.
.
Ο Όσιος Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης
. 
Του πατρός Νικολάου Δημαρά, δρ. Νομικής
-Σκέφτομαι πολλές φορές, παιδιά, πως άραγε να ήταν οι άγιοι;
Πως να ζούσαν;
Και τι δεν θα 'δινα να γνωρίσω από κοντά έναν άγιο άνθρωπο.
Που να τον βρεις όμως στη σημερινή εποχή, που όλοι μας έχουμε εξαχρειωθεί;
Ρώτησε ο διάκος της συντροφιάς μας.
-Κι όμως υπάρχουν και σήμερα άγιοι, τοῦ απάντησα!
Εγώ μάλιστα έχω γνωρίσει έναν!
Τον λένε Γέροντα Ιερώνυμο και μένει στην Αίγινα!
-Αυτό ήταν!
Έτρεξε αμέσως ως η διψασμένη έλαφος μέχρι την Αίγινα!
Βρήκε τον Γέροντα Ιερώνυμο και είπαν πνευματικά.
Όταν γύρισε και μας συνάντησε ήταν αλλοιωμένος την καλήν αλλοίωσιν, πλήρης ευλογίας και πνευματικής ευφροσύνης από την συνάντησή του με τον Όσιο των ημερών μας!
-Πλήρης ενθέων συναισθημάτων μας διηγήθηκε:
-Όταν συνάντησα τον Γέροντα Ιερώνυμο, αισθάνθηκα τέτοια χαρά, που νόμισα ότι βρήκα τον ίδιο τον Χριστόν μας!
Τι άνθρωπος είναι αυτός, αδελφοί;
Ένοιωσα τέτοια παρηγοριά, τέτοια αγαλλίαση και τόση δύναμη μπήκε μέσα μου, που η καρδιά μου πήγε να σπάσει από χαρά.
Τα συναισθήματά μου δεν περι-γράφονται!
Απέναντί του όλες οι θεολογικές μου γνώσεις εκμηδενίστηκαν, μπροστά στον δικό του απλό, μα προφητικό λόγο.
Είναι ένας πραγματικός Άγιος!
(Γέροντας Ιερώνυμος, ο Ησυχαστής της Αίγινας, υπό Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2006, σελ. 11 επ.)
Τέτοιες είναι οι διηγήσεις όλων, όσοι συνάντησαν τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αιγίνης.
Μέσα από τις διηγήσεις αυτές και από τους λόγους του Οσίου θα τον γνωρίσουμε και 'μείς σήμερα!
Ο Όσιος γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους αγιώτερους ανθρώπους, που έζησαν τον περασμένο αιώνα.
Πατρίδα του ήταν η Ανατολή.
Το Γκέλβερι της Καπαδοκίας!
Γεννήθηκε το 1883 και κοιμήθηκε το 1966!
Όταν έβλεπε κανείς τον Γέροντα Ιερώνυμο, νόμιζε ότι βλέπει έναν από τους μακαρίους ασκητάδες της ερήμου της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας!
Μετέφερε μέχρι σε μας το πνεύμα και την ζωή της μυροβόλου ερήμου της Ανατολής!
Και είναι να απορεί κανείς, πως έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας τέτοιοι άνθρωποι αγάπης Θεού και προσευχής!
Είναι χαρακτηριστική η διαρκής, σε όλη του την ζωή, ολοκάρδια προσευχή του προς τον Θεόν, «μη με πάρεις Κύριε, αν δεν γίνω όλος Σος! Σος!"
Ο Χριστός μας είχε γίνει η αναπνοή του, το φως του, η ζωή του.
Είχε γίνει, όταν έφυγε για την αιώνια και αληθινή ζωή, όλος του Κυρίου Ιησού, τον Οποίον ποθούσε και λάτρευε νυχθημερόν.
Ο Ιησούς είχε γίνει ένα με το πνεύμα του! Ζούσε «ουκέτι αυτός αλλά ο Χριστός εν αυτώ».
Η ψυχή του έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Τα ωραιότερα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, η αγάπη, η ειρήνη, η πραότητα, η αγαθοσύνη και η εγκράτεια φανερώνονταν στο πρόσωπό του!
Με τα καλά του έργα δοξαζόταν το όνομα του Πατρός ημών του εν τοις ουρανοίς, αφού καθημερινά πρόσφερε στους φτωχούς της Αίγινας από το υστέρημά του και από εκείνα που του έδιναν οι ψαράδες και οι πλουσιότεροι, που τον ευλαβούντο απεριόριστα, γνωρίζοντας το απέραντο έλεός του και την αγάπη του για τους αδυνάτους και τους κατατρεγμένους.
