Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...

.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

.

Κατά τη Μ. Τετάρτη επιτελούμε ανάμνηση: 

(α) του γεγονότος της αλείψεως του Κυρίου με μύρο από μια πόρνη γυναίκα. Επίσης φέρεται στη μνήμη μας,

(β) η σύγκλιση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανωτάτου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως του Κυρίου, καθώς και 

(γ) τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του.


 
Δύο μέρες πριν το Πάσχα, καθώς ο Κύριος ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα, κι ενώ βρισκόταν στο σπίτι στου λεπρού Σίμωνα, τον πλησίασε μια πόρνη γυναίκα κι άλειψε το κεφάλι Του με πολύτιμο μύρο. Η τιμή του ήταν γύρω στα τριακόσια δηνάρια, πολύτιμο άρωμα και γι' αυτό οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ' όλους ο Ιούδας. Γνώριζαν οι μαθητές καλά πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Ο Χριστός όμως την υπερασπίσθηκε, για να μην αποτραπεί απ' το καλό της σκοπό. Ανέφερε μάλιστα και τον ενταφιασμό Του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ιούδα από τη προδοσία, αλλά μάταια. Τότε απέδωσε στη γυναίκα την μεγάλη τιμή να διακηρύσσεται το ενάρετο έργο της σε ολόκληρο την οικουμένη.

Ο Ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δύο ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο. Οι τρεις πρώτοι Ευαγγελιστές αναφέρουν μια και την ίδια γυναίκα, που πήρε την ονομασία πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως κάνει λόγο για άλλη γυναίκα, αξιοθαύμαστη και σεμνή, τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου, που άλειψε τα άχραντα πόδια Του σκουπίζοντας τα με τις τρίχες των μαλλιών της.
Αυτή την ημέρα ψάλλεται και το περίφημο τροπάριο, τελευταίο στην ακολουθία, της ευσεβούς και λογίας ποιητρίας του Βυζαντίου, Κασσιανής. Η ηρωϊδα του ποιήματός της, η γυναίκα που άλειψε με μύρο τον Κύριο ήταν η πόρνη που αναφέρουν οι Ευαγγελιστές (και όχι η ευσεβής ποιήτρια Κασσιανή).

Να και το εξαίσιο τροπάριο σε μετάφραση:

Κύριε, η γυναίκα, η οποία περιέπεσε σε πολλές αμαρτίες, επειδή κατανόησε, ότι ήσουν Θεός (ενανθρωπήσας), αναλαμβάνει έργο μυροφόρου και θρηνούσα φέρει σε Σε μύρα γα να Σε αλείψει πριν ακόμη (αποθάνεις και) ενταφιασθείς. Και λέγει: Αλίμονο σε μένα! γιατί εγώ ζω μέσα σε μια νύκτα, η οποία είναι γεμάτη από πυκνό σκοτάδι και δεν φωτίζεται ούτε από αμυδρό φως, όπως είναι το φως της σελήνης, τρέχω προς τη σαρκική ηδονή ασυγκράτητος, όπως τρέχουν τα ζώα, όταν τα κεντήσει αλογόμυγα, ζω κυριευμένη από τον έρωτα της αμαρτίας. Αλλά Σύ, που υψώνεις τα νερά της θάλασσας, μεταβάλλοντάς τα σε νεφέλες, δέξου των δακρύων μου το ακατάσχετο ρεύμα. Λύγισε (και χαμήλωσε από το άπειρο ύψος Σου) προς εμένα, που Σε ικετεύω με τους στεναγμούς της (μετανοούσης) καρδίας μου, Συ ο Οποίος, με την ακατάληπτη και απερίγραπτη ενανθρώπισή Σου, ελύγισες τους ουρανούς (και κατέβηκες στη γη). Θα φιλήσω με συνεχή και ακατάπαυστα φιλιά τα αμόλυντα Σου πόδια και πάλι (βρέχοντας με τα δάκρυά μου) θα τα σπογγίσω με τις πλεξίδες της κεφαλής μου, αυτά τα πόδια των οποίων το βροντώδη ήχο (από τα βάδισμά Σου) όταν άκουσε μέσα στο Παράδεισο η Εύα εκείνο το δειλινό (της ημέρας της παραβάσεως), φοβήθηκε και από το φόβο της κρύφθηκε. Τα πλήθη των αμαρτιών μου, αλλά και τα απύθμενα βάθη των κρίσεών Σου και των βουλών Σου (δηλαδή τους μυστηριώδεις και απερινόητους τρόπους που χρησιμοποιείς για τη σωτηρία των ανθρώπων,) ποίος θα μπορέσει να εξερευνήσει, ψυχοσώστα Σωτήρα μου; Συ που έχεις άπειρο την ευσπλαχνία, μη παραβλέψεις εμένα, τη δική Σου δούλη!

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...

.
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

.

Κατά την Μ.Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση της περί των δέκα παρθένων γνωστής παραβολής του Κυρίου. Η Εκκλησία μας καλεί να είμεθα έτοιμοι για να υποδεχθούμε, κρατούντες τις λαμπάδες των αρετών μας, τον ουράνιον Νυμφίο, τον Κύριον Ιησού, ο Οποίος θα έλθει αιφνίδια, είτε ειδικά κατά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Επίσης μας καλεί, φέρουσα ενώπιό μας και τη παραβολή των ταλάντων, να καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός.

Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα και πλησίαζε προς το εκούσιο Πάθος, έλεγε στους μαθητές Του ορισμένες παραβολές για να τους προετοιμάσει. Μερικές, μάλιστα, τις έλεγε για να καυτηριάσει και να χτυπήσει του Γραμματείς και τους Φαρισαίους.

 

 

Μια από αυτές, τη σημερινή των δέκα παρθένων, την είπε για να παρακινήσει μεν όλους προς την ελεημοσύνη, αλλά και να διδάξει όλους μας να είμαστε έτοιμοι πριν μας προλάβει το τέλος του θανάτου. Επειδή έχει πολλή δόξα η παρθενία (πραγματικά είναι μεγάλο κατόρθωμα!) και για να μη βρεθεί κάποιος που κατορθώνει αυτό το μεγάλο έργο, αλλά παραμελεί τα άλλα και ιδίως την ελεημοσύνη, προβάλλει αυτή τη παραβολή.

Τρέχει πολύ γρήγορα η νύκτα της παρούσης ζωής, έτσι οι παρθένες όλες νύσταξαν και κοιμήθηκαν, δηλαδή πέθαναν, γιατί ο θάνατος λέγεται και ύπνος. Καθώς κοιμόντουσαν, στη μέση της νύχτας ακούσθηκε μια δυνατή φωνή που έλεγε:

<<Να ΄τος ο Νυμφίος, έρχεται! Βγείτε όλες να Τον προϋπαντήσετε!>>. Τότε οι φρόνιμες παρθένες που είχαν φροντίσει να έχουν άφθονο λάδι, συνάντησαν τον Νυμφίο και μπήκαν μέσα μαζί Του, όταν ανοίχθηκαν οι πύλες. Αυτές κοντά στις άλλες αρετές και μάλιστα της παρθενίας, φρόντισαν να έχουν άφθονο και το λάδι της ελεημοσύνης.

Αντίθετα οι άλλες πέντε παρθένες που δεν είχαν αρκετό λάδι, όταν ξύπνησαν ζητούσαν λίγο από τις φρόνιμες, αλλά μετά θάνατο δεν είναι εύκολο να αγοράσεις λάδι από αυτούς που το πουλούν, δηλαδή τους φτωχούς. Αυτές η παραβολή τις ονομάζει μωρές, γατί ενώ κατόρθωσαν το δυσκολώτερο, την ''παρθενία'', παραμέλησαν το ευκολώτερο γιατί ήταν ανελεήμονες καρδιές.

Όποιος λοιπόν κατορθώσει μια αρετή - έστω μεγάλη - αλλά δε φροντίσει και για τις άλλες και ιδίως την ελεημοσύνη, δε μπορεί να μπει μαζί με το Χριστό στην αιώνια ανάπαυση και γυρίζει πίσω ντροπιασμένος. Και τίποτα δεν είναι πιό λυπηρό και πιο ντροπιαστικό από μια "παρθένο" που νικιέται απ' τον έρωτα των χρημάτων.

Ιδού ο νυμφίος έρχεται...

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ  

.
Από τη σημερινή μέρα ξεκινούν τα άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τύπος του Κυρίου μας Ιησού είναι ο πάγκαλος Ιωσήφ που σήμερα επιτελούμε (α) την ανάμνησή του.
 
Ήταν ο μικρότερος γιός του Πατριάρχη Ιακώβ και ο πιο αγαπητός. Όμως φθονήθηκε από τα αδέλφια του και αρχικά τον έρριξαν σ' ένα βαθύ λάκκο και εξαπάτησαν το πατέρα τους χρησιμοποιώντας ένα ματωμένο ρούχο ότι δήθεν τον κατασπάραξε κάποιο θηρίο. Στη συνέχεια τον πούλησαν για τριάντα αργύρια σε εμπόρους, οι οποίοι τον ξαναπούλησαν στον αρχιμάργειρα του βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πετεφρή. Ο Ιωσήφ ήταν πανέμορφος και τον ερωτεύθηκε η γυναίκα του Πετεφρή, που θέλησε να τον παρασύρει σε ανήθικη πράξη βιαίως. Μόλις εκείνη έπιασε τον Ιωσήφ, εκείνος άφησε στα χέρια της το χιτώνα του και έφυγε. Εκείνη από το θυμό της τον συκοφάντησε στο σύζυγό της, ότι δήθεν αυτός επιτέθηκε εναντίον της με ανήθικους σκοπούς. Ο Πετεφρής την πίστευσε και φυλάκισε τον Ιωσήφ. Κάποτε όμως ο Φαραώ, ο βασιλιάς της Αιγύπτου, είδε ένα παράξενο όνειρο και ζήτησε έναν εξηγητή.

