El Culto a la Persona

La enfermedad de nuestra Santa Lucha

«No pongas tu confianza en líderes humanos, ningún ser humano puede salvarte.» (Salmo 145:3)


No debemos tener absoluta confianza en los seres humanos para nuestra salvación, no importa que dignidad ellos tengan. Los seres humanos son cambiables. Hoy son santos, mañana serán apóstatas. Hoy son pecadores, mañana serán virtuosos. Debemos tener confianza absoluta en Dios y en El debemos basar las esperanzas de nuestra salvación. "Feliz es el hombre que tiene el Dios de Jacob para ayudarle y que dependa del Señor su Dios." (Salmo 145: 5). Los seres humanos incluso traicionan a quién admiramos hoy como santo y virtuoso. Desgraciadamente lo veremos más adelante caerse, aunque otro anteriormente quién no tenía buena reputación para probarse digno de las circunstancias y ser estable.

La Santa Lucha de los Genuinos Cristianos Ortodoxos (G.O.C.) desde el comienzo hasta hoy ha mostrado una gran cantidad de tales ejemplos. Pero si investigamos profundamente todos los cismas a través de los tiempos en el seno de los G.O.C. descubriremos el germen del culto a la persona como el culpable. Este germen coexiste con nosotros y cuando nos haya en condiciones favorables, éste causa la manifestación de la enfermedad. Bien, examinemos entonces éstas condiciones pestilentes, para así protegernos.

Al principio de la manifestación de la enfermedad se requiere la presencia de un padre espiritual que tenga fama de ser un hombre virtuoso aunque sea tan solo en el aspecto exterior. No tiene mucha importancia la esencia pero si la tiene la imagen externa. Es suficiente no haber dado razones a comentarios desfavorables.

Después, es un factor necesario la existencia alrededor de este líder o padre espiritual de un círculo cercano de hijos espirituales que lo respetan y estiman. Hasta un punto, esto es comprensible.

Sin embargo, la manifestación de esta enfermedad sucede cuando los hijos espirituales se convierten en los seguidores de la persona del líder. Esto sucede como sigue: El padre espiritual quizás tiene cierta capacidad con la cual él atraiga. Él puede ser ascético, tiene celo ferviente, es un orador, o es caritativo, pero también puede ser simplemente un listo y trama varios trucos con los cuales él atrae la admiración de sus hijos espirituales. Al principio él pudo ser de hecho una persona virtuosa, no obstante es posible que él esté lleno de odio que oculta cuidadosamente y además acentúa demasiado algunos de sus elementos positivos.

Bien, entonces, el germen del culto a la persona rodea a tales hijos espirituales que pertenecen al ambiente cercano del padre espiritual. Todo comienza con la adulación. Cuando el ambiente íntimo del padre espiritual está formado por monjes o monjas y el padre espiritual comienza los juegos, la intoxicación de la gente aduladora que a su vez lo adula, entonces la enfermedad se esparce.

Si el padre espiritual rechaza las adulaciones y rompe la nube de adulaciones y si él mantiene a los aduladores a una distancia de seguridad, entonces él se salva.

Sin embargo, en caso de que el padre espiritual no se opone, ¡pobre de él! Se crea un círculo malvado en el cual el padre espiritual inspira «el culto a la persona» a sus adoradores y después él recoge esto como el incienso de la adulación de ellos. Entonces si el padre espiritual fuese aún virtuoso, mareado por la nube de adulaciones, él tiende a creer que tiene capacidades que él generalmente no tiene. Le convencen de que él es un nuevo San Markos de Efeso Evgenikos, un nuevo San Teodoro el Studita, un nuevo San Máximos
el Confesor, un nuevo pilar de la Ortodoxía.

El círculo cercano de los seguidores (¡los "Querubines" y "Serafines" del padre espiritual!) emprende con celo el anuncio de las capacidades admirables del padre espiritual a aquellos que se encuentren en el círculo más ancho. Porque alrededor del círculo del Líder están formados los círculos concéntricos del "nuevos conversos" a los cuales el padre espiritual alcanza con los «rayos» del suficientemente acentuados por el paso de los «Querubines», «Serafines», los «ángeles de siete alas», etc. del padre espiritual quienes lo llaman «El Maestro», «El Santo Padre», «nuestro Padrecito» y «El Santo Padre Espiritual».

Sobre éste padre espiritual proclamado como «Santo Padre» existe solamente Dios, de quien él recibe las inspiraciones divinas. Ninguna Autoridad Eclesiástica sobrepasa al «Santo Padre Espiritual». Ni los Obispos ni los Sínodos, «Aún si un ángel del cielo» les habla contra las enseñanzas de la persona adorable del padre espiritual «que sea anatema» para los seguidores a quienes la psicología de la plebe tiene valor.

Las fotos del «padre espiritual» cubren totalmente las paredes de los seguidores, como las fotos de los cantantes y los atletas en los dormitorios de la juventud moderna y los seguidores del culto a la persona tienen en sus celdas más fotos de su ¡«Santo Padre Espiritual» en vez de iconos de Cristo!

Declaran descaradamente que dondequiera que vaya su «Padre Espiritual», ¡lo seguirán incluso si él va al mismo infierno! Lo que el «Admirable Padre Espiritual» dice se considera un dogma de fe. Ellos inventan celebraciones anuales del «Padre Espiritual». Se pintan los iconos del padre espiritual mientras él todavía está vivo. ¡Después de su muerte sus huesos se llevan de un lado a otro en cajas de oro como la arca del testamento! Sus sepulcros son venerados y sus objetos personales se dan como reliquias. Nadie es aceptado en las filas de los «seguidores» si no cae de rodillas a venerar el icóno imaginario que ellos mismos crearon de su padre espiritual.

Lo más trágico de las circunstancias es la persona misma del padre espiritual, que los aduladores del círculo cercano crearon como otro becerro de oro para la veneración de la multitud. ¡Quizás éstos aduladores tienen una mayor responsabilidad que el mismo padre espiritual, que fue manejado por ellos en diversas acciones ilegales, semejantes a cismas y divisiones, lo cual lo condujo a creer que ¡él es el «Salvador» de la Iglesia!

Se necesita intensa oración y una continua atención, así nadie se encontrará en la situación de ésta gente y especialmente la cosa más importante para todos nuestros clérigos G.O.C. es ser temerosos de los aduladores. Nuestros antiguos antepasados estaban en lo correcto al indicar que «eran temerosos de los aduladores y estaban en favor de los cuervos porque los cuervos comen carne mientras que los aduladores despedazan las almas».

.
Por el Obispo Fotios de Marathon de la Iglesia de los G.O.C. de Grecia

.

..

.

.

.

Le culte du héros

Maladie de notre sainte lutte

« Ne mettez pas votre confiance dans les princes et dans les fils des hommes, à qui n’appartient pas le salut » (Psaume 145 :3)


Nous ne devons pas accorder une confiance absolue aux êtres humains pour notre salut, et ce quel que soit leur rang. Les êtres humains changent. Aujourd’hui ils sont des saints, demain, des apostats. Aujourd’hui, ils sont pécheurs, demain, ils sont des justes. Nous devons accorder une confiance absolue à Dieu et c’est en lui que nous devons mettre nos espoirs de salut. « Heureux celui qui a pour secours le Dieu de Jacob, qui met son espoir d ans le Seigneur son Dieu » (Psaume 145 :5). Les êtres humains sont souvent peu fiables, et celui qu’aujourd’hui nous admirons plein de vertus et de sainteté peut malheureusement chuter plus tard tandis que quelqu’un qui ne jouissait pas une bonne réputation auparavant peut s’avérer à la hauteur des circonstances et stable.

Depuis le commencement, la Sainte Lutte des Vrais Chrétiens Orthodoxes a révélé un grand nombre d’exemples de ce type. Si nous étudions en détail tous les schismes qui ont eu lieu au sein des Vrais Chrétiens Orthodoxes, nous trouverons que c’est le germe du culte du héro qui en est à l’origine. Ce germe coexiste avec nous, et quand il trouve des conditions favorables, il cause l’apparition de la maladie. Donc, examinons quelles sont ces conditions pestilentielles, afin de nous en prémunir.

Pour que cette maladie se manifeste, est requise la présence d’un père spirituel ayant la réputation d’être vertueux même s’il ne s’agit que d’une apparence extérieure. Ce n’est pas l’essence qui est importante mais l’image extérieure. Pour avoir une telle image positive, il est suffisant de ne pas avoir fait l’objet de commentaires défavorables.

Ensuite, il est nécessaire que ce guide spirituel ait autour de lui un cercle proche d’enfants spirituels qui le respectent et l’estiment. Jusqu’à ce point, ceci est compréhensible.

Cependant, cette maladie se manifeste quand les enfants spirituels deviennent les disciples de ce leader. Ceci se produit de la façon suivante : le père spirituel a peut-être quelques qualités grâce auxquelles ils attirent les gens. Il peut être ascétique, avoir un zèle fervent, être un bon orateur, ou charitable. Mais il peut aussi être simplement intelligent, rusé, planifiant différents artifices pour s’attirer l’admiration de ses enfants spirituels. Peut-être est-il véritablement vertueux au début. Toutefois, il est possible qu’il soit rempli de haine, dissimulant ce côté haineux, et mettant en exergue certains éléments positifs. Alors, le virus du culte du héro entoure les enfants spirituels qui appartiennent à son environnement immédiat. Cela débute avec la flatterie. Quand l’entourage immédiat du géronda est composé de moines et de moniales et que l’ancien s’autorise à être infecté par l’encens de ceux qui le flattent, alors la maladie apparaît.

Si l’ancien rejette la flatterie et dissipe le nuage d’encens des louanges, et s’il maintient les flatteurs à une distance de sécurité, alors il est sauvé.
Cependant, si le Geronda ne s’oppose pas à cela, alors, hélas un cercle « démoniaque » est créé, au sein duquel l’ancien est à l’origine du culte du héros parmi ses laudateurs et ensuite s’entoure de ce culte tel te l’encens de la flatterie. Alors, même si l’ancien est encore vertueux, ébranlé par le brouillard de la flatterie, il tend à croire qu’il a des aptitudes dont il ne dispose pas. Il est convaincu d’être un nouveau Saint Marc d’Ephèse, un nouveau Saint Théodore le Studite, un nouveau Saint Maxime le Confesseur, un nouveau pilier de l’orthodoxie.
Le cercle rapproché des disciples (les « chérubins » et « séraphins » de l’Ancien !) se mettent à vanter avec zèle les admirables vertus de l’Ancien auprès de ceux qui se trouvent dans des cercles plus éloignés. Car, autour du premier cercle du leader, apparaissent des cercles concentriques. Le plus large d’entre eux comprend les « nouveaux convertis », auxquels la lumière de l’ancien parvient après avoir été intensifiée par son passage à travers les « Chérubins » et les « Séraphins », « les anges à sept ailes » etc de l’ancien. Ils l’appellent « Maître », « le Saint Père », « notre Petit Père » et le « Saint Géronda ». Au-dessus de ce staretz proclamé saint, il n’y a que Dieu, duquel il reçoit des inspirations divines. Aucune autorité ecclésiale n’est au dessus du « saint géronda », que ce soit des évêques ou des synodes. « Même si un ange du ciel » leur parle en mal des enseignements de l’adorable Geronda, « qu’il soit anathème » au yeux de ses disciples, qui sont sujets à la psychologie des foules.
Les photos de l’ancien couvrent complètement les murs des maisons des disciples, comme les photos des chanteurs et des athlètes dans les chambres des jeunes d’aujourd’hui. Et les adorateurs du héro ont dans leurs cellules plus de photos de leur saint staretz que d’icônes du Christ.
Ils déclarent sans rougir qu’ils suivraient l’ancien où qu’il aille, y compris en enfer ! Quoi que dise l’admirable ancien, cela est considéré comme un dogme de la foi. Ils inventent des célébrations annuelles pour honorer l’Ancien, des icônes de l’ancien sont écrites pendant qu’il est encore en vie, et après sa mort, ses os sont transporté dans des châsses dorées comme l’arche de l’alliance ! Son tombeau est vénéré et ses objets personnels sont donnés en tant que récompense. Personne n’est admis parmi les disciples s’il ne tombe à genou pour vénérer l’icône imaginaire qu’ils ont eux-mêmes créées de leur Ancien.
La plus tragique conséquence est l’effet de tout cela sur l’ancien lui-même ; les flatteurs du cercle rapproché ont fait de lui un nouveau veau d’or offert à la vénération. Peut-être ces flatteurs ont-ils une plus grande responsabilité que l’ancien lui-même, qui fut conduit par eux à différentes actions illégales tel que les schismes et les divisions. Ils l’ont amené à croire qu’il était le « Sauveur » de l’Eglise.
La prière intense et la vigilance permanente sont requises afin que personne ne se retrouve dans pareille situation, et il est particulièrement important que notre clergé se méfie des flatteurs. Nos anciens ancêtres avaient raison quand il affirmaient qu’ils « avaient peur des flatteurs et qu’ils préféraient les corbeaux car les corbeaux mangent la chair alors que les flatteurs déchirent l’âme en morceaux ».
.
Par l’évêque Photios de Marathon

.

.

.

.

.

