Announcement Concerning the Situation in Australia

We have learned from the foreign press of Australia of an attempt to create a false impression relative to an agreement between the Federation of Greek Orthodox Communities of Australia and a group who present themselves as the “Church of the GOC of Greece.”

From their publications it is clear that this agreement has only one objective: to obtain recognition of the sacraments performed by the “Autocephalous Church of Australia and America(!),” i.e. the ecclesiastical institution formed by the Federation of Greek Orthodox Communities of Australia. We have always known the disagreement between the communities and the Archdiocese of Australia. We knew very well that this disagreement was never for reasons of faith; it has to do with administrative issues. The communities were never willing to submit complete control of the churches, which were built by the sweat of simple immigrants, who are members of the community, to the Patriarchate. The issue is mostly one of economic control of the churches. For this reason they separated from the New Calendar Archdiocese of Australia and founded their own “Autocephalous” Church.

This “Autocephalous” Church also follows the New Calendar; it uses as its clergy mostly people who have come from the New Calendar Church, from which they do not differ at all in ecumenistic practices such as mixed marriages and shortened divine services; they accept into their ranks as members high-ranking Greek-Australian Freemasons, etc. The only exception is that the sacraments performed by clergy of the “Autocephalous” Church are not recorded in the registry office of the Greek Consulate. From the beginning this has been a device used to pressure the “Autocephalous” Church, and it expressed the preference of the Greek authorities for the other New Calendarist faction, i.e. the Archdiocese.

The issue of recognizing the sacraments of the “Autocephalous” Church concerns the Greek authorities; the “Autocephalous” Church could have resolved it with political or legal means. However, the solution which the Federation of Greek Orthodox Communities of Australia has found is absurd and offensive for the Genuine Orthodox Christians.

The sacraments of the GOC performed outside Greece are registered in the books of the Greek Consulate, but not indiscriminately. The clergymen who perform these sacraments must have been canonically ordained and not have been deposed.

The communities have as their Bishop a former New Calendarist clergyman of the Archdiocese of Athens who was “ordained” by individuals who do not have canonical ordination. Auxentios, who bears the title of Archbishop of Aegina, was “ordained” in 1996 by Maximus Ballianatos and Demetrios Biffe. The former was at one time Metropolitan of Cephalonia of the Church of the GOC of Greece; however, he was deposed in 1985 because of an illicit ordination which he performed, and later he was excommunicated when it was proven that he had lied under oath. The latter was a New Calendarist hieromonk who suddenly presented himself as the “Archbishop of Crete” without anyone knowing whence he came.

The group of Auxentios “of Aegina” is of infinitely small scope in Greece. If the sparse sacraments performed by their few “clergymen” are recorded by municipal registrars (which we doubt), this is undoubtedly due to the poor observance of governmental regulations on the part of said municipal registrars. Wherever the registrars fulfill their responsibilities, such sacraments are not listed.

Moreover, the sacraments performed by the clergy of the “Autocephalous” Church of Australia cannot be registered as GOC sacraments, because, very simply the clergymen in question have never been clergy of the GOC. They were and are New Calendarists. They were not transformed into Genuine Orthodox clergy simply by the signature of the honorable president of the Federation of Greek Orthodox Communities of Australia with the agreement of someone who bears the title of “Archbishop of the GOC.” Neither did entrusting the administration of the “Autocephalous” Church to a former New Calendarist clergyman who received a nonexistent “ordination” from those who bear the title of GOC, in order to return to Australia and liturgize once again as a New Calendarist for New Calendar parishes suddenly change them—as if through magic—into GOC clergymen.

Moreover, the use of certificates which bear the heading “Church of the GOC of Greece—Autocephalous Church of Australia and America” is at least absurd: how are they autocephalous when they are under a greater Church authority? It is obvious that the use of the name of the GOC is a pretext for the deceitful manner of getting the sacraments of the “Autocephalous” Church registered.

If they want their sacraments to be registered, they should go to the courts responsible for such things, “entering by the gate,” and obtain recognition for what they are in reality, and they should not take advantage of a name which does not belong to them, because “he who enters in not by the gate but by another way, such a one is a thief and a robber,” according to the Gospel.

Besides, we should mention that from our research until now with the Supreme Court of Athens there does not exist a legal person with a registration number which the announcement of the Federation of Greek Orthodox Communities of Australia mentions.

From the Office of the Sacred Synod

Περί της εν Αυστραλία καταστάσεως

Σύμφωνα μέ πληροφορίες ἀπό τόν παροικιακό τύπο τῆς Αὐστραλίας διαπιστώνουμε την προσπάθεια προβολῆς μιᾶς ἐσφαλμένης εἰκόνας σχετικά μὲ τὴν ὑπόθεση τῆς συμφωνίας μεταξύ τῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλληνικῶν Ὀρθοδόξων Κοινοτήτων Αὐστραλίας καὶ μιᾶς ὁμάδος ρασοφόρων αὐτοπαρουσιαζομένης ὡς «Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος».

Ἐκ τῶν δημοσιευμάτων αὐτῶν εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἡ συμφωνία αὐτή εἶχε ἕναν καὶ μόνον στόχο: τὴν ἐπίτευξη τῆς ἀναγνωρίσεως τῶν μυστηρίων τῶν ἐπιτελουμένων ἀπό τήν λεγομένη «Αὐτοκέφαλο Ἐκκλησία Αὐστραλίας καὶ Ἀμερικῆς(!)», δηλαδή τόν Ἐκκλησιαστικό φορέα τόν ὁποῖο ἐδημιούργησε ἡ Ὁμοσπονδία Ἑλληνικῶν Ὀρθοδόξων Κοινοτήτων Αὐστραλίας. Μᾶς ἦταν πάντοτε γνωστή ἡ διαφωνία τῶν Κοινοτήτων μὲ τὴν Ἀρχιεπισκοπή Αὐστραλίας. Γνωρίζαμε κάλλιστα πῶς ἡ διαφωνία αὐτή δὲν ἦταν ποτέ γιὰ ζητήματα πίστεως. Ἀφορούσε διοιηκητικά θέματα. Οἱ Κοινότητες ποτέ δὲν ἀνέχθηκαν νὰ παραχωρήσουν στόν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῶν Πατριαρχικῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν τούς ναούς πού μέ τόν ἰδρῶτα τῶν ἁπλῶν μεταναστῶν – μελῶν τους ἀνήγειραν. Τὸ θέμα κυρίως ἀφοροῦσε τόν οἰκονομικό ἔλεγχο τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὡς ἐκ τούτου ἀποσχίσθηκαν ἀπό τήν Νεοημερολογιτική Ἀρχιεπισκοπή Αὑστραλίας καί ἴδρυσαν τήν δική τους «Αὐτοκέφαλη» Ἐκκλησία.