Με το φωτισμό του Θεού, μόνο ο Ιωσήφ μπόρεσε να το εξηγήσει. Ότι θα έλθουν στη χώρα του επτά χρόνια ευφορίας και επτά ακαρπίας και πείνας. Ενθουσιάσθηκε ο Φαραώ από τη σοφία του και τον έκανε γενικό άρχοντα, σαν πρωθυπουργό. Ο Ιωσήφ διαχειρίσθηκε άριστα την εξουσία και φρόντισε στα δύσκολα χρόνια της πείνας όλο το λαό. Με αφορμή η διανομή του σιταριού, φανερώθηκαν τ' αδέλφια του που τον είχαν φθονήσει. Εκείνος δεν τους κράτησε κακία, αντίθετα τα προσκάλεσε μόνιμα στην Αίγυπτο μαζί με τους γονείς.

Αυτός λοιπόν αποτελεί προεικόνηση του Χριστού, διότι και Αυτός, αγαπητός γιός του Πατέρα, φθονήθηκε από τους ομοφύλους Του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του για τριάντα αργύρια και κλείσθηκε στο σκοτεινό λάκκο, τον τάφο.

Την ίδια μέρα (β) μνημονεύουμε και τη άκαρπο συκή, την οποία καταράσθηκε ο Κύριος και ξεράθηκε αμέσως. Συμβολίζει τόσο τη Συναγωγή των Εβραίων, η οποία δεν είχε πνευματικούς καρπούς, όσο και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών καρπών, αρετών.

Έδειξε ο Κύριος τη δύναμή Του στο άψυχο δένδρο και ποτέ πάνω σε άνθρωπο, για να δείξει ότι δεν έχει μόνο δύναμη να ευεργετεί, αλλά και να τιμωρεί.

Η υμνογραφία αναφέρεται σήμερα στα δύο παραπάνω θέματα, αλλά και επί πλέον στο θέμα της πορείας του Κυρίου προς το Πάθος. Από το τροπάριο: <<Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...>> οι ακολουθίες της Μ. Δευτέρας έως Τετάρτης λέγονται και <<Ακολουθίες του Νυμφίου>>.

Για την εγκράτεια...

. 

Αδελφέ, να αγαπάς πάντα την εγκράτεια, και θα ωφεληθείς πάρα πολύ. Αν όμως αρχίσεις να την παραμελείς, θα πάθεις μεγάλο κακό. Και πρώτα - πρώτα θα στερηθείς τη χάρη του Θεού, έπειτα θα γίνεις αντικείμενο χλεύης των ανθρώπων που θα σε βλέπουν και τέλος, θα καταντήσεις να μην σου φτάνουν τα έσοδα από την εργασία σου για τις μεγάλες δαπάνες (που συνεπαγεται η περιφρόνηση της εγκράτειας). Γι' αυτό και θα πέσεις απο κει και πέρα σε περισπασμούς (για την ανεύρεση χρημάτων και σε μέριμνες) δοσοληψιών και σε όσα άλλα (κακά) οδηγούν αυτές οι ασχολίες - ψέματα, αδικίες, αλλεπάληλα ταξίδια, κολακείες των ισχυρών. Ετσι ολη σου η ζωή θα είναι γεμάτη φροντίδες και η μνήμη του Θεού θα χαθεί από μέσα σου. Εξαιτίας όλων αυτών, θα παραδοθείς ολοκληρωτικά στα χέρια των εχθρών σου, που θα σε παρασύρουν στο βυθό του άδη και θα σε πάρουν μαζί τους στην αιώνια κόλαση.

Αγ. Εφραίμ του Σύρου  
.
. 

Οι ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ της Ι. Μ. ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ

.

Είναι γνωστή η ιστορία του Λατινόφρονος Αυτοκράτορος Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου και του Πατριάρχου Ιωάννου Βέκκου (1260-1282).

Αυτοί για να αποκτήσουν υλικά αγαθά και για να συνάψουν «συμμαχίες» με τα Λατινικά Κράτη της Δύσεως «παρέδωσαν» την Ορθοδοξία, «αντί πινακίου φακής», στον αντίχριστο Πάπα της Ρώμης, κατά τον Άγιον Κοσμά τον Αιτωλόν! Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα από το έτος 1924!

Είναι επίσης γνωστοί οι τότε σκληροί διωγμοί κατά των πιστών τηρητών της Ορθοδοξίας, ιδιαιτέρως εναντίον των τότε Αγιορειτών Πατέρων, εκ των οποίων πολλοί εξ΄αυτών ανεδείχθηκαν Οσιομάρτυρες και Ομολογητές.

Επίσης, όσοι τόλμησαν να συλλειτουργήσουν στο Άγιον Όρος μετά του Λατινόφρονος Βέκκου, η θεία δίκη δεν τους άφησε ατιμώρητους.

Μοναχός αγιορείτης στο έντυπο «Ανθενωτικά-ημερολογιακά-Αγιορείτικα-Αθήναι 1974» γράφει τα εξής:

«Ας δούμε τι συνέβη, εις την Μεγίστη Λαύρα όπου τους υποδέχθηκαν (τους λατινόφρονες) με κωδωνοκρουσίες. Εκεί βλέπουμε ότι ακολούθησε φοβερή Θεία οργή που προκάλεσε φρίκη και τρόμο καθώς η αψευδής παράδοση διέσωσε έως τις ημέρες μας.

Ο μεν ιεροδιάκονος Λαυριώτης, που συλλειτούργησε με τους Λατινόφρονες, καταλήφθηκε από θεήλατο οργή και έλιωσε σαν το κερί, αφού άρπαξε φωτιά. Οι δε 7 ιερομόναχοι, σύμφωνα με άλλους 11, που έλαβαν μέρος στο συλλείτουργο (με τον Βέκκο) βρέθηκαν άλιωτοι, τυμπανιαίοι, αφορισμένοι, των οποίων τα πτώματα μέχρι τέλους του 19ου αιώνος , τα είχαν στον νάρθηκα του κοιμητηρίου οι Άγιοι Απόστολοι, σε κοινή θέα, αφ’ ενός μεν προς διδασκαλία και σωφρονισμόν των επομένων γενεών, αφ’ ετέρου, όσοι τους έβλεπαν και τους σπλαχνίζονταν, να εύχονται ο Κύριος να διαλύσει, τα τυμπανιαία τους σώματα, στη γη απ΄όπου και ελήφθησαν.

Παρέλειψα να πω ότι και οι τοιχογραφίες της εκκλησίας, μόλις έγινε το ανίερο συλλείτουργο, ω του θαύματος, μαύρισαν, ανακαινίσθηκαν ύστερα, κατά το έτος 1544, από τον διάσημο ζωγράφο Θεοφάνη.

Η παράδοση διασώζει ότι κάποιος ευαίσθητος στην υγεία του προσκυνητής, μόλις πλησίασε και είδε τα κατάμαυρα και τυμπανιαία σώματα, με τα μαλλιά, με τα μεγάλα γαμψά νύχια, με τα ανοιχτά στόματα, όπου ελεύθερα οι ποντικοί εισέρχονταν και εξέρχονταν, τόσο πολύ φοβήθηκε, ώστε αμέσως πέθανε από συγκοπή καρδιάς.
 Αυτό το περιστατικό έγινε αιτία να τους απομακρύνουν από την Μονή και να τους μεταφέρουν στα παράλια της Ρουμανικής Σκήτης, όπου τους έκλεισαν σε ένα απόκρημνο και δύσβατο σπήλαιο.
 Αλλά επειδή κι εκεί οι περίεργοι δεν έπαυαν να τους επισκέπτονται, να τους βλέπουν και να τους φωτογραφίζουν, γι΄ αυτό τελευταία έχτισαν τελείως την θύρα του σπηλαίου και έγινε τελείως αγνώριστο αυτό το σπήλαιο, που περιέκλεινε μέσα του, τους αφορισμένους ενωτικούς Λατινόφρονες Λαυριώτες.»

Η μαρτυρία του π. Γαβριήλ

 ..πήγαμε το βράδυ και μείναμε στον αρσανά της Μεγίστης Λαύρας, για να συνεχίσουμε το πρωί, το ταξίδι μας, καθώς και έγινε. Μόλις όμως το πρωί απομακρυνθήκαμε λίγο διάστημα από την Λαύρα, ακούω να μου λέει ο γέροντας μου, Μελέτιος Μοναχός: Παιδί μου Γαβριήλ, εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφορισμένοι, οι οποίοι δέχθηκαν τους Λατινόφρονες στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας και συλλειτούργησαν με τον Ιωάννη Βέκκο και τη συνοδία του, τους οποίους έχω δει και άλλοτε, αλλά επειδή είσαι νέος και ίσως γίνει κάποτε λόγος και να λέγουν μερικοί ότι «ψέματα είναι, δεν υπάρχουν τίποτα, ούτε αφορισμένοι, αλλά τα λέγουν για φοβέρα εις τους ανθρώπους »* γι’ αυτό να πάμε να τους δεις με τα ίδια σου τα μάτια και καθόλου να μη πιστεύεις ό,τι και αν σου λέγουν, διότι και η Γραφή λέγει, ότι τα μάτια είναι πιο έμπιστα από τα αυτιά.

