο ἀπό ὅ,τι θά ἦταν ἐάν εἴχαμε ἕνα συγκεκριμένο ὄνομα.

Ἐδῶ στίς ΗΠΑ ὑπάρχουν αἱρέσεις, ὅπως οἱ Amish γιά παράδειγμα, πού θεωροῦν τήν ὅτι ἡ ἠλεκτρική ἐνέργεια εἶναι κακό. Ὅμως γνωρίζουμε ὅτι, ἡ ἠλεκτρική ἐνέργεια εἶναι ἕνα φυσικό φαινόμενο πού μᾶς ἔχει δοθεῖ γιά νά τὴν ἀξιοποιήσουμε καί νά τὴν χρησιμοποιήσουμε πρός δόξαν Θεοῦ. Ὁμοίως, τό μικροτσίπ δέν εἶναι κακό. Ἄν καί εἶναι μία τεχνολογική ἀνακάλυψη πού δέν συναντᾶται στή φύση, ὅπως ἡ ἠλεκτρική ἐνέργεια στήν ἀστραπή, τά μικροτσίπ χρησιμοποιοῦνται παντοῦ στίς μέρες μας, στά κινητά τηλέφωνα, τά αὐτοκίνητά μας, στὶς πιστωτικές κάρτες, στούς ὑπολογιστές, καί οἱ «γραμμωτοί κώδικες» εἶναι ἕνας ἀπό τούς πολλούς «κώδικες» πού χρησιμοποιοῦνται ἀπό τόν ἄνθρωπο.

Καί πάλι, τό νά εἶναι κανείς σέ ἐγρήγορση εἶναι καλό, ἀλλά τό νά βασίζεται στήν προσωπική «ἐξυπνάδα» δέν εἶναι εἶναι φρόνιμο, ἄν ὄχι ἐπικίνδυνο. Ὅπως ἀνέφερα στό προηγούμενο ἄρθρο μου σχετικά μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ σημείου τοῦ θηρίου (βλ. 23/04/2010), ὁ πρόδρομος καί ὑπηρέτες τοῦ Ἀντιχρίστου γνωρίζουν καλά τήν Ἀποκάλυψη, κεφάλαιο 13, στίχος 18. Μποροῦν νά χρησιμοποιοῦν αὐτόν τόν στίχο, νά περιπαίζουν καί νά παραπλανοῦν τούς Χριστιανούς μέ τό νά φυτεύουν «μυστικούς κώδικες - καί μπορεῖ νά ὑπάρχουν πολλά τέτοια ἐμφυτεύματα καί κώδικες γιά νά πλανέψουν καί νά δημιουργήσουν σύγχυση, μιά εἰδικότητα τοῦ Σατανᾶ. "ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσιν σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, τοὺς ἐκλεκτούς." (Μάρκ. ΙΓ΄, 22)

Ἐάν εἴμαστε προσκολλημένοι ἤ ζοῦμε μέ τόν φόβο τῶν κωδικοποιημένων πληροφοριῶν καί τῶν ἀριθμῶν μέ τή μορφή τῶν μικροτσίπ καί γραμμωτῶν κωδικῶν, δείχνουμε ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης καί ἐξάρτησης ἀπό τὴν καθοδήγηση τοῦ Θεοῦ. Αὐτός-ὅπως μᾶς προειδοποίησε - θά στείλει τούς προφῆτες Ἠλία καί Ἐνώχ νά προειδοποιήσει τούς πιστούς καί νά ἐκθέσουν τό θηρίο. Ὁ Θεός θά μᾶς δώσει τήν σοφία, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα. Εἶναι με Ἐκείνου τη δύναμή «ἰδοὺ δέδωκα ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσει. » (Λουκ. Ι΄,19) - δέν εἶναι δική μας ἡ δύναμη.

«Ἡ ὑποταγή στόν διάβολο δέν θά εἶναι σάν δηλητήριο πού τό βάζουν μέσα στό φαγητό μᾶς χωρίς νά ἀντιληφθοῦμε». Ὁ Θεός δέν θά ἐπιτρέψει νά χαθοῦμε  ἐπειδή ἡ ἀλήθεια θά εἶχε παραμείνει κρυμμένη ἀπό ἐμᾶς! Μέ τό νά ἐξαπατηθοῦμε ἀπό τό θηρίο καί πιστεύοντας τίς ψεύτικες ὑποσχέσεις του, οἱ ἀτυχεῖς ψυχές θά ὁρκιστοῦν ὑποταγή ἐθελοντικά στόν Ἀντίχριστο καί «δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν" (Ἀποκ. 13:16). Ἡ χρήση τῶν γραμμωτῶν κωδικῶν εἶναι πολύ μακριά ἀπό μιά τέτοια ἐθελοντική πράξη ὑποταγῆς.

Γιά νά τό δεῖτε αὐτό μέ σαφήνεια καί νά ἀποφύγετε  αὐτήν τήν ὑπόσχεση τῆς ὑπακοῆς τήν ὁποία φοβοῦνται ὅσοι μου ἔχουν γράψει ὅτι μπορεῖ νά δώσουν ἐν ἀγνοία τους, σᾶς παρακαλῶ νά συγκρατήσετε αὐτά τά δύο σημεῖα:

1. Ἀποτελούμαστε ἀπό ἕνα σῶμα καί μιά ψυχή σε ἑνότητα, ἡ ὁποία ἐνώνοντας τίς πτυχές τῆς ζωῆς μας εἴτε θά κληρονομήσει τήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἴτε θά λάβει τὴν αἰώνια καταδίκη. Μέ τίς ψυχές μας, ἔχουμε ὁρκιστεῖ πίστη στόν Χριστό κατά τή διάρκεια τῆς βάπτισης. Μήπως «Συνετάχθημεν με τόν Χριστό»; Ναί, συνετάχθημεν! Ὡς ἐκ τούτου: νά μήν ὁρκιστεῖς πίστη σέ  κανένα ἄνθρωπο, ἀνεξάρτητα ἀπό ὅσα «θαύματα» καί ἄν κάνει ἤ πόσο «θείος», μπορεῖ νά ἐμφανιστεῖ. Εἶναι ἄλλο πράγμα νά κυβερνᾶσαι, νά ἄρχεσαι καί νά κυριαρχεῖσαι ἀπό ἰσχυρούς ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς γῆς καί νά ὑποφέρεις ἐξαιτίας αὐτῶν, ἐντελῶς διαφορετικό θέμα ὅμως εἶναι το «νά ὁρκιστεῖς τήν ὑποταγή σου» σέ ὁποιονδήποτε ἄλλον ἐκτός ἀπό τόν Χριστό, τόν Κύριό μας. Ἄς ἀποφύγουμε λοιπόν  ὁποιουσδήποτε ὅρκους σέ πρόσωπα καί θά ἀποφύγουμέ νά ὑπηρετήσουμε τόν Ἀντίχριστο.

2. Ὅταν τό σῶμα μᾶς χρίσθηκε κατά τή διάρκεια τῆς Χρίσματός μας, ἔγινε ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μᾶς λένε ὅτι ὑπάρχουν εἰσαγωγικά προγράμματα καί σχέδια ἀπό τή λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων νά τοποθετήσει μικροτσίπ κάτω ἀπό τό δέρμα ἤ barcode τύπου τατουάζ πού πρέπει νά χρησιμοποιοῦνται ἀντί τῶν ἐγγράφων πιστοποίησης τῆς ταυτότητας ἤ νομισμάτων «γιά νά ἀγοράζουμε καί νά πουλᾶμε». Ἄν ἀληθεύει, αὐτό εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτο. Πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί γιά τό σῶμα μας, ὅπως καί γιά τίς ψυχές μας.

Στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ χρόνος κατά τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἐπαιδαγώγησε τόν περιούσιο λαό του διαβάζουμε: «καὶ ἐντομίδας ἐπὶ ψυχῇ οὐ ποιήσετε ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ γράμματα στικτὰ οὐ ποιήσετε ἐν ὑμῖν ἐγώ εἰμί κύριος ὁ θεὸς ὑμῶν» (Λευιτικόν ιθ΄, 28). Οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαγορεύουν σέ κάθε ἄνθρωπο πού ἔχει ἕνα τατουάζ ὁπουδήποτε στό σῶμα του, νά χειροτονηθεῖ  ἱερέας. « ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου πνεύματός ἐστιν οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν;  ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν.» (Α΄ Κόρινθ. Στ΄, 19-20), δηλαδή, μέ τήν τιμή τοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πιστεύω ὅτι ἄν εὐθυγραμμίσουμε τίς ψυχές μας μέ τόν Χριστό καί  ἀποφύγουμε κάθε ἀπαγορεύτικο κηλίδωμα τῶν σωμάτων μας, θά ἀποφύγουμε τήν ὑποταγή στόν  Ἀντίχριστο.

Τά βήματα αὐτά, ὡστόσο, εἶναι μόνο μία ἐπιφανειακή προστασία. Ἡ ἐπαγρύπνησή μας πρέπει νά συνίσταται στό νά ἀφιερώνουμε χρόνο καί προσπάθεια στήν προσευχή σέ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς πού, ὅπως εἴδαμε, ἀκόμη καί οἱ ἐκλεκτοί θά εἰσέλθουν εἰς πειρασμόν. Ἀλλά πάνω ἄπ' ὅλα, πρέπει νά βασιστοῦμε στήν καθοδήγηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «Πού εἶναι πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν» γιά τή σωτηρία μας. Ὁ Θεός εἶναι ἡ μόνη μὰς βοήθεια καί προστασία καί σ 'Αὐτόν πρέπει νά ἐναποθέσουμε τήν ἐμπιστοσύνη μας καί ὄχι σέ θεωρίες  τῶν γραμμωτῶν, σέ ὀνόματα καί ἀριθμούς.