Ἡ «Αὐτοκέφαλη» αὐτή Ἐκκλησία ἀκολουθεῖ ἐπίσης τὸ νέο ἡμερολόγιο, χρησιμοποιεῖ ὡς κληρικούς της κυρίως πρόσωπα πού προέρχονται ἀπό την Ἀρχιεπισκοπή Αὐστραλίας, ἀπό τήν ὁποία δέν διαφέρει καθόλου στίς οἰκουμενιστικές πρακτικές τῆς τελέσεως μικτῶν γάμων, τῆς ἐλλειποῦς τηρήσεως τῶν τυπικῶν τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, τῆς ἀποδοχῆς στίς τάξεις της ὡς μελῶν καί στελεχῶν μασόνων ὁμογενῶν κ.λπ.. Πλήν ὅμως, τά μυστήρια ποὺ ἐπιτελοῦνται ἀπό τούς κληρικούς τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας δὲν καταχωροῦνται στά βιβλία τῶν Ἑλληνικῶν Προξενικῶν Ἀρχῶν. Τοῦτο ἀποτελοῦσε ἀνέκαθεν ἕνα μέσον πιέσεως κατά τῆς «Αὐτοκεφάλου» καὶ ἐξέφραζε τήν προτίμηση τῶν Ἑλληνικῶν Ἀρχῶν πρὸς τῆν ἄλλη νεοημερολογιτική παράταξη τῆς Αὐστραλίας, δηλαδή τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς.

Τὸ ζήτημα τῆς καταχωρήσεως τῶν μυστηρίων τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας ἀφορᾶ τίς Ἑλληνικές Ἀρχές καί θά μποροῦσε νὰ τό λύσει αὐτό μέ πολιτικά ἢ νομικά μέσα ἡ Αὐστραλιανή Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία. Ἡ λύση, ὅμως, τήν ὁποία προέκρινε ἡ Ὁμοσπονδία Ἑλληνικῶν Ὀρθοδόξων Κοινοτήτων Αὐστραλίας εἶναι παράλογη καί προσβλητική γιὰ τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.

Διότι τά μυστήρια τῶν Γ.Ο.Χ. καταχωροῦνται κανονικά στά ληξιαρχεῖα τῆς Ἑλλάδος καί τῶν Ἑλληνικῶν Προξενικῶν Ἀρχῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀλλά ὄχι ἀπροϋποθέτως. Πρέπει οἱ κληρικοί οἱ ὁποῖοι τὰ ἐπιτελοῦν νὰ ἔχουν κανονικά χειροτονηθεῖ καὶ να μήν ἔχουν καθαιρεθεῖ.

Οἱ Κοινότητες προσέλαβαν ὡς Ἐπίσκοπο ἕναν πρώην νεοημερολογίτη Κληρικό τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν τόν ὁποῖο «ἐχειροτόνησαν» ἄτομα μή φέροντα κανονική χειροτονία. Ὁ φερόμενος ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Αἰγίνης Αὐξέντιος, «χειροτονήθηκε» τό 1996 ἀπό τόν Μάξιμο Βαλλιανάτο καί τόν Δημήτριο Μπίφη. Ὁ πρῶτος ἦταν κάποτε Μητροπολίτης Κεφαλληνίας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὅμως τό 1985 καθῃρέθη λόγῳ μιᾶς παράνομης χειροτονίας τὴν ὁποία εἶχε ἐπιτελέσει, καί στή συνέχεια ἀφορίσθηκε, ὅταν ἀποδείχθηκε ὅτι ἐπιπλέον εἶχε ψευδορκήσει. Ὁ δεύτερος ἦταν νεοημερολογίτης ἱερομόναχος ὁ ὁποῖος ξαφνικά παρουσιάσθηκε ὡς ...Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης, δίχως νὰ γνωρίζει κανείς ἀπό ποῦ ἀνεφύη!

Ἡ περί τόν ἐν λόγῳ «Αἰγίνης Αὐξέντιο» ὁμάδα ἔχει ἀπειροελάχιστη ἐμβέλεια στόν Ἑλλαδικό χῶρο καί τά ἐλάχιστα «μυστήρια» τά ὁποῖα ἐπιτελοῦν οἱ ὀλιγάριθμοι «κληρικοί» τους ἄν καταχωροῦνται στά ληξιαρχεῖα (γιὰ τό ὁποῖο ἀμφιβάλουμε) τοῦτο ἀσφαλῶς θὰ ὀφείλεται στήν ἐλλειπῆ τήρηση τῶν ὑπουργικῶν ἀποφάσεων καί ἐγκυκλίων ἀπό τοὺς ληξιάρχους. Ὅπου οἱ ληξίαρχοι ἐπιτελοῦν τό καθῆκον τους αὐτά δέν καταχωροῦνται.

Ἐπιπλέον τά ὑπό τῶν Κληρικῶν τῆς «Αὐτοκεφάλου» Ἐκκλησίας στήν Αὐστραλία, τελεσθέντα μυστήρια δέν μποροῦν να καταχωρηθοῦν ὡς μυστήρια τῶν Γ.Ο.Χ., διότι ἁπλούστατα αὐτοί οἱ ὁποῖοι τὰ ἐτέλεσαν δὲν ἦταν ποτέ Κληρικοί τῶν Γ.Ο.Χ.. Ἦταν καί εἶναι πάντοτε νεοημερολογῖται. Δέν μετεβλήθησαν σέ Γ.Ο.Χ. ἀπό μία ὑπογραφή πού ἔβαλε ὁ Ἀξιότιμος Πρόεδρος τῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλληνικῶν Ὀρθοδόξων Κοινοτήτων Αὐστραλίας σέ συμφωνία μέ ἕναν φερόμενο ὡς Ἀρχιεπίσκοπο Γ.Ο.Χ.. Οὔτε ἡ ἀνάθεση τῆς διοικήσεως τῆς «Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας» σέ πρώην νεοημερολογίτη κληρικό πού ἔλαβε ἀνυπόστατη «χειροτονία» ἀπό φερομένους ὡς Ἐπισκόπους Γ.Ο.Χ., γιὰ νὰ μεταβῇ στὴν Αὐστραλία καί λειτουργεῖ πάλι μέ τό ὡς νεοημερολογίτης σέ νεοημερολογιτικές Ἐνορίες, μετέτρεψε τούς ἰδίους κληρικούς ξαφνικά -ὡς διὰ μαγείας- σέ κληρικούς Γ.Ο.Χ.!