Λέγοντας ο γέροντας αυτά, φθάσαμε σε ένα απότομο γκρεμό, όπου μόνο να τον δει άνθρωπος τρομάζει, και μου λέει: «εδώ είναι». Ενώ εγώ περιεργαζόμουν να δω αυτούς μου λέγει: «Τι νομίζεις, ότι είναι Σταυρός ή Εικόνες να βλέπουν οι άνθρωποι, να κάνουν τον Σταυρό τους; Έχουν του διαβόλου την μορφή, την οποία θα δεις και θα πιστωθείς».

Τότε, λοιπόν, προσεγγίσαμε εις την απότομη εκείνη χαράδρα και με πολύ κόπο βγήκαμε έξω και με τα είκοσι νύχια ανεβήκαμε 5-6 μέτρα και έπειτα είδα ένα σπήλαιο και εισήλθαμε και βλέπω ελεεινό θέαμα: Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους στον βράχο, όρθιοι, με τα ρούχα, ράσα και ζωστικά, τα μάτια ανοιχτά, τα μαλλιά και τα γένεια και των τριών μακριά και κατάλευκα. Τα πρόσωπά τους όπως είναι το χρώμα της φούμας, το ίδιο και τα χέρια προς τα κάτω, τα δάχτυλα κυρτά προς τα μέσα, τα νύχια των χεριών τους έως 2 με 3 πόντους μεγάλα, των ποδιών τους δεν φαίνονταν επειδή ήταν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια.

Μάλιστα, θέλησα να τους ψηλαφήσω. Να δω αν πράγματι το σώμα ήταν μαλακό ή μόνο ξερό δέρμα και οστά, αλλά δεν με άφηνε ο γέροντας. Μου λέγει: «Μη βάλεις χέρι επί την οργή του Θεού». Εις όλα όμως τ’ άλλα έδωσα μεγάλη προσοχή, αλλά δεν τους ακούμπησα. Και καθόλου δεν δειλίασα, τώρα όμως, όταν τους θυμηθώ ταράσσεται η ψυχή μου και δεν μπορώ ούτε να κοιμηθώ ημερόνυχτα, ούτε να φάγω δύο και τρεις ημέρες, ενώ τότε που τους είδα, ούτε έβαλα τίποτε στο νου μου.

Γράφω με το ίδιο μου το χέρι, στις 2 Μαρτίου 1964 στη Ι. Μονή Ξενοφώντος. Γαβριήλ Ιερομόναχος, πνευματικός εκ του Ιβηριτικού Κελλίου «Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου».
Από το φυλλάδιο «Ανθενωτικά-ημερολογιακά-αγιορείτικα, Αθήναι 1974»

«Τα Πάτρια, τόμος Β΄, Πειραιάς 1994» με ελαφρά διασκευή στη καθομιλουμένη.

* Είναι τοις πάσι γνωστό ότι όλοι σχεδόν οι «μνημονευτές» Αγιορείτες» από 50 ετών και πάνω, γνωρίζουν επ’ ακριβώς και την ιστορία αλλά και την ύπαρξη των αφορισμένων της Λαύρας. Εν τούτοις όμως αποφεύγουν όχι μόνο να το συζητούν αλλά σε τυχόν συζήτηση ή να σιωπούν ή να το θεωρούν με περισσή σοβαρότητα...ως μύθο, δηλαδή όπως με ελαφρότητα λέγουν ότι είναι «παραμύθια των Ζηλωτών Αγιορειτών Πατέρων»!
Γιατί όμως αυτό; Ίσως από έλεγχο της συνειδήσεώς ή από διαβολική ενοχή απέναντι των μαρτυρισάντων επί Λατινόφρονος Ιωάννου Βέκκου, με όσα σήμερα δέχονται ή με προδοτική διάθεση και αναισθησία ανέχονται.

Αυτοί που υποτίθεται ότι είναι συνεχιστές Εκείνων που έχυσαν το αίμα τους ή κατακάηκαν από τη φωτιά, προκειμένου να μη δεχθούν τους Λατινόφρονες. Σήμερα δέχονται πολύ χειρότερους εκείνων, με τα συλλείτουργα και τις συμπροσευχές, αλλά ακόμη και με τα «Κοινά Ποτήρια» της προϊσταμένης τους αρχής με τους αιρετικούς και αναθεματισμένους Παπικούς, Αγγλικανούς κλπ. Δεν θα είναι καθόλου παράδοξο να δεχθούν και μάλιστα και να πανηγυρίσουν, φιατί όχι και με την επικείμενη πλήρη ένωση με τους αναθεματισμένους αιρετικούς Μονοφυσίτες! Και δεν είναι ακόμη καθόλου παράδοξο και εδώ να θεωρήσουν ως «παραμύθι» και το θαύμα του Αγίου Λειψάνου της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και Πανευφήμου Ευφημίας, το οποίο, ως γνωστό επεκύρωσε τα Πρακτικά των Αγίων 630 Θεοφόρων Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου εναντίον των αιρετικών Μονοφυσιτών.

Η εγκύκλιος του 1920

 .

Η παρούσα Πατριαρχική εγκύκλιος του 1920, αποτελεί το πρώτο σχέδιο βάσει του οποίου θα υλοποιηθεί το όραμα του Οικουμενισμού, δηλαδή η δημιουργία μιας Παγκόσμιας εκκλησίας η οποία θα συναποτελείται από διάφορες ετερόκλητες ομολογίες (βλέπε αιρέσεις) συμπεριλαμβανομένων και των κατ' όνομα...ορθοδόξων!

. 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗ 

ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Η καθ’ ημάς Εκκλησία φρονούσα ότι η των διαφόρων Χριστιανικών Εκκλησιών προσέγγισις προς αλλήλας και κοινωνία ουκ αποκλείεται υπό των υφισταμένων μεταξύ αυτών δογματικών διαφορών και ότι τοιαύτη τις προσέγγισις τα μάλα εστίν ευκταία και αναγκαία και πολλαχώς χρήσιμος εις τε το καλώς ενοούμενον συμφέρον εκάστης των επί μέρους Εκκλησιών και του όλου χριστιανικού σώματος και εις παρασκευήν και διευκόλυνσιν της πλήρους ποτέ, συν Θεώ και ευλογημένης ενώσεως, έκρινε τον παρόντα καιρόν τα μάλιστα πρόσφορον προς ανακίνησιν και από κοινού μελέτην του σπουδαίου τούτου ζητήματος. Ει γαρ και εν τούτω ενδέχεται ίνα προκύψωσι και παρεμβληθώσιν αι από των παλαιών προλήψεων και έξεων ή και εξ αξιώσεων δυσχέρεια, αι τοσάκις τέως το έργον της ενώσεως ματαιώσασαι, όμως κατά την γνώμην ημών, περί απλής το κατ΄ αρχάς προκειμένου συναφείας και προσεγγίσεως, αι δυσχέρειαι αύται έσονται πάντως ήττον σπουδαίαι, αγαθής δε υπαρχούσης θελήσεως και διαθέσεως ούτε δύνανται ούτε οφείλουσι κώλυμα αποτελέσαι ακαταγώνιστον και ανυπέρβλητον.

Όθεν το πράγμα ημείς γε και κατορθωτόν και είπερ ποτέ εύκαιρον επί τη συντελεσθείση νυν επ΄ αισίοις συμπήξει της Κοινωνίας των Εθνών υπολαμβάνοντες, προαγόμεθα θαρρούντως εκθείναι ενταύθα εν ολίγοις τας σκέψεις και την γνώμην ημών περί του τρόπου, καθ΄ ον την προσέγγισιν ταύτην και συνάφειαν ενοούμεν και δυνατήν υπολαμβάνομεν, μετά πόθου εκζητούντες και απεκδεχόμενοι την κρίσιν και την γνώμην και των λοιπών των τε κατά την Ανατολήν αδελφών και των εν τη Δύσει και απανταχού σεβασμίων Χριστιανικών Εκκλησιών.

Νομίζομεν τοίνυν ημείς, ότι δύο τάδε τα μέγιστα εις την επίτευξιν της τοιαύτης εφετής και ωφελίμου προσεγγίσεως συντελέσαι και ταύτην κατεργάσασθαι και εκδηλούν δύνανται.

Και πρώτον αναγκαίαν και απαραίτητον υπολαμβάνομεν την άρσιν και απομάκρυνσιν πάσης αμοιβαίας δυσπιστίας και δυσφορίας μεταξύ των διαφόρων Εκκλησιών, προκαλουμένης εκ της παρά τισιν εξ αυτών παρατηρουμένης τάσεως εις το σαγηνεύσαι και προσηλυτίσαι άλλων ομολογιών οπαδούς. Ουδείς γαρ αγνοεί τι και σήμερον συμβαίνει δυστυχώς πολλαχού, επί διασπάσει της εσωτερικής ειρήνης των Εκκλησιών, ιδία των εν Ανατολή, νέων ούτω θλίψεων και δοκιμασιών παρ΄ αυτών των ομοθρήσκων επιφερομένων αυτοίς, και οίαν μεγάλην, αντί του μηδαμινού αποτελέσματος, προκαλεί απέχθειαν και οξύτητα αντιθέσεως η τάσις αύτη τινών εις το προσηλυτίζειν και σαγηνεύειν τούς οπαδούς των άλλων χριστιανικών ομολογιών.