Νέος Ημεροδείκτης 2011

Κυκλοφόρησε ὁ νέος ἡμεροδείκτης τσέπης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, ἀφιερωμένος στόν Μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο τόν Β'. 

Στίς σελίδες του θά βρεῖτε πλούσιο πληροφοριακό ὑλικό γιά τήν Ἱερά Σύνοδο, τίς Ἱερές Μητροπόλεις, τούς Ἱερούς Ναούς καί τόν Ἱερό κλῆρο. 

Προμηθευτεῖτε τόν ἀπό τούς ἱερούς Ναούς καί ἀπό τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ΚΑΝΙΓΓΟΣ 32 (3ος ΟΡΟΦΟΣ), 
τήλ: 2103828280

Από τη ζωή του π. Χρήστου Γκιόκα

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ π. ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΚΙΟΚΑ

Ὁ π. Χρῆ­στος κα­τά­γον­ταν ἀ­πό τήν Τα­νά­γρα, τοῦ Νο­μοῦ Βοι­ω­τί­ας. Οἱ γο­νεῖς του ἦ­ταν εὐ­σε­βεῖς, δί­και­οι καί κα­λοί χρι­στια­νοί. ῏Η­ταν γι­ός τοῦ Γε­ωρ­γί­ου Γκι­ό­κα ὁ ὁ­ποῖ­ος κα­τά­γον­ταν ἀ­πό τό «Κρι­ε­κο­ύ­κι» (᾿Ε­ρυ­θρές) ἀ­πό τό σό­ϊ τοῦ Δη­μη­τρί­ου Γκι­ό­κα. Εἶ­χαν τό πα­ρα­τσο­ύ­κλι «Πύργου» δι­ό­τι εἶ­χαν τό πιό ψη­λό σπί­τι τοῦ χω­ριοῦ.

῾Υ­πῆρ­χαν τέσ­σε­ρα σό­για μέ τήν ἴ­δια ἐ­πω­νυ­μί­α Γκι­ό­κα καί το­ύς ξε­χώ­ρι­ζαν μέ τά πα­ρα­τσο­ύ­κλια τους. Τό σπί­τι τοῦ παπ­ποῦ τοῦ π. Χρή­στου, βρί­σκε­ται καί ὑ­πάρ­χει μέ­χρι καί σή­με­ρα πί­σω ἀ­πό τό χα­σά­πι­κο τοῦ Μα­νέ­λα, τό ὁ­ποῖ­ο ὁ Δῆ­μος ᾿Ε­ρυ­θρῶν τό ἔ­χει δι­α­τη­ρή­σει. ῾Η μη­τέ­ρα του ἦ­ταν ἡ Φω­τει­νή Μπε­λε­γρά­ζη, κό­ρη τοῦ Νι­κο­λά­ου, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἦ­ταν πρό­ε­δρος τῆς κοι­νό­τη­τας Τα­νά­γρας ἐ­πί 35 ἔ­τη. ῏Η­ταν πο­λύ κα­λός ἄν­θρω­πος εὐ­γε­νής πλο­ύ­σιος καί φι­λό­ξε­νος κτη­μα­τί­ας.

Εἶ­χε τό μο­να­δι­κό στήν ἐ­πο­χή του παν­το­πω­λεῖ­ο πού λει­τουρ­γοῦ­σε καί ὡς τα­βέρ­να, χα­σά­πι­κο, μα­νά­βι­κο, κα­φε­νεῖ­ο, κου­ρεῖ­ο κ.τ.λ. Κάτω στό ὑ­πό­γει­ο ἦ­ταν οἱ ἀ­πο­θῆ­κες μέ τά βα­ρέ­λια κρα­σί ὅ­που κρύ­βον­ταν οἱ λη­στές τῆς ἐ­πο­χῆς, πού τόν ἐκ­βί­α­ζαν νά το­ύς κρύ­ψει. Ἐ­πά­νω στό ἰ­σό­γει­ο στήν τα­βέρ­να ἦ­ταν οἱ χω­ρο­φύ­λα­κες ὅ­που το­ύς τά­ϊ­ζε ὅ­λους ἀ­φι­λο­κερ­δῶς, πή­γαι­νε κά­τω νά τούς φέ­ρει κρα­σί καί ἔ­λε­γε στο­ύς λη­στές νά κρυ­φτοῦν, ἕ­ως ὅ­του φύ­γουν οἱ χω­ρο­φύ­λα­κες.

Οἱ μι­σοί κά­τοι­κοι τῆς Τα­νά­γρας ἔ­χουν τό ἐ­πί­θε­το Μπε­λε­γρά­ζης. Ὁ π. Χρῆ­στος εἶ­χε 12 ἀ­δέλ­φια ἐκ τῶν ὁ­πο­ί­ων τά ὀ­κτώ ἦ­ταν ἀ­γό­ρια καί τά τέσ­σε­ρα κο­ρί­τσια. Τόν ᾿Ι­α­νου­ά­ριο τοῦ 2007 ἀ­πε­βί­ω­σε καί ἡ τε­λευ­τα­ί­α ἀ­δελφή τους, σέ με­γά­λη ἡ­λι­κί­α.

Ὁ π. Χρῆ­στος ἐ­γεν­νή­θη τό ἔ­τος 1900, καί ἀ­πό μι­κρό παι­δί ντυ­νό­ταν πα­πα­δά­κι κά­θε Κυ­ρια­κή καί ἑ­ορτή στόν ῾Ι­ε­ρό Ναό τοῦ ῾Α­γί­ου ᾿Αν­τω­νί­ου Τα­νά­γρας. Σπο­ύ­δα­σε στήν Θήβα, τε­λε­ί­ω­σε τό Σχο­λαρ­χεῖ­ο καί δι­ο­ρί­στη­κε στήν ᾿Ε­θνι­κή Τρά­πε­ζα Θήβας ὡς τα­μί­ας. Πα­ράλ­λη­λα δι­δα­σκό­ταν τήν τέ­χνη τοῦ ὑ­πο­δη­μα­το­ποι­οῦ, ὅ­που τήν ἐ­πο­χή ἐ­κε­ί­νη τά ὑ­πο­δή­μα­τα ἦ­ταν ὅ­λα χει­ρο­πο­ί­η­τα.

῾Υ­πη­ρέ­τη­σε ὡς κλη­ρω­τός στόν ῾Ελ­λη­νι­κό Στρα­τό τό 1921. ᾿Εν και­ρῷ πο­λέ­μου τόν ἔ­στει­λαν δύ­ο φο­ρές στήν Μι­κρά ᾿Α­σί­α, ὅ­που ὑ­πη­ρέ­τη­σε 4 χρό­νια στό ῾Ιπ­πι­κό τοῦ στρα­τοῦ μας καί τόν ἐ­ξέ­λε­ξαν σάν ᾿Αγ­γε­λι­ο­φό­ρο μέ τό ἄ­λο­γό του καί τήν εἰ­δι­κή στο­λή. Οἱ ἀ­νώ­τε­ροί του τοῦ ἔ­δω­σαν τήν θέ­ση αὐ­τή, ἐ­πει­δή ἦ­ταν τοῦ Σχο­λαρ­χε­ί­ου καί τοῦ εἶ­χαν ἐμ­πι­στο­σύ­νη, λό­γῳ τῆς τι­μι­ό­τη­τάς του καί ἐ­πει­δή γνώ­ρι­ζε πολ­λά μυ­στι­κά τοῦ Στρα­τοῦ μας. ῞Ο­πλο δέν χρη­σι­μο­πο­ί­η­σε πο­τέ λό­γῳ τῆς εἰ­δι­κό­τη­τας αὐ­τῆς. Τήν δε­ύ­τε­ρη φο­ρά πού τόν ἔ­στει­λαν πά­λι στήν Μι­κρά ᾿Α­σί­α, εἶ­χαν φτά­σει μέ­χρι τό Ἐ­σκί Σε­χίρ, ὅ­που εἶ­χε πά­ει καί μέ ἄλ­λους συγ­χω­ρι­α­νο­ύς του ἀ­πό τή Θήβα. Τότε ἔ­γι­νε ἡ προ­δο­σί­α ἀ­πό το­ύς συμ­μά­χους μας ῎Αγ­γλους-Γάλλους κ.τ.λ. καί ἄρ­χι­σε ἡ με­γά­λη τα­λαι­πω­ρί­α τῆς ὀ­πι­σθο­χώ­ρη­σης τοῦ στρα­τοῦ μας.

Ἐ­κεῖ συ­ναν­τή­θη­κε μέ τόν Δη­μή­τριο Το­ύ­του­ζα, ὁ ὁ­ποῖ­ος τόν ἔ­σω­σε ἀ­πό το­ύς Το­ύρ­κους. Κα­τό­πιν ἔ­γι­ναν καί κουμ­πά­ροι, ὁ Δη­μή­τριος Το­ύ­του­ζας βά­πτι­σε τόν μι­κρό­τε­ρο γιό τοῦ π. Χρή­στου τόν Ἀ­λέ­ξιο. Συ­νο­λι­κά εἶ­χε βα­πτί­σει 33 παι­διά μέ τό ὄ­νο­μα ᾿Α­λέ­ξιος, ὅ­σο καί τά χρό­νια τοῦ Κυ­ρί­ου μας.

᾿Α­πό τήν οἰ­κο­γέ­νεια τοῦ πα­τέ­ρα του, δυό ἀ­δέλ­φια ἔ­γι­ναν ἱ­ε­ρεῖς. ῾Ο με­γα­λύ­τε­ρος ἀ­δελ­φός του ὁ π. Δη­μή­τριος ὁ ὁ­ποῖ­ος ἦ­ταν χει­ρο­το­νη­μέ­νος ἀ­πό τόν Θη­βῶν καί Λε­βα­δεί­ας Συ­νέ­σιον, τό ἔ­τος 1931, ὅ­μως τό 1935 γύ­ρι­σε μέ τό ὀρ­θό­δο­ξο πά­τριο ἡ­με­ρο­λό­γιο καί κα­τόρ­θω­σε νά κά­νει ἐ­νο­ρί­α μέ­σα στήν Θήβα, τόν ῾Ι­ε­ρό Ναό τοῦ Ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νη τοῦ Κα­λο­κτέ­νη τόν προ­στά­τη τῶν Θη­βῶν.

