Α' Σύναξη Νέων

. 

Α' ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΝΕΩΝ

. 

Μία μεγάλη Επιτυχία - Μία μοναδική Εμπειρία  

. 

..

..
Πριν ακριβώς ένα χρόνο το Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008, έλαβε χώρα ένα ιστορικό γεγονός στους κόλπους της Εκκλησίας μας και συγκεκριμένα στο τομέα της ποιμαντικής μέριμνας της για την νεότητα. Ο ΝΕανικός Ορθόδοξος Σύνδεσμος, ο οποίος αποτελεί την συνέχεια της ιστορικής Ενώσεως Νέων, διοργάνωσε την «Πρώτη Πανελλήνια Σύναξη Ορθοδόξων Νέων».

 .

Η Προετοιμασία

. 

Από τον Μάιο του 2008 στην πρώτη συνάντηση αντιπροσώπων νεότητας είχε αποφασισθεί η σύγκλιση της πρώτης πανελλήνιας σύναξης και είχαν συζητηθεί κάποια θέματα οργανωτικής φύσεως. ΄Ολο αυτό το καιρό, οι Ενοριακοί Συντονιστές του Συνδέσμου φρόντισαν να ενημερώσουν τους νέους κάθε ενορίας, κι οργανώσαν με ζήλο τους νέους από διάφορες γωνιές της Ελλάδας για τη συμμετοχή τους στο συνέδριο. Παράλληλα η Συντονιστική Επιτροπή, υπό την καθοδήγηση των Αρχιερέων της Συνοδικής Επιτροπής Νεότητας, καθόρισαν το πρόγραμμα της Σύναξης, προσκάλεσαν κατάλληλους, για την περίσταση, ομιλητές και επέλεξαν μία πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία η οποία διαμορφώθηκε κατάλληλα για κάθε ηλικία.

. 

 .
΄Ετσι, το πρωί του Σαββάτου 25/10/08 σε ένα πολύ όμορφο χώρο στη Κηφισιά, άρχισαν να καταφθάνουν αυτοκίνητα και πούλμαν και το αίθριο να κατακλύζεται με νέους από Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βερδικούσα, Ελασσόνα, Θήβα, Χαλκίδα, Πάτρα, Ναύπακτο, Ναύπλιο, Κόρινθο και Αττική. Για πρώτη φορά, τόσοι πολλοί ορθόδοξοι νέοι (περισσότεροι από 250), είχαν συγκεντρωθεί στις εγκαταστάσεις του κτήματος "ΝΗΣΙΣ" για να συμμετάσχουν στην Πρώτη Πανελλήνια Συνάντηση, να γνωριστούν, να ανταλλάξουν απόψεις και να προβληματιστούν πάνω σε θέματα που τους απασχολούν.

.
Η Σύναξη

. 

Η Σύναξη άρχισε με προσευχή και χαιρετισμό του επιχωρίου Σεβασμιωτάτου Αττικής & Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου. Ακολούθησε χαιρετισμός του κ. Κωνσταντίνου Καραμήτσου, προέδρου της “Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητας”, του ιστορικότερου σωματείου των Γ.Ο.Χ., ο οποίος για μία ακόμη φορά έδειξε έμπρακτα την υποστήριξη του στο έργο της Εκκλησίας, παραχωρώντας το χώρο και καλύπτοντας τα λειτουργικά έξοδα της σύναξης. Η Συντονιστική Επιτροπή του Συνδέσμου, θέλοντας να εκφράσει την βαθιά της ευγνωμοσύνη για την ευγενή χορηγία της Κοινότητος και του προέδρου της, του χάρισε ένα λεύκωμα με φωτογραφικά στιγμιότυπα της Αθωνικής Πολιτείας των αρχών του 20ου αιώνα, όταν εκεί ακόμα κατοικούσαν άγιοι πατέρες.

.

Ακολούθησε εισήγηση στην οποία παρουσιάστηκαν: πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τις μέχρι τώρα δραστηριότητες του Συνδέσμου ανά την Ελλάδα, τα αντίστοιχα συνέδρια νεότητας στην Μητρόπολη Αμερικής και έγινε ιστορική αναφορά στην «΄Ενωση Νέων» με παρουσίαση σπάνιου φωτογραφικού υλικού.

 .

Στη συνέχεια, ο καθηγητής Μαθηματικών & Πληροφορικής κ. Αθανάσιος Παϊβανάς, πραγματοποίησε την πρώτη εισήγηση με θέμα: “Οι νέες τεχνολογίες και ο Ορθόδοξος Νέος”. Σε αυτήν παρουσιάστηκε με τον πιο επιστημονικό και περιεκτικό τρόπο, πώς οι νέες τεχνολογίες μπορούν να γίνουν ένα χρήσιμο εργαλείο για τους νέους, ποια τα πλαίσια της ορθής χρήσης τους από τους ορθοδόξους και ποια η σχέση επιστήμης και Εκκλησίας. Τονίστηκε ιδιαίτερα πως οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν έχουν να φοβούνται τίποτα μπρος στην έλευση του Αντιχρίστου και το χάραγμα του, το οποίο δεν συνδέεται απαραίτητα με κάποιο τεχνολογικό επίτευγμα.

.

Στις 11 έγινε διάλειμμα με κεράσματα και αναψυκτικά και ακολούθησε διαχωρισμός των νέων σε δύο ομάδες, 15-22 και 23-35 ετών. Παρουσιάστηκαν συνολικά 4 παράλληλες εισηγήσεις, σε διαφορετικές αίθουσες, προσαρμοσμένες στις αντίστοιχες ηλικίες.
.

Πρώτη ομάδα, (15-22 ετών)

.

Την πρώτη εισήγηση με θέμα "Σχέσεις & Αγνότητα", παρουσίασε ο Τεχνολόγος Εκπαιδευτικός και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής, Λεωνίδας Μ. Πίττος. Με ισχυρή επιχειρηματολογία αποδομήθηκαν όλες οι προφάσεις των οπισθοδρομικά “προοδευτικών” της εποχής μας, αναπτύχθηκε η θεολογική θεώρηση του ανθρωπίνου σώματος ως κατοικητήριο του Αγ. Πνεύματος και τονίστηκε η αναγκαιότητα της διατήρησης της αγνότητας. Οι νέοι συμμετείχαν με ζωηρό ενδιαφέρον στη συζήτηση, στην οποία έγιναν εύστοχες επισημάνσεις και λύθηκαν αρκετές απορίες, πάνω σε ένα θέμα κρίσιμο για την ηλικία τους.

.
Ο π. Χρήστος Πίττος, εφημέριος στο Σικάγο της Αμερικής, στην δεύτερη εισήγηση με θέμα “Εκκλησιασμός, γιατί; Θ. Ευχαριστία, πως;” ανέπτυξε την αναγκαιότητα του Εκκλησιασμού και τον ορθό τρόπο συμμετοχής των πιστών στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Στην συζήτηση που ακολούθησε, έγινε άμεση σύνδεση των δύο εισηγήσεων με καταληκτικό συμπέρασμα πως κάθε αγώνας στη ζωή γίνεται με συμπαράστατη τον Δεσπότη Χριστό, πράγμα που επιτυγχάνεται μόνο με την ορθή συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας.

.
.

Δεύτερη ομάδα, (23-35 ετών)
.

Την πρώτη εισήγηση, στην δεύτερη ομάδα, παρουσίασε ο Σεβ. Χρυσόστομος, με θέμα: “Προετοιμασία για τον χριστιανικό Γάμο”. Ο Σεβασμιώτατος παρουσίασε τους όρους και τις προϋποθέσεις της νόμιμης, κατά Θεόν, συζυγίας, με παραδείγματα από την Αγ. Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν εξόχως ενδιαφέρουσα, με προβληματισμούς και απορίες στις οποίες και δόθηκαν οι κατάλληλες απαντήσεις και από την εμπειρία του Σεβασμιωτάτου, ως πνευματικού αρκετών νέων. 

. 