Hero Worshipping

The sickness of our Holy Struggle

«Trust ye not in princes, in the sons of men, in whom there is no salvation.»
(Psalm 145:3)


We mustn't have absolute trust in human beings for our salvation, no matter what dignity they have. Human beings are changeable. Today they are saints, tomorrow - deniers. Today - sinners, tomorrow - righteous. We must have absolute trust in God, and in Him we must base our hopes of salvation. «Blessed is he of whom the God of Jacob is his help, whose hope is in the Lord his God» (Psalm 145:5). Human beings are often treacherous, and the one whom we admire today as a saint and virtuous, unfortunately we may see falling later, whereas someone else who didn't have a good reputation before may prove himself worthy in the circumstances and steady.

The Holy Struggle of the Genuine Orthodox Christians (G.O.C.) from the beginning until today has shown a great number of such examples. But if we search in depth through all the schisms that have taken place in the bosom of the G.O.C. we will find that it is the germ of hero-worshipping that is to blame. This germ coexists with us and when it finds us in favourable conditions, it causes the manifestation of the sickness. Well, let us examine these pestilential conditions, so that we can guard ourselves.

At the beginning of the manifestation of the disease there is required the presence of a spiritual father who has the reputation of being a virtuous man, albeit only in external appearance. It is not the essence that is significant but the external image. To have that it is sufficient not to have given cause for unfavourable comments.

Then it is necessary that this spiritual leader should have a close circle of spiritual sons around him who respect and esteem him. Up to a point, this is understandable.

However, this sickness is manifested when the spiritual sons are changed into disciples of the leader's person. This takes place as follows: The leader-spiritual father perhaps has some ability through which he attracts people. He may be ascetical, have fervent zeal, be an orator, or charitable. But he may also be simply clever, plotting several tricks through which he attracts the admiration of his spiritual sons. He may truly be virtuous at the beginning. However it is possible that he is full of hatred, carefully hiding his hate-filled side and overemphasizing some of his positive elements. Well, then, the germ of hero-worshipping surrounds such spiritual sons as belong to his immediate environment. It starts with flattery. When the elder's intimate environment is formed by monks or nuns, and the elder allows himself to be infected by the incense of those who cense him with flattery, then the sickness appears.

If the elder rejects flattery and breaks the cloud of the incense of flattery, and if he keeps the flatterers at a safe distance, then he is saved.

However, if the Elder does not oppose this, then, alas! a wicked circle is created in which the Elder inspires hero-worshipping in his worshippers and then gathers it back to himself from them like the incense of flattery. Then even if the elder is still virtuous, made dizzy by the cloud of flattery, he tends to believe himself that he has abilities which he does not have. He is convinced that he is a new Saint Mark Evgenikos, a new Saint Theodore the Studite, a new Saint Maximos the Confessor, a new pillar of Orthodoxy.

The close circle of disciples (the «Cherubim» and «Seraphim» of the Elder!) undertakes with zeal to advertise the admirable capabilities of the Elder to those who are found in the wider circle. For around the Leader's circle concentrical circles are formed. The widest of these consists of the «newly converted», to which the «rays» of the Elder reach after being intensified by their passage from the «Cherubim», «Seraphim», «seven-wing angels», etc. of the Elder. They characterize him as «The Teacher», «the Holy Father», «our Little Father» and «the Holy Elder». Above this proclaimed «saintly» Elder there is only God, from Whom he receives Divine inspirations. No Church Authority surpasses the «holy Elder», neither Bishops nor Synods. «Even if an angel from heaven» speaks to them against the teachings of the adorable person of the Elder «let it be anathema» for his disciples, who are subjected to the psychology of the mob.

The «Elder's» pictures cover completely the walls of his disciples, like the pictures of singers and athletes in the bedrooms of modern youth. And the hero-worshippers have in their cells more pictures of their «holy Elder» than icons of Christ!

They declare unblushingly that wherever their «Elder» goes, they will follow him even if he goes to Hell! Whatever the admirable «Elder» says is considered a dogma of faith. They invent yearly celebrations of the «Elder», icons of the elder are painted while he is still alive and after his death his bones are carried around in golden boxes like the ark of the testament! His grave is venerated and his personal objects are given as prizes. Nobody becomes accepted in the ranks of the disciples if they do not fall on their knees to venerate the imaginary icon which they have themselves created of their Elder.

The most tragic consequence is the effect on the person of the Elder himself, whom the flatterers of the close circle have created as another golden calf for veneration by the mob. Perhaps these flatterers have a greater responsibility than the Elder himself, who was driven by them to different illegal actions, such as schisms and divisions. They led him to believe that he himself is the «Saviour» of the Church!

Intense prayer and continuous attention is required so that nobody may be found in the situation of these people, and it is especially important that all our clergymen are afraid of the flatterers. Our ancient ancestors were correct when they stated that they «were afraid of the flatterers and they were in favour of the crows because the crows eat flesh while the flatterers tear the souls to pieces».
.
+ Bishop Photios of Marathon

.

.

.

.

ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΙΑ

Η νόσος του Ιερού ημών Αγώνος

Του Επισκόπου Μαραθώνος Φωτίου

«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ εστι σωτηρία» (Ψαλμ. ΡΜΕ´ 3)

Δεν πρέπει να έχωμεν απόλυτον πεποίθησιν εις ανθρώπους, ό,τι αξίωμα κι αν έχουν, δια την σωτηρίαν μας. Οι άνθρωποι είναι τρεπτοί. Σημερον άγιοι, αύριον αρνηταί· σήμερον αμαρτωλοί, αύριον δίκαιοι. Απόλυτον πεποίθησιν να έχωμεν μόνον προς τον Θεόν και εις αυτόν να στηρίξωμεν τας ελπίδας της σωτηρίας μας. «Μακάριος ου ο Θεός Ιακώβ βοηθός αυτού, η ελπίς αυτού επί Κυριον τον Θεόν αυτού» (Ψαλμ. ΡΜΕ΄ 5). Οι άνθρωποι προδίδουν και αυτός τον οποίον σήμερον θαυμάζομεν ως άγιον και ενάρετον τον βλέπομεν δυστυχώς αργότερον να πίπτη, ενώ άλλον τον οποίον πρότερον δεν είχομεν εις υπόληψιν να αποδεικνύεται αντάξιος των περιστάσεων και σταθερός.

Ο Ιερός αγών των Γ.Ο.Χ. απ' αρχής μέχρι της σήμερον έχει να επιδείξη πάμπολλα τοιαύτα παραδείγματα. Εάν δε ανιχνεύσωμεν τα βαθύτερα όλων των κατά καιρούς σχισμάτων εις τούς κόλπους των Γ.Ο.Χ. θα ανακαλύψωμεν ως ένοχον το μικρόβιον της προσωπολατρείας. Το μικρόβιον αυτό συνυπάρχει μεθ' ημών και όταν συναντήση εις ημάς ευνοϊκάς συνθήκας προκαλεί την εκδήλωσιν της νόσου. Ας εξετάσωμεν, λοιπόν, τας νοσογόνους συνθήκας αυτάς, δια να φυλασσόμεθα και ημείς.
Κατ' αρχήν, δια την εκδήλωσιν της νόσου απαιτείται η παρουσία ενός πνευματικού πατρός, ο οποίος να έχη φήμην εναρέτου ανδρός έστω και κατ' επίφασιν. Δεν έχει τόσην σημασίαν η ουσία, αλλ' η εξωτερική εικών. Αρκεί να μη έχη δώση αφορμάς δια δυσμενή σχόλια.

Επειτα, αναγκαίος παράγων είναι η ύπαρξις γύρω από τον πνευματικόν αυτόν ηγήτορα ενός στενού κύκλου πνευματικών τέκνων τα οποία να τον ευλαβούνται και να τον εκτιμούν. Αυτό είναι ως ένα σημείον κατανοητόν.

Η εκδήλωσις όμως της νόσου γίνεται όταν ακριβώς τα πνευματικά τέκνα μεταβάλλονται εις οπαδούς του προσώπου του ηγήτορος. Τούτο δε γίνεται ως εξής· Ο ηγήτωρ-πνευματικός πατήρ ίσως να έχη κάποιαν ικανότητα δια της οποίας να προσελκύη. Ημπορεί να είναι ασκητικός, να έχη θερμόν ζήλον, να είναι ρήτωρ, η ελεήμων, αλλά ημπορεί να είναι και απλώς επιτήδειος και να μηχανεύεται διάφορα τεχνάσματα δια των οποίων να ελκύη τον θαυμασμόν των πνευματικών του τέκνων. Ημπορεί να είναι πράγματι ενάρετος κατ' αρχάς, όμως δύναται να είναι κάλλιστα εμπαθής υποκρύπτων επιμελώς τας εμπαθείς του πλευράς και υπερτονίζων κάποια θετικά του στοιχεία.

Τοτε, λοιπόν, το μικρόβιον της προσωπολατρείας περιβάλλη κάποια πνευματικά τέκνα, του στενού περιβάλλοντος. Αρχίζει η κολακεία. Οταν, το στενόν περιβάλλον του Γεροντος αποτελείται από μοναχούς η μοναχάς και ο Γερων αφεθή εις την μέθην των θυμιαμάτων των λιβανιζόντων αυτόν, τότε, εξεδηλώθη η νόσος.

Αν ο γέρων, απορρίψη τας κολακείας και διαλύση το νέφος των θυμιαμάτων, κρατήση δε εις απόστασιν ασφαλείας τούς κόλακας, εσώθη.
Εις την περίπτωσιν όμως κατά την οποίαν ο Γερων δεν αντισταθή, αλλοίμονον! Δημιουργείται εις φαύλος κύκλος εις τον οποίον ο Γερων εμπνέει την προσωπολατρείαν εις τούς λάτρεις του και εν συνεχεία εισπράττει αυτήν ως θυμίαμα κολακείας εξ αυτών. Τοτε και αν ακόμη ήτο ενάρετος ο γέρων, ζαλιζόμενος υπό του νέφους των κολακειών τείνει να πιστεύση και ο ίδιος ότι έχει ικανότητας, τας οποίας συνήθως δεν έχει. Πείθεται ότι είναι νέος Αγιος Μαρκος Ευγενικός, νέος Στουδίτης, νέος Αγιος Μαξιμος Ομολογητής, νέος στυλοβάτης της Εκκλησίας.
Ο στενός κύκλος των οπαδών (τα «χερουβείμ» και «Σεραφείμ» του Γεροντος!) αναλαμβάνει μετά ζήλου την διαφήμισιν των θαυμαστών ικανοτήτων του Γεροντος εις τούς εν ευρυτέρω κύκλω ευρισκομένους. Διότι κύκλω του Ηγήτορος σχηματίζονται ομόκεντροι κύκλοι οπαδών, ο ευρύτερος των οποίων είναι ο κύκλος των «νεοφωτίστων» εις τούς οποίους αι «ακτίναι» του Γεροντος φθάνουν αρκούντος υπερτονισμέναι λόγω της διελεύσεώς των εκ των «Χερουβείμ» «Σεραφείμ», «εξαπτερύγων» κ.λπ. του Γεροντος, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως «ο Διδάσκαλος», «ο Οσιος Πατήρ», «ο Αγιος Πατέρας», «ο Πατερούλης μας» και «ο Αγιος Γέροντας». Υπεράνω του ούτως ανακηρυχθέντος «αγίου» Γεροντος υπάρχει μόνον ο Θεός, παρ' ου λαμβάνει τας θεϊκάς εμπνεύσεις. Ουδεμία Εκκλησιαστική Αρχή υπερέχει του «οσίου Γεροντος». Ούτε Επίσκοποι, ούτε Συνοδοι, «καν άγγελος εξ ουρανού» λαλήση εις αυτούς παρά τας διδαχάς του λατρευομένου προσώπου του Γεροντος «ανάθεμα έστω», δια τούς οπαδούς, εις τούς οποίους ισχύει η ψυχολογία του όχλου.
Αι φωτογραφίαι του «Γέροντος» κατακαλύπτουν τούς τοίχους των δωματίων των οπαδών, όπως αι φωτογραφίαι των τραγουδιστών και των αθλητών εις τα υπνοδωμάτια των μοντέρνων νέων και περισσοτέρας φωτογραφίας του «οσίου Γεροντος» των έχουν εις τα κελλία των οι προσωπολάτραι, παρά εικόνας του Χριστού!
Δηλώνουν ανερυθριάστως, ότι όπου αν υπάγη ο «Γερων» των θα τον ακολουθήσουν καν υπάγη και εις την Κολασιν! Ο,τι δε εκστομίση ο θαυμαστός «Γερων» θεωρείται δόγμα πίστεως. Εφευρίσκονται ετήσιοι εορτασμοί του «Γεροντος», ζωγραφίζονται εικόναι αυτού έτι ζώντος και μετά θάνατον τα οστά αυτού περιφέρονται εις χρυσά κιβώτια ως η κιβωτός της διαθήκης! Οι τάφοι των προσκυνούνται και τα προσωπικά των αντικείμενα δίδονται ως έπαθλα. Ουδείς γίνεται δεκτός εις τας τάξεις των οπαδών εάν μη πεσών προσκυνήση την εικόνα την πλασματικήν την οποίαν έπλασαν οι ίδιοι δια τον Γεροντα των.
Το πλέον τραγικόν των περιπτώσεων είναι το πρόσωπον του ιδίου του Γεροντος, το οποίον οι κόλακες του στενού του κύκλου έπλασαν ωσάν άλλον χρυσούν μόσχον εις προσκύνησιν υπό του όχλου. Αυτοί δε οι κόλακες έχουν μεγαλυτέραν ευθύνην απ' ότι ίσως και ο ίδιος ο Γεροντας, ο οποίος εξωθήθη υπ' αυτών εις διαφόρους εκνόμους ενεργείας, όπως σχίσματα και διαιρέσεις, συρθείς εις το να πιστέψη και ο ίδιος, ότι είναι ο σωτήρ της Εκκλησίας!
Χρειάζεται δε σύντονος προσευχή και συνεχής προσοχή, δια να μη ευρεθή κανείς εις την θέσιν αυτών των προσώπων και το κυριώτερον να φοβούμεθα όλοι και κυρίως οι κληρικοί μας τούς κόλακας. Είχον δε απόλυτον δίκαιον οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι οποίοι «τούς κόλακας υπέρ τούς κόρακας εφοβούντο, διότι οι μεν σάρκας, οι δε ψυχάς κατασπαράζουν» .