Τό ἔ­τος 1937 μέ ἐν­το­λή τῶν ἀ­ει­μνή­στων Μη­τρο­πο­λι­τῶν Φλω­ρί­νης Χρυ­σο­στό­μου καί Δη­μη­τρι­ά­δος Γερ­μα­νοῦ, ἔ­γι­νε ἡ χει­ρο­το­νί­α τοῦ π. Χρή­στου Γκι­ό­κα ἀ­πό τόν Ἐ­πί­σκο­πο Κυ­κλά­δων Γερ­μα­νό. ῏Η­ταν τό­τε ὁ π. Χρῆ­στος παν­τρε­μέ­νος μέ πέν­τε παι­διά, μό­λις 36 ἐ­τῶν. ῾Η δέ χει­ρο­το­νί­α του ἔ­γι­νε νο­μί­μως καί μέ ὅ­λους το­ύς κα­νο­νι­σμο­ύς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πα­ρου­σί­ᾳ πλή­θους κό­σμου τήν 9ην Ἰ­ου­λί­ου 1937.




Βαθ­μι­α­ί­ως προ­βι­βά­σθη­κε ὡς ᾿Α­να­γνώ­στης, ῾Υ­πο­δι­ά­κο­νος, Δι­ά­κο­νος. Κα­τό­πιν τήν 10ην τοῦ ἰ­δί­ου μη­νός καί ἔ­τους, ἔ­λα­βε καί τό ἀ­ξί­ω­μα εἰς Πρε­σβύ­τε­ρον καί Πνευ­μα­τι­κόν, στήν ἴ­δια ῾Ι­ε­ρά Μο­νή τῆς Εὐ­αγ­γε­λί­στριας Με­νι­δί­ου, στο­ύς πρό­πο­δες τῆς Πάρνηθας.

Ἡ γνη­σι­ό­τη­τα τῆς χει­ρο­το­νί­ας του ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ἀ­πό τά δύ­ο γνή­σια χει­ρό­γρα­φα ἔγ­γρα­φα τοῦ Ἐ­πι­σκό­που Κυ­κλά­δων Γερ­μα­νοῦ, τά ὁ­ποῖ­α ἔ­χουν γρα­φτεῖ, τό πρῶ­το στίς 12 ᾿Ι­ου­λί­ου 1937 καί τό δε­ύ­τε­ρο Συ­στα­τι­κόν-Βε­βα­ί­ω­ση στίς 5 Σε­πτεμ­βρί­ου 1941. Τά ἔγ­γρα­φα ὑ­πάρ­χουν μέ­χρι καί σή­με­ρα καί μαρ­τυ­ροῦν αὐ­τά τά γε­γο­νό­τα, πρός τόν κά­θε ἕ­να πού θά ἔ­χει καί τήν πα­ρα­μι­κρή ἀμ­φι­βο­λί­α πε­ρί τῆς χει­ρο­το­νί­ας του.

Ὁ π. Δη­μή­τρης λει­τουρ­γοῦ­σε στόν Ἅγ. Ἰ­ω­άν­νη Κα­λο­κτέ­νη καί ὁ π. Χρῆ­στος με­τά τήν χει­ρο­το­νί­α του ἐ­πέ­στρε­ψε στή Θήβα καί τήν οἰ­κο­γέ­νειά του, ὅπου διέμενε στά Σφαγεῖα κοντά στήν τότε βίλα τοῦ Βήτμαν ὅπου ὑπῆρχε μιά μεγάλη πηγή ὅπου ἀνέβλυζε ἄφθονο νερό καί πότιζε τό περιβόλι του ὁ ξακουστός τότε Παναγιωταρέας. Ἐκεῖ ἀπέναντι ἀπό τό περιβόλι ἦταν καί ἡ κατοικία τοῦ π. Χρήστου. 






Ἀμέσως μετά τήν ἐπιστροφή στήν Θήβα, ἔκαναν Σαρανταλείτουργο στόν Ἅγ. Ἰωάννη Καλοκτένη, τά δυό ἀδέλφια μαζί, ὁ π. Δημήτρης καί ὁ π. Χρῆστος, μέσα στήν πόλη τῶν Θηβῶν, κατά τό πάτριο ἡμερολόγιο. Τό γεγονός αὐτό τούς ἔκανε γνωστούς σέ ὅλη τήν πόλη τῶν Θηβῶν καί τῶν περιχώρων καί κάθε Κυριακή μαζευόταν πολύς κόσμος.

Οἱ ὀπαδοί τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, μάθανε καί αὐτοί τά γεγονότα τοῦ ῾Αγ. ᾿Ιωάννη Καλοκτένη καί πήγαιναν ἐκεῖ ὅλοι. ῾Η χαρά πού ὑπῆρχε τότε ἦταν ἀπερίγραπτη, γιατί ἦταν ὅλοι οἱ ᾿Αρχιερεῖς ἑνωμένοι.  Ὅμως δέν κράτησε γιά πολύ. Γιατί ὅλοι οἱ ἱερεῖς μέ τό νέο ἡμερολόγιο ἄρχισαν νά κάνουν μηνύσεις συνεχῶς κατά τῶν δύο ἱερέων. 

Τοῦ π. Δημητρίου δέν μποροῦσαν νά τοῦ κάνουν τίποτα, διότι τά χαρτιά του ἦταν μέ τό νέο (ὅπως προαναφέρθηκε). Τότε ξέσπασε ἡ μπόρα πάνω στόν π. Χρῆστο. Μόλις τελείωσε τό Σαρανταλείτουργο τόν διόρισαν σ’ ἕνα χωριό τῶν Θηβῶν τά Μπάλτσα (τό σημερινό Μελισσοχώρι) καί κάθησαν ἐκεῖ μέ τήν παπαδιά καί τά πέντε μικρά παιδιά τους.

Λειτουργοῦσε στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ μέ τό πάτριο, καί ὅλοι οἱ κάτοικοί του γύρισαν μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο. Τότε ὁ ἱερέας μέ τό νέο, ἐπειδή ἔχασε τό ἐκκλησίασμά του ἔγινε θηρίο καί φώναξε τούς χωροφύλακες νά συλλάβουν τόν π. Χρῆστο σάν νά ἦταν κάποιος κακοῦργος καί τόν πῆγαν στά κρατητήρια στό Καπαρέλι. 

Τότε ἄρχισε ὁ μεγάλος του διωγμός. ῾Η πρεσβυτέρα ἐπειδή δέν ἤξερε ποῦ τόν πῆγαν ἔτρεχε ἀπό χωριό σέ χωριό γιά νά μάθει πού βρισκόταν, ἀφήνοντας τά πέντε παιδιά τους στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά νά βρίσκεται κοντά του αὐτές τίς δύσκολες στιγμές.

Αγωνία, στενοχώρια καί πεζοπορία, γιατί δέν ὑπῆρχαν τά μεταφορικά μέσα τότε. Τελικά ἔμαθε ὅτι βρισκόταν στό Καπαρέλι στά κρατητήρια καί πῆγε καί τόν βρῆκε. ῾Ο π. Χρῆστος τῆς εἶπε: «πήγαινε στό χωριό καί μάζεψε τά παιδιά μας γιατί εἶναι μόνα τους καί αὔριο νά ἔρθεις στήν Θήβα γιατί θά μέ πᾶνε στά δικαστήρια, θέλουν νά μέ δικάσουν». Τί νά κάνει ἡ παπαδιά, τήν ἄλλη μέρα ἔτρεξε νά βρεῖ φίλους, γνωστούς καί συγγενεῖς γιά νά συμπαρασταθοῦν στόν π. Χρῆστο.

Κοντά στά ἀρχαῖα στό Λεοντάρι, ἦταν μιά μεγάλη αἴθουσα ὅπου ἔγινε τό πρῶτο Μονομελές Δικαστήριο καί ἀφοῦ τόν κάθησαν στό σκαμνί, εἶχε ἀρχίσει νά βραδυάζει κιόλας καί ἄρχισε ὁ εἰσαγγελέας τίς κατηγορίες, οἱ ὁποῖες ἦταν ἀντιποίηση ἀρχῆς καί στολῆς. 

Ὁ εἰσαγγελίεας ἔλεγε: «αὐτοί οἱ ἐλεεινοί οἱ ἐπαναστάτες, πού μολύνουν τά ράσα καί τά φοροῦν μόνοι τους καί κάνουν τόν παπᾶ», μέχρι πού ἄφρισε ἀπό τό κακό του καί ἔκανε σάν δαιμονισμένος, ὅπως ἡ Πρεσβυτέρα ἀργότερα περιέγραψε.

Η παπαδιά πῆγε κοντά στόν π. Χρῆστο καί ἄρχισε ὁ κόσμος πού ἦταν στήν αἴθουσα τοῦ δικαστηρίου νά τούς σπρώχνει γιά νά τούς λυντσάρει, νά τούς φτύνει, νά τούς βρίζει χυδαῖα καί νά τούς κοροϊδεύει σάν νά ἦταν ἐγκληματίες.

