Άγ. Ιω. Μαξίμοβιτς

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ο Άνθρωπος του Θεού

. 
Του Πέτρου Κουτσούκου, 

Καθηγητού Πανεπιστημίου Πατρών

.

.

 Η φανέρωση Αγίων σε οποιαδήποτε εποχή είναι η φανέρωση του ίδιου του Θεού στον κόσμο.  Είναι η φανέρωση της Χάρης του Παναγίου Πνεύματος εν ω τα πάντα ζη και κινείται.  Η φανέρωση των Αγίων είναι δωρεά της Χάριτος του Παναγάθου Θεού, ο Οποίος για να μην χαθή καμμία ψυχή, δεν εφείσθη του ιδίου Αυτού Υιού, ο οποίος ήλθε στη γη, σε όλα όμοιός μας, εκτός της αμαρτίας μας, και θανατώθηκε με μαρτυρικό θάνατο πάνω στον Σταυρό για την σωτηρία μας!  Και όποιοι και όσοι πίστεψαν σ’ Αυτόν πήραν αμύθητα δώρα, πήραν την εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, Θεοί κατά Χάρη!  Ανήκουστη η τιμή, ξεφεύγει τα όρια του ανθρώπινου μυαλού αυτό το χάρισμα!  Και όσοι το κατάλαβαν, πολιτεύθηκαν σαν έξυπνοι έμποροι και πούλησαν όλο τους το βίος μέχρι τελευταίας δεκάρας, προκειμένου να αποκτήσουν το πολύτιμο αυτό μαργαριτάρι, το ατίμητο πετράδι, τη Βασιλεία του Θεού.

 Αλλά είναι τόσο χονδροειδής η φύση του ανθρώπου μετά την πτώση, ώστε ξεχνάει πολύ εύκολα, ώστε να μεταστρέφεται η γνώμη του γρηγορότερα και από τον πιο ασταθή άνεμο...Ας θυμηθούμε τον παλαιό Ισραήλ.  Ακόμα είχε στο στόμα του την Θεϊκή, ουρανόσταλτη τροφή, το μάννα, και λησμόνησε τον Θεό που τον έσωσε και στράφηκε στην απάτη των ειδώλων και στην καταφρόνηση του Σωτήρα του.  Τότε, η σοφία του Θεού, τους επανέφερε, όπως τα νήπια, με τιμωρίες που φάνταζαν σκληρές και αβάσταχτες, ήσαν όμως σωτήριες.

 Σήμερα, στον Νέο Ισραήλ της Χάριτος, η αγάπη και η έγνοια του Θεού για την Σωτηρία μας, εκδηλώνεται με την φανέρωση Αγίων.  Ανθρώπων όμοιων καθόλα με μας, αλλά των οποίων η αγαθή προαίρεση, τους έκαμε δοχεία καθαρά που δέχτηκαν και χώρεσαν την Χάρη του θεού, που έρχεται να γεμίσει τα καθαρά δοχεία, χωρίς τσιγγουνιές και περιορισμούς.  Η Χάρη αυτή, είναι δυνατή ενέργεια, η οποία αλλάζει τα υλικά με τρόπο που όποιος τα βλέπει, να μην αναγνωρίζει τα υλικά καθ’ εαυτά αλλά τον Δημιουργό της Ενέργειας, που τα μετασχημάτισε.  Το σίδερο, είναι ένα σκοτεινό κομμάτι ύλης, βαρύ, μαυριδερό.  Όταν, όμως πυρακτωθή σε μια ηλεκτροκάμινο, δεν μπορείς καν να το κοιτάξης, χρειάζεσαι ειδικά γυαλιά, γιατί λάμπει σαν τον ήλιο και το φως που εκπέμπει είναι τόσο λαμπρό και ανάλαφρο, που νομίζεις πως δεν βλέπεις κάτι υλικό μα κάτι που είναι έτοιμο να εξαϋλωθή.  Δεν είναι πια το σίδερο το βαρύ μαύρο κομμάτι, άλλά ένα φωτεινό, ακτινοβόλο ρευστό.  Αντικρύζοντάς το, δεν σκέφτεσαι την βαρύτητα της ύλης αλλά την δύναμη μετασχηματισμού της ενέργειας!  Οι αισθήσεις σου μένουν καθηλωμένες στην καταλυτική δύναμη της ενέργειας.

 Ανάλογο είναι και το δώρο της παρουσίας των Αγίων στον κόσμο μας.  Ιδιαίτερα στις μέρες μας, μέρες λήθης και αποστασίας από το Σωτήριο Θέλημα του Θεού, μέρες κατά τις οποίες οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να πορεύονται σύμφωνα με τα θελήματα των καρδιών αυτών, η παρουσία και η φανέρωση Αγίων μορφών είναι η αγαπητική φανέρωση του ίδιου του Θεού,  ο Οποίος, χρησιμοποιεί την μορφή, το στόμα, την βιοτή των Αγίων για να δηλώση με ηχηρή σιωπή,  την παντοτεινή παρουσία Του στο χώρο και στο χρόνο.

Για τον λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντική η φανέρωση στις μέρες μας, την εποχή της έκρηξης της τεχνολογικής προόδου, Αγίων μορφών, όπως αυτή του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς, Αρχιεπισκόπου Σαγκάης και Αγίου Φραγκίσκου των ΗΠΑ, ο οποίος κοιμήθηκε το 1966 και του οποίου η Αγιότητα διακηρύχθηκε επίσημα το 1994,  μετά την ανακομιδή άφθορων και ευοδιαζόντων λειψάνων Του, ενώ το φέρετρο, τα άμφια, σταυροί, ευαγγέλιο είχαν πλήρως διαβρωθεί και ήσαν σε αποσύνθεση.  Ηχηρή αλλά πάντα διακριτική υπόμνηση για την παρουσία του Θεού ανάμεσά μας.  Όποιος αρνείται την παρουσία αγίων στις μέρες μας, αρνείται την ίδια την παρουσία του Θεού!