Στο πρόσωπό του έβρισκαν οι χήρες και τα ορφανά την στοργή και την παρηγοριά, που έλειπε από τον κόσμο!
Ήταν άγγελος παρηγοριάς για όλους. Όλη μέρα ανακούφιζε τον ανθρώπινο πόνο, και την νύχτα την περνούσε προσευχόμενος μετά δακρύων και βαθυτάτων αναστεναγμών και οδύνη ψυχής για τους ανθρώπους.
Μόνος, μόνω Θεώ, ησυχάζοντας και εντρυφώντας στο γλυκύ μέλι της κοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα μας!
Έλεγε:
" Όταν προσεύχομαι για τους αδελφούς μου, δίνω κάτι από τον εαυτό μου, η καρδιά μου ματώνει! Προσευχή που δεν έχει πόνο και δάκρυ δεν είναι προσευχή!"
Ο λόγος του είχε σοφίαν!
Ομιλούσε πάντα με σοβαρότητα.
Λόγος αργός δεν έβγαινε από τα χείλη του.
Ως ανατολίτης όπου ήταν, ομιλούσε πολλάκις αποφθεγματικώς:
"-Θεολόγος είσαι, γράμματα ηξεύρεις, φόβον Θεού δεν έχεις, τότε τέχνην κατέχεις."
Δηλ. αν είσαι απόφοιτος της Θεο-λογίας, θα έχεις διαβάσει πολλά βιβλία, θα ξέρεις πολλά γράμματα, αλλά αν δεν έχεις και φόβον Θεού, τότε μόνον επάγγελμα έχεις και όχι την υψηλήν τέχνην της Θεολογίας.
Από την παιδική του ηλικία, αγάπησε την ησυχίαν και την προσευχήν.
Δάσκαλός του ήταν ο αγιασμένος Μισαήλ, που ανέβαινε την Πέμπτη στα βουνά και επέστρεφε την Κυριακή για την Λειτουργία!
Εκεί, αυτή η ευλογημένη ψυχή, ο αγάς-Μισαήλ, ύψωνε τα χέρια του σε προσευχή, από φυλακής πρωϊας μέχρι νυκτός και με δάκρυα και αναστεναγμούς προσευχόταν προς τον Κύριο.
Τόση δε κατάνυξη είχε και δάκρυα εις την προσευχήν, ώστε αρπαζόταν σε θεία θεωρία. Πολλές φορές από την μεγάλη οδύνη και την ένταση της προσευχής μαζί με τα δάκρυα έβγαινε και αίμα από τα μάτια του στην προσευχή!
Την κατανυκτική προσευχή την διδάχθηκε από άγγελον!
Ο Μισαήλ ήταν έγγαμος και με οικογένειαν!
Είχε δε και μίαν θυγατέρα, η οποία από μειράκιον τον εμιμείτο, έκανε ο,τι έκανε και ο πατέρας της.
Μπρούμυτα επί ώρες ο Μισαήλ, μπρούμυτα κι αυτή!
Δάκρυα ο Μισαήλ στην προσευχή, δάκρυα κι αυτή!
Τόσον δε είχε προχωρήσει στην προσευχή, ώστε, όταν έγινε κοράσιον 18-20 ετών έφτασε εις το μέτρον της Θεοφορίας. και λόγον Θεού είχεν και άλλους εδίδασκεν!
Όσο μεγάλωνε, τόσο ήρχοντο γυναίκες να ομιλήσουν με αυτήν πνευματικά. Οι άνδρες πήγαιναν εις τον Μισαήλ και οι γυναίκες εις την θυγατέρα του. Και ήκουον κατανυκτικόν λόγον, και είχον πένθος, με δάκρυα και αναστεναγμούς. Μεγάλο όφελος εγίνετο εις τους Χριστιανούς, όχι μόνον εις το Γκέλβερι, αλλά και στα γύρω χριστιανικά χωριά.
Ασθένησε όμως η θυγατέρα του Μισαήλ βαρειά προς θάνατον. Πολύ εστενοχωρούντο οι γυναίκες δια τον θησαυρόν που θα έχαναν. Πήγαν λοιπόν εις τον Μισαήλ και του λέγουν να κάνει εκτενή προσευχή να γίνει καλά η κόρη του, όχι τόσον διότι ήτο θυγατέρα του αλλά διότι τους ήτο παρήγορος άγγελος μέσα εις τα βάθη της Τουρκιάς, και αν απέθνησκε, θα στέρευε η πηγή απ' όπου ελάμβαναν ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον και εδροσίζοντο.