Τότε ἡ παπαδιά εἶδε καί ἄκουσε τόσες καί τέτοιες κατηγορίες, πού εἶπε μέσα της· «Παναγία μου, θά τόν δικάσουν καί τί θά γίνω ἐγώ μέ πέντε μικρά παιδιά»; Καί τῆς ἦρθε στό νοῦ της ἐκείνη τήν στιγμή ἡ ῾Αγία ᾿Ιουστίνη πού ἔδιωχνε τούς πειρασμούς καί σήκωσε τό βλέμμα της καί τά δυό της χέρια ψηλά στόν Νυμφίο πού ἦταν πάνω ἀπό τό κεφάλι τοῦ δικαστῆ καί φώναζε τόσο δυνατά, πού ἀκούστηκε ἡ φωνή της σ’ ὅλη τήν αἴθουσα τοῦ δικαστηρίου· «Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, ὅπως Ἐσένα, "ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν", ἔτσι καί ἐσένα, "ἆρον ἆρον δίκασον αὐτόν" καί ἔδειξε τόν π. Χρῆστο. Τί κακό ἔπραξε καί τόν δικάζετε; 

Καί ἀπό πεντακόσιους ἀνθρώπους καί πλέον, πού εἶχαν μαζευτεῖ ἐκεῖ στό δικαστήριο, ἔγινε μιά σιγή ἔπειτα ἀπό αὐτά πού εἶπε ἡ παπαδιά, ἡ ὁποία ἐξακολουθοῦσε τήν προσευχή της συνέχεια καί ἔστειλαν ἕνα χωροφύλακα νά τήν σταματήσει. ᾿Εκείνη τότε σήκωσε τό κομποσχοίνι της ψηλά καί εἶπε· «᾿Εγώ τόν Κύριό μου παρακαλῶ».

Τότε παρουσιάστηκαν τρεῖς ἀπό τούς καλύτερους δικηγόρους τῆς Θήβας, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ ἕνας λεγόταν Βουρδουμπάς καί ἄρχισαν τήν ὑπεράσπιση τοῦ π. Χρήστου, χωρίς νά τούς ἔχει καλέσει κανείς. 

Στίς πρῶτες θέσεις τοῦ Δικαστηρίου κάθονταν ἑπτά παπάδες μέ τό νέο ἡμερολόγιο, οἱ μυνητές δηλαδή. Μεταξύ τους χαίρονταν μέ τίς κατηγορίες πού ἀκούγονταν καί σιγοψιθύριζαν καί εἰρωνεύονταν καί ἔλεγαν· «νά δεῖς τώρα τά γένια καί τά ράσα ποῦ θά πᾶνε, θά τόν ξυρίσουν καί θά τόν ἐξευτελίσουν καί θά τοῦ πετάξουν τά ράσα, ἐδῶ στήν αἴθουσα τοῦ δικαστηρίου».

Καί ὅταν ἄρχισαν οἱ δικηγόροι νά ἀγορεύουν, ἀληθῶς ἦλθε ἡ θεία χάρις τοῦ Θεοῦ (ἡ κατηγορία ἦταν ἀντιποίηση ἀρχῆς καί στολῆς κ.λ.π.) εἶπαν· Αὐτός ὁ Ζαπηνός πού τόν καθήσατε στό σκαμνί δέν μοιάζει οὔτε γιά ἐπαναστάτης, οὔτε ἅρπαγας οὔτε γιά ψεύτης, ἀλλά εἶναι πράος, ἀγαθός, ταπεινός καί μοιάζει σάν τούς παλιούς καλούς παπάδες. ᾿Ιδού οἱ συνάδελφοι παπάδες, πού λένε ἀγάπα τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Γιά φαντάσου, δέν ντρεπόσαστε πού μαζευτήκατε σάν γλάροι νά τόν κατασπαράξετε; ντροπή σας νά φορᾶτε τό τιμημένο ράσο. ῎Εχουμε τό δικαίωμα νά ζητήσουμε ἀνώτερο δικαστήριο διμελές καί τριμελές.

Τελείωσε ἡ συνεδρίαση, ἔφυγε ὁ κόσμος, ἔφυγαν καί οἱ δικηγόροι καί ἐκεῖ πού ἑτοιμάζονταν νά φύγουν ὁ π. Χρῆστος μέ τήν παπαδιά γιά νά πᾶνε στά παιδιᾶ τους, ἔφεραν στό μοίραρχο ἕνα σημείωμα καί παίρνει τόν παπᾶ καί τόν κλείνει τήν νύχτα στὴ φυλακή, γιά νά τόν στείλουν τήν ἑπόμενη, ἐξορία στήν Κρήτη.

Τρέχα λέει στήν παπαδιά, πήγαινε πίσω στήν πόλη, στά καφενεῖα, τίς πλατεῖες καί πές ὅ,τι εἶδες παντοῦ. Τρέχει λοιπόν ἡ παπαδιά καί γιά πέντε λεπτά ἔφτασε καί εἶπε στόν κόσμο τά τρέχοντα γεγονότα. Τρέχουν ὅλοι, μαζί τους καί ὁ δήμαρχος Κτιστάκης καί λέει τοῦ μοιράρχου· «σέ διατάσσω νά ἀνοίξεις ἀμέσως τήν πόρτα τῆς φυλακῆς καί βγάλε ἔξω τόν παπᾶ ἤ ἑτοίμασε τά μπαούλα σου, γιατί σέ στέλνω στήν Μακεδονία αὐτή τήν ὥρα». 

῎Ανοιξε λοιπόν καί τόν ἐλευθέρωσε καί ἔφτασαν ξημερώματα πεζῆ στά παιδιά τους στό χωριό, πού γιά ἕνα 24ωρο καί περισσότερο ἦταν ταλαιπωρημένοι, νηστικοί καί στενοχωρημένοι.

῎Αρχισαν πάλι τό διμελές δικαστήριο καί δεύτερο καί τρίτο μέσα στήν πόλη τῶν Θηβῶν καί ἀφοῦ δέν δικάστηκε τήν πρώτη φορά τόν ἀθώωσαν, τήν δεύτερη τό ἴδιο, τήν τρίτη ἐπίσης. Οἱ μηνυτές εἶχαν σκάσει γιατί δέν δικαζόταν καί τόν ἀθώωναν.

Μετά ἔγιναν ἄλλες μηνύσεις ἀπό ᾿Αρχιμανδρίτη τῶν Θηβῶν. Τούς παρακινοῦσε κάποιος παπᾶς μέ τό νέο νά τοῦ κάνουν μηνύσεις, πού ἦταν ἀπό τόν ῞Αγιο Θωμᾶ Βοιωτίας (Λιάτανη), Σωτήριος ᾿Ανυφαντής ὀνομαζόταν, ἐπειδή ἦταν διορισμένος μέ τό νέο ἡμερολόγιο στό ἴδιο χωριό, τά Μπάλτσα (Μελισσοχώρι) καί γύρισε ὅλο τό χωριό μέ τό παλιό ἡμερολόγιο.

Λύσσαξε λοιπόν καί παρακινοῦσε ὅλους τούς παπάδες Θηβῶν καί περιχώρων νά τοῦ κάνουν συνέχεια μηνύσεις, νά μήν τόν ἀφήνουν σέ ἡσυχία. ῎Εγινε καί πέμπτο καί ἕκτο καί ἕβδομο καί ὄγδοο δικαστήριο καί ὅταν βρισκόταν μάρτυρας ὑπερασπίσεως, τοῦ ἔστηναν καρτέρι ἔξω ἀπό τό δικαστήριο οἱ ὀπαδοί τοῦ ᾿Ανυφαντῆ γιά νά μήν καταθέσει καί ὁ μάρτυρας ἔφευγε ἀπό τό δικαστήριο.

῞Οταν τό εἶπαν στήν παπαδιά ὅτι ὁ μάρτυρας ἔφυγε, ἔτρεξε στόν ῞Αγιο ᾿Ιωάννη τόν Καλοχτένη πού ἦταν κοντά στό δικαστήριο καί προσευχήθηκε μέ δάκρυα στά μάτια καί μέ μεγάλη ταραχή πῆγε μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς καί τῆς εἶπε· «Παναγιά μου μήν μᾶς ἐγκαταλείπεις» καί ὦ τοῦ θαύματος, ἕνας χριστιανός μόλις βγῆκε ἡ παπαδιά ἀπό τήν ἐκκλησία τῆς φωνάζει καί τῆς λέει· «παπαδιά μήν κλαῖς ἔρχομαι ἐγώ ὁ Μπουταχάς ἀπό τό Ταχύ Θηβῶν γιά μάρτυρας». 

Καί ὅταν συναντήθηκε ἔξω ἀπό τόν δικαστήριο μέ τόν προηγούμενο μάρτυρα ὁ Μπουταχάς τόν ἔφτυσε. Μπῆκε λοιπόν στήν αἴθουσα τοῦ δικαστηρίου καί μίλησε τόσο σταθερά καί θαρραλέα καί μέ μανία, γιατί ἔβλεπε τήν ἀδικία ἀπέναντι στόν π. Χρῆστο πού τόν κατηγοροῦσαν ἄδικα καί εἶπε ὅτι ὁ κατηγορούμενος εἶναι κανονικός καί χειροτονημένος ἱερέας καί δέν ἔχει βάλει τά ράσα μόνος του ὅπως τόν κατηγοροῦν αὐτοί οἱ ψεῦτες ἐδῶ μέσα καί ἔδειξε τούς παπάδες μέ τό νέο ἡμερολόγιο, πού κάθονταν στήν πρώτη σειρά σάν μηνυτές.

Εἶναι ντροπή σας νά κατηγορεῖτε ἕναν κανονικό καί εὐσεβῆ ἱερέα τους εἶπε καί ὅλοι τόν πίστεψαν μέσα στό δικαστήριο γιά ὄγδοη φορά καί ἀποφάσισαν ἀθῶος ὁ κατηγορούμενος καί χωρίς νά πληρώσουν οὔτε μιά δραχμή πρόστιμο, παρά μόνο ἡ στενοχώρια καί ἡ ψυχική ὀδύνη καί ἀπό τότε τούς δυνάμωσε ἡ πίστη ἔτι περισσότερο.