 Κάποια εποχή, ο Βλαντίκα Ιωάννης υπηρετούσε στην επισκοπή του Σέρβου ιεράρχη, Νικολάου (Βελιμίροβιτς) της Οχρίδας, [διακηρύχθηκε πρόσφατα η Αγιότητά του] ο οποίος απεκαλείτο: «Ο Σέρβος Χρυσόστομος». Αυτός ο αρχιποιμένας, γνωστός σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο, είχε τη μεγαλύτερη εκτίμηση για το Βλαντίκα. Έγραψε, πως ακόμη και τότε, ο πατήρ Ιωάννης, θεράπευσε πολλούς αρρώστους τους οποίους επισκέφτηκε με το εικόνισμα του Αγίου Ναούμ της Οχρίδας…  Σε μια Σερβίδα κοπέλα, η οποία ρώτησε σ' ένα γράμμα της: "Γιατί δεν υπάρχουν άγιοι σήμερα" Ο Επίσκοπος Νικόλαος απάντησε γραπτά: «Μα, φυσικά και υπάρχουν καλή μου!» και τόνισε το παράδειγμα του ασκητικού αγώνα του Βλαντίκα Ιωάννη.

Η παρουσίαση λοιπόν του βίου και του βιώματος των Αγίων, δεν είναι μόνο απόδοση οφειλόμενης τιμής, αλλά και ζώσα διδασκαλία για όσους έχουν αγωνία για την σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους, και ταυτόχρονα καμπάνα αφύπνισης για όσους έχουν ξεχασθεί στη ραθυμία την πνευματική και έχουν υποκαταστήσει την πραγματική διδασκαλία με την διδασκαλία των δεκτών της τηλεόρασης...

Η εποχή μας, είναι εποχή σύγχυσης, ακόμα και σε θέματα τα οποία αφορούν στην Εκκλησία.  Πολλοί λένε σήμερα: Εδώ είναι ο Χριστός, εκεί είναι ο Χριστός.  Εδώ είναι η Ορθοδοξία, εκεί είναι η Ορθοδοξία.  Και η σύγχυση κραταιούται, ιδιαίτερα όταν οι υποδείξεις συνοδεύονται από ποικιλόμορφες πιέσεις.  Στις περιπτώσεις αυτές, το παράδειγμα των Αγίων και μάλιστα του Αγίου Βλαντίκα Ιωάννου, συγχρόνου Αγίου, λειτουργεί όπως η πυξίδα στη σκοτεινή και φουρτουνιασμένη θάλασσα.  Ας προσεγγίσουμε λοιπόν με δέος και κατάνυξη τον βίο του Αγίου.

Γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1896 στο χωριό Αντάμοβκα, της επαρχίας Χαρκώβ της Ουκρανίας, σχετικά κοντά με το Κίεβο. Η οικογένεια του ήταν αριστοκρατική. Ο πατέρας του Μπόρις υπήρξε στρατάρχης, ο θείος του πρύτανις του πανεπιστημίου του Κιέβου, και ένας άλλος συγγενής τους ήταν ο άγιος Ιωάννης, Μητροπολίτης του Τομπόλσκ. Όταν βαπτίσθηκε πήρε το όνομα Μιχαήλ. Μικρός ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του την πήρε στη στρατιωτική ακαδημία της Πολτάβας (1907-1914). Στη συνέχεια, σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Χαρκώβ νομική και έπειτα διορίστηκε στο περιφερειακό δικαστήριο του Χαρκώβ. Όταν σπούδαζε στο Χαρκώβ, πρότυπό του και ίνδαλμά του ήταν ο αρχιεπίσκοπος Μελέτιος Λεόντοβιτς, ο οποίος διακρινόταν για την ασκητικότητά του και μάλιστα για το κατόρθωμά του να μη κοιμάται τη νύχτα και να περνά ώρες ολόκληρες ακίνητος με τα χέρια όρθια και προσευχόμενος. Κοιμήθηκε το 1841 γνωρίζοντας εκ των προτέρων την ημέρα και την ώρα του θανάτου του και τα λείψανά του φυλασσόταν κάτω από την αγία Τράπεζα του μοναστηριού της αγίας Σκέπης.

Το 1921, λόγω του εμφυλίου πολέμου που επικράτησε στη Ρωσία μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, η οικογένειά του αναγκάσθηκε να μεταναστεύσει στο Βελιγράδι. Εκεί ο Μιχαήλ, πουλώντας εφημερίδες για να συντηρηθεί, σπούδασε θεολογία παίρνοντας το πτυχίο του το 1925. Το 1924 χειροθετήθηκε αναγνώστης, το 1926 εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Ιωάννης, για να τιμήσει το συγγενή του τον άγιο Ιωάννη μητροπολίτη του Τομπόλσκ, και στις 21 Νοεμβρίου εορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας χειροτονήθηκε ιερεύς. Διετέλεσε καθηγητής των θρησκευτικών στο Σερβικό κρατικό Λύκειο (1925-1927) και καθηγητής στην ιερατική σχολή του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στο Μοναστήρι (1929-1934). Εκεί τελούσε λειτουργίες στα ελληνικά για τους Έλληνες της περιοχής, που τον εκτιμούσαν ιδιαιτέρως. Επίσκοπος Αχρίδας την εποχή εκείνη ήταν ο λόγιος και ευσεβέστατος επίσκοπος Νικόλαος Βελιμήροβιτς, «ο Χρυσόστομος των Σέρβων», ο οποίος εκτιμούσε και αγαπούσε τον νεαρό ιερομόναχο. Συχνά έλεγε· «Αν επιθυμείτε να γνωρίσετε ένα ζωντανό άγιο, δεν έχετε παρά να πάτε στην Βιτώλ για να συναντήσετε τον πατέρα Ιωάννη».

