του Δημητρίου Χατζηνικολάου, ’Αν. Καθηγητου του Παν/μίου ’Ιωαννίνων
Γράφει ο ‘Άγιος Νικόδημος ο ‘Αγιορείτης: «Αιρετικοί δέ ονομάζονται εκεινοι, των οποίων η διαφορά παρευθύς καί αμέσως ειναι περί της εις Θεόν πίστεως, ήτοι οι κατά τήν πίστιν καί τά δόγματα χωρισμένοι από τούς ορθοδόξους καί παντελως απομεμακρυσμένοι» (βλ. «Πηδάλιον», εκδ. «’Αστήρ», σ. 588). Σημειώνει δέ ότι πολλοί άγιοι επισημαίνουν ότι ακόμη καί μία μικρά παρέκκλισις από τήν ορθήν πίστιν αποτελει αθέτησιν του νόμου του Θεου, τουτέστιν αίρεσιν. Παραδείγματος χάριν, η Β' Οικ. Σύνοδος (Ζ' Κανών) θεωρει αιρετικούς τούς λεγομένους Τεσσαρεσκαιδεκατίτας, επειδή αυτοί εώρταζον τό Πάσχα όχι αναγκαστικως ημέραν Κυριακήν, αλλ’ οιανδήποτε ημέραν ετύγχανε η σελήνη δεκατεσσάρων ημερων, άν καί κατά τά άλλα ησαν ορθόδοξοι (βλ. «Πηδάλιον», σ. 163).
’Αλλά, ποίαν αίρεσιν εκήρυξεν ο π. ’Επιφάνιος; Εις τό γνωστόν βιβλίον του «Τά Δύο ’Άκρα: Οικουμενισμός καί Ζηλωτισμός», ο π. ’Επιφάνιος γράφει ότι οι ’Ορθόδοξοι δύνανται νά έχουν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς Οικουμενιστάς καί κατακρίνει ως σχισματικούς τούς ’Ορθοδόξους του Πατρίου ‘Εορτολογίου πού απετειχίσθησαν από τούς Οικουμενιστάς «επισκόπους», ενω, συμφώνως πρός τόν 15ον Κανόνα της ΑΒ' Συνόδου, θά έπρεπε νά τούς επαινη! («Πηδάλιον», σ. 358). Διατί νά τούς επαινη; Διότι από τό 1920 καί εντευθεν η παναίρεσις του Οικουμενισμου διδάσκεται καί εφαρμόζεται επισήμως εις παγκόσμιον επίπεδον, λόγοις καί έργοις, από «επισκόπους» του χώρου της ’Ορθοδοξίας! Εις εξ αυτων επρότεινε νά καταργήσωμεν τά δόγματα της ‘Αγίας Τριάδος, της ’Ενανθρωπήσεως του Κυρίου, κ.ά. καί νά τά αντικαταστήσωμεν μέ νέα δόγματα, πού νά ειναι πιό αποδεκτά! (’Ιάκωβος ’Αμερικης, «New York Times», 25-9-1967, σ. 40). ‘Έτερος διδάσκει ότι ο Χριστός δέν ητο ευθύς εξ αρχης αναμάρτητος, αλλ’ εκέρδησε τήν αναμαρτησίαν «βημα πρός βημα»! (Στυλιανός Αυστραλίας, «Φωνή της ’Ορθοδοξίας», Τόμ. 9, ’Αρ. 12, Δεκ. 1988). Τρίτος προτείνει νά τροποποιήσωμεν τούς ‘Ιερούς Κανόνας, έτσι ώστε αυτοί νά συνάδουν μέ τήν αιρετικήν συμπεριφοράν του! (Βαρθολομαιος Κωνσταντινουπόλεως, Διδακτορική Διατριβή, 1970, σ. 73). Καί ούτω καθ’ εξης.