Ολα αὐτά γίνονταν κατά τήν περίοδο πού εἶχαν κλείσει τίς ἐκκλησίες μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο καί εἶχαν βάλει βουλοκέρι στίς πόρτες τῶν ἱερῶν ναῶν. ῾Ο δέ ᾿Ανυφαντῆς, ἀπό τό κακό του τά μάζεψε καί ἔφυγε ἀπό τά Μπάλτσα (Μελισσοχώρι) ἐπειδή δέν μπόρεσε νά δικάσει τόν παπα-Χρῆστο, σάν νά ἦταν κάποιος ἐγκληματίας, ὅπως τόν κατηγοροῦσαν ἄδικα.

Μετά ὁ πατήρ Χρῆστος, πέρασε ἀπό ὅλα τά χωριά τῶν Θηβῶν, Λουτουφί, Καπαρέλι, Καραντά, Λεοντάριο, Βάϊα, Νεοχώριον, Π. Παναγιά, Λειβαδόστρα κ.λπ.  καί κατά τήν Κατοχή πῆγε στά Παραπούγκια (Λεύκτρα) στόν ῞Αγιο Πέτρο καί Παῦλο πού βρίσκεται 1 χλμ. ἔξω ἀπό τό χωριό. ᾿Εκεῖ λοιπόν ἔμειναν στό κελί τῆς ᾿Εκκλησίας πού ἦταν 3 x 6 (τρία πλάτος x 6 μῆκος) ἑπτά ψυχές, ὁ παπα-Χρῆστος, ἡ παπαδιά καί τά πέντε μικρά παιδιά τους, σάν νά βρίσκονταν σέ ἐξορία.

῎Εξω ἀπό τήν πόρτα τῆς ἐκκλησίας, ὑπῆρχαν δεξιά καί ἀριστερά δύο μεγάλα καί πανύψηλα κυπαρίσσια καί ἔξω ἀπό τήν μάνδρα, ἦταν τό πηγάδι πού εἶχε καλό καί εὐλογημένο νερό. Τότε στό χωριό δέν ὑπῆρχαν βρύσες μέ νερό, οὔτε ὑπῆρχαν μηχανήματα γιά γεωτρήσεις καί ὁ κόσμος ἔπινε νερό ἀπό πηγάδια, τά ὁποῖα ἦταν ὅλα ὑφάλμυρα τοῦ χωριοῦ καί τό μόνο καλό ἦταν τοῦ ῾Αγίου Πέτρου. Λόγῳ τοῦ ὅτι ἦταν μακριά καί ἔξω ἀπό τό χωριό, εἶχε καταντήσει κέντρο διερχομένων. Κατά τήν κατοχή ἔρχονταν καί στρατοπέδευαν Γερμανοί, ᾿Ιταλοί γιά πολλές ἡμέρες. Μετά ἔφευγαν αὐτοί καί ἔρχονταν οἱ ἀντάρτες καί στρατοπέδευαν καί αὐτοί μέ τήν σειρά τους, ἐπειδή ὑπῆρχε τό πηγάδι μέ τό νερό καί ἦταν καί ἀπόμερα, γιά νά μήν γίνονται ἀντιληπτοί.

῾Ο παπα-Χρῆστος μέ τήν παπαδιά, τήν κόρη καί τόν μεγάλο γιό τους ἔφευγαν καί κρύβονταν στά δάση καί τά βουνά, γιά νά μήν πέσουν στά χέρια τους καί τούς σκοτώσουν. Τά ὑπόλοιπα μικρά παιδιά, κάθονταν ἐκεῖ μέ τήν γιαγιά τους νά τά προσέχει. ῞Οταν πήγαιναν οἱ Γερμανοί ἐκεῖ, τά μικρά φοβόντουσαν καί ἔλεγαν· «γιαγιά ἔρχονται οἱ Γερμανοί» καί τούς ἀπαντοῦσε ἡ γιαγιά· «παιδιά ἀνοῖξτε τήν πόρτα μήν τήν δοῦν κλειστή καί μᾶς ρίξουν, νά μᾶς σκοτώσουν». Τηγάνιζε ἡ γιαγιά κρεμμύδια γιά νά φᾶνε τά μικρά καί ἡ μυρωδιά πήγαινε μακριά καί ἐρχόντουσαν αὐτοί νά φᾶνε, ἀλλά τί νά φᾶνε;

῎Εφευγαν οἱ Γερμανοί, ἔρχονταν οἱ ἀντάρτες πού ἔπαιζαν μέ τίς ψεῖρες τους μονά-ζυγά. Μαζεύονταν καί πολλά φίδια γιά τό νερό καί τίς νύχτες κουδούνιζε ὁ κουβᾶς τοῦ πηγαδιοῦ. Γινόντουσαν καί πολλές μάχες ἐκεῖ κοντά στόν Ἅγιο Πέτρο, μεταξύ Γερμανῶν καί ἀνταρτῶν.

Κάποια ἄλλη μέρα πού κρυβόταν ὁ παπᾶς ἀπό τούς Γερμανούς, ἦρθαν οἱ ἀντάρτες καί πῆραν τό μεγαλύτερο γιό τους πού ἦταν 13 ἐτῶν καί τόν πῆγαν στά βουνά. Γύρισαν ὁ παπα-Χρῆστος μέ τήν παπαδιά καί τήν κόρη τους (γιατί ἤθελαν καί τήν κόρη τους γιά τά βουνά) καί τί νά δοῦν; ῎Ελειπε τό μεγάλο παιδί τους στά βουνά, ὅπου τό πῆραν οἱ ἀντάρτες. Ποῦ νά πᾶνε; τί νά κάνουν; Ξεκίνησαν νά ψάχνουν γιά τό παιδί τους.

Πε­ρί­που ἕ­να μή­να εἶ­χαν φύ­γει ἀ­πό τόν ῞Α­γιο Πέτρο, ἀ­πό βου­νό σέ βου­νό, ἀ­πό δά­σος σέ δά­σος, νη­στι­κοί, ξυ­πό­λυ­τοι για­τί ἔ­λει­ω­σαν οἱ σό­λες ἀ­πό τά πα­πο­ύ­τσια τους, ἦ­ταν δι­ψα­σμέ­νοι, τα­λαι­πω­ρη­μέ­νοι καί ἄ­ϋ­πνοι. Ἔ­φτα­σαν με­τά ἀ­πό με­γά­λη τα­λαι­πω­ρί­α στά βου­νά, στά Κρῶ­ρα, πού λέ­γε­ται σή­με­ρα Στε­φά­νι.

᾿Ε­κεῖ λοι­πόν ἦ­ταν τό στρα­τη­γεῖ­ο τῶν ἀν­ταρ­τῶν, ἐ­κεῖ εἶ­χαν καί τό παι­δί τους. Πῆ­γαν, πα­ρε­κά­λε­σαν τόν ἀ­ξι­ω­μα­τι­κό τους νά το­ύς τόν δώ­σουν καί το­ύς εἶ­πε νά ἀ­φή­σουν τό παι­δί καί νά κρα­τή­σουν τόν ἴ­διο. Εἶ­δαν ἕ­να πα­πᾶ κου­ρε­λι­α­σμέ­νο, μέ δά­κρυ­α στά μά­τια, πού ἔ­τρε­χαν αἵ­μα­τα ἀ­πό τά πό­δια του, ὅ­πως καί τῆς πα­πα­διᾶς. ᾿Α­πο­φά­σι­σαν νά το­ύς δώ­σουν πί­σω τό παι­δί καί μέ πο­λύ φό­βο ἀ­πό το­ύς Γερ­μα­νο­ύς, προ­φυ­λά­ξεις καί τα­λαι­πω­ρί­α, ἐ­πέ­στρε­ψαν πί­σω στά ὑ­πό­λοι­πα παι­διά τους.

Ἀφοῦ τελείωσε αὐτή ἡ περιπέτεια, ἄρχισε ἄλλη. ῾Ο παπᾶς, μέ τό νέο, τοῦ χωριοῦ Λεύκτρα, ἤθελε νά ἐξοντώσει τόν παπᾶ μέ τό παλιό, τόν παπα-Χρῆστο, καί κάλεσε ἕνα μικρό παιδί νά πάει νά δείξει στούς Γερμανούς ποῦ ἔμενε ὁ παπα-Χρῆστος.

Βλέπει τό παιδάκι τόν γιό τοῦ παπα-Χρήστου καί τοῦ λέει «πές τοῦ πατέρα σου νά φύγει γιατί μέ ἔβαλε ὁ ἄλλος ὁ παπᾶς νά φέρω τούς Γερμανούς στό σπίτι σας νά τόν συλλάβουν». Καί τοῦ λέει ὁ γιός τοῦ παπα-Χρήστου· «βρέ κουτέ νά τούς πᾶς στό σπίτι αὐτουνοῦ». Καί ἔτσι ἔκανε, τούς πῆγε ἐκεῖ καί μόλις ἐπέστρεψε αὐτός σπίτι του, τόν ἔπιασαν οἱ Γερμανοί, τόν ἔβαλαν στό καμιόνι (φορτηγό) καί τόν πῆγαν ἔξω ἀπό τό χωριό καί τόν ἔκαναν τουλούμι στό ξύλο, τόν ἔπρηζαν καί τόν μαύρισαν καί λύσσαξε ἀπό τό κακό του. Μετά ἔβαλε δύο ληστές νά σκοτώσουν τόν παπα-Χρῆστο.

Εἶχαν πάρει κάποια μέρα τόν παπα-Χρῆστο σέ ἕνα ἄλλο χωριό μ’ ἕνα ἁμαξάκι μέ ἄλογα γιά νά κάνει λειτουργία καί νά κοινωνήσει τόν κόσμο. Οἱ δύο ληστές εἶχαν ξαπλώσει κάτω ἀπό ἕνα γεφυράκι· ἐκεῖ τοῦ εἶχαν στήσει καρτέρι. Ἦταν καλοκαίρι καί ὥσπου νά τελειώσει τήν λειτουργία ὁ παπᾶς καί νά ἐπιστρέψει καί νά περάσει τό ἁμαξάκι πάλι ἀπό τήν γέφυρα, κόντευε μεσημέρι. Τούς πῆρε ὁ ὕπνος καί πέρασε τό ἁμαξάκι μέ τόν ἁμαξά, τόν παπᾶ καί τήν παπαδιά καί δέν τούς κατάλαβαν.

