Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Ισλάμ και Ευρώπη


 ΤΟΥ ΖΗΣΗ ΤΣΙΟΤΡΑ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ- ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ


Το άρθρο αυτό γράφτηκε εξ’ αφορμής ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε στο «Ορθόδοξο Τύπο» προσφάτως, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Λεοντοπόλεως Διονύσιο, με τον τίτλο «Ισλάμ». Το πρώτο μέρος του άρθρου ήταν σφριγηλό και ρωμαλέο, το δεύτερο όμως μέρος δυστυχώς κατέληξε στην δικαίωση του Οικουμενισμού, ακόμη και στο επίπεδο των διαθρησκειακών διαλόγων, με επιχειρήματα αληθοφανή και συμβατά με το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι. Θεωρήσαμε, λοιπόν, αναγκαίο να το αναδιατάξουμε και να το ξαναπαρουσιάσουμε με ορθόδοξο φρόνημα. Πιστεύουμε ότι οι συνειδήσεις των Ιεραρχών έχουν πάθει καθίζηση και για το λόγο αυτό τοποθετούμαστε όπως οι σεπτοί μας Άγιοι πατέρες μας έχουν διδάξει.

Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανισθεί στη διεθνή πολιτική σκηνή ένα ρεύμα υπέρ του Μουσουλμανικού κόσμου. Το Ισλάμ προωθείται κυρίως από την αμερικάνικη πολιτική και η Τουρκία έχει την αμέριστη συμπαράστασή της για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι πολιτικές αυτές επιλογές της επηρεάζουν βαθύτατα την Ευρώπη και τις κοινωνίες των κρατών μελών της. Η μετανάστευση των τελευταίων ετών έχει λάβει μορφή χιονοστιβάδας. Μουσουλμανικοί πληθυσμοί έχουν κατακλύσει την Ευρώπη και το φοβερότερο, χριστιανικοί πληθυσμοί της ασπάζονται το Ισλάμ. Τι είναι όμως το Ισλάμ και πόσο επικίνδυνο είναι για την Ευρώπη και τον άνθρωπο γενικότερα;Θα καταδείξουμε στο άρθρο αυτό για τον Ισλαμισμό την διδασκαλία του, τους κινδύνους του, την εύκολη και γρήγορη επέκτασή του και κατόπιν θα αξιολογήσουμε βάση αυτών, τον διάλογο που έχουν ανοίξει οι θρησκευτικοί ηγέτες του Χριστιανισμού με τον ισλαμικό κόσμο.


Η διάδοση της Μουσουλμανικής θρησκείας στις σημερινές εκκοσμικευμένες χριστιανικές κοινωνίες γίνεται με έναν τρόπο εύκολο διότι δεν απαιτεί από τους ανθρώπους αυταπάρνηση, προσφορά και θυσίες. Ο Χριστιανισμός αντίθετα επιζητεί από τους πιστούς του αλλαγή τρόπου ζωής, μια πνευματική αναγέννηση και απάρνηση της υλοφροσύνης. Ο προσερχόμενος στον Μουσουλμανισμό, αρκεί να πιστέψει στον Αλλάχ (θεό) και στην αποστολή του Μωάμεθ, ως τον προφήτη του θεού. Την πίστη του αυτή, θα την ομολογήσει τρεις φορές και κατόπιν θα ακολουθήσει ορισμένα καθήκοντα, που επιβάλλει το Κοράνιον. Ο Μουσουλμανισμός είναι μία θρησκεία με πολύ μικρές απαιτήσεις. Είναι εύκολη στην τήρηση των εντολών και ικανοποιεί τις υλικές επιθυμίες του ανθρώπου. Έτσι εξηγείται και η γρήγορη διάδοσή του ανάμεσα στους αραβικούς λαούς και στον κόσμο της Δύσης τα τελευταία χρόνια.