Έκανε προσευχή από υπακοή ο Μισαήλ και ακούει φωνήν:
" Εγγυάσαι";
"Ούτε καν εσκέφθην," είπε αργότερα. " Εγώ δεν δύναμαι να δώσω εγγύησιν δια τον εαυτόν μου ακόμη, δεν γνωρίζω τι φέρνει η επιούσα, και πως να εγγυηθώ δια την θυγατέρα μου; Συ Κύριε, όπως θέλεις να ποιήσεις. Γενηθήτω το θέλημά Σου το άγιον εν παντί".
Προς εσπέραν έρχεται αγγελιοφόρος και του λέγει ότι εκοιμήθη η θυγατέρα του και να σπεύσει προς ενταφιασμόν αυτής!
Αυτός ο πνευματοφόρος πατήρ δίδαξε και τον Άγιον Ιερώνυμο την προσευχή με δάκρυα, όπως την έλεγαν στην πατρίδα του, την Ανατολή, γιατί δεν γνώριζαν τον όρο καρδιακή προσευχή.
Δίδασκε ο Όσιος Γέροντας αργότερα, ότι:
-Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή, η προσευχή δεν εισακούεται.
-Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ!
-Πρέπει να βρέξει στην προσευχή, δηλ. πρέπει να χύσεις δάκρυα, για να εισακουστείς από τον Θεόν.
Η αγία ζωή του ενέπνευσε πολλούς νέους και νέες, που τον ακολουθούσαν και του ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι. Μαζί πήγαιναν σε διάφορα ξωκκλήσια για να κάνουν εσπερινό και προσευχή.
Οι εμπειρίες που έζησαν μαζί του σ' αυτές τις προσευχές έμειναν αλησμόνητες!
Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον είδαν μετάρσιο την ώρα της προσευχής, ν' αρπάζεται ο νους του στα ουράνια και να μη συμμετέχει με καμμιά αίσθησή του στα εγκόσμια!
Τον έβλεπαν πολλές φορές μέσα στο φως την ώρα της ενώσεώς του με τον Θεόν, έχοντας υποστεί την καλήν αλλοίωσιν.
Ήταν φοβερή η εμπειρία, όπως διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες. Τους προειδοποιούσε όμως να μην φανερώσουν σε άλλους αυτό που έβλεπαν!
-Δεν είναι τίποτε, αυτό κόρη! Υπάρχουν πολύ ανώτερα!
-Μην πεις σε κανένα τίποτε για ο,τι επέτρεψε ο Θεός να δεις!
Είπε σε μία αυτόπτη μάρτυρα, που συγκλονίστηκε στην συνάντησή της με τον Γέροντα, όταν τον είδε προσευχόμενο!
Ενεθυμείτο ο Γέροντας την πατρίδα του στην Καπαδοκία, γιατί αγαπούσε πολύ την ησυχία και έλεγε, πως εκεί υπήρχαν πολλοί ήσυχοι τόποι για προσευχή!
Εν συγκρίσει με εδώ, τα σπίτια μας στην Ανατολή ήσαν ωσάν μοναστήρια!
Όλοι ενήστευον, προηύχοντο με δάκρυα, αγρυπνούσαν, τραγούδια κοσμικά δεν ηκούοντο!
Αν κανείς τραγουδούσε άσματα κοσμικά, αμέσως ήκουες οι μεγαλύτεροι να του λέγουν:
-Αμαρτία, αμαρτία, σεϊτάν λαρί.
Και ήρχιζαν να λέγουν διάφορους ύμνους εκκλησιαστικούς.
-Όταν ήλθαμε στην Ελλάδα μετά την ανταλλαγή πολλά εσκανδαλίσθημεν, είπαμε:
-Αμάν που ήλθαμε, αν ήταν δυνατόν με το πρώτον να επιστρέφαμε πίσω εις την πατρίδα μας την Ανατολήν.
-Αλλά που η ανατολή!
-Έσβησε αυτή η λυχνία της Αποκαλύψεως και γιαυτό ο παρών χειμών που έχει κατακλύσει τα πάντα!
-Οι άνθρωποι εδώ δεν προσηύχοντο, δεν νήστευαν, δεν αγρυπνούσαν, δεν ενεδύσκοντο σεμνά, τραγουδούσαν άσματα κοσμικά.
-Δεν γνώριζαν ποιά είναι η δεξιά οδός και ποιά η αριστερά.
Κοντά εις τον Γέροντα Ιερώνυμο έβρισκαν οι άνθρωποι το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον (Ιω. δ' 14).
Ο Γέροντας ήταν διορατικός!
Σε άλλους απαντούσε στις σκέψεις τους, χωρίς εκείνοι να τις φανερώσουν.
Προέλεγε συχνά πράγματα που συνέβαιναν μετά από αρκετό καιρό.