 Κάποια στιγμή ξυπνάει ὁ ἕνας καί βλέπει τόν ἄλλον νά κοιμᾶται ἀκόμα, τότε βγάζει τό περίστροφό του καί σκοτώνει τόν ἄλλο ληστή καί τοῦ παίρνει ὅλα τά ὑπάρχοντά του. Κατά τό ἀπόγευμα τόν ἔφερε ὁ δρόμος στόν ῞Αγιο Πέτρο. Μόλις ἔφτασε κοντά ὁ παπα-Χρῆστος τόν εἶδε καί φώναξε στήν παπαδιά· «πήγαινε καί φέρε νερό καί λίγο πρόσφορο πού ᾽χει περισσέψει ἀπό τήν λειτουργία, γιατί ἔρχεται μουσαφίρης καί θά  ‘ναι πεινασμένος καί διψασμένος».

Αὐτός μόλις εἶδε ὅτι τό ψωμάκι εἶχε τήν σφραγίδα τοῦ πρόσφορου δέν τό ἄγγιξε καθόλου καί ταράχτηκε. ῎Ηπιε μόνο τό νερό καί εἶπε· «ψάχνω νά βρῶ τόν παπα-Χρῆστο τόν Γκιόκα» καί τοῦ λέει ὁ παπα-Χρῆστος. «᾿Εγώ εἶμαι, ὁρίστε, τί μέ θέλεις;» «Μέ ἔχουν βάλει νά σέ σκοτώσω». «῎Ε! νά ᾽μαι λοιπόν, τί θά κάνεις τώρα;»

Καί τόν ρωτάει ὁ ληστής, τόν μπάρμπα-Γιώργη τόν Γκιόκα πού εἶναι ἀπό τό Κριεκούκι καί κατοικεῖ στήν Τανάγρα τόν γνωρίζεις; «Εἶναι ὁ πατέρας μου» του ἀπάντησε. «Πῶ πῶ τί θά ἔκανα θά σκότωνα τόν γιό του μπαρμπα-Γιώργη; πού ‘χει βοηθήσει τόν πατέρα μου καί μᾶς ἔχει εὐεργετήσει πολλές φορές». Μετά μαρτύρησε ποιός τούς εἶχε βάλει νά τόν σκοτώσουν καί ἔφυγε.

Κάποια ἄλλη μέρα περνοῦσαν κοντά στόν Ἅγιο Πέτρο Γερμανοί καί ἡ παπαδιά εἶχε βγεῖ ἀπό τό κελί τό ὁποῖο ἦταν περίπου 30 μέτρα ἀπό τό ναό, γιά νά ἀνάψει τά καντήλια τῆς ἐκκλησίας καί τήν πυροβολοῦσαν. Τότε κρύφτηκε μέσα σ’ ἕνα κοτετσάκι καί περνοῦσαν οἱ σφαῖρες σφυρίζοντας ἀπό δίπλα της, εὐτυχῶς δέν τήν πέτυχαν, καί ἔφυγαν οἱ Γερμανοί νομίζοντας ὅτι τήν σκότωσαν.

Πολλές φορές ἀκούγονταν μέσα ἀπό τήν ἐκκλησιά τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἀγγελικές ψαλμωδίες οὐράνιες, καθώς καί πολλές νύχτες ἄστραπτε ὅλη ἡ ἐκκλησία (ὅπως βλέπουμε τήν ᾿Ακρόπολη φωταγωγημένη καί περισσότερο ἀκόμη), γιατί ἦταν οὐράνιος φωτισμός, θεϊκός, πού θαμπωνόσουν ὅταν τό κοίταζες, μαζί καμιά φορά καί μέ τίς ἀγγελικές ψαλμωδίες. Αὐτά τά ἄκουγε ὅλη ἡ οἰκογένεια τοῦ παπα-Χρήστου καί τά ἔβλεπε γιατί κατοικοῦσαν ἐκεῖ.

Κάποια ἄλλη φορά ἦταν μιά γριούλα ἑτοιμοθάνατη καί φώναξαν τόν παπα-Χρῆστο νά πάει νά τήν κοινωνήσει τήν ῾Αγία Κοινωνία καί καθώς περνοῦσε σέ μιά γειτονιά τοῦ χωριοῦ, μέ τά ῞Αγια Μυστήρια στά χέρια του μαζί μέ τό φαναράκι, εἶχαν βγεῖ ἔξω στό δρόμο οἱ γυναῖκες καί κορόϊδευαν τόν παπᾶ μέ τό παλιό. 

῏Ηταν ἕνα παιδάκι 5-6 ἐτῶν πού κρατοῦσε ἕνα καμουτσίκι στό χέρι του καί πῆγε καί χτύπησε τόν παπᾶ πού κρατοῦσε τό ῞Αγιο Δισκοπότηρο καί ὅλες οἱ γυναῖκες ἔβαλαν τά γέλια, βλέποντας αὐτή τήν σκηνή. ῎Εριξε ὁ παπα-Χρῆστος τό βλέμμα του στήν μητέρα τοῦ μικροῦ, πού καί αὐτή γελοῦσε εἰρωνικά, ἀντί νά μαλώσει τόν μικρό καί τότε εἶπε μέ τό πνεῦμα του ὁ παπᾶς «νά σοῦ ξεραθεῖ τό χέρι» καί συνέχισε τόν δρόμο του γιά τήν ἀποστολή του, κοινώνησε τήν γριούλα καί ἐπέστρεψε σπίτι του.

Τήν ἑπομένη κιόλας τό χεράκι τοῦ παιδιοῦ ὄντως καί ξεράθηκε, ἄρχισαν νά τό πηγαίνουν στούς γιατρούς τῆς Θήβας, τῆς ᾿Αθήνας, πουθενά ὅμως δέν γιατρευόταν τό χεράκι τοῦ παιδιοῦ. ῞Υστερα ἀπό τρεῖς μῆνες περίπου, ἦρθε στήν σκέψη τῆς μητέρας του αὐτό τό περιστατικό. Πάει λοιπόν καί τό λέει στόν παπᾶ μέ τό νέο, αὐτός τήν ἔστειλε στόν Δεσπότη στήν Λειβαδιά μέ τό νέο καί τοῦ εἶπε γιά τό χεράκι τοῦ παιδιοῦ της, γιά τούς γιατρούς πού πήγαινε καί γιά τό περιστατικό. Τότε αὐτός τῆς εἶπε ὅτι «ἄν δέν πᾶς σ’ αὐτόν τόν ἱερέα νά ζητήσεις συγχώρεση, τό παιδί σου δέν πρόκειται νά γίνει καλά, σ’ ὅσους γιατρούς καί ἄν πᾶς». 

῎Ετσι λοιπόν ἕνα Σάββατο ἀπόγευμα πού ᾽χε ἑσπερινό ὁ παπα-Χρῆστος στόν ῞Αγιο Πέτρο, ἦρθε καί ἐκείνη μαζί μέ τό μικρό, παρακολούθησε τόν ἑσπερινό καί ὅταν τελείωσε ὁ παπᾶς τοῦ λέει· «Πάτερ σέ θέλω νά σοῦ πῶ. Μέ θυμᾶσαι ἐμένα;» ῎Οχι παιδί μου, ποιά εἶσαι; τί θέλεις; «Θυμᾶσαι τότε πού περνοῦσες ἀπό τήν γειτονιά μας, γιά νά κοινωνήσεις κάποια γιαγιά;» Τέλος πάντων τί θέλεις; «Τό παιδάκι μου ἦταν αὐτό πού κρατοῦσε τό καμουτσίκι καί ἀπό τότε ἔχει ξεραθεῖ τό χέρι του». Καλά τῆς εἶπε, περιμένετε νά τοῦ διαβάσω κάποια εὐχή καί αὔριο ποῦναι Κυριακή καί ἔχουμε λειτουργία νά φέρεις τό παιδί νά τό κοινωνήσω.

Καί ἔτσι ἔκανε τήν ἄλλη μέρα ἡ μάνα. ῎Εφερε τό παιδάκι, λειτουργήθηκαν, τό κοινώνησε καί ὥσπου νά πᾶνε στό σπίτι τους, τό χεράκι του ἔγινε καλά καί μετά ἐγύρισαν μέ τό ὀρθόδοξο οἰκογενειακῶς καί ἐκκλησιάζονταν στόν ῞Αγιο Πέτρο.

Kάποτε, εἶχαν βάλει βουλοκέρι στίς ἐκκλησίες μέ τό παλαιό καί στό χωριό ἦταν πολύς κόσμος πού ἤθελε νά κοινωνήσει, ὅμως ὁ πρόεδρος τοῦ χωριοῦ δέν τούς τό ἐπέτρεπε. ῞Ενα βράδυ βλέπει ὅραμα ἡ παπαδιά τόν ῞Αγιο Πέτρο καί τῆς λέει «νά πᾶς νά πεῖς τοῦ προέδρου, νά σᾶς ἀνοίξει τήν ἐκκλησιά γιατί θά τοῦ κάνω μεγάλο κακό». 

῾Η παπαδιά δέν εἶπε τίποτα, γιατί νόμισε ὅτι ἁπλῶς ἦταν ἕνα ὄνειρο. Τό ἄλλο βράδυ ξαναβλέπει τόν ῞Αγιο Πέτρο καί τῆς μίλησε μέ αὐστηρό τρόπο καί τῆς εἶπε «δέν σοῦ εἶπα νά πᾶς νά βρεῖς τόν πρόεδρο νά ἀνοίξει τήν ἐκκλησία; Γιατί δέν πῆγες;». 