Ο Άγιος Ιωάννης λειτουργούσε κάθε μέρα και έτρωγε μία φορά στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας βδομάδας της Σαρακοστής δεν έτρωγε τίποτα απολύτως και την υπόλοιπη νηστεία, όπως και στη νηστεία των Χριστουγέννων, έτρωγε μόνο πρόσφορο. Το ίδιο αυστηρά νήστευε κάθε εβδομάδα, Παρασκευή και Σάββατο, πριν τη λειτουργία της Κυριακής.  Φορούσε πέδιλα η παντόφλες χωρίς κάλτσες, ανεξάρτητα από καιρικές συνθήκες και εποχές, και πολλές φορές περπατούσε ξυπόλητος και λειτουργούσε, ακόμη και ως επίσκοπος, πράγμα για το οποίο δέχθηκε άγριες επικρίσεις. Έμεινε ξυπόλητος, γιατί συνήθιζε να χαρίζει τα πέδιλά του σε κάποιο φτωχό που δεν είχε η και για άσκηση μιμούμενος τους κατά Χριστόν σαλούς.

Οι μαθητές της ιερατικής σχολής του Μοναστηρίου, στη περίοδο των διακοπών τους, δεν μιλούσαν για τίποτα άλλο στους δικούς τους παρά για τον ιδιόρρυθμο και κατά Χριστό Σαλό ιερομόναχο πατέρα Ιωάννη. Ο επιφανής και λόγιος επίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ, Άγγλος προσήλυτος στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν ρωτήθηκε κάποτε ποιές μορφές τον εντυπωσίασαν στην Ορθοδοξία, ανάμεσα στα ελάχιστα άτομα που ανέφερε ήταν και το όνομα του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς.

Κάποιος παπικός κληρικός, απευθυνόμενος σε νέους ανθρώπους, τους είπε:  Ζητάτε αποδείξεις, λέγοντας πως σήμερα δεν υπάρχουν ούτε Άγιοι, ούτε και γίνονται θαύματα.  Τι τις θέλετε όμως τις θεωρητικές αποδείξεις, την στιγμή κατά την οποία, στους δρόμους του Παρισιού κυκλοφορεί ένας ζωντανός Άγιος,  ο Άγιος Ιωάννης ο ανυπόδητος!

Το 1934 (28 Μαΐου) χειροτονείται επίσκοπος Σαγγάης στη Κίνα. Προσπάθησε ν’ αποφύγει την χειροτονία αυτή, επικαλούμενος ένα φυσικό πρόβλημα που είχε με την άρθρωση στην ομιλία του.

Οι επίσκοποι όμως, ήσαν ανυποχώρητοι, επικαλούμενοι, ότι και ο Μωϋσής είχε παρόμοιο πρόβλημα, και όμως, εξελέγη αρχηγός του Ισραήλ. Ο αρχιεπίσκοπος του Χαρκώβ Αντώνιος, μία από τις μεγαλύτερες μορφές της ρωσικής Εκκλησίας την εποχή εκείνη (μετέπειτα μητροπολίτης Κιέβου και Γαλικίας, πρώτος του πατριαρχικού θρόνου της Ρωσίας και πρόεδρος της ρωσικής Εκκλησίας της διασποράς), ο οποίος είχε υπό την προστασία και καθοδήγηση του τον Ιωάννη από την εποχή που σπούδαζε στο Χαρκώβ, σε γράμμα του προς τον αρχιεπίσκοπο Δημήτριο της Άπω Ανατολής αρνείται την πρόσκληση ν’ αποσυρθεί στην Κίνα και γράφει: «Στη δική μου θέση, σαν την ψυχή μου, σαν την καρδία μου, σας στέλνω τον Βλαντίκα Ιωάννη. Αυτός ο μικροκαμωμένος εύθραυστος άνθρωπος, που φαίνεται σαν παιδί, είναι στην πραγματικότητα ένα θαύμα της ασκητικής σταθερότητας και αυστηρότητας, σε μια εποχή που τη ζωή μας τη διακρίνει η απόλυτη πνευματική εξασθένηση».

Στη Σαγγάη, δημιουργεί ορφανοτροφείο και στέγη για παιδιά φτωχών οικογενειών, που το αφιέρωσε στον άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκ. Συνολικά τα παιδιά που φιλοξενηθήκανε στο ίδρυμα έφθασαν τα 3.500. Όταν έφθασαν στη Σαγγάη οι κομμουνιστές, ο Ιωάννης μετέφερε αρχικά τα παιδιά στις Φιλιππίνες και έπειτα στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής. Το ίδιο έκανε και για το υπόλοιπο ποίμνιό του.

Και σαν επίσκοπος ο Ιωάννης τελούσε όλες τις ακολουθίες καθημερινά. Λειτουργούσε επίσης καθημερινά οπουδήποτε και αν βρισκόταν, είτε σε τραίνο, είτε σε πλοίο, είτε σε νοσοκομείο. Όταν ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να λειτουργήσει μόνος του, καλούσε ένα ιερέα στο δωμάτιό του να λειτουργήσει.