Ακολούθησε η δεύτερη εισήγηση, από τον πτυχιούχο Θεολογίας και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής, Κωνσταντίνο Πάνο, με θέμα “Ο Σύγχρονος Ορθόδοξος Νέος”. Παρουσιάστηκε το πλαίσιο της σημερινής αντιχριστιανικής κοινωνίας και οι παράγοντες αποπροσανατολισμού των νέων από την πνευματική ζωή. Επιπλέον με παραδείγματα από τους Πατέρες της Εκκλησίας, κυρίως τον Μ. Βασίλειο παρουσιάστηκαν οι τρόποι αντίστασης των ορθοδόξων νέων δια μέσου της ενεργής και συνειδητής συμμετοχής τους στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Τονίστηκε ιδιαίτερα και η σημασία της υγιούς επικοινωνίας ορθοδόξου νέου και διακριτικού πνευματικού, ως μέγα βοήθημα στον ανηφορικό δρόμο της πνευματικής ζωής.
.

Στις 2 το μεσημέρι παρατέθηκαν πλουσιοπάροχα, εδέσματα για όλους τους παρευρισκομένους ενώ δόθηκε η ευκαιρία σε όλους τους νέους και τις νέες να γνωριστούν μεταξύ τους και να συζητήσουν με νέους από άλλες ενορίες της Εκκλησίας μας.
..

 

. 

Μετά το γεύμα, στην ειδικά για την περίσταση, εγκατεστημένη μεγάλη οθόνη, προβλήθηκε η ρωσική ταινία “Το Νησί”. Οι νέοι παρακολούθησαν με αμείωτο ενδιαφέρον, μία ακραφνώς ορθόδοξη ταινία με πολλά μηνύματα και συμβολισμούς από μία χώρα που στο παρελθόν βίωσε ένα άθεο καθεστώς. Στο τέλος ο Θεοφιλέστατος Φώτιος σήμανε την λήξη του συνεδρίου και παράλληλα το τέλος μίας αξέχαστης ημέρας.
 .

Η εκδρομή

.

Την επομένη, Κυριακή 26 Οκτωβρίου, μετά τον κυριακάτικο εκκλησιασμό, 90 νέοι με πούλμαν και αμάξια συμμετείχαν στην εκδρομή που οργάνωσε ο Σύνδεσμος στο Λουτράκι και τα εκεί προσκυνήματα. Είχαν δε, την ευλογία να προσκυνήσουν στην Ι. Μ. Οσίου Παταπίου το λείψανο του Οσίου και στην Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου την κάρα του Αγ. Κύρου του Αναργύρου. Μετά το γεύμα στην παραλία του Λουτρακίου, επισκέφθηκαν στην Ι.Μ. Παναχράντου Μεγάρων τον πολυσέβαστο Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Χρυσόστομο, ο οποίος ήδη από την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2008, είχε δόσει την πατρική του ευλογία, ενώπιον πολυπληθούς κοινού για την επαναλειτουργία της Ενώσεως Νέων, ως Νεανικού Ορθοδόξου Συνδέσμου. Ο Αρχιεπίσκοπος, φανερά συγκινημένος και με έκδηλη τη χαρά του από την παρουσία των νέων, τους έδωσε σημαντικές συμβουλές και πολλές ευλογίες να παραμείνουν σταθεροί και ακλόνητοι στις αρχές και αξίες της χριστιανικής ζωής και να συνεχίσουν τον ήδη 84 χρονο ιερό αγώνα της Εκκλησίας μας υπέρ των Πατρώων παραδόσεων, διότι η σκυτάλη του έργου της Εκκλησίας πρέπει να περάσει σε χέρια άξιων, εντίμων και πνευματικών νέων ανθρώπων, τονίζοντας τους ότι το μέλλον της Εκκλησίας είναι στα χέρια τους.

.

Η Πρώτη Πανελλήνια Συνάντηση μας ήταν μία μεγάλη επιτυχία!΄Ηταν μία Σύναξη ιστορική στα χρονικά της Εκκλησίας μας. ΄Ενα διήμερο που μας ωφέλησε όλους πνευματικά, μας άφησε τις καλύτερες αναμνήσεις και μας γέμισε προσδοκίες για το μέλλον.

.
Αποδείξαμε ότι εμείς οι νέοι έχουμε τη θέληση και μπορούμε συν Θεώ να επιτύχουμε πολλά. Είδαμε ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά υπάρχουν πολλοί νέοι με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες και ιδανικά και προπάντων έχουμε ως κοινό Σύνδεσμο μας τη Γνήσια Ορθόδοξη Πίστη !

. 

. 

Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που δεν λογάριασαν αποστάσεις, κόπο και έξοδα και έδωσαν το δυναμικό, νεανικό τους παρόν! Θερμές ευχαριστίες στη Συνοδική Επιτροπή Νεότητος που μας εμπιστεύθηκε αυτό το σημαντικό εγχείρημα, στους ενοριακούς συντονιστές και εθελοντές, που προώθησαν την ιδέα στους νέους των ενοριών τους, την Ι.Μ. Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, Λυκόβρυσης Αττικής η οποία παρείχε διαμονή στους νέους από την επαρχία καθώς και τον πρόεδρο της “Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος” που στήριξε και ενίσχυσε αυτή την προσπάθεια, δίνοντάς της μεγάλες προοπτικές για το μέλλον.

.

΄Οσοι ήρθαν κέρδισαν πολλά, όσοι δεν ήρθαν έχασαν κάτι μοναδικό.
Ραντεβού για όλους του χρόνου!

. 
Η Συντονιστική Επιτροπή του Συνδέσμου Νέων

Το έπος του 1940

.

Στις 6 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940 οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την Αθήνα, τα ανακοινωθέντα έγραφαν: "Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 σήμερον τα ημέτερα τμήματα ... Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους", οι εφημερίδες ξεσήκωναν τον κόσμο "Έλληνες εις τα όπλα!" και οι ’Ελληνες εν μέσω ζητοκραυγασμών πανηγύριζαν στους δρόμους. Αυτό ήταν το ιστορικό "ΟΧΙ" που γεμάτη υπερηφάνεια και φιλότιμο φώναξε η μικρή και φτωχή χώρα μας απέναντι στην ισχυρή φασιστική Ιταλία του Μουσσολίνι όταν της ζήτησε να παραδώσει τα ελληνικά εδάφη. Είχε έρθει η ώρα της "Μάχης της Ελλάδας" ...

.

Οι ’Ελληνες πολέμησαν με πενιχρά μέσα απέναντι σε μια πάνοπλη στρατιά. Και την νίκησαν. Διότι πολέμησαν με φρόνημα και λεβεντιά, με ελληνική ψυχή. ’Ολες οι αρετές των Ελλήνων μπήκαν και κέρδισαν εκείνον τον πόλεμο.
.

"Στο εξής δεν θα λέγεται ότι οι ’Ελληνες επολέμησαν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες επολέμησαν σαν ’Ελληνες." έγραψε η εφημερίδα "Manchester Guardian" στις 19 Απριλίου του 1941.
.

Ας γίνουν οι αγώνες όλων όσων θυσιάστηκαν για την Ελλάδα μας πριν 60 χρόνια, το δικό μας παράδειγμα ακαταδούλωτης ελληνικής ψυχής.

.

Ο ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ'' αποδίδει ελάχιστο φόρο τιμής σε εκείνους που τη ζωή τους δεν λογαριάσανε και τη δόξα αγκαλιάσανε την παντοτινή! 
. 

Τιμή και δόξα στους ήρωες του 1940.

. 

.

Αιμοδοσία

.

. 

Ο ΝΕΑΝΙΚΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ

 Την Κυριακή 22 Νοεμβρίου έχουμε Αιμοδοσία..! 

.

 μετά τη Θεία Λειτουργία
Εμείς που είμαστε νέοι και υγιείς οφείλουμε να συμμετάσχουμε! 

. 

Χάρισε 10λεπτά απ'τον χρόνο σου

Χάρισε λίγο απ'το αίμα σου

Χάρισε ΖΩΗ !

ΔΗΛΩΣΤΕ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΑΦΙΣΑΣ

Σε περιμένουμε ! ! !

.

.

. 

Τα προηγηθέντα της εξόδου των Τριών Μητροπολιτών

.  .    
. 