᾿Αμέσως ξύπνησε ἀπό τόν φόβο της καί ξύπνησε τόν παπα-Χρῆστο καί τοῦ εἶπε τί εἶχε δεῖ. Τό πρωί ξεκίνησε νά πάει νά βρεῖ τόν πρόεδρο πού ἦταν στό καφενεῖο τοῦ χωριοῦ καί τοῦ εἶπε «Μοῦ εἶπε ὁ ῞Αγιος Πέτρος νά σοῦ πῶ, νά ἀνοίξεις τήν ἐκκλησία γιατί θά σοῦ κάνει μεγάλο κακό, ἄν δέν τήν ἀνοίξεις». Τότε αὐτός εἶπε ὅτι ἡ παπαδιά τρελάθηκε, δέν ξέρει τί λέει, τήν κορόιδευε καί ὅλοι γελοῦσαν μαζί της. Τότε τοῦ ἀπάντησε, ὅτι αὐτά πού τῆς εἶπε ὁ ῞Αγιος Πέτρος τοῦ τά εἶπε καί νά κάνει ὅ,τι αὐτός νομίζει.

῏Ηταν ᾿Ιούνιος, καλοκαίρι πού θερίζουν τά σπαρτά, ἡ ἐκκλησία κλειστή. ῾Ο κόσμος εἶχε βρεῖ λάδι καί ἀνάμα καί πρόσφορο κεριά (ἦταν δύσκολο νά βρεθοῦν) καί ἀποφάσισαν νά ἀνοίξουν τήν ἐκκλησία. ῾Ο παπᾶς καί ἡ παπαδιά μπροστά, μέ τόν κόσμο πίσω τους καί μόλις ζύγωσαν κοντά στήν πόρτα, κάνει «μπράφ» καί ἀνοίγει μόνη της καί σπάζουν οἱ ἁλυσίδες. Μπῆκαν μέσα καί ἔκαναν τήν Θεία Λειτουργία.

῾Ο πρόεδρος εἶχε πάει μέ τόν γιό του νά θερίσουν τό σιτάρι στό χωράφι τους καί ἐνῶ ἦταν καλοκαίρι καί εἶχε πολύ ζέστη, ξαφνικά ἔπιασε ἕνα μπουρίνι βροχή καί ἔτρεξαν νά κρυφτοῦν κάτω ἀπό μιά κορυτσά πού ὑπῆρχε στό χωράφι τους. Πέφτει ἕνας κεραυνός καί χτύπησε τό παιδί του θανάσιμα καί τό σκότωσε.

Τήν ἴδια ἐποχή μέ τά βουλοκέρια, εἶχε ἔρθει ἀπό τίς Πλαταιές (Κόκλα) ὁ Θωμᾶς ᾿Αγγέλου, νέος τότε πού ἦταν ψάλτης καί κατοικοῦσε ἐκεῖ. ῏Ηρθε νά βρεῖ τόν παπα-Χρῆστο, γιατί στό χωριό του ἦταν κόσμος πού ἤθελε νά κοινωνήσει καί τοῦ εἶπε «πρέπει νά ᾽ρθεῖς ὁπωσδήποτε». «Καί ποῦ θά λειτουργήσουμε;» τόν ρώτησε ὁ πάτερ, «πού ᾽ναι ὅλες οἱ ἐκκλησίες κλειστές μέ βουλοκέρια;».

- «῎Εχουν εἰδοποιηθεῖ ὅλοι καί θά βρίσκονται στήν ἐκκλησία τοῦ νεκροταφείου».

Ξεκίνησαν ὁ παπα-Χρῆστος καί ἡ παπαδιά ἀπό βραδύς πεζοπορία γιά νά βρίσκονται πρωί-πρωί ἐκεῖ, γιά νά γίνει ἡ λειτουργία καί νά κοινωνήσει ὁ κόσμος.

Πράγματι τό πρωί ἔφτασαν ἐκεῖ καί μόλις ἑτοιμαζόταν νά βάλει εὐλογητός ὁ Θεός, νά ξεκινήσει ἡ λειτουργία, πλάκωσαν οἱ χωροφύλακες καί μπῆκαν μέσα, τόν σταμάτησαν γιά νά μήν ξεκινήσει καί τούς ἔβγαλαν ἔξω βιαίως. 

Απ’ ἔξω εἶχαν μαζευτεῖ χωριάτες πού τούς εἶχε ξεσηκώσει ὁ παπᾶς τοῦ χωριοῦ μέ τό νέο καί ἤθελαν νά λυντσάρουν τόν παπᾶ, τόν ψάλτη Θωμᾶ πού κρατοῦσε στό χέρι τό ῞Αγιο Δισκοπότηρο, γιατί οἱ χωροφύλακες ἔβγαλαν ἔξω τόν παπᾶ βιαίως καί δέν πρόλαβε νά μαζέψει τά  ῾Ιερά Σκεύη.

Τούς ἔσπρωξαν καί τούς πέταξαν κάτω μέ τό ῞Αγιο Δισκοπότηρο, καί κατόπιν ἄρχισε ὁ λιθοβολισμός. Τούς πετοῦσαν πέτρες σωρηδόν καί δέν κτύπησε καμιά πέτρα κανέναν. Κάποιος ἀπό τό τσοῦρμο ἔβγαλε τό περίστροφό του καί πυροβολοῦσε τόν παπα-Χρῆστο. 


᾿Εκείνη τή στιγμή εἶπε ὁ παπᾶς μέ τό νοῦ του «τά βόλια ἐναντίον σας» καί δέν τόν πέτυχε καμία σφαίρα. ῞Οσοι ἦταν ἐκεῖ καί λιθοβολοῦσαν, δέν ἔμεινε κανείς ζωντανός, ξεκληρίστηκαν ὅλοι, ὅπως μοῦ εἶπε ὁ μπαρμπα-Θωμᾶς μετά ἀπό πολλά χρόνια πού τόν συνάντησα στό σπίτι του στήν ᾿Ελευσίνα.

῾Ο πατήρ Χρῆστος πήγαινε σέ διάφορα χωριά πού τόν καλοῦσαν γιά βαπτίσεις, γιά γάμους κ.λ.π. καί πάντα ποδαρόδρομο καί πολλές φορές δέν τοῦ ἔδιναν καθόλου χρήματα, ἄλλες φορές δεκάρες καί εἰκοσάρες. Παρόλο πού ἦταν ἄμισθος καί γνώριζαν ὅτι εἶναι πολύτεκνος, καθώς ἄμισθοι εἶναι ὅλοι οἱ ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς μας καί ζοῦν χωρίς καμία ἰατροφαρμακευτική ἀσφάλεια καί περίθαλψη, ἦταν στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί τήν βοήθεια τοῦ κόσμου.

Τότε ἔτυχε ὁ πόλεμος μέ τούς ᾿Ιταλούς, κατόπιν μέ τούς Γερμανούς πού ἤμασταν ὑπό κατοχή, ἔπειτα μέ τούς ἀντάρτες. ῾Ο κόσμος ὑπέφερε πολλές δυστυχίες, ταλαιπωρίες, συλλήψεις, βασανιστήρια, ἐξορίες, φυλακίσεις, ἐκτελέσεις, ρουφιανιές, προδοσίες καί δέν εἶχαν νά περάσουν, ἔπεσαν καί ἀσθένειες καί πέθαινε ὁ κόσμος ἀπό τήν πείνα.

ΙΕΡΟΙ ΝΑΟΙ ΤΗΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΡΟΚΑΤΟΧΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Στήν Θήβα στόν ῞Αγιο ᾿Ιωάννη τόν Καλοχτένη
Στό Πυρί Θηβῶν στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου
Στά Μπάλτσια (Μελισσοχώρι) Εὐαγγελισμός Θεοτόκου
Στό Καπαρέλι στόν ῞Αγιο Κωνσταντῖνο-῾Ελένης
Στά Παραπούγκια (Λεύκτρα) ῞Αγιος Γεώργιος
Στά Παραπούγκια ῞Αγιος Πέτρος καί Παύλου
Στά Παραπούγκια ῾Αγία Παρασκευή
Στήν Λιβαδόστρα ῞Αγιος Νικόλαος
Στόν Καραντά ῞Αγιος ᾿Αθανάσιος
Στό Λεοντάριο ῾Αγία Παρασκευή
Στά Βάϊα ῾Αγία Παρασκευή
Στό Νεοχώριο (Π. Παναγιά) Ἁγία Παρασκευή
Στή Λιβαδειά ῾Αγία Τριάδα
Στή Λιβαδειά ᾿Αγρυπνία ῾Αγία Τριάς
Στό Ρωμέικο ῞Αγιος Κωνσταντῖνος καί ῾Ελένη
Στή Δαυλιά ῞Αγιος Δημήτριος

Μόλις ἔφυγαν οἱ Γερμανοί ἀπό τήν ῾Ελλάδα γύρισαν οἰκογενειακά στή Θήβα, στό σπίτι τους, μετά τόσες καί τόσες ταλαιπωρίες πού πέρασαν, πραγματική ᾿Οδύσσεια. Κάθησαν λίγο διάστημα στήν Θήβα καί ἔφυγαν γιά τήν ᾿Αθήνα, γιά τό μέλλον τῶν παιδιῶν τους. Μετακόμισαν τό 1944 στό Αἰγάλεω, ὅπου ἔμειναν 3 χρόνια μέ ἐνοίκιο, στήν ὁδό ᾿Αγχιάλου 1. Κατόπιν, πούλησαν τό σπίτι τους στήν Θήβα καί ἀγόρασαν ἕνα οἰκόπεδο μ’ ἕνα δωμάτιο στήν ὁδό Βασ. Σοφίας 27 καί Ρήγα Φεραίου στό Αἰγάλεω, γιά νά ἀποφύγουν τό ἐνοίκιο.