Απάντηση στην ''Ομολογία Πίστεως κατά του οικουμενισμού''.

.
.

Το ακόλουθο κείμενο είναι μια θαυμάσια απάντηση σε όλους εκείνους τους αντιοικουμενιστές νεοημερολογίτες ενισταμένους  που τα τελευταία χρόνια ξεκίνησαν να πολεμούν (στα λόγια) την παναίρεση του οικουμενισμού επιδιδόμενοι σε έναν ανούσιο χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων παραμένοντας όμως σε κοινωνία με εκείνους που οι ίδιοι καταγγέλουν ως αιρετικούς.

Του ομότιμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής κ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ


Προς τους σεβαστούς κληρικούς της Συντακτικής Επιτροπής του κειμένου ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά του οικουμενισμού: Γέροντα Ιωσήφ, Αγίου Ορους, π. Γ. Μεταλληνό, π. Θ. Ζήση, π. Μάρκον Μανώλη και π. Σαράντη Σαράντο.

Έλαβα και ανέγνωσα με ιδιαίτερη προσοχή, τόσο το κείμενο τής παρακλήσεώς σας να συμμετάσχω στην αντιοικουμενιστική σας προσπάθεια, όσο και εκείνο τής διακηρύξεώς σας.Στο κείμενο της παρακλήσεώς σας, απευθύνεσθε προσωπικώς και ονομαστικώς στον υποφαινόμενο, και σημειώνετε: «Σας παρακαλούμε θερμά, εφ’ όσον συμφωνείτε με το περιεχόμενο της ομολογίας, να προσυπογράψετε το κείμενο, προκειμένου να χαροποιήσουμε έτσι και να καθησυχάσουμε τούς πιστούς, πού αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας». Σκοπός, λοιπόν, της αντιοικουμενιστικής σας προσπάθειας είναι η καθησύχαση των πιστών για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η καθησύχασίς τους ότι, εσείς εγγυάσθε την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της.

Δυστυχώς, σας δηλώνω ότι, δεν μπορώ να προσυπογράψω το κείμενο, το οποίο εσείς χαρακτηρίζετε ως «Ομολογία Πίστεως», επειδή η ομολογία αυτή δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας!

Οι βαρείς λύκοι, λοιπόν, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας! Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από την δική σας ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών.

Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη δική σας ανημποριά να αγωνισθείτε θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας.

Στην προς εμέ πρόσκλησή σας, γράφετε: «Υπέρ της Ορθοδοξίας αγωνίσθηκαν και ομολόγησαν, πολλά παθόντες, Αγιοι Μάρτυρες, Ιεράρχαι, Όσιοι και Ομολογηταί». Εσείς, τι πάθατε, μέχρι σήμερα; Η αντιοικουμενιστική σας προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας σας, ώστε να μείνετε ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες για σας. Παράδειγμα: στην σ. 17 του κειμένου σας, γράφετε: «Αυτήν την παναίρεση (του Οικουμενισμού) έχουν αποδεχθεί εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί». Ποιοι είναι αυτοί; Δεν τους κατονομάζετε, όπως οφείλατε να το κάνετε. Σύμφωνα, μάλιστα, με ειλημμένη απόφαση της συνάξεως των κληρικών και μοναχών.

Σας υπενθυμίζω τα γεγονότα: Μετά από κάποιο χρόνο από το ανοσιούργημα της παπικής εισβολλής στο Φανάρι, με τις ευλογίες και την σύμπραξη του Πατριάρχου, συνήλθε η Ομάδα, παρόντος του υποφαινομένου, στο Πήλιο, στο Μετόχι της αγιορείτικης Μονής της Λαύρας, για να μελετήσει τους νέους στόχους της. Στην όλη σύναξη, κυριάρχησε ομοφώνως η πρόταση να συνταχθεί ένα κείμενο, στο οποίο, επιτέλους, να αποκαλύπτονται όλα τα ονόματα των Οικουμενιστών Ορθοδόξων. Στην σύναξη αυτή, επιτρέψατε και σε πολλούς λαϊκούς να παραστούν, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι ενθουσιάσθηκαν με την πρόταση αυτή και την επικρότησαν, όλοι οι παρόντες.

Απήλθαμε από τον χώρο της συνάξεως εκείνης, τελούντες εν αναμονή λήψεως του κειμένου αυτού, προκειμένου να το υπογράψουμε, για να κυκλοφορήσει το συντομώτερον. Όμως, ο καιρός περνούσε και καμμία κίνηση δεν εφαίνετο πουθενά, για την συνέχεια τής ζωής της Ομάδος κληρικών και μοναχών. Ούτε κάποιο κείμενο είχε αποσταλεί. Έτσι, η δραστηριότητα της Ομάδος περιήλθε στην αβεβαιότητα και στην ακινησίαν για μακρό χρονικό διάστημα. Το μάκρος αυτής της ακινησίας και της σιωπής, και ήδη, η ματαίωση της κυκλοφορίας του αναμενομένου κειμένου με τα ονόματα των οικουμενιστών ταγών της Εκκλησίας, έδειχνε πειστικώς ότι, ήδη έληγε πλέον η δραστηριότητα της Ομάδος!

Τι μπορεί να συνέβη; Η απορία αυτή λύθηκε στον υποφαινόμενο, όταν, τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους (8.8.2008), δημοσιεύθηκε, στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ, πρωτοσέλιδο άρθρο ενός εξ υμών, με θέμα «Ορθόδοξοι Αντιστάσεις». Στην πρώτη παράγραφο του άρθρου αυτού με τίτλο «1. Αποδυναμώθηκαν οι αγωνιστές», γράφει: «Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι οι ορθόδοξες αντιστάσεις στην συνεχιζόμενη λαίλαπα του συγκριτιστικού Οικουμενισμού έχουν μειωθεί· ελάχιστες φωνές ακούγονται πλέον. Δυναμικά και συγκροτημένα σύνολα, αποτελούμενα από παραδοσιακούς κληρικούς και μοναχούς, τα οποία αγωνίσθηκαν με σθένος, παρρησία και ομολογιακή διάθεση, και τα οποία με υπογραφές κειμένων, διοργάνωση συνεδρίων, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις, προσπάθησαν να κρατήσουν άγρυπνη την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία, δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο· μοιάζει σαν να έχουν αποδυναμωθεί εσωτερικά, σαν να έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα».

Ήταν φανερό για τι μιλούσε το άρθρο: για την «κηδεία» της Ομάδος. Αποδίδοντας την ευθύνη για την σιωπή, στα μέλη της.Έπρεπε η Ομάδα να διαλυθεί, για να ησυχάσουν οι οικουμενιστές εκκλησιαστικοί ταγοί! Αν ξαναζωντάνευσε η δραστηριότητα της Ομάδος κληρικών και μοναχών, με νέο χαρτοπόλεμο, αυτό οφείλεται σε λόγους τους οποίους πρέπει, προς το παρόν, να αποσιωπήσω!

Αυτό, πάντως, το πνεύμα, που επικρατεί στο σύνολο των υπευθύνων της Ομάδος αυτής, αποκαλύπτεται στην ανουσιότητα της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας. Στην κενότητα της μαρτυρίας της και στο ατελεσφόρητο, γενικά, του αγώνος της. Χαρτοπόλεμος και τίποτε άλλο!Για το θεαθήναι μόνον! Το γεγονός επιβεβαιώνεται και από την σ. 17 της διακηρύξεως. Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού:«την διδάσκουν “γυμνή τη κεφαλή”, την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»!

Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων. Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ! Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε. Διότι αποφαίνεσθε ότι, οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας», εφ’ όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας. Αλλά, άραγε, είναι εντός της Εκκλησίας οι ιερείς εκείνοι, οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως, απλώς με χαρτοπόλεμο -ανιαρό και ανίερο-, πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους; Επιπλέον, τους αναγνωρίζουν, τους κάνουν, κάποτε, και δώρα, και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους;

Την στιγμή πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν, αλλά συμπορεύονται με αυτούς, τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν ως οικουμενιστές, πρέπει να μην είναι, και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας. Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία, εφ’ όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους· και, τότε, σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν, θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης», επειδή:«ουχί σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτό, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδοεπισκόπων αυτών» (Πηδ. σ. 358).

Σεβαστοί Πατέρες!

Το βασικό πρόβλημα της υπάρξέως μας είναι σε ποιο μέτρο αληθεύει η ζωή μας εν Χριστώ Ιησού. Ο Χριστός, η κατ’ εξοχήν ανυπέρβατη αλήθεια, μας υποχρεώνει, εφ’ όσον θέλουμε «οπίσω αυτής περιπατείν», να αληθεύουμε εν παντί. Όταν δεν το κάνουμε, «παίζουμε εν ου παικτοίς», στο τραπέζι των ευαγγελικών αληθειών. Οι σκοτεινές μεθοδεύσεις, η κάλυψη της αληθείας με το καπέλο του ψεύδους, οι διπλωματίες και οι ποικίλες σκοπιμότητες αυτοπροστασίας, δεν εξαγιάζονται μ’ έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων, μονόδρομο, στον αγώνα της Ομολογίας! Αυτόν το μονόδρομο αδυνατώ να προσυπογράψω στην προχωρημένη ώρα της ζωής μου, που με πλησιάζει στην κρίση του Θεού!

Ιωάννης Κορναράκης

Από το περιοδικό "ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"

Απάντηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου στον Ορθόδοξο Τύπο σχετικά με το συκοφαντικό Δελτίο Τύπου του νεοημερολογίτου Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ.

Αξιότιμε κ. Διευθυντά

Παρακαλούμεν όπως δημοσιεύσητε, έστω και καθυστερημένως, δια μεσολαβήσασαν ασθένειαν, την κατωτέρω απάντησιν προς τον Σεβ/τον κ. Σεραφείμ σχετικώς με τα δημοσιευθέντα υπ’ αυτού εναντίον ημών, των αποκαλουμένων παλαιοημερολογιτών, εις το έγκριτον φύλλον του "Ορθοδόξου Τυπου", υπ' αριθ. 1787 της 12ης Ιουνίου 2009.

Είναι διαστροφή ο ισχυρισμός του ότι συνεστήσαμεν Εκκλησίαν ιδίαν.
Θελομεν να πιστεύωμεν ότι δεν θα μετεχειρίζετο τον ανυπόστατον ισχυρισμόν τούτον, ευρισκόμενος εις κατάστασιν ηρεμίας.

Δεν είμεθα ούτε οι αδαείς, ούτε οι ασεβείς τολμητίαι τοιούτου ανοσιουργήματος. Το αληθές του λόγου, απέδειξαν οι αναλαβόντες τον ιερόν ημών αγώνα αοίδιμοι και κορυφαίοι Αρχιερείς το έτος 1935, Γερμανός Δημητριάδος και πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.

Είμεθα η ακαινοτόμητος συνέχεια της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μετά το σχίσμα του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου εν έτει 1924. Είμεθα η ανύστακτος φρουρά. Λεγομεν δε σχίσμα, διότι το νέον ημερολόγιον δεν καθιερώθη υπό Πανορθοδόξου Συνόδου κατά την τάξιν της Εκκλησίας, αλλά βιαίως και δυναστικώς και συνεπώς, ως ξένον και άγνωστον μέτρον προς την Εκκλησίαν αποτελεί σχίσμα. Είμεθα το "λείμμα της κατ' εκλογήν χάριτος" (Ρωμ. ΙΑ-5), "το μικρόν ποίμνιον" του Χριστού, καθώς και ο Αγιος Νικηφόρος και ο θείος Χρυσόστομος αναφέρουν "Ει δε και πάνυ ολίγοι εν τη ορθοδοξία και ευσεβεία διαμένωσιν, ούτοι εισίν η Εκκλησία."