Ἐπιπλέον ἡ χρησιμοποίηση πιστοποιητικῶν πού φέρουν στην προμετωπίδα «Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος – Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία Αὐστραλίας και Ἀμερικῆς» εἶναι τουλάχιστον παράλογη: πῶς εἰναι αὐτοκέφαλη, ὅταν ὑπάγεται σέ μείζονα ἐκκλησιαστική ἀρχή; Εἶναι προφανές ὅτι ἡ χρήση τῆς ἐπωνυμίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι προκάλυμμα γιὰ τήν μέ πλάγιο τρόπο καταχώρηση τῶν μυστηρίων τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας.

Ἐάν θέλουν τήν καταχώρηση τῶν μυστηρίων τους νὰ τό πράξουν προσφεύγοντες στά ἁρμόδια δικαστήρια «εἰσερχόμενοι διὰ τῆς θύρας» ἀναγνωριζόμενοι ὡς αὐτοί πού εἶναι πραγματικά καὶ ὄχι μεταχειριζόμενοι μία ἐπωνυμία πού δέν τούς ἀνήκει. Διότι «ὁ μή εἰσερχόμενος διά τῆς θύρας (...), ἀλλά ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν, ἐκεῖνος κλέπτης ἐστί καί ληστής» κατὰ τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον.

Ἐπιπροσθέτως, ὀφείλουμε νὰ ἀναφέρουμε, ὅτι ἀπό τὴν μέχρι τώρα ἔρευνά μας στὸ Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν, δέν ὑφίσταται νομικό πρόσωπο μέ ἀριθμό μητρώου αὐτόν που ἀναφέρει ἡ ἀνακοίνωση τῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλληνικῶν Ὀρθοδόξων Κοινοτήτων Αὐστραλίας.

Ἐκ τῆς Γραμματείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Met. Vitaly on the Anathema against Ecumenism

. 

The ROCOR's Anathema Against Ecumenism (1983)

. 

by Archbishop Vitaly of Montreal and Canada

The Council of Bishops of 1983 was a most special council, whose distinctiveness lay in its modesty and inconspicuousness. This was, of course, the first time in the history of our Church that a council had been held at Holy Transfiguration Skete—not even in a monastery. The fourteen hierarchs who took part in the Council traveled from all parts of the free world—at their head the First Hierarch of our Church, His Eminence Metropolitan Philaret. Ten of them were elderly men over seventy years old. In addition, no previous council had been so brief, continuing in all for just under two weeks. The skete, in which all the sessions were held, is situated in a very beautiful locale, far from heavily-traveled roads and surrounded on all sides by coniferous and deciduous forests: one might even describe its location as overgrown [...]

Of course, neither the international nor the local press made a single mention of our very insignificant council, which only further emphasizes its modesty. Indeed, none of these members of the press had time for us when at the other end of Canada, 4,800 kilometers from Mansonville (Quebec), a world-wide ecumenical council was being held. All religions were represented there: Orthodox, Roman Catholics, Protestants of every sort, Jews, Moslems, Buddhists, Hindus, and even simple shamans (or to put it more directly and simply: sorcerers). If one adds to this motley collection women priests and the presence among the participants of bare-footed dancers in the style of Eleanora Duncan then one simply cannot find words fit to describe the character of this great world-wide assembly.

It has been almost a hundred years now since ecumenism began its attack upon the one true Church of Christ, invested by Him with the authority to bind and to loose, and began to unite all the countless heresies, both small and great, acknowledging them to be, as it were, sparks of the truth, from which the future ecumenical church is to be formed in place of the historical Church of Christ, which in their opinion has proved to be a failure. Against this monstrous teaching a vast literature has grown up, revealing ecumenism to be the heresy of heresies, but we cannot in such a short article review it in detail. Without doubt, the time for discussion and polemics has passed and the time has come to judge this movement and, however insignificant our Council of 1983 may seem, it has at last condemned ecumenism and anathematized it in the following words:

• 
  Those who attack the Church of Christ by teaching that Christ's Church is divided into so-called "branches" which differ in doctrine and way of life, or that the Church does not exist visibly, but will be formed in the future when all "branches" or sects or denominations, and even religions will be united into one body; and who do not distinguish the priesthood and mysteries of the Church from those of the heretics, but say that the baptism and eucharist of heretics is effectual for salvation; therefore, to those who knowingly have communion with these aforementioned heretics or who advocate, disseminate, or defend their new heresy of Ecumenism under the pretext of brotherly love or the supposed unification of separated Christians, Anathema!

The Russian Church Abroad, now headed by Metropolitan Philaret, professes itself to be an inseparable part of the historic Russian Church. As a local Church it has the right to summon its regular Councils and to enforce its resolutions, which are thereupon fully obligatory for all of its children, scattered throughout the world. Time will tell whether or not the other local Churches will adopt our resolution on ecumenism as the acts of the Ten Local Councils were, in their time, entered into the Book of the Canons of the Holy Apostles, the Sacred Ecumenical Councils, and the Holy Fathers of the Universal Church. We well know that all our conciliar resolutions against the Moscow Patriarchate, whose hierarchy is completely subject to the atheist Communist Party, were merely taken note of by the other local Churches—to their spiritual detriment. The local Orthodox Churches tried to justify themselves by saying that their silence was due to the difficulty of discerning all the internal affairs of Russia and that our resolutions against the Soviet Moscow Patriarchate were more political than ecclesiastical, although it is now clear to all reasonable persons that the doctrine of Communism is atheistic and materialistic. Russia is not Nicaragua, and when such a great people, occupying one sixth of the earth suffers, the whole world suffers. The disease of Communism has now penetrated every nation and to say that anyone cannot understand the internal affairs of Russia would be, to put it mildly, amusing if they had not had such a tragic influence on all the Orthodox Churches and peoples. In regard to ecumenism, every local Church has had ample time, more than a century, to spend examining it and, if the local Churches base their teachings and life upon the canons of the Holy Apostles and the other Orthodox Councils, then they cannot but recognize that ecumenism is clearly the most pernicious of heresies, for it has gathered all the heresies that exist or have existed and has called this union a Church—a deed that savors of Antichrist.