       Σημ: Στην παρακάτω Συνέντευξη περιγράφεται η πρώτη επαφή του μακαριστού πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου με τους Γ.Ο.Χ. και ιδιαίτερα με νέους από την ιστορική "Ένωση Νέων" οι οποίοι και πρώτοι τον προέτρεψαν να ηγηθεί του αγώνος. Ακόμη αναφέρεται για πρώτη φορά το ψευδώνυμο του μακαριστού ως "Εκκλησιαστικός" στο πρώτο άρθρο του που δημοσιεύθηκε από το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο της Κοινότητος των Γ.Ο.Χ.. Ο Νεανικός Ορθόδοξος Σύνδεσμος αποτελεί σήμερα τη συνέχεια της ιστορικής "Ένώσεως Νέων".  

.
. 
 .

ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ 

 .
.

Διήγησις του ευλαβεστάτου γέροντος κ. Ηλία Αγγελοπούλου στον μακαριστό επίσκοπο Πενταπόλεως κ. Καλλιόπιο Γιαννακουλόπουλο.

.

.
. 

 «Υπηρετούσα τότε, εις το τμήμα των εσωρούχων του καταστήματος «Αφοι Λαμπρόπουλοι» οδός Σταδίου. Εκεί κατά διαστήματα εξυπηρέτησα μεταξύ των πελατών και Αρχιερείς του νέου ημερολογίου. Μεταξύ τούτων και τον τότε Κερκύρας Αθηναγόρα, τον μετέπειτα Οικουμενικόν Πατριάρχην. Μάλιστα δε εξεπλάγην, όταν κάποια φορά, μου ζήτησε να αγοράση..πιντζάμες!

. 
Πάντοτε εύρισκα την ευκαιρία να ομιλώ με τους πελάτες – Κληρικούς και δια το ζήτημα του ημερολογίου. Τότε αυτοί ή ευγενέστατα και διακριτικά απέφυγον την συζήτησιν ή με ειρωνεύοντο!
Ήταν ένα πρωινό των τελευταίων ημερών του Σεπτεμβρίου του έτους 1934, όταν είδα να εισέρχεται εις το κατάστημα και να προχωρή προς το μέρος μου ένας πελάτης. Ήταν ένας ιεροπρεπής και σεβάσμιος Κληρικός. Ήταν ένας ξεχωριστός, ήταν το κάτι άλλο. Καθώς με πλησίαζε με εκείνοτο αδιόρατο γλυκύ χαμόγελον, είπα μέσα μου με έκδηλη την συγκίνησιν «Ηλία, αυτός πρέπει να είναι, Εκείνος, που ημείς οι Γ.Ο.Χ. χρόνια τον περιμένουμεν».

.

Έσπευσα τότε να τον περιποιηθώ με την κρυφή ευχή να ήτο...Αρχιερεύς! Μου ζήτησε ευγενέστατα φανέλλες. Άδραξα την ευκαιρία να τον ρωτήσω:  

          - Αιδεσιμώτατε, με ή χωρίς μανίκια τις θέλετε;» Τότε μου απεκάλυψε ότι ήτο Αρχιερεύς.

.

Η χαρά μου ήτο μεγάλη. Έλαβα το θάρρος και του άνοιξα συζήτησιν δια θρησκευτικά θέματα. Πρόθυμος και γλυκομίλητος απαντούσε. Τέλος τον ρώτησα που θα ημπορούσα να τον συναντήσω.

. 
        - Ομιλώ, παιδί μου, απήντησεν, εις τον Ιερόν Ναόν του Αγίου Γεωργίου Κυψέλης και εκεί θα ημπορούσατε να με συναντήσετε.

 .

Με είδε διστακτικόν και σκεπτικόν:
          - Τι σκέπτεσθε, με ερώτησεν.
         - Δια να γίνω πιο σαφής, Σεβασμιώτατε, είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός και ακολουθώ το πάτριον εορτολόγιον και δεν μου επιτρέπεται να συμπροσεύχομαι με σχισματικούς!

. 

Με κοίταξε σιωπηλά και σοβαρός και δεν απήντησε. Δια να μην τον φέρω σε δύσκολον θέσιν, ετοίμασα την παραγγελίαν και τον συνώδευσα εις το ταμείον. Εκεί του πρότεινα να στείλουμε το δέμα εις την οικίαν του, και τούτο το έκαμα προκειμένου να μάθω ποίος ήτο και που διαμένει.
Σιωπηρός μου έδωσε την κάρτα του και αφού μας χαιρέτησε με ευγένεια, έφυγε. Είδα την κάρτα που κρατούσα, η οποία έγραφε: «Χρυσόστομος Καβουρίδης – Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης – οδός Κρίσσης 24 Κυψέλη – Αθήναι».
.

  *    *     *

 .

Το βράδυ όταν σχόλασα από την εργασία μου, επήγα όπως πάντα εις τα γραφεία της «Ενώσεως Νέων των Γ.Ο.Χ.» όπου μετείχα ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Με τον ενθουσιασμόν που κατείχε πάντα τους νέους των Γ.Ο.Χ., διηγήθηκα εις τα μέλη των, όλα όσα μου συνέβησαν εκείνο το πρωινό με την αναπάντεχη συνάντησιν του Μητροπολίτου. Δυστυχώς, δεν τους είδα και τόσο ενθουσιασμένους με αυτά που τους διηγήθηκα. Είχον δίκιο. Και τούτο, διότι πολλάκις απηγοητεύθημεν με παρόμοιας άλλας συναντήσεις με Μητροπολίτας νεοημερολογίτας, οι οποίοι εις το τέλος απεδείχθησαν σκληροί διώκται μας. «Ωσει λήρος εφάνησαν εις αυτούς τα ρήματα μου», κατά το Ιερόν Ευαγγέλιον. .

 .

Μόνον ένας εξ αυτών, ο αείμνηστος Λάζαρος Αργυρίου, έδειξεν ενδιαφέρον και απεφασίσαμεν να επισκεφθούμεν τον Μητροπολίτην πρ. Φλωρίνης εις την οικίαν του. 

.

Πράγματι, την επομένην ημέραν ευρέθημεν έξωθεν της οικίας του. Μας άνοιξε η ανεψιά του κ. Μελπομένη Ζαχαρίου και μας ερώτησε τι θέλουμε. Απαντήσαμε ότι ήρθαμε για τον Σεβασμιώτατο. Αφού ενημέρωσε τον θείο της, μας πέρασε εις το γραφείον του, όπου ο Σεβασμιώτατος με καλογηρικό σκουφί εκάθητο και έγραφε.

.

. 

.

. 

Μας έκανε νεύμα να καθήσωμεν και μετά μας είπε:

.

         - Σας ακούω.
        - Σεβασμιώτατε, πήρα τον λόγον εγώ, θα μου επιτρέψετε να σας κάμω μερικάς ερώτησεις. Όταν κάποπιος ακολουθά το Πάτριον Εορτολόγιον κάμνη καλώς ή όχι; Αν ακολουθήση το νέον ημερολόγιον είναι αμαρτία; Τι είναι το ορθότερον;

.

Αυθόρμητα απήντησεν εις την τελευταίαν ερώτησιν μου:
          - Το Παλαιόν!
          - Τότε, διατί και εσείς, Σεβασμιώτατε, δεν το ακολουθήτε;
. 

Με κοίταξε καλά – καλά και τότε με θυμήθηκε.
          - Α! αναφώνησε, εσύ είσαι ο νέος του καταστήματος Λαμπροπούλου.

.

Μετά μας ομίλησε δια πολλά επίκαιρα θρησκευτικά θέματα αλλά απέφυγε να δώση σαφή απάντησιν εις την ερώτησιν μου.

. 
      - Εάν εσείς, Σεβασμιώτατε, που όπως διαπιστώνουμε εμφορείσθε από συντηριτικόν εκκλησιαστικόν πνεύμα δεν αποφασίζεται να αναλάβετε την διαποίμανσιν ενός αγωνιζομένου και προδομένου ευσεβούς Λαού που αγωνίζεται και διώκεται δια τας ιεράς Παραδόσεις, ποιός άλλος θα βρεθή; Ένας εσείς, καθώς και οι Σεβασμιώταοι Δράμας και Κασσανδρείας, οι οποίοι πολλάκις ετάχθησαν δημοσίως υπέρ του παλιού ημερολογίου, σεις όλοι μαζί θα ημπορούσατε να αναλάβετε τον αγώνα μας. Εάν δεν το κάμετε, τότε θα αναγκάσετε εμένα, αλλά και πολλούς άλλους να αλλάξωμεν υπηκοότητα και να γίνωμεν Σέρβοι υπήκοοι!
 .