Αγωνιζόμεθα τον καλόν αγώνα της πίστεως από του έτους 1924, υποστάντες μέτρα σκληρά διωγμών και διαπομπεύσεων και εξοριών, ιδιαιτέρως κατά την απαισίας μνήμης εποχήν του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος όστις, σημειωτέον, κατείχεν δύο Μητροπόλεις, Αθηνών και Ιωαννίνων! (πρωτάκουστν εις τα χρονικά της εκκλησίας!) Τοσούτον μένος επέδειξεν ούτος κατά των Γ.Ο.Χ., ώστε μετέβαλε τα υπόγεια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών εις κουρεία παλαιοημερολογιτών κληρικών, τούς οποίους αφού απεσχημάτιζεν εξαπέλυε ανά τας οδούς των Αθηνών με την φανέλλαν και το πανταλόνι, προς χλεύην υπό των θεατών!... Παραλείπομεν τούς σφραγισμούς των ιερών ναών, την διάλυσιν των προσευχομένων, την ανατροπήν του επιταφίου υπό αστυνομικών την Μ. Παρασκευήν κατά την ώραν της περιφοράς άνευ ιερέως και πλείστας άλλας επιδρομάς κατά των πιστών!

Τοτε ο γηραιός και παλαίμαχος Ιεράρχης Γερμανός Κυκλάδων ετελεύτησεν εις την κρύπτην του και εδόθη απαγορευτική διαταγή της καθιερωμένης νεκρολογίας, ταφείς μόνον υπό λαϊκών. Ο δε υπέργηρος έτερος Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος ωδηγήθη εις μακράν εξορίαν δια δευτέραν φοράν εις την απαραμύθητον Μονήν Υψηλού Μυτιλήνης, παρά τα 85 έτη του. Η προσθήκη Γνήσιοι "Γ.Ο.Χ." ετέθη ως ερμηνεία δια τούς τιμώντας και σεβομένους τας πατερικάς εντολάς και παραγγελίας και προς διάκρισιν από των νεοημερολογιτών, φερόντων και αυτών το όνομα "ορθόδοξοι" (!)

Το ότι αι άλλαι εκκλησίαι που τηρούν το πάτριον ημερολόγιον δεν διέκοψαν κοινωνίαν μετά της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν είναι λόγος κανονικός, δεδομένου ότι άπασαι αι επί μέρους εκκησίαι υπήχθησαν εκουσίως εις τον αρχόμενον επάρατον οικουμενισμόν με την σιωπηράν συγκατάθεσίν των εις την Εγκύκλιον του 1920 και το Συνέδριον του 1923 υπό τον Μελέτιον Μεταξάκην, όστις εφήρμοσε μετά του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου την καινοτομίαν του ημερολογίου εν τη Ελλαδική Εκκλησία.

Γράφει ο κατά τα άλλα αγαπητός κ. Σεραφείμ, τον οποίον και συνεχάρημεν τηλεφωνικώς δια το δημοσίευμά του κατά του Βατικανού, ότι οι άγιοι Πατέρες Αθανάσιος, Μαρκος ο Ευγενικός κ.α., δεν συνέστησαν ιδίαν εκκλησίαν αλλ' έκοψαν το μνημόσυνον των αιρετικών. Του απαντώμεν, ότι και ημείς το αυτό πράττομεν χωρίς να συστήσωμεν ιδίαν εκκλησίαν, υπολειφθέντες η συνέχεια της παραδοθείσης ακαινοτομήτου Εκκλησίας, αφού η καθ' όλου Ελλαδική Εκκλησία παρεσύρθη εις τον νεοημερολογιτισμόν και τον οικουμενισμόν ως μέλος του Π.Σ.Ε. και ηνώθη μετά των παπικών από του 1965, ότε ήνοιξε τας θύρας ο Αθηναγόρας ανατολής και δύσεως δια της άρσεως των αναθεμάτων, χωρίς καμμίαν διόρθωσιν των αιρετικών φρονημάτων της δύσεως.

Όσον αφορά δια την “μετάνοιαν και ανάνηψιν” των Γ.Ο.Χ., ως γράφει ο κ. Σεραφείμ, να μετανοήσωμεν εκ ποίας παραβάσεως εκκλησιαστικής νομοθεσίας και να ανανήψωμεν εκ ποίας πλάνης; Εκ του σεβασμού προς τούς Πατέρας; Kαι τι είδους διαφορετικός πόλεμος θα εγίνετο κατά των τεκταινομένων την προδοσίαν, εάν ευρισκόμεθα και ημείς εντός της καινοτόμου Εκκλησίας;
Tι αποτέσμα έσχε η δια του χάρτου πολεμική μέχρι σήμερον κατά του επερχομένου ολέθρου, με πρωτοπόρον τον κ. Βαρθολομαίον; Aσφαλώς ουδένα, διότι πρόκειται περί χαρτοπολέμου.

Οι πατέρες περιτράνως εντέλλονται τήναποτείχισιν! Μονον το τοιούτον μέτρον έχει θετικήν απόδοσιν.

Αναφέρεται ο κατήγορος, ότι δια της αλλαγής του ημερολογίου δεν εγένετο μετακίνησις του Πασχα και συνεπώς δεν ισχύουν τα επιτίμια των Πατέρων.

Τον ερωτώμεν: Η λεγομένη "ορθόδοξος" εκκλησία της Φιλανδίας, πότε κάνει Πασχα; Κανει μετά των παπικών! Υφίσταται κοινωνία της Ελλαδικής Εκκλησίας μετ' αυτής; Μαλιστα! Δυστυχώς η υπόθεσις βαίνει ολοταχώς προς ολοκληρωμένην ένωσιν μετά των Παπικών αφού ανεγνωρίσθη και το πρωτείον του πάπα, τώρα μένει να αναγνωρισθή και το αλάθητον!
Αναφέρει εν συνεχεία περί αντιχαλκηδονίων μονοφυσιτών και Ρωμαιοκαθολικών, ότι η Εκκλησία δεν έχει αποφανθή δια πανορθοδόξου Συνόδου περί αναγνωρίσεως των μυστηρίων των και καθώς συμπεραίνεται ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας!

Και πάλιν τον ερωτώμεν:

Αγνοεί την προδοσίαν εις Σαμπεζύ και Μπελεμέντ;

To αντίθετον συμβαίνει εξ' όσων αναφέρει ο Σεβασμιώτατος.

Δυστυχώς, ανεγνωρίσθησαν μυστήρια και των Μονοφυσιτών και των Ρωμαιοκαθολικών, οι δε συνυπογράψαντες, τυγχάνουν μέλη επιτροπής της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Δεν χρειάζεται συνεπώς ουδείς μη ορθοφρονών να κηρύξη γυμνή τη κεφαλή αιρετικά φρονήματα, ώστε να αποφανθή η Εκκλησία, δεδομένου ότι η κατάργησις των ιερών κανόνων συντελείται μυστικώ τω τρόπω. Αυτό είναι σήμερον το συναντώμενον εις την Εκκλησίαν.

Απόδειξις: Τι μέτρα ελήφθησαν κατά του κ. Βαρθολομαίου, όστις προκλητικώς και πεπαρρησιασμένως συμπροσεύχεται και συλλειτουργεί μετά του Παπα και μεθ’ όλων των αιρετικών;

Ωσαύτως, πως αντιμετωπίζεται το Πατριαρχείον Αντιοχείας, το οποίον έχει κοινωνίαν μετά των μονοφυσιτών; Ομοίως και το Πατριαρχείον της Αλεξανδρείας που αναγνωρίζει τα μυστήρια των Κοπτών; Μηπως δεν υφίσταται κοινωνία; Aντιθέτως υφίσταται!

Δεν σας αρκούν αυτά Σεβασμιώτατε δια να ομολογήσετε την αλήθειαν;

Kανετε λόγον επιπροσθέτως περί του Αγίου Φωτός, ως σημείου ευαρεστήσεως τάχα του Θεού, εις τα ως ανωτέρω συμβαίνοντα οικτρά και κακόδοξα.

Ο πανοικτίρμων Θεός, του οποίου αι βουλαί είναι ανεξιχνίαστοι και ανεξερεύνητοι, αγαπά και θέλει όλων την σωτηρίαν και δια τούτο υπομένει και αναμένει την επιστροφήν όλων προς Αυτόν, χωρίς να εκδικείται.

Παραθέτομεν το εξής γεγονός ως αντίλογον.

Ο μοσχολατρήσας λαός των Ιουδαίων εν τη ερήμω, μήπως εστερήθη του ουρανίου μάννα; Όχι μόνον δεν εστερήθη αλλά και καθ’ όλον το τεσσαρακονταετές διάστημα της περιπλανήσεώς του εις την έρημον, παρά το ότι δεν έπαυσε παραπικραίων τον Ευεργέτην του Θεόν, εν τούτοις δεν τον εστέρησε ο Θεός όχι μόνον του μάννα αλλά και του ύδατος εκ της ακροτόμου πέτρας, τον Χριστόν, κατά τον θείον Παύλον. Αλλά διατί να ασχολούμεθα με την άσχετον προς την υπόθεσίν μας λάμψιν του Αγίου Φωτός αφού έχομεν ειδικήν μαρτυρίαν του ουρανού δια το πατροπαράδοτον ημερολόγιον;

Εν έτει 1925, 14 Σεπτεμβρίου κατά το Πατριον εορτολόγιον γενομένης αγρυπνίας επί τη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είχον συγκεντρωθεί κρυφίως 2000 διωκόμενοι πιστοί εις το μονύδριον του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου παρά τούς πρόποδας του Υμηττού, άνωθεν του Χολαργού, δια να εορτάσουν την μεγάλην ημέραν, ότε κατά το μεσονύκτιον έλαμψεν ουρανόθεν ο τίμιος Σταυρός ρίπτων τας ακτίνας του εις το μονύδριον και φωτίζον το έξωθεν του ναού συγκεντρωμένον πλήθος. Το γεγονός διεφημίσθη πρώτον, υπό του Σωματος της χωροφυλακής που κατέφθασε δια την σύλληψιν του ιερέως. Οι άνδρες έκθαμβοι και περιδεείς καταθέσαντες τα όπλα πρσήλθον γονυπετείς ασπαζόμενοι τον τίμιον Σταυρόν και την χείρα του ιερέως, ζητούντες συγχώρησιν! Περί το γεγονός τούτο κατεβλήθη μεγάλη προσπάθεια υπό της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των Αρχών όπως παρασιωποιηθή τούτο, αλλά οι εφημερίδες το διέδωσαν εις το κοινόν. (εφημ. "ΣΚΡΙΠ", 15/28-9-1925).

Χρειάζεται άλλη μαρτυρία; Δια τούς ανεπηρεάστους ασφαλώς όχι!

Γράφει ο κ. Σεραφείμ ότι λόγος που επέβαλε το νέον ημερολόγιον, ήτο η ακρίβεια του χρόνου. Η αιτιολογία είναι αβάσιμος, δεδομένου ότι ακρίβεια χρόνου δεν υπάρχει ούτε εις το νέον ημερολόγιον, αφού κατά τούς ειδικούς προς το θέμα δεν έχει ευρεθεί το τροπικόν έτος.

Όσον αφορά το θέμα υπερορίου χειροτονίας, απαντώμεν ότι εις καιρόν διωγμού της Εκκλησίας οι κανόνες των Πατέρων οικονομούνται προς το μείζον συμφέρον, δεδομένου ότι η Εκκλησία ως ταμιούχος της θείας χάριτος έχει το δικαίωμα να εφαρμόσει οτέ μεν την ακρίβειαν, οτέ δε την οικονομίαν κατά το μέτρον της ανάγκης, καθώς και εις τον καιρόν του παραβάτου Ιουλιανού, ο άγιος Σαμοσάτων Ευσέβιος φορέσας στρατιωτικήν στολήν περιήρχετο πόλεις και χώρας ενισχύων τούς πιστούς και χειροτονών παντός βαθμού κληρικούς, καθώς και άλλαι παρόμοιαι περιπτώσεις έχουν λάβει χώραν, ενώ δια την ιδικήν σας χειροτονίαν Σεβασμιώτατε ουδείς λόγος συνέτρεχε δια να γίνη εκτός Ελλάδος!

Οι Γ.Ο.Χ. αποθανόντος του μακαριστού Χρυσοστόμου, εμείναμεν ορφανοί Αρχιερέως με κίνδυνον μέγαν δια τον ιερόν αγώνα της πίστεώς μας, οπότε "εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται" κατά τον θείον Παύλον.

Δια την αναφερομένην δε κατανομήν του ποιμνίου μας απαντώμεν, ότι ο καθαιρεθείς Μάξιμος είχε χειροτονήσει τον Τσάκον και άλλους παρομοίους, των οποίων οι διάδοχοι θέσαντες πορισμόν την ευσέβειαν και τον ανυπεράσπιστον ιερόν ημών αγώνα ως αναβάθραν, εγένοντο αι σύγχρονοι γεννίτσαροι της ορθοδόξου Εκκλησίας, περιβληθέντες αχειροτονήτως την αρχιερατικήν αμφίεσιν δια να θηρεύσουν Ηροστράτειον δόξαν.

Είναι η πληγή και το μίασμα του ιερού αγώνος και ουδείς λόγος περί αυτών, δια τούς σοβαρούς και τον Θεόν φοβουμένους.

"Έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ' ορά."

Μετά τιμής
+ ο Αθηνών Χρυσόστομος

Απάντηση σε συκοφαντικό Δελτίο Τύπου του νεοημερολογίτου Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ.