‘Ο π. ’Επιφάνιος αντιφάσκει πρός εαυτόν, διότι, αφενός μέν αναγνωρίζει ότι ο 15ος Κανών της ΑΒ' δίδει τό δικαίωμα της αποτειχίσεως («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 75) καί ότι ο Κανών λέγει σαφως ότι οι αποτειχιζόμενοι δέν κάμνουν σχίσμα, αλλά ειναι άξιοι επαίνου, αφετέρου δέ κατακρίνει ως σχισματικούς όσους κάμνουν χρησιν αυτου του δικαιώματος! Διότι, κατά τόν π. ’Επιφάνιον, τήν αποτείχισιν πρέπει νά τήν αποφασίσουν οι «αξιωματικοί» καί όχι οι στρατιωται! («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 59). «’Αξιωματικούς» δέ ο π. ’Επιφάνιος θεωρει τούς «επισκόπους» πού επί πολλάς δεκαετίας κοινωνουν μέ τήν αίρεσιν του Οικουμενισμου, χρώμενοι «οικονομίας» εις τό διηνεκές («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 111), ενω τούς αποτειχισθέντας ’Επισκόπους τούς θεωρει «εκτός ’Εκκλησίας»! Τονίζει ακόμη ο π. ’Επιφάνιος ότι πρίν ο πιστός αποκηρύξει τούς Οικουμενιστάς «ψευδεπισκόπους» (όρος του 15ου Κανόνος της ΑΒ'), θά πρέπη ν’ απαντήση θετικως εις τό ακόλουθον ερώτημα: «Πιστεύω ότι σύμπασα η ανά τήν Οικουμένην ’Ορθόδοξος ’Εκκλησία κατεπόθη υπό της πλάνης καί μόνον εγώ καί ολίγοι ακόμη εμείναμεν διασώζοντες τήν αλήθειαν;» (σ. 58). Δηλαδή, κατά τόν π. ’Επιφάνιον, η αποκήρυξις των «ψευδεπισκόπων» δέν επιτρέπεται πρίν αυτοί προλάβουν νά καταστρέψουν ολοσχερως τήν ’Εκκλησίαν!
Κατά τήν τελευταίαν εικοσαετίαν, έχει αποδειχθει επανειλημμένως καί διά μακρων ότι αι διδασκαλίαι αυταί του π. ’Επιφανίου αντίκεινται εις τήν ‘Αγίαν Γραφήν καί τήν ‘Ι. Παράδοσιν. Συνεπως, δέν χρειάζεται νά παραθέσωμεν καί πάλιν τάς εκατοντάδας των χωρίων πού υπάρχουν, αλλά καί των παραδειγμάτων συμπεριφορας των αγίων εις αναλόγους περιστάσεις, τά οποια αποδεικνύουν του λόγου τό αληθές. ’Εξ άλλου, ο ‘Άγιος Μάρκος Ευγενικός συνοψίζει μέ συντομίαν καί σαφήνειαν τήν ’Ορθόδοξον διδασκαλίαν επί του θέματος ως εξης: «‘Άπαντες οι της ’Εκκλησίας διδάσκαλοι, πασαι αι Σύνοδοι καί πασαι αι θειαι Γραφαί φεύγειν τούς ετερόφρονας παραινουσι καί της αυτων κοινωνίας διΐστασθαι» (P.G. 160, σ. 101).