By proclaiming this anathema, we have protected our flock from this apocalyptic temptation and, at the same time, have reluctantly put before the conscience of all the local Churches a serious issue, which sooner or later they must resolve in one way or the other. The future spiritual fate of the universal Orthodox Church depends on the resolution of this problem. The anathema we have proclaimed is de jure a manifestation of a purely local character of the Russian Church Abroad, but de facto it has immense significance for the history of the universal Church, for ecumenism is a heresy on a universal scale. The place of the Russian Church Abroad is now plain in the conscience of all the Orthodox. The Lord has laid a great cross upon us, but it is, however, no longer possible to remain silent; for continued silence would be like a betrayal of the Truth, from which may the Lord deliver us all!

Arch. Averky, on the term "True Orthodox"

 .

. 

ARE THE TERMS "CHRISTIAN" AND "ORTHODOX" ACCURATE IN OUR TIMES?

 .

 .

 .

by Archbishop Averky (Taushev)

 .

Until recently, the concepts and terms "Christian" and "Orthodox" were unambiguous and meaningful. Now, however, we are living through times so terrible, so filled with falsehood and deception, that such concepts and terms no longer convey what is significant when used without further clarification. They do not reflect the essence of things, but have become little more than deceptive labels.

Many societies and organizations now call themselves "Christian," although there is nothing Christian in them, insofar as they reject the principal dogma of Christianity—the divinity of our Lord Jesus Christ, as do several of the newest sects, to which the very spirit of true Christianity, which follows so naturally and logically from the teaching of the Gospels, is generally quite foreign.

Of late, the term "Orthodox" also has ceased in large measure to express what it should, for even those who in fact have apostatized from true Orthodoxy and become traitors to the Orthodox Faith and Church continue to call themselves "Orthodox."

Such are all the innovators, who reject the true spirit of Orthodoxy, all those who have started down the path of mutual relations with the enemies of Orthodoxy, who propagandize for common prayer and even liturgical communion with those who do not belong to the Holy Orthodox Church. 

Such are the "renovationists"1 and contemporary "neo-renovationists," the "neo-Orthodox" (as some of them openly style themselves!), who are clamoring about how essential it is to "renew the Orthodox Church," about some sort of "reforms in Orthodoxy," which allegedly has become "set in its ways" and "moribund." They harp on such things instead of focusing their prayerful attention on the truly essential renewal of their own souls and the fundamental reform of their own sinful nature with its passions and desires. They insistently proclaim union with heretics, with non-Orthodox, and even with non-Christians. They proclaim "the union of all," but without the unity of spirit and truth which alone makes such union possible. 

Such, for example, in our days are the Ecumenical Patriarchs of Constantinople, who in the past recognized the "Living Church" in Soviet Russia as legal and now recognize the Pope of Rome as the "head of the whole Christian Church," and even admit the papist Latins to Holy Communion without their first being united to the Holy Orthodox Church. 

Such are all those who actively participate in the so-called Ecumenical Movement, which is striving so blatantly to create some sort of new pseudo-church out of all the denominations now existing. 

Such, too, are those many others who are not completely faithful to our Lord and Saviour and His Holy Church, but serve His vicious enemies or please them in one way or another by helping them to realize their anti-Christian goals in a world which has turned away from God. Who will dare to deny us our lawful right not to recognize such people as Orthodox, even though they may persist in using that name and in bearing various high ranks and titles? From church history we know that there have been not a few heretics and even heresiarchs of high rank who were solemnly condemned by the Universal Church and removed from their offices.

But what do we see today? This, sadly, is an age of unlimited concessions and sly collaboration, when even the most scandalous heretical actions or statements disturb hardly anyone. Very few react to this manifest apostasy from Orthodoxy as they should, and as for condemning these new heretics and apostates—there is no point in even thinking about it. Today everything is permitted for everyone and nothing is prohibited for anyone, except in cases where someone is personally hurt, offended and insulted when their own folly is pointed out. Oh, in such cases, this is unforgivable! Then threats make their appearance, based on those forgotten canons, which otherwise are "obsolete, outdated and unacceptable" in our advanced, progressive age!

The truth is readily ignored and brazenly flouted, while evil, just as readily, celebrates its triumphant victory and gloatingly mocks the truth which it has overthrown and trampled upon. Is it possible to reconcile one's conscience to this contemporary situation? Can one close one's eyes to all these lies and falsehoods and calmly act as if one saw nothing wrong? Only individuals whose consciences are burned out or completely lost can do so! That is why it is more than strange to hear some, imagining themselves to be Orthodox, call the Russian Church Outside of Russia, "Old Believer," "schismatic," "Black Hundredist, "2" retrograde," "obscurantist," and so on, simply because we will not walk in step with these times and dare not to apostatize in anything from Christ's Gospel and the original teaching of the Holy Church, and therefore consider it an obligation of conscience to condemn this clear and obvious evil of contemporary life which has already penetrated into the Church.

In fact, it is not we who are schismatic, but all those who follow the spirit of these times and by that act cut themselves off from the One, Holy, Catholic, and Apostolic Church, apostatizing from the apostolic faith, from the faith of the Fathers, from the Orthodox faith, which established the whole world… These people are obviously hurtling over the precipice of apostasy—into the abyss of perdition, together with the whole contemporary world, burying themselves in their apostasy from the life-creating God.

Do you hear the Apostle's divinely inspired words, modernists, attempting to distort Christ's Gospel and becoming so readily and zealously "conformed to this world," evil and alluring as it is?