.
.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ
ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΤΥΠΟΥ
ΣΑΧΤΟΥΡΗ ΚΑΙ ΝΕΩΣΟΙΚΩΝ 63
185 37 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ – ΤΗΛ 210 45 29 640

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σε πρόσφατη ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της νεοημερολογητικής Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, το οποίο υπογράφει μάλιστα ο ίδιος ο Μητροπολίτης, εντελώς απρόκλητα επιτίθεται κατά των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Ακόμη και ο τίτλος του εγγράφου: «Ανακοινωθέν» παραπέμπει σε πολεμικά ανακοινωθέντα παλαιοτέρων εποχών. Δεν κατανοούμε, όμως, προς τι η απώλεια της ψυχραιμίας του Σεβασμιωτάτου; Στην αρχή προσπαθεί να δικαιολογήσει το ξέσπασμά του αναφέροντας ότι στον Πειραιά και τις γύρω περιοχές «διαστηριοποιούνται όμιλοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποίοι έχουν τους δικούς τους Ναούς και τον δικό τους κλήρο και δρουν με το ίδιο τυπικό και τις ίδιες τελετουργίες με την Αδιαίρετον Ορθόδοξον Καθολικήν Εκκλησίαν της Ελλάδος (sic). Είμεθα επομένως υποχρεωμένοι να ανακοινώνσωμεν διΆ αυτούς τα κάτωθι». Λυπούμεθα, αλλά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την λογική του Σεβασμιωτάτου. Τι από αυτά τα οποία αναφέρει τον ερέθισε τόσο ώστε να διασαλπίσει επίθεση εναντίον μας;

Το ότι έχουμε τους δικούς μας ναούς για να λειτουργούμεθα και δεν καταλαμβάνουμε τους δικούς του; Επί 85 χρόνια οι νεοημερολογίτες αρπάζουν ναούς και μονές παλαιοημερολογιτών (πρόσφατο παράδειγμα το «Άξιον Εστίν» της Βαρυμπόμπης) και όχι το άντίθετο.

Μήπως το ότι έχουμε τον δικό μας Ιερό Κλήρο; Και τι τον ενοχλεί αυτό; Τουλάχιστον ο δικός μας Κλήρος συντηρείται από τα βοηθήματα των πιστών μας και δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Ενώ τον κ. Σεραφείμ και τους κληρικούς του πληρώνουμε εμείς όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες, συμπεριλαμβανομένων και των παλαιοημερολογιτών. Ο κλήρος των νεοημερολογιτών είναι δημόσιοι υπάλληλοι και όλοι εμείς τους μισθοδοτούμε. Γιατί ο κ. Σεραφείμ προσβάλλει ένα μέρος αυτων που τον μισθοδοτούν; Μήπως δεν έχει συνειδητοποιήσει ο κ. Σεραφείμ ότι είναι υπάλληλός μας και πρέπει να μας φέρεται με περισσότερο σεβασμό;

Έχουμε, λέγει το ίδιο τυπικό και τις ίδιες τελετουργίες. Αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές. Εμείς ακολουθούμε το τυπικό της Ορθοδόξου Εκκλησίας όπως το παραλάβαμε από τους Πατέρες μας. Οι περί τον κ. Σεραφείμ παρέλαβαν μεν το ίδιο τυπικό, άλλά το έχουν κατακρεουργήσει. Αρκεί μόνον να αναφέρουμε ότι μυστήρια γάμου και βαπτίσεων που κανονικώς έχουν διάρκεια μίας ώρας, στους ναούς του κ. Σεραφείμ τελούνται με διαδικασίες «εξπρές», σε είκοσι λεπτά. Και ας μην αναφέρθούμε στην βαθμιαία αντικατάσταση του τύπου του ορθοδόξου βαπτίσματος με το ποδόλουτρο... Αλλά, έστω ότι είχαμε το ίδιο τυπικό. Σε τι τον ενοχλεί αυτό; Και οι ουνίτες το ίδιο τυπικό έχουν και ο κ. Σεραφείμ δεν φαίνεται να ενοχλείται. Εμάς πάντως δεν θα μας ενοχλούσε καθόλου το να τηρούσαν και οι νεοημερολογίτες το ίδιο τυπικό με εμάς. Μάλιστα τους ευχόμαστε να το πράξουν.


Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αισθάνεται την ανάγκη να ανακοινώσει για εμάς κάποια πράγματα. Σε αυτά του απαντούμε:


1. Πράγματι η Εκκλησία του Χριστού είναι μία. Είναι το ένα και μοναδικό σώμα του Χριστού. Εκτός του σώματος του Χριστού δεν υπάρχουν μυστήρια. Εμείς αυτά τα πιστεύουμε και τα κηρύττουμε. Διδασκαλία περί της μοναδικότητας της Εκκλησίας μπορεί να κάνει ο κ. Σεραφείμ στους εκκλησιαστικά ομοίους και ανωτέρους του στην Ιεραρχία, οι οποίοι έργω και λόγω αμφισβητούν αυτό το δόγμα, συλλειτουργούν και συμπροσεύχονται με τους ποικίλλους ετεροδόξους, αναγνωρίζουν τα μυστήρια τους και ομολογούν καινοφανή δόγματα περί «δύο πνευμόνων» της Εκκλησίας (Παπισμού και Ορθοδοξίας). Καυχάται ότι έχει κοινωνία με τις άλλες επίσημες«Ορθόδοξες Εκκλησίες» άλλων κρατών, παρά τις διαφορές τους στο εορτολόγιο, ή και στο πασχάλιο (η Εκκλησία της Φιλλανδίας ακολουθεί και το παπικό ημερολόγιο και το παπικό πασχάλιο) και θεωρεί τούτο απόδειξη του κύρους της Εκκλησίας του. Αυτό είναι απόδειξη της εορτολογικής βαβυλωνίας, η οποία επικρατεί στην κοινωνία των «επισήμων Ορθοδόξων Εκκλησιών» και τίποτε παρα-πέρα. Και τούτο, αφαλώς, είναι δείγμα της προσβληθείσης εορτολογικής ενότητος της Εκκλησίας, και άρα δεν είναι αλήθεια ότι η εορτολογική διαφοροποίηση «δεν δημιουργεί κανενός είδους διάσταση στο σώμα της Εκκλησίας», διότι διετάραξε την εορτολογική τάξη και αρμονία που είχε καθιερώσει η ΑΆ Οικουμενική Σύνοδος. Η δε αθέτηση του πασχαλίου (από την Εκκλησία της Φιλλανδίας με την οποία καυχάται ο κ. Σεραφείμ ότι έχει κοινωνία) απότελεί παράβαση του Όρου της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και άρα δεν αποτελεί απλή κανονική παράβαση, αλλά δογματική.

2. Ο κ. Σεραφείμ επικαλείται νομικές διατάξεις της Ελληνικής πολιτείας. Πρέπει να πληροφορηθεί ότι στην Ελληνική πολιτεία εξακολουθεί να ισχύει το Νομοθετικό Διάταγμα του Βασιλέως Γεωργίου: «Περί του νέου "Πολιτικού Ημερολογίου"» της 18-1-1923 το οποίο στην παρ.3 του άρθρου 1 αναφέρει ρητώς: «Διατηρείται εν ισχύϊ το ιουλιανόν Ημερολόγιον όσον αφορά εν γένει την Εκκλησίαν και τας θρησκευτικάς εορτάς». Αυτή η διάταξη δεν αντικαταστάθηκε ποτέ από άλλο Νομοθετικό Διάταγμα και συνεπώς εξακολουθεί να ισχύει. Ο κ. Σεραφείμ επικαλείται και το Σύνταγμα. Όμως το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδος αναφέρει στο άρθρο 3 παρ. 1 όσα ο κ. Σεραφείμ γράφει στο «ανακοινωθέν» του, αλλά παρακάτω συνεχίζει λέγοντας περί της Εκκλησίας ότι αυτή πρέπει να: «τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, (οι ομόδοξες Εκκλησίες) τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις». Η νεοημερολογιτική Εκκλησία δεν πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις, διότι οι εκπρόσωποί της συστηματικώς παραβιάζουν τους αποστολικούς και τους συνοδικούς κανόνες και αθετούν τις ιερές παραδόσεις. Συνεπώς ας μη καυχάται, διότι κατά την ακρίβεια των νόμων και του Συντάγματος (που όμως δεν τηρούνται επακριβώς στην χώρα μας) η Εκκλησία του κ. Σεραφείμ είναι και παράνομη και αντισυνταγματική. Επικαλείται ακόμη και μία απόφαση του Αρείου Πάγου του 1980 δια της οποίας οι Γ.Ο.Χ. δεν θεωρούνται ιδιαίτερη θρησκευτική κοινότητα, αλλά ανήκουν στην δική του την νεοημερολογιτική Εκκλησία, ακόμη και παρά την θέλησή τους! Σε αυτό του απαντούμε ότι υπαρχει χρονικά μεταγενέστερη απόφαση 1444/1991 της ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία αναφέρει ρητώς ότι οι Γ.Ο.Χ.: «...έχουν συμπήξει ιδιαίτερη θρησκευτική Κοινότητα, σχετικά με την οποία έχει καταχωρισθεί στα πρακτικά συζητήσεων του Συντάγματος 1975 ειδική δήλωση του αρμοδίου Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων...».

3. Ο Σεβασμιώτατος κ. Σεραφείμ προσπαθεί να προσβάλλει την κανονικότητα της αποστολικής μας διαδοχής επικαλούμενος ως επιχειρήματα, τις διασπάσεις μεταξύ των Γ.Ο.Χ., το ότι ελάβαμε επισκοπικές χειροτονίες από την Εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς (υπερορίως) και την αριθμητική μας ολιγότητα. Οσον αφορά τις διασπάσεις, γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Σεραφείμ ότι η Εκκλησία του Χριστού από την εποχή των Αγίων Αποστόλων μέχρι σήμερα υπέστη πολλές αποσπάσεις αιρετικών και σχισματικών κοινοτήτων. Αυτό σε τίποτε δεν παραβλάπτει την κανονικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία πάντοτε παρέμενε αλώβητη και ενιαία, παρά τις αποσπάσεις διαφόρων ομάδων από αυτήν. Ο κ. Σεραφείμ ενθυμήθηκε ότι όταν μετά τον μεγάλο διωμό του 1951-1953 εναντίον μας από τους τέσσερις τότε Αρχιερείς της Εκκλησίας μας οι δύο απεβίωσαν (ο ένας κατά την διάρκεια του διωγμού και ο άλλος μετά την επιστροφήτου από την εξορία) και οι άλλοι δύο δελεασθέντες από τους διώκτες, υπέκυψαν και προσεχώρησαν στην κρατούσα Εκκλησία (όπου έγιναν δεκτοί ως Αρχιερείς μετά την προδοσία τους δίχως να χειροτονηθούν ξανά) τότε η Εκκλησία μας χειροτόνησε ξανά Αρχιερείς με την βοήθεια Αρχιερέων της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, δηλαδή αυτών που βρέθηκαν εξόριστοι στην Δύση μετά την επιβολή της Οκτωβριανής Επαναστάσεως στην Ρωσία. Σε καιρούς διωμού και αναστατώσεως από αιρέσεις (όπως η δική μας εποχή) πολλές φορές έγιναν υπερόριες χειροτονίες, οι οποίες όχι μόνον δεν είναι αντικανονικές, αλλά και επιβεβλημένες. Και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως πολλές φορές χειροτονούσε υπερορίως Αρχιερείς και Πατριάρχες ακόμη για την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια, όταν η κυριαρχία των Μονοφυσιτών στις χώρες της Συρίας και της Αιγύπτου (μετά μάλιστα την Αραβική κατάκτηση) δεν επέτρεπε στα Πατριαρχεία αυτά την χειροτονία Αρχιερέων. Τέλος, η ολιγότητα του αριθμού των Γ.Ο.Χ. δεν αποτελεί επιχείρημα εναντίον της κανονικότητά τους. Η κανονικότητα δεν μετράται με τον αριθμό των οπαδών. «Ουκ εν τω πολλώ το ευ, άλλΆ εν τω ευ το πολύ». Εν τοιαύτη περιπτώσει οι (κατά πολύ πολυπληθέστεροι από τους νεοημερολογίτες) παπικοί θα είχαν και την σφραγίδα της κανονικότητας. Όμως ούτε ο κ. Σεραφείμ αποδέχεται κάτι τέτοιο.