Μόλις άκουσε αυτό πετάχθηκε όρθιος.
            -   Αυτό παιδί μου, ποτέ να μην το κάμετε!
      - Λυπούμαι Σεωασμιώτατε, σεις μας αναγκάζετε να το κάμνωμεν, και τούτο δια να περιφρουρήσωμεν την Ορθόδοξον Πίστιν μας, η οποία είναι υπεράνω εθνών. [1]
.

Μέχρις εδώ τελείωσε περίπου η συνομιλία μας. Εφύγαμεν αρκετά απογοητευμένοι. Αλλά όπως μάθαμε αργότερα από την ανεψιά του και ο πρ. Φλωρίνης μετά από εκείνη την συζήτησιν ήτο συνεχώς πολύ σκεπτικός και λιγομίλητος. Πολλές φορές καθόταν τα βράδυα εις το γραφείον του και έγραφε. 

.
________________________.
[1] Είχε γίνη γνωστόν τας ημέρας εκείνας, ότι το Δ. Σ. της Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. είχε απευθυνθή δι’ εγγράφου του προς τους Ρώσσους Αρχιερείς της Διασποράς, εις το Κάρλοβιτς της Σερβίας, και ζητούσε να χειροτονήσουν δύο Αρχιερείς.
. 

 *    *     *

Παρήλθον από την συνάντησιν εκείνην πολλαί ημέραι.

. 

Μία ημέρα του Νοεμβρίου τον βλέπω πάλιν να εισέρχεται εις το κατάστημα και να προχωρή προς το μέρος του. Με χαιρέτησε χαμογελώντας και μου έδωσε ένα φάκελλον, λέγοντας μου:

. 

            - Είναι ένα άρθρον μου δια το ημερολόγιον. Έχετε την άδεια μου να το δημοσιεύσετε.

.

Τον άνοιξα και είδον ότι δεν είχε υπογραφή.
            - Μα Σεβασμιώτατε, του είπα, χωρίς την υπογραφήν σας δεν θα έχει μεγάλην αξίαν...
           - Προς το παρόν, μου απήντησε, δεν χρειάζεται η υπογραφή μου. Σεις δημοσιεύσατε τούτο εις το δημοσιογραφικόν σας όργανον και αργότερον βλέπομεν...

.

Την μεσημβρίαν, σας σχολάσαμεν, έσπευσα κατ’ ευθείαν εις τα Γραφεία της Κοινότητος, που ήσαν τότε εις την οδόν Φιλοθέης πλησίον της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Εκεί συνάντησα τον αείμνηστον Μοναχόν π. Αντώνιον Μουστάκαν. Του διηγήθηκα την συνάντησιν μου μετά του αγίου πρ. Φλωρίνης και του έδωσα τα χειρόγραφα.

. 

          - Ο άγιος πρ. Φλωρίνης, μου είπεν ο π. Αντώνιος, είναι ένας από τους πλέον συντηριτικούς και Παραδοσιακούς Αρχιερείς αλλά και από τους ολίγους εις ήθος και αρετήν. Τον γνώρισα εις Μυλοπόταμον του Αγίου Όρους, όταν έμενεν εξόριστος από τον Μελέτιον Μεταξάκην.

.

Τα χειρόγραφα εδημοσιεύθησαν εις το υπ. αριθ. 189/1934 του επισήμου οργάνου της Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. «Κήρυξ των Ορθοδόξων» με τίτλον: «Οι απειλούντες την Εκκλησίαν και το Έθνος μεγάλοι κίνδυνοι εξ αιτίας του Ημερολογίου» και με την υπογραφήν «Εκκλησιαστικός».

. 

Αργότερα, έγινεν η πρώτη επίσημος επαφή των αειμνήστων Ιερομ. π. Παρθενίου Σκουρλή (μετέπειτα επισκόπων Κυκλάδων) και π. Αντωνίου Μουστάκα μετά του πρ. φλωρίνης και τον προέτρεπον να τεθή επικεφαλής του Ιερού Αγώνος. Μς συνιστούσε να κάμωμεν υπομονήν και ότι δεν συνέφερε να εξέλθη μόνον ένας Αρχιερεύς.

.

Την τελετήν της καταδύσεως του Τιμίου Σταυρού των αγίων Θεοφανείων του επόμενου έτους 1935, ο πρ. Φλωρίνης παρηκολούθησεν άγνωστος μεταξπύ των Πιστών, και πολύ αργότερα εδιηγείτο, διεπίστωσεν όχι μόνον το πλήθος των Πιστών, αλλά προ πάντων την πνευματικότητα τούτων, την τάξιν των, τον ζήλον και την πίστιν των.»

.
. 

  *    *     *

 .

Διήγησις της ευλαβ. κ. Μελπομένης Ζαχαρίου, ανεψιάς του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου.

.

Η κ. Μελπομένη Ζαχαρίου, η οποία παρίσταντο εις την ως άνω συνέντευξη του κ. Ηλία Αγγελοπούλου, διηγήθηκε τα λαβόντα χώραν προς της εξόδου των Τριών Μητροπολιτών.

 .

«Επ’ ευκαιρία της εορτής του Αγ. Γερμανού κατά το νέο ημερολόγιο (12 Μαΐου ν.η. – 29 Απριλίου π.ε.) ονομαστική εορτή του Σεβ. Μητρ. Δημητριάδος Γερμανού, ο θείος μου πήγε εις τον Βόλον και παρέμεινε 3 – 4 περίπου ημέρας.
 .

Εκεί προσπάθησε να πείση τον άγιον Δημητριάδος να εξέλθουν μαζί και να αναλάβουν τον ιερό αγώνα των Γ.Ο.Χ. Ο Δημητριάδος αντέλεγεν και επέμενε ότι πρώτα να δημοσιεύσουν τας προθπεσεις των καθώς και τους λόγους των και μετά να εξέλθουν και αποκηρύξουν την Διοικούσαν Ιεραρχίαν.
. 

«Αυτά που λέγεις, άγιε αδελφέ, του επέμενε ο θείος, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις» και μετά από πολύωρες συζητήσεις τέλος τον έπεισε και επέστρεψαν μαζί εις τας Αθήνας.
. 

Τρεις ημέρας προ της εξόδου των και συγκεκριμμένως την 23η Μαΐου 1935, ημέραν Πέμπτην, εδώ εις το σπίτι μας παραθέσαμεν γεύμα. Προεκάθησαν εκτός από τον θείο μου, ο οποίος ήτο και ο οικοδεσπότης, και οι Μητροπολίται Δημητριάδος Γερμανός, Δράμας Βασίλειος, Ύδρας και Σπετσών Προκόπιος, Δρυινουπόλεως Βασίλειος και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, καθώς και οι Αρχιμανδρίται – ιεροκήρυκες Χριστόφορος Χαντζής και Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
. 

Μετά το φαγητό επέρασαν εις το σαλόνι και εκεί συνεζήτησαν την όλην εκκλησιαστικήν κατάστασιν και ιδιαιτέρως το ημερολογιακόν ζήτημα. Συνεφώνησαν όλοι, ότι πρέπει η Εκκλησία της Ελλάδος να επανέλθη εις το Πάτριον Εορτολόγιον. Συνεφώνησαν επίσης ότι θα πρέπει να πιεσθή η Ιεραρχία, και τούτο δια να γίνη, θα γίνη μόνο με την έξοδον πολλών Αρχιερέων. Ο Δημητριάδος πρότεινε, ότι όσοι ευρίσκωντο εκεί, να ηγηθούν του ευσεβούς κινήματος υπέρ των Πατρίων Παραδόσεων και να πεισθούν και οι άγιοι αδελφοίο Κασσανδρείας Ειρηναίος, ο Σάμου Ειρηναίος και ο Χαλκίδος Γρηγόριος.
. 

Ο Δράμας Βασίλειος είπεν ότι δεν χρειάζεται να εξέλθουν όλοι μαζί αλλά μόνον 2 – 3 και οι άλλοι περιμένοντας να βοηθήσουν από μέσα.
. 

