Σε καιρούς αλλοτινούς, η πολυάριθμη ύπαρξις μοναχών και μοναστηριών και ο σεβασμός που απελάμβανε ο μοναχισμός μέσα στο πλήρωμα της Εκκλησίας, μαρτυρούσε τόσο για την θέρμη της αγάπης πολλών ψυχών για τον Θεό, όσο και για τον μεταφυσικό και εσχατολογικό προσανατολισμό της όλης χριαστιανικής κοινωνίας. Έτσι ο Ορθόδοξος Μοναχισμός απετέλεσε ένα γνήσιο ευαγγελικό κίνημα, που σφράγισε την ζωή και την ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας.
Σήμερα, που εψύγη η αγάπη των πολλών (Ματθ. κδ’ 12) και οι μη έχοντες ελπίδα (Α’ Θες. δ’ 13) είναι εκείνοι που επηρεάζουν αποφασιστικά την κάθε έκφανσι της κοινωνικής ζωής, ο χριστιανικός μοναχισμός, πέραν του ότι έχει συρρικνωθεί τοπικά και ποσοτικά, καλείται συχνά να καταδεικνύη και την κοινωνική προσφορά και «χρησιμότητα» του. Άλλοτε ως «θεματοφύλαξ» κάποιων ξεχασμένων «ιερών παραδόσεων του Γένους», άλλοτε ως φύλαξ και συντηρητής κάποιου «πολιτιστικού αποθέματος» μνημείων και κειμηλίων και άλλοτε ως παροχεύς κάποιας σύντομης φυσικής και ψυχικής γαλήνης. Έτσι πολλοί παραβλέπουν και αντιπαρέρχονται εύκολα την κύρια και ουσιαστική αποστολή του Ορθοδόξου μοναχισμού: την προσευχή και την μαρτυρία.
Η αδιάλειπτος προσευχή και λατρεία του αληθινού Θεού και η επιμελής τήρησις των εντολών Του από ψυχές λογικές και αφωσιωμένες είναι κατά τους Πατέρες το εχέγγυο για την συντήρησι του σύμπαντος κόσμου και το ανυπέρβλητο ζωντανό κήρυγμα για την αλήθεια της εν Χριστώ σωτηρίας.
Αυτό το ζωντανό κήρυγμα, αυτήν την μαρτυρία της ζωής και της προσευχής έχει ανάγκη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο σημερινός κόσμος και αυτό πρέπει να είναι – όπως και ήταν ανέκαθεν – το κύριο μέλημα των μοναχών.
Είθε «μέχρι τερμάτων αιώνος» το θυμίαμα των κατανυκτικών προσευχών των μοναχών να ανεβαίνη αδιάλειπτα προς το Ουράνιο Θυσιαστήριο και η ιλαρή φλόγα της εσταυρωμένης βιοτής τους να δείχνη και να φωτίζη αταλάντευτα τον δρόμο που οδηγεί προς Αυτό.
Αρχιμ. Ιωσήφ
Καθηγούμενος Ι. Μ. Ξηροποτάμου, Αγ. Όρους
.
.
.
ok
ΑπάντησηΔιαγραφή