4. Ο Σεβασμιώτατος τελειώνοντας μας πληροφορεί ότι η νεοημερολογιτική Εκκλησία αντιμέτωπίζει την «απαράδεκτη κατάσταση» των Γ.Ο.Χ. και «υπομένει την αντιποίηση με πολλή προσευχή» διότι «διακινδυνεύουμε την σωτηρία των αιωνίων ψυχών μας». Πράγματι, η «πολλή προσευχή» είναι το μέσον με το οποίο αντιμετωπίζει η Εκκλησία του κ. Σεραφείμ την κατάστασή μας επί 85 έτη! Επειδή όμως κατά τον γνωμικόν «συν Αθηνά και χείρα κίνει», δεν αρκέσθηκε στις προσευχές, αλλά «κίνησε» λίγο και το χεράκι της εναντίον μας, υποκινώντας διωγμούς, φυλακίσεις, εξορίες, ξυλοδαρμούς, αποσχηματισμούς και ξυρίσματα κληρικών μας, ανατροπές επιταφίων (στον Πειραιά), απαγορεύσεις τελετών, σφραγίσματα και κατεδαφίσεις ναών, βίαιες διακοπές της θείας λειτουργίας, ανατροπή και ποδοπάτηση των μυστηρίων μας, εκατοντάδες ποινικές διώξεις κληρικών μας για «αντιποίηση αρχής», ακόμη και θανάτους πιστών και κληρικών μας, και όλα αυτά τα οποία έχει καταγράψει στις μελανές της σελίδες η Ιστορία του εικοστού αιώνος. «Δόξα τη μακροθυμία» της Εκκλησία του κ. Σεραφείμ! Φαντασθείτε να μη μας υπέμενε με τόση προσευχή, τι θα είχαμε πάθει!

Αντί ο Σεβασμιώτατος να εκδίδει πολεμικά ανακοινωθέντα εναντίον μας, η στοιχειώδης ευπρέπεια θα απαιτούσε ένα πράγμα εκ μέρους του: να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη για τους διωγμούς που η Εκκλησία του εξαπέλυσε εναντίον των Γ.Ο.Χ.. Ας βρει το θάρρος να μιμηθεί τον Πάπα, που -έστω και με διπλωματικό τρόπο- ζήτησε από το Θεό να συγχωρέσει τους παπικούς για τα όσα εγκλήματα διέπραξαν κατά των Ορθοδόξων. Αν τούτο δεν μπορεί να πράξει, τουλάχιστον ας σιωπεί και ας μη προκαλεί.

Απάντηση σε δημοσίευμα

Απάντηση σε δημοσίευμα με τίτλο:

"Οι σχισματικοί παλιοημερολογίτες"

Σχετικά με τους Παλαιοημερολογίτες και το θέμα με το λεγόμενο «παλιό ημερολόγιο», έχω να παρατηρήσω τα εξής:

Α) Η διόρθωση ή αλλαγή του ημερολογίου έγινε χωρίς να προηγηθεί εκτεταμένη συζήτηση, οπότε υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις από μερίδα κόσμου και κατόπιν προκλήθηκε σχίσμα από ελάχιστους θερμοκέφαλους, που σοβεί, έστω και ελαττούμενο, έως σήμερα. Οι αντιδράσεις δεν αφορούσαν τον οικουμενισμό, διότι αυτός αρχίζει να γίνεται γνωστός μόνο μετά τη δεκαετία του 1960.

*****Η αντίδραση ξεκίνησε "Για να μη φραγκέψουμε". Ήδη από το 1934 υπάρχουν γραπτές αναφορές των ΓΟΧ για τον κίνδυνο του Οικουμενισμού. Η αλλαγή του ημερολογίου ήταν το πρώτο βήμα του Οικουμενισμού. Αυτό το επεσήμαναν από την πρώτη στιγμή οι Γ.Ο.Χ.


Αρχικά η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε να μην ακολουθήσει την Πολιτεία στην αλλαγή του ημερολογίου. Η αλγεινή εντύπωση που προκλήθηκε, όμως, στον κόσμο από τον χωριστό εορτασμό Πολιτείας-Εκκλησίας της 25ης Μαρτίου 1923, επέδρασε καταλυτικά στην αλλαγή του ημερολογίου από την Εκκλησία.

*****Το Βασιλικό Διάταγμα του 1923 προέβλεπε ότι «η εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου και πάσαι αι κατά τους κειμένου νόμους εορτάσιμοι και εξαιρετέοι ημέραι ρυθμίζονται κατά το Ιουλιανόν Ημερολόγιον». Σημειωτέον ότι το Βασιλικό αυτό Διάταγμα δεν αντικατεστάθη ποτέ από άλλο Βασιλικό ή Προεδρικό Διάταγμα και ισχύει μέχρι και σήμερα.


Έτσι, στη λατρεία εισήχθη το διορθωμένο ημερολόγιο το 1924, ενώ η Πολιτεία είχε αλλάξει ένα χρόνο πριν, το 1923. Ούτως ή άλλως, εκείνη την εποχή ο κόσμος είχε άλλα, πραγματικά και μεγάλα προβλήματα να λύσει: μόλις είχε συντελεστεί η Μικρασιατική Καταστροφή και στην Ελλάδα είχαμε δύο εκατομμύρια άστεγους και σε δεινή θέση πρόσφυγες.

*****Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Γι’ αυτό διάλεξαν την χρονική στιγμή για να περάσουν την καινοτομία. Βασίσθηκαν στο ότι ο κόσμος είχε σοβαρότερα προβλήματα να σκεφθεί. Παρ' όλα ταύτα πολύς κόσμος αντέδρασε.


Β) Δεν υπάρχει σωστό ημερολόγιο, ούτε είναι μόνο δύο τα ημερολόγια, όλα σφάλλουν μαθηματικώς, λίγο ή πολύ. Τα ημερολόγια είναι μια τυπική, ανθρώπινη συμβατικότητα, ο Θεός είναι άχρονος, υπέρ και πέραν του χρόνου.

*****Ορθόν.


Γ) Η αλλαγή όντως εξυπηρετεί τις λειτουργικές ανάγκες του κόσμου.

*****Άραγε οι λειτουργικές ανάγκες που έχουν τόσα εκατομμύρια Ρώσων δεν εξυπηρετούνται επαρκώς με το παλαιό και οι λειτουργικές ανάγκες των Ελλήνων καλύπτονται καλύτερα με την εισαγωγή του νέου; Μήπως επειδή μειώνεται (ή εκμηδενίζεται κάποιες φορές) η νηστεία των Αγίων Αποστόλων; Αυτή είναι «η καλύτερη εξυπηρέτηση»;


Η επιλογή του «νέου» έγινε κατ' ανάγκη και κατ' οικονομία. Πχ στην Ελλάδα, αν η Εκκλησία παρέμενε στο παλιό και το Κράτος στο νέο, θα έπρεπε να γιορτάσεις πρώτα 25η Μαρτίου ως ημέρα κήρυξης της Επανάστασης του 1821 και 13 μέρες μετά να γιορτάσεις χωριστά 25η Μαρτίου ως ημέρα Ευαγγελισμού της Θεοτόκου!

*****Αναφέρθηκε πιο πάνω τι προέβλεπε το Β.Δ. του Βασιλέως Γεωργίου Β΄. Η εθνική εορτή θα εορταζόταν με το παλαιό. Το ίδιο και η Σοβιετική Ένωση εόρταζε κάθε χρόνο την Οκτωβριανή επανάσταση κατά μήνα Νοέμβριο. Δεν τους πείραζε καθόλου να εορτάζουν την εθνική τους εορτή με το παλαιό. Παρά το ότι αμέσως άλλαξαν το ημερολόγιο, συνέχιζαν να εορτάζουν μία μη θρησκευτική εορτή με το παλαιό και να την ονομάζουν Οκτωβριανή. Που είναι το παράλογο;


Επίσης, αντί να πας στην εκκλησία σε μια μεγάλη γιορτή, θα έπρεπες να πας στη δουλειά σου, γιατί είναι εργάσιμη ημέρα. Με την ενοποίηση αίρονται αυτά τα προβλήματα.
*****Επίσης και οι αργίες όλες με το παλαιό θα ετηρούντο και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όπως γίνεται σήμερα στην Αιθιοπία (η Αιθιοπική Εκκλησία ακολουθεί όπως και η Κοπτική το παλαιό) που όλες οι αργίες είναι με το παλαιό. Οι μόνοι που έχουν πρόβλημα εκεί είναι οι λίγοι Έλληνες νεοημερολογίτες της χώρας που στις 25 Δεκεμβρίου εργάζονται και στις 7 Ιανουαρίου (25 Δεκεμβρίου με το παλαιό) έχουν αργία.


Άλλωστε, η Εκκλησία, σύμφωνα και με εντολές του ίδιου του Αποστόλου Παύλου, ενσωματώνεται στις κοινωνίες, τηρεί και συγκαταβαίνει στοργικά στους θεσμούς και τις ανάγκες των ανθρώπων, δεν επιτίθεται ως δυνάστης με τους δικούς της κανόνες, είτε λέγονται «ημερολόγιο» είτε αλλιώς.

*****Δεν νομίζουμε να στενάζουν ιδιαίτερα τόσα εκατομμύρια Ρώσοι και Σέρβοι ακολουθώντας το παλαιό εορτολόγιο και έχοντας το νέο για τις κοσμικές υποθέσεις.



Δ) Οι μετά το 1937 μόλις δύο παλαιοημερολογίτικες παρατάξεις έγιναν σήμερα με διαδοχικές διασπάσεις, αλληλοκαθαιρέσεις, αντιπαλότητες, αλληλοαποτειχισμούς, αλληλοαναθέματα (!) κλπ περισσότερες από 10.

*****Από την ορμή του να μεγαλοποιήσει τα γεγονότα μιλάει και αλληλοαναθέματα (που ποτέ δεν έχουν γίνει) και για «αλληλοαποτειχισμούς» που είναι το ίδιο με τις διασπάσεις. Πάντως σε εμάς δεν είχαμε ενθρονίσεις με ΜΑΤ όπως με το νέο στην Λάρισα πριν λίγα χρόνια, ούτε αλληλοεκσφενδονισμούς ζαρζαβατικών και μπουκαλιών με λάδι, ή αλληλοξυλοδαρμούς εντός ναών (για να μεταχειριστώ και εγώ την ...αλληλολογία του συντάκτου) όπως στην Μητρόπολη Αττικής την ίδια περίοδο με την αναβίωση της διαμάχης Ιερωνυμικών και Σεραφειμικών.


Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Ματθαιικούς του Κηρύκου, τους Ματθαιικούς Ανδρεϊκούς, τους Ματθαιικούς Νικολαϊτες, τους Ενιστάμενους ή Κυπριανίτες, τους Φλωρινικούς Κιουσικούς, τους Φλωρινικούς Μακαρίτες, τους του Λαρίσης Αθανασίου και διάφορα παρακλάδια.

*****Ενδεικτικά και εμείς να αναφέρουμε τους μέχρις αιμάτων αλληλοσπαραττομένους Ιερωνυμικούς (της Παπαδοπουλικής χούντας γέννημα) και Σεραφειμικούς (των τανκς του Ιωαννίδη αποκύημα) και αλληλομισουμένους Ζωϊκούς και Σωτηρικούς, Γιανναριστές, νεο-Ενιστάμενους Ζησο-Μεταλληνούς, και Οικουμενιστές Ζηζιουλικούς κ.ά. νεοημερολογιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα που η εν Χρυσώ ενότης και εν μισθώ αδελφοσύνη τους κρατά συγκολλημένους αλλά όχι και ενωμένους. Στην Αυστραλία ακόμη υπάρχουν δύο αλληλομισούμενες νεοημερολογιτικές παρατάξεις, μία υπό τον Αρχιεπίσκοπο Στυλιανό (Πατριαρχική) και μία υπό τον Επίσκοπο Παύλο (Αυτοκέφαλη).

Αλλά, τι φταίει η Εκκλησία όταν οι διάφοροι αντάρτες κατά καιρούς αποσχίζονται από αυτήν; Είναι μομφή για την Εκκλησία το ότι κατά καιρούς έφυγαν από αυτή διάφοροι σχισματικοί και αιρετικοί;


Ο σχολαστικισμός που τους διακρίνει και οι υπερβολές προτεσταντικού τύπου, σε συνέργεια με την προφανή Θεοεγκατάλειψη, τους οδηγούν σε ατέρμονες διασπάσεις. Καμμία παλαιοημερολογίτικη παράταξη δεν έχει ιερωσύνη και δεν έχει έγκυρα μυστήρια, σύμφωνα με την Εκκλησία. Οι ιεροπραξίες τους έχουν νομική μόνο, όχι πνευματική κάλυψη.

*****Εγκατάλειψη Θεού είναι οι με κρατικές παρεμβάσεις (και με τα όπλα ενίοτε) αναρριχήσεις στους Αρχιεπισκοπικούς θρόνους, οι με προσυνεννοήσεις εκλογές «Αρχιερέων» ανθρώπων όπως οι Μπεζενίτηδες και οι Συνετοί και δεκάδες άλλοι όμοιοί τους. Βέβαια δεν αναγνωρίζουν αυτοί την ιερωσύνη μας, μα εμείς θα αισθανόμεθα μεγάλη ντροπή να αναγνωρίζουν σε εμάς ιερωσύνη αυτοί που δέχονται την ιερωσύνη των Μονοφυσιτών και των Λατίνων και ακόμη και των Προτεσταντών –που ενώ οι ίδιοι δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη ιερωσύνης οι νεοημερολογίτες αναγνωρίζουν την ύπαρξή της και σε αυτούς γενόμενοι «βασιλικώτεροι του βασιλέως». Πρόσφατα κάποιος που είχε βαπτισθεί μικρός με το παλαιό αγάπησε μία Πολωνέζα και πήγε να παντρευτεί σε Εκκλησία του νέου. Ο νεοημερολογίτης «παπάς» απαίτησε από τον νεαρό να βαπτισθεί διότι τον θεώρησε αβάπτιστο. Φυσικά το «βάπτισμα» της λατινίδος Πολωνέζας το θεώρησε κατά πάντα έγκυρο.
Να μας λείπει η αναγνώριση από αυτούς. Μας αρκεί η αναγνώριση από τον Θεό.