Ούτω δε της ειλικρινείας και της εμπιστοσύνης προ παντός αποκαθισταμένης μεταξύ των Εκκλησιών, νομίζομεν δεύτερον ότι επιβάλλεται ίνα αναζωπυρωθή και ενισχυθή προ παντός η αγάπη μεταξύ των Εκκλησιών, μη λογιζομένων αλλήλας ως ξένας καί αλλοτρίας, αλλ΄ ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ καί "συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστώ". (Εφεσ. 3, 6). Υπό της αγάπης γαρ εμπνεόμεναι αι διάφοροι Εκκλησίαι και ταύτην προτάσσουσαι εν ταις περί των άλλων κρίσεσι και ταις προς αυτάς σχέσεσι, την μεν διάστασιν αντί του επεκτείνειν και αυξάνειν ως οίον τε συντομεύσαι και σμικρύναι δυνήσονται, δια της διεγέρσεως δε τακτικού φιλαδέλφου ενδιαφέροντος περί της καταστάσεως, της ευσταθείας και της ευεξίας των άλλων Εκκλησιών, δια της σπουδής εις το παρακολουθείν τοις παρ΄ αυταίς συμβαίνουσι και ακριβέστερον γνωρίζειν το κατ΄ αυτάς και δια της προθυμίας εις το τείνειν εκάστοτε αμοιβαίως χείρα βοηθείας και αντιλήψεως, πολλά τα αγαθά εις δόξαν και εις όφελος εαυτών τε και του χριστιανικού σώματος επιτελέσουσι και κατορθώσουσι.

Δύναται δε η φιλία αύτη και αγαθόφρων πρός αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούσθαι ειδικώτερον, κατά την γνώμην ημών, ως εξής:


α) δια της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανκών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών,


β) δια της ανταλλαγής αδελφικών γραμμάτων κατά τας μεγάλας του εκκλησιαστικού ενιαυτού εορτάς, εν αις είθισται, και εν άλλαις εκτάκτοις περιστάσεσι,


γ) δια της οικειοτέρας συσχετίσεως των εκασταχού ευρισκομένων αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών,


δ) δια της επικοινωνίας των Θεολογικών Σχολών και των αντιπροσώπων της Θεολογικής Επιστήμης και δια της ανταλλαγής των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων θεολογικών και εκκλησιαστικών περιοδικών και συγγραμμάτων,


στ) δια της συγκροτήσεως παγχριστιανικών συνεδρίων προς εξέτασιν ζητημάτων κοινού πάσαις ταις Εκκλησίαις ενδιαφέροντος,


ζ) δια της απαθούς και επί το ιστορικώτερον εξετάσεως των δογματικών διαφορών από της έδρας και εν ταις συγγραφαίς,


η) δια του αμοιβαίου σεβασμού των κρατούντων εν ταις διαφόροις Εκκλησίαις ηθών και εθίμων,


θ) δια της παροχής αμοιβαίως ευκτηρίων οίκων και κοιμητηρίων δια τας κηδείας και την ταφήν των εν τη ξένη αποθνησκόντων οπαδών των ετέρων ομολογιών,


ι) δια της πρόφρονος τέλος αμοιβαίας υποστηρίξεως των Εκκλησιών εν τοις έργοις της θρησκυτικής επιρρώσεως, της φιλανθρωπίας και τοις παραπλησίοις.

Ο τοποτηρητής του Πατριαρχικού Οικουμενικού Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως
+ Μητροπολίτης Προύσης Δωρόθεος

ΟΜΙΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΒΙΝΤΕΟ - ΚΕΙΜΕΝΟ

 

Ο αγώνας των Ορθοδόξων επί εικονομαχίας υπόδειγμα του Ιερού ημών αγώνος

Πριν από κάθε βίντεο προηγείται μια περίληψη του περιεχομένου του

Οι ομοιότητες της εποχής της εικονομαχίας με την σημερινή καθώς και των εικονομάχων με τους σημερινούς αιρετικούς, τους κατ΄όνομα μόνον ορθοδόξους, τους οικουμενιστές. Η εικονομαχία προσπάθησε να επιβληθή δια της βίας και επεκράτησε ως θρησκεία του κράτους για 80 έτη περίπου. Παρομοίως και οι νεοημερολογητικός οικουμενισμός. Είναι στην πατρίδα μας κρατική θρησκεία και επεβλήθη μέσων διωγμών των Ορθοδόξων. Ήδη επικρατεί επί 86 έτη. Όπως δεν υπήρξε και με την αλλαγή του εορτολογίου που έγινε, όπως λένε για να συνεορτάζουμε «με τας αδελφάς εκκλησίας της Δυσεως». Και οι οικουμενιστές διατείνονται - όπως και οι εικονομάχοι τότε - ότι υιοθετούν τις καινοτομίες για να προσελκύουν τους ετεροδόξους στην Ορθοδοξία. Τότε οι Ορθόδοξοι αντέδρασαν για να μη γίνουν και εκείνα «σαρασκηνόφρονες» να μη σαρακηνήσουν. Τώρα ο αγώνας γίνεται για να μη γίνουμε λατινόφρονες να μη φραγκέψουμε.

  

Οι μετανοήσαντες εικονομάχοι επίσκοποι εμφανίστηκαν στην Οικουμενική Σύνοδο με την συνείδηση ότι βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας του Χριστού και αφού αποκήρυξαν την αίρεση δια λιβέλλου κι ομολόγησαν την ορθή πίστη, ζήτησαν παρακλητικά να γίνουν δεκτοί στην Εκκλησία του Χριστού και τότε η Οικουμενική Σύνοδος τους έκανε δεκτούς. Η θέση του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου για όσους κληρικούς κοινώνησαν με την αίρεση ότι πρέπει να απέχουν από κάθε ιεροπραξία μέχρι να συγκληθή Ορθόδοξη Σύνοδος. Και ότι το επιτίμιο για την πτώση του κληρικού στο σφάλμα της κοινωνίας με την αίρεση εφαρμόζεται αμέσως. Η Σύνοδος δεν χρειάζεται να συνέλθει για την επιβολή του επιτιμίου, αλλά για να αποφανθεί για την λύση του.

Η κατηγορία κατά των Γνησίων Ορθοδόξων ότι έλαβαν υπερορίους χειροτονίες και παραδείγματα Αγίων Πατέρων (Αγ. Αθανάσιος) που προέβησαν σε υπερόριες χειροτονίες. Η θέση του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου ότι κατά τον καιρό της αιρέσεως τα πράγματα δεν γίνονται όπως στον καιρό της ειρήνης. Και στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, οι υπερόριες χειροτονίες γίνονται δεκτές.

Η Ορθοδοξία δεν φοβείται τον διάλογο, αλλά διαλέγεται για να πείσει τούς εκτός εκκλησίας να δεχθούν την αλήθεια της πίστεως και όχι για να αυτομεταβληθεί. Αυτό που κάνουν οι οικουμενιστές δεν είναι διάλογος αλλά υποχωρήσεις.

Οι επί 80 χρόνια ατέρμονοι "διάλογοι" δεν βοήθησαν τους αιρετικούς να πλησιάσουν στη Ορθοδοξία αλλά τους έκαναν χειρότερους κι αυτούς και τους οικουμενιστές που υποτίθεται προσπαθούν να τους φέρουν στην Ορθοδοξία. Στην πραγματικότητα δεν γίνονται διάλογοι αλλά συναλλαγές και διαπραγματεύσεις για μια επίλαστη ενότητα. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι οικουμενιστές δεν «προβάλλουν με ταπεινοφροσύνην» την Ορθοδοξία αλλά την μεταβάλλουν και την προσαρμόζουν στα ανθρώπινα μέτρα. Ο πλούτος της Ορθοδοξίας δεν προβάλλεται με συλλείτουργα και συμπροσευχές με τούς ετεροδόξους και τούς αλλοθρήσκους. Ούτε με εόρτια πατριαρχικά μηνύματα στα ραμαζάνια και τα μπαϊράμια. Πότε οι άγιοι πατέρες έκαναν τέτοια πράγματα; Κέντρο της Ορθοδοξίας δεν είναι το "Φανάρι" και κανένας άλλος επίσημος θρόνος αλλά η αλήθεια δηλ. ο Χριστός και χρέος όλων μας ως Ορθοδόξων είναι να μείνουμε ενωμένοι με το κέντρο αυτό.

.

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

.