Η είσοδος της Τουρκίας στην Ενωμένη Ευρώπη, αποτελεί κίνδυνο δια την Χριστιανικήν Ευρώπην διότι είναι ένα πολυάριθμο Μουσουλμανικό κράτος.Οι ηθικές ιδέες του Ισλαμισμού δεν διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους και δεν γίνονται εμπόδιο για εκείνους, που θέλουν να ζήσουν «ελεύθερα» και μία ζωή χαλαρή και υλιστική. Ακόμη και την ουράνια ζωή, στον Παράδεισο, τη συνδέουν με υλικές απολαύσεις. Επιτρέπουν την αρπαγή και την λεηλασία κατά τους ιερούς πολέμους εναντίον των απίστων. Αναγνωρίζουν την δουλεία και δέχονται το εύκολο διαζύγιο, μόνο από τον άνδρα. Δίδουν το δικαίωμα στον άνδρα να έχει τέσσερις γυναίκες, ενώ ο Μωάμεθ είχε επτά, μεταξύ αυτών ήταν και η Αήσια, που ήταν μικρής ηλικίας οκτώ μόλις ετών… Έγκλημα φοβερό. Δεν ήσαν μόνον αυτές οι γυναίκες του, είχε και άλλες, που του είχαν δωρίσει φίλοι του. Η χριστιανική διδασκαλία εξίσωσε τα δύο φύλα και εφάρμοσε την ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων, αντίθετα το Ισλάμ κράτησε την γυναίκα υποταγμένη στον άνδρα και κατώτερή του, όπως ήταν πριν την έλευση του Χριστού. 


Στη διάδοση του Ισλαμισμού, οι Μουσουλμάνοι μεταχειρίζονται τη βία, σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό. Ο Χριστός λέγει: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν…» (Λουκ. 9, 23). Ο Μωάμεθ επέτρεψε να φονεύονται όσοι δεν ήθελαν να πιστέψουν εις την θρησκεία του. «Το ξίφος, έλεγε, είναι το κλειδί του Ουρανού». Ο Άγγλος ιστορικός Ουΐλιαμ Μιουΐρ έγραφε: «Το σπαθί του Μωάμεθ και το Κοράνιο είναι οι χειρότεροι εχθροί του πολιτισμού της ελευθερίας και της πίστεως από όσους το ανθρώπινο γένος συνάντησε μέχρι τώρα σ' αυτόν τον κόσμον». Το εις την αραβικήν γλώσσα υπάρχον, θρησκευτικό τους βιβλίο, το Κοράνιο, αραβικά «αλ– Κοράν», σημαίνει το ανάγνωσμα. Το Κοράνιο περιέχει τις αποκαλύψεις του Μωάμεθ. Το Κοράνιο, όπως πιστεύουν, οι μουσουλμάνοι, είναι αμέσου θεϊκής προελεύσεως και υπάρχει ανέκαθεν, χωρίς αυτό να έχει δημιουργηθεί από κανέναν. Διαφυλάσσεται επί πίνακος στους ουρανούς και απεκαλύφθη τμηματικά από τον άγγελο Γαβριήλ, στον Μωάμεθ στην αραβική γλώσσα. Ο θεός, αναφέρει το Κοράνιο, «δεν έχει συνεταίρο…». Είναι θεός απόλυτος, διοικεί και διέπει τα πάντα. Όλα γίνονται όπως εκείνος θέλει και διέπει τις τύχες των ανθρώπων, χωρίς ο άνθρωπος να έχει ελεύθερη βούληση και εκλογή. Εκμηδενίζεται έτσι το αυτεξούσιο των ανθρώπων και παραδέχονται το πεπρωμένο, «το κισμέτ». Παραμένει, λοιπόν, μέσω του Κορανίου η ατελής αντίληψη του ανθρώπου περί του Θεού ως ενός όντος σκληρού, αδιάλακτου και αδυσώπητου.

Υποχρεώσεις και καθήκοντα, που επιβάλλει το Κοράνιο στους Μουσουλμάνους πιστούς. Είναι τα ακόλουθα:
Κάθε μουσουλμάνος πρέπει:

1 – Να αναγνωρίζει την υπέρτατη αρχηγία του Ιμάμη, ως πολιτικοθρησκευτικού άρχοντα. Στο Μουσουλμανισμό δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ κράτους και θρησκείας. Δεν υπάρχουν δύο εξουσίες, αλλά μία.