Γιαυτό έτρεχαν οι άνθρωποι κοντά του ως αι διψασμένοι έλαφοι για να ξεδιψάσουν από τον λόγο του και να του εναποθέσουν τις μέριμνές τους και τον πόνο τους!
Για όλους είχε έναν καλό λόγο.
Ήταν για όλους πατέρας και αδελφός!
Εκείνο όμως που στήριζε περισσότερο τους πονεμένους ήταν η αδιάλειπτη και με δάκρυα και πόνο διαρκής προσευχή του γι’ αυτούς.
Ο Γέροντας χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Ικονίου Αθανάσιο και οδήγησε στην πατρίδα του πολλούς στην Θεογνωσία. Η επιρροή του ήταν τόσο μεγάλη, που φοβήθηκαν οι άνδρες, μήπως οι γυναίκες τους τους εγκαταλείψουν και φύγουν, και γίνουν μοναχές!
Έτσι ο μισόκαλος ξεσήκωσε πόλεμο εναντίον του και αναγκάστηκε να φύγει από την αγαπημένη του Καπαδοκία και να πάει αρχικά στους Αγίους Τόπους, όπου έμεινε εννιά μήνες, στην Μονή του Τιμίου Προδρόμου.
Όσες φορές στην συνέχεια μιλούσε για τους Αγίους Τόπους, τα μάτια του γέμιζαν με δάκρυα.
Όλους, αργότερα, τους προέτρεπε να πάνε οπωσδήποτε μια φορά στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν, εκεί όπου έστησαν οι πόδες Αυτού, όπου η Βηθλεέμ, ο Γολγοθάς και η Αποκαθήλωση, ο Πανάγιος Τάφος και τα Πανάγια προσκυνήματα!
Ήλθε στην συνέχεια στην Πόλη!
Υπηρέτησε ως διάκονος στο Πατριαρ-χείο, όπου πολλές φορές έκανε και κηρύγματα. Με την φροντίδα του χτίστηκε πενταόροφο σχολείο, στήριξε τους Έλληνες της Πόλης. Έκανε συχνότατες αγρυπνίες στον Άγιο Γεώργιο και στον Άγιο Σπυρίδωνα, όπου συμμετείχαν εκατοντάδες πιστοί κάθε φορά.
Ο κόσμος στην Πόλη δεν είχε ξανασυναντήσει τέτοιον άνθρωπο και έτρεχε κοντά του, τον αγκάλιασε και τον αγάπησε πολύ. Πνευματικά και υλικά στήριξε πολλούς ο άγιος Γέροντας, που μετά την ανταλλαγή του '22 ήλθαν στην Ελλάδα, ξανα-συναντήθηκαν μαζί του και μας διηγήθηκαν θαυμαστά περιστατικά από την ζωή του.
Αγαπώντας υπέρ πάντα την ησυχία, οδηγήθηκε στην Αίγινα, όπου η ησυχία του νησιού, η απλότητα των κατοίκων και η παρουσία τόσων αγίων, με προεξάρχοντα τον νεοφανή Άγιο Νεκτάριο, ανέπαυσαν την φιλόχριστη ψυχή του. Έχτισε με δικούς του κόπους και έξοδα τον Ναό του Αγίου Διονυσίου στο Νοσοκομείο της Αιγίνης.
Χειροτονήθηκε ιερεύς, και όσοι τον έζησαν ως λειτουργό του Υψίστου, έζησαν ουράνιες εμπειρίες. Μετέδιδε στους πιστούς την κατάνυξη, που ένιωθε ο ίδιος και τους έκανε να ζουν μέσα σε μια ουράνια ατμόσφαιρα, γεμάτη θεία έξαρση, πλήρη παρουσίας αγγέλων.
Έλεγε προς τους ιερείς τα εξής θαυμαστά:
-Αν δεν ιδείς τον άγγελόν σου, δίπλα σου, στο άγιο θυσιαστήριο, μη λειτουργήσεις, αποκαλύπτοντας προφανώς τις δικές του θεοπτικές εμπειρίες, που είχε όταν λειτουργούσε.
-Αγγέλους έχεις συλλειτουργούς;
-Κάθε ημέρα να λέγεις το απολυτίκιον του Αγίου Σπυρίδωνος. Κάθε ημέρα υπάρχει Άγγελος δίπλα από τον ιερέα, όταν είναι στο Θυσιαστήριον.
-Ο μακαρίτης ο Γέροντάς μου δεν ημπορούσε να πει "τα Σα εκ των Σων", απ' αυτά που έβλεπε. Εικοσιέξι ημέρες νήστεψε. Ούτε ψωμί δεν έτρωγε. Μόνον αντίδωρο!
Την ιερωσύνη την θεωρούσε πολύ σπουδαίο πράγμα ο Γέροντας και υπούργημα βαρύ!