’Εάν ο π. ’Επιφάνιος απλως εδημιούργει μίαν νέαν αίρεσιν καί, όπως όλοι οι προηγούμενοι αιρεσιάρχαι, προσηλύτιζε οπαδούς εις αυτήν, αποσπων αυτούς από τήν ’Ορθοδοξίαν, τότε τό κακόν δέν θά ητο τόσον μεγάλον όσον ειναι τώρα, έστω καί άν ο αριθμός των οπαδων του ητο μεγάλος. Διότι, ως γνωστόν, η ’Εκκλησία πάντοτε ειχε τήν δύναμιν νά πολεμη καί νά νικα τάς αιρέσεις. Δυστυχως, όμως, η αίρεσις του π. ’Επιφανίου προξενει πολύ μεγαλυτέραν ζημίαν απ’ όσην προξενουν αι άλλαι αιρέσεις. ‘Ο λόγος ειναι ότι έχει ορθόδοξον προσωπειον καί συνίσταται εις τό νά αποτρέπη τόν πόλεμον της ’Εκκλησίας κατά του Οικουμενισμου μέ «πραγματικά πυρά», δηλαδή μέ τήν αποκήρυξιν των αιρετικων επισκόπων. ’Επιτρέπει μόνον φραστικάς καί γραπτάς διαμαρτυρίας («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 73-74), δηλαδή μόνον τόν «χαρτοπόλεμον», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρίσει τάς αντιδράσεις αυτάς ο Καθηγητής κ. ’Ι. Κορναράκης. ’Έτσι, όμως, παθαίνουν σύγχυσιν ακόμη καί αληθινοί στρατιωται του Χριστου, οι οποιοι αφοπλίζονται καί ακινητοποιουνται, αποδυναμώνεται καί παραλύει ο αντιαιρετικός αγών της ’Εκκλησίας, επικρατει η αίρεσις του Οικουμενισμου καί χάνονται πολλαί εκλεκταί ψυχαί, ακόμη καί μοναχοί! Διότι όλοι αυτοί είτε δέχονται τόν Οικουμενισμόν, εξαπατωντες τήν συνείδησίν των μέ τάς ψευδεις αγαπολογίας των Οικουμενιστων, είτε διαφωνουν μέν, αλλά παραμένουν εις κοινωνίαν μετ’ αυτου «άχρι καιρου» («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 59). Παραμένουν «στενάζοντες» («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 69), υποτασσόμενοι «άχρι καιρου» εις «ψευδεπισκόπους», όπως απαιτει η αίρεσις του π. ’Επιφανίου, η οποία έχει ευστόχως ονομασθει «αχρικαιρισμός». ‘΄Ωστε, η αίρεσις του «αχρικαιρισμου» πλανα εκλεκτούς, ενω αι άλλαι αιρέσεις συνήθως προσελκύουν ανθρώπους πού διέκειντο μαλλον αδιαφόρως πρός τήν ’Ορθοδοξίαν καί τήν ορθοπραξίαν.
‘Ο λόγος διά τόν οποιον η ’Εκκλησία ανέκαθεν ενίκα τάς αιρέσεις ειναι ότι έχει ενσωματωμένον ένα, ούτως ειπειν, αυτόματον διορθωτικόν μηχανισμόν, ο οποιος συνίσταται εις τήν αποτελεσματικήν αντίδρασιν (καί όχι εις «χαρτοπόλεμον»!) των υγιων μελων Της πρός τάς αιρετικάς διδασκαλίας καί πράξεις των «ψευδεπισκόπων» καί των ψευδοδιδασκάλων. ‘Η μόνη δέ αποτελεσματική αντίδρασις σήμερον ειναι η αποτείχισις από τόν Οικουμενισμόν καί τούς κήρυκάς του. ’Εάν εις τόν ναόν όπου εκκλησιάζεσαι μνημονεύηται τό όνομα επισκόπου κοινωνουντος μέ τόν Οικουμενισμόν, τότε δέν πρέπει νά υπάγης εις τήν «θείαν» λειτουργίαν πού τελειται εκει! ’Εάν καί οι άλλοι πιστοί πράξουν τό αυτό, τότε θά ιδης τό αποτέλεσμα! Δυστυχως, όμως, η αίρεσις του π. ’Επιφανίου ακινητοποιει καί ακυρώνει αυτόν τόν μηχανισμόν.
Προσφάτως, η εφημερίς «’Ορθόδοξος Τύπος» (19-2-10, σ. 8) εδημοσίευσεν άρθρον του κ. Π. Τελεβάντου μέ τό οποιον κηρύσσεται καί πάλιν η ως άνω αίρεσις του π. ’Επιφανίου. ‘Ο αυτός εις τήν ιδίαν εφημερίδα (3-7-09, σ. 7) έγραψε ότι τό κείμενον της περιφήμου «‘Ομολογίας Πίστεως»
επ’ ουδενί λόγω, δέν επιτρέπεται νά τό υπογράψουν σχισματικοί. Ούτε νά αφεθουν νά εισχωρήσουν στίς τάξεις των παραδοσιακων ανθρώπων, πού αντιμάχονται τόν Οικουμενισμό. ‘Ο μακαριστός ’Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μίλησε γιά «τά δύο άκρα» καί μας έδειξε τό δρόμο.