2 – Να προσεύχεται πέντε φορές την ημέρα. Προ της προσευχής να νίπτει το πρόσωπό του και τα χέρια του μέχρι των αγκώνων του. Να νίπτει το κεφάλι και τα πόδια του, μέχρι τον αστράγαλο. Η καθαριότητα αυτή αποτελεί για τους μουσουλμάνους ουσιαστικό μέρος της λατρείας τους. Η προσευχή τους, που θεωρείται και η μόνη λατρεία τους, είναι βραχυτάτη και αποτελείται από μερικές γονυκλισίες, υποκλίσεις και στην απαγγελία μερικών τυπικών λέξεων και φράσεων από το Κοράνιο. Όλοι οι λαοί και εκείνοι ακόμη, που δεν είναι άραβες πρέπει να απαγγέλουν την προσευχή τους, που είναι φράσεις του Κορανίου, στα αραβικά. Ο ισλαμικός πολιτισμός είναι αραβικός και η γνώση και διάδοση του Κορανίου απαιτεί την γνώση και εκμάθηση της αραβικής γλώσσας, η οποία είναι γλώσσα του θεού.Κατά την διάρκεια της προσευχής θα πρέπει ο προσευχόμενος να έχει το πρόσωπόν του στραμμένο προς το μέρος, που βρίσκεται το ιερό της Μέκκα, στη Σαουδαραβία, τη Κάαβα.


Η Κάαβα είναι το ιερότερο μνημείο του Μουσουλμανισμού. Αποτελείται από μία μεγάλη πέτρα σκεπασμένη και διακοσμημένη με μεταξωτό ύφασμα, κεντημένο με αραβικά γράμματα και σχέδια. Η σκεπασμένη πέτρα πιθανώς να είναι αερόλιθος, που λατρευόταν από τους ειδωλολάτρες Άραβες, προ του Μωάμεθ. Ο Μωάμεθ δεν θέλησε να καταργήσει τη λατρεία της από τις διάφορες φυλές και νομάδες της εποχής εκείνης, μία των σπουδαιοτέρων ήσαν οι Κορέϊς. Αυτός μάλλον θέσπισε και τροποποίησε τελετουργία, που συμφωνούσε με τις συνήθειες των ανθρώπων της εποχής εκείνης. Κατά την τελετή, που εφάρμοσε ο Προφήτης Μωάμεθ, γίνονταν επτά διαδρομές πέριξ της μεγάλης πέτρας (Κάαβα), κατόπιν ακολουθούσε ο ασπασμός και η προσκύνησή της. Ο Μωάμεθ δικαιολογώντας την ύπαρξη της πέτρας Κάαβα, αναφέρει ότι είναι από της εποχής του Αβραάμ, εκ του Θεού απεσταλμένη.

3 – Κάθε μουσουλμάνος πρέπει να νηστεύει κατά τον ιερό μήνα του Ραμαζανίου.

4 – Να μεταβαίνει στους ιερούς τόπους, την Μέκκα και την Μεδίνα για προσκυνηματικούς λόγους.

5 – Να καταβάλει εκ της περιουσίας του ένα ποσό για τους πτωχούς πιστούς, κυρίως για την κραταίωση του Ισλαμισμού στον κόσμο.


6 – Κάθε μουσουλμάνος οφείλει να είναι έτοιμος για τον ιερό πόλεμο, που πρέπει να γίνει εάν παραστεί ανάγκη εναντίον των απίστων.
Αυτά όσον αφορά τον Ισλαμισμό, με λίγα λόγια.