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. κ. Χρυσόστομε ,

Άγιοι Αρχιερείς,

Τιμιον Πρεσβυτέριον,

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Ο αρχαίος τραγικός συγγραφεύς Ευριπίδης είχε πει «όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν». Ευτυχής είναι όποιος γνωρίζει την Ιστορία. Και για εμάς, τούς αγωνιζομένους τον καλόν αγώνα υπέρ της πατρώας ευσεβείας, είναι αναγκαίο να ανατρέξουμε στις πηγές της Εκκλησιαστικής Ιστορίας για να αντλήσουμε διδάγματα. Αξίζει να δούμε πως «οι προπάτορες ημών, οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την ευσέβειαν» αντιμετώπισαν προβλήματα και καταστάσεις παρόμοια με αυτά που αντιμετωπίζουμε και εμείς σήμερα. Αρκεί, βεβαίως, να εξετάσουμε τα θέματα αυτά, μέσα στα ειδικά ιστορικά πλαίσια της εποχής τους. Διότι εκτός από ομοιότητες, υπάρχουν και πολλές διαφορές στα παραδείγματα που εξετάζουμε από εποχές του παρελθόντος. Οι διαφορές αυτές αφορούν, κυρίως, τις ιδιαίτερες ιστορικο-κοινωνικές συνθήκες εντός των οποίων διεδραματίσθησαν τα ιστορικά αυτά γεγονότα. Η εποχή της Εικονομαχίας παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την σημερινή εποχή, όσον αφορά τα εκκλησιαστικά πράγματα στον γεωγραφικό μας χώρο.

Οι ομοιότητες των δύο περιόδων

Με την εικονομαχία επεχειρήθη η εισαγωγή στην Εκκλησία «εθών αλλοτρίων». Επιρροές από τις ανεικονικές θρησκείες των Εβραίων και των Μωαμεθανών επέδρασαν σημαντικά στην διαμόρφωση του εικονομαχικού φρονήματος. Γι' αυτό και οι εικονομάχοι εκαλούντο Ιουδανόφρονες και Σαρασκηνόφρονες.

Ο Χαλίφης Yazid είχε εκδόσει περί το 720 διάταγμα κατά των εικόνων.

Γι' αυτό και ο Λεων ο Ίσαυρος όταν εξέδωσε διάταγμα κατά των Αγ. Εικόνων, κατ' ουσίαν αντέγραψε ξένα πρότυπα. Ένα επιχείρημα των εικονομάχων ήταν ότι, αποβάλλοντας τις αγ. εικόνες, η χριστιανική εκκλησία θα γινόταν πιο ελκυστική στούς Ιουδαίους και στούς Μωαμεθανούς.

Βεβαια, κανένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν υπήρξε. Δεν κατεγράφη καμία μεταστροφή Εβραίων η Μωαμεθανών στον Χριστιανισμό για τον λόγο αυτό.

Όπως δεν υπήρξε και με την αλλαγή του εορτολογίου που έγινε, όπως λένε για να συνεορτάζουμε «με τας αδελφάς εκκλησίας της Δυσεως». Και οι οικουμενιστές διατύνονται - όπως και οι εικονομάχοι τότε - ότι υιοθετούν τις καινοτομίες για να προσελκύουν τους ετεροδόξους στην Ορθοδοξία.

Τότε οι Ορθόδοξοι αντέδρασαν για να μη γίνουν και εκείνα «σαρασκηνόφρονες» να μη σαρακηνήσουν. Τωρα ο αγώνας γίνεται για να μη γίνουμε λατινόφρονες να μη φραγκέψουμε.

Η εικονομαχία προσπάθησε να επιβληθή δια της βίας και επεκράτησε ως θρησκεία του κράτους για 80 έτη περίπου.

Παρομοίως και οι νεοημερολογητικός οικουμενισμός. Είναι στην πατρίδα μας κρατική θρησκεία και επεβλήθη μέσων διωγμών των Ορθοδόξων. Ήδη επικρατεί επί 86 έτη.

Όταν επεβλήθη η εικονομαχία και συνήλθε η εικονομαχική σύνοδος της Ιερείας, όλοι οι επίσκοποι του Βυζαντινού κράτους την απεδέχθησαν, είτε διότι ήταν εκ φρονήματος εικονμάχοι, είτε διότι υπέκυψαν «δια τον φόβον του Βασιλέως».

Το ίδιο και κατά τον 20 αιώνα, όταν επεβλήθη ο νεοημερολιτισμός στην Ελλάδα όλοι οι Αρχιερείς - ακόμη και οι διαφωνούντες - τον εδέχθησαν.

Μαζί με την εικονομαχία καθιερώθηκαν άλλες μεταρρυθμίσεις: συντομεύθηκε η θ. λειτουργία, καταργήθηκαν οι αγρυπνίες και άλλες ακολουθίες, νηστείες, εορτές κ.α.

Παρόμοιες αποφάσεις έλαβαν και οι οικουμενιστές κατά το λεγόμενο Πανορθόδοξο Συνέδριο του 1923 μαζί με την αλλαγή του ημερολογίου.

Μια άλλη ομοιότητα που διαπιστώσαμε κατά την σύγκριση των δύο εποχών είναι και το ότι όταν ο γηραιός ηγέτης των Ορθοδόξων ο Πατριάρχης Γερμανός καθηρέθη αθέσμως και εξωρίσθη, τότε ανεβιβάσθη στον θρόνο από τον Λεοντα Ίσαυρο ο υποτακτικός του Πατριάρχου Σύγκελλος Αναστάσιος. Έτσι λοιπόν ο πρώην υποτακτικός του ηγέτη των Ορθοδόξων έγινε Πατριάρχης και αρχηγός των καινοτόμων! Εντυπωσιακή ομοιότης της περιπτώσεως του γηραιού ηγέτου των Γνησίων Ορθοδόξων, του Μακαριστού πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ο οποίος ομοίως καθηρέθη αθέσμως και εξωρίσθη τρεις φορές χάριν της καλής ομολογίας, ο δε υποτακτικός του, ο Διάκονός του στην Μητρόπολη Πελαγονίας Αθηναγόρας, έγινε Πατριάρχης, ηγέτης των καινοτόμων και αξεπέραστη προσωπικότητα στον χώρο του Οικουμενισμού (μέχρι την εμφάνιση του νυν πατριάρχου).

Χρήσιμα διδάγματα

Αλλά, αρκετά περί της ομοιότητας των δύο περιόδων. Τι διδάγματα, όμως, μπορούμε να αντλήσουμε από την εποχή της εικονομαχίας και τα οποία θα μπορούσαν να μας φανούν χρήσιμα στον Ιερό μας αγώνα;

Πρώτα απ' όλα, ας δούμε εάν οι Ορθόδοξοι της εποχής της εικονομαχίας αναγνώριζον τούς εικονομάχους ως αρχιερείς προ της Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Αναφέρεται στο έργο «Λογος αποδεικτικός περί των εικόνων» το αποδιδόμενο στον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό:

«Τωρα πες μου· ποιόν να ακολουθήσουμε; Τον άγιο Βασίλειο τον θαυματουργό η τον Παστιλά που οδήγησε πολλές ψυχές στην απώλεια; Ποιόν να πιστέψουμε; τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που διδάσκει το δρόμο της μετάνοιας και της σωτηρίας, η τον Τρικάκαβο, το δάσκαλο της αταξίας και της απώλειας; Ποιόν να ακούσουμε; τον Γρηγόριο που διέπρεψε στη θεολογία, η τον Κωνσταντίνο τον ανίερο φατριάρχη, την καταστροφή ολόκληρου του λαού; Αυτόν που εξοστράκισε από την αγία του Χριστού Εκκλησία την αγία πίστη των αγίων και σεπτών εικόνων, μαζί με τον συνονόματό του, ο οποίος πήρε αναξίως τα σκήπτρα της βασιλείας.» (ΕΠΕ, τ.3, Θεσσαλονίκη 1990, σελ. 405).

«Βλέπεις αυτή την παρασυναγωγή, που την συγκρότησαν οι κλέφτες και όχι οι ποιμένες, εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού;» (ε.α., σελ. 407).

«Και δεν ταιριάζει να λέγεται σύνοδος, αλλά συνέδριο ιουδαϊκό. (...) Και αφού συγκάλεσαν οι ιερείς των Ιουδαίων το συνέδριο, πήραν έγκριση από αυτό εναντίον του Σωτήρα να τον συλλάβουν και να τον σκοτώσουν. Και αφού τον συνέλαβαν, τον σταύρωσαν και αφού ανάμιξαν ξίδι και χολή, έβαλαν σφουγγάρι στο καλάμι και το πρόσφεραν στο στόμα του και παίρνοντας λόγχη τρύπησαν την αγία του πλευρά. Έτσι, οι άλλοτε υιοί έγιναν ξένοι προς την ευγένεια των πατριαρχών και πατέρων τους.» (ε.α., σελ. 409).

«Και συγκαλώντας συνέδριο οι ιερείς των Χριστιανών, μαζί με τούς βασιλείς, που είχαν αρπάξει αναξίως τη βασιλεία και είχαν εισπηδήσει στα προαύλιά της τυραννικά, έβγαλαν απόφαση από τούς πονηρούς συλλογισμούς και οι ίδιοι σχεδίασαν δόλια και απερίσκεπτα ενάντια στην εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και την καταδίκασαν να καταπατηθεί από τα παράνομα πόδια τους, αντι της σαρκικής σταύρωσης που διέπραξαν οι Ιουδαίοι. Και όπως οι άνομοι ανάμιξαν ξίδι και χολή και το έφεραν στο στόμα του Χριστού, έτσι και αυτοί ανακάτεψαν νερό και ασβέστη, και βάζοντας σφουγγάρι σε ξύλο το έφεραν στην όμοια με σάρκα μορφη της τίμιας εικόνας και την επέχρισαν. Και αντι της λόγχης που τρύπησε την ζωοδότρα πλευρά του Χριστού, παίρνοντας αμφίστομο σπαθί, την κατέσκαψαν, την απόξεσαν και την εξαφάνισαν από την εκκλησία, και ολοκλήρωσαν και αυτοί το έργο των Ιουδαίων και παρέδωσαν τον εαυτό τους στο διάβολο. Τι συμφορά! τι τρέλλα! τι εξαπάτηση των Χριστιανών! Ακόμα και οι βασιλείς και οι αρχιερείς που θεωρούνταν Χριστιανοί, αποξένωσαν τούς εαυτούς τους από την άψογη πίστη, και έρριξαν οι ίδιοι τούς εαυτούς τους στο βάραθρο των Ιουδαίων, μέσα σε βραχύ χρονικό διάστημα. Αλίμονο σε σένα, διάβολε, ξένε του Θεού, που ανέμιξες τούς Χριστιανούς με τούς Ιουδαίους.» (ε.α., σελ. 411).