Ο Βλαντίκα  Ιωάννης προσευχόταν διαρκώς.  Ο Βλαντίκα  Ιωάννης  προσευχόταν παντού. Ο νεαρός και με τις ίδιες πνευματικές διαθέσεις ιερομόναχος Μεθόδιος έγραψε, πολύ εύστοχα, ενώ βρισκόταν στο Χάρμπιν: «Όλοι μας ‘αρχίζουμε’ να προσευχόμαστε, μα ο Βλαντίκα Ιωάννης δεν χρειάζεται να αρχίση. Πάντοτε βρίσκεται σε μια κατάσταση προσευχής…»

Επισκεπτόταν ασθενείς καθημερινώς. Τους εξομολογούσε και τους κοινωνούσε. Αν η κατάσταση του ασθενούς ήταν σοβαρή, ο άγιος περνούσε ώρες ατέλειωτες δίπλα του, προσευχόμενος γονατιστός και η προσευχή του αυτή πολλές φορές έφερνε το θαύμα. Είχε χάρισμα να επικοινωνεί με τους διανοητικά ανάπηρους και τους δαιμονισμένους. Ήταν επίμονος όχι μόνο στις προσευχές του, αλλά και στα αιτήματα του προς τις αρχές και τις εξουσίες, για το καλό των ενοριτών του και γενικά των συνανθρώπων του. Παρέμεινε μέρες ολόκληρες στην Ουάσιγκτον, στην αίθουσα αναμονής του υπουργείου εξωτερικών υποθέσεων, μέχρι να πάρει την άδεια εισόδου χιλιάδων Ρώσων προσφύγων από την Κίνα συμπεριλαμβανομένων και των αρρώστων, γεγονός που κανείς άλλος δεν το είχε κατορθώσει νωρίτερα.

Η έγνοια του Βλαντίκα για το ποίμνιό του δεν έπαψε ούτε και τα μετέπειτα χρόνια που βρέθηκε στις ΗΠΑ, σε μια κοινωνία με εξαιρετική δύναμη αφομοίωσης και θρησκευτικού αποχρωματισμού. Αγωνιζόταν κατά των μικτών γάμων, κατά της αλλαγής των Ρωσικών

ονομάτων σε ξένα, κατά του συνεορτασμού των Χριστουγέννων μαζί με αλλόθρησκους.  Η εξουσία του Βλαντίκα και η προσωπική του έγνοια για την ανατροφή των παιδιών στην Αμερική, έπεισαν εμάς τους γονείς, γράφουν κάποιοι από το ποίμνιό του,  ότι θα μας καθωδηγούσε και θα μας διώρθωνε. Συνήθιζε να μας λέει: «Επειδή ζούμε σε ελεύθερη χώρα, θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε ιδιαίτερα την ελευθερία της θρησκείας και να μην εγκαταλείψουμε ούτε να αλλάξουμε τις παραδόσεις μας». Η επιρροή του Αγίου στην κοινωνική ζωή των Ρώσων ορθοδόξων του ποιμνίου του,  φάνηκε όταν τα παιδιά ζήτησαν από τον Άγιο Βασίλη να τους φέρη  τα δώρα τους στις 7 Ιανουαρίου (25 Δεκεμβρίου με το Ορθόδοξο Ημερολόγιο) και όχι στις 25 Δεκεμβρίου με το πολιτικό ημερολόγιο.

Μετά την μεταφορά του ποιμνίου του από την Κίνα στην Αμερική, οι Ρώσοι επίσκοποι της διασποράς, το 1951, τον στέλνουν στην επισκοπή Παρισίου και Βρυξελλών που περιλάμβανε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Όπου πήγαινε ο Ιωάννης δεν ενδιαφερόταν μόνο για τους Ρώσους αλλά και για τους ντόπιους ορθοδόξους. Τελούσε λειτουργίες στα Ολλανδικά και στα Γαλλικά όπως παλαιότερα λειτουργούσε στα Ελληνικά, στα Κινεζικά και στα Αγγλικά. Θεωρείται ο ιδρυτής της σύγχρονης Ορθόδοξης Ολλανδικής Εκκλησίας. Ενδιαφέρθηκε να γνωρίσουν όλοι οι Ορθόδοξοι τους Αγίους της Δυτικής Ευρώπης, που είχαν ζήσει πριν από το σχίσμα (1054) και, λόγω της επικρατήσεως του παπισμού μετέπειτα, παρέμεναν άγνωστοι στην οικουμενική Ορθοδοξία.

Ο Βλαντίκα  Ιωάννης επισκεπτόταν κάποτε εκκλησίες άλλων δογμάτων, στις οποίες υπήρχαν ακόμα ψήγματα  της Χάρης της Ορθοδοξίας, λόγω  της παρουσίας λειψάνων Αγίων οι οποίοι ανακηρύχθηκαν πριν από το Σχίσμα των Χριστιανικών Εκκλησιών. Ο Βλαντίκα Ιωάννης λοιπόν, κάποτε παρακινημένος από άλλους, επισκέφθηκε το Αββαείο του Ουέστμινστερ, το οποίο σώθηκε θαυματουργικά παρά τις καταστροφές που προξένησε ο Ερρίκος ο Όγδοος, και συνέχισε να λειτουργή  ως ναός. Σήμερα, όμως, έχει χάσει πια την αγιότητα που είχε κάποτε ως αρχαία εκκλησία. Τώρα απλά το βλέπουμε σαν ένα από τα αξιοθέατα του Λονδίνου. Πήγε λοιπόν και ο Βλαντίκα  να το δη,  και αφού έμεινε για λίγη ώρα, αποχώρησε, λέγοντας: «Δεν υπάρχει Χάρη εδώ».