-Ο τάδε που μου έστειλες προ καιρού χειροτονήθηκε η ου;
Ερώτησε κάποτε έναν αδελφό.
-Χειροτονήθηκε, απάντησε, και ήδη υπηρετεί ως ιερεύς.
-Εάν δύναται να σηκώσει την Αίγιναν εις την ράχην του, τότε καλώς έπραξε, εάν όχι, τότε κακώς!
Λέει του η Γερόντισσα Ευπραξία:
-Τι όλο λέεις τέτοια πράγματα και τρομάζεις τους ανθρώπους;
-Δεν πρέπει να χειροτονούνται οι άνθρωποι και να γίνονται ιερείς; Πως θα λειτουργούν οι εκκλησίες; Και πως θα κοινωνούν οι Χριστιανοί;
-Καλογραία, είπα και ούτως εστίν, καθώς είπα.
-Βαριά η ιερωσύνη! Όποιος έχει νουν και κατανοεί!...
Ακούοντας τέτοια εξαίσια οι ιερείς ακροατές του, οι ίδιοι συγκλονίζονταν και εταλάνιζαν εαυτούς, γιατί κλήθηκαν να σηκώσουν τέτοιο βάρος!
Το βάρος της ιερωσύνης!
Ο ίδιος πολύ λίγο ελειτούργησε, όταν χειροτονήθηκε. Στις σαράντα ημέρες είδε μία φοβερή οπτασία. Είδε μέσα εις το άγιον Ποτήριον τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν να λάμπει ως βρέφος και από τότε δεν ήθελε να ξαναλειτουργήσει!
Με πολύν κόπον και φόβον, εδέχθη να λειτουργεί μέχρις εξευρέσεως άλλου κληρικού και μόνον επί εξάμηνον. Τούτο το απεκάλυψεν ο ίδιος στον π. Ιγνάτιο, κατά την Εορτήν των Γενεθλίων της Θεοτόκου, κατά την διάρκεια της αγρυπνίας, όταν εκείνος ήλθε ως εφημέριος εις τον ναόν των Αγίων Αναργύρων, που είχε χτίσει ο Γέροντας! (Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αιγίνης, υπό Σωτηρίας Νούση, Αθήνα 1986, σελ. 105).
Άλλη φορά, διηγείτο ο Γέροντας, δια ένα ιερέα, όπου είχαν εις το Γκέλβερι, Ιωάννης το όνομα, έγγαμος και με οικογένεια. Ήτο πολλά κατανυκτικός, και όταν λειτουργούσε, δάκρυζε, αναστέναζε, και έκλαιγε ωσάν μικρό παιδί. Πολλάκις αργούσε εις τον καιρόν της επικλήσεως, όταν καθαγιάζοντο τα τίμια δώρα, πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, δεκαπέντε λεπτά, και πάνω. Οι ψαλτάδες δεν ήξεραν τι να κάνουν. Έπεφταν εις αμηχανίαν! Έψελναν αργά το "Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, ..." μια φορά, δυό φορές, τρεις -μετά δεν ήξεραν τι να ψάλλουν. Να αρχίσουν Πολυέλεο; Μα δεν πήγαινε. Να ψάλλουν κοινωνικό; Μα κι' αυτό δεν άρμοζε. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Λέγουσι μίαν ημέραν εις τους μαθητάς του πατρός Ιωάννου: Ο Δάσκαλος αργεί πολύ τον καιρό της επικλήσεως, και ημείς πέφτουμε εις απόγνωσιν, τι να κάνουμε. Ψέλνουμε συνέχεια το "Σε υμνούμεν", μα ο ευλογημένος δεν τελειώνει, δεν ακούμε το " Εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου", και γίνεται χασμωδία έξω.
Αυτοί πάλιν λέγουσιν εις τον πατέρα Ιωάννη:
-Σεβάσμιε πάτερ, πολλάκις αργείς εις τον καιρόν της επικλήσεως, και οι ψαλτάδες και ο λαός περιμένουν έξω. Οι ψαλτάδες πέφτουν εις απόγνωσιν και αμηχανίαν, τι να λέγουν. Συγχώρησον, δεν δύνασαι να τελειώνεις την ευχήν, δια να μην γίνεται χασμωδία;
Εκείνος ο ευλογημένος τους λέει εις απάντησιν:
-Πως θα γίνει αυτό;
-Εύκολον, του λέγουσιν.
-Εκεί οπού είσαι μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, και σφραγίζοντας τα τίμια δώρα με την δεξιάν σου εις σημείον του τιμίου σταυρού, να λες: "Και ποίησον τον άρτον τούτον ... και το ποτήριον τούτο..." και τα λοιπά λόγια της ευχής, και ούτω να τελειώνης".