Ο πατριάρχης των εικονομάχων αποκαλείται «ανίερος φατριάρχης», η εικονομαχική Συνοδος της Ιερείας «εβδελυγμένη παρά Θεού και των Αγίων αυτού», «θεομίσητος», «παρασυναγωγή» και «Ιουδαϊκόν Συνέδριον». Οι εικονομάχοι αρχιερείς καλούνται «άρπαγες και ουχί ποιμένες» και παρομοιάζονται με τούς σταυρωτάς του Χριστού.

Ας δούμε τώρα τι γράφει ο Όσιος Θεοφάνης ο Ομολογητής στην χρονογραφία του. Περιγράφοντας την παραίτηση του μετανοημένου Εικονομάχου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Παύλου αναφέρει τα λόγια με τα οποία αιτιολόγησε την απόφασή του στην Βασίλισσα Θεοδώρα: «Μηπως δεν θα έπρεπε να έχω ανέλθει καθόλου στον ιερατικό θρόνο, εφόσον η Εκκλησία του Θεού υφίστατο διώξεις, διαχωρισμένη καθώς ήταν από τούς άλλους Καθολικούς (Ορθόδοξους) θρόνους και υποκείμενη σε αναθεματισμό». (Θεοφάνους Ομολογητού, «Χρονογραφία», Μεταφρ. Αρχιμ. Ανανία Κουστένη, τ. Γ , εκδ. Αρμός, Αθήναι 2007, σελ. 1245).

Ο ίδιος υποδεικνύει τον ασηκρήτι (βασιλικό γραμματέα) Ταράσιο ως τον καταλληλότερο για διάδοχό του. Ο Ταράσιος, όμως, κοσμικός ων και αυτοκρατορικός αξιωματούχος, δεν ήθελε να γίνει Πατριάρχης, αφ’ ενός μεν φοβούμενος το βάρος της αρχιερωσύνης αλλά και διότι θεωρούσε την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως βαρυνομένη με ανάθεμα, λόγω της εικονομαχικής αιρέσεως. Είπε: «Βλέπω επίσης ότι εμείς κατά καιρούς μιλάμε μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο, ενώ οι ομόπιστοί μας, οι Χριστιανοί της Ανατολής, μιλούν διαφορετικά και οι Δυτικοί συμφωνούν μαζί τους, ενώ εμείς έχουμε αποξενωθεί από όλους αυτούς και αναθεματιζόμαστε καθημερινά απ' αυτούς. Το ανάθεμα είναι τρομερό πράγμα. Οδηγεί κάποιον μακριά από το Θεο, τον ωθεί μακριά από τη βασιλεία των ουρανών προς το εξώτερο σκότος. (...) Και αν οι βασιλείς μας, οι προστάτες της Ορθοδοξίας, καταδεχθούν να εγκρίνουν το αίτημά μου, τότε κι εγώ δέχομαι να εκπληρώσω την εντολή τους και δέχομαι την εκλογή σας. Αν όμως όχι, μου είναι αδύνατον να το κάνω, για να μην υποβληθώ σε ανάθεμα και καταδικαστώ την ημέρα του Κυρίου μας και Κριτού της δικαιοσύνης, όταν ούτε βασιλιάς, ούτε ιερέας ούτε άρχοντες ούτε πλήθος ανθρώπων θα είναι σε θέση να με απαλλάξουν.» (ε.α., σελ. 1249, 1251, 1253).

Ώστε λοιπόν η εικονομαχική Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ήταν αναθεματισμένη και αποκεκομένη από τον κορμο της Εκκλησίας ήδη και προ της Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ακόμη ας δούμε, πως οι Ορθόδοξοι θεωρούν τούς εικονομάχους, ως εντός Εκκλησίας η εκτός Αυτής;

Στα Πρακτικά της Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γράφει περί των μετανοημένων εικονομάχων αρχιερέων:

α) «Βασίλειος ο επίσκοπος Αγκύρας είπεν· όσον ην εις δύναμίν μου, δεσπόται, εξήτασα την υπόθεσιν, και πάσαν πληροφορίαν δεξάμενος, προσήλθον τη καθολική εκκλησία ο έσχατος υμών δούλος. Ταράσιος ο αγιώτατος πατριάρχης είπεν· δόξα τω Θεώ τω θέλοντι πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν άληθείας ελθείν.» Και στην συνέχεια ο ίδιος μετανοημένος Επίσκοπος Αγκύρας στον λίβελλό του αναφέρει: «...και εγώ Βασίλειος ο επίσκοπος Αγκύρας της πόλεως, προαιρούμενος ενωθήναι τη καθολική εκκλησία,... » (Πρακτικά Οικουμενικών Συνόδων, τ.3, σελ. 229).

β) Και αλλού: «...προσήχθη Θεόδωρος ο ευλαβέστατος επίσκοπος Μύρων της Λυκίας και είπε· καγώ ο αμαρτωλός και ανάξιος πολλά ψηλαφήσας και ερευνήσας, και το κρείττον επιλεξάμενος, δέομαι του Θεού και της υμετέρας αγιωσύνης, ίνα μετά πάντων καγώ ο αμαρτωλός ενωθώ τη αγία καθολική εκκλησία. (...) Ευθύμιος ο οσιώτατος επίσκοπος Σάρδης είπεν ευλογητός ο Θεός ο ενώσας αυτόν τη καθολική εκκλησία» (ε.α., σελ. 230).

γ) «Και προσήχθη Θεοδόσιος ο επίσκοπος του Αμορίου, και είπε· (...) και παρακαλώ την αγίαν υμών σύνοδον, ίνα μετά πάντων των Χριστιανών δέξησθαι καμέ τον ανάξιον υμών δούλον. (...) δέξασθαί με, ως εδέξατο ο Θεός τον άσωτον, και την πόρνην, και τον ληστήν. Ζητήσατέ με, καθώς εζήτησεν ο Χριστός το απολωλός πρόβατον, ο ανέλαβεν επί των ώμων». (ε.α., σελ. 230-231).

Βλέπουμε λοιπόν ότι κατά την Ζ Οἰκουμενική Σύνοδο οι μετανοημένοι Εικονομάχοι Αρχιερείς θεωρούν και οι ίδιοι ότι είναι αποκεκομένοι από την Εκκλησία και εντάσσονται σ’ Αυτήν.

Ας δούμε όμως και τις επιστολές του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, αν μπορούμε να αντλήσουμε από αυτές χρήσιμα διδάγματα για τον ιερό μας αγώνα. Γράφει (προς Θεόδωρον Μονάζοντα): «εν κεφαλαίω δε ειπείν, τον η υπογραφή η κοινωνία αιρετική αλόντα ιερέα η απλώς διάκονον είργεσθαι παντάπασιν της ιερουργίας, αλλά γαρ και της κοινωνίας, μετά δε την της επιτιμίας περαίωσιν των μεν αγιασμάτων μετέχειν, της δε λειτουργίας ουδαμώς, έως αγίας συνόδου, ευλογείν δε η και εύχεσθαι ως κοινόν μοναχόν, ουχ ως ιερωμένον, αλλά και τούτο μετά συμπλήρωσιν επιτιμητικήν·» (Θεοδώρου Στουδίτου, «Άπαντα», σειρά «Φιλοκαλία», τ. 18Γ εκδ. ΕΠΕ, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 270 ).

Γράφει ακόμη σε μία άλλη επιστολή του (προς Ειρήνην Ηγουμένην): «επί δε τη του πρεσβυτέρου υποθέσει μετατακτέον τον λόγον. ου τι που ημείς, ω αμμάς, νυν μεν τούτο λέγομεν, αύριον δε έτερον, αλλ' ο αυτός λόγος ημίν εστιν αεί· τι τούτο; τον αλόντα πρεσβύτερον τη κοινωνία των αιρετικών, ει γε μάλιστα και υπογραφή, μη εξείναι ιερουργείν έως καιρού ορθοδόξου συνόδου, εφ' η τα τοιαύτα και θεωρηθήσεται και διακριθήσεται, η μόνον το κατά περίστασιν βαπτίζειν, εκκομίζειν νεκρόν, διδείν σχήμα μοναχώ, αγιάζειν των Θεοφανίων το ύδωρ, ευαγγελίζεσθαι κατ' όρθρον και μεταδιδόναι των αγιασμάτων, ήδη θεουργηθέντων υπό σεσωσμένου πρεσβυτέρου. και ταύτα, ως είπον, εξ ανάγκης, επεί, ευρισκομένου του μη εμπαρέντος τη κοινωνία ιερέως, ουδέ τα προειρημένα πράσσειν εξόν.» (ε.α. σελ. 450, 452).