Ο Άγιος διατηρούσε, λόγω και του ασκητικού του βιώματος εγρήγορση και επί των τεκταινομένων στην Εκκλησία.  Δεν έμεινε λοιπόν αδιάφορος και για το εορτολογικό σχίσμα το οποίο επεβλήθη με δόλο και βία, από δράκα Μασώνων Ιεραρχών, με κύριο υποκινητή τον Μελέτιο Μεταξάκη.  Έγραφε έτσι σε έκθεσή του προς την σύνοδο των επισκόπων της Υπερορίου Ρωσικής Εκκλησίας, στη Σερβία το 1938, αναφερόμενος στο καινοτόμο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης:

Η απώλεια του ηθικού κύρους

Το ηθικό κύρος των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως έχει κατρακυλήσει πολύ χαμηλά, λόγω της έλλειψης σταθερότητας στα Εκκλησιαστικά πράγματα.  Ο Πατριάρχης Μελέτιος οτέταρτος (Μεταξάκης) διοργάνωσε με τη συμμετοχή διάφορων εκκλησιών  (Πανορθόδοξο συνέδριο( στο οποίο αποφασίσθηκε η εισαγωγή του νέου ημερολογίου.  Η απόφαση αυτή, η οποία από λίγες μόνον εκκλησίες ανεγνωρίσθη, εισήγαγε ένα φοβερό σχίσμα μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών.  Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο 7ος, ανεγνώρισε την απόφαση της ζώσας Εκκλησίας (σημ. Την έφτιαξαν οι μπολσεβίκοι, άθεοι κομμουνιστές για να έχουν Εκκλησία υποχείριο) σύμφωνα με την οποία καθαιρέθηκε ο Πατριάρχης της Ρωσίας Τύχων (Άγιος, μάρτυρας), τον οποίο μάλιστα η ίδια η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως είχε χαρακτηρίσει ως Ομολογητή.  Και σαν να μην έφτανε αυτό, στη συνέχεια το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, απεκατέστησε την Εκκλησιαστική κοινωνία με τη ζώσα εκκλησία, την οποία και συνεχίζει μέχρι σήμερα.  Εν περιλήψει, το Οικουμενικό Πατριαρχείο προσπαθεί να τα έχει καλά με όλο σχεδόν τον κόσμο, επεκτείνοντας την δικαιοδοσία του όπου μπορεί, έχοντας έτσι την υψηλή εποπτεία και εξασφαλίζοντας κάποια έσοδα (σημ.  Δεν φαίνεται να έχει αλλάξει τίποτε και σήμερα, έναν αιώνα μετά...).  Έχοντας απωλέσει την σημασία του ως στύλος και εδραίωμα της Αληθείας, έχοντας καταστεί πηγή διαιρέσεων το ίδιο, ενώ διακατέχεται από μανία κυριαρχίας και εξουσίας, αποτελεί οικτρό θέαμα, το οποίο φέρνει στη μνήμη τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως».

Μετά την κοίμηση του Μητροπολίτου Μελετίου και το τέλος τοῡ πολέμου το 1945, το πατριαρχείο Μόσχας, άσκησε πιέσεις και μέσω διπλωματικών διαύλων, στους Ρώσους κληρικούς, να μνημονεύουν τον νέο Πατριάρχη Μόσχας, Αλέξιο Ι.  Ο Αλέξιος διαδέχθηκε τον Σέργιο,  ο  οποίος το 1927, είχε κηρύξει την συνεργασία με το άθεο καθεστώς των Μπολσεβίκων και την υποταγή της εκκλησίας στο άθεο καθεστώς.  Στην Άπω Ανατολή, όλοι σχεδόν οι επίσκοποι  υποτάχθηκαν στον νέο Πατριάρχη.  Ο Άγιος Ιωάννης, αρνήθηκε κάτι τέτοιο παρά τις απειλές του επικυρίαρχου Αρχιεπισκόπου, Βίκτωρα.  Οι απειλές βέβαια υλοποιήθηκαν με την κήρυξη του Αγίου ως σχισματικού, από το σοβιετοκρατούμενο πατριαρχείο Μόσχας. Η Σύνοδος της Υπερορίου Ρωσικής Εκκλησίας, μετά από λίγο, τον εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο με άμεση υπαγωγή στη Σύνοδο.  Οι Κινεζικές αρχές, ανεγνώρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη ως κεφαλή της Ρωσσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Κίνα.   Η προσήλωση του Αγίου στις Παραδόσεις του κόστισαν, αλλά ήταν πάντα και ένα ζωντανό παράδειγμα ευθύνης για τους συγχρόνους του αλλά και για τους σημερινούς Χριστιανούς. 

Αξίζει να αναφέρουμε ότι, ο Βλαντίκα  άρχιζε κάθε γράμμα του με το σημείο ενός περίτεχνου Σταυρού του Σωτήρος, τον ίδιο Σταυρό που τόσο αγαπούσε.

Έβαζε ημερομηνίες στα γράμματά του σύμφωνα με το Ορθόδοξο ημερολόγιο, αγνοώντας εξ’ ολοκλήρου το πολιτικό ημερολόγιο, ενώ έγραφε αποκλειστικά χρησιμοποιώντας τους παλιούς ορθογραφικούς κανόνες. Τις ευχές για τις ονομαστικές εορτές πιστών τις έστελνε πάντοτε ακριβώς την ημέρα της μνήμης του Αγίου και γι’ αυτό το λόγο πάντοτε τις λάμβανα με μερικές ημέρες καθυστέρηση. Ο Άγιος δεν επέτρεπε ούτε ένα τόσο ασήμαντο «λάθος» όπως το να στείλη  ευχές πριν την ίδια την εορτή!