Στήν ᾿Αθήνα λειτούργησε καταρχήν στό Αἰγάλεω, σ’ ἕνα ἐκκλησάκι πού τό εἶχε κάποια μοναχή στό σπίτι της στήν αὐλή, τόν ῞Αγιο Φανούριο. Μετά τόν πῆραν στό Βοτανικό στίς Τρεῖς Παρθένες, ὅπου ὑπηρέτησε τρία χρόνια. ᾿Εκεῖ ἔφερνε κάποια κυρία τόν σύζυγό της καί ἐκκλησιάζονταν ἀπό τήν ᾿Ακαδημία Πλάτωνος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἄρρωστος καί δαιμονισμένος καί ὅταν ἔβγαινε ὁ παπα-Χρῆστος μέ τά Ἅγια Μυστήρια στά χέρια του, τόν ξάπλωναν κάτω γιά νά περάσει ἀπό πάνω του τά ῞Αγια Μυστήρια. 

Δέν μποροῦσαν νά τόν κρατήσουν ἕξι ἄτομα καί οὔρλιαζε τόσο δυνατά καί φώναζε «καίγομαι-καίγομαι, ἀφῆστε μέ νά φύγω γιατί ἔρχεται αὐτός». Τόν ἔφερνε ἡ γυναίκα του κάθε ἀπόγευμα στό σπίτι τοῦ παπα-Χρήστου στό Αἰγάλεω καί τοῦ διάβαζε ἐξορκισμούς, περίπου 6 μῆνες κάθε μέρα, τόν ἔλεγαν Νίκο καί τήν γυναίκα του Χρυσαυγῆ. Στό τέλος καθαρίστηκε ἀπό τά δεσμά του καί ἐξομολογήθηκε, κοινώνησε τῶν ῾Αγίων ᾿Αχράντων Μυστηρίων καί ἔπειτα ἀπό λίγες ἡμέρες καθαρός πιά, καί ἥσυχος παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Κύριό μας.

Στό Βοτανικό πήγαινε πεζοπορία γιά νά γλυτώσει τά εἰσιτήρια καί νά πάρει ἕνα κομμάτι ψωμί, νά φέρει στά παιδιά του νά φᾶνε. Ἔπειτα τόν πῆραν στά Κουπόνια, πιό πάνω ἀπό τοῦ Ζωγράφου, ψηλά, στόν ἱερό ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος. ᾿Εκεῖ λειτουργοῦσε ἀρκετά χρόνια καί ἔφευγε νύχτα ἀπό τό σπίτι του στό Αἰγάλεω, τά μεσάνυχτα πεζοπορία, γιά νά βρίσκεται πρωί πρωί στήν ἐκκλησία γιά τή λειτουργία καί ἐπέστρεφε πάλι πεζοπορία, νά τοῦ μείνουν τά εἰσιτήρια γιά μιά φραντζόλα ψωμί.

Τά χρόνια ἦταν πολύ δύσκολα καί ὑπῆρχαν ἀκόμα ἀντάρτες, οἱ χύτες, ἐμφύλιος, ὁ κόσμος δέν εἶχε χρήματα νά τοῦ δώσουν, ἦταν ἄμισθος. Σ’ ὅλη του τήν ζωή δέν παραπονέθηκε καμία φορά, σέ κανέναν, ὅ,τι τοῦ ἔδιναν τά ἔπαιρνε χωρίς μιλιά. Γι’ αὐτό τό λόγον πήγαινε κι ἐρχόταν ἀπό τό Αἰγάλεω στά Κουπόνια πεζός. Ποτέ δέν μάλωσε μέ κανέναν, δέν στενοχώρησε κανέναν, δέν πρόσβαλε κανέναν, δέν ἀδίκησε κανέναν καί σ’ ὅλη του τήν ζωή, μόνο εὐχές καί συμβουλές ἔδινε σ’ ὅλους. Τόν ἀδικοῦσαν καί δέν μιλοῦσε.

Τό 1950 ἤ 1951 πού ἄρχισε πάλι ὁ διωγμός τῶν ἱερέων μας καί ἀρχιερέων καί σφράγισαν ξανά τίς ἐκκλησίες μας μέ βουλοκέρι ἀπό τον (παπικό) Σπυρίδωνα τῶν ᾿Αθηνῶν, καί συλλάμβαναν τούς ἱερεῖς μας καί τούς ξύριζαν καί τούς ξεφτίλιζαν. Εἶχαν στείλει ἔξω ἀπό τό σπίτι τοῦ παπα-Χρήστου δύο χωροφύλακες καί παρακολουθοῦσαν νά τόν συλλάβουν, σάν νά ἦταν κάποιος κακοῦργος, αὐτό γινόταν τρία χρόνια περίπου. ῾Ο παπα-Χρῆστος κρυβόταν στήν Δραπετσῶνα στό σπίτι τοῦ ἀδελφοῦ του παπα-Δημήτρη, κάτω ἀπό τό πάτωμα τοῦ σπιτιοῦ, ἦταν πραγματική φυλακή. ᾿Επέρασε καί αὐτή τήν δοκιμασία!!!

῞Οταν ἡσύχασαν τά πράγματα τόν ἔστειλαν νά λειτουργεῖ στήν Παλιά Κοκκινιά στόν ῞Αγιο Παῦλο, ὅπου ἦταν ἐπί εἴκοσι χρόνια. ᾿Εκεῖ εἶχε συλλειτουργήσει μέ ὅλους τούς ἀρχιερεῖς μας, πού ὅλοι τόν σέβονταν καί τόν ἐκτιμοῦσαν. ῎Εκανε πολλά μυστήρια, γάμους, βαπτίσεις, ἁγιασμούς, εὐχέλαια, ἐξομολογήσεις, κηδεῖες, κατηχητικά σαρανταλείτουργα, ἀγρυπνίες, πανηγύρια καί πάντα μαζί μέ τήν ὁμόζυγόν του τήν παπαδιά πού τόν ἀκολουθοῦσε πάντα καί τόν βοηθοῦσε στίς λειτουργίες σάν ψάλτισα στό ἀναλόγιο, γιατί ἤξερε τήν σειρά καί ἔβγαζε τίς λειτουργίες ὅταν δέν ἦταν οἱ ψάλτες. Μετά ἀπό λίγο καιρό ὁ παπα-Χρῆστος ἀρρώστησε.

   
Πέντε χρόνια κράτησε η άσθένεια του στό νοσοκομεῖο ξεχασμένος ἀπό τούς περισσότερους. ῞Οταν ἐπέστρεψε ἀπό τό νοσοκομεῖο στό σπίτι του, πού κατοικοῦσε τελευταῖα στό Χαϊδάρι, ἐκάλεσε τόν τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης καί σημερινό Μακαριώτατο ᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. Χρυσόστομο, πού ἦταν ὁ μόνος πού ἔδειξε πραγματικό ἐνδιαφέρον.῏Ηρθε, τόν ἐξομολόγησε, ὕστερα φωνάξαμε τόν ἀείμνηστο πατέρα Καλλίνικο ἀπό τόν Ἅγιο Νικόλαο Χαϊδαρίου, ἔφερε τήν Ἁγία Κοινωνία καί τόν κοινώνησε. Ὁ παπα-Χρῆστος προέβλεψε τήν κοίμησή του δύο ἡμέρες πρίν. ῏Ηταν ἡμέρα Τρίτη καί μοῦ εἶπε ὅτι «τήν Πέμπτη ἀναχωρῶ».


Πράγματι τήν Πέμπτη στίς 13/04/2978, ὅπως προέβλεψε, ἄφησε τήν τελευταία του πνοή πρός Κύριον. ῾Η παπαδιά μέ τόν πατέρα Καλλίνικο τόν τακτοποίησαν καί τόν ἔντυσαν μέ τά ἱερά του. Τηλεφώνησαν στόν Μακαριώτατο κ.κ. Χρυσόστομο, καθώς ἦταν ἡ ἐπιθυμία του, νά γίνει ἡ κηδεία του στήν ῾Ιερά Μονή Παναχράντου, στά Μέγαρα, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε «῎Εχουμε ἱερά ὑποχρέωση, παιδί μου, καί νά τόν φέρεις ἐδῶ».

Τόν πήγαμε στήν ἐνορία του, στόν ῞Αγιο Παῦλο, γιά νά τόν ἀποχαιρετήσει τό ἐκκλησίασμα πού τόσα χρόνια ἁγίαζε, γιά τελευταία φορά. ᾿Εν συνεχείᾳ τόν πήγαμε στήν ἱερά μονή τῆς Παναχράντου, ὅπου τόν διάβασαν, ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπός μας, μέ τόν πατέρα Κύριλλο καί τήν ἀδελφότητα τῆς ἱερᾶς μονῆς.

Κηδεύτηκε στό κοιμητήριό τους ἡμέρα Παρασκευή 14/04/1978 καί συνέπεσε μέ τούς τελευταίους Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας μας. Εἶχε ἔρθει κόσμος πολύς λόγῳ τῶν Χαιρετισμῶν καί ἔτυχαν καί στήν κηδεία. ῞Υστερα ἀπό λίγον καιρό τήν πρεσβυτέρα του, τήν ἔκειρε ὁ Μακαριώτατος στήν ἱερά μονή Παναχράντου καί τήν διάβασε Μεγαλόσχημη Μοναχή καί ἐκλήθη μέ τό μοναχικό ὄνομα Ἄννα καί ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα της καί κοιμήθηκε, τήν κήδεψαν καί αὐτήν ἐκεῖ, ὅπου ἀναπαύονται μαζί ὁ πατήρ Χρῆστος καί ἡ γερόντισσα ῎Αννα στό ἴδιο κοιμητήριο.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ

[Τά ἀνωτέρω γραφόμενα εἶναι ἀπό ἰδιόχειρα χειρόγραφα τῆς πρεσβυτέρας γερόντισσας μοναχῆς ῎Αννας, τό ἔτος 1979 καί τοῦ γιοῦ τους ᾿Αλεξίου Γκιόκα, τό ἔτος 2007]. («Η Φωνή της Ορθοδοξίας», ἀρ. φ. 950 - 955 σέ συνέχειες)