’Εφόσον ο κ. Τελεβάντος αναφέρεται εις «τά δύο άκρα» του π. ’Επιφανίου, ειναι προφανές ότι οι «σχισματικοί» ειναι οι ’Ορθόδοξοι του Πατρίου ‘Εορτολογίου πού απετειχίσθησαν από τούς Οικουμενιστάς «ψευδεπισκόπους». Μήπως δύναται ο κ. Τελεβάντος νά εξηγήση πως συμβιβάζεται η στάσις του, δηλαδή νά ευρίσκηται εις «χαρτοπόλεμον» μέ τόν Οικουμενισμόν, στηρίζων ταυτοχρόνως τούς Οικουμενιστάς «ψευδεπισκόπους» εις τούς θρόνους των, μέ τήν ’Ορθόδοξον διδασκαλίαν, όπως αυτή συνοψίζεται ανωτέρω υπό του ‘Αγίου Μάρκου Ευγενικου;
Κατά τήν τελευταίαν εικοσαετίαν, έχει αποδειχθει επανειλημμένως καί διά μακρων ότι αι διδασκαλίαι αυταί του π. ’Επιφανίου αντίκεινται εις τήν ‘Αγίαν Γραφήν καί τήν ‘Ι. Παράδοσιν. Συνεπως, δέν χρειάζεται νά παραθέσωμεν καί πάλιν τάς εκατοντάδας των χωρίων πού υπάρχουν, αλλά καί των παραδειγμάτων συμπεριφορας των αγίων εις αναλόγους περιστάσεις, τά οποια αποδεικνύουν του λόγου τό αληθές. ’Εξ άλλου, ο ‘Άγιος Μάρκος Ευγενικός συνοψίζει μέ συντομίαν καί σαφήνειαν τήν ’Ορθόδοξον διδασκαλίαν επί του θέματος ως εξης: «‘Άπαντες οι της ’Εκκλησίας διδάσκαλοι, πασαι αι Σύνοδοι καί πασαι αι θειαι Γραφαί φεύγειν τούς ετερόφρονας παραινουσι καί της αυτων κοινωνίας διΐστασθαι» (P.G. 160, σ. 101).
’Εάν ο π. ’Επιφάνιος απλως εδημιούργει μίαν νέαν αίρεσιν καί, όπως όλοι οι προηγούμενοι αιρεσιάρχαι, προσηλύτιζε οπαδούς εις αυτήν, αποσπων αυτούς από τήν ’Ορθοδοξίαν, τότε τό κακόν δέν θά ητο τόσον μεγάλον όσον ειναι τώρα, έστω καί άν ο αριθμός των οπαδων του ητο μεγάλος. Διότι, ως γνωστόν, η ’Εκκλησία πάντοτε ειχε τήν δύναμιν νά πολεμη καί νά νικα τάς αιρέσεις. Δυστυχως, όμως, η αίρεσις του π. ’Επιφανίου προξενει πολύ μεγαλυτέραν ζημίαν απ’ όσην προξενουν αι άλλαι αιρέσεις. ‘Ο λόγος ειναι ότι έχει ορθόδοξον προσωπειον καί συνίσταται εις τό νά αποτρέπη τόν πόλεμον της ’Εκκλησίας κατά του Οικουμενισμου μέ «πραγματικά πυρά», δηλαδή μέ τήν αποκήρυξιν των αιρετικων επισκόπων. ’Επιτρέπει μόνον φραστικάς καί γραπτάς διαμαρτυρίας («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 73-74), δηλαδή μόνον τόν «χαρτοπόλεμον», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρίσει τάς αντιδράσεις αυτάς ο Καθηγητής κ. ’Ι. Κορναράκης. ’Έτσι, όμως, παθαίνουν σύγχυσιν ακόμη καί αληθινοί στρατιωται του Χριστου, οι οποιοι αφοπλίζονται καί ακινητοποιουνται, αποδυναμώνεται καί παραλύει ο αντιαιρετικός αγών της ’Εκκλησίας, επικρατει η αίρεσις του Οικουμενισμου καί χάνονται πολλαί εκλεκταί ψυχαί, ακόμη καί μοναχοί! Διότι όλοι αυτοί είτε δέχονται τόν Οικουμενισμόν, εξαπατωντες τήν συνείδησίν των μέ τάς ψευδεις αγαπολογίας των Οικουμενιστων, είτε διαφωνουν μέν, αλλά παραμένουν εις κοινωνίαν μετ’ αυτου «άχρι καιρου» («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 59). Παραμένουν «στενάζοντες» («Τά Δύο ’Άκρα», σ. 69), υποτασσόμενοι «άχρι καιρου» εις «ψευδεπισκόπους», όπως απαιτει η αίρεσις του π. ’Επιφανίου, η οποία έχει ευστόχως ονομασθει «αχρικαιρισμός». ‘΄Ωστε, η αίρεσις του «αχρικαιρισμου» πλανα εκλεκτούς, ενω αι άλλαι αιρέσεις συνήθως προσελκύουν ανθρώπους πού διέκειντο μαλλον αδιαφόρως πρός τήν ’Ορθοδοξίαν καί τήν ορθοπραξίαν.