Και στην ερώτηση πως πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτοί που ήλθαν σε κοινωνία με την αίρεση, ο όσιος Θεόδωρος απαντά: «...ει μεν πρεσβύτερος η διάκονος, ειργέσθω της ιερουργίας έως συνόδου ορθοδοξίας, μετά δε επιτιμίαν την προσήκουσαν μετεχέτω των ορθοδόξων αγιασμάτων, η δε δύναμις της επιτιμίας αμεθεξία εστί των αγιασμάτων καθ' ον καιρόν η καιρούς ο επιτιμών οικονομοίη·»(ε.α. σελ. 504).

Δηλαδή, φαίνεται καθαρότατα ότι –κατά τον Αγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη- το επιτίμιο για την πτώση του κληρικού στο σφάλμα της κοινωνίας με την αίρεση εφαρμόζεται αμέσως. Η Σύνοδος δεν χρειάζεται να συνέλθει για την επιβολή του επιτιμίου, αλλά για να αποφανθεί για την λύση του.

Όμως και κάτι άλλο πολύ χρήσιμο συναντούμε στις επιστολές του Οσίου Θεοδώρου. Πολύς λόγος γίνεται από κύκλους νεοημερολογιτών για τις αρχιερατικές χειροτονίας της Εκκλησίας μας από τους Ρώσους της Διασποράς. Ότι είναι υπερόριες και άρα αντικανονικές και άδεκτες. Παρόμοιο πρόβλημα υπήρχε και κατά τον καιρό της εικονομαχίας. Πολλοί που ήθελαν να χειροτονηθούν από ορθοδόξους Αρχιερείς, έφευγαν έξω από τα όρια της Αυτοκρατορίας προς την Ορθόδοξη, τότε, Ρώμη και Νεάπολη και Λογγοβαρδία. Ετέθη τότε το θέμα αν έπρεπε να γίνουν δέκτές αυτές οι υπερόριες χειροτονίες. Γι’ αυτό, στην επιστολή του προς Μεθόδιον Μονάζοντα ο Αγιος αναφέρει: «Ερώτησις. περί των χειροτονηθέντων πρεσβυτέρων εν Ρωμη, εν Νεαπόλει και εν Λαγγιβαρδία ακηρύκτων και απολελυμένων, ει χρη τους τοιούτους δέχεσθαι και κοινωνείν αυτοίς και συνεσθίειν και συνεύχεσθαι. Απόκρισις. εν καιρώ αιρέσεως ου κατά τα εν ειρήνη τυπωθέντα πάντως απαραλείπτως γίνεται δια την αναγκάζουσαν χρείαν, όπερ φαίνεται πεποιηκώς ο τε μακαριώτατος Αθανάσιος και ο αγιώτατος Ευσέβιος, υπερορίους χειροτονίας αμφότεροι ποιησάμενοι. Και νυν δε το αυτό οράται πραττόμενον εν τη παρούση αιρέσει. Ώστε οι υποδηλωθέντες, ει ου προδήλως εισί κατεγνωσμένοι, ουδαμώς εκ του ούτως χειροτονηθήναι αποτροπιαίοι, αλλά προσδεκτέοι κατά τέσσαρας προτάσεις»(ε.α. σελ. 486).

Είναι σαφέστατος ο Αγιος: κατά τον καιρό της αιρέσεως τα πράγματα δεν γίνονται όπως στον καιρό της ειρήνης. Και στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, οι υπερόριες χειροτονίες γίνονται δεκτές.

Πατριαρχική Εγκύκλιος

Τις ημέρες αυτές κυκλοφόρησε από το Πατριαρχ. Κωνσταντινουπόλεως μια εγκύκλιος επί τη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Στην εγκύκλιο αυτή ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος υπεραμύνεται των οικουμενιστικών του ανοιγμάτων, κατά τρόπον απροκάλυπτο.

Λεγει: «η Ορθοδοξία δεν είναι μουσιακός θησαυρός δια να συντηρήται, αλλά πνοη ζωής δια να μεταδίδεται και ζωογονή τούς ανθρώπους».

Άπαντούμε: η παραδοθείσα πίστις είναι αμετάβλητη. Είναι η άνωθεν αποκεκαλυμένη αλήθεια και είναι από μόνη της αμετάβλητη. Δεν χρειάζεται κανενός είδους συντήρηση. Ζωσα πνοη είναι η χάρις του Αγ. Πνεύματος η οποία μεταμορφώνει τούς ανθρώπους. Η μέθοδος, ο τρόπος της μεταμορφώσεως αυτής είναι σταθερός και αμετάβλητος και είναι η Ορθοδοξία. Οι μεταμορφώσεις των ανθρώπων που εγκολπώνονται την Ορθοδοξία είναι μία διαδικασία συνεχής και επαναλαμβανόμενη.

Αναφέρει ακόμη: «H Ορθοδοξία είναι πάντοτε επίκαιρος, αρκεί να την προβάλλουμε με ταπεινοφροσύνην και να την ερμηνεύουμε λαμβάνοντες υπ' όψιν τας αναζητήσεις και τας υπαρξιακάς ανάγκας του Ανθρώπου εις κάθε εποχήν και πολιτισμικόν περίγυρον».

Η αλήθεια όμως είναι ότι οι οικουμενισταί δεν «προβάλλουν με ταπεινοφροσύνην» την Ορθοδοξία αλλά την μεταβάλλουν και την προσαρμόζουν στα ανθρώπινα μέτρα.

Η ορθοδοξία όμως δεν προσαρμόζεται στα μέτρα των ανθρώπων. Είναι -όπως προείπαμε- αξία σταθερή. Οι άνθρωποι πρέπει να την αποδεχθούν και να προσαρμοσθούν στα δικά της μέτρα.

Αναφέρει ακόμη: Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν φοβείται τον διάλογον, διότι και η αλήθεια δεν τον φοβείται. Αντιθέτως, εάν η Ορθοδοξία κλεισθή εις τον εαυτόν της και δεν διαλέγεται με τούς εκτός αυτής, όχι μόνον θα αποτύχη εις την αποστολήν της, αλλά και θα μετατραπή από «καθολική» και «κατά την οικουμένην» Εκκλησία που είναι, εις μίαν εσωστρεφή και αυτάρεσκον ομάδα, εις ένα «γκέττο» εις το περιθώριον της ιστορίας.»

Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική διότι απευθύνεται σε όλους τούς ανθρώπους της οικουμένης. Φυσικά δεν φοβείται τον διάλογο, αλλά διαλέγεται για να πείσει τούς εκτός εκκλησίας να δεχθούν την αλήθεια της πίστεως και όχι για να αυτομεταβληθεί. Αυτό που κάνουν οι οικουμενισταί δεν είναι διάλογος αλλά υποχωρήσεις. Ο Απ. Παύλος δεν λέγει όχι στον διάλογο, αλλά «μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Ο διάλογος δεν μπορεί να είναι αιώνιος, εάν οι αλλοτριοφρονούντες δεν πείθονται.

Δια τον λόγον αυτόν και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ουδέποτε εφοβήθησαν τον διάλογον με τον πνευματικόν περίγυρον της εποχής των, ακόμη και με τούς ειδωλολάτρας φιλοσόφους των χρόνων των, και με τον τρόπον αυτόν επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον πολιτισμόν της εποχής των και μας παρέδωσαν μίαν Εκκλησίαν αληθινά οικουμενικήν.

«Οικουμενικήν» αλλ' όχι «οικουμενιστικήν» κ. Πατριάρχα. Σείς με τούς επί 80 έτη διαλόγους τι κατορθώσατε. Μηπως οι αιρετικοί με τούς οποίους διαλέγεσθε πλησίασαν την Ορθοδοξία; Απεναντίας. Έγιναν χειρότεροι από πριν και εκείνοι, αλλά και εσείς που διαλέγεσθε άσκοπα με αυτούς. Και έπειτα σείς δεν αρκείσθε στούς διαλόγους, αλλά προχωρείτε και σε συμπροσευχές και συλλείτουργα με τούς ετεροδόξους. Ποτε οι Άγιοι Πατέρες έκαναν τέτοια πράγματα. Το αντίθετο. Τα απαγόρευαν κατηγορηματικώς.

«Οφείλομεν», αναφέρει στην συνέχεια, «πρώτον να συνομιλήσωμεν οι χριστιανοί μεταξύ μας και να λύσωμεν τας διαφοράς μας, δια να είναι αξιόπιστος η μαρτυρία μας προς τον έξω κόσμον τις διαφορές μας. Ώστε πρόκειται να «λύσουμε τις διαφορές μας.»

Τι διαφορές να λύσουμε και πως; Μηπως με αμοιβαίες υποχωρήσεις; Η μήπως με την αδιαφορία για τις διαφορές; Μάλλον με το δεύτερο. Θα παρακάμψουν τις διαφορές ανεχόμενοι τις διαφορές αλλήλων και προχωρούντες σε ενότητα. Κατι τέτοιο είχε προτείνει ο Αυτοκράτωρ Μιχαήλ ο Τραυλός (μετριοπαθής εικονομάχος). Διέταξε να λησμονηθούν και οι εικονομαχικές και οι ορθόδοξες σύνοδοι της τελευταίας περιόδου και οι μεν να ανέχονται τούς δε. Ζητησε και κοινή συνδιάλεξη των δύο μερίδων αλλά οι Ορθόδοξοι αρνήθηκαν (Στεφανίδου Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 263).