Στην εποχή μας ο κόσμος έχει αλλάξει. Με τα μέσα συγκοινωνίας και τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, έχουν σμικρυνθεί οι αποστάσεις και οι διάφορες ιδέες των ανθρώπων και των λαών έχουν διασταυρωθεί και έγιναν γνωστές σ΄ όλους. Το Ισλάμ όμως δεν μπορεί να κερδίσει τους ανθρώπους με την πρωτοτυπία και ανωτερότητα των ιδεών του. Εκείνο που παρακινεί τους Χριστιανούς στην ελεύθερη αποδοχή των διδασκαλιών του είναι η εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού που επήλθε μέσω των αιρέσεων και ιδιαιτέρως του Παπισμού και του Προτεσταντισμού και η επικράτηση μιας υλόφρονης αντίληψης της ζωής. Ο άνθρωπος της Ευρώπης έγινε περισσότερο ζωώδης και καθοδηγείται από τις σαρκικές και κατώτερες επιθυμίες του. Η ανάγκη του ευρωπαίου ανθρώπου να διασφαλίσει την ειρήνη, την ησυχία και την αδιατάρακτη καλοπέρασή του τον οδηγεί στους διαλόγους των θρησκειών, ώστε να αμβλυνθούν οι διαφορές και να συνυπάρξουν χωρίς βία, αλλά και χωρίς φυσικά έφεση για την αλήθεια και το υψηλό. Να ζήσουν ουσιαστικά μια ζωή που να μην μπλέκεται ο Θεός στα πόδια τους.



Οι Χριστιανοί αρνούνται να αποδεχθούν την ευθύνη που τους ζητά ο Θεός και δεν θέλουν να κριθούν για τα έργα τους. Δεν επιθυμούν τον δεύτερο ερχομό του Χριστού στον κόσμο με τη Δευτέρα του Παρουσία. Δεν συμμερίζονται τον πόθο και την προσδοκία των αρχαίων Χριστιανών για την έλευση του Χριστού. Η φράση του Συμβόλου της Πίστεως «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.», δεν ηχεί ευχάριστα στ’ αυτιά τους. Θα προτιμούσαν να του πουν «Μην έλθεις Κύριε Ιησού, καλά περνάμε κι εδώ» Συμβιβάστηκαν με τη μικρή επίγεια ζωή, έστω κι αν καταλήγει σε μια ταφόπλακα. Συμβιβάστηκαν με το θάνατο. Τον ίδιο σκοπό έχει και ο θρησκευτικός διάλογος μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων, που προσπαθούν να κάνουν σήμερα. Το βέβαιο είναι ότι ο διάλογος Χριστιανών – Μουσουλμάνων ο οποίος στην αρχή θα γίνει επί κοινωνικών θεμάτων θα αποφέρει και το συγκρητισμό, και τη διασάλευση των δογματικών και θεολογικών θεμελίων του Χριστιανισμού, διότι όπως προείπαμε οι χριστιανοί έχουν γίνει άνευροι και καλοπερασάκηδες.


Ο Οικουμενισμός δουλεύει ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση μεταξύ των ξένων μεταξύ τους αυτών πολιτισμών, και ταυτόχρονα να μη χάσει τις σπουδαίες κοινωνικές κατακτήσεις τις ελευθερίας, της ισότητας και της αξίας του ανθρώπου ως θείο ον. Αλλά όσο κι αν ο ταλαίπωρος άνθρωπος προσπαθήσει, δεν θα αποφύγει το ένα από τα δύο. Ή θα θυσιάσει την αλήθεια και τις κοινωνικές του κατακτήσεις που πηγάζουν απ’ αυτήν, χάριν της καλοπέρασης ή θα θυσιάσει την καλοπέραση χάριν της αληθείας και των κοινωνικών του κατακτήσεων. Τα αγαθά όχι μόνον κόποις κτώνται, αλλά και με κόπους και θυσίες κρατώνται. Το ρητό του σοφού αρχαίου Έλληνος Ηρακλείτου, «Πόλεμος πατήρ πάντων», έχει αιώνια ισχύ.

Αν οι φίλοι Ευρωπαίοι και οι αλλοτριωμένοι απ’ αυτούς Έλληνες θέλουν να κρατήσουν ψηλά τον υψηλό ανθρωπιστικό πολιτισμό τους, που τους χάρισε η πίστη στο πρόσωπο του Θεανθρώπου πρέπει όχι μόνο να πολεμήσουν, αλλά και να αλλάξουν πορεία, επιστρέφοντας στην Γνησία Ορθοδοξία, διαφορετικά το κατρακύλισμα δεν θα έχει τέλος, όπως το κακό δεν έχει πάτο. Αν η Ευρώπη θέλει να ζήσει πρέπει να γυρίσει πίσω στις ρίζες της κι αυτές είναι ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός όπως διαφυλάσσεται σφριγηλός και ρωμαλέος στην Γνησία Ορθοδοξία.