We readily accept your indictment that we are "old believers," considering it an honor to our traditionalism; but how does your Christian conscience get on with your innovating, which overthrows essentially the ancient, true faith and Christ's unchanging Church?

Was it not the Apostle who warned all Christians: "Be ye not conformed to this world, but be ye transformed by the renewing of your mind, that ye may prove what is the good, and acceptable, and perfect will of God" (Romans 12:2).

We are "old believers," but not schismatics, for we have never cut ourselves off from the true Church of Christ.

We are in union with our Head, Christ the Saviour, with His holy Disciples and Apostles, with the Apostolic Fathers, with the great Fathers and Teachers of the Church, and with the great luminaries and pillars of the faith and piety of our Fatherland, Holy Russia. But you are in union with some sort of innovating, self-appointed teachers, whom you advertise everywhere so unlawfully and obstinately, disparaging and at times even daring to criticize the genuine luminaries of our Holy Church, who have pleased God and been glorified in many ascetic struggles of piety and miracles throughout the course of her two-thousand year history.

This being the case, which of us is really the schismatic? Of course it is not those in the spirit of traditional Orthodoxy, but those who have apostatized from the true faith of Christ and rejected the genuine spirit of Christian piety; even though all the contemporary patriarchs, who have altered our age-old, patristic Orthodoxy, may be on the latter's side, as well as the majority of contemporary, so-called Christians.

Indeed, Christ the Saviour did not promise eternal salvation to the majority, but quite the contrary, He promised it to His "little flock," which will remain faithful to Him to the end, in the day of His Glorious and Terrible Second Coming, when He will come "to judge the living and the dead."

"Fear not, little flock," He said, painting the frightening picture of the last times of apostasy from God and persecution of the Faith before our mind's eye, "For it is your Father's good pleasure to give you the Kingdom" (St. Luke 12:32).

This is why all we have said above prompts us to re-examine the terminology that has been accepted up to the present. It is insufficient in our time to say only "Christian"—now it is necessary to qualify this by saying "true-Christian." Similarly it is insufficient to say "Orthodox"—it is essential to emphasize that one is not referring to an innovating modernist "Orthodox," but to a true Orthodox.

All genuine zealots of the true faith, serving Christ the Saviour alone, have already begun to do this, both those in our Fatherland, enslaved by ferocious enemies of God, where zealots depart into the catacombs like the ancient Christians, as well as in Greece, our brother nation, where the "Old Calendarists" not only refuse to accept the new calendar, but also reject all innovations of any kind. They have a special veneration for that champion of Holy Orthodoxy, St. Mark, Metropolitan of Ephesus, thanks to whose steadfastness the impious Union of Florence with papal Rome in 1439 failed.3

In our firm stand for the true Faith and Church it is essential to avoid everything personal—pride and self-exaltation, which inevitably lead to new errors, and eventually even to a fall; we have already witnessed this in several cases. It is not ourselves we should praise, but the pure and immaculate Faith of Christ. No fanaticism is admissible here because it is capable of blinding the spiritual eyes of such who are "zealous not according to knowledge." Rather than confirming one in the Faith, this blind fanaticism can sometimes lead one away from it.

It is important to know and to remember that a true Orthodox Christian is not someone who just accepts the dogmas of Orthodoxy formally, but a person who, as our great Russian hierarch St. Tikhon of Zadonsk taught so beautifully, thinks in an Orthodox way, feels in an Orthodox way, and lives in an Orthodox way, incarnating the spirit of Orthodoxy in his life. This spirit-ascetic and world-renouncing, as is clearly set forth in the Word of God and the teachings of the Holy Fathers—is most sharply and boldly denied by the modernists, the "neo-Orthodox," who want in everything to keep in step with the spirit of this world lying in evil, whose prince, in the words of the Lord Himself, is none other than the devil (St. John 12:31). Thus it is not God Whom they desire to please, but the "prince of this world," the devil; and thereby they cease to be true Orthodox Christians, even if they call themselves such.

If we consider all this more seriously and deeply, then we will see that this is precisely the case and that modernism with its innovations is leading us away from Christ and His true Church.

Let us be horrified at how rapidly apostasy has proceeded, although the modernists do not see it or feel it, inasmuch as they themselves are taking an active part in it.

And so let us not fear to remain in the minority—far from all their high-sounding titles and ranks. Let us always remember that even Caiaphas was a high priest of the true God, and to what depths he sank—to the horrible sin of deicide!

While living in this world which has apostatized from God, let us strive not for specious human glory and cheap popularity, which will not save us, but only to be within Christ's "little flock."

Let us be True Orthodox Christians, not modernists!

________________________________ 

1 The name of members of the "Living Church" movement, sponsored by the Bolsheviks in the 1920's (Trans.).

2 Literally, "black hundreders:" the "black hundreds" were a patriotic, anti-revolutionary organization in pre-revolutionary Russia. Popular slander equates them with the irresponsible mobs that carried out pogroms. In fact the black hundreds were Church sponsored and opposed to any sort of brutality.

3 It is noteworthy that both the Catacomb Church in the USSR ("Tikhonites") and the Greek Old Calendarists, between whom there can hardly be any communication, have begun to call themselves "True Orthodox Christians."

 .

 .

. 

Reprinted from Orthodox Life, St. Job of Pochaev Press, Holy Trinity Monastery,

Jordanville, New York., Vol. 25, No. 3, May-June, 1975., pp. 4-8.

Το αίμα της Μάνδρας

Ως γνωστόν, η Αγία και Μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών είναι η κατ' ευθείαν και μόνη κληρονόμος της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας που ιδρύθηκε κατά την ημέρα της Αγίας Πεντηκοστής. Και τούτο, διότι μόνο Αυτή διεφύλαξε και διαφυλάττει προσεκτικά την Ορθόδοξον Χριστιανική Πίστην και ζωήν αναλλοίωτον, όπως οι Άγιοι Απόστολοι την παρέδωσαν εις τους Αγίους και Θεοφόρους Πατέρας της Εκκλησίας μας.