-Την ευχήν, τους απαντά, γινώσκω, και εις την φυλλάδα εστί γεγραμμένη, αλλ' ου δύναμαι.
-Πως δεν δύνασαι, πατέρα μας; Συγχώρησόν μας, εύκολον είναι! Μόνο να αναγινώσκεις την ευχήν και να σφραγίζεις τα τίμια δώρα και έτσι τελειώνουμε.
-Αυτό εύκολον ουκ έστιν, ότι πυρ γύρω της τραπέζης και δεν δύναμαι.
-Την ευχήν λέω έως ενός σημείου, αλλά εξαίφνης ορώ πυρ γύρω της τραπέζης -δύο τρία μέτρα ύψος, και ου δύναμαι να εισέλθω εις το πυρ να σφραγίσω τα τίμια δώρα. Φόβος και τρόμος τότε εκεί και ουκ οίδα τι ποιήσω.
-Πίπτω χαμαί, κλαίω, αναστενάζω. ικετεύω τον Πατέρα των φώτων, τον τατλή Ιησούν, το Πανάγιον Πνεύμα. "Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου!" φωνάζω, "Πλαστουργέ μου! Θεέ μου! φείσαι του πλάσματός Σου και άρον τας φλόγας ταύτας εις το εισελθείν με και σφραγίσαι τα τίμια δώρα"!
-Τότε σηκώνω τα όμματά μου και ατενίζω προς την αγίαν τράπεζαν. Εάν αι φλόγες έχουσιν καταπαύσει, σηκώνομαι και σφραγίζω τα δώρα. Εάν ου, τότε προσεύχομαι πάλι και ικετεύω μετά δακρύων και αναστεναγμών έως ότου, είτε καταπαύσει το πυρ, είτε ευρεθεί τρόπος ίνα εισέλθω εις το καταπέτασμα του πυρός χωρίς να καώ. Πότε - πότε, καταπαύει το πυρ και γίνονται όλα όπως το πριν. Πότε-πότε, χωρίζουν αι φλόγες ένθεν και ένθεν, και γίνονται καμάρα, και ούτως τρέμων εισερχόμαι και τολμών εκτείνω την χείρα μου και σφραγίζω τα τίμια δώρα.
Ακούοντας τοιαύτα εξαίσια, δεν ενόχλησαν άλλην φοράν τον πάτερ Ιωάννην περί τον χρόνον της επικλήσεως!
Τόσον ευλαβής ήτο αυτός ο πάτερ Ιωάννης και κατανυκτικός εις την Θείαν Λειτουργίαν, όπου και από τα άλλα γειτονικά χωριά του Γκέλβερι ήρχοντο πολλοί Χριστιανοί, ώρες μακρυά πολλές φορές, δια να είναι παρόντες, εις την Θείαν Λειτουργίαν. Υπήρχε περίπτωσις, όπου χίλιοι και περισσότεροι άνθρωποι -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- παρευρίσκοντο εις την Θείαν Λειτουργίαν, όταν λειτουργούσε ο π. Ιωάννης.
Όλοι κατενύγοντο και έκλαιγον, όπως λειτουργός.
Όταν τελείωνε η Λειτουργία και έφευγαν οι πιστοί, το δάπεδο της εκκλησίας ήτο, χωρίς άλλο, νωπό, ωσάν να είχε ρίξει κανείς νερό -τόσο έκλαιγε ο κόσμος κι έβρεχε το πάτωμα με τα δάκρυα! (π. Παντελεήμονος, ηγουμένου Μονής Μεταμορφώσεως της Βοστώνης, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Ιερώνυμο).
Τον Αυγουστο του 1942, μετά από πολλή προσευχή και φρικτό όραμα που είδε, ο οσιος Γέροντας Ιερώνυμος, αποφάσισε να διακόψει την κοινωνία με την νέα εκκλησία και να ακολουθήσει το παλαιό ημερολόγιο. Συνέχισε να ασκεί το κοινωνικό του έργο και να δέχεται τους επισκέπτες του όπως πριν, αδιάκριτα αν ακολουθούσαν το παλαιό, και πολλούς με διάκρισιν ενεθάρρυνε να το ακολουθήσουν, γιατί αυτό είναι το σωστό! (Ευπραξίας μοναχής, διήγηση για τον Γέροντα Ιερώνυμο).
Έλεγε συχνά ότι από τότε που η εκκλησία εισήγαγε το νέο ημερολόγιο έχασε την δύναμή της!