Ο Ύδρας και Σπετσών Προκόπιος καθ’ όλην την συζήτησιν δεν ομίλησε καθόλου.
. 

Τέλος απεφασίσθη όπως ηγηθούν του Ιερού ημών Αγώνος των Γ.Ο.Χ. τρεις Αρχιερείς και οι άλλοι θα ακολουθούσαν αργότερα.
. 

Επίσης εις τας συζητήσεις αυτάς ειπώθηκεν ότι και η Κυβέρνησις Π. Τσαλδάρη – Γ. Κονδύλη είναι ενημερωμένη δια των φίλων Βουλευτών Γ. Ράλλη και Δ. Καριωτάκη, και η οποία θα βοηθήση ή τουλάχιστον θα σταθή ουδετέρα.
.
.
.
.
. 

Η αίρεσις, το σχίσμα & η στάσις των Ορθοδόξων

. .

Η ΑΙΡΕΣΙΣ, ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ & Η ΕΝΔΕΙΚΝΥΟΜΕΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ & ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΣΤΑΣΙΣ

. 

. 

του Καθηγουμένου της Ι.Μ.Οσ.Γρηγορίου, Αγ. Όρους.               π. Γεωργίου Καψάνη

.
.
. 

Η παράδοσις της Εκκλησίας, ως αποτυπούται εις τους ι. Κανόνας, κατενόησε πάντοτε την αίρεσιν και το σχίσμα ως φρικτά και αποτρόπαια μέσα, δι’ ων ο εχθρός της σωτηρίας επιχειρεί «μερίζειν το του Χριστού σώμα» δια να ματαιώση την σωτηρίαν του ανθρώπου. [01] 

.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, επόμενοι τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης και ιδία του Απ. Παύλου και του Ευαγγελιστού Ιωάννου, οι οποίοι καταδικάζουν την αίρεσιν μετά σφοδρότητος, ουδεμίαν εδέχοντο συμφιλίωσιν ή συνύπαρξιν με την αίρεσιν, αρνούμενοι να ίδουν αυτήν υπό το πρίσμα του σχετικισμού και σκεπτικισμού, ως ατυχή αλλά πάντως ευγενή και νόμιμον προσπάθειαν ερμηνείας της χριστιανικής αληθείας. Ούτως οι επιμένοντες τη αιρέσει αιρετικοί θεωρούνται από τους αγίους Πατέρας ως «ακάθαρτοι», «αντίπαλοι Χριστού», «ιερόσυλοι και αμαρτωλοί», «αντικείμενοι (τω Χριστώ) τουτ’ έστι πολέμιοι και αντίχριστοι», «ους ο Κύριος πολεμίους και αντιπάλους λέγει εν τοις Ευαγγελίοις» (Κανών Καρχηδ.), «νεκροί» (Αγ. Αθαν. λθ’ εορτ. επιστ.), «εχθροί της αληθείας» (α’ ΣΤ’). Η αίρεσις δε χαρακτηρίζεται ως «πλάνη» και «φαυλότης» φέρουσα τον όλεθρον (νζ’ Καρθαγ.), ως «στρεβλότης» (Κανών Καρχηδ.), ως «ελεεινή πλάνη» εις την οποίαν «κατεδέθησαν» οι αιρετικοί (ξστ’ Καρθαγ.), ως «μεμιασμένη κοινωνία» (ξθ’ Καρθαγ.), ως «ρίζα πικρίας άνω φύουσα», ήτις «μίασμα γέγονε τη καθολική Εκκλησία, η των χριστιανοκατηγόρων αίρεσις» (ιστ’ Ζ’).

.

Η αίρεσις «εγκαταλείπουσα» αμέσως ή εμμέσως «τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού» καταντά «κεκρυμμένη ειδωλολατρεία» (λε’ Λαοδ.) και αθεΐα («τους της ασεβείας προς εν εκπεπτωκότας απωλείας και αθεότητος βάραθρον») και δι’ αυτό ο ακολουθών αυτούς «του χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος εξωθείσθω και εκπιπτέτω» (α’ ΣΤ’).
.
Πράγματι ο ακολουθών την αίρεσιν δεν έχει δυνατότητα κατά Χριστόν τελειώσεως και σωτηρίας εφ’ όσον «της εκκλησιαστικής ενώσεως» (ξθ’ Καρθαγ.) ή «εκ της του Κυριακού σώματος ενώσεως ανησυχάστω διχονοία» αποσχίζεται (ξστ’ Καρθ.), δια να μεταβή εκεί «όπου εκκλησία ουκ έστιν» (Κανών Καρχηδ.), τω της «αποστασίας συνεδρίω». Οι αιρετικοί υπάρχουν «πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εκβεβλημένοι και ανενέργητοι» (α΄Γ’) τελούντες υπό την κυριαρχίαν του διαβόλου˙ «δώσει αυτοίς ο Θεός μετάνοιαν προς το επιγνώναι την αλήθειαν, και ίνα ανασφήλωσιν οι εκ των του διαβόλου βρόχων αιχμαλωτισθέντες αυτώ εις το αυτού θέλημα» (ξστ’ Καρθαγ.). [02]
.

Η αυστηρά αύτη στάσις των αγίων Πατέρων είναι συνέπεια της Εκκλησιολογίας αυτών. Εφ’ όσον μία μόνον Εκκλησία υπάρχει (εν σώμα μόνον αντιστοιχεί εις την μίαν κεφαλήν), είναι φυσικόν, ότι οι αποκόπτοντες εαυτούς δια της αιρέσεως ή του σχίσματος από της Μιας Εκκλησίας παύουν να είναι μέλη του Σώματος του Χριστού και να έχουν το Άγιον Πνεύμα. Ο «οίκος αυτών αφίεται έρημος» και εκπίπτει εις «εκκλησίαν πονηρευομένων» (Νικηφ. Ομολ. Επιστ. γ’).

.

Εντεύθεν και τα μυστήρια των αιρετικών θεωρούνται ως άκυρα, καθ’ όσον οι αιρετικοί στερούνται του Αγίου Πνεύματος. Παρά τοις αιρετικοίς δεν υφίσταται καν αληθές βάπτισμα ή χρίσμα («ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι έξω της καθολικής εκκλησίας˙ ενός όντος βαπτίσματος, και εν μόνη τη καθολική εκκλησία υπάρχοντος˙ …όθεν ου δύναται χρίσμα το παράπαν παρά τοις αιρετικοίς είναι»). Ο λόγος είναι προφανής˙ «παρά δε τοις αιρετικοίς, όπου εκκλησία ούκ έστιν, αδύνατον αμαρτημάτων άφεσιν λαβείν» και «ου γαρ δύναται εν μέρει υπερισχύειν× ει ηδυνήθη βαπτίσαι, ίσχυσε και Άγιον Πνεύμα δούναι˙ ει ουκ ηδυνήθη, ότι έξω ων, Πνεύμα άγιον ουκ έχει, ου δύναται τον ερχόμενον βαπτίσαι, ενός όντος του βαπτίσματος και ενός όντος του αγίου Πνεύματος, και μιας εκκλησίας υπό Χριστού του Κυρίου ημών, επάνω Πέτρου του Αποστόλου αρχήθεν λέγοντος, της ενότητος τεθεμελιωμένης˙ και δια τούτο τα υπ’ αυτών γινόμενα ψεύδη και κενά υπάρχοντα, πάντα εστίν αδόκιμα» (Κανών Καρχηδ.). [03] Ο Κανών ούτος δεν αποτελεί τι το καινοφανές εις την Εκκλησίαν. Είναι απήχησις της Εκκλησιολογίας του Απ. Παύλου˙ «εν σώμα και εν Πνεύμα, καθώς και εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών× εις Κύριος, μια πίστις, εν βάπτισμα» (Εφ. δ’ 4-5). Πάσα άλλη θεώρησις των αιρέσεων θα ανέτρεπε την εκκλησιολογικήν αυτήν βάσιν.

.