Ε) Το παλιοημερολογίτικο κίνημα είχε πολιτικά, αρχηγοκεντρικά και οικογενειοκρατικά χαρακτηριστικά. α. Πολιτικά, διότι προερχόταν καθ’ ολοκληρίαν από τους φιλοβασιλικούς και ακροδεξιούς,

*****Λάθος. Ο Φλωρίνης μπορεί να ήταν φίλος με τον Βασιλέα και συνεπώς Βασιλικός μα ο Δημητριάδος ήταν Βενιζελικός. Πολλάκις οι Δεξιοί μας πολέμησαν και οι αριστεροί μας ευεργέτησαν. Επί αριστερών Κυβερνήσεων είχαμε πάντοτε περισσότερη ελευθερία. Τα περί της «Δεξιάς του Υψίστου» ευθύς άμα τη εκλογή δεξιάς Κυβερνήσεως ειπώθηκαν από Αρχιεπισκοπικά χείλη νεοημερολογίτου. Στις τάξεις των ΓΟΧ υπήρχαν και υπάρχουν ευσεβείς Χριστιανοί διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων.


β. αρχηγικά, τόσο διότι υπέκρυπτε την πικρία ορισμένων που δεν είχαν αναδειχθεί σε καίριες διοικητικές θέσεις της Εκκλησίας, όσο και διότι το κίνημα αυτό είχε εξαιρετικά μεγάλο αριθμό επίδοξων «ηγετών»,

*****Αυτό αναμασούν κατ' επανάληψη για τον Δημητριάδος Γερμανό που ήταν συνυποψήφιος με τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο για τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών. Αν είχε όμως τόση αγάπη για δόξα και τιμή δεν θα ερχόταν στους καταδιωκομένους Γνησίους Ορθοδόξους. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν δόξα και την στερήθηκαν. Είχαν περιουσία και την θυσίασαν. Τι μας λένε τώρα αυτοί; Οι ηγεσία στους Γ.Ο.Χ. είναι τόσο αξιοζήλευτη που για χάρη της εγκατέλειψαν την δόξα (τους μισθούς και τις συντάξεις) που έχουν οι νεοημερολογίτες Αρχιερείς; Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έταζε θρόνους και αξιώματα (κατά το «λαγούς και πετραχήλια») στον πρ. Φλωρίνης αρκεί να εγκατέλειπε τους "παλαιοημερολογίτες" και εκείνος αρνήθηκε. Ας μη προσβάλλουν τώρα και τη νοημοσύνη μας.


γ. οικογενειοκρατικά, διότι συχνά οι διαμορφούμενες «σύνοδοι» αποτελούνται από θείους και ανίψια, από μία οικογένεια.

*****Μόνο μία περίπτωση θείου και ανιψιού υπήρξε. Πώς βγάζει γενικό κανόνα;


Από τους αρχικούς υποκινητές της παλιοημερολογίτικης κίνησης, η πλειονότητα μεν εν μετανοία επέστρεψαν στην Εκκλησία, η μειονότητα δε αμετανόητοι καθαιρέθηκαν από την Εκκλησία.

*****Η «πλειονότητα» ήταν τρεις: Ζακύνθου Χρυσόστομος, ο Πολύκαρπος και ο Χριστοφόρος. Η «μειονότητα» ήταν τέσσερις:Δημητριάδος Γερμανός, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, Κυκλάδων Γερμανός και Βρεσθένης Ματθαίος.


Ηγέτες αυτού που κατέληξε σε σχίσμα απέμειναν μόνο ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης και ο Ματθαίος Καρπαθάκης, ο οποίοι χωρίστηκαν και μεταξύ τους δύο μόλις χρόνια μετά την ανάληψη αυτού που ονόμασαν «ιερό αγώνα», δηλαδή το 1937.

*****Οι δύο ...ήταν τέσσερις. Πράγματι πριν το πόλεμο ήταν δύο και δύο. Μετά τον Πόλεμο οι Πολύκαρπος και Χριστοφόρος επανήλθαν στο παλαιό μαζί με τον Φλωρίνης και ο Κυκλάδων ενώθηκε και αυτός με τον Φλωρίνης. Ο Ματθαίος είχε μείνει μόνος του.


Πολύς κόσμος αντελήφθη το αδιέξοδο του παλαιοημερολογιτισμού το 1950 και 1951, μετά την αποκάλυψη βασανισμών παιδιών, υφαρπαγής περιουσιών και οικονομικών σκανδάλων στην παλιοημερολογίτικη «μονή Πευκοβουνογιάτρισσας» της Κερατέας Αττικής και την καταδίκη της «ηγουμένης» Μαριάμ σε ισόβια κάθειρξη.

*****Οι ακρότητες ορισμένων Ματθαιϊκών –μεγαλοποιημένες από τους τότε κρατούντες- δεν αφορούσαν τους ΓΟΧ. Ξεχνά όμως κάτι που έγινε τότε. Τον μεγάλο διωγμό κατά των παλαιοημερολογιτών του 1951-1953. Εξορίες Αρχιερέων, ξυλοδαρμοί αποσχηματισμοί, ξυρίσματα και φυλακίσεις ιερέων, κατεδαφίσεις και σφραγίσματα ναών, βεβηλώσεις μυστηρίων, βίαιες διαλύσεις λιτανειών, ανατροπές επιταφίων, τραυματισμοί και θάνατοι κληρικών και λαϊκών κοσμούν το ανθολόγιο των κατορθωμάτων της νεοημερολογιτικής εκκλησίας. Μάλλον αποσιωπά ηθελημένα τα γεγονότα αυτά. Παρά τις διώξεις, οι ΓΟΧ εξακολούθησαν να υπάρχουν.



Στ) Οι χειροτονίες που επικαλούνται οι Παλαιοημερολογίτες είναι παντελώς ανυπόστατες. Οι Φλωρινικοί επικαλούνται χειροτονητήριο έγγραφο της δεκαετίας ’60 στον Ακάκιο Παππά, υπογεγραμμένο από έναν μόνο επίσκοπο, πράγμα αντικανονικό, της «εν Αμερική Συνόδου των Ρώσων Διασποράς» που τότε βρισκόταν σε αμφιλεγόμενη κατάσταση κοινωνίας με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η χειροτονία μάλιστα αυτή έγινε εν κρυπτώ και εκτός δικαιοδοσίας (στις ΗΠΑ, δηλ. εκτός Ελλάδος) από την προαναφερθείσα «Σύνοδο Ρώσων Διασποράς».

*****Η χειροτονία του Αρχιεπισκόπου Ακακίου είχε γίνει κρυφά μεν, αλλά το 1969 αναγνωρίσθηκε συνοδικώς από την Εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς. Δεν έγινε από έναν, αλλά από δύο Αρχιερείς τών Ρώσων της Διασποράς. Μετά την επιστροφή του Αρχιεπισκόπου Ακακίου στην Ελλάδα, ήλθε με κάθε μυστικότητα και ο Ρώσος Επίσκοπος Χιλής Λεόντιος και μαζί με τον Ακάκιο χειροτόνησαν και άλλους Αρχιερείς για την Εκκλησία μας.


Οι Ματθαιικοί έλκουν τις «χειροτονίες» τους από την «χειροτονία» από έναν μόνο, πράγμα επίσης αντικανονικό, τον Ματθαίο Καρπαθάκη, προ πολλού καθηρημένο, πρώην ιερέα. Και οι μεν και οι δε βασίζουν την εγκυρότητα των «χειροτονιών» τους στο επιχείρημα ότι «Ορθόδοξη Εκκλησία» αυτομάτως δεν υφίστατο στην Ελλάδα μετά την αλλαγή του ημερολογίου. Γενικώς, οι όποιες χειροτονίες είναι εντελώς άκυρες ως υπερόριες (εκτός πνευματικής δικαιοδοσίας), ως από αναρμόδιους και λαϊκούς, ως από έναν, χωρίς γνώση και έγκριση της αρμόδιας ιεράς συνόδου.

*****Δεν υπήρχε «αρμόδια Ιερά Σύνοδος» στην Ελλάδα. Όπως δεν υπήρχε ούτε στη Δύση μετά την αποσκίρτηση των Λατίνων. Γι’ αυτό και οι Ορθόδοξοι χειροτόνησαν Αρχιερείς υπερορίως από την Ανατολή και τους έστειλαν στην Δύση να ποιμάνουν τα ορθόδοξα ποίμνια όπου και όποτε αυτά υπήρξαν. Υπάρχουν και άλλα πολλά παραδείγματα στην Εκκλησοαστική Ιστορία.


Ζ) Οι σύγχρονοί μας παλαιοημερολογίτες είναι πολυδιασπασμένοι σε αντιμαχόμενες «παρατάξεις» (δικός τους ο όρος). Αυτοαποκαλούνται «γνήσιοι» ή «Γ.Ο.Χ.» ή «παραδοσιακοί» ή «πατρώου εορτολογίου» κλπ. Δεν έχουν πνευματική κοινωνία με κανένα από τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων, Μόσχας κλπ. ή τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες, πχ. της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και τις Αγιορειτικές Μονές.

*****Το ίδιο ερώτημα υπέβαλαν και στον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή κατηγορόντας τον ότι δεν έχει εκκλησιαστική κοινωνία με κανένα πατριαρχείο. Είναι γνωστή η απάντησή του: "Η Εκκλησία είναι εκεί που σώζεται η ορθή και σωτήρια ομολογία."


Θεωρούν (κάθε παράταξη για τον εαυτό της) πως είναι οι μόνοι ορθόδοξοι επί γης.

*****Όχι επί γης, πάντως στην Ελλάδα, ναί. Δεν υπάρχει άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία. Μία μόνο μπορεί είναι η συνέχεια της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής εκκλησίας στον Ελλαδική χώρο και αυτή πάντως δεν είναι το πολιτικο-οικονομικό μόρφωμα της κρατούσης «εκκλησίας».


Παρουσιάζουν φανατισμό και ακρότητες στην εκδήλωση της πίστης, καθώς και έντονη προσωπολατρεία και προσκόλληση σε συγκεκριμένους αρχηγούς.

*****Περί φανατισμού ομιλούν αυτοί που υποκίνησαν διωγμούς και φυλακίσεις, και εξορίες και θανάτους παλαιοημερολογιτών. Αποκαλούν δε τα θύματά τους και φανατικούς από πάνω! Πώς σας φαίνεται; Όσο για την προσωπολατρεία, αυτό είναι νοσηρό φαινόμενο που είναι η γενσιουργός αιτία αποσπάσεων από το σώμα της Εκκλησίας. Συνεπώς δεν υφίσταται στο σώμα, αλλά στο περιθώριο της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Το φαινόμενο αυτό υφίσταται σε μεγαλύτερο βαθμό και στο νέο, απλώς δεν οδηγεί πάντοτε σε διασπάσεις. Μάλιστα έχουν γραφεί πολλά για την "Γεροντολατρεία"που επικρατεί σε πολλούς κύκλους νεοημερολογιτών. Και μάλιστα από πρώην (και νύν) αγιορείτες; Και "επιλείψει ημάς ο χρόνος διηγουμένους" περί Σωφρονίου του Έσσεξ (μάλλον ...Γιούνισεξ, διότι εκει ίδρυσε μικτό μοναστήρι), Εφραίμ πρ. Φιλοθεΐτου (ιδρυτού μοναστηρίων στην Αμερική), Αθανασίου πρ. Βατοπαιδινού (νυν Επισκόπου στην Κύπρο), και άλλων πολλών....


Αναλώνουν μέγα μέρος της ρητορείας τους όχι στην κήρυξη του Λόγου του Θεού, αλλά στην καταγγελία προβεβλημένων επισκόπων της ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
*****Ω! Βέβαια. Τολμήσαμε να ανοίξουμε το στόμα μας και να ασκήσουμε κριτική στους γίγαντες της Θεολογίας, στα τέρατα (κυριολεκτικώς!) αυτά της μορφώσεως και των επιστημών εμείς οι αγράμματοι και αθεολόγητοι που το μόνο που ξέρουμε είναι να ψελλίζουμε επαναλαμβάνοντας αυτά που είπαν κάποιοι αλλοτινοί και προ αιώνων εκδημήσαντες Πατέρες, "οι κληροδοτήσαντες εις ημάς το σχίσμα" με τους λατίνους. Κάποιοι στενοκέφαλοι που "βρίσκονται στα χέρια του δικαιοκρίτου Θεού". Ενώ εσείς ακολουθείτε αυτούς τους σημερινούς ανοικτόμυαλους πεφωτισμένους πατέρες όπως οι Αρχοντώνηδες και Χαρκιανάκηδες. Αλήθεια, είναι άραγε σύμπτωση που όσοι εκπροσώπησαν τους «Ορθοδόξους» στους χορούς και τα πανηγύρια του Π.Σ.Ε. της (τρελο)Καμπέρας, δηλαδή ο «Φιλαδελφείας» Βαρθολομαίος, ο «Δημητριάδος» Χριστόδουλος και ο «Ανδρούσης» Αναστάσιος και ο Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος (νυν «Ιεροσολύμων») έγιναν όλοι μετά ταύτα αρχηγοί αυτοκεφάλων εκκλησιών. Αληθώς, «τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς», οι μετά των καννιβάλων συγχορεύσαντες και μετά παπαδίνων και δεσποτίνων συνεισοδεύσαντες.


