α', 1937 – 1950

.

Μετά την επιστροφή από τους τόπους της άδικης και αντισυνταγματικής εξορίας τους, οι τρεις Αρχιερείς, συγκρότησαν την πρώτη Σύνοδο που αποτελείτο από τον Δημητριάδος Γερμανό πρόεδρο αυτής, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο, Κυκλάδων Γερμανό και Βρεσθένης Ματθαίο.

.
Οι Πολύκαρπος Λιώσης και Χριστόφορος Χατζής, αδύναμοι στο φρόνημα, μετά τον πρώτο διωγμό και τις εξορίες υπέκυψαν στις απειλές και πιέσεις της σχισματικής εκκλησίας και αυτομόλησαν εις τον νεοημερολογητισμόν. Κατά δε το 1945, επέστρεψαν κοντά εις τον πρ. Φλωρίνης, ώστε λίγα έτη μετά να υπαναχωρήσουν ξανά της ορθοδόξου ομολογίας και να εγκαταλείψουν την Γνήσια Ορθόδοξο Εκκλησία οριστικά. 

.
Το πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε ο ιερός μας αγών, το οποίο ανέκοψε την μεγάλη του εκείνη προόδο που είχε σημειωθεί, έλαβε χώρα το έτος 1937. Ο Κυκλάδων Γερμανός και ο Βρεσθένης Ματθαίος, κινούμενοι από εωσφορική υπερηφάνεια και από μία έξαρση υπερζηλωτισμού απεσχίσθησαν συμπαρασύροντας μαζί τους και αρκετούς Αγιορείτας. Το «ειδύλιο» τους δεν διήρκεσε πολύ. Το 1942 διεφώνησαν ως προς το ποιοι έπρεπε να χειροτονηθούν νέοι επίσκοποι, με τον μεν Κυκλάδων να υποστηρίζει τους αγιορείτας ως καταλληλοτέρους τον δε Βρεσθένης ότι έπρεπε να ξεκινήσουν από τους εγγάμους.

.
Έτσι ο Κυκλάδων Γερμανός έμεινε επί μία οκταετία μόνος τους, υπομείνας και πάλι φυλάκιση από την κρατούσα σχισματική εκκλησία όπου και το 1950, προς μεγάλη χαρά κληρικών και λαϊκών, ηνώθη μετά του πρ. Φλωρίνης και ένα έτος αργότερον απεβίωσε. Ο δε υπέργηρος επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης, θύμα ευπιστίας του περιβάλλοντος του (μοναχή Μαριάμ Σουλακιώτου και π. Ευγένιος Τόμπρος) ηκολούθησε ίδιαν οδόν, προχωρώντας αργότερα σε αντικανονικές «υφ’ ενός επισκόπου» χειροτονίες. 

.
Όταν γνώρισαν πολλοί από τους αποσχισθέντες κληρικούς, την αλλοφροσύνη των ηγητόρων του Ματθαϊικού σχίσματος, τους εγκατέλειψαν και επέστρεψαν οι περισσότεροι για να στηρίξουν τις προσπάθειες των ηγετών μας, με τους οποίους είχαν εξ’ αρχής πλαισιώσει η πλειονότητα των εγγάμων ιερέων και ο Σύνδεσμος των Αγιορειτών Ζηλωτών Πατέρων.

.
Η πρόοδος του αγώνα και η συσπείρωσις του λογικού ποιμνίου στους δύο Αρχιερείς Δημητριάδος και πρ. Φλωρίνης (ο Κυκλάδων τότε τελούσε εν απομονώσει, ηνώθη αργότερα) αναζωπύρωσαν τον ενθουσιασμό του Δημητριάδος για νέες χειροτονίες Επισκόπων. Ο πρ. Φλωρίνης απογοητευμένος από την έκβαση των προηγούμενων επισκοπικών χειροτονιών και διαβλέποντας την φιλαρχία των περισσοτέρων, δεν θέλησε να προβεί ξανά σε τέτοιο εγχείρημα που περισσότερο θα εζημίωνε την Εκκλησία παρά θα την ωφελούσε.

.
Λίγο πριν την κοίμηση του Βρεσθένης, ο μακαριστός πρ. Φλωρίνης προσπάθησε πολλάκις να τον συναντήσει εις την Μονήν της Κερατέας, αλλά η ηγούμενη Μαριάμ Σουλακιώτου και ο διαμόνιος Ευγένιος Τόμπρος, έμπαιναν συνεχώς εμπόδιο ακόμη και σε προσπάθειες καταλλαγής και ένωσης που είχαν προηγηθεί. Τελικά ο πρ. Φλωρίνης τα κατάφερε ολίγο διάστημα προ της κοιμήσεως του Βρεσθένης (14 Μαΐου 1950), να τον συναντήσει στην επιθανάτια κλίνη όπου και συγχωρέθηκαν αμφότεροι. Σε εκείνη την ιερή στιγμή επενέβει δια ακόμη μία φορά η ηγουμένη και τους εχώρισε βιαίως δείχνοντας εις τον πρ. Φλωρίνης την έξοδο, μη σεβόμενη ούτε καν την Αρχιερωσύνη του.

.
Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, το 1942, ο Δημητριάδος Γερμανός παραιτήθηκε του Αγώνος και έτσι το έτος 1944 βρίσκεται ο Φλωρίνης επικεφαλής του Ιερού Αγώνος, χωρίς επισκόπους στο πλευρό του. Το 1945, ως προαναφέραμε, επέστρεψαν οι επίσκοποι Χριστόφορος Χατζής και Πολύκαρπος Λιώσης προς ενίσχυση του μακαριστού Χρυσοστόμου Καβουρίδου και μαζί με αυτούς σημαντικός αριθμός Αγιορειτών Ιερομονάχων και λοιπών ιερέων. Άρχισε τότε ο Αγών να ενισχύεται και να διοργανώνεται έτι περισσότερο και να ιδρύωνται νέα παραρτήματα με την συσπείρωση των Κληρικών υπό την σκέπη της Ι. Συνόδου και των λαϊκών οργανωμένων εις την Π.Θ.Ε.Ο.Κ. (Παννελήνιος Θρησκευτική Εθνική Ορθόδοξος Κοινωνία) που είχε ιδρυθεί το 1936.

.

Έτσι το 1950 η Ι. Σύνοδος της Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος αποτελείτο από τους: πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο, προέδρου, Κυκλάδων Γερμανό, Χριστιανουπόλεως (Μεγαρίδος) Χριστοφόρον και Διαυλείας Πολύκαρπον.
.
.

.

.

.