Προς τους Πατέρες της Καρχηδόνος συμφωνούν και ο μστ’ των Αγ. Αποστόλων («Επίσκοπον, ή πρεσβύτερον, αιρετικών δεξαμένους βάπτισμα, ή θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάττομεν. Τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου»), ο μζ’ των Αγ. Αποστόλων («Επίσκοπος ή πρεσβύτερος…..τον μεμολυσμένον, δηλ. βαπτισθέντα, παρά των ασεβών εάν μη βαπτίση καθαιρείσθω, ως γελών τον σταυρόν, και τον του Κυρίου θάνατον και μη διακρίνων ιερέας ψευδοϊερέων»).[04]

.

Κατά τον νζ’ μάλιστα της Καρθαγένης τα μυστήρια των αιρετικών συντελούν εις την καταδίκην αυτών˙ «εν η (τη μια εκκλησία) πάντα τα αγιάσματα σωτηριωδώς αιώνια και ζωτικά περιλαμβάνονται άτινα τοις επιμένουσιν εν τη αιρέσει, μεγάλην της καταδίκης την τιμωρίαν πορίζουσιν, ίνα, όπερ ην αυτοίς εν τη αληθεία προς την αιώνιον ζωήν ακολουθητέον φωτεινότερον, τούτο γένηται αυτοίς εν τη πλάνη σκοτεινότερον και πλέον καταδεδικασμένον˙ όπερ τινές έφυγον, και της εκκλησίας της καθολικής μητρός τα ευθύτατα επιγνόντες, πάντα εκείνα τα άγια μυστήρια φίλτρω της αληθείας επίστευσαν και υπεδέξαντο».
.
Το γεγονός ότι ωρισμένων αιρετικών και σχισματικών το βάπτισμα θεωρείται έγκυρον μετά την προσέλευσίν των εις την Ορθοδοξίαν (βλ. 7ε’ της ΣΤ’ και ζ’ της Β’) δεν σημαίνει ότι και καθ’ εαυτά το βάπτισμα ή τα μυστήρια των αιρετικών, θεωρούνται έγκυρα [05] κατ’ ακρίβειαν ή ακόμη και κατ’ οικονομίαν.[06]
.

Όχι μόνον οι αιρετικοί, αλλά και οι σχισματικοί στερούνται της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος: «Διότι η μεν αρχή του χωρισμού δια σχίσματος γέγονεν˙ οι δε της Εκκλησίας αποστάντες, ουκ έτι έσχον την χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ’ εαυτούς˙ επέλιπε γαρ η μετάδοσις τω διακοπήναι την ακολουθίαν. Οι μεν γαρ πρώτοι αναχωρήσαντες παρά των πατέρων έσχον της χειροτονίας, και δια της επιθέσεως των χειρών αυτών, είχον το χάρισμα το πνευματικόν˙ οι δε απορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, ούτε του βαπτίζειν, ούτε του χειροτονείν είχον (την) εξουσίαν˙ ούτε ηδύναντο χάριν Πνεύματος αγίου ετέροις παρέχειν, οις αυτοί εκπεπτώκασι˙ διό ως παρά λαϊκών βαπτιζομένους τους παρ’ αυτών, εκέλευσαν ερχομένους επί την εκκλησίαν, τω αληθινώ βαπτίσματι τω της εκκλησίας αποκαθαιρέσθαι…..» (α’ Μ. Βασιλ.).[07]
.
Παρά την διάκρισιν αιρέσεως και σχίσματος, εις την συνείδησιν της Εκκλησίας αμφότερα θεωρούνται ως χωρίζοντα τον άνθρωπον από του σώματος του Χριστού.[08] «Αιρετικούς δε λέγομεν, τους τε πάλαι της εκκλησίας αποκηρυχθέντας, και τους μετά ταύτα αφ’ ημών αναθεματισθέντας˙ προς δε τούτοις, και τους την πίστιν μεν την υγιά προσποιουμένους ομολογείν, αποσχίσαντας δε, και αντισυνάγοντας τοις κανονικοίς ημών επισκόποις….» (στ’ της Β’). Ο τολμών «ιδιάζειν» θεωρείται «αλλότριος της εκκλησίας, ως ου μόνον εαυτώ αμαρτίας επισωρεύοντα, αλλά πολλοίς διαφθοράς και διαστροφής γινόμενον αίτιον…» (α’ Αντιοχ.).

.

Αίτιον της δημιουργίας των σχισμάτων είναι η υπερηφάνεια και φυσίωσις, ήτις οδηγεί εις την διάσπασιν της Εκκλησίας και την «κεχωρισμένως» προσφορά των αγίων εις ανορθούμενα έτερα θυσιαστήρια «κατά της εκκλησιαστικής πίστεως και καταστάσεως».[09]
.
Εφ’ όσον ο αιρετικός στερείται της χάριτος, δεν είναι δυνατόν να διατηρή την ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας. Το ανάθεμα δεν αποκόπτει αυτόν της Εκκλησίας αλλ’ εξαγγέλλει εις το πλήρωμα της Εκκλησίας την απ’ αυτού του αιρετικού πραγματοποιηθείσαν αυτο-αποκοπήν δια της εκπτώσεώς του από της ορθής πίστεως προς σωτηρίαν και αυτού και των λοιπών μελών της Εκκλησίας.
.
Ομοίως και ο χωρισθείς από της καθολικής Εκκλησίας σχισματικός, στερούμενος της θείας Χάριτος, κληρικός μεν ως καθαιρείται, λαϊκός δε αφορίζεται.[10] Τα εκκλησιαστικά επιτίμια και εις την περίπτωσιν του σχισματικού αναγνωρίζουν την κατάστασιν, εις ην ούτος δια του σχίσματος αυτοβούλως εισήλθεν. Ως χαρακτηριστικώς λέγει ο ε’ Αντιοχ.: «Ει τις πρεσβύτερος, ή διάκονος καταφρονήσας του ιδίου επισκόπου, αφώρισεν εαυτόν της εκκλησίας και ιδία συνήγαγε, και θυσιαστήριον έστησε, και του επισκόπου προσκαλεσαμένου απειθείη, και μη βούλοιτο αυτώ πείθεσθαι, μηδέ υπακούειν και πρώτον και δεύτερον καλούντι, τούτον καθαιρείσθαι παντελώς και μηκέτι θεραπείας τυγχάνειν, μηδέ δύνασθαι λαμβάνειν την εαυτού τιμήν. Ει δε παραμένοι θορυβών και αναστατών την εκκλησίαν δια της έξωθεν εξουσίας ως στασιώδη αυτόν επιστρέφεσθαι».
.