Διαφυλάττουσα όμως την Αγίαν Πίστην η Εκκλησία μας, εδοκιμάσθη "ως χρυσός εν χωνευτηρίω" (Σοφ. Σολομ. γ'6) και εθριάμβευσε εν μέσω διωγμών, αιμάτων και θυσιών, ακολουθούσα τα αιματόβρεκτα αχνάρια της Εκκλησίας των πρώτων αιώνων.

Επολεμήθη επί 60κοντα και πλέον χρόνια και εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να πολεμάται σκληρά. Είναι βέβαιον ότι και εις το μέλλον δεν θα σταματήσουν οι δοκιμασίες αυτής. Ο Δικαιοκρίτης Θεός όμως, "εύρεν την Εκκλησίαν μας αξίαν" χάριν της υπομονής και της καρτερικότητας των Κληρικών και Πιστών της.

Μένει η Εκκλησία μας και θα παραμένει το απόρθητο Φρούριο όσο και αν θα επιστρατεύεται η σατανική εφευρετικότης των σκοτεινών δυνάμεων για την εκπόρθησή του. Στηρίζει ακλόνητα και διαφυλάττει την αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως χωρίς να κάμπτεται από θλίψεις, ταλαιπωρίες, συκοφαντίες, διωγμούς και μαρτύρια.

Απευθύνει αγωνιστικά σαλπίσματα προς τους Ορθοδόξους Xριστιανούς κάθε εποχής, ηλικίας 

και φύλου όπως:

"Γίνου πιστός άχρι θανάτου" (Αποκάλ. β'10),

"Έως θανάτου αγώνισαι περί της αληθείας" (Σειράχ δ'28)

"Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως" (Α' Τιμόθ. στ'12).

Και είναι αλήθεια ότι πάντοτε ευρίσκονται ψυχές που ανταποκρίνονται σ' αυτά και θυσιάζονται για την πίστη, ψυχές που ο ζήλος τους μένει πύρινος μέχρι τέλους της ζωής τους.

Και η ανταμοιβή τους πάντοτε υπερτέρα της προσφοράς τους: "τους δοξάζοντάς με δοξάσω" (Βασιλ. β'30). Η επουράνιος αντιμισθία του Πατρός "ο της δικαιοσύνης

στέφανος".

"Τα πάτρια", εκπληρούντα, συν Θεώ, την προσπάθειαν που ανέλαβαν, παρουσιάζουν τα αιματηρά γεγονότα της Μάνδρας Αττικής, ως δείγμα των δεινών της καταδιωγμένης Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Με ιδιαιτέρα μάλιστα συγκίνηση σπεύδουν να πληροφορήσουν τους αναγνώστες τους ότι, αποτέλεσμα των αιματηρών σκηνών ήταν, αφ' ενός μεν ο δια μία ακόμα φορά θρίαμβος της Ορθοδόξου ημών Πίστεως και αφ' ετέρου δε, η ανάδειξη μιας Μορφής πλημμυρισμένης από την φωτιά της Πίστεως και της αγάπης προς τον Χριστό, μιας νέας μάρτυρος, της Αικατερίνας (Ρούττη).

"Τα Πάτρια", όπως άλλοστε και η Εκκλησία διακηρύττει, φρονούν, ότι η συγκατεριθμήθη εις τον χορόν των Αγίων Μαρτύρων. Η 15η Νοεμβρίου, ημέρα της τελειώσεώς της, είναι η Γεννέθλιος Ημέρα της Νεομάρτυρος ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ".

Τέλος, κάμνομεν έκκλησιν εις τους αγαπητούς αναγνώστας των "Πατρίων", και ιδιαίτερα τους Πιστούς της Ελληνικής Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ., όπως διαδόσουν την παρούσα έκδοση για να γνωσθή στο ευρύτερο κοινό των Χριστιανών το μαρτύριο της Νεομάρτυρος Αικατερίνας (Ρούττη) και ότι εις τους εσχάτους καιρούς, και δη τον 20ό αιώνα, υπάρχουν ψυχές που θυσιάζονται για την αγάπη του Χριστού και του πλησίον.

Όπως και οι προηγούμενες εκδόσεις των "Πατρίων" έτυχαν ενθουσιώδους υποδοχής εκ μέρους των πιστών, το αυτό θα συμβεί, ως πιστεύομεν, και με την παρούσαν έκδοσιν.

Πειραιεύς, Ιανουάριος 1987.

Ο εν Επισκόποις ελάχιστος προς Κύριον ευχέτης

+ Ο Πενταπόλεως Καλλιόπιος Μητροπολίτης.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

Μάνδρα Αττικής. Τόπος που συνδέθηκε με ηρωϊκά αλλά και τραγικά γεγονότα. Τόπος που πρόσφερε στην υλιστική εποχή μας μία ακόμα ηρωϊδα της Πίστεώς μας, την νεαρά νεομάρτυρα Αικατερίνη Κων. Ρούττη. Είναι γνωστό σε όλους τους Χριστιανούς ότι ποτάμια ολόκληρα αίματος εχύθησαν δια να στερεωθεί η αληθινή πίστη στον Χριστό. Αλλά και δια την διατήρησή της μακριά από την επίδραση αιρετικών νεωτερισμών πάλι εχρειάσθη να χυθεί μαρτυρικό αίμα.

Ελάτε τώρα Χριστιανοί, σεις που υπομονετικά φέρετε την περιφρόνηση των πολλών και που ακούετε στο όνομα Παλαιοημερολογίτες, ελάτε όλοι μαζί να γνωρίσουμε πως οι πατέρες και οι αδελφοί μας, που έζησαν τα πρώτα χρόνια του σχίσματος, αγωνίσθησαν και εδόξασαν την Εκκλησίαν των Γ.Ο.Χ. δίνοντας σε μας την δυνατότητα, ελεύθερα και τιμημένα να ζούμε και να λατρεύουμε τον Θεό μας.

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν πως εξελίχθηκαν τα θλιβερά γεγονότα της Μάνδρας, πως δηλαδή άρχισε και τι τραγικό τέλος έλαβε η ολονύκτιος πανηγυρική ακολουθία που έγινε προς τιμή των Αγίων Ταξιαρχών, τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου του 1927, εις τον ομώνυμο Ναό της Μάνδρας.