Αν έβλεπε ο Άγιος την σημερινή κατάσταση με τα ουνιτικά συλλείτουργα, τις συμφωνίες με τους αιρετικούς, την απροκάλυπτη πλέον διακοινωνία των Οικουμενιστών με τους αιρετικούς Λατίνους και τις συμπροσευχές με τους αλλοθρήσκους, τι θα έλεγε;
Η πρωταρχική του μέριμνα ήταν, ωστόσο, να μορφωθεί ο Χριστός μας στους ακροατές του!
-Μη λες ο Χριστός, αλλά ο Χριστός μας! Διόρθωνε τους ακροατές του!
-Ακούς αδελφός και κράζεις, και δάκρυα σου έρχονται εις τους οφθαλμούς!
-Εγώ Χριστός θέλω να ακούς και να κλαίεις, να κατανύσσεσαι, να σκιρτάει η καρδιά σου!!!
Δίδασκε:
-Απολαύστε την πνευματική ζωή!
-Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο απ' αυτήν.
-Ο αγών είναι σκληρός, είναι γλυκείς όμως οι στέφανοι. Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος.
-Στα πνευματικά ειναι ανοιχτή η καρδιά: αγάπη, χαρά.
-Την χαρά που παίρνουμε εμείς από τα πνευματικά δεν την νιώθει ο διάβολος, γι' αυτό μας ζηλεύει, μας φθονεί και μας στήνει παγίδες και λυπούμεθα και πέφτουμε. Πρέπει να αγωνισθούμε, διότι χωρίς αγώνα δεν αποκτούμε αρετή.
Διηγείται ο π. Παντελεήμων από την Βοστώνη ότι:
"Μία φορά μας τηλεφώνησε μία πονεμένη μητέρα από τα βάθη της Αμερικής και μας ρωτούσε, τι έφταιξε ο μικρός της και γεννήθηκε με καρκίνο;"
Η γυναίκα ήταν Ελληνίδα, αλλά γεννημένη στην Αμερική! Καί δεν γνώριζε καλά ελληνικά...
Εμείς της στέλναμε λαδάκι από τον Άγιο Νεκτάριο και σταυρώναμε τα ρούχα του μικρού στα Άγια Λείψανα και της τα επιστρέφαμε να τα φορέσει ο μικρός, μήπως γίνει καλά.
Από τις πολλές φορές που μας τηλεφωνούσε στη συνέχεια, της λέγω μια φορά:
-Τι ξοδεύεσαι άσκοπα και όλο μας τηλεφωνείς από τόσο μακρυά.
Προσευχή σου κάνουμε, αλλά δεν μας ακούει ο Θεός.
-Δεν υπάρχει άνθρωπος να μου δώσει μια απάντηση; Μας ρώτησε.
-Εδώ στην Αμερική όχι.
-Στην Ελλάδα υπάρχει ένας Γέροντας, στο ιδιο νησί με τον Άγιο Νεκτάριο, αλλά είναι πολύ μακρυά από αυτού που μένεις και εξάλλου δεν γνωρίζει αγγλικά.
Αυτό ήταν!
Παίρνει το αεροπλάνο και έρχεται στην Ελλάδα. Βρίσκει έναν ταξιτζή, που ήξερε δυό σπασμένα αγγλικά, ήξερε και αυτή δυό σπασμένα ελληνικά και έρχεται εις την Αίγινα, στο ησυχαστήριο του Γέροντος!
Δεν τον βρήκε εκεί.
Είχε κατεβεί στην χώρα. Τον συνάντησε στον δρόμο και άρχισε να του λέει ότι άκουσε από μας γι' αυτόν και να του εξιστορεί τον πόνον της.
-Συ είσαι η αιτία που υποφέρει ο μικρός σου! Γιατί εσύ άφησες τον νόμιμον άντρα σου και πήρες άλλον, της λέει ο γέροντας.
-Και δεν διέλυσε ο άνδρα σου τον γάμον αλλά συ αγάπησες άλλον!
-Τώρα τι παραπονείσαι.
-Ο μικρός σου, όπως-όπως σώζεται. Δεν μένει πλέον εις τον ψεύτικον ντουνιάν τούτον.
-Με τους αγγέλους θα είναι!
-Αλλά και συ αν θέλεις σώζεσαι, καλή χριστιανή γίνεσαι!
-Σε αγαπά ο Θεός!
-Αν δεν πονούσες τον Θεόν δεν θα εσκέπτεσο. Τώρα, τώρα ήλθες από τόσον μακρυά, για να προσκυνήσεις εις τον Άγιον Νεκτάριον.
Όταν επέστρεψε στην Αμερική μας τηλεφώνησε πάλι και μας διηγήθηκε τα της συναντήσεώς της με τον Γέροντα, σημειώνει ο π. Παντελεήμων.