Ο Κανών ούτος υποδεικνύει την μέθοδον προς επιστροφήν των σχισματικών. Προηγείται η από του επισκόπου πρώτη και δευτέρα πρόσκλησις και κατ’ ιδίαν νουθεσία, ακολουθεί η επιβολή της καθαιρέσεως, ως αναπόφευκτος, ως και ο μετ’ αυτήν, εις περίπτωσιν συνεχίσεως του σκανδάλου, ακόμη και δια της κοσμικής εξουσίας σωφρονισμός του αμαρτάνοντος. Η επιστράτευσις της κοσμικής εξουσίας δεν σημαίνει έλλειψιν αγάπης, εφ’ όσον δι’ αυτής ο σκανδαλίζων το πλήρωμα της Εκκλησίας είναι δυνατόν να περιορισθή και αναχαιτισθή και προς ίδιον αυτού σωφρονισμόν.
.
Η προς τους αιρετικούς ιδία στάσις των ποιμένων της Εκκλησίας δέον να είναι τοιαύτη, ώστε να μη αμβλύνη παρά ταις συνειδήσεσι των μελών της Εκκλησίας, ή και αυτών των ιδίων των αιρετικών την έννοιαν της αιρέσεως, ως όλως ασυμβιβάστου προς την Αλήθειαν της Εκκλησίας και ως προξένου ψυχικής απωλείας. Η αίρεσις είναι όλως αντίθετος της Ορθοδοξίας. Είναι χαρακτηριστικόν ότι ο όρος «Ορθοδοξία» και «Ορθόδοξος» χρησιμοποιείται ουχί σπανίως υπό των Πατέρων (α΄ Γ΄, γ΄ Γ΄ , ζ΄ Β΄ ,7 ε΄ ΣΤ΄, β΄Θεοφ.) εν αντιδιαστολή προς την ετεροδοξίαν, κακοδοξίαν και αίρεσιν. Ουδεμία κοινωνία δύναται να υπάρξη μεταξύ Χριστού και Βελίαρ, τραπέζης Θεού και τραπέζης ειδώλων. Η αυστηρά αύτη στάσις λαμβάνεται δια λόγους εκκλησιολογικής συνέπειας (μία μόνον αλήθεια, εις Χριστός και μία Εκκλησία υπάρχει) και δια λόγους ποιμαντικούς-παιδαγωγικούς.
.
Εάν οι ποιμένες της Εκκλησίας υιοθετήσουν μίαν συγκρητιστικήν στάσιν έναντι της αιρέσεως, το μεν ποίμνιον θα απωλέση την ομολογιακήν του ευαισθησίαν και ευκόλως θα υποπέση εις την αίρεσιν, οι δε αιρετικοί θα σχηματίζουν την εντύπωσιν ότι δεν απέχουν της Αληθείας και συνεπώς δεν χρειάζεται να μετανοήσουν. Εντεύθεν η λίαν αυστηρά στάσις την οποίαν επιτάσσουν οι ι. Κανόνες έναντι των αιρετικών είναι εις το βάθος φιλάνθρωπος στάσις, τούτο μεν διότι προφυλάσσει το ποίμνιον από την λύμην της αιρέσεως, τούτο δε διότι δίδει νύξεις εις τας συνειδήσεις των αιρετικών προς επιστροφήν αυτών.
.
Την υπό την αυστηρότητα κρυπτομένην φιλανθρωπίαν των Πατέρων διαπιστούμεν και εις την διάκρισιν την οποίαν ποιούνται μεταξύ αιρέσεως, ην αποστρέφονται και αιρετικού, ον αγαπούν. Χαρακτηριστικός είναι ο λγ΄Αποστολικός, ο επιτάσσων όπως ξένοι κληρικοί χωρίς συστατικών μη γίνωνται δεκτοί εις κοινωνίαν. Όταν φέρουν συστατικά να εξετάζωνται εάν είναι «κήρυκες της ευσεβείας», ήτοι ορθόδοξοι, εάν δεν είναι να παρέχωνται αυτοίς τα προς συντήρησιν αναγκαία, αλλά να μη γίνωνται δεκτοί εις Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν. Υπό το πρίσμα αυτό πρέπει να θεωρήσωμεν όλα τα αυστηρά μέτρα, τα οποία επιβάλλουν οι Κανόνες δια τας σχέσεις μετά των αιρετικών. Τα μέτρα ταύτα αφορούν εις την λατρείαν και την κοινωνικήν ζωήν. Ούτως απαγορεύεται το συνεύχεσθαι αιρετικοίς ή σχισματικοίς (λγ΄Λαοδ.) ή γενικώς ακοινωνήτοις, έστω και οίκοι, επί ποινή αφορισμού (ι΄Αποστ.). Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος συνευξάμενος αιρετικοίς αφορίζεται, επιτρέψας δε εις αυτούς να ενεργήσουν τι ως κληρικοί καθαιρείται (με΄, μστ΄, ξε΄ ‘Αποστ., θ΄ Λαοδ.).[11] Απαγορεύεται ομοίως όπως οι αμετανόητοι αιρετικοί εισέρχωνται εις ορθόδοξον ναόν (στ΄Λαοδικ.) ή παρίστανται προσφερομένης της Θ.Ευχαριστίας (θ΄Τιμοθ. Αλεξ.). Οι Ορθόδοξοι δεν επιτρέπεται να εισέρχωνται εις κοιμητήρια ή μαρτύρια αιρετικών ένεκα ευχής (θ΄Λαοδ.).[12] Οι δε μεταβαίνοντες εις τάφους ψευδομαρτύρων αιρετικών αναθεματίζονται (λδ΄Λαοδ.).[13] Επίσης ορθόδοξοι λαϊκοί δεν λαμβάνουν ευλογίας αιρετικών διότι αύται είναι «αλογίαι» (λβ΄ Λαοδ.) ούτε συνεορτάζουν μεθ’ αιρετικών λαμβάνοντες και εορταστικά δώρα παρ’ αυτών (λζ΄Λαοδ.).
.
Οι αιρετικοί δεν θεωρούνται αξιόπιστοι υπό της Εκκλησίας διό και δεν δύνανται να εξετασθούν ως μάρτυρες κατά Επισκόπου (οε΄ Αποστ.) ούτε ως κατήγοροι κατά κληρικών (ρκθ΄Καρθαγ.) 

.
Οι ορθόδοξοι δεν επιτρέπεται ωσαυτώς να συνάπτουν συγγενικάς σχέσεις μετά των αιρετικών. Ούτως δεν επιτρέπεται ο μεθ’ αιρετικών γάμος ως και ο μετά των αλλοθρήσκων (ιδ΄ Δ΄, οβ΄ ΣΤ΄, λα΄ Λαοδ., κα΄ Καρθαγ.).[14]
.
Τέλος είναι ανεπίτρεπτον όπως επίσκοποι και λοιποί κληρικοί συντάσσοντες διαθήκην καταλιμπάνουν την περιουσίαν των εις συγγενείς αιρετικούς ή δωρήσουν τι εις αυτούς εν ζωή (κβ΄Καρθαγ.). Επίσκοπος δε καταλιπών εκ της περιουσίας αυτού εις αιρετικούς ή εθνικούς συγγενείς αυτού αναθεματίζεται και μετά θάνατον (πα΄ Καρθ.).
.
Προς τα προληπτικά αυτά μέτρα έναντι των αιρετικών και σχισματικών η Εκκλησία δια των ποιμένων αυτής λαμβάνει και θετικά μέτρα επιστροφής των αιρετικών «τη ορθοδοξία και τη μερίδι των σωζομένων» ( 7ε΄ της ΣΤ΄). Η Εκκλησία έχει πάντοτε ανοικτήν την θύραν αυτής δια την επιστροφήν των αιρετικών υφ’ ένα όρον, την εν μετανοία αποκήρυξιν της πλάνης και ομόθυμον αποδοχήν της Αληθείας.[15] Οι αιρετικοί προσερχόμενοι τη Εκκλησία δέον να αναθεματίσουν «πάσαν αίρεσιν, μη φρονούσαν, ως φρονεί η αγία του Θεού καθολική και αποστολική Εκκλησία» (ζ΄ της Β΄, ζ΄Λαοδ.).[16] Η ειλικρινής των πρόθεσις να προσέλθουν εις την Εκκλησίαν πιστούται και εκ της εγγράφου ομολογίας, ην δέον να υποβάλουν ότι αποδέχονται και αποφασίζουν «ακολουθείν εν πάσι δόγμασι της Καθολικής Εκκλησίας» ( η΄της Α΄, Μ. Αθανασίου, προς Ρουφιανόν επίσκοπον, περί των αιρετικοίς κοινωνησάντων). Η δε κατήχησις των επιστρεφόντων αιρετικών δέον γίνεται «μετά πάσης επιμελείας» (η΄Λαοδ.) προ της εισόδου αυτών εις την Εκκλησίαν.
.
Προκειμένου μάλιστα η Εκκλησία να διευκολύνη την επιστροφήν των αιρετικών δέχεται εις ωρισμένας περιπτώσεις και υφ’ ωρισμένους όρους όπως αναγνωρίση εις τους επιστρέφοντας ποιμένας των αιρετικών το αξίωμα αυτών (Μ. Αθανασίου, επιστ. προς Ρουφινιανόν επίσκοπον, ιβ΄Θεοφ., 7θ΄Καρθαγ., ριη΄Καρθ., ριθ΄Καρθ.)

.

___________________________________

.

[1] «Τας των αιρετικών ζιζανίων επισποράς εν τη του Χριστού Εκκλησία ο πάμπονηρος καταβαλών, και ταύτας ορών τη μαχαίρα του Πνεύματος τεμνομένας προρρίζους, εφ’ ετέραν ήλθε μεθοδείας οδόν, τη των σχισματικών μανία το του Χριστού σώμα μερίζειν επιχειρών…» (ιγ΄ ΑΒ΄).
.
[02]. Ομοίως διδάσκει και ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης ότι δια της αιρέσεως «μετάστασις γίνεται από της άνω Ιερουσαλήμ τουτέστιν από της του Θεού Εκκλησίας επί την σύγχυσιν ταύτην των δογμάτων» (κατά Ευνομίου, P.G., 45, 836 Α).
.
[03]. Πρβλ. και μστ΄Αποστ.
.
[04]. Πρβλ. τον ξη΄Αποστ.