Η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ανιδιοτελής και άδολη αγάπη είναι βαθιά πολιτισμικά αγαθά που πηγάζουν από τον Σταυρό του Θεανθρώπου Χριστού. Αν οι Ευρωπαίοι χάσουν τον Χριστό και συμβιβαστούν με το Ισλάμ, θα χάσουν κι όλες τις ανθρωπιστικές τους κατακτήσεις. Η ανθρωπότητα θα γυρίσει πίσω στο σκοτάδι της προ Χριστού εποχής. Επομένως δεν έχουμε άλλοι επιλογή παρά να είμαστε έτοιμοι για θυσίες ώστε να τα διασώσουμε. Τα κοινά στοιχεία που φέρουν οι δυό αυτές θρησκείες μεταξύ τους όπως:

α) Το ότι πιστεύουν σε Θεό Δημιουργό του κόσμου, Κύριο της Ιστορίας και Παντοδύναμο, θα βοήθησουν ταχύτερα στον συγκριτισμό την ταύτιση και τη σταδιακή αφομοίωση και θρησκευτική και κοινωνική.

β) Θα σταματήσουν ίσως το ρεύμα του αθεϊσμού, που είναι δείγμα προχωρημένης σχιζοφρένειας της ανθρωπότητας, θα τον αντικαταστήσουν όμως με τον πρακτικό αθεϊσμό που είναι ο υλιστικός τρόπος ζωής και η άρνηση του Πνεύματος.

γ) Η πίστη του Ισλάμ στην τελευταία κρίση του Κόσμου από τον Θεό, η προσευχή, η νηστεία, η ελεημοσύνη είναι τόσο αδύναμοι κρίκοι στη σύνολη διδασκαλία του για να ανορθώσει τον άνθρωπο, που επιτυγχάνει μόνο να διατηρήσει ελάχιστα ίχνη ανθρωπισμού, αφού το Ισλάμ δεν καταδέχθηκε να γίνει φιλάνθρωπο ούτε στο ασθενές, το γυναικείο φύλο.

δ) Η τιμητική αναφορά του Κορανίου για την Παναγία και πως αυτή συνέλαβε πνευματικά, καθώς και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, απορρίπτει τη διδασκαλία του Μωάμεθ, όπως απέδειξε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο μέγας αυτός διδάσκαλος και πατήρ στη διάλεξη του με τους Τούρκους κατακτητές στην Σμύρνη κατά την περίοδο της αιχμαλωσίας του.


Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια περί των διαλόγων μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ και θα έπρεπε οι αρχιερείς του Χριστού να την βιώνουν, να την υπερασπίζονται και να την προβάλουν για να σωθεί ο κόσμος. Αν όμως το άλας μωρανθεί όπως είπε ο Χριστός μας, εν τίνι αλισθήσεται; Με τι θα αλατίσουν τον κόσμο για να σταματήσουν την προχωρημένη σήψη του; Έχουν και οι ίδιοι εκκοσμικευθεί. Συσχηματίσθηκαν με το κοσμικό φρόνημα και δεν μπορούν ούτε γνωρίζουν που βρίσκεται η αλήθεια και η σωτηρία του κόσμου.
.
.

3 σχόλια:

  1. Ξέρει τι λέει ο Μακρυγιάννης, και πώς πρέπει να ερμηνεύσουμε τα λόγια του; είναι χαρακτηριστικά της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων και της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού;