Μετά από λίγο εκοιμήθη ο μικρός της, όπως της είπε ο Γέροντας!
-Που να γνωρίζω τον βίον της γυναίκας ο τάλας εγώ.
Γνώρισα μέχρι έξι ανθρώπους προορατικούς, αλλά εις τον Γέροντα Ιερώνυμον το προορατικόν ήταν πιο έντονον από όλους. (π. Παντελεήμονος, ηγουμένου Μονής Μεταμορφώσεως Βοστώνης, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Ιερώνυμο, σελ. 269 επ. στο "Γέροντας Ιερώνυμος ο Ησυχαστής της Αίγινας", υπό Πέτρου Μπότση).
Ο Γέροντας εφήρμοζε σε όλα τις διδαχές του Οσίου Ισαάκ του Σύρου. Ήταν, θα λέγαμε, η ενσάρκωσις της διδασκαλίας αυτού του Οσιωτάτου πατρός του μοναχισμού.
Όταν τον ρωτούσαν, Γέροντα τι βιβλία να διαβάζουμε;
Απαντούσε:
-Αββά Ισαάκ!
-Είναι καθρέφτης ο αββάς Ισαάκ.
-Οπωσδήποτε να διαβάζετε ένα φύλλο την ημέρα αββά Ισαάκ!
Εφήρμοζε σε όλα τους λόγους του αββά Ισαάκ και κατ’ εξοχήν τα:
""Έλεγξον τη δυνάμει των αρετών σου τους αντιδογματίζοντάς σοι, και μη τη πιθανολογία των λόγων σου" (λογ. 23).
"Μη παροξύνης τινά, η ζηλώσης, μήτε δια πίστιν, μήτε δια τα έργα αυτού τα κακά" (λογ. 5).
Ο Γέροντας εκοιμήθη μετά από επώδυνον ασθένειαν στις 3 Οκτωβρίου 1966.
Σαν ήκουσαν τα πνευματικοπαίδια του δια την κοίμησίν του, αμέσως ετέλεσαν τρισάγια και παννυχίδες (τριήμερα, εννεάμερα, το τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον και το καθιερωμένον κομβοσχοίνιον κάθε νύχτα). Κάθε μέρα -εκτός Κυριακής- είχαν, μετά την Θεία Λειτουργία, τρισάγιο.
-Όταν συμπληρώθηκαν αι τεσσαράκοντα ημέρες, μετά την αγίαν Λειτουργίαν, αρχίσαμε να ψέλνουμε τους ύμνους του μνημοσύνου, διηγείται ο π. Παντελεήμων.
-Όταν φτάσαμε στα ευλογητάρια, και ενώ ψέλναμε, άρχισαν όλες οι κανδήλες του ναού της μονής μας να κινούνται αυτομάτως, χωρίς κανείς να τες αγγίξει.
Πρώτον η κρεμαστή κανδήλα της αγίας Τραπέζης και μετά της ωραίας Πύλης και εν συνεχεία του τέμπλου, του προσκυνηταρίου, του αγίου Νικολάου -όλες οι κανδήλες ησύχως, χωρίς κρότον, άρχισαν να κινούνται από δεξιά προς τα αριστερά, όπως τας κινούμε συνήθως εἰς τόν πολυέλεον. Όλοι όσοι είμαστε παρόντες το είδαμε, και είμαστε μάρτυρες. Μας φάνηκε ότι ήτο παρών ο Γέροντας. Στην αρχήν οι κανδήλες άρχισαν να κινούνται ελαφρώς, αλλά έως ότου τελειώσουμε τα ευλογητάρια, εκινούντο τελείως, όπως εις τον πολυέλεον και σε δοξολογίες, ότε τας κινούμε δια χειρός.
Σπάνιοι οι άνθρωποι, ωσάν τον Γέροντα Ιερώνυμον.
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει κάπου ότι:
" Ώσπερ μόλις εκ μυριάδων ανθρώπων είς ευρίσκεται πληρώσας τας εντολάς του Κυρίου και φθάσας εις την της ψυχής καθαρότητα, ούτως εις εκ χιλίων ευρίσκεται, καταξιωθείς φθάσαι μετά πολλού κόπου εις την καθαράν προσευχήν".
Όσον δια αυτό το οποίον ευρίσκεται πέραν της καθαράς προσευχής, το οποίον ονομάζει μυστήριο ("τυχείν εκείνου του μυστηρίου"), μόλις καν ευρίσκεται άνθρωπος ("καίπερ αν ο φθάσας") από γενεά σε γενεά (λογ. 32).
Από αυτούς τους σπανιωτάτους ήτο ο Όσιος των ημερών μας, ο Άγιος Ιερώνυμος της Αιγίνης!