Μια σύγχρονη, Ορθόδοξη Χριστιανή από τις ΗΠΑ, γράφει: Μόλις μετακόμισα στο Ίρι, για να γίνω μέλος της εκεί  δραστήριας παλαιοημερολογίτικης ενορίας, άκουσα μια ιστορία από τον Επίσκοπο Δανιήλ, την οποία μπορείτε να ελέγξετε αν  θέλετε, ώστε να βεβαιωθήτε για την ακρίβειά της. Όταν ακόμη σπούδαζε στην ιεραποστολή και σκεπτόταν το μέλλον του, ζήτησε την ευχή του Βλαντίκα Ιωάννη και ενός άλλου ιεράρχη (ίσως ήταν ο Μητροπολίτης Φιλάρετος) για να γίνη  ιερέας με το Παλαιό Ημερολόγιο.  Ο Βλαντίκα  Ιωάννης έδωσε την ευχή του και του είπε: «Να μείνεις με το Παλαιό Ημερολόγιο. Οι πιστοί του  χρειάζονται την προστασία σου». Φυσικά, ο επίσκοπος Δανιήλ επηρέασε σημαντικά την απόφαση της ένωσης των πιστών του Παλαιού Ημερολογίου με νεοημερολογίτες, κάτω από τη σκέπη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Διασποράς και τελικά χειροτονήθηκε επίσκοπος του Παλαιού Ημερολογίου, με έδρα του το Ίρι. Μπορεί λοιπόν κανείς να διακρίνη ακόμα και εδώ την ευλογία και την καθοδήγηση του Βλαντίκα Ιωάννη.

Όπως φάνηκε και από τα προαναφερθέντα, ο Άγιος Ιωάννης  είχε εκδηλώσει με παρρησία και δυναμικότητα την αντίθεσί του τόσο έναντι της ημερολογιακής καινοτομίας του 1924, όσο και έναντι της εκκλησιολογικής αιρέσεως του Οικουμενισμού. Με τα γραπτά και προφορικά του κηρύγματα εγκωμίαζε τους αναριθμήτους Νεομάρτυρας της Ρωσικής  Εκκλησίας, η μαρτυρία των οποίων αποτελεί το συγκλονιστικώτερο πνευματικό γεγονός του εικοστού αιώνος.  Αλλά και επαινούσε και εξέφραζε την συμπάθεια και υποστήριξη του προς όλους εκείνους τους  Ορθοδόξους, ιδίως της  Ελλάδος, οι οποίοι για την εμμονή τους στο Πάτριο  Εκκλησιαστικό  Ημερολόγιο υπέφεραν τα πάνδεινα από τους καινοτόμους και Οικουμενιστάς.  Δεν θα πρέπει δε να λησμονούμε,  ότι συνήργησε και στις χειροτονίες των επισκόπων της Εκκλησίας μας, προτρέποντας και υποστηρίζοντας προς τούτο τον Αρχιεπίσκοπο Χιλής κ. Λεόντιο, ο οποίος ήλθε στην Ελλάδα γα τον σκοπό αυτό.

Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι ο π. Σεραφείμ Ρόυζ, σημειώνει στον πρόλογο έκδοσης  ομιλιών του Αγίου Ιωάννη, ότι ο Άγιος απέφευγε στα γραπτά του να εμπλέκεται στην ανταλλαγή επιχειρημάτων και σε απολογητικές συγγραφές, στις οποίες διέπρεπε ο μέντοράς του, Μητροπολίτης Αντώνιος.  Στα γραπτά του, δεν αντέκρουε, απλά παρουσίαζε την Ορθόδοξη διδασκαλία.  Όταν υπήρχε ανάγκη αναίρεσης πλανών, όπως η Θεοσοφία του Σ. Μπουλγκάκωφ, τα γραπτά του, δεν περιείχαν τόσο επιχειρηματολογία, όσο την δύναμη της Πατερικής σοφίας και διδασκαλίας.  Δεν απευθυνόταν στην ακαδημαϊκή θεολογία, αλλά στην ανόθευτη Ορθόδοξη συνείδηση.  Δεν κήρυττε «επιστροφή στους πατέρες» επειδή απλά, ο ίδιος ήταν φορέας αυτής της Παράδοσης την οποία με την σειρά του κατέθετε, παρέδιδε στην σύγχρονη Ορθοδοξία.
/

/

Ο Άγιος Ιωάννης ήταν, εκτός από φιλακόλουθος και ακριβής τηρητής των πατρώων παραδόσεων πάντοτε με διάκριση για τους άλλους, αλλά με μεγάλη αυστηρότητα για τον εαυτό του.  Ητήρηση της ακρίβειας στα θέματα της Πίστης και της κατά Χριστόν Ζωής φαίνεται και από το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα από ομιλία του Αγίου, στην οποία αναφέρεται στην μεγάλη ανάγκη των ορθοδόξων για πνευματική εγρήγορση.

Τήρησε σθεναρά την πνευματική επιφυλακή, επειδή δεν γνωρίζεις πότε θα σε καλέσει ο Κύριος κοντά Του.  Κατά την επίγειο ζωή σου, να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να Του δώσεις λογαριασμό.  Πρόσεχε να μην σε πιάσει στα δίχτυα του ο εχθρός, η να σε ξεγελάσει, προκαλώντας σε να πέσεις σε πειρασμό.  Καθημερινά, εξέταζε την συνείδησή σου, δοκίμαζε την καθαρότητα των λογισμών σου, τις προθέσεις σου.

Κάποτε, ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό.  Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο.  Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.

Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του.  Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος:  το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρό το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.

«Πως και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;» ρώτησε ο πατέρας.

«Πατέρα μου και κύριέ μου,» απάντησε ο γιος, «πως είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;»

«Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω.  Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου.»

«Πατέρα μου,» απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο.  Πως θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;»

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του: «Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως.  Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν.»

Ο γιος υπάκουσε.  Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα.

Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:  «Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;»

«Δεν πρόσεξα τίποτε.»

«Τι εννοείς, ‘τίποτε’;» τον ρώτησε ο βασιλιάς.  «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή - σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα…»

«Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά» είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο.  Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και έτσι χάσω τη ζωή μου.»

