4. Δημητριάδος Γερμανός

.

Η δράσις του

Η Ιερά Σύνοδος εκλέγει τον Γερμανό Μητροπολίτη Δημητριάδος και την 10ην Αυγούστου 1907 γίνεται η χειροτονία του στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Την επομένην οι εφημερίδες των Αθηνών «Ακρόπολις» και «Ημέρα» αφιερώνουν περί αυτού μακρά εγκωμιαστικά άρθρα. Η ενθρόνισή του γίνεται την 31ην Αυγούστου στον Βόλο παρισταμένου και του Μητροπολίτου Αθηνών Θεοκλήτου. Ο νέος Επίσκοπος θέτει ευθύς αμέσως «την χείρα επί το άροτρον» χωρίς «να στραφή εις τα οπίσω» και με την χαρακτηριστική του δραστηριότητα και τόλμη επιβάλει χρηστή διοίκηση στην Ι. Μονή Ξενιάς. Ανοικοδομεί εκ βάθρων αυτήν την Μονή αφού πρώτα μερίμνησε για την κατασκευή αμαξιτής οδού για την μεταφορά των υλικών, επιστρατεύοντας ακόμη και τους Μοναχούς της αδελφότητος και δίνοντας το παράδειγμα ο ίδιος εργαζόμενος ως εργάτης. Πλούτισε την Μονή αυτή με πολύτιμα κειμήλια και πλήθος βιβλίων. Με ενέργειές του και δικαστικούς αγώνες κατά του Δημοσίου, διέσωσε την Μοναστηριακή περιουσία (100.000 στρέμματα) της Ι. Μονής Φλαμουρίου, την οποία επίσης ανακαίνισε εκ βάθρων.

...

.

Με δικά του έξοδα, αγόρασε οικόπεδο και ανέγειρε Επισκοπείο και Ναό επ’ ονόματι του Αγίου νεομάρτυρος Αποστόλου. Αυτά αργότερα τα μεταβίβασε στο νομικό πρόσωπο της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος. Επιζητεί με κάθε τρόπο να στηρίξει δυναμικώς το επισκοπικό κύρος και να περιφρουρήσει τα δίκαια της Εκκλησίας. Στην προσπάθειά του αυτή έρχεται σε σύγκρουση με τα τοπικά κόμματα, τα οποία επεδίωκαν να σφετεριστούν τα δικαιώματα διορισμού των ιεροψαλτών και νεωκόρων στους ενοριακούς ναούς. Η έριδα προκαλείται από τον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Πορταριάς και λαμβάνει πανελλήνια έκταση, με την δημιουργία του ζητήματος του γνωστού ως «των ψαλτών και νεωκόρων» (1908-09), που έληξε με την επικράτηση των κανονικών δικαίων της Εκκλησίας. Το 1909 υποκινεί μαζί με τον Λαρίσης Αμβρόσιο την εκκλησιαστική αναδιοργάνωση, δίχως όμως συνέπειες, λόγω της συνετής στάσεώς του και το 1910 επικεφαλής των χριστιανών και της συντηρητικής μερίδας του Βόλου, ελέγχει το υπό του «Εκπαιδευτικού ομίλου» Γληνού-Δελμούζου μεταρρυθμιστικό παιδαγωγικό σύστημα το εισαχθέν στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο Βόλου. Ο έλεγχος δε εκείνος λαμβάνει πανελλήνιες διαστάσεις και γίνεται η απαρχή των περίφημων «Αθεϊκών» (1910-1914).

.

.

Κατά τους πολέμους 1912-13, στηρίζει τον λαό και τους στρατευομένους με πατριωτικούς λόγους. Οι επίμονοι αγώνες του Γερμανού υπέρ της Εκκλησίας και των εθνικών παραδόσεων, ενισχύουν την προβολήν του, ως του επικρατέστερου υποψηφίου για τον θρόνο των Αθηνών. Το 1919 είναι πρόεδρος της Επιτροπής για την εξέτασιν του δυνατού της εισαγωγής του νέου Ημερολογίου (η οποία εισηγείται εναντίον της εισαγωγής του στην θ. λατρεία) και την 8ην Μαρτίου 1923 ήταν συνυποψήφιος με τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο (ο οποίος τελικώς εξελέγη) για τον θρόνο των Αθηνών. Κατά την Σύνοδο που συνεδρίασε την 27/12/1923 για το ημερολογιακό θέμα εζήτησεν από τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο τις απαντήσεις των Πατριαρχών για το ζήτημα τούτο, οι οποίες όμως απεκρύβησαν από τον Χρυσόστομο, γι’ αυτό και μειοψήφησε για την μεταρρύθμισιν, μετά του Πατρών Αντωνίου, Χαλκίδος Γρηγορίου και του Θήρας Αγαθαγγέλου.

.

.

Την 4ην Ιουλίου 1926 διαμαρτύρεται για τις διώξεις των οπαδών του Ιουλιανού Ημερολογίου και την 11ην Οκτωβρίου 1933 ενώπιον της Ιεραρχίας αναπτύσσει την σημασίαν του Πασχαλίου Κανόνος από πανορθοδόξου πλευράς, επιτυγχάνοντας να στηρίξει την γνώμην του δια ψήφων 46 κατά 5. Η ήττα της απόψεως Χρυσοστόμου ενισχύει την αντίθεσή του και ούτος τον καταγγέλει στον υπουργόν Παιδείας και Θρησκευμάτων «επί διοικητική και ηθική ανεπαρκεία» συνεπικουρούντων των Μητροπολιτών Φλωρίνης Χρυσοστόμου, Δράμας Βασιλείου, Σάμου Ειρηναίου, Ακαρνανίας Ιεροθέου κ.α. άνευ όμως αποτελέσματος. Νέο έναυσμα δόθηκε με την εκλογή και χειροτονία σε βοηθόν επίσκοπον, του τότε πρωτοσυγγέλου Αθηνών Ιακώβου Βαβανάτσου (μετέπειτα Αθηνών) την 11/1/1935 υπό τον τίτλον του Χριστουπόλεως, κατά παράβασιν του ισχύοντος τότε Kαταστατικού Χάρτου, ο οποίος στο άρθρο 11 ρητώς έγραφε: «ο θεσμός των βοηθών επισκόπων καταργείται». Ο Γερμανός κατέφυγε εις το Συμβούλιο της Επικρατείας και μαζί με άλλους αρχιερείς εζήτησε έκτακτη σύγκληση Συνοδικού Δικαστηρίου δια να δικάσει την Διαρκή Σύνοδο για την υπόθεσιν Ιακώβου. Μετέβη δε και στον τότε πρωθυπουργόν μαζί με άλλους δυό αρχιερείς, ζητώντας την εκκαθάριση του Κλήρου «εκ των φαύλων και ανήθικων στοιχείων». Στην προσπάθειά του να ανατρέψει τον Αθηνών Χρυσόστομο και να συντελέσει στην επάνοδο του συντηρητικού εκκλησιαστικού καθεστώτος, ήλθε σε διαπραγματεύσεις με μέλη της Κυβέρνησης Κονδύλη και θρησκευτικών οργανώσεων. Με το μέρος του ετάχθη η «Κοινότης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών» και τα ανά την Ελλάδα παραρτήματά της.