Συνεχίζει η Πατριαρχική εγκύκλιος: «Η προσπάθεια δια την ενότητα των χριστιανών είναι θέλημα και εντολή του Κυρίου, ο Οποίος προ του Παθους Του προσηύχετο προς τον Πατέρα «ίνα πάντες (οι μαθηταί Του) εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας» (Ιωάν. 17, 21). Δεν είναι δυνατόν ο Κυριος να αγωνιά δια την ενότητα των χριστιανών και ημείς να μένωμεν αδιάφοροι. Τούτο θα αποτελούσε εγκληματικήν προδοσίαν και παράβασιν της εντολής Του».

Το θέλημα του Θεού και η προσευχή της Εκκλησίας είναι όλοι οι άνθρωποι να ενωθούν με τον Χριστό. Ενωμένα με τον Χριστό γίνονται ένα και μεταξύ τους. Όχι ατελείωτες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις για επίπλαστες ενότητες. Παράβαση της εντολής του Χριστού είναι ακριβώς αυτό το οποίο πράττουν οι οικουμενιστές. Διότι η ενότητα που προωθούν δεν έχει ως βάση την μοναδικότητα της αληθείας της Ορθοδοξίας, αλλά αντιθέτως: την καταστρατηγεί.

Γράφει στην συνέχεια: «Ακριβώς δι' αυτούς τούς λόγους, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον με την σύμφωνον γνώμην και συμμετοχήν όλων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών διεξάγει από πολλών δεκαετιών πανορθοδόξους επισήμους θεολογικούς διαλόγους μετά των μεγαλυτέρων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών. Σκοπός αυτών των διαλόγων είναι να συζητηθούν με πνεύμα αγάπης όλα όσα χωρίζουν τούς χριστιανούς τόσον εις την πίστιν των όσον και εις την οργάνωσιν και ζωήν της Εκκλησίας.»

Την απάντηση δίδει ο Απ. Παύλος: «Μετά μίαν και δευτέραν τοποθεσίαν παραστού». Άρα δεν είναι προς καύχησή του η επίκληση των πολλών δεκαετιών που συζητούν με τούς ετεροδόξους.

Τούς διαλόγους αυτούς και κάθε προσπάθεια ειρηνικών και αδελφικών σχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τούς άλλους χριστιανούς πολεμούν σήμερον, δυστυχώς, και μάλιστα με φανατισμόν απαράδεκτον δια το Ορθοδόξον ήθος, ωρισμένοι κύκλοι που διεκδικούν δια τον εαυτόν των αποκλειστικώς τον τίτλον του ζηλωτού και υπερασπιστού της Ορθοδοξίας.

Δεν έχει σημασία τι λέγουμε εμείς. Τούς διαλόγους «αυτούς πολεμούν οι Άγιοι Απόστολοι Πατέρες μένα από τούς Ι. Κανόνες και τα συγγράμματα που μας άφησαν. Εμείς αυτούς ακολουθούμε.

Διαδίδουν ψευδώς ότι επίκειται η ένωσις μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων, ενώ γνωρίζουν ότι αι διαφορά που συζητούνται εις τον θεολογικόν διάλογον μεταξύ αυτών, είναι ακόμη πολλαί, και θα απαιτήση μακρόν χρόνον η συζήτησίς των.

Μηπως, εν τέλει, δεν έχει ανάγκην την ένωσιν με τούς Λατίνους ο κ. Πατριάρχης; Διότι όπως εξελίσσεται η κατάσταση αρχίζει να επικρατεί και στην Ανατολή η παπική νοοτροπία της Δυσης. Τι να τον κάνουμε -λοιπόν- τον πάπα της Ρωμης, όταν θα έχουμε πάπα στη νέα Ρωμη; Θα έχετε ακούσει ασφαλώς τον όρο «ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας» και ο «Αρχηγός 250 εκατομ. Ορθοδόξων». Από τότε η Ορθόδοξος Εκκλησία απέκτησε άλλο αρχηγό από τον Χριστό και από τότε ο Επίσκοπος μίας πόλεως διεκδικεί τον τίτλο του Επισκόπου όλων των πιστών της γης; Αυτά ο πάπας τα ισχυρίζεται. Ιδού - λοιπόν - οδεύουν σε μία μελλοντική ενωμένη εκκλησιαστική κατάσταση με δύο πάπες. Έναν στην Δυση και έναν στην Ανατολή. Ίσως να υιοθετήσουν ως σύμβολο τον δικέφαλο αετό όπου η μία κεφαλή θα φέρει παπική τιάρα και η άλλη πατριαρχική μήτρα...

Κατηγορούν όσους διεξάγουν τούς διαλόγους ως δήθεν «αιρετικούς» και «προδότας» της Ορθοδοξίας, απλώς και μόνον διότι διαλέγονται με τούς ετεροδόξους, προβάλλοντες εις αυτούς τον πλούτον και την αλήθειαν της Ορθοδόξου πίστεώς μας.

Ο πλούτος της Ορθοδοξίας δεν προβάλλεται με συλλείτουργα και συμπροσευχές με τούς ετεροδόξους και τούς αλλοθρήσκους. Ούτε με εόρτια πατριαρχικά μηνύματα στα ραμαζάνια και τα μπαϊράμια. Ποτε οι άγιοι πατέρες έκαναν τέτοια πράγματα;

Ομιλούν απαξιωτικά δια κάθε προσπάθειαν συνδιαλλαγής μεταξύ των διηρημένων χριστιανών και αποκαταστάσεως της ενότητός των ως δήθεν «παναίρεσιν του οικουμενισμού» χωρίς να παρέχουν καμμίαν απόδειξιν ότι κατά τας επαφάς της με τούς μη Ορθοδόξους η Ορθόδοξος Εκκλησία εγκατέλειψε η αρνήθηκε τα δόγματα των Οικουμενικών Συνόδων και των πατέρων της Εκκλησίας μας.

Ένα μικρό παράδειγμα μόνον: «Σε συνεντεύξεις τους ο κ. Ζηζιούλας παλιότερα και ο καρδινάλιος κ. Βαλτερ Γκάσπερ προσφάτως σε Ιταλικά έντυπα αναφέρθηκαν στούς διαλόγους τους. Έχουν συμφωνήσει ήδη ότι ο πάπας έχει πρωτεία και τα πρωτεία του δεν είναι μόνον «πρωτεία τιμής» αλλά και κάτι παραπάνω. Αυτό το «κάτι παραπάνω» απέμενε να διευκρινήσουν. Δηλαδή, το πως θα ασκή ο (κάθε) πάπας τα πρωτεία εξουσίας του.»

Και καταλήγει το μήνυμα με την αυτάρεσκη αναφορά του Πατρ. Κωνσταντινουπόλεως ως «Κεντρου της Ορθοδοξίας». Εαν ήταν πράγματι ορθόδοξο, θα ήταν ένα κέντρο συντονισμού. Τωρα όμως, το Φανάριον έπιχειρεί να ασκή εξουσία. Επεμβαίνει αυθαίρετα σε άλλες Τοπικές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Έχει έλθει σε ρήξη με Ιεροσόλυμα, Μοσχα και Αθήνα και σε κάποιες περιπτώσεις περισσότερο από μία φορά. Κανένα φανάρι όμως δεν είναι κέντρον ορθοδοξίας. Δεν υπάρχει γεωγραφικό σημείο από το οποίο εξαρτάται η Ορθοδοξία. Η Κπολη υπήρξε πολλάκις στο παρελθόν -όπως είναι και τώρα- κέντρον κακοδοξίας. Επί Νεστορίου, Μακεδονίου, των αιρεσιαρχών Αναστασίου, Κωνσταντίνου, Θεοδώρου Κασιτερά, Ιωάννου Γραμματικού των εικονομάχων Πατριαρχών και άλλοτε πολλάκις το Πατρ. Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε εστία της Κακοδοξίας.

Πραγματικό κέντρο της Ορθοδοξίας είναι η αλήθεια δηλ. ο Χριστός και χρέος όλων μας ως Ορθοδόξων είναι να μείνουμε ενωμένοι με το κέντρο αυτό.

Επίλογος

Σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί,

Κλείνοντας την παρούσα πανηγυρική ομιλία επιτρέψατέ μου να κάνω μία πνευματική αναγωγή. Ο κάθε άνθρωπος είναι μία εικόνα Θεού. Επλάθημεν κατ' εικόνα Θεού. Το «κατ' εικόνα» αναφέρεται στο λογικόν και αυτεξούσιον του ανθρώπου. Αυτή η εικόνα Θεού, μετά την πτώση «ημαυρώθη». Χρέος μας, λοιπόν, είναι να αποκαθάρωμεν την εικόνα Θεού που φέρει ο καθένας μας, με τα δάκρυα της μετανοίας. 'Ας τροφοδοτήσουμε το «λογικόν» με την Ορθόδοξη διδασκαλία και το «αυτεξούσιον» ας το κατευθύνουμε στην εθελούσια τήρηση των θείων εντολών.

Έτσι θα συντελεσθή με πνευματικό τρόπο η εντός ημών αναστήλωσις της θείας εικόνος. Έτσι θα εορτάσουμε πνευματικώς την εορτή της Ορθοδοξίας. Αμήν, γένοιτο.