«Πολύ σωστή η παρατήρησή σου» είπε ο βασιλιάς.  «Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου.  Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα  σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο.  Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια.  Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά.  Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς.»

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής.
,

Σε άλλη πάλι ομιλία του, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, έλεγε στους ακροατές του  ο Άγιος:

Οι νόμοι της Εκκλησίας του Χριστού είναι αδιαπραγμάτευτοι. Ένας Χριστιανός πρέπει να υποτάσσεται σε αυτούς άσχετα με τη γνώμη των άλλων, άσχετα από το πως βλέπει η κοινωνία αυτούς τους νόμους,  θετικά η αρνητικά. Όσοι είναι πιστοί στο Χριστό, Τον ακολουθούν στο δρόμο που χάραξαν αυτοί οι νόμοι, αυτές οι οδηγίες, οι οποίες φυλάσσονται με μεγάλη ευλάβεια από την Αγία μας Εκκλησία. Αυτοί που επιθυμούν άχρηστες ανέσεις και απολαύσεις σ’ αυτόν τον πρόσκαιρο κόσμο – ο οποίος αργά η γρήγορα θα χαθή- αυτοί οι άνθρωποι προτιμάνε άλλους νόμους, όχι τους νόμους της Εκκλησίας αλλά αυτούς, που τους επιτρέπουν να ζουν όπως θέλουν, να σκέπτονται ό,τι θέλουν, να βάζουν το δικό τους θέλημα πάνω από το πνεύμα της Εκκλησίας, το πνεύμα που έδωσε ο ίδιος ο Κύριος ο Θεός και προσκαλούν και άλλους να τους ακολουθήσουν στον ίδιο δρόμο.

Μπορεί να τύχει, αδελφοί μου, να ξαναπεράσετε σύντομα από ταραγμένους καιρούς και μερικοί από εσάς θα κληθήτε να ακολουθήσετε το δρόμο της άρνησης αυτών των ιερών νόμων και της υποταγής σε νόμους της απλής ανθρώπινης εξουσίας. Προσέξτε αυτό το δρόμο! Προσέξτε το δρόμο που ακολούθησε ο ληστής στα αριστερά, γιατί κάτω από το βάρος της βλασφημίας, κάτω από το βάρος του μίσους του για το Χριστό, πήγε στην αιώνια καταδίκη. Αυτοί που απεχθάνονται τους νόμους της Εκκλησίας, απεχθάνονται τον Ίδιο το Χριστό, ο οποίος είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας, αφού οι νόμοι της Εκκλησίας δόθηκαν από το Άγιο Πνεύμα μέσω των Αποστόλων. Και οι νόμοι των τοπικών εκκλησιών στηρίζονται στους ίδιους νόμους και κανόνες της Αγίας Εκκλησίας. Ας μη νομίζουμε τους εαυτούς μας σοφώτερους από τους αγίους και τους ιεράρχες που καθιέρωσαν τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Ας μην φανταζόμαστε πως είμαστε μεγάλοι σοφοί. Ας ανακράξουμε ταπεινά, μαζί με το σοφό ληστή «Μνήσθητί μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου!»

(Από ομιλία του Αγίου την Κυριακή της Ορθοδοξίας)

Το 1962, χιλιάδες Ρώσοι του σαν Φρανσίσκο που γνώριζαν τον άγιο Ιωάννη από τη Σαγγάη ζητούν να σταλεί ως αρχιεπίσκοπος στο Σαν Φρανσίσκο, για να επιλυθούν τα προβλήματα που δημιουργηθήκαν με την παραίτηση -για λόγους υγείας- του αρχιεπισκόπου Τύχωνος. Η Ιερά Σύνοδος των Ρώσων της διασποράς ανταποκρίνεται στο αίτημα των πιστών και ο Ιωάννης φθάνει εκεί στις 21 Νοεμβρίου του 1962, ημέρα της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου και 28 χρόνια μετά την άφιξή του στη Σαγγάη που έγινε επίσης ημέρα των Εισοδίων. Ημέρα των Εισοδίων χειροτονήθηκε και ιερεύς όπως ήδη προαναφέραμε. Και στη Σαγγάη και στο Σαν Φρανσίσκο υπήρχε ένας μισοκτισμένος ναός, που αδυνατούσε να ολοκληρωθεί λόγω διασπάσεως της εκκλησιαστικής κοινότητας. Και στις δύο περιπτώσεις, πέτυχε την ειρήνευση των κοινοτήτων και την ολοκλήρωση των ναών, συνεχίζοντας την ίδια αγία ζωή και ποιμαντική δράση.

Κι όμως, αυτόν τον άγιο, ασκητή, ακτήμονα επίσκοπο, κάποιοι του ενοριακού συμβουλίου τον κατηγόρησαν ότι είχε καταχραστεί χρήματα της ενορίας. Έγινε δημόσιο δικαστήριο και αποδείχθηκε η αλήθεια. Ο Άγιος με σιγουριά και πίστη στο Θεό αντιμετώπισε τις συκοφαντίες χωρίς να κρίνει κανένα, ατάραχα και με γαλήνη. Όταν τον ρωτούσαν, ποιός ευθύνεται για την φαγωμάρα και την άσχημη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, απαντούσε κοφτά αλλά και διδακτικά: Ο διάβολος!  Και παλαιότερα στην Σαγγάη επιχείρησαν δύο φορές να τον δηλητηριάσουν. Μία ρίχνοντας δηλητήριο στο φαγητό του και μία ρίχνοντας δηλητήριο στον οίνο της αγίας προθέσεως! Την δεύτερη δηλητηρίαση την επιχείρησε…ιερεύς, ο οποίος αργότερα στο Σαν Φρανσίσκο έγραφε συνεχώς άρθρα εναντίον του. Όταν αργότερα, ο ιερέας αυτός, πέθαινε από καρκίνο, ο Άγιος όντως Ιωάννης, πήγε και τον βρήκε για να τον ελευθερώσει από τις αμαρτίες του και πέτυχε να μετανοήσει.