Από την παραμονή της εορτής, ευλαβείς γυναίκες της Μάνδρας, μαζί και η θαρετή υπερασπίστρια των Πατρίων Παραδόσεων Αικατερίνη (Ρούττη), ευπρέπισαν τον Ναό, ώστε το πανηγύρι τους που με τόση λαχτάρα περίμεναν να μην υστερήσει σε τίποτα. Εγκαίρως είχαν ενεργήσει και για ομόδοξο Ιερέα. Ησαν βλέπετε ελάχιστοι οι Ιερουργοί τότε και συνεπώς περιζήτητοι...

Προς τον σκοπό αυτό, μια επιτροπή είχε ξεκινήσει για την Αθήνα και να που νωρίς την παραμονή επιστρέφει με σούστα, συνοδεύοντας τον αείμνηστο ομολογητή Ιερέα π. Χριστόφορο Ψαλλίδα. Η υποδοχή που έγινε στον ερχόμενο ιερουργό ήταν ενθουσιώδης. Ολοι σχεδόν οι κάτοικοι τον καλωσόρισαν χαρούμενοι, ενώ οι καμπάνες όλων των Ναών κτυπούσαν χαρμόσυνα. Τόση ήταν η αγάπη και η εκτίμηση των πρώτων αγωνιστών για τους ομόδοξους Ιερείς.

Ο Εσπερινός άρχισε ήσυχα και ειρηνικά. Το ίδιο ήσυχα θα συνεχιζόταν και θα τελείωνε και όλη η αγρυπνία αν δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα ανεπιθύμητα, για το βράδυ εκείνο, όργανα της τάξεως, περικυκλώνοντας τον Ναό με κακές διαθέσεις. Και εύλογο γεννάται το ερώτημα: Μα γιατί αυτή η πολιορκία; Στο Ναό δεν βρίσκονταν παράνομοι. Δεν εκρύβοντο ληστές. Μόνον άξιοι τηρητές των Πατρίων Παραδόσεων είχαν συγκεντρωθεί για να δοξάσουν με κάθε τιμή τους προστάτες Αγίους τους. Τι λοιπόν ζητούσαν τα όργανα με τόση επιμονή; Απλούστατα ζητούσαν να εκτελέσουν την διαταγή του σχισματικού αρχιεπισκόπου Αθηνών, να συλλάβουν τον ιερουργούντα Ιερέα και να διαλύσουν το πλήθος των πανηγυριστών.

Μπορεί να είχαν όμως λάβει εντολές τα όργανα, αλλά και οι Χριστιανοί της Μάνδρας έπρεπε να εκτελέσουν τις θεόσδοτες εντολές Του και να μην επιτρέψουν την παραμικρή διατάραξη της Εορτής. Έτσι οι πόρτες του Ναού κλείνονται και η ακολουθία συνεχίζεται πιο κατανυκτική. Είναι διότι γίνεται κάτω από την απειλή των όπλων.

Κτυπούν με μανία τα όργανα. Κτυπούν όπου βρουν. Πόρτες, παράθυρα, τοίχους! Σπάζουν τζάμια! Και είναι ο 20ος αιώνας!!! Ο πολιτισμός θεριεύει. Και υποτίθεται ότι τα ατομικά και θρησκευτικά δικαιώματα ασκούνται με κάθε

ελευθερία! Τι τρομερή αλήθεια! Και βρισκόμαστε μάλιστα στα ιερά χώματα της Ορθοδόξου Χριστιανικής Ελλάδας!!!

Προσεύχονται οι Πιστοί μέσα στο Ναό ήσυχα και ευλαβικά.

Μαίνονται, ουρλιάζουν και αισχρολογούν έξω τα όργανα των σχισματικών.

Ζητούν μέσα ενίσχυση από τον Κύριο οι Πιστοί για να αντέξουν τον άδικο διωγμό τους. Ζητούν επίσης και τα όργανα έξω ενίσχυση επιγόντως για να επιτύχουν τον βέβηλο σκοπό τους. Είχαν πράγματι ανάγκη από ενισχύσεις!!! Πως θα συνελάμβαναν έναν πράο και άκακο Ιερουργό; Πως θα αντιμετώπιζαν τους άοπλους Πιστούς;

Κοντεύει να ξημερώσει. Μέσα στο Ναό έχουν μεταλάβει οι περισσότεροι και περιμένουν το "Δι΄ ευχών..." του Ιερέως και αφου΄πάρουν την ευλογία του, να τον οδηγήσουν σε ένα κοντινό σπίτι να ξεκουραστεί. Πως θα γινόταν όμως αυτό, που έξω καιροφυλακτούσαν οι πραιτωριανοί των σχισματικών;

Μα προ ολίγου πήραν μέσα τους δύναμη από τον Χριστό! Δεν τους σκιάζει τίποτα. Προχωρούν άφοβα. Οι πόρτες ανοίγουν. Οι πιστοί αρχίζουν να εξέρχονται. Ζωντανό τείχος από ευσεβείς γυναίκες της Μάνδρας έχουν περικυκλώσει τον κινδυνεύοντα Ιερέα. Μέσα από το σκοτάδι ξεπροβάλουν μπροστά τους σαν ανήμερα θηρία τα όργανα των σχισματικών. 

Απαιτούν την παράδοση του Ιερέως.

Μα γιατί άραγε; είναι το δικαιολογημένο ερώτημα των Πιστών. Μήπως εγκλημάτισε, μήπως καταχράσθηκε ή μήπως εβεβήλωσε;

Οχι! Τίποτα από όλα αυτά! Κι όμως τον ζητούν! Και λοιπόν; Ποιός θα τους τον παραδώσει; Δεν υπάρχει Ιούδας!

- Μόνο σαν θα περάσετε πάνω από τα πτώματά μας θα πάρετε τον Ιερέα μας!

ακούγεται σταθερή και δυνατή μια γυναικεία φωνή. Είναι η 27χρονη Αικατερίνα Ρούττη (σημ. 1) που άφησε σπίτι, άνδρα και παιδιά και ήλθε να υπερασπισθεί τον Ιερέα. Δεν την φοβίζουν οι φοβέρες των όπλων και γι΄ αυτό αποφασισμένη φωνάζει.