    Στην "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους", 1975, τ. ΙΑ', σελ. 433, ο Λ. Βρανούσης , γράφει (ένθερμος θαυμαστής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, δεν θεωρεί όμως, όπως θα δούμε, τεχνητό κατασκεύασμα του τελευταίου το Ελληνικό Έθνος):
    "Ιστορική συνέχεια και εθνική συνείδηση. Σταθερό υπόβαθρο η παράδοση. [σ.σ. προ της παιδείας του Διαφωτισμού] Εκτέθηκαν προηγουμένως οι παράγοντες που συνετέλεσαν στο να διασωθή και να συγκροτηθή ως "γένος" [σ.σ. επ' αυτού βλέπε και παρακάτω] ό,τι επέζησε από τον ελληνοβυζαντινό κόσμο μετά τη θεομηνία των οθωμανικών κατακτήσεων. Αποφασιστικώτατα συνέβαλαν οι πνευματικοί παράγοντες: η θρησκεία, συνεκτικός δεσμός και προστατευτικό τείχος, η κοινή γλώσσα, ο χώρος και ο λαός με την ιστορική του συνέχεια, οι πατροπαράδοτοι θεσμοί και παραδόσεις, η συλλογική μνήμη του κοινού παρελθόντος, η κοινή μοίρα του παρόντος, οι ίδιες παρήγορες ελπίδες για το μέλλον. Η συνοχή του Γένους υπάρχει ήδη διαμορφωμένη στο ιδεολογικό του υπόβαθρο: από τη μια, η βυζαντινή κληρονομιά - η "θεόσδοτη" βασιλεία των "αγίων αυτοκρατόρων", η "θεοφρούρητη" Εκκλησία, ο "οικουμενικός" πατριάρχης, ο "περιούσιος λαός" της Ορθοδοξίας -, απροσδιόριστος ίσως μυστικισμός, αλλά αέναη πάντοτε πηγή μεσσιανικής προσδοκίας, αυτοπεποιθέσεως και οραματισμών. από την άλλη, οι αρχαίοι προγονοί, η δόξα των αιώνων, σοφοί και ήρωες, τιμωροί των Ασιατών και κοσμοκράτορες.

    Ο υπόδουλος Ελληνισμός είναι ένας κόσμος που γαλουχείται με τους θρύλους του "μαρμαρωμένου βασιλιά", αναζητεί το "πλήρωμα του χρόνου" στα χρησμολόγια, ιστορεί στις τοιχογραφίες των εκκλησιών τον Ακάθιστο με την πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη κάτω από τη σκέπη της Υπερμάχου, ζωγραφίζει όμως και τους "Έλληνες" φιλοσόφους δίπλα στους προφήτες` ονομάζει "ελληνικά" τα κυκλώπεια τείχη και φαντάζεται τους "Έλληνες" μυθικούς γίγαντες` ξέρει για κάθε ακρόπολη ή πεδίο μάχης θαυμαστές ιστορίες που συνέβησαν "στον καιρό των Ελλήνων"` έμαθε να απαντά στις γοργόνες ότι "ζη ο βασιλιάς Αλέξανδρος"` ρωτάει και ξέρει ποιους μεγάλους άνδρες έβγαλε ο τόπος του στην αρχαιότητα` μοχθεί να σπουδάσει τα "ελληνικά" των παλαιών βιβλίων, διότι είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου και των Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και η γλώσσα των σοφών του προγονών` σκύβει με κατάνυξη στα συναξάρια των νεομαρτύρων, που τονώνουν την εγκαρτέρηση με την υπόσχεση ουράνιων φωτοστεφάνων, αλλά παθαίνεται διαβάζοντας τη "φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου", τον οποίο προσμένει να ξαναφανεί, τιμωρός και δικαιοκρίτης.