Το 1964, ολοκληρώθηκε η κατασκευή της μεγαλύτερης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Υπερόριας Ρωσικής Εκκλησίας, της Πάντων Θλιβομένων Χαράς, την οποία στολίζουν πέντε χρυσίζοντες τρούλοι, οι οποίοι αστράφτουν μεγαλόπρεπα και μαγνητίζουν τα βλέμματα όσων εισπλέουν στον κόλπο του Αγίου Φραγκίσκου στις ΗΠΑ.  Την καθωρισμένη ημέρα ανάρτησης των Σταυρών στους τρούλους, η τελετή κινδύνευε να ματαιωθή λόγω των ισχυρών βροχοπτώσεων.  Ο Άγιος χωρίς κανένα δισταγμό μπήκε μπροστά και ξεκίνησε την λιτανεία και τις ψαλμωδίες στους πλημμυρισμένους δρόμους του σαν Φρανσίσκο.  Μόλις ξεκίνησε η πομπή, η βροχόπτωση σταμάτησε και η τελετή συνεχίστηκε απρόσκοπτα.  Κατά την τοποθέτηση του μεγάλου Σταυρού στον κεντρικό τρούλο, ξεπρόβαλε από τα πυκνά σύννεφα ο ήλιος, ενώ ένα περιστέρι ήρθε και κάθισε στον Σταυρό που στραφτάλιζε στις ακτίνες του ήλιου.  Το θέαμα της ύψωσης του Σταυρού, σύμβολου της νίκης του Χριστού, ο οποίος έλαμπε στον ουρανό του σαν Φρανσίσκο, της σύγχρονης Βαβυλώνας, όπου λατρεύεται ανοιχτά ο σατανάς, ήταν και το επιστέγασμα και η δικαίωση των αγώνων της επίγειας ζωής του Αγίου.

Κοιμήθηκε εν Κυρίω το στο Σηάτλ (2-7-1966). Γνώριζε εκ των προτέρων την ημέρα του θανάτου του. Τάφηκε στο καθεδρικό ναό του σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος ολοκλήρωσε. Η ανακομιδή των λειψάνων του έγινε το 1993 και το σώμα του ευρέθηκε άφθαρτο και παραμένει έτσι. Η επίσημη αναγνώρισή του ως Αγίου από τη σύνοδο των Ρώσων επισκόπων της διασποράς έγινε στις 2-7-1994 την ημέρα της κοιμήσεώς του. Έκτοτε πλήθος κόσμου απ’ όλες τις χώρες της γης επισκέπτεται το λείψανό του, το προσκυνά και ζητά τη μεσιτεία του και την ευλογία του.

Το γεγονός πως τα λείψανα του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη βρέθηκαν άφθαρτα,  και η επίσημη αγιοποίησή του, απλά επιβεβαιώνει τη γνώμη χιλιάδων πιστών οι οποίοι τον ευλαβούνται ως άγιο.  (Η ίδια η πράξη της αγιοποίησης, όπως έγραψε και ο ίδιος ο  Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, δεν τον καθιστά άγιο. Απλά επιβεβαιώνει την αγιότητά του: «Οι δίκαιοι γίνονται άγιοι όχι με κάποια απόφαση των γήϊνων εκκλησιαστικών αρχών, αλλά δια του ελέους και της Χάριτος του Θεού»).   Μεγάλο μέρος των πιστών οι οποίοι ευλαβούνται ιδιαιτέρως τον Άγιο Ιωάννη-  δεν είναι μονάχα Ρώσοι αλλά και Αμερικανοί, Σέρβοι, Έλληνες, Γάλλοι και άλλοι- γνώρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη μετά το θάνατό του.  Άλλοι πάλι τον γνώρισαν μέσα από την προσωπική εμπειρία της δύναμης της προσευχής του. Είναι αυτονόητο λοιπόν το ότι η ευλάβεια προς το πρόσωπο του Αγίου Ιωάννη, συνοδεύεται και από την επιθυμία να μάθη κανείς όσο το δυνατόν περισσότερα γι’ αυτόν τον εκλεκτό του Θεού.

Ο  Άγιος  Ιωάννης, ως γνήσιος φορέας και εκφραστής της  Ορθοδόξου Πίστεως και Ζωής, εβίωνε έντονα την αίσθησι της κορυφουμένης  Αποστασίας, της συγχύσεως των εσχάτων καιρών, γι  αυτό και προέτρεπε τα πνευματικά του τέκνα να ευρίσκωνται σε συνεχή εγρήγορσι και να αγωνίζονται ανυποχώρητα για την μαρτυρία της  Αληθείας και την μοναδικότητα της  Ορθοδόξου  Εκκλησίας. Πράγματι λοιπόν, μεγαλύτερο δώρο του Κυρίου μας προς τον άνθρωπο της τραγικής εποχής μας δεν θα μπορούσε να υπάρξη από τους συγχρόνους  Αγίους και τα άφθαρτα ιερά Λείψανά τους!...

Ο πάντοτε ζων, Άγιος Ιωάννης Αρχιεπίσκοπος Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο ας είναι μεσίτης μας προς την Κυρία Θεοτόκο και προς τους Αγίους Πάντας να μας χαρίζεται Πνεύμα Ομολογίας  και συμπόρευσης «συν πάσι τοις  Αγίοις» ( Εφεσ. γ΄. 18)...