Οι αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορούν να διασπάσουν τον ανθρώπινο κλοιό. Αρχίζουν τότε να πυροβολούν για να τους εκφοβίσουν. Κάτι καταφέρνουν με αυτό. Απομακρύνονται αρκετοί πιστοί, αλλά το ζωντανό τείχος γύρω από τον Ιερέα παραμένει άφοβο. Σε λίγο όμως θα καμφθεί και αυτό εξ'αιτίας της απανθρώπου και αγρίας επιθέσεως των οργάνων, των οποίων μία σφαίρα κτυπά στον κρόταφο την αείμνηστον ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη (σημ. 2).

Η Αικατερίνη Ρούττη όμως, η ψυχή της άμυνας, δεν το βάζει κάτω. Ελέγχει με θάρρος τους σχισματικούς μέχρι τη στιγμή που ένα όργανο θα σηκώσει το κοντάκι του όπλου για να κτυπήσει τον Ιερέα!

Και τότε, Υψιστε Θεέ, τι τόλμη, τι αυτοθυσία!!!

Μόλις η Αικατερίνα αντιλαμβάνεται την κακούργο χειρονομία, σπεύδει να σώσει τον Ιερέα, καλύπτοντάς τον με το σώμα της, οπότε και δέχεται αυτή το θανάσιμο εκείνο κτύπημα στο πίσω μέρος της κεφαλής. Η Αικατερίνα πέφτει στο δάπεδο του Ναού βάφοντάς το με το μαρτυρικό της αίμα, ενώ ακούγεται για τελευταία φορά να ψιθυρίζει:

- Παναγία μου!

Οι γυναίκες με αγωνία και λυγμούς σηκώνουν το αιμόφυρτο σώμα της και αφού προηγουμένως ειδοποιείται και ο άνδρας της, την μεταφέρουν στον "Ευαγγελισμό" των Αθηνών. Μαζί με την Αικατερίνα μεταφέρεται στον "Ευαγγελισμό" και η τραυματισθείσα ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη, η οποία και εξέρχεται μετά από λίγες ημέρες.

Η Αικατερίνη επτά ολόκληρες ημέρες ακίνητη, υπέφερε αφάνταστα χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει. Με νοήματα ζήτησε μολύβι και χαρτί για να γράψει με δυσκολία στον άντρα της να προσέχει τα αγγελούδια της, τα δύο μικρά της, που ήταν τεσσάρων χρονών το πρώτο και λίγων μηνών το δεύτερο.

Στις 15 Νοεμβρίου 1927 με το πάτριο Εορτολόγιο, πρώτη ημέρα της νηστείας των Χριστουγέννων και ώρα 4 το πρωΐ, παρέδωσε την μαρτυρική της ψυχή εις χείρας του στεφανοδότου Χριστού.

Το τότε Διοικητικό Συμβούλιο της Ιεράς Κοινότητας Γ.Ο.Χ. Αθηνών, κινητοποίησε όλα τα υπ΄ αυτής παραρτήματα, ώστε να παρευρεθούν στην κηδεία της όσο το δυνατόν περισσότεροι Πιστοί.

Επιζώντες αυτόπτες μάρτυρες της κηδείας, μας πληροφόρησαν ότι αυτό που παρακολούθησαν την ημέρα εκείνη δεν ήταν κηδεία αλλά ιερά Λειτανία μαρτυρικού λειψάνου. . Χιλιάδες πιστοί συνόδευσαν την πομπή, άλλοι κρατούντες άνθη άλλοι λαμπάδες και άλλοι φοίνικες.

Η μάρτυς δεν έχει πλέον ανάγκη από τις δικές μας πρόσκαιρες τιμές και δόξες.

Η τιμή που πρέπει να της απονείμει κανείς είναι εκείνη που ο Αγιος Χρυσόστομος μας υποδεικνύει: "Τιμή μάρτυρος, Μίμησις μάρτυρος".

Εγκαρδιώνεστε λοιπόν, Χριστιανοί, και παραδειγματίζεσθε από την νεαρά μητέρα των 27 χρόνων, που έχυσε το αίμα της για την Αγίαν μας Πίστιν. Η νεομάρτυς Αικατερίνα, αποτελεί "τιμή και δόξα και κάυχημα" για την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και θα προβάλλεται σε κάθε περίσταση, ως υπόδειγμα πίστεως, αγάπης, αυταπαρνήσεως και θυσίας για τις Πατρίους Παραδόσεις.

Αικατερίνη ! Η επόχή ας δεν διέθεσε αγχόνες, καμίνους, ξίφη. Διέθεσε τον υποκόπανο του όπλου για να σε φοβίσει. Πόσο φτωχό αλήθεια όπλο, για να σε κάνει να απαρνηθείς μία ζωντανή Πίστη! Κι όμως εσύ έδωσες την ζωή σου γι' αυτή.

Οι πρεσβείες σου ας μας ενισχύσουν και οι προσευχές σου ας προασπίζουν το Σώμα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας από κάθε "δολίως κινούμενον" εχθρικό βέλος. Αμήν.

------------------------------------------

Σημ.1 -- Επιζώντες συγγενείς της νεομάρτυρος Αικατερίνης Ρούττη μας

έκαναν γνωστή και αυτή τη λεπτομέρεια. Ο άνδρας της μετά το τέλος

του Εσπερινού, που παρακολούθησαν μαζί με τα παιδιά τους, ζήτησε να

επιστρέψουν στο σπίτι τους διότι προέβλεπε επεισόδια. Η Αικατερίνα

τον ακολούθησε. Της ήταν όμως αδύνατο να παραμείνει στο κρεββάτι,

όταν η αδελφή της την πληροφόρησε αργά τη νύχτα για τον κίνδυνο που

διέτρεχαν όλοι στην Εκκλησία από τα καταφθάνοντα όργανα. Αμέσως και

με προφύλαξη εγκατέλειψε άνδρα και μικρά παιδιά και έτρεξε να ενωθεί

με τους αγωνιζόμενους, έτρεξε προς το μαρτύριο !!!

Σημ.2 -- Η αείμνηστος ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη έφερε και

επεδείκνυε με "καμάρι" μέχρι τέλους της ζωής της το "στίγμα του Κυρίου"

στο μέτωπό της που μια δολοφονική σφαίρα χάραξε τη νύκτα εκείνη.--