    Στο γόνιμο αυτό έδαφος έριχνε ολοένα και πλουσιώτερο τον σπόρο της η Παιδεία. [σ.σ. Υπήρχε "γόνιμο έδαφος" επομένως, δεν "χαλκεύθηκε" εκ του μηδενός η εθνική συνείδηση, απέρρεε από την ίδια τη φύση των πραγμάτων, τη ζωντανή αίσθηση της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού.] Η επίγνωση της προγονικής κληρονομιάς, κάτι σαν συναίσθημα υπέροχης, γίνεται αυτοπεποίθηση. Από τις μυστικές πηγές των μεσσιανικών προσδοκιών αναδύεται η πίστη σε κάποια ιστορικά πεπρωμένα. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, μετά την εβδομάδα των Παθών, έρχεται η Ανάσταση."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σημείο αναφοράς στην εκδήλωση της καθημερινής θρησκευτικότητας, στην έκφραση του θεολογικού και μη λόγου, στο στοχασμό, στην τέχνη, στην κοινωνική συμπεριφορά και τέλος στην έκφραση πολιτικών αντιλήψεων παραμένει,μέχρι σήμερα,στον κόσμο του Ισλάμ το Κοράνιο.
    Το Κοράνιο, λοιπόν,είναι συλλογή αποκαλύψεων,τις οποίες ο Μουχάμμαντ,με την εντολή του Θεού αναγγέλει στον κόσμο. Η πρώτη λέξη αυτών των αποκαλύψεων συνίσταται στην προσταγή του Θεού: διάβασε. "Ανάγνωθι, εν ονόματι του Κυρίου σου, όστις έκτισε τα πάντα," (Κεφάλιο 96,1).
    Η προσταγή αυτή συνθέτει και το Leitmotiv του κορανικού κηρύγματος, εφ' όσον γύρω απ' αυτη θεμελιώνεται ο χαρακτήρας του Ισλάμ (απόλυτη υποταγή), ως μιας πραγματικότητας πάνω στη γη, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.
    Πρόκειται για λόγους που απαγγέλει προς τη μικρή τότε ισλαμική κοινότητα κάτω απο διαφορετικές περιστάσεις, άλλοτε για να διδάξει, άλλοτε για να επιτιμήσει, άλλοτε για ν' αποδώσει δικαιοσύνη ή να κατευθύνει τους πιστούς προς εναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Οι αφορμές λοιπόν ποικίλουν, γι' αυτό και διαφοροποιείται ο χαρακτήρας των λογίων του. Απ' την πλευρά των οπαδών του, η αποδοχή των λόγων του γίνεται με απόλυτο τρόπο. Δέχονται τις ρήσεις του ως προφητικό μήνυμα, ως κανόνα πίστεως, ως κανόνα δικαίου, για την ατομική και κοινωνική τους ζωή, αλλά και ως βιβλίο, απο το οποίο δανείζονται φράσεις για λατρευτική χρήση.
    Μετά το θάνατο του Μουχάμμαντ (8.6.632) κανείς δεν ανέμενε μια νέα αποκάλυψη. Ο κύκλος των αποκαλύψεων του Θεού στον άνθρωπο είχε κλείσει οριστικά.
    Αναρίθμητες φορές το κείμενο του Κορανίου χαρακτηρίζεται ως θεία αποκάλυψη. Μνημονεύεται ότι δόθηκε δια μέσου του Αρχάγγελου Γαβριήλ στον Μουχάμμαντ, ως αντίγραφο του πανομοιότυπου Βιβλίου που υπάρχει στον ουρανό και ονομάζεται: Μήτηρ της Βιβλίου, καλώς διατηρουμένη Πλάξ.
    Αυτό το ουράνιο Βιβλίο πιστεύεται ότι είναι το πρωτότυπο όλων των ιερών γραφών, γι' αυτό και λέγεται ότι συμφωνεί απόλυτα με τις προγενέστερες απ' αυτό Ιερές Γραφές. Εκεί που διαφέρει απ' αυτές είναι ότι το Κοράνιο και μόνο έχει σταλεί στην αραβική γλώσσα και θεωρείται ως " Λόγος του Θεού άκτιστος, αμετάβλητος και αιώνιος, αποτελεί δε το κέντρο της Ιστορίας, το μόνο σημείο συνάντησης μεταξύ Θεού και ανθρώπων.".
    Είναι, λοιπόν, ο λόγος του Θεού, που στάλθηκε διατυπωμένος στην αραβική γλώσσα από τον Θεό στον Μουχάμμαντ λέξη προς λέξη. Όλα αυτά τα στοιχεία συνηγορούν υπέρ του υπερφυσικού χαρακτήρα του Βιβλίου.