‘Ο λόγος διά τόν οποιον η ’Εκκλησία ανέκαθεν ενίκα τάς αιρέσεις ειναι ότι έχει ενσωματωμένον ένα, ούτως ειπειν, αυτόματον διορθωτικόν μηχανισμόν, ο οποιος συνίσταται εις τήν αποτελεσματικήν αντίδρασιν (καί όχι εις «χαρτοπόλεμον»!) των υγιων μελων Της πρός τάς αιρετικάς διδασκαλίας καί πράξεις των «ψευδεπισκόπων» καί των ψευδοδιδασκάλων. ‘Η μόνη δέ αποτελεσματική αντίδρασις σήμερον ειναι η αποτείχισις από τόν Οικουμενισμόν καί τούς κήρυκάς του. ’Εάν εις τόν ναόν όπου εκκλησιάζεσαι μνημονεύηται τό όνομα επισκόπου κοινωνουντος μέ τόν Οικουμενισμόν, τότε δέν πρέπει νά υπάγης εις τήν «θείαν» λειτουργίαν πού τελειται εκει! ’Εάν καί οι άλλοι πιστοί πράξουν τό αυτό, τότε θά ιδης τό αποτέλεσμα! Δυστυχως, όμως, η αίρεσις του π. ’Επιφανίου ακινητοποιει καί ακυρώνει αυτόν τόν μηχανισμόν.
Προσφάτως, η εφημερίς «’Ορθόδοξος Τύπος» (19-2-10, σ. 8) εδημοσίευσεν άρθρον του κ. Π. Τελεβάντου μέ τό οποιον κηρύσσεται καί πάλιν η ως άνω αίρεσις του π. ’Επιφανίου. ‘Ο αυτός εις τήν ιδίαν εφημερίδα (3-7-09, σ. 7) έγραψε ότι τό κείμενον της περιφήμου «‘Ομολογίας Πίστεως»
επ’ ουδενί λόγω, δέν επιτρέπεται νά τό υπογράψουν σχισματικοί. Ούτε νά αφεθουν νά εισχωρήσουν στίς τάξεις των παραδοσιακων ανθρώπων, πού αντιμάχονται τόν Οικουμενισμό. ‘Ο μακαριστός ’Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μίλησε γιά «τά δύο άκρα» καί μας έδειξε τό δρόμο.
’Εφόσον ο κ. Τελεβάντος αναφέρεται εις «τά δύο άκρα» του π. ’Επιφανίου, ειναι προφανές ότι οι «σχισματικοί» ειναι οι ’Ορθόδοξοι του Πατρίου ‘Εορτολογίου πού απετειχίσθησαν από τούς Οικουμενιστάς «ψευδεπισκόπους». Μήπως δύναται ο κ. Τελεβάντος νά εξηγήση πως συμβιβάζεται η στάσις του, δηλαδή νά ευρίσκηται εις «χαρτοπόλεμον» μέ τόν Οικουμενισμόν, στηρίζων ταυτοχρόνως τούς Οικουμενιστάς «ψευδεπισκόπους» εις τούς θρόνους των, μέ τήν ’Ορθόδοξον διδασκαλίαν, όπως αυτή συνοψίζεται ανωτέρω υπό του ‘Αγίου Μάρκου Ευγενικου;