[05]. Ως ορθώς παρατηρεί ο Ιερώνυμος Κοτσώνης εάν τα μυστήρια των ετεροδόξων εθεωρούντο ως καθ’ εαυτά έγκυρα τούτο θα εσήμαινε δύο τινά : «Πρώτον, ότι δύναται να υπάρξη ελευθέρα μετά των ετεροδόξων επικοινωνία, και δη όχι μόνον όσον αφορά εις τα Μυστήρια, αλλά και εις τον λοιπόν εκκλησιαστικόν βίον, και επομένως και εν τη διδασκαλία και τω δόγματι. Δεύτερον δε, ότι η μετάδοσις της θείας χάριτος είναι δυνατή δια Μυστηρίων τελουμένων και εκτός της Εκκλησίας, όπερ οδηγεί εις ανατροπήν βασικωτάτου δια την Εκκλησίαν δόγματος» (Προβλήματα της Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 186).

[06]. Κατά τον Ιερώνυμον Κοτσώνην: «Επειδή δε ουδεμία υπάρχει διάταξις, έστω και «κατ’ οικονομίαν» αναγνωρίζουσα το Βάπτισμα των αιρετικών καθ’ εαυτό, ως έγκυρον, έπεται ότι και «κατ’ οικονομίαν» απορρίπτεται τούτο ως άκυρον» («Αιρετικών, βάπτισμα», εν Θ.Η.Ε., τ. 1ος, π. 1092).

[07]. Κατά τον ίδιον κανόνα του Μ. Βασιλείου οι παλαιοί ωνόμασαν «αιρέσεις μεν, τους παντελώς απερηγμένους, και κατ’ αυτήν την πίστην απηλλοτριωμένους, σχίσματα δε, τους δι’ αιτίας τινάς εκκλησιαστικάς, και ζητήματα ιάσιμα, προς αλλήλους διενεχθέντας· παρασυναγωγάς δε, τας συνάξεις τας παρά των ανυποτάκτων πρεσβυτέρων, ή επισκόπων, και παρά των απαιδεύτων λαών γινομένας…».

[08]. Πρβλ. και ξθ΄της Καρθγ. «περί του κηρύξαι ειρήνην και ενότητα, ης τινός χωρίς η των χριστανών σωτηρία καθίστασθαι ου δύναται». Ομόφωνος είναι εν προκειμένω η διδασκαλία των αγίων Πατέρων : Κατά τον αγ. Ειρηναίον : «Ανακρινεί δε τους τα σχίσματα εργαζομένους, κενούς όντας της του Θεού αγάπης, και το ίδιον λυσιτελές σκοπούντας αλλά μη την ένωσιν της εκκλησίας· και δια τας μικράς και τας υψούσας αιτίας το μέγα και ένδοξον σώμα του Χριστού τέμνοντας και διαιρούντας, και όσον το επ’ αυτοίς αναιρούντας» διο και υπό των σχισματικών «ουδεμία τηλικαύτη δύναται κατόρθωσις γενέσθαι, ηλίκη του σχίσματος εστιν η βλάβη» (Έλεγχος ψευδων. γνώσεως, Δ΄, 33,7. ΒΕΠΕΣ,τ. 5, 155). Κατά δε τον ι. Χρυσόστομον οι παρ’ αιρετικοίς και σχισματικοίς παρθενεύοντες ου μόνον δεν θα απολαύσωσιν αμοιβής τινός, «αλλά τη των πορνευόντων δίκη γεγόνασιν υπεύθυνοι» (προς Εφεσ. Ομιλ. ια΄ ,§ 5). Πρβλ. και εις Φιλιππ., β΄ § 3. Κατά τον αγ. Ιγνάτιον Αντιοχείας «ει τις σχίζοντι ακολουθεί, βασιλείαν Θεού ου κληρονομεί» (προς Φιλαδελ., ΙΙΙ, 3, ΒΕΠΕΣ, τ.2,277) και «Τέκνα ουν φωτός αληθείας, φεύγετε τον μερισμόν και τας κακοδιδασκαλίας» (Προς Φιλαδελ. ΙΙ, 1, ενθ. ανωτ. ). Πρβλ. και Πηδαλίου, σελ.26

[09]. ι’ και ια’ Καρθγ. Κατά τον Ν. Μίλας (σελ. 698): «Το σχίσμα διαιρείται εις δύο κατηγορίας, εις σχίσμα πίστεως και εις σχίσμα Εκκλησίας. Πίστεως μεν σχίσμα είναι ο χωρισμός από της καθολικής εκκλησίας ένεκα διαφόρου εκδοχής και αντιλήψεως αντικειμένων τινών της εκκλησιαστικής διδασκαλίας ήττον σπουδαίων, ή ωρισμένων και ευκόλως εξομαλυνομένων ζητημάτων. Σχίσμα δε εκκλησίας, είναι η άρνησις της υπακοής και ευπειθείας τη νομίμω εκκλησιαστική αρχή».

[10]. Πρβλ. λα΄Αποστ., ι΄Καρθ., ιγ΄, ιδ΄ και ιε΄της ΑΒ΄. Οι στ΄της Γαγγρ. και ια΄ Καρθ. επιβάλλουν την ποινήν του αναθέματος.

[11]. Πρβλ. Και Επιστ. Νικηφόρου Κωνσταντινουπόλεως ια΄καθ’ ον κληρικοί κοινωθέντες λόγω της κοινωνίας μεθ’ αιρετικών και μετανοήσαντες, ουχ ιερουργούσιν, αλλ’ εν ελλείψει ιερέως βαπτίζουσι, μεταδίδουσι των ηγιασμένων δώρων, ευλογούσι ύδωρ θεοφανείων, δίδουσι μοναχού σχήμα.

[12]. Έξ ανάγκης μόνον επιτρέπεται να εισέρχωνται εις κοιμητήρια κατεχόμενα υπό αιρετικών δια να ασπασθούν λείψανα αγίων (Νικηφ. Ομολ., Επιστ. ε΄εν :Ρ.Π.Σ., Δ΄,431 ε΄).

[13]. Επίσης εις Εκκλησίας ενθρονισθείσας υπό αιρετικών δέον να μη εισέρχωνται «το καθόλου» οι ορθόδοξοι θεωρούντες αυτάς ως «κοινούς οίκους» (Επιστολή Νικηφ. Ομολ. γ΄ ). Εν ανάγκη μόνον δύνανται να εισέρχωνται. Επιτρέπεται δε η τέλεσις της θ. λειτουργίας μόνον εν περιπτώσει επιστροφής του Ναού εις τους Ορθοδόξους και εφ’ όσον τελεσθούν τα θυρανοίξια υπό «σεσωσμένου επισκόπου ή ιερέως …υποφαινομένης ευχής» (ενθ. ανωτ. δ΄ ).

[14]. Το συντρώγειν μεθ’ αιρετικών εκτός εάν απόσχουν της «αιρετικής κοινωνίας» απαγορεύεται ως και το συντρώγειν μετά κληρικών συμφαγόντων μεθ’ αιρετικών εκτός εάν επιστρέψουν «μετανοία αξιολόγω» (ενθ’ ανωτ., θ΄και ι΄).

[15]. Περί της συγκαταβάσεως ην επιδεικνύει η Εκκλησία έναντι των προσερχομένων αυτή πρώην αιρετικών βλ. και Ιερωνύμου Κοτσώνη, Προβλήματα της Εκκλησιαστικής Οικονομίας, σελ. 180-181.

[16]. Πρβλ. Επιστ. Νικηφ. Ομολ. ζ΄και στ΄ «Ομολογούντας ημαρτηκέναι και επιτιμηθέντας χρόνω τινί, ειθ’ ούτω δεχομένους παρά σεσωσμένου πρεσβυτέρου προσδεκτέον».

.

.

(«Η Ποιμαντική Διακονία κατά τους Ιερούς Κανόνας», εκδόσεις Άθως, 2003)

. 

.

.

. 

Ημερίδα

.

(κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

.