    Αλέξανδρος Καριώτογλου
    Διδάκτωρ θεολογίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η μετάφραση του Κορανίου σε άλλες γλώσσες, παρά το ότι σήμερα έχει επιβληθεί, δεν έγινε χωρίς την οργή των ευσεβών μουσουλμάνων και των θεολόγων του Ισλάμ. Η αντίδραση περισσότερο στρεφόταν εναντίον των μουσουλμάνων που προέβαιναν σε τέτοιου είδους μεταφράσεις. Η πρώτη μετάφραση από μουσουλμάνους έγινε το 1920, στη Λαχώρη του Πακιστάν. Ο φόβος προέρχεται από τον κίνδυνο παρερμηνείας του περιεχομένου και από το λόγο ότι η αραβική γλώσσα θεωρείται η μόνη γλώσσα που αποδίδει το νόημα των λόγων του Κορανίου, ενώ παράλληλα πιστεύεται ότι καμμιά άλλη γλώσσα δεν μπορεί να αποδώσει με ακρίβεια εκφράσεις της αραβικής. Για το λόγο αυτόν υπάρχουν επιτροπές από ειδικούς, οι οποίες εγγυώνται την πιστότητα της μετάφρασης σε άλλη γλώσσα.
    Είναι θεϊκή, αγία γλώσσα για τους μουσουλμάνους. Αυτός ο ιερός χαρακτήρας της γλώσσας του Κορανίου ασκεί μια βαθειά επίδραση στις ψυχές των πιστών, είναι γλώσσα γοητευτική. Η γοητεία της αυτή έχει την αιτία της στην ομορφιά της ως γλώσσας.
    Ποιητική, ιδιαίτερα έντονη σε εκφράσεις και δυναμσμό, παθητική και συγκινησιακή γλώσσα εκφράζει αυτό που είναι οι άραβες και η χώρα τους: φωτεινή, αρμονική, πλαστική.
    Η επίδραση της γλώσσας του Κορανίου γίνεται ιδιαίτερα αισθητή κατά την ώρα της επίσημης δημόσιας προσευχής, όπου απαγγέλονται μελωδικά στοίχοι του Κορανίου.
    Η γλώσσα του Κορανίου θεωρείται γλώσσα αμίμητη (i'djaz) και για τους θεολόγους του Ισλάμ είναι το "θαύμα της πίστης" που δείχνει την προφητική αποστολή του Μουχάμμαντ: " Το Κοράνιο τούτο μόνο παρά του Θεού εφευρέθη κατεπέμφθη δέ ίνα κυρώση τάς πρό αυτού Βίβλους και εξηγήση τάς αναμφισβήτους Γραφάς, άς κατέμψεν ο Κύριος του Παντός. Ουδεμία υπάρχει έν αυτώ αμφιβολία".
    Το περιεχόμενο του Ιερού Βιβλίου του Ισλάμ παράλληλα με την γλώσσα, όπως προαναφέρθηκε, θεωρείται θαύμα της πίστεως.
    Είναι η αποκάλυψη του Θεού και η προειδοποίησή Του πρός τους ανθρώπους.
    Οι πρακτικές οδηγίες για την καθημερινή ζωή των πιστών, οι γραμμές για μια δίκαιη κοινωνική σχέση και μια ορθή θρησκευτική πορεία είναι τα βασικά στοιχεία που αγγίζουν την ισλαμική ψυχή. Υπάρχουν χωρία που καθοδηγούν στην οδό της υποταγής στο θείο θέλημα, που παρηγορούν μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις, που παρέχουν σοφές υποδείξεις δοκιμασμένες απ' την καθημερινή εμπειρία της ζωής.
    Στο Κοράνιο, επίσης, βασίζεται η ισλαμική διδασκαλία και όλα τα άρθρα της ισλαμικής πίστεως. Το κορανικό κείμενο χρησιμοποιείται στις λατρευτικές συνάξεις του Ισλάμ και η αυθεντία του εγγυάται την αλήθεια της πίστεως και την ορθοπραξία του κάθε μουσουλμάνου.
    Η φράση του στοίχου 38 της 6ης Σούρας: " Ουδέν παρελείψαμε έν τή Βίβλω ημών." Έκανε τους πιο αισιόδοξους στο Ισλάμ να συμπεραίνουν ότι και τα τελευταία πορίσματα της τεχνικής και της επιστήμης είναι θέματα που περιέχονται στο Κοράνιο ή τουλάχστον καλύπτονται τον οποιοδήποτε λόγο απο το Ιερό κείμενο.

    Αλέξανδρος Καριώτογλου
    Διδάκτωρ θεολογίας

    ΑπάντησηΔιαγραφή