Δεν μιλούν πλέον τόσο για το ίδιο το ημερολόγιο, αλλά περισσότερο για τη σύγχρονη μάστιγα του οικουμενισμού, αυτοεμφανιζόμενοι ως «ομολογητές», «θεματοφύλακες της παράδοσης» και γενικώς αυτοηρωοποιούμενοι, όπως στην περίπτωση της κατάληψης της Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους.

*****Η εορτολογική καινοτομία ήταν το πρώτο βήμα για τον Οικουμενισμό. Υπάρχει πρακτικό των ΓΟΧ από το 1934 που αναφέρει μεταξύ των άλλων ότι η εισγωγή του νέου ημερολογίου έγινε για λόγους οικουμενικούς.

Ο συντάκτης, αναφέρεται με θρασύτητα στους ζηλωτές Εσφιγμενίτες ως "καταληψίες" της Μονής τους! Από που και ως που θωρείται κάποιος καταληψίας του σπιτιού του; Οι Εσφιγμενίτες προσήλθαν κατά καιρούς στο Μοναστήρι αυτό, ο καθένας μόνος του μέσασε διαστημα 50 ετών, έγιναν δοκιμοι και εκάρησαν Μοναχοί εκεί και μένουν συνεχώς εκεί, κάποιοι εξ αυτών δεν έχουν βγεί ποτέ εκτός Αγίου Όρους. Από πότε λοιπόν έγιναν καταληψίες; Ο Χρυσόστομος Κατσουλιέρης, που η μαγική ράβδος του Βαρθολομαίου μετέτρεψε σε "Εσφιγμενίτη", ἐγινε μοναχός εκτός Άγίου Όρους και αργότερα εγκαταβίωσε σε ένα Σιμωνοπετρίτικο Κελλί του Αγίου Όρους. Αυτός και η συνοδεία του είναι επήλυδες στο Άγιο Όρος και ξένοι προς την Μονή Εσφιγμένου. Αυτοί είναι οι επίδοξοι καταληψίες της Μονής Εσφιγμένου και όχι η παλαίφατος αδελφότης. Ή μήπως η διακοπή από γνησίους Εσφιγμενίτες του μνημοσύνου των λατινοφρόνων Πατριαρχών τους μετέτρεψε στο μυαλό του συντάκτου σε καταληψίες; Αυτό ήταν ορθόδοξο καθήκον τους. Επιστρέφοντας όμως το επιχείρημα τους, να πούμε και εμείς ότι η Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ είναι καταληψίες του Πατριαρχείου, διότι αλλοίωσαν το Ορθόδοξο φρόνημα που κάποτε είχε; Και εάν το πούμε δεν πέσουμε έξω, διότι είναι πραγματικότητης.

Μια και αναφέρεται σε καταλήψεις, να θυμήσουμε στον συντάκτη ότι τις τελευταίες δεκαετίες οργανωμένες αδελφότητες (οργανωσιακών) εισήλασαν στο Άγιον Όρος και κατέλαβαν τα περισσότερα Μοναστήρια του Αγίου Όρους; Να του θυμίσουμε πώς οι αδελφότης των Κυπρίων κατελαβε την Μονή Βατοπαιδίου με τις "ευλογίες" του τότε "Φιλαδελφείας" Βαρθολομαίου; Να του θυμίσουμε το ότι οι νεοαγιρείτες αυτοί μοναχοί αλλοίωσαν το φρόνημα των παλαιών Αγιορειτών και δημιούργησαν το φαινόμενο των αποκαλουμένων λίαν ευστόχως "Businessmonks"; Έρχονται τώρα οι όντως καταληψίες να αποκαλούν αυτούς που αντιστέκονται στα αρπακτικά τους σχέδια "καταληψίες"; Νομίζω, ότι όποιος έχει την στοπιχειώδη λογική μπορεί να αντιληφθεί την αλήθεια.


Εντούτοις, δεν απορρίπτουν συμπροσευχές εντός των ναών τους με μέλη της Εκκλησίας της Ελλάδος, την οποία θεωρούν άλλοτε αιρετική και άλλοτε σχισματική. Ας μην συγχέουμε τους ομολογητές Αγίους, όπως τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, με τους σύγχρονους πεπλανημένους αδελφούς παλιοημερολογίτες, παρότι τους επικαλούνται ως πρότυπά τους. Όχι μόνο δεν δέχονται ως φωτισμένους τους αγίους γέροντες π. Ιάκωβο Τσαλίκη, π. Παϊσιο, π. Φιλόθεο Ζερβάκο, π. Πορφύριο, π. Ιωσήφ τον Σπηλαιώτη, π. Θεόκλητο Διονυσιάτη κλπ, αλλά μιλούν εξευτελιστικά για αυτούς, τους αποκαλούν «μάγους» ή «ψευτοαγίους» και άλλα.

*****Ο Θεός να φυλάει από τέτοιους «φωτισμένους» Γέροντες. Εμείς έχουμε τα δικά μας πρότυπα: Ιερώνυμο Αιγίνης, Ιωάννη Βαξεβανόπουλο, Ευγένιο Λεμονή, Αββακούμ τον Ανυπόδυτο κ.ά.


Δεν αναγνωρίζουν ως άγιο τον νεομάρτυρα Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης,

*****Φυσικά αφού ήταν μασόνος. Και όχι μόνον εμείς αλλά και πολλοί νεοημερολογίτες αντιδρούν.


ενώ μια μειονότητα παλιοημερολογιτών δεν αναγνωρίζει ως άγιο ούτε τον Άγιο Νεκτάριο Αιγίνης.

*****Υπάρχουν κάποιοι ελάχιστοι, πράγματι. Και τι με αυτό; Μήπως στο νέο υπάρχει απόλυτη ομοφωνία σε όλα τα ζητήματα. Κάθε άλλο.


Η) Οι πρωτεργάτες του παλαιοημερολογικού σχίσματος δεν είχαν κατά νου, ούτε μπορούσαν να προβλέψουν τη σημερινή κατάσταση με την ίδρυση (!) νέων, δήθεν γνησίων, ορθοδόξων «Εκκλησιών». Προς τούτο μπορεί κανείς να ερευνήσει και τις έως τότε επιστολές και γραπτά τους. Αποσκοπούσαν αρχικά στην ένσταση για την αλλαγή του ημερολογίου, την επαναφορά των 13 ημερών της διαφοράς μεταξύ των δύο ημερολογίων.

*****Ναι τότε η διαφορά ήταν μόνο το ημερολόγιο. Τώρα είναι και ο Οικουμενισμός.


Η κατάσταση εκτραχύνθηκε από τη διαφωνία των εναπομεινάντων ηγετών των παλαιοημερολογιτών Καρπαθάκη-Καβουρίδη, περί του αν μπορούν να θεωρούν έγκυρα τα μυστήρια της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τότε εισήχθη ο όρος «άχαρα» από τον Καρπαθάκη και με κινήσεις σύμπηξης ιδιαίτερης θρησκευτικής κοινότητας, αποκομμένης από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο από τον Καβουρίδη, όσο και από τον Καρπαθάκη, έφτασαν στη σημερινή αλλοπρόσαλλη κατάσταση ριζικής διαφωνίας και αποκοπής από την Εκκλησία, με παράλληλη δημιουργία διαρκώς νέων και αντιμαχόμενων μερίδων παλαιοημερολογιτών και πολεμικής ρητορείας κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος.

*****Ο Ματθαίος δεν είπε άχαρα αλλά «άκυρα». Από την διχογνωμία μας έβγαλαν οι ίδιοι οι νεοημερολογίτες με τα μετέπειτα καμώματά τους: Συμμετοχή στο ΠΣΕ, άρση αναθεμάτων, συμφωνίες Σαμπεζύ και Μπαλαμάντ, κλπ. ώστε τώρα δεν έχουμε αμφιβολία (με μόνους ίσως διαφωνούντες του «Ενισταμένους») ότι οι νεοημερολογίτες είναι όντως εκτός Εκκλησίας και δίχως μυστήρια.


Θ) Μπορούμε συνοπτικά να έχουμε υπ’ όψιν για τους παλαιοημερολογίτες τα εξής:

Πρώτον, βρίσκονται σε σχίσμα με την Εκκλησία και το συντηρούν με κάθε μέσο. Το ίδιο ισχύει και στα ενδοπαλαιοημερολογίτικα σχίσματα. Είναι οικεία βουλήσει εκτός Εκκλησίας και συν τω χρόνω εμφανίζουν πλάνες, αλλά και παρεκκλίσεις από δόγματα της Εκκλησίας, λόγω φανατισμού και σχολαστικισμού, πχ. στην αγιογραφία και στην ερμηνεία των αποστολικών Κανόνων.

*****Ω ναι, δεν ακολουθούμε τους νεοφανείς αστέρες της εκκλησίας, όπως προανέφερα.


Δεύτερον, είναι αθεολόγητοι και τυφλά φανατικοί,

*****Πράγματι, γι' αυτό κυνηγάμε τους νεοημερολογίτες, τους ξυλοφορτώνουμε, γκρεμίζουμε τους ναούς τους, ποδοπατούμε τα μυστήρια τους, ξυρίζουμε τους ιερείς τους και όπου τους δούμε τους διώκουμε και τους συκοφαντούμε!! Γι αυτό είμαστε φανατικοί, πράγματι!


τρίτον, δεν έχουν πραγματική ιερωσύνη,

 *****Βέβαια, διότι δεν είμαστε Αγγλικανοί. Οι Αγγλικανοί έχουν ιερωσύνη κατά τους νεοημερολογίτες. Εμείς τέτοια «ιερωσύνη», φυσικά δεν έχουμε.


τέταρτον, εξαντλούν τη ρητορεία τους σε αντιπατριαρχική πολεμική, αντί για το Λόγο της αγάπης του Θεού.

*****Όπως, λ.χ. ο Άγιος Κύριλλος είχε αντιπατριαρχικό λόγο κατά του τότε Πατριάρχη Νεστορίου, γνησίου προκατόχου του Βαρθολομαίου. Δεν είχε λόγο αγάπης; Αλλά βλέπετε, οι νεοφανείς αστέρες της Εκκλησία του Χρυσού, επινόησαν και την λεγόμενη "θεολογία της αγάπης", που δεν γνώριζαν οι Άγιοι Πατέρες. Αυτή είναι πράγματι η "θεολογία της απάτης", διότι εξαπατούν τους συνομιλιτές τους μή ομολογώντας την αλήθεια , αλλά συγκαλύπτωντάς την.


Πέμπτον, το δημιουργηθέν από το 1935 παλαιοημερολογίτικο σχίσμα, ναι μεν φθίνει ραγδαία από πλευράς οπαδών, βαθαίνει και γίνεται ακόμη πιο δυσεπούλωτο σταδιακά, καθώς διατηρεί τα χαρακτηριστικά του φανατισμού και της τυφλής αυτοδικαίωσης στα μέλη του.

*****Το πόσο φθίνει, ο αγώνας των ΓΟΧ το βλέπουμε καθημερινά. Αν με τόσες διώξεις, δίχως κυβερνητική στήριξη, δίχως οικονομικούς πόρους, και με αποσπάσεις απειθάρχων η Εκκλησία των ΓΟΧ παραμένει μέχρι τις ημέρες μας και ανοίγει και νέους ναούς, τότε αν η πορεία αυτή θεωρείται φθίνουσα, τι να πούμε.


Έκτον, για να ξεχωρίζουμε τους ναούς τους από τους Ορθόδοξους ναούς, μπορούμε να μαθαίνουμε αν ανήκουν ή όχι στην οικεία Ορθόδοξη Μητρόπολη και αν όντως έχουν κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος.

*****Το ζητούμενο είναι η κοινωνία με τον Χριστό και όχι με ανθρωπίνους θεσμούς. Και ο Πάπας εξαρτά την κανονικότητα από την κοινωνία με την "Αγία Έδρα" (την δική του έδρα δηλαδή!). Την νοοτροπία αυτή την "κόλλησαν" οι νεοημερολογίτες από τους παπικούς. Βλέπετε, 85 χρόνια στενών επαφών και εναγκαλισμών με τόσους αιρετικούς, επόμενο είναι να "κολλήσουν" και κάποια μικρόβια αιρέσεων.


Ο Θεός να βάλει το χέρι του να επιστρέψουν οι πεπλανημένοι αδελφοί στην Εκκλησία και να πάψουν να πλανούν και άλλους στο σχίσμα, πιθανόν δυσαρεστημένους, σχολαστικούς ή πιστούς και καλοπροαίρετους...

*****Ο Θεός να βάλη το χέρι του και να επιστρέψουν εκείνοι στον Χριστό, που έθεσαν την ανθρώπινη τους μοντέρνα Εκκλησία του Βαρθολομαίου υπεράνω της Εκκλησίας του Χριστού και των Αγίων Πατέρων.

[Ελήφθη από